Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սպասումներ և ակնկալիքներ

Արդեն 6 ամիս է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Մանանա թիմը եկել էր մեր դպրոց, ներկայացնում էր իրենց ծրագրերը, ես էլ ոգևորվելով իրենց պատմածներից՝ որոշեցի թղթակցել: Մասնակցելով դասընթացներին՝ ես դարձա ավելի անկաշկանդ: Այժմ ես վստահ եմ, որ բոլորի պես ես էլ կարող եմ հետաքրքիր հոդվածներ գրել: Իմանալով, որ ես ընտրվել եմ մեդիա ճամբարին մասնակցելու՝ շատ ուրախացա, թեպետ ճամբարներ չեմ սիրում, բայց այս ճամբարը ինձ համար եղավ բացառություն, քանի որ այստեղ մենք ոչ թե հանգստանում ենք, այլ գիտելիքներ ենք ստանում մեդիա ոլորտից: 

Դեռ առաջին օրն է, բայց ես արդեն ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ: Ավելի շատ կցանկանամ գիտելիքներս խորացնել լուսանկարչության ոլորտում, քանի որ այն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Բայց կարծում եմ մյուս ոլորտներներն էլ հետաքրքիր կլինեն, որովհետև սկիզբը խոստումնալից է: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա ընդլայնելու իմ գիտելիքները մեդիա ոլորտում և իհարկե, հաստատել նոր ծանոթություններ:

Նանե Եղիազարյան

***

«Մանանա» կենտրոնի մասին իմացել  եմ դպրոցից: Ինձ ասացին, որ Հրազդան քաղաքում դասընթաց են կազմակերպում: Մեր ուղարկած նյութերի արդյունքում ընտրեցին լավագույններին, և ի ուրախություն ինձ, նրանց շարքում էի նաև ես: Ամեն անգամ հոդվածներս 17.am կայքում տեսնելիս մեծ ուրախություն է պարուրում ինձ: «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցությունը ինձ տվեց շատ ընկերներ: Ես հասկացա, որ ունեմ իմ անձնական կարծիքը, որը կարող եմ ազատ բարձրաձայնել, կարող եմ հանրությանը ներկայացնել ինձ հուզող խնդիրները և նաև ստանալ պատասխաններ: Կենտրոնի կամավորներն ինձ օգնեցին ճիշտ կառուցել իմ խոսքը, ստացա մեծ աջակցություն նրանց կողմից: Մասնակցելով Կոտայքի մարզում կազմակերպված դասընթացին՝  տեղեկացա, որ պատրաստվում են կազմակերպել մեդիա ճամբար: Դե, իհարկե, այդ հնարավորությունը չէի կարող բաց թողնել: Մասնակիցները ընտրվելու էին ակտիվության ցուցանիշից ելնելով, ես էլ ակտիվություն ցուցաբերեցի ու ընդգրկվեցի ճամբարի մասնակիցների շարքում: Ես ընդհանրապես մեդիա ճամբարների չեմ մասնակցել, և սա ինձ համար մեծ հնարավորություն էր ստանալ գիտելիքներ այդ ոլորտից: Դե, հիմա էլ վայելում եմ ճամբարային օրերս: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ է ժուռնալիստիկան, քանի որ ես շատ եմ սիրում գրել և հետագայում շարունակելու եմ այդ ուղղությամբ: Շատ մեծ ակնկալիքներ ունեմ ճամբարից. նախ ձեռք կբերեմ շատ հմտություններ, կմասնակցեմ վարպետության դասերի ոլորտի առաջատարների կողմից:

Կարինե Նահապետյան

***

Առաջ ես ցանկություն ունեի իմ ուղին շարունակել մաթեմատիկայի ասպարեզում, բայց դասընթացներից հետո փոխվեցին իմ պատկերացումները ժուռնալիստիկայի մասին, և ես այժմ ցանկանում եմ իմ ուղին շարունակել այդ գծով: Շատ ուրախացա, երբ իմացա, որ պետք է մասնակցեմ մեդիա ճամբարին, քանի որ  800 հոգուց ընտրվել էի նաև ես: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչությունը: Լուսանկարչությունը սիրում եմ, քանի որ կարող եմ ընդամենը մեկ կադրով հավերժացնել գեղեցիկ պահերը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ նոր ծանոթություններ և կխորացնեմ գիտելիքներս:

Ռուզաննա Եսայան

***

«Մանանայի» հետ ծանոթացել եմ, երբ «Մանանա» թիմը եկել էր մեր մարզ, հենց մեր դպրոցում էլ հանդիպումն էր: 17.am-ին թղթակցելը ինձ օգնեց ավելի մատչելի արտահայտել մտքերս, չվախենալ կարծիքս արտահայտելուց: Ճամբարին մասնակցելու լուրը ստացա, և ուրախությունս չափազանց մեծ էր ու ինձ հպարտ զգացի: Ինձ շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչութունը, քանի որ վաղուց եմ լուսանկարում, իսկ դասընթացների շնորհիվ սկսեցի սիրել ժուռնալիստիկան:DSC_0636 Մեդիա ճամբարի ընթացքում ավելի կզարգացնեմ գիտելիքներս, և խթան կառաջանա, որպեսզի ուսումս շարունակեմ բուհում, ուր ընդունվելու եմ հաջորդ տարի:

 Անի Ավետիսյան

***

Արդեն մեկուկես տարի է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Թղթակցելը ինձ տվեց մեծ փորձ լրագրության մեջ, խոսքս ավելի գեղեցիկ կազմելու հմտություններ: Սա երկրորդ դեպքն է, որ ընտրվել եմ մասնակից մեդիա ճամբարի համար, սակայն առաջինի ժամանակ որոշակի խնդիրների պատճառով չեմ մասնակցել: Մեդիայի բոլոր ոլորտներն էլ ինձ հոգեհարազատ ու հետաքրքիրր են, բայց ամենաշատը՝ լուսանկարչությունը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ փորձ ու հմտություններ: 

***
Էլյանորա Բալյան

17.am-ին թղթակցում եմ հուլիսի իննից: «Մանանա» կենտրոնի մասին տեղեկացել եմ ֆեյսբուքից. ընկերներիցս մեկը տարածել էր դասընթացի մասին հրապարակումը: Տեսնելով այն՝ որոշեցի մասնակցել և դառնալ թղթակից: Նախքան «Մանանա» կենտոնի հետ համագործակցելը, ես դեռ գրում էի, իսկ գրածս հոդվածները պահում էի հեռախոսիս մեջ՝ չթողնելով, որ այն կարդան: Ինքս էլ չգիտեի, թե ինչու, երևի կաշկանդվում էի: Իսկ «Մանանայի» հետ համագործակցելուց հետո անհետացավ այդ կաշկանդվածությունը և կարողացա իմ ձայնը լսելի դարձնել: Բացի այդ, «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցելու շնորհիվ ես կարողացա կատարել լավ ընկերներիցս մեկի՝ ֆուտբոլիստ Աննա Գրիգորյանի մանկության երազանքը, որ ինչ-որ մեկը իրենից հարցազրույց վերցնի: Ինձ պատել էր աննկարագրելի մի զգացողություն, որ կարողացա կատարել նրա երազանքը: Ամառային դպրոցից վերադառնալու ճանապարհին էի, երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հենց իմացա այդ նորությունը, երթուղայինի մեջ սկսեցի ցատկոտել: Ես ավելի շատ նախընտրում եմ լուսանկարչությունը, քանի որ դա իմ երկրորդ մասնագիտությունն է: Մեդիա ճամբարից ակնկալում եմ, որ հոդվածներս կլինեն ավելի արդիական և ընթերցողների շրջանը կընդլայնվի: 

Արման Արշակ-Շահբազյան

***

Երբ իմացա Մանանայի գործունեության մասին, որոշեցի անպայման մասնակցել: Ես հնարավորություն ստացա շփվելու փորձառու մասնագետների հետ, ստանալ նրանցից խորհուրդներ և կատարելագործել իմ հմտությունները: Ես գրադարանում էի, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հուզմունքս և ուրախությունս չկարողացա թաքցնել: Այնքան ոգևորված էի, որ նույնիսկ չէի նկատել, որ բարձր տոնով եմ խոսում հեռախոսով: Նախընտրում եմ կինոյի ոլորտը, քանի որ այն ինձ գրավել է իր բարդությամբ: Մեդիա ճամբարը կօգնի ինձ հարստացնել իմ ունակությունները և գործնական գիտելիքներ ձեռք բերել ֆիլմարտադրության ոլորտում: 

Եվա Խեչոյան

 ***

Պատանի թղթակիցների ցանցի մասին իմացել եմ մեր մոտ կազմակերպված հանդիպման ժամանակ: Առաջին հերթին հմտացա իմ սիրած ոլորտներում, ձեռք բերեցի նոր ընկերներ ու դարձել եմ ավելի մարդամոտ ու առանց բարդույթների: Էլեկտրոնային փոստով ստացա նամակ, որում նշվում էր, որ ընտրվել եմ թեկնածու մեդիա ճամբարին մասնակցելու համար, և եթե ինձ ակտիվ ցուցաբերեմ, կարող եմ մասնակցել Աղվերանում անցկացվելիք ճամբարին: Որոշ ժամանակ անց ստացա ևս մեկ նամակ, որտեղ կար հայտադիմում. պետք է այն լրացնեի: Լրացնելու հաջորդ օրը զանգահարեցին ինձ և ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Ուրախությունից ընկերոջս՝ Սերյոժի հետ ցատկոտում էինք: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, բայց կցանկանամ իմ գիտելիքները խորացնել լուսանկարչության մեջ: Կծանոթանամ լուսանկարչության գաղտնիքներին և մնացած ոլորտների գաղտնիքներին:

Նարեկ Բաբայան

***
17.am-ին սկսել եմ թղթակցել 2016 թվականի մարտից: Մանանա կենտրոնի մասին իմացել եմ մեր դպրոցում կազմակերպված հանդիպումից: Կենտրոնն օգնեց ինձ ձեռք բերել բազմաթիվ ընկերներ, որոնց հետ մինչ այսօր շփվում եմ: Իմ հոդվածները տարածում գտան և ընթերցվեցին բազմաթիվ մարդկանց կողմից: Երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին, շատ ուրախացա, քանի որ հնարավորություն կունենայի ծանոթանալ տարբեր մարզերի թղթակիցների հետ: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, քանի որ ինձ կարողանում եմ գտնել յուրաքանչյուր ոլորտում: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա լինել ավելի անկաշկանդ, ինչի շնորհիվ ձեռք կբերեմ բազում նոր ընկերներ:

Դավիթ Ալեքսանյան

 

Հարցազրույցները գրի առան Գայանե Ավագյանը և Ժորա Պետրոսյանը

 

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սկսում ենք աշխատել

-Լուս, հեռախոսդ զանգում ա:

-Ո՞վ ա:

-Երևանի կոդով համար ա:

-Վա՜յ, սպասի էս էրեխեքին լռեցնեմ` գամ,- այդ պահին ես աշխատում էի կամավոր Վայքի բակային ճամբարում:

Հեռախոսը վերցրի և իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Սկսեցի տեղում թռվռալ ու բոլորին ասում էի.

-Էրեխեք, ես հեսա մեդիա ճամբար եմ գնալու:

Անհամբեր սպասում էի ճամբարի սկսվելուն: Ժամերն էի հաշվում: Վերջապես եկավ սպասված օրը: Հավաքվելու էինք Երևանում՝ «Մանանա» կենտրոնում: Զանգելով, հարցնելով մի կերպ գտա շենքը: Ծանոթացանք միմյանց հետ և, մինչ մեր տաքսիները կգային՝ քննարկում էինք մեր անելիքները ճամբարում: Վերջապես հասանք հյուրանոց: Աղվերանում համեմատաբար ավելի ցուրտ էր: Հյուրանոցում տեղավորվելուց ու ճաշելուց հետո հավաքվեցինք քննարկումների սենյակում: Եվս մեկ անգամ ծանոթացանք, որ չմոռանանք միմյանց անունները: Այնուհետև անցանք գործի: Ամեն օր պետք է կազմեինք 5-6 հոգանոց խմբեր, որոնք պատասխանատու կլինեին այդ օրվա «ճամբարային օրագրի» համար: Ես ձեռք բարձրացրի և ստացա հանձնարարությունս: Մենք պետք է լինեինք այդ օրվա «լրագրողները»: Խմբից երկու հոգի հարցազրույցներ պետք է անեին, մի քանի հոգի նաև լուսանկարեին, իսկ մյուսներս՝ հոդվածներ գրեինք:  Մինչ մեր խումբը իր հանձնարարությունն էր ստանում, քննարկումների սրահում արդեն սկսվել էր գաղափարների քննարկումը: Քննարկման ժամանակ խոսեցինք ֆիլմերի ձևի և բովանդակության մասին, պատմեցինք մեզ հուզող հարցերի մասին և քննարկեցինք ֆիլմերի գաղափարները: Երեկոյան՝ ընթրիքից հետո, մեզ անակնկալ էր սպասվում: Անակնկալը 17.am-ի թղթակիցների հատուկ շապիկներն էին: Մեզ բոլորիս շապիկները շատ դուր եկան, սկսեցինք փորձել: Այստեղ գալուց առաջ էլ ես մտածում էի, որ ճամբարը նախատեսված չէ հանգստի կամ ժամանցի համար: Այստեղ մենք աշխատում ենք, գրում ենք: Մեր առօրյան խիտ պլանավորված և հագեցված է: Բայց չնայած այդ խտությանը՝ ինձ շատ է դուր գալիս լինել մեդիա ճամբարում: DSC_0683

anushmkrtchyan

Կյանքն ապրելու համար է

Շնչե՛ք, մարդիկ: Զգո՞ւմ եք: Զգո՞ւմ  եք, թե կյանքն ինչ միապաղաղ է դարձել: Ասում են, կյանքը սահմաններ չունի, բայց մարդիկ են այն սահմանափակում: Մարդիկ ձգտում են ամեն ինչ «քառակուսի» դարձնել:
Իսկ  ինչո՞ւ: Եթե կարելի է լինել «ուղիղ»-ի նման անսահմանափակ, ապա ինչո՞ւ լինել «հատված», որն ունի թե՛սկիզբ, թե՛ վերջ:

Ուղղակի փորձե՛ք նոր շունչ տալ կյանքին: Փորձե՛ք ուրիշ օդ շնչել : Պետք չէ ամենուրեք թթվածին փնտրել: Ուրիշ շնչելու բան գտե՛ք, մարդիկ: Դա շատ հեշտ է: Ուղղակի նայեք ձեր շուրջը ուրիշ աչքերով: Պարզապես դուրս հանեք ձեզ կապանքներից: Թույլ մի՛ տվեք, որ կյանքն իր օրենքներով իշխի ձեզ, դուք ինքներդ նոր օրենքներ մտցրեք կյանքի օրենսգրքում ու ստիպեք, որ ինքը ենթարկվի ձեր օրենքներին: Պարզապես փորձեք ուրիշ լինել ու կզգաք ուրիշ լինելու քաղցրությունը: Մի ձգտեք լինել բոլորի նման: Նմանությունը ձանձրույթ է առաջացնում:

Ուղղակի շնչե՛ք կյանքը: Թողե՛ք, որ այն թափանցի ձեր հոգու ամենահեռու հատվածներն ու ողողի լույսով ձեր էությունը: Նոր գույներ վերցրե՛ք ու ներկե՛ք ինքներդ ձեզ՝ վառ ու լուսավոր գույներ: Ձգտե՛ք  բարուն, ու թու՛յլ տվեք , որ  այն ձեր մեջ հաղթի չարին:

Երբեմն պետք է ապրել կյանքը: Դա այն է, ինչ մենք մոռանում ենք անել: Մոռանում ենք, որ կյանքն ապրելու համար է: Ու առհասարակ, շատ ենք մոռանում ու շուտ-շուտ:

Մեկ-մեկ մեղր կերե՛ք ու հիշեք չմոռանալ ապրել…

Nona

Հայրիկիս ֆոտոապարատը

Հայրս գտվում է Ռուսաստանի Դաշնությունում: Նա, ինչպես շատ-շատ հայրիկներ, ապրում է այնտեղ: Մենք ամեն օր զրուցում ենք Սքայփով, և ես նրան պատմում եմ ամեն ինչ, ինչ ինձ հետ կատարվել է: Ոգևորված պատմում էի, «Մանանայի» դասընթացների և այդ կազմակերպության մասին՝ թե ինչպես են իմ նյութը կարդացել և այլն: Հայրս ուշադիր լսում էր, և հանկարծ նկատեցի նրա դեմքին ժպիտ և նա ասաց.

-Աղջիկս, ես օրեցօր հասկանում եմ, թե դու ինչքան ես նմանվում ինձ: Ես նույնպես քո տարիքում շատ էի հետաքրքրվում և ուսումնասիրում  այդ մասնագիտությունը, և ինձ արդեն պատկերացնում էի այդ ոլորտում: Բայց, ցավոք, ես չշարունակեցի այդ ուղին և սովորեցի  իրավաբանական ֆակուլտետում:

-Պա՛պ, ինձ նույնպես շատ հետաքրքիր է այդ մասնագիտությունը: Ես շատ եմ ուզում ունենալ ավելի բազմաֆունկցիոնալ լուսանկարչական ապարատ:

-Է~հ աղջիկս, քո հայրը առաջիններից է եղել, որ ունեցել է այդպիսի ֆոտոխցիկ` «Զենիթ» արտադրանքի` դա այն ժամանակվա ամենաթանկ լուսանկարչական ապարատն է եղել:

-Պա՛պ, դե մի քիչ պատմի. ո՞նց առար էդ ապարատը, ի՞նչ էիր նկարում:

-Փող եմ հավաքել ու առել եմ ապարատը 120 ռուբլով: Նկարում էի գյուղը: Հետո ինձ տարան բանակ: Ես շատ էի ուզում ապարատս հետս տանեի, չնայած, որ բանակում չէին թողնում նկարել: Մի խոսքով, ապարատս վերցրեցի հետս: Ծառայել եմ Ռուսաստանի ամենածայրամասային ու ցուրտ մասում` Չուկոտկայում: Այ, էդ էն տեղն ա, որ ասում են` 6 ամիս գիշեր ա լինում, 6 ամիս ցերեկ,  մի օրվա մեջ 2 անգամ արևածագ` ամռանը իհարկե: Իրականում էդքան էլ տենց խիստ չի այդպես` վեց ամիս գիշեր- վեց ամիս ցերեկ, այսինքն ձմեռները լույս ընդամենը մի քանի ժամ էր լինում, իսկ ամռանը միշտ լույս էր, ամառային գիշերներին ասում էին  «սպիտակ գիշերներ»:  Էդ բոլորը ինձ համար շատ արտասովոր էր, ու ես նկարում էի ամեն բան, ինչ ինձ հետաքրքրում էր: Անգամ նկարել եմ Բևեռափայլը, որը մեզ մոտ մի քանի անգամ եղել է: Լսե՞լ ես դրա մասին, ուղղակի հրաշք, աննկարագրելի գեղեցկություն էր:

Մենք բանակում ջուր չունեինք և դրա համար բարձրանում էինք սարերը, որպեսզի ձյուն բերենք և հալեցնենք: Այդպիսի բան երբեք չէիր կարող տեսնել` զինվորները` դեմքերը սառցակալած, անգամ հոնքերին եղյամ պատած: Այդպես շարքով ձյունը շալակներիս գնում էինք: Եվ հանկարծ, մի շատ ցուրտ օր, հրամանատարը բռնացրեց ինձ նկարելուց: Չգրված օրենքով պիտի ջարդեր ապարատս: Բոլոր զինվորները շունչները պահած սպասում էին: Միակ ապարատն էր զորամասում: Հանկարծ նա վերցրեց ապարատս ու ասաց.

-Իմ ապարատը քոնից լավն ա:

Բոլորը հանգիստ շունչ քաշեցին. նա նույնպես շատ էր սիրում լուսանկարել ու հասկացավ ինձ: Բայց վերցրեց ապարատս և ասաց, որ տուն գնալուց կտա:  Նա ինձ հետո մի քանի խորհուրդ տվեց լուսանկարելու համար. «Եթե ուզում ես, որ ֆոտոդ լավը լինի և երկար տարիներ հիշես, պետք ա հանկարծակի նկարես»: Մեր բախտը բերեց, որ նա շուտ գնաց տուն, և ընդամենը 1 շաբաթ հետո տղաները գողացել ու բերել էին այն, որովհետև եթե իմ ապարատը չլիներ, ոչ մեկը ծառայության տարիներից նկար չէր ունենա:

Ես հասա իմ ուզածին և գտա հորս «Զենիթը».  դա ինձ համար մեծագույն հաճույք էր և միևնույն ժամանակ, հպարտություն: Չէ որ այս ապարատը անցել է բազմաթիվ դժվարություններով և այժմ գտնվում է իմ ձեռքերում: Երբ հայրս տեսավ իր ֆոտոխցիկը, մի ակնթարթում  նրա աչքերի առջև երևացին բոլոր արկածները և լուսանկարները: Հավատացեք, ես դա զգացի:

Հ.Գ. Դեն մի՛ նետեք ձեր հին իրերը, որոնք հաճելի հիշողություններ են արթնացնում, քանի որ այն կարող է  շատ տարիներ հետո ձեզ  ու  մնացածներին ուրախացնել և երջանկություն պարգևել:

Սիրիայից արտագաղթածները

Հարցազրույց հարևանուհուս` Աննա Միրզոյանի հետ, որը Սիրիայից արտագաղթելով Հայաստան, բավարար պայմաններ ձեռք չբերելու պատճառով դիմել է Շվեդիայի դեսպանատանը՝ Շվեդիա մեկնելու ցանկությամբ:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Ինչպե՞ս մեկնեցիք Սիրիա:

-Ես գնացել էի մորաքրոջս տուն, որտեղ հանդիպեցի մի տղայի, ով հետագայում դարձավ իմ ամուսինը: Նա եկել էր Հայաստան որպես զբոսաշրջիկ: Իրար հետ ծանոթացանք, սիրեցինք իրար և ամուսնանալով՝ մեկնեցինք Սիրիա:

-Մեկնելով Սիրիա հե՞շտ հարմարվեցիք, լեզուն հե՞շտ էր արդյոք:

-Շուրջ երեք տարի չէի կարողանում հարմարվել, ամեն ինչ շատ օտար էր, մարդիկ իրենց լեզվով, ապրելաոճով, հագուստով տարբերվում էին: Լեզուն բարդ էր. երեք տարում կարողացա սովորել:

-Իսկ կայի՞ն այնպիսի տոներ, որոնք Հայաստանում չկան:

-Այո, այդպիսի տոներ հիշում եմ, դրանք իմ մեջ տպավորվել են, քանի որ շատ հետաքրքիր տոներ էին և նշվում էին հետաքրքիր ձևով: Տոներից մեկը, որը ես սիրեցի առաջին իսկ օրվանից, «Խաչի» տոնն է: Այն նշվում է հետևյալ կերպով. մարդիկ վերցնում են մի մեծ խաչ, որը զարդարում են, և շրջում տարբեր փողոցներով: Նշվում է սեպտեմբերի 14-ին: ( Սուրբ Խաչի տոնն է, որը Հայաստանում ավելի շատ գիտեն «Սրբխեչ» անունով): Կար ևս մի տոն, որը կոչվում է Մարիամ Աստվածածնի տոն, որի ժամանակ Տիրամոր նկարը եկեղեցում զարդարում էին ծաղիկներով և դուրս գալիս փողոց` ծաղիկներ բաժանելով մարդկանց:

Այնտեղ ամսվա մեջ մեկ կամ երկու անգամ մարդիկ հավաքվում էին, հագնում տարբեր տոնական հագուստ և պարելով ու երգելով՝ շրջում էին փողոցներով:

-Իսկ դուք ինչքա՞ն բնակվեցիք Սիրիայում:

-Մենք Սիրիայում բնակվեցինք շուրջ յոթ տարի: Այդ յոթ տարվա մեջ ես սիրեցի այդ երկիրը, այնտեղի ապրելակերպը, տոները, և շատ ու շատ այլ բաներ:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Հայաստան մեկնելով ի՞նչը փոխվեց Ձեր մեջ:

-Հայաստան մեկնելիս շատ բան էր փոխվել, քանի որ հարմարվել էի լավ ապրելակերպին, այնտեղ ամեն ինչ կազմակերպված էր, և կյանքը` հեշտ:

-Պատերազմական իրավիճակներից ելնելով, ե՞րբ վերադարձաք Հայաստան, ինչո՞ւ չեք ցանկանում մնալ այստեղ, այլ ուզում եք իբրև փախստական այլ երկիր տեղափոխվել:

-Երբ սկսվեց պատերազմը, մենք դուրս եկանք երկրից և եկանք Հայաստան: Դիմեցինք տարբեր կազմակերպությունների, որտեղ օգնում էին սիրիահայությանը, բայց նրանք մեզ մերժեցին, ասելով, որ պատերազմը սկսվելուն պես մենք դուրս ենք եկել երկրից, և չօգնեցին: Հայաստանում չունենալով տուն, բավարար պայմաններ՝ դիմեցի Շվեդիայի դեսպանատանը, քանի որ ապրում եմ հայրական ընտանիքիս հետ, ու երեխաներս արդեն մեծանում են: Այստեղ երկար ապրել չեմ կարող, քանի որ ամուսինս էլ հիմա գտնվում է Շվեդիայում:

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

Լուսանկարը` Էլեն Գևորգյանի

-Ձեր երեխաները ցանկանո՞ւմ են մեկնել Հայաստանից:

-Ոչ, չեն ցանկանում, քանի որ դպրոց հաճախել են Հայաստանում, սովորել են այստեղ և սիրում են իրենց դպրոցը: Ունեն բազում ընկերներ Հայաստանում: Երկուսն էլ`աղջիկս և տղաս, սովորել են հայերեն տառերը, գրելաձևը, կարդալը: Աղջիկս երկրորդ դասարանում է սովորում, իսկ տղաս՝ երրորդ, և նրանք երկուսն էլ չեն ցանկանում լքել իրենց դպրոցը:

-Երբ մեկնեք Շվեդիա, արդեն մտածե՞լ եք, թե ինչով եք զբաղվելու այնտեղ:

-Դեռ ոչ, բայց երբ մեկնեմ, հարմարվելով երկրին, կզբաղվեմ ինչ-որ մի գործով, որը ես կսիրեմ և կկարողանամ լավ կատարել:

-Կցանկանայի՞ք նորից մեկնել Սիրիա, այլ ոչ Շվեդիա:

-Այո, քանի որ Սիրիայում ունեմ տուն, սովորել էի այնտեղի կյանքին և ամեն ինչ լավ էր:

-Կցանկանայի՞ք ինչ-որ բան ավելացնել:

-Կցանկանայի հայ ազգին կոչ անել լինել բարեհամբույր թե՛ սփյուռքահայերի, և թե՛ այլ ազգերի նկատմամբ, քանի որ մի օր էլ նրանք կարող են գտնվել այլ երկրում:

Hasmik galstyan

Բժշկուհի՞, թե՞…

Ինձ հուզող հարցերից մեկը մասնագիտության ընտրությունն է. շատ դժվար և ճակատագրական հարց։ Սակայն մի բան հաստատ գիտեմ` ի՞նչ մասնագիտություն էլ ընտրես, պետք է լավ մասնագետ լինես։ Այս տարիքում շատ բարդ է միայնակ ընտրություն կատարելը։

Երբ շատ փոքր էի, ուզում էի խաղալիք գտնող դառնալ։ Չէ, չէ, արդեն մեծ եմ ու գիտեմ, որ նման մասնագիտություն չկա։ Առաջին հայացքից ծիծաղելի է, չէ՞։ Ես ուզում էի, որ ոչ մի երեխա չտխրի, երբ իր խաղալիքը կորցնի։ Ես կգտնեի ու կվերադարձնեի։ Հետո, երբ մի քիչ մեծացա, ուզում էի պիցցա սարքող դառնալ, որ ամեն օր պիցցա ուտեի։ Երբ արդեն հինգերորդ դասարանում էի, ուսուցչուհիս ասաց, որ ես շատ լավ ու խիստ ուսուցչուհի կլինեմ։ Ինձ շատ դուր եկավ այդ գաղափարը. ատամհատիկիս էլ գիրք էի վերցրել: Սակայն մայրիկս ուսուցչուհի է, և ես տեսնում եմ, թե ինչ դժվար և պատասխանատու գործ է։ Մայրս նույնպես խորհուրդ չի տալիս։

Հիմա ծնողներս խորհուրդ են տալիս բժշկուհի դառնալ։ Ես նույնպես շատ եմ ուզում։ Վերջերս հայրիկս իրեն վատ էր զգում, տարել էինք բժշկի մոտ։ Նրան պիտի վիրահատեին։ Լավ էր, որ մեր ծանոթներից մեկը լավ բժշկի գիտեր և մեզ խորհուրդ տվեց դիմել նրան։ Ես էլ ավելի շատ եմ ուզում բժշկուհի դառնալ այդ դեպքից հետո, որ կարողանամ բուժել ծնողներիս և ընդհանրապես բոլորին։

Մի ընկերուհի ունեմ, որը Ֆրանսիական համալսարանում է սովորում, և ուզում է դառնալ ֆինանսիստ։ Ես տեսնում եմ, թե նա ինչքան խելացի է և դրա հետ մեկտեղ շատ է տանջվում` օր ու գիշեր։ Եվ ես, քանի որ սիրում եմ նաև բանկային գործ և ֆինանսներ, հիմա խճճվել եմ. բժշկուհի՞, թե՞… Դժվար է։

virsavia

Չեմ ցնդի

Գրքեր: Սա դրախտի մեր՝ ընթերցասերներիս,  գաղափարն է:

Մի մտածեք սակայն, թե ամեն ինչ միշտ այսպես լավ է եղել:
Մինչև մեկ տարի առաջ գրքերը կարծես իմ թշնամիներն էին: Ես զարմանում էի, թե ոնց են մարդիկ ժամանակ տրամադրում ընթերցանությանը: Պատկերացնո՞ւմ եք, ես պատրաստ էի անիմաստ վատնել ժամանակս համակարգչի առաջ, բայց չկարդալ: (Խոստովանում եմ, ահավորն էի):
Այդպիսի մտածելակերպս փոխեց Վարդգես Պետրոսյանը: Առաջին հեղինակն էր, ում կարդացի մե՜ծ հաճույքով: Ես ուղղակի հիացած էի Պետրոսյանի արվեստով: Ու հենց այստեղից էլ շարունակեցի:
Ինչպիսին եմ ես հիմա՞: Հիմա ինձ ամենուրեք կտեսնեք գիրքը ձեռքիս: Գրքեր կարդալը դարձել է իմ ամենասիրելի զբաղմունքը ողջ օրվա ընթացքում: Օրս սկսվում և ավարտվում է դրանցով:
Երբեմն ընկերներիցս ոմանք, ովքեր նման են մեկ տարի առաջվա Վիրսավիային, ասում են ՝քիչ կարդա, «կցնդես»: Բայց ես գիտեմ, որ իրականում ամեն ինչ հակառակն է լինելու:
Ընթերցելով, մենք պատկերացնում ենք հարյուրավոր աշխարհներ,տխրում ենք մեր հերոսների դժբախտություններով և ուրախանում նրանց հետ միասին, սիրահարվում ենք շատ անգամներ, մահանում և ծնվում ենք վերստին: Կտրվում ենք մեր իրականությունից, տեղափոխվելով այլ իրականություն, որտեղ մենք ուղղակի դիտորդներ ենք:
Մի մեջբերում անեմ շատ սիրելի «Ջեյն Էյր» գրքից.
«Գիրքը բռնած ծնկներիս վրա, ես երջանիկ էի՝ երջանիկ էի յուրահատուկ ձևով: Վախենում էի,որ ինձ կխանգարեն»:
Այո՛, ես երջանիկ եմ, երբ ընթերցում եմ:
Իմ այդ երջանկության համար շնորհակալ եմ նաև իմ գրականության ուսուցչուհուն: Նրա գիտելիքներով հիացած մղվեցի կարդալ շատ գրքեր:
Ո՞վ գիտե, միգուցե մի օր էլ ինչ-որ մեկը սկսի կարդալ՝ հիացած գրքերից ունեցած իմ գիտելիքներով:

artyom safaryan

Թե ինչու չի բարգավաճում մեր ֆուտբոլը

Գնացել էի, որ իմանամ, թե արդյոք հաղթե՞լ եմ իմ ու շտեմարանի անզիջում պայքարում: Կարճ ասած,  ուզում էի իմանալ` ընդունվե՞լ եմ, թե՞ ոչ: Եվ ահա, անցնում եմ գետնանցումով և, հանկարծ մտքերով տարված` նկատեցի տարօրինակ գրություն. «Save Armenian football»: Լավ է, որ փոխել էի ակնոցս, թե չէ բաց կթողնեի իմ սրտից բխող այդ հիասքանչ գրությունը: Եվ տեսնելով դա` ակամա մտածեցի, թե ինչո՞ւ է մեր ֆուտբոլը գտնվում նման ողբալի վիճակում: Կարծում եմ, որ պատճառը այն վերաբերմունքն է, որը կա ֆուտբոլի նկատմամբ մեր բարձր ատյանների մոտ: Թիմը, որը գտնվում էր հոյակապ մարզավիճակում և կարող էր խաղալ EURO 2012-ում, իրավունք չունի նման խայտառակ ձևով հանդես գալ հետագայում: 

Ես ուզում եմ համեմատել մեր երկիրը համաշխարհային ֆուտբոլային դարբնոց համարվող Եվրոպայի  հետ, որտեղ ֆուտբոլի ֆեդերացիայում աշխատում են ֆուտբոլի նախկին լեգենդներ: Իսկ մեր մոտ այդ ամենը վստահված է բանից բոլորովին անտեղյակ անձանց, որոնք իրենց սխալ և անմիտ որոշումներով վերացնում են առանց այդ էլ կարմիր գիրք ուղևորվող հայկական ֆուտբոլը, որը հասցրել է իր պատմության ընթացքում ունենալ բազմաթիվ փառահեղ դրվագներ: Հիշենք լեգենդար «Արարատ 73»-ը, որը կարողացավ դառնալ ԽՍՀՄ չեմպիոն և գավաթակիր, իսկ հաջորդ տարի Եվրոպայի Չեմպիոնների Լիգայի քառորդ եզրափակչում երևանյան հանդիպման ժամանակ կարողացավ հաղթել գործող չեմպիոն Բավարիային, սակայն, ցավոք, Մյունխենում մերոնք պարտվեցին 2:0 հաշվով, այդ պատճառով էլ երևանյան 1:0 հաշիվը չբավարարեց առաջ շարժվելու համար:

Եվ ահա հիմա, երբ մենք ունենք Եվրոպայի լավագույն փլեյմեյքերներից մեկին՝ Հենրիխ Մխիթարյանին, մենք պարտավոր ենք առավել ուշադիր լինել Ֆոտբոլի նկատմամբ:

Մոտենում է աշխարհի առաջնությունը և կադրային փոփոխությունները չէին խանգարի մեր ֆուտբոլին: Ուզում եմ, որ շատանան աշխատասեր ֆուտբոլիստները, որպեսզի ես էլ իմ թոռների մոտ գլուխ գովեմ, որ տեսել եմ մեր հավաքականի հրաշք սերնդի խաղը:

boris israyelyan

Ամառն ուրիշ է

Առավոտյան արթնացա հեռախոսի ձայնից:

-Ուֆ, էլի էս հեռախոսը… Սերո՞ժ:

-Բորիս, հո քնած չէի՞ր:

-Թողնո՞ւմ ես, որ քնեմ:

-Իջի մեր թաղ` հեծո քշենք, էթանք հուշարձան` ճըռռցնենք: Թաղի երեխեքին արդեն ասել եմ:

-Լավ, դե հիմա կգամ:

-Դե շուտ արա, արի:

Գնացի, որ վերցնեմ հեծանիվս, բայց ակը թողել էր:

-Պապ, ավտոյի բանալիները ո՞ւր են, գնամ նասոսը հանեմ:

-Սեղանին դրած ա, գնա վերցրու:

Վերցրի բանալիներն ու գնացի ավտոտնակ` պոմպի հետևից: Պատրաստվում էի փչել, բայց պոմպի մասերից մեկը պոկվեց:

-Սրան ի՞նչ եղավ:

-Մհեր ձա՜ձ… Մհեր ձա՜ձ…

-Հա, հո բան չի՞ եղել:

-Չէ, նասոս ա պետք, կտա՞ս:

-Բա ո՞նց չեմ տա, մի րոպե սպասի, եկա:

Վերցրի պոմպը, արդեն ուզում էի փչել, Սերոժը զանգեց:

-Ի՞նչ եղար, է, ճա՞շ ես եփում, որ ուշանում ես…

-Չէ, հեծոյիս ակը թողել ա, փչեմ` գամ:

-Դե շուտ, սաղ թաղով սպասում ենք:

Վերջապես փչեցի ու, հայդա, դեպի Սերոժենց թաղ:

Երբ հասա, տեսա թթված դեմքեր:

-Հա լավ, ի՞նչ եք մռութներդ կախել, գնացինք:

Ամբողջ օրը հեծանիվ էինք քշում, առանց մտածելու հաց ու ջրի մասին: Երեկոյան մի կերպ հասա տուն ու այդպես ավարտվեց հիանալի օրերից ևս մեկը:

vahe

Շոգից` ցուրտ

Չկա, չկա…  Հիշո՞ւմ եք, ձմռան ցրտերին մի նյութ էի գրել, որտեղ հիշում էի ամառվա տապը ու տաքանում դրանում: Բայց ոնց որ ամեն նորմալ հայ, երբ եկավ ամառը, ես զզվեցի շոգից ու սկսեցի երազել ձմռան պաղ օդի մասին: ի՞նչ ա եղել որ: Հիմա էլ շոգի դեմ սառը հիշողություններով կպայքարենք: Դե, սառը չէ, բայց գոնե ձմեռային:

Այ, հիշում եմ (հա ինձ համար էլ ա տարօրինակ, որ ես ինչ-որ բան եմ կարողանում հիշել), ձմեռային արձակուրդներին էր: Դե, ես ձմեռային արձակուրդներին, որ մեր «սիրելի» Կրթության և գիտության նախարարությունը, էսպես ասած, «շաբաշ» էր տալիս արձակուրդներով: Հա, լուրջ, ես արդեն ամեն շաբաթ ավելի շատ էի սպասում նրանց հայտարարությանը, քան թե տատս իր սերիալներին: Ու էդպես մի փետրվարյան ցուրտ ցերեկ հեռախոսի զանգը «հարամեց» իմ քունը:
-Վահե:
-Հը՞ …
-Հլը տափուկ ե՞ս:
-Հը՞ …
-Լավ, զարթնես` կզանգես:
Ու քանի որ ինձ մազաչափ էլ չհետաքրքրեց, թե ով էր զանգողը, ես ուղղակի ասացի.
-Հը՞ … ,- ու անջատեցի հեռախոսս` այն խցկելով ներքնակիս տակ:

Երկրորդ անգամ արթացա… Ավելի ճիշտ, ես չհասցրեցի քնել: Ներքնակիս տակիս ինչ-որ ձայներ էին գալիս: Շոշափելով գտա հեռախոսս ու դրեցի ականջիս.
-Հը՞…
-Արտակարգ իրավիճակների նախարարություն՝ 911-ը լսում է ձեզ:
-Հըըըը՞,- կիսաքնած հարցական տոնով հարցրեցի ես (հա, լավ, համաձայն եմ: Էդքան էլ հարցի նման չի):
-ԱԻՆ 911-ը լսում է ձեզ, ի՞նչ է պատահել:
Մի քանի րոպե դադար, ու ես հասկացա` ինչ ա եղել:
-Ոչ մի բան, բարի լույս ձեզ,- ու անջատեցի հեռախոսը:
Էլի հեռախոսը առանց «լոք» անելու գցել եմ ինչ որ տեղ ու էլի էդ անիծված «экстренный вызов»-ը: Ամեն օր, գրողը տանի, ամեն օր ես զզվեցնում եմ էդ մարդկանց:

Հետո տեսա, որ րոպեներ առաջ Աշոտի հետ էի խոսում (լավ, թող լինի` Աշոտն էր ինձ հետ խոսում, իսկ ես ուղղակի նվվում էի):  Զանգեցի: Խոսակցությունը կարճ տևեց:
-Պարապ, մենակ լռված եմ տունը: Էջի` մե թափ զբաղվեյ:
Հագա վերարկուս, դրեցի գլխարկս ու դուրս եկա: Հետո, երբ մի 4 մետր գնացել էի ձների մեջ, հասկացա, որ չէ, հողաթափերով կես մետրանոց ձյան մեջ հարմար չի:

Հա, լավ, դուք լավ էլ հասկացաք, որ ես ցրվածի պես մոռացել էի ուղղակի: Հետ եկա, լաթերս հանեցի` դուրս եկա: Հետո 3 վայրկյանից նորից հետ գնացի տուն, որովհետև ես լաթերս էի հանել, բայց չէի հագել իմ «սապոգները»:

Չգիտեմ` հրաշք էր, թե ինչ, բայց էդ օրը ես մի կերպ հաջողացրի հասնել Աշոտենց տուն: Դե հո պարապ չե՞նք նստի: Մի բան մտածել է հարկավոր:
-Արա, հել` մի քիչ ձյուն մաքրենք, ձեռի հետ էլ մի բան կմտածենք:
-Հելանք:
Վերցրինք բահերը, սկսեցինք բակի անկյունում գոյացած ձյան թումբը տաշել ու լցնել հարևանի այգին:
-Ես ո՞ւմ այգին ա, բը որ հեսա էկավ` էտ բահեր վռեց կլխների՞ս,- ասում էի ես ու շարունակում ձյունը լցնել հարևանի խաղողի վազերի վրա:
-Մարդ չի մնալ, տաղ եսնամ, վար ջայնամ դարան են:
«Հա, յանըմ, որ տունն ըլեին` պիտի չլցեի՞նք»,- հռետորական հարց պարունակող հայացքներով փոխանակվելուց հետո մենք կանգ առանք:
-Արա, չէ, է… Զահլաս եթում ա. անհետաքրքիր ա մի տեսակ:
-«Դավայ» անցի էն հարևանի բախչեն, ես բահով վերցեմ- տամ քեզ, դու դատարկի էդտեղ…
Թե ինչի համար` ես էլ չգիտեմ: Ուղղակի, էլի: Ուղղակի պարապ ենք: Մի 5 րոպե էլ էդպես «խաղացինք ձյան հետ», ու էլի` «ստոպ»:
-Արա՜…
-Հը՞:
-Արի գիտե՞ս` ոնց անենք,- ու առանց պատասխանի սպասելու,- արի` ես բահով ձյուն վերցնեմ «զաբորի» վրից, քցեմ քեզ` դու օդից բռնի` դատարկի տուր:
-Արա, բայց լավ բան ասիր:
Ու մենք հիացանք: Հիացանք մեր «հանճարեղ» մտքի վրա:
-Ուշադիր, հեսա քցիմ:
Ասացի ու բահը խրելով ձյան կույտի մեջ ու, առանց դադարի, մի շարժումով բահը ձյան հետ նետեցի Աշոտի կողմը: Ճիշտն ասած, հետո ստացվեց, որ Աշոտի կողմը չէ, է, Աշոտի վրա: Հեսա ասեմ` ինչու: Ուրեմն Աշոտը լիովին պատրաստ էր: Լիովին պատրաստ էր, որ բահը իր կոթի կողմով ուր որ է` ցանցի հետևից թռնելով կգա: Բայց պատրաստ չէր, որ բահը իր սուր կողմով ուղիղ իր վրա կգա: Հազիվ հասցրեց մի քայլ հետ գնալ: Թե չէ` բահը դեմքին պիտի հարվածեր: Բայց ախր, ո՞ւր գնա: Մի քայլ հետ: Մյուսն էր տանում, երբ ոտքը խճճվեց մեր կողմից ձյան մեջ թաղված խաղողի արմատներին, ու Աշոտն ընկավ: Բահն էլ սուր կողմով ընկավ Աշոտի ոտքին: Ես էլ ծիծաղից ընկա ձյան կույտի մեջ: Ու մինչ Աշոտը հայհոյում էր մեջքի վրա պառկած ձյան ու ցեխի մեջ, ոտքն էլ վիրավոր , ես դեմքի վրա ընկած ձնակույտի մեջ ծիծաղից մեռնում եմ: Հետո մի կերպ մարմինս բարձրացնում նայում պարսպի վրայից ու նորից ընկնում եմ ծիծաղի նոր նոպաների մեջ:

Ու էդպես Աշոտի ոտքին մնաց էդ սպին: Շալվարին էլ էդ կտրած տեղը մնաց: Ինձ էլ ես հիշողությունը…