astghik ghazaryan

Այսօր կիրակի է

-Ա՜ստղ, էսօր կիրակի ա,- ինձ քնից հանելով ասում է Մարինը` ընկերուհիս:
Դե, եթե կիրակի է, նշանակում է պետք է գնանք «Խաչ»: «Խաչ» ասվածն իրենից ներկայացնում է մի մատուռ, ավելի ճիշտ, մատուռի ավերակներ: Եթե չեմ սխալվում, մատուռը 16-րդ դարի կառույց է: Տարածքը, որտեղ գտնվում է Խաչը, գյուղացիներն անվանում են Կալեր: Մատուռի շրջակայքը պատված է գոմաղբով և զանազան անպետք իրերով: Չգիտեմ, մարդիկ ինչու են որոշել այդ սուրբ վայրը «զարդարել» աղբով: Ենթադրում եմ, որ դրա պատճառն այն է, որ մեր շրջանում մարդիկ հեռացել են հավատքից, ու գյուղում շատ քիչ մարդիկ կան, ովքեր եկեղեցի են հաճախում կամ գոնե որոշ չափով հավատում են Աստծուն: Այդ մարդկանցից է նաև տատիկս` Ամայը: Հիվանդության ու մի քիչ ծեր լինելու պատճառով (չեմ կարողանում նրան ծեր անվանել) նա չի կարողանում եկեղեցի գնալ, բայց երբ ես մոռանում եմ կամ ձևացնում եմ, թե մոռացել եմ, որ կիրակի է, Ամայն ասում է.

-Ամայ ջան, (մեկ-մեկ այդպես է ինձ դիմում), մոմ վեր կալ, քինյա Խաչը, մոմ վառի իմ իրեսը Իրա (Աստծո) վետի տակը:

Մեր ուխտատեղին հասնելու համար հաճախ մեզնից գերբնական ուժ է պահանջվում, և հատկապես այն ժամանակ, երբ եղանակը անձրևային է: Այնպիսի ցեխ է լինում, որ մինչև ծնկները ցեխի մեջ ենք խրվում: Երբեմն ստիպված ենք լինում թռչել սրա-նրա այգու ցանկապատի գլխով ու գողեգող ուրիշի տարածքով հասնում մատուռին: Թեև ամեն կիրակի այնտեղ ենք լինում, բայց ամեն անգամ ծանր ենք տանում, երբ տեսնում ենք մատուռի տխուր կերպարանքը: Տարածքում միշտ ուժեղ քամի է լինում, ու պատահում է մոմ վառելուց հետո չենք կարողանում առանց ընդհատելու աղոթել, որովհետև քամին անընդհատ հանգցնում է մոմը, և մենք ստիպված ենք լինում կրկին վառել: Նույն դժվարությամբ մենք տուն ենք գնում: Այսպիսով թեև մեծ դժվարությանը, մենք կատարում ենք մեր քրիստոնեական պարտքը: 

Սա ինձ ու ընկերուհուս համար սովորույթ է դարձել, որն ընդօրինակել ենք մեր մեծ քույրերից: 

Մենք ստիպված ենք լինում այդ դժվարին ճանապարհը կտրել-անցնել, որովհետև մեր գյուղում` Գետահովիտում, չկա եկեղեցի, չնայած այն բանին, որ մեր գյուղը համարվում է Իջևանի շրջանի ամենամեծ գյուղերից մեկը:
Այսօր կիրակի է, Խաչ գնալու ժամանակն է:

Քեզ հետ և առանց քեզ

2015 թվականին Մեծ տատս կդառնար իննսուն տարեկան:

-Էդ ո՞ւր էիք գնացել:
-Կինո, տա՛տ ջան, կինո:
-Տեղով կինո եք էլի,- ասեց ու փակեց աչքերը: Վերջին օրերն էին:

***
Լուսիկ տատս էր, իսկական անունը՝ Ոսկեհատ: Ծնվել ու մեծացել է Ախթալա գյուղում: Գյուղը նրա համար աշխարհ էր, աշխարհը՝ գյուղ: Ծնողներից հետո մենակ մնաց, բայց գյուղը էլի չթողեց: Խնդրեցինք, համոզեցինք՝ գա քաղաք, մեզ հետ ապրի: Չլսեց, չհամոզվեց.
-Էդ իմ տեղը չի:
Ամբողջ տարի իր պարտեզում էր: Այնքան էր գործ անում, որ չէր էլ հասցնում ձանձրանալ: Բայց ոչ էլ հոգնում էր. ջահելի պես առողջ էր, երեխայի պես՝ ժիր: Թթու լավաշներ էր սարքում, տեսակ-տեսակ չրեր պատրաստում, մուրաբաներ փակում: Բոլորը, բոլորը մեզ համար: Ամռանն այցելում էինք իրեն, ձմռանը ինքն էր գալիս: Քույրերով իր սիրած շոկոլադից էինք պատրաստում, գալուն պես նվիրում, ինքն էլ տարբեր կոնֆետներ էր մեզ բերում: Աշխարհով մեկ էինք լինում. երեք ամիս մեր տանը պիտի մնար:
Առավոտյան բոլորիցս շուտ էր արթնանում: Սանրում էր իր ճերմակ մազերը ու թաքցնում ծաղկազարդ գլխաշորի մեջ, կապույտ շալը փաթաթում էր մեջքին ու խոշոր ակնոցը դնում կուրացած աչքերին: Այս ամենը այնքան երկար էր տևում, որ նմանվում էր խորհրդավոր ծիսակատարության. ինչքան նայեիր, չէիր ձանձրանա:
Սուրճի ժամն էր: Առանց բացառության ամեն օր խմում էր: Մաքրում էր անգամ բաժակի հատակի սև մրուրը, թեև գիտեր, որ օգտակար չէր: Բայց չէր հիվանդանում, դեղեր չէր օգտագործում: Դրանից է, որ այդքան երկար ապրեց, թեև ինձ ավելի երկար էր խոստացել: Հիմա գիտեմ, որ խոստումները նրա համար են, որ չպահվեն:
-Հարյուր տարի՞: Անիծո՞ւմ ես: Կմեծանաս, կհասկանաս, թե ծերությունը ինչ գեշ բան ա:
Ես լռում էի. երևի իսկապես չէի հասկանում՝ ինչ էր ծերությունը:
-Ե՞րբ պիտի ռատ ըլնիմ, գնամ…,- Էս խոսքերից հետո պինդ-պինդ գրկում էի նրան, ու նա չէր տեսնում իմ թաքուն արցունքները, ոչ մի անգամ չէր տեսնում:
Տատս սիրում էր ինձ ամենաշատը: Դա գիտեի այնպես, ինչպես իմանում են, որ անձրև է գալու, երբ երկինքն անաստղ է լինում: Ես իր տղա թոռներից մեծի առաջին զավակն էի ու չորս ծոռներից (այդ ժամանակ) ամենափոքրը: Նրա համար հեքիաթներ էի կարդում, երբեմն վերջաբանը ինքս էի հնարում, փոխում ուզածս ձևով: Իմ միամիտ տատը լսում էր ինձ, համբուրում պստլիկ ճակատս ու անգիր ասում.
-Կարդա՛, գրի՛ր, իմ ժի՛ր մանուկ,
Կարդա՛, գրի՛ր տարին բոլոր…
Միշտ հետաքրքրվում էր գնահատականներովս, հպարտանում իմ լավ սովորելով: Ես իմ բոլոր հինգերը նվիրում էի իրեն: Աշխարհով մեկ էր լինում: Իսկ երբ բախտս բերում էր, և հինգին գումարած էի ստանում (իսկ իմ բախտը հաճախ էր բերում), ինձնից շատ էր ուրախանում:
Հանում էր գրպանի գունավոր թաշկինակը, քարկապը քանդում ու տալիս ինձ: Դա եզակի հնարավորություն էր տեսնելու, թե ինչ կար թաշկինակի մեջ. կոնֆետներ էին, կոպեկներ, թելեր: Այդպիսի թաշկինակներ բարձի տակ էլ կային. միշտ փակ, միշտ կապված, միշտ նույն տեղում:
Երբ արդեն բավականաչափ մեծ էի, տատս հաճախ էր զրուցում, կիսվում ինձ հետ: Օր չէր լինում, որ չհիշեր ու չպատմեր ինձ կամ մյուսներին, թե ինչպես մի անգամ՝ իրեն գյուղ ճանապարհելիս, գրպանում հիսուն դրամ դրեցի.
-Բա ես քու փողը ո՞նց վերցնեմ,- հարցրել է:
-Թե չվերցնես, ուրեմն ինձ չես սիրում,- մանկական խորամանկությամբ պատասխանել եմ ես: Հետո թափահարել եմ ձեռքս, հրաժեշտ տվել այնքան ժամանակ, մինչև ավտոբուսը շարժվել է ու հեռացել տեսադաշտիցս: Այս դեպքը ավելի շատ հիշում եմ իր պատմելով: Գիտեմ,որ իրական է, որ հնարած չէ ոչ մի պահը, բայց հիմա այնքան հեռու է թվում, որ…
Վերջին տարիներին էլ գյուղ չէինք տանում: Գիտեինք, որ նեղանում էր, բայց չէինք թողնում՝ գնար: Արդեն մեծ էր, մենակ թողնելը վտանգավոր կլիներ:
-Կգա՞ս գնանք գյուղ, Ախթալա գնանք, իմ թթի ծառի թութը կուտես: Հիշում ես, չէ՞,՝ ո՜նց էինք թափ տալիս:
-Հիշում եմ, տա՛տ ջան, հիշում եմ:
-Կգաս, չէ՞:
-Կգամ, տա՛տ ջան, մի օր անպայման կգամ:

***

Ասում են՝ աչքերը փակել ու հանգիստ քնել է: Կարծես սովորական քուն պիտի մտներ: Կարծես առավոտյան պիտի արթնանար էլի: Ասում են՝ մենք պիտի երազենք իր պես երկար ապրելու մասին. չորս թոռների յոթ երեխեքին տեսնելը խաղ ու պար չի: Ասում են՝ ինչ լինում է, թող ժամանակին լինի…Չէ՛: Ժամանակին թե անժամանակ՝ տարբերություն չկա: Կորուստը կորուստ է: Տառապանքը՝ տառապանք: Կորցնում ես, ուրեմն, պիտի տառապես: Ուրիշ ճանապարհ չկա:

sevak

Արևի բաղը

Մեր գյուղում կա մի տուն, որի տերը շատ սարսափազդու և դաժան կին է: Ամեն տարի, երբ նա հիշում է իր լաբիրինթոսանման և կիսաշեն նկուղներով տունը, գալիս է գյուղ: Եվ այդ պահին.

-Փախե՜ք, Արևը եկավ, շաղ հընցե՛ք:

Երբ գալիս էր, բոլորին համբուրում էր, իսկ երեխաներն Արևին տանել չէին կարողանում: Բայց միայն Արևի համբույրից խուսափելու համար չէր այդ նախազգուշացումը: Հիմա կասեմ:

Այդ Արևն ունի մի մեծ խնձորենիների այգի, իր տան հետևում, և թաղում ամեն մեկը Արևի խնձորի այգում ունի իր ծառը: Նույնիսկ ասում ենք.

-Ով իմ ծառիցը խնձոր ա քաղել` մտքինս ա:

Ու, եթե հանկարծ մեկը մյուսի ծառից խնձոր քաղեր, կռիվ, պատերազմ էր: Այդ նախազգուշացումը նաև նրանց համար էր, ովքեր Արևի գալու պահին գտնվում էին այգում: Ու եթե հանկարծ Արևը տեսավ մեկին, համբուրելը կմոռանա, մեկ-մեկ կբռնի ու կսպանի, մեռածին կսաղացնի…
Այդ ժամանակ Արևն ընկնում էր հետևներիցս, ասելով.
-Կաղնե՜ք, այլանդակնի, տյուք իմ բաղից խնձյոր քաղեք ու մարսե՞ք, քթներովդ դեմ պիրիլ, վեչ ըլածնի:

Ու, եթե հանկարծ բռներ` ծամ-ծամ էր անում, իսկականից քթներովս հանում էր: Ահա այսպիսի ոչ ցանկալի պատմություն է ստացվում, երբ Արևը որոշում է այցելել իր լքված տունը: Բայց անգամ այդ սարսափներին, մենք միևնույնն է, մեր ծառի տերն ենք:
Հիմա ձմեռ է, ոչ Արևն է գյուղում, ոչ էլ խնձորի այգու ծառերի ճյուղերին երեխաներ կան: Դրա համար էլ հիշեցի այս ամառային պատմությունը:

76-ամյա աշակերտը

Եվ այսպես, ձեզ եմ ուզում պատմել մի պատմություն, որը երևի թե չեմ մոռանա իմ կյանքում:

Աշնան օրերից մեկն էր: Ես և քույրս որոշեցինք գնալ տատիկս տուն, որտեղ էլ կմնայինք և այնտեղից առավոտյան դպրոց կգնայինք: Երբ հասանք, ժամը 19-ն էր, և ես միանգամից նստեցի դաս սովորելու, ու հանկարծ տատս ինձ ասաց.

-Բալես, մե քիչըմ բան էլ տուր, ես գրեմ, տեսնիմ` խո տառերը չե՞մ մոռացել:

-Տատ, օր շարադրություն տամ, կըգրե՞ս:

-Հա, բալա ջան, ինչ է օր տաս, կգրեմ:

-Ան, էս թուղթ ու գրիչը ու գրե «Ես և իմ թոռնիկները» վերնագրով շարադրություն:

-Վերնագիրը գրի, դե հմի սա` ինչ գրեմ:

-Տատ, շարադրություն է, դու բդի գրես,- ասացի ես: Այդ պահին ներս մտավ քույրս և ասաց.

-Ես տատին կօգնեմ: Տատ, դու ու մենք իրար հետ կգրենք: Լավ, տատ, դե գրե …

Նրանք սկսեցին գրել, և հանկարծ պապիկս ջղայնացած ասաց.

-Այ աղջի, արի էս կոմ, թող էրէխեքս դաս սորվին,- ասաց տատիկիս:

-Ես իրանց ի՞նչ եմ խանգարըմ,- ու նրանք շարունակեցին գրել:

-Տատ ջան, գրե. «Այսօր ժամը 19-ն էր, երբ իմ թոռնիկները՝ Հարութն ու Մարիամն եկան ինձ տեսնելու»:

-Մայրամ գրեմ, բալա ջան, չեմ կըռնա ըսիգ գրեմ, յ-ն բդի ջնջվի:

-Չէ տատ, Մայրամ չէ, Մարիամ է, սպասե` շտռիխով ջնջեմ:

-Էդ ի՞նչ է, ինչը՞ղ ջնջիր:

-Հադուկ գրիչ է, տատ, շարունակե. «Հիմա պապիկը հեռուստացույց է դիտում»:

-Պապիկը ինչը՞խ կգրվի` մեծատա՞ռ, թե՞ փոքրատառ:

-Փոքրատառ: «Մարիամը շտեմարան է լուծում, Հարությունը տնային աշխատանքներն…»

-Ըստեղ բութ-մութ չկա՞:

-Չէ, գրե.«է կատարում, իսկ ես վերհիշում եմ, 66 տարվա…»

-Հերիք է: Թողեք, ես բըդի «Լրաբեր» նայեմ:

-Ան պրծանք, տատ, էսե գրե ու վերջ: «…ընդմիջումից հետո, շարադրություն գրել»:
-Տակից գրե՞մ ամսաթիվը. 15.11.2015:
-Սխալ գրիր: 215 չէ, 2015 է:

-Դե ջնջե:

-Ջնջի, ան գրե:

Եվ այսպես 76-ամյա աշակերտը շարադրություն գրեց:

satenik

Վաղ ընտրություն

Իններորդ դասարանն ավարտող յուրաքանչյուր պատանու խնդիրն է որոշել` կամ դուրս գալ դպրոցից, կամ ընտրել մասնագիտություն, կամ շարունակել հաճախել դպրոց: Ահա այդպիսի դժվար ընտրության առաջ էի կանգնել ուսումնական տարվա սկզբին: Մայրս ամբողջ ամառ հարցնում էր. «Սա՛թ, կարող ա՞ անգլերենի մասնագետ դառնաս, կարո՞ղ ա` մանկավարժ, կամ դիզայներ, կամ մոդելավորող»: Իսկ այդ բոլոր հարցերին հետևում էր հետևյալ պատասխանը. «Չգիտեմ»: Իսկապես չգիտեի, չէ որ այդ տարիքում դեռ չես կողմնորոշվում, թե ինչ ես ուզում դառնալ: Դեռ շատ մասնագիտությունների մասին ոչինչ չգիտես, բայց ստիպված ես արագ ընտրություն կատարել, ինչը իմ կարծիքով սխալ է:

Վերջիվերջո առանձնացրեցինք երկու մասնագիտություն` տնտեսագետ և մանկավարժ: Իսկ այս երկուսից հաղթեց տնտեսագետը` ձայների մեծամասնությամբ: Որից էլ հետևում էր, որ դուրս եմ գալիս դպրոցից և ընդունվում Արարատի պետական քոլեջի` «Սպասարկման կազմակերպում» բաժինը: 

Քոլեջից առաջին տպավորությունները շատ լավ էին` նոր միջավայր, նոր «դասարան», «նոր դասասենյակ», լավ բացատրող «ուսուցիչներ»: Բնականաբար յուրաքանչյուր առաջին կուրսեցու համար դժվար է ադապտացվել կուրսղեկ, կուրս, դասախոս և լսարան բառերին: Նաև առաջիկա օրերի խնդիրն էր` լսարանների համարները հիշել, քանի որ շրջում էինք լսարանից լսարան, բացառությամբ ձմռանը: 

Քոլեջի ամենաուրախ պահերից մեկը երկար դասամիջոցին «բուֆետ» գնալն է: Սակայն ի տարբերություն դպրոցի, բուֆետ չկա: Մենք օգտվում ենք քոլեջի դիմացի խանութներից: 

-Ըհը, զանգը տվեց,-արագ-արագ հավաքվելով ասացի ես ու ընկերուհուս ձեռքը բռնեցի և քաշեցի դեպի մուտքը: 

Հիմա կասեք` «Ինչի՞ց եք ուշանում», որովհետև եթե մի քիչ ուշ ենք գնում, մեզ ուտելու բան չի հասնում: 

Չնայած քոլեջը դասաժամի տևողությամբ տարբերվում է դպրոցից` 80 րոպե, սակայն դասաժամը այնքան բովանդակալից և հետաքրքիր է անցնում, որ չենք նկատում, թե դասը երբ վերջացավ:

Սկզբում աշակերտից անցումն ուսանողի դժվար է, սակայն որոշ ժամանակ անց համակերպվում ես: Դպրոցն ունի հատուկ համակարգ, իսկ քոլեջում դու ես քո գլխի տերը: Բայց չմտածեք, թե քոլեջը վերահսկողությունից դուրս է. քեզնից պահանջում է սովորել և հաճախել դասերին, լինել կազմակերպված և պատասխանատու, հակառակ դեպքում բացակաների պատճառով կհեռացվես: 

Առայժմ ինձ դուր է գալիս ուսանող լինելը. քեզ մի տեսակ մեծ ես զգում: Բացի այդ քոլեջում շատ ակտիվ է անցնում նաև ժամանակը դասերից դուրս: Ամեն շաբաթ կազմակերպում ենք միջոցառումներ, մրցույթներ տարբեր կուրսերի միջև:
Հուսամ, մինչև ավարտելս ավելի լավ կհասկանամ. Ուզում եմ դառնալ տնտեսագետ թե ոչ, և իմ ընտրության համար հետագայում չեմ զղջա:

mushegh kyurekhyan

Ո՞ւմ է պետք լավ գաղափար

Գրեթե ամեն օր նույն ճանապարհով գնում եմ պարապմունքի ու գալիս եմ: Գնալուց դրսում դեռ լուսավոր է և մարդկային շարժ կա Վայքում: Բայց երբ վերադառնում եմ, դրսում միայն երևում են հատուկենտ ու նույն մարդիկ: Նրանք իմ հասակակիցներն են, կա՛մ գնում են պարապմունքի, կա՛մ վերադառնում են: Այնքան եմ տեսել նրանց, որ համարյա գիտեմ, ով որ ժամին է սկսում, ում մոտ է պարապում, երբ է վերջացնում: Բացի մեզանից ոչ ոքի չես հանդիպի Վայքի փողոցներում:

Տխուր է: 

Հորաքույրս ասում է.

-Երբ մենք քո տարիքին էինք, ամեն օր երեկոյան դուրս էինք գալիս զբոսնելու: Այնքան շատ մարդ կար դրսում, որ մայթերի փոխարեն փողոցով էինք քայլում: Այդքան շատ էին: Դուք ի՞նչ եք անում` դպրոցից գալիս եք, գնում պարապմունքի, հետ գալիս ու նստում համակարգչի դիմաց: Դուրս եկեք, աշխարհ տեսեք:

-Վայքում ի՞նչ աշխարհ տեսնել,- նստածս տեղից ելնելով ասացի ես:

-Հա, դու գնա համակարգչիդ մոտ:

-Ու կգնամ,- ծիծաղելով ասացի ես ու գնացի իմ սենյակ:

Թեև հասարակական կազմակերպությունների շատ լինելուն և նրանց ծավալած ակտիվ գործունեությանը, Վայքում չկան ժամանցի վայրեր երիտասարդների համար: Մի անգամ այդպիսի բողոքով դիմեցի ՀԿ-ներից մեկի ղեկավարին:

Նա էլ ասաց.

-Ակտիվ տղա ես, մի հատ ծրագիր գրի, թե ինչ ես ուզում, ներկայացրու, իրականացնենք:

Ես էլ ինձնից գոհ մի հատ «թվանոց բիզնես-ծրագիր» գրեցի ու տարա: Ցանկանում էի Վայքում կինոբար բացել: Երբ հաշվեցինք, թե ինչքան գումար է հարկավոր, պարզվեց` 1500-2000 դոլար է պետք սարքավորումների, տարածքի վարձակալման ու մնացած մանր-մունր ծախսերի համար: Իհարկե, ՀԿ-ն այդքան գումար չէր տրամադրի անհեռանկար գործի համար: Բայց դե, չեմ հանձնվել:
Եթե կան բարեգործներ, որոնք կուզենան ինձ օգնել,ապա կիրագործեմ երազանքս: Բայց հետո էլ մտածում եմ. մի քանի ամսից տեղափոխվելու եմ Երևան` ուսումս շարունակելու ու կանտեսեմ իմ բիզնեսը: Այս տարիքում այդքան մեծ պատասխանատվություն վերցնելու համար առնվազն կա՛մ պիտի լինես գիժ, կա՛մ չափից դուրս ինքնավստահ:

Հ.Գ. Կյանքը դեռ առջևում է, ավելի լավ է` իջնեմ երկնքից ու անցնեմ դասերիս:
 Ահա մաման արդեն բարկացավ:

-Հա, մամ, վերջացրեցի, հեսա կանեմ:
Բայց գուցե կա՞ մեկը, ում կոգեշնչի իմ գաղափարը…

erik alexsanyan

Բաբոն

Մեզանից մոտ մեկ դար առաջ Հացառատում ծնվեց մի մանուկ, ով ոչ մի բանով չէր տարբերվում մյուսներից: Մեծանալով աստիճանաբար սկսեց տարբերվել իր հասակակիցներից և մոտ քսան տարեկանում` մի արտասովոր երազ տեսավ, որտեղ նրան էր մոտեցել սպիտակ մորուսով ու սպիտակ հագուստով ծերունի, փոխանցել էր մի թալիսման ու ականջին շշնջացել, որ թալիսմանը նրան ուժ կտա: Վերգինեն` նույն ինքը այդ երիտասարդ կինը, ուշադրություն չդարձրեց երազին: Անցան շաբաթներ և մի սովորական առավոտ` բակը ավլելիս, Վերգինեն գտավ այն թալիսմանը, որը երազում փոխանցել էր իրեն ծերուկը: Նա մի պահ կանգ առավ, չհավատալով գտածին, բայց վերցրեց այն և պահեց իր մոտ: Գյուղում լուրերը շատ արագ էին տարածվում: Մի քանի ժամ հետո ամբողջ գյուղը Վերգինեի մասին էր խոսում:

Բաբոն` նույն ինքը Վերգինեն, ամուսնացավ: Առաջին չորս երեխաներին կորցրեց մանկահասակ տարիքում: Ոչ ոք չէր հասկանում, թե ինչու են նրանց երեխաները մեկը մյուսի հետևից մահանում: Երիտասարդ մայրը հուսահատության մեջ հիշեց թալիսմանը, կապեց այն թևին և մինչև կյանքի վերջը այն անբաժան մնաց իրենից: Շարունակեց ապրել: Ապրել որպեսզի ապացուցի բոլորին, որ ինքը ուժեղ կին է, և դեռ կծնվեն երեխաներ, ովքեր նրան մայրիկ կկանչեն: 
Անցան տարիներ: Բաբոն արդեն վեց երեխա ուներ ու քսանմեկ թոռ:
Արդեն ծեր հասակում երազում նորից այն ծերունին էր եկել և ասել, որ իրենց տան բակի սև մեծ քարերը չի կարելի տեղից շարժել: Նաև փոխանցել էր, որ իրենց բակում գանձեր են թաղված:
Երբ մեծ թոռներն իմացան այդ մասին, սկսեցին փորել ամբողջ բակը, որտեղ հնարավոր էր փորել, բայց ապարդյուն: Գանձերը չգտնվեցին: Թոռներն ուզում էին մեծ քարերը տեղաշարժել դրանց տակ փորել, սակայն Բաբոն արգելեց թոռներին քարերը շարժել: 
Ու մինչև այսօր, թեև Բաբոն արդեն մոտ տասը տարի է չկա, իր երեխաները պահում են իրենց տված խոստումը իրենց մահացող մորը և չեն թողնում ոչ մեկին մոտենալ դրանց: 
Բաբոյի երեխաները մոր պես առեղծվածային ուժ ունեն և ապրում են, որպեսզի իրենց սերունդներին պատմեն մեծ կնոջ ու հիասքանչ մոր մասին: Ես չգիտեմ, թե ինչ է թաղված սև քարերի տակ, գուցե ոչ մի բան: Ինձ համար Բաբոյի գանձը մայրական մեծ սերն է, որ ուժ է տվել իրեն և իր սերունդներին ապրել:
Բաբոն մորս տատն էր…

Իմ արմատները

Ես ու պապիկս հաճախ ենք զրուցում միմյանց հետ։ Տարբեր թեմաների կարող ենք մենք առնչվել մեր թոռ-պապական զրույցներում։ Օրինակ, ամենշոշափվող ու ինձ համար ամենաանհրաժեշտ թեման դասերի հետ է կապված։ Այս տիպի զրույցները հիմնականում հեղեղված են լինում պապիս խրատներով։ Պապս ինձ, ինչպես նաև եղբորս խրատում է լավ սովորել։ Այդ խրատները դարձել են կյանքիս ճանապարհին ամրացված նախազգուշացնող ցուցիչներ, որոնք ինձ ստիպում են ոտքս միշտ պահել սովորելու ոտնակի վրա և միշտ օգնում ինձ առաջ շարժվել։
Մի անգամ մեր զրույցի թեման դարձավ պապիկիս պատմած գեղեցիկ պատմությունը, որ նույնպես խրատական իմաստ ուներ իր մեջ։ Այդ պատմությունը երկու իրար անչափ սիրող սրտերի մասին էր։ Անչափ, որովհետև նրանց չկարողացավ բաժանել նույնիսկ դաժան պատերազմը։ Պատերազմ, որ չխնայելով ոչինչ, խուժեց մարդկանց կյանք և խառնեց այնտեղ գտնվող ամեն ինչ։ Ինչ արած, մեկ է, ինչ էլ անենք, չենք կարող բուժել այն խորը վերքերը, որոնք անջնջելի հետք են թողել զոհված մարտիկների ընտանիքներում, այնպես որ, անցնենք վերոհիշյալ պատմությանը։
Պատերազմն սկսվել էր։ Զորահավաք էր։ Հազարավոր երիտասարդներ, մեկնեցին ռազմադաշտ՝ չիմանալով, թե կվերադառնա՞ն արդյոք հետ, իրենց սպասող ընտանիքներին, թե՞ կզոհվեն ռազմի դաշտում՝ տալով իրենց կյանքը հայրենիքին։ Նրանց մեջ է եղել նաև մեր պատմության հերոսը, ով բացի ընտանիքից, ուներ իրեն սպասող մի ուրիշ, սիրող էակ։ Պատերազմ մեկնելուց առաջ տղան հանդիպում է աղջկան։ Երդում են տալիս հավերժ սիրել միմյանց, հավատալ և երբեք հույսը չկորցնել։ Հենց այս հավատի, սիրո և հույսի շնորհիվ է, որ մեր հերոսը ռազմի դաշտում մի քանի անգամ փրկվել է սպառնացող մահից։
Պատերազմի թեժ պահն էր։ Մեր հերոսը, ով ի դեպ կապավոր էր, գնում էր վնասված կապը վերականգնելու։ Այդ ժամանակ այնքան ուժեղ կրակ է բացվել թշնամու վրա, որ փոշի է բարձրացել, և հերոսը, ոչինչ չտեսնելով, անցել է թնդանոթի առջևով։ Հրետանավորը տեսնելով այդ ամենը, փողը միանգամից մի կողմ է փախցրել և փրկել նրա կյանքը։ Մի ուրիշ անգամ էլ ընկերոջ հետ քայլելիս ականի վրա են կանգնել։ Ընկերը մահացել է, բայց մեր հերոսը նորից է փրկվել՝ կորցնելով ոտքը և աչքը։ Այսպես շատ անգամներ է փրկվել նա և վերջապես, թեև մեկ ոտքով և վնասված աչքով վերադարձել է տուն։ Նա չի հայտնել սիրած աղջկան իր վերադարձի մասին։ Ուրիշներից իմանալով սիրած տղայի վերադարձի լուրը, աղջիկն էլ լուր է ուղարկում նրան գալ իրենց տուն` խնդրելու իր ձեռքը: Չէ՞ որ նրանք հավերժ սիրելու խոստում էին տվել միմյանց։ Չնայած աղջկա ծնողների բացասական վերաբերմունքին, նրանք ամուսնանում են և կազմում լավ ընտանիք։ Ունենում են չորս երեխա, երեք տղա և մեկ աղջիկ։ Հաղթահարելով մեծ դժվարություններ, նրանք կարողանում են ամեն գնով ապահովել իրենց ընտանիքի բարեկեցությունը։
Հա, չմոռանամ վերջում նշել մի շատ կարևոր փաստ, որ այս պատմության հերոսները եղել են պապիկիս հայրն ու մայրը։

Ուզում եմ գան հին ու բարի օրերը

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Լուսանկարը՝ Էլզա Զոհրաբյանի

Ես սովորում եմ 9-րդ դասարանում, և ինչպես բոլոր ավարտական դասարաններում մեր դասարանում նույնպես ամսվա մեջ գոնե մեկ անգամ լինում են վեճեր փախչողների ու չփախչողների միջև: Ես պատկանում եմ փախչող մարդկանց խմբին: Վերջերս դպրոց է եկել նախկին ֆիզիկայի ուսուցչուհին, ում դասարանի մեծ մասը չի սիրում: Գրեթե ամեն օր մենք ուզում ենք նրա դասից փախչել, կամ ինչ-որ չար կատակ անել: Այդ ուսուցչուհին ինչպես և դպրոցի ուսուցիչների մեծ մասը ատում է մեր դասարանը, քանի որ մենք դպրոցի ամենաչար դասարանն ենք: Մեր դասարանում սովորում է փոխտնօրենի թոռնուհին, և նա ամեն անգամ զգուշացնում է ուսուցչուհուն, թե մենք ինչ ենք ուզում անել:
Անկեղծ ասած, իմ դասարանը մի փոքր անկազմակերպ է, որովհետև լավ ու բարի ժամանակներում մենք եղել ենք երկու տարբեր դասարաններ. 7Ա և 7Բ: Այդ մասին անընդհատ խոսում են թե ուսուցիչները, թե աշակերտները և անընդհատ հիշեցնում են, որ 7Ա-ն այս էր լավ անում, 7Բ-ն` այն: Ես սովորում էի 7Ա դասարանում, մենք նույնպես վիճում էինք, բայց վեճը շատ շուտ վերածվում էր կատակի, իսկ հիմա վեճը վերածվում է պատերազմի: Դասարանը բաժանված է խմբերի, և դա տհաճ է, երեխաների կեսը ընկերներ չունեն, աղջիկները անընդհատ վիճում են, իսկ տղաները պահում են իրենց շատ սանձարձակ և միայն բարձր ձայնը կարող է նրանց հանդարտեցնել: Չնայած այսքան շատ թերություններին, մեր դասարանը ունի նաև որոշ առավելություններ` դպրոցի ավագ դասարանը մենք ենք և պետք է կարևոր որոշումները կայացնենք մենք, դպրոցի բարդ աշխատանքները տրվում են մեզ, միջոցառումները կազմակերպում է մեր դասարանը, դպրոցի այլ դասարանները չեն տեսնում մեր դասարանի ներսում կատարող խնդիրները և ամենակարևորը, մենք ունենք բարի դասղեկ, ով ներում է մեր կատարած բոլոր սխալները: Չնայած ամեն ինչին, ես ուզում եմ հետ բերել հին ու բարի ժամանակները:

Մանկությանս անուշ պատառիկները

Լուսանկարը՝ Էլիզաբեթ Խուդավերդյանի

Լուսանկարը՝ Էլիզաբեթ Խուդավերդյանի

Երբ փոքր էի, առհասարակ, չէի սիրում խաղալ իմ հասակակիցների հետ, մանկապարտեզ էի հաճախում, սակայն, այնտեղ նույնպես հազվադեպ էի խաղում, ավելի հաճախ դաշնամուր էի նվագում. երազանքս էր դառնալ աշխարհահռչակ դաշնակահարուհի: Տանը երգում էի և ստիպում, որ բոլորն ինձ ծափահարեն:
Հիմա, երբ հիշում եմ մանկությունս, աչքիս առաջ են հայտնվում տատիս տանն անցկացրած ջերմ ու պայծառ օրերը: Օրեր, որոնք կմնան հիշողությանս մեջ հավերժ: Ամռան արձակուրդին սիրում էի հաճախ այցի գնալ տատիս ու պապիս: Ինձ համար այդ օրերը տոնական էին: Դարպասից ներս մտնելուն պես զգում էի թարմ հացի բույրը, առաջ էի անցնում և տեսնում թաղամասի՝ փռան մոտ հավաքված կանանց: Տատս, տաք հացը ձեռքին, անմիջապես ինձ ընդառաջ էր գալիս, այնուհետև՝ ինձ տանում էր կանանց մոտ ու նրանց հպարտորեն պատմում, թե որքան բանաստեղծություն գիտեմ: Այդ ընթացքում ես ուրախ-ուրախ համտեսում էի հացի պատառիկները:
Այդ տաք հացի պատառիկները կյանքիս ամենաջերմ ու անուշ պատառներն էին:
Երեկոյան ես ու տատս շաշկի էինք խաղում, որի ընթացքում նա մի քանի անգամ քնում ու արթնանում էր, երբեմն սկսում էր իմ քարերով խաղալ, ես ծիծաղում էի մանկական զրնգուն ծիծաղով, սակայն, ոչինչ չէի ասում նրան, չնայած՝ նա այդպես ինձնից առաջ էր անցնում: Պապս լուռ հետևում էր մեր խաղին, իսկ երբ տատս հաղթում էր ինձ՝ հպարտանում էր իր կնոջով և շարունակում ոգեշնչել նրան: Խաղից հետո տատիս խնդրում էի, որ ինձ համար արտասաներ իր սիրելի բանաստեղծություններից: Նա այնքա˜ն սիրով ու քնքշությամբ էր դրանք արտասանում: Ես մի տեսակ բարի նախանձով լսում էի նրան և երազում՝ մի օր էլ ես այդքան բան իմանամ: Կարծում եմ գրքի հանդեպ իմ սերը ծնվեց հենց այդ ժամանակ:
Չեմ կարծում, որ երբևէ կարող եմ այդչափ քնքշանք ու ջերմություն ստանալ, որքան ստացել եմ տատիս տանը: