Ես սև կատու եմ՝ անհաջողությունների տոպրակ:

Իմ սիրտը րոպեում կատարում է մոտ 130 զարկ, այսինքն՝ երկու անգամ ավելի, քան մարդու սիրտը: Ես երևի երկու անգամ ավելի եմ ապրում, քան մարդը և խոսքը բացարձակ տարիքի բազմապատկման մասին չէ: Ինձ անիմաստ պետք չէ ծերանալ, որովհետև ես պահեստային 9 կյանք ունեմ: Ու կապրեմ մնացած 8 կյանքերը, իսկ այ դու կմահանաս փոթորիկի ժամանակ: Երևի: Հաստատ: Չէ, սա բոլորովին երեք գլխանի ու թևավոր անեծք չէ: Դու փոթորիկի ժամանակ կմահանաս, եթե վատ վերաբերվես ինձ: Չնայած մեր իրականությունում մենք առհասարակ չենք վերաբերվում իրար: Ուրեմն չես մահանա: Կարող եմ հանգիստ շունչ քաշել: Երևի: Հաստատ:
Ես հուսով եմ, որ դու չունես այլուրոֆոբիա, այլ կերպ ասած՝ վախ կատուներից: Հուսով եմ՝ չունես այլուրոֆոբիա, որովհետև ես ուզում եմ՝ ինձ սիրես: Պահիր ինձ քո փայտե տնակում, որը էս մոլորակի մյուս ծայրին է: Սա խնդրանք է և ոչ հրաման: Ես ընտիր կողակից կարող եմ լինել: Գտիր ինձ Բամբիռի քարաշեն ու շքեղ դղյակի ներսում, ես էնտեղ վազվզող սև կատուն եմ, այլ ոչ դիցուհին: Ցավոք: Երևի: Հաստատ: Հա, ինչ էի ասում, ինձ պահիր քո փայտե տնակում, էնտեղ մենք կլինենք միասին ու մենակ: Տնակում մենք կերգենք whenever I’m alone with you տողը մի հազար անգամ, ավելի ճիշտ, դու կերգես, ես՝ կմլավեմ: Ես անձրևին դուրս չեմ գա, որ հետո չկեղտոտեմ տունդ, լիքը սիրելով անձրևը: Ես տոնածառդ շուռ չեմ տա, որ խաղալիքների հետ հանկարծ սիրտդ չփշրեմ: Ես, ատելով խոստումներ տալը, խոստանում եմ՝ տունդ տակնուվրա չեմ անի: Ես շատ խելոք կպահեմ ինձ, միայն թե դու պահիր ինձ քո սրտում, մտքում, հիշողություններում ու էլ որտեղ կուզես: Ու վերջում, ես կկորչեմ մեր փայտե տնակից ու քո կյանքից, երբ դադարես իմ մասին մտածել, հոգ տանել իմ մասին, գրկել ու սիրել, երբ դադարեմ քոնը լինել, երբ լուսնի մահիկը դադարի ժպտալ, երբ Սիրիուսը դադարի փայլել՝ լինելով ամենապայծառ աստղը, երբ ես, ի վերջո, դադարեմ Զեմֆիրա լսել… Այսինքն երբե՞ք: Երբեք, երբեք: Երևի: Հաստատ:
Ես սև կատու եմ՝ սենտիմենտալության ճիչ:

Մի քանի տարի առաջ, երբ սկսեցի մտածել համայնքիս ու նրա խնդիրների մասին, հասկացա, որ առաջնային խնդիրը երիտասարդների ներգրավման պակասն է քաղաքի զարգացման հարցում: Այդ ժամանակից երազանք էր կարծես՝ համայնքում լինել մեկը, ով կհամախմբի մի շարք երիտասարդների, ու կլինի քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իր իրավունքը իրականացնող վառ օրինակ:

Շատ չանցած երազանքս փորձեցի մոդելավորել ու հստակ հասկացա, թե ինչ եմ ուզում ու ինչպես պետք է նպատակիս հասնեմ: Ցանկանում էի ստեղծել երիտասարդական ավագանի, որը իրական ավագանու հետ համատեղ կգործի, վեր կհանի ու կփորձի լուծումներ տալ քաղաքի խնդիրներին: Ամենակարևորը բոլորին իրազեկելն է այն մասին, որ ունենք քաղաքի զարգացմանը մասնակցելու իրավունք, ինչն էլ պատճառ դարձավ info-կանգառներ ստեղծելու գաղափարին:

Նպատակիս շուրջը մտածելու համար երկար ժամանակ չպահանջվեց: Գարնանը տեսա ՄԱԿ-ի հայաստանյան ասոցիացիայի հայտարարությունը Կոտայքի մարզի երիտասարդների համար: Կազմակերպվելու էր դասընթաց այն երիտասարդների համար, ովքեր ցանկանում էին լուծել որևէ խնդիր իրենց համայնքում, սակայն բոլոր 25 մասնակիցներից պետք է ընտրվեին երեքը և խմբով աշխատեին որևէ համայնքում: Այդ երեքից մեկը լինելու ցանկությունը շա՜տ մեծ էր: Եվ, շատ չանցած, ես այդ խմբում էի՝ Կոտայքի մարզի նախաձեռնող ակտիվ խմբում, որը հետագայում անվանվեց ԱՐՄԱՏ: Խմբում ինձ հետ են Կարոն և Շուշանը: Լինել խումբ և աշխատանքը կատարել խմբով. ես դա վայելում եմ նրանց հետ: Այսօր կարող եմ ասել, որ ԱՐՄԱՏ-ը՝ Կարոն և Շուշանը, իմ ձեռքը բռնած քայլում են դեպի նպատակ: Նպատակ, որը ունեցել ենք երեքս:

Նոյեմբերի 11-ին կայացավ Նարինե Աբգարյանի «Մանյունյա» գրքի հայերեն թարգմանության շնորհանդեսը: Չէի կարող չգնալ, քան որ դեռ մանկուց շատ եմ սիրել այդ գիրքը: Անկեղծ ասած՝ զարմացա, երբ իմացա, որ միայն հիմա են այն թարգմանել հայերեն: Գիրքը կարդացել եմ դպրոցական տարիքում: Մեր հարևանուհին ինձ տվեց այդ ժամանակ դեռ ոչ այդքան հայտնի «Մանյունյա» գիրքը ռուսերենով: Գիրքը Նարինեի և Մանյունյայի, նրանց առօրյայի մասին էր Բերդ քաղաքում:

Լուսանկարը՝ Անետա Բաղդասարյանի

Շնորհանդեսը լինելու էր Կամերային թատրոնում:

Երբեք գրքի համար այդպիսի մեծ հերթ չէի տեսել: Եվ, անկեղծ ասած, չէի սպասում, որ այսքան շատ մարդ կգա շնորհանդեսին: Մուտքից աջ մեկ այլ հերթ էր. Նարինե Աբգարյանի՝ գիրքը ստորագրելու հերթը:

Քսան րոպե է, ինչ կանգնած ենք գիրք գնելու հերթում: Ասում են, չէ՞՝ եթե ուզում ես մարդուն լավ ճանաչել, նրա հետ ճամփա գնա: Այս դեպքում մարդուն ինչ-որ չափով ճանաչելու համար բավական է նրա հետ հերթ կանգնել: Ամենուրեք լսվում էին բողոքի ձայներ: Մեկը բողոքում էր կազմակերպիչներից, մյուսը պահանջում էի իրեն ավելի շուտ սպասարկել, քանի որ հետը երեխա կա:

Լուսանկարը՝ Անետա Բաղդասարյանի

Արդեն կանգնած ենք երկրորդ հերթում: Դեռ ամենավերջում ենք: Օդը գնալով պակասում է, և մարդկանց բողոքները շատանում են: Մեկ էլ մի կին ասում է.

-Երեխես վատանա, ձեն կհանեք:

Հսկիչները որոշեցին երեխաներին ավելի շուտ անցկացնել:

-Անետ, պիտի մենք էլ մի հատ երեխա բերեինք մեր հետ:

-Կնոջս զանգեմ, ասեմ՝ երեխային բերի ներս,- ասաց մեր կողքին կանգնած տղամարդը:

Քառասունհինգ րոպե անց հերթը մի քիչ կարգավորվեց, և մենք այլևս ամենավերջում չէինք: Եվս տասը րոպե անց Նարինե Աբգարյանն արդեն բարեմաղթանքներ էր գրում մեր գրքերի մեջ: Ուժասպառ, բայց հաղթական տրամադրությամբ դուրս եկանք թատրոնից:

Լուսանկարը՝ Գոհար Հակոբյանի

Այդ օրը այն գեղեցիկ ու լուսավոր օրերից մեկն էր, երբ երազանքս իրականացած եմ համարում: Ամբողջ գիշեր անհամբերությունից աչք չէի փակել, սպասում էի, թե երբ կլուսանա:
Ահա, տեղում ենք, բացվեցին դարպասներն ու իմ առաջ պատկերվեց զինվորական կյանքը:
Երբ կանգնում ես նրանց կողքին, տեսնում դեմքերը՝ ժպտուն ու հարազատ, բայց սպասումով ու կարոտած, ինչ-որ տագնապ ես զգում: Քայլերս տարան դեպի շարքերը: Շուրջբոլորս հարազատ դեմքեր էին, որոնք ժպտում էին իրենց անծանոթ մարդկանց:
Սիրտս լցված էր, ես ուզում էի արտահայտել հուզմունքս, բայց հավատացեք՝ բառերն անգամ անզոր են նկարագրելու զգացածդ, երբ զինվորներին ես տեսնում:
Ես ապրեցի զինվորի հետ, զինվորի կյանքով:

Լուսանկարը՝ Գոհար Հակոբյանի

Առավոտյան շարահրապարակում էինք: Այնուհետև լսարանում ծանոթացանք զինվորի առօրյայի, նրա հոգսերի ու ուրախությունների հետ: Իսկ հետո ականատեսը եղանք փոքրիկ, բայց խորհրդավոր միջոցառման: Անակնկալ էր զինվորների ելույթը: Ես երբեք չէի պատկերացնի, որ օրերից մի օր գնալու եմ, տեսնելու ու զգալու եմ այն, ինչ հիմա եմ զգում:
Ես ամբողջ ընթացքում մուլտֆիլմի հայտնի աղջկա նման բերանս բաց շրջում էի: Կյանքում չէի մտածել կամ պատկերացրել, որ զինվորն էր ինձ օգնելու զենք բռնել, քանդել կամ հավաքել այն:

Լուսանկարը՝ Գոհար Հակոբյանի

Ես շփոթված դեսուդեն էի նայում, փորձում էի կողմնորոշվել: Ճաշարանում զինվորները հավասար իրար մեջ են բաժանում այդ օրվա աղցանը, հաճույքով վայելում են սառը թեյը կամ կոմպոտը:

Նաև նվեր ստացա. աղոթագիրք զինվորից: Սա էլ հպարտություն զգալու առիթ էր ինձ համար:

-Այսօր ուզում եմ նստել կողքիդ և անկեղծանալ մի քիչ,- ասաց ծանոթներիցս մեկը և սկսեց պատմել իր պատմությունը:
-Տարիներ են անցել այն օրվանից, ու տարիներ առաջ էլի աշուն էր, բայց տարբերվող:

Աշուն էր ամենուր, ու թաց մայթերին տերևներ էին թափվում: Թափվում էին այնպես, ինչպես այսօր: Անձրևում էր, անձրևում էր անդադար, անվերջ, անընդմեջ: Կամ նրան կամ ինձ հակառակ՝ անձրևը շարունակում էր գալ: Տերևները շարունակում էին թափվել: Անձրևի առաջին կաթիլն ընկավ թարթիչներիս, երկրորդը՝ այտիս, երրորդին խանգարեց արդեն բացված անձրևանոցս: Տեսա մի աղջկա, որը քայլում էր առանց անձրևանոցի, կարծես անտարբերության էր նա մատնել և՛ քամուն, և՛ անձրևին, գուցե նաև աշնա՞նը: Շարունակում էի քայլել մի քիչ մտամոլոր, մի քիչ տխուր:
Աշուն էր ինձ ծանոթ այգում: Մի դեղին տերևի հաջողվել էր ընկնել մոխրագույն վերարկուիս գլխարկի մեջ, իսկ մյուս տերևն ընկել էր նրա մազերին: Ես քայլում էի նրա հետևից:
Մենք շարունակ քայլում էինք իրարից մի քանի մետր հեռավորության վրա, այգին դատարկվել էր, երևի միայն ես և նա չէինք նայել ժամին, և ես չեմ կարող հստակ ասել՝ անձրևը կտրվել էր, թե ոչ: Նրա մեջ մի բան կար՝ գրավող, դեպի իրեն ձգող, և ես անկարող էի անտարբեր ձևանալ: Եվ գուցե հենց ա՞յն էր, որ առաջին անգամ էի հանդիպում անձրևի սիրահարի: Նրա անունը չեմ ուզում տալ, դա ոչինչ չի փոխի, և այս աշունը նրան չի բերի հետ:
Մոտեցա նրան. բարևեցի, ի ուրախություն ինձ՝ ժլատություն չարեց և պատասխանեց բարևիս:
-Քո աչքերում փայլ կա, դու սիրահարվա՞ծ ես:
-Ես միշտ էլ սիրահարված եմ:
-Եվ ո՞վ է այդ բախտավորը:
-Աշունը:
«Ա՜յ քեզ աղջիկ, տես թե ինչ պատասխան տվեց՝ անսպասելի և դիպուկ»,- մտքումս ասացի ես և մինչ կցանկանայի ռոմանտիկ տղա ձևանալ՝ նրան կորցրի տեսադաշտից: Այ քեզ անհաջողություն, ընդամենը մեկ վայրկյան թեքեցի հայացքս, և նա գնաց: Միգուցե դա իմ երևակայությո՞ւնն էր, բայց, ախր, հո երա՞զ չէի տեսնում, իրական էր, դիմացս կանգնած էր, խոսում էր հետս: Մի պահ կանգ առա, հավաքեցի մտքերս: Գիտե՞ս՝ հիշում եմ, այսօրվա պես անձրև էր գալիս, տարվել էի նրանով և չէի զգում անձրևի կաթիլների հարվածները…
Սկսեցի այգում փնտրել իմ անծանոթուհուն և գտա նստարաններից մեկին նստած: Ինչ-որ թղթեր կային ձեռքին, նա գրում էր, բայց չգիտեմ՝ ինչ: Նորից մոտեցա, նստեցի կողքին, մի հայացք գցեց դեպի իմ կողմը, բայց ոչինչ չասաց: Ես էլ լռեցի:
Հետո գնացինք տարբեր ուղղություններով: Միշտ հույս էի փայփայում նրան տեսնելու, ամեն անձրևոտ օր քայլում էի այդ այգում: Երևի սիրահարվել էի, երևի կյանքումս առաջին անգամն էր: Բայց ախր նա ասաց, որ աշնանն է սիրահարված: Նրա այդ խոսքից մի տարօրինակ ժպիտ էր դեմքիս հայտնվում:
Աշուն էր, հիմա էլ է աշուն, բայց այս աշունը ո՛չ իմն է, և ո՛չ էլ նրանը: Նա՞ է բացակայել իմ աշուններում, թե՞ ես երբեք տեղ չեմ ունեցել նրա անձրևոտ օրերում, չգիտեմ:
Միայն մի ճշմարտություն կա. անցել են տարիներ, և ես նրան չեմ տեսել: Գիտե՞ս՝ եթե մի օր ինձ ասեն, որ աչքերումս փայլ կա, և լինի ինչ-որ մեկը, որ ինձ հարցնի՝ սիրահարված եմ, թե ոչ, ես կասեմ, որ սիրահարված եմ աշնան սիրահարին…