Թեև Դավթյան եմ, բայց Գալստյանների ճյուղի մի տերևն եմ։ Մենք Արագածոտնի շրջանի Կոշ գյուղից ենք։ Թեև Երևանում եմ ծնվել և մեծացել, բայց միշտ կապ եմ պահել մեր գյուղի հետ։ Ըստ ավանդության՝ այստեղ ապրել է Աստվածաշնչում հիշատակվող Քանանի որդի Քուշը, որի անվան ձևափոխումից էլ ստացվել են Կվաշ, Կավաշ, Կուաշ անվանումները։

Գյուղը հիշատակվում է Մովսես Խորենացու, Փավստոս Բուզանդի երկերում: Կոշում է ապրել կուրացած Տիրանը, որը խեղդամահ է արվել որդու՝ Արշակ Երկրորդի կողմից։ Գյուղում նաև մի աղբյուր կա՝ Սուրբ Վարդան աղբյուրը։ Այն այսպես է կոչվում Վարդան Մամիկոնյանի պատվին, քանի որ ամեն անգամ արքայի մոտ գալիս Վարդան Մամիկոնյանը ջուր է խմել այդտեղից։ Կոշում են գտնվում նաև Զաքարյան իշխանների կողմից կառուցված Կուսաբերդ կամ Աղջկա բերդ ամրոցը, 630 թվականին Գրիգոր իշխանի կառուցած Սբ. Ստեփանոս վանքը։

Գյուղում ապրում է մոտավորապես 3300 բնակիչ։ Պապս պատմում է, որ իր ապուպապերը Պարսկաստանից եկել են Կոշ 1828 թվականին։ Օրդուխան պապս ունեցել է 3 տղա՝ Կիրակոսը, Համբարձումը, Գալուստը։ Մենք Գալուստ պապի ճյուղից ենք։ Մենք ունենք նաև մեր տոհմածառը, որն սկսվում է Օրդուխան պապից, իսկ այսօր արդեն եղբորս անունն էլ կա այնտեղ: Մեր արմատների մասին հետաքրքրվել է նաև «Մենք ենք, մեր սարերը» հաղորդաշարը։

Հաջողություններիս շղթան սկսվեց այն օրը, երբ ես 2014 թվականին ընդունվեցի «Իմփաքթ» երիտասարդների զարգացման ակումբ, ծանոթացա ընկեր Սուրենի հետ և առաջ շարժվեցի: Ընկեր Սուրենն աշխատում է «World vision» կազմակերպությունում: Ամեն անգամ, երբ Ապարանում որևէ դասընթաց էր լինում, օրինակ՝ շահերի պաշտպանության, բռնության, անվտանգ համացանցի, մարդու իրավունքների վերաբերյալ, ընկեր Սուրենը գալիս էր դպրոց՝ տեղեկացնելու դասընթացների մասին և առաջինը իմ անունն էր գրի առնում ցուցակում: Նա ասում էր, որ ես անպայման պետք է մասնակցեմ բոլոր դասընթացներին: Երբ ընդունվեցի «Իմփաքթ», հանդիպումների ժամանակ ընկեր Սուրենը միշտ ներկա էր լինում: Նա ասում էր, որ ես աչքի եմ ընկնում իմ չարաճճիությամբ, շատախոսությամբ ու ընկերասիրությամբ: Ընկեր Սուրենը ոգևորում էր ինձ: Երբ գնում էի դասընթացների, ձեռք էի բերում նոր գիտելիքներ: Գիտե՞ք՝ ամենաուրախալին այն էր, որ դասընթացների հաջորդ օրերին դասարանի մի քանի երեխաներով հավաքվում էինք մի դասասենյակում, և ինձ խնդրում էին, որ պատմեմ այն, ինչ ես եմ սովորել: Այդ ժամանակ ես ամենաերջանիկ մարդն եմ դառնում, որովհետև երբ գիտակցում եմ, որ իմ շնորհիվ ընկերներս ստանում են նոր գիտելիքներ, որ այն, ինչ ես եմ սովորել ու գիտեմ, գիտեն նաև ընկերներս, երբ տեսնում եմ, թե ինչ լրջությամբ են լսում ինձ, հասկանում ամեն մի ասած բառս, պարզապես անբացատրելի զգացում եմ ունենում: Անբացատրելի է նաև այն, երբ ուսուցիչներն են ինձ հարցեր տալիս, լսում են և վերջում գրկախառնվելով ասում, որ հպարտանում են ինձանով:

Անկեղծ ասած՝ եթե ծանոթ չլինեի ընկեր Սուրենի հետ, հաստատ չէի իմանա շահերի պաշտպանության մասին ամեն մի մանրուք, չէի ուսումնասիրի մարդու իրավունքների մասին փաստերը մանրակրկիտ, չէի իմանա համացանցի մասին, սոցիալական կայքերի մասին, չէի իմանա բռնության մասին այն, ինչ այսօր գիտեմ: Եվ ամենակարևորն այն է, որ ես չէի իմանա 17.am-ի մասին և թղթակից չէի դառնա: Ես երջանիկ եմ, որ ճանաչում եմ ընկեր Սուրենին:

Ողջույն: Ես Քնարիկն եմ: Ազգությամբ եզդի եմ, 14 տարեկան, ծնվել եմ Արագածոտնի մարզի գեղատեսիլ Բազմաղբյուրում: Անունը յուրահատուկ է, չէ՞, բնակիչներն էլ են առանձնահատուկ: Ես դա փաստում եմ՝ որպես այլ ազգի ներկայացուցիչ: Երբևէ չեմ նկատել իմ և ընտանիքիս հանդեպ որևէ թշնամանք կամ խտրականություն: Գյուղում մեզ վերաբերվում են ինչպես իրենց ազգակիցներին: Այստեղ չկան այլ ազգային փոքրամասնություններ, բայց եթե լինեին էլ, բազմաղբյուրցիները նրանց այնպես կվերաբերվեին, ինչպես մեզ:

Կարելի է ասել, որ դպրոցում էլ ամեն ինչ լավ է: Միայն մի բան կա, որն ինձ շատ է տխրեցնում. իմ դասարանի կազմը: Ես դասարանի միակ աղջիկն եմ: Դա միայն ու միայն բացասական կողմեր ունի: Երբ ուզում ես որևէ մեկի հետ խոսել, կիսվել քո զգացողություններով, փոխանակել մտքեր, ոչ ոք չկա: Ինչ արած, փորձում եմ համակերպվել, բայց բոլորն այնպես են անում, որ ես մոռանամ դրա մասին:

Շատ բաներ մոռանում եմ, երբ տանն եմ: Տանը հիմնականում զբաղվում եմ բույսերի խնամքով: Ունեմ շատ նախասիրություններ, օրինակ՝ ամսագրեր ընթերցելը, խաչբառներ լրացնելը, երաժշտություն լսելը: Առանձնապես շատ եմ սիրում ճանապարհորդել, գնումներ կատարել և պարել:

Իմ ընտանիքը մեծ է: Ապրում ենք հաշտ ու համերաշխ, կա հարգանք մեծերի նկատմամբ: Նրանք առավոտից երեկո աշխատում են, որպեսզի տան փոքրերը երբևէ ոչնչի կարիք չունենան:

Իսկ փոքրերը. փոքրերից պահանջվում է միայն դաս սովորել:

Իմ ընտանիքում բոլորն էլ գիտեն, թե ինչպիսին եմ ես: Ծանոթ են իմ նախասիրություններին, բնավորության գծերին: Ես շատ ընկերասեր եմ, սիրում եմ սովորելը: Իսկ բացասական հատկանիշներիցս մեկն այն է, որ արագ եմ ձանձրանում:

Իմ գյուղում հիմնականում մշեցիներ են բնակվում: Գյուղս շատ գեղեցիկ է, սակայն հոգսերը, ծանր աշխատանքները թույլ չեն տալիս վայելել այդ գեղեցկությունը:
Գյուղի կողքին գտնվում է ռուսական ռազմաբազան: Անընդհատ կրակում են՝ լինի գիշեր, թե ցերեկ: Սկզբում զայրանում էինք՝ ասելով, թե չենք կարողանում հանգստանալ, բայց հետո մտածեցինք, թե ինչպես են սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներն ապրում. մենք գոնե գիտենք, որ այդ կրակոցները մեզ չեն ուղղված:
Ինձ չէին բավարարում գյուղացիների պատմածները, և ես որոշեցի մեր թաղամասից ջուր տանող զինվորներին խնդրել, որ մի հայերեն իմացող զինվոր պատասխանի իմ հարցերին: Բախտս բերեց՝ նրանց մեջ կար հայերեն իմացող սպա: Մոտենալով նրան՝ ես հարցրի նրա անունը:
-Իվան,- պատասխանեց նա:
-Ուրախ եմ, ես Քնարիկն եմ: Ես ուզում եմ խոսել ձեր ռազմաբազայի մասին, մի քանի հարց ունեմ, կարելի՞ է: Ինչո՞ւ է հենց այս տարածաշրջանում ձեր ռազմաբազան:
-Տարածքի մի մասը պատկանում է ՌԴ-ին, և հարմար է զինավարժությունների համար:
-Բայց չէ՞ որ այդ կրակոցներն ուղղված են դեպի լեռը:
-Ամեն ինչ հաշվարկված է, և լեռանը վնաս չի հասցվում:
-Իսկ ջուրը, որը մենք խմում ենք, աղտոտված չէ՞ այդ զենքերի թունավոր նյութերով:
-Այո՛, դրանք ազդում են ջրի վրա, սակայն նախատեսված չէ, որ այստեղ մարդիկ պետք է բնակվեն: Կոնկրետ ձեր գյուղում պետք է լինի օդանավակայան, և հարցը քննարկման մեջ է:
-Իսկ բնակչությո՞ւնը, չէ՞ որ այստեղ են նրանց տունը, ապրելու միջոցները:
-Կհատկացվեն տարածքներ, բայց չգիտեմ՝ դա երբ և ինչ պայմաններում կլինի:
Ես նրան շնորհակալություն հայտնեցի հարցերիս պատասխանելու համար ու գնացի տուն:
Այս մարդու հետ զրույցից հետո շատ էի ուրախացել: Երեխաներով պատկերացնում էինք, որ մեր գյուղի մարդկանց մի մեծ շենք կտրամադրեն, և մենք շատ գեղեցիկ կյանքով կապրենք՝ հեռու ծանր աշխատանքից: Չէինք գիտակցում, որ ոչինչ հեշտ չի տրվում: Չէ՞ որ մեր ապրուստի միջոցը այս գյուղում է. մեր տունը, մեր բակը, մեր ամեն-ամեն ինչն այստեղ է: Եվ հիմա մտածելուց անգամ փշաքաղվում եմ, ես չեմ պատկերացնում, որ իմ այս հարազատ օրրանը, պապական տունը կարող է ամայանալ և դառնալ ընդամենը զենքերի պահոց: Դա սարսափելի կլինի բոլորի համար, ինչքան էլ ասեն, որ գյուղում դժվար է, իսկ այդ դժվարությամբ ստեղծածը կորցնելը դժվար չէ՞:
Գյուղում հիմա շատ են լսվում կրակոցներ, սակայն ուրախ ենք, որ դեռ այդ չարաբաստիկ որոշումը չի կատարվել և, հուսանք, չի էլ կատարվի: Հարազատ տունը կորցրած մարդիկ ևս մեկ անգամ այդ ամենը չեն վերապրելու: