-Ես մինչև էս գյուղը չշենացնեմ, մեռնողը չեմ,- ասում էր Խաչիկը:
Առանձնապես ջահել չէր, կյանքը վաղուց թաղել էր ամեն խաղողի վազի հետ, բայց ասում էր, որ պատմությունը մի անգամ էդպիսի երկարակեցություն տեսել է` Սիմեոն ծերունու օրինակով: Մտածում էր, որ Սիմեոնի նպատակից մի քիչ է պակաս սուրբ իր նպատակը, որովհետև կյանքում մի գյուղ ուներ ու մի կիսակառույց տուն` մեջը լիքը սրբապատկեր:
Մի աղջիկ ուներ, վաղուց մարդի էր տվել, երբեմն գալիս էր, հիմնականում՝ չէ, բայց Խաչիկը չէր նեղանում՝ մարդի տվեցիր, էլ քոնը չի, պահանջելու բան էլ չունեմ: Իրեն իր հողն էլ էր հերիք, մի մարգ լոլիկը, մի քանի շիթիլ վարունգն ու լոբին: Կարևորը խաղողն էր, որ օղի ու գինի էր դառնում: Գյուղի քեֆչիները Խաչիկի մշտական հաճախորդներն էին. «Հոպար, ամենալավ արաղը դու ես սարքում, մահ ա»:
Փողոցի տղամարդկանց գլուխգովան խոսակցություններին չէր մասնակցում, երբեմն Գևորգն էր հունից հանում, չէր դիմանում.
-Այտա, դու մի հատ քո գոմի կրիշը սարքի․ մի տարի ա՝ չռում ա, նոր անցի երկրի տնտեսությանը:
Ամբողջ օրը ինքն ու Գևորգը միասին էին, բայց երբ տեսնեիր, վիճում էին: Հարցնում էին․
-Հերիք չի՞ իրար միս ուտեք։ Խաչի՛կ, ո՞նց ես մինչև հիմա Գևորգի հետ ընկերություն անում։
-Շան տղեն օղորմածիկ կնոջս ա հիշացնում. ամբողջ օրը ինքնամոռաց խոսում ա` մեջը իմաստ չկա:
Ամեն ինչ կտաներ, բայց երբ տեսնում էր, որ աղբ են թափում գյուղի փողոցներում, իրեն կորցնում էր: Բարկանում էր երեխեքի վրա, պատասխանում էին․
-Ձյաձ Խաչիկ, մենք էլ հո քո նման հայրենասեր չենք։
Ավելի էր բարկանում․
-Խո՛զ մի եղեք, խո՛զ, ձեր հայրենասիրությունը ձեզ կպնի:
Ինքն էլ առանձնապես երբեք չէր խոսում հայրենիքի մասին, առիթների ժամանակ ամեն երկրորդ բաժակին զինվորների կենացը խմողներին խեթ-խեթ էր նայում, մոտ ընկերներին երբեմն սաստում էր` նստի տեղդ, թիթի՛զ լակոտ, խմել եք ուզում, խմեք, հայրենիքն ու զինվորներին ձեզ մահանա մի արեք:
Գյուղի ծառուղու ծառերը ամեն ջրերը տալուն հետ ջրում էր: Որ անցնում էին կողքով, ասում էին` ապրես, ասում էր` դաշտս ջրելու չլինեի, հո չէի ջրի, գիտեք պե՞տքս ա: Բայց ավելորդ համեստությամբ միայն իրեն էր խաբում. իր դաշտը մեկ կիլոմետրանոց ծառուղու ամենասկզբում էր, ինքը մինչև վերջ ջրում էր: Գյուղապետին ամեն տեսնելիս ասում էր` լույսերը ե՞րբ եք քաշելու, մեր փողոցի Վահրամը ամեն իրիկուն խմած, փողոցի ստոլբաները հաշվելով ա հասնում տուն: Բայց հո դարդը Վահրամը չէ՞ր, ինքն էս գյուղը պիտի շենացներ, նոր գնար կնոջ մոտ:
Մի Խաչիկ, հազար ու մի խնդիր գյուղում, ո՞րը լուծեր: Բայց պայքարող տեսակ էր. հույս էլ չլիներ, ինքն ասում էր` լավ կլինի: Հենց էնպես չէր շպրտում էդ բառերը, սրտից էր ասում, հավատում էր: Ինքը հավատաց, իրեն չհավատացին, բայց էդ լավ լինելը ինքն էդպես էլ չտեսավ, իրեն չհավատացողները տեսան, բայց արդեն մի քիչ ուշ էր:
Փողոցի առաջին լույսերը Խաչիկենց տան բակից սկսած քաշեցին։ Չնայած՝ տունը լքված էր, բայց փողոցի երկրորդ տունն էր, գյուղապետն էլ ասում էր` թող տեսնի Խաչիկը, հոգին հանգստանա, փողոցի լույսեր ասելով գնաց էդ մարդը:
Գյուղը չհասցրեց շենացնել․ մի քիչ ուշ էր սկսել, բայց հարևանները որպես գյուղի նվիրյալ էին հիշում, Գևորգն էլ խոստովանում էր․
-Ինքը գոնե խոսում էր, բողոքում էր, մի բան ուզում էր անել, իսկ մենք ամբողջ կյանքում մենակ կենաց ասող մնացինք:
17-ին միանալուց հետո հասկացա, որ իրականում իմ կարողությունների համեմատ շատ քիչ բան եմ անում, հասկացա, որ կարող եմ և պետք է ավելին անեմ։ Հենց այդ նույն տարվա ամռանը գնացի Աղվերանի մեդիաճամբար, որտեղ էլ ավելի ոգևորվեցի նոր հնարավորություններ գտնելու գաղափարով։ Այնտեղ մասնակից աղջիկներից մեկը ֆլեքսի շրջանավարտ էր, ումից էլ իմացա ծրագրի մասին։ Դիմեցի ու դարձա ֆինալիստ։
Ամերիկայից էլ շարունակում էի գրել նոր նյութեր։ Վերադառնալուց հետո էլ սա արդեն երրորդ փոխանակման ծրագիրն է, որին մասնակցում եմ «Մանանայի» անունից։ 17-ը հոդվածներ գրելուց, ֆոտոներ անելուց ու ֆիլմեր նկարելուց ավելին է։ Այն մարդկանց առաջ է մղում դեպի ավելի լավը, մեզ սովորեցնում է ամեն ինչում գեղեցիկը նկատելու արվեստը։
