mariam barseghyan1

Հենց սրտում

Եթե դու գոնե մեկ անգամ եղել ես Վանաձորում, երևի գիտես  Արցախ պուրակի մասին: Իսկ եթե չգիտես, ուրեմն ուշադիր կարդա, կփորձեմ այնպես անել, որ գոնե մի ակնթարթ հայտնվես այնտեղ: Այսպիսով` կանգնում ես հին ճոճանակների մոտ, որովհետև այդտեղից գրեթե ամբողջ պուրակը երևում է: Ձախ կողմում Սրնգով տղան է` քաղաքում դժվար կարողանաս գտնես այնպիսի մարդ, որ այդ արձանի մոտ նկար չունենա, մի քիչ վերև «Պոնչիկ-Տոնչիկ»-ն է` ուսանողների ընդմիջումների մշտական վայրը: Շուրջ բոլորդ լիքը ծառեր կան ու հին ճոճանակների մոտ իմ սիրելի ծառն է: Մի անգամ դասի գնալիս, ինչպես միշտ, իմ ծառին նայելով անցնում էի, ու մեկ էլ նկատեցի, որ նրա ճյուղերին տերևների փոխարեն լիքը ճնճղուկներ են, վրան ազատ տեղ չկար: Հանեցի հեռախոսս, որ նկարեմ, բայց նկարում ճնճղուկները հստակ չէին երևում, թե չէ՝ ցույց կտայի:

Պուրակը առավել գեղեցիկ է աշնանը, ամբողջը դեղին տերևներով է պատվում: Հետո շրջվում ես ու գնում նստում ճռճռացող ճոճանակի վրա, ու պուրակի սև կատուն գալիս է մոտիկ, որ ձեռքիդ ուտելիքը տաս իրեն: Տալիս ես, բայց մեկ է, չի ուտում: Ու այդպես հին ճոճանակից նայում ես արվեստի ուսումնարանի ոչ պակաս հին շենքին ու հասկանում, որ գտնվում ես քաղաքի հենց սրտում:

Վանաձորի մասին մտածելիս միանգամից հիշում եմ երկու վայր` Արցախ պուրակը և Հուշարձանը: Մեր նախորդ սերունդը դեռ հիշում է, թե  ինչպես էին պուրակում Հայաստանի անկախության կոչ անում, թե ինչպես էին զինվորներին ռազմաճակատ ճանապարհում: Քաղաքի այս երկու հատվածների հետ կապված շատ հուշեր կան: Վանաձորը ուղղակի քաղաք չէ, Վանաձորը շնչող օրգանիզմ է և ունի սիրտ, որը, ըստ իս, ամուր պահված է հենց Արցախ պուրակում և Հուշարձանում: Ցավոք, այսօր ես տեսնում եմ, թե ինչպես են մետաղյա պատերով փակում իմ հին ճոճանակը, ինձ զրկում իմ սիրելի ծառին նայելու բերկրանքից: Քաղաքիս սիրտը վաճառում են և թողնում որ, ով ինչ ցանկանա՝ քանդի, ինչ ցանկանա՝ կառուցի:

Մանկական զբաղվածության կենտրոն կառուցելու գաղափարը ողջունելի է, բայց չէ՞ որ քաղաքում այլ տարածքներ կան, էլ չեմ ասում բազում անտեր շենքերի մասին, որոնք կարող էին վերանորոգվել: Քաղաքի ամեն մի պատի մեջ սեր կա, բայց սերը վերացնում եք, մեր մեջ թողնելով միայն բողոք ու ատելություն:

Կան որոշ բաներ, որոնք հաճախ Վանաձորի հետ ենք նույնացնում` անձրև, աշուն, ռոք, կարոտ, սեր, խոնավություն, ցուրտ, երթուղայիններ, Լոռվա բարբառը` հատկապես «ազիզ» բառը, ոմանք նույնիսկ Սամվել անունը: Մի քանի տարի հետո վախենամ քաղաքիս կոլորիտից էլ բան չի մնա: Եվ Վանաձորը բացի դատարկությունից էլ ոչնչի հետ չենք կապի:

Զորամասերում

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Ինչպես նշել էի նախորդ հոդվածում՝ ՀՀ ՊՆ «Արծիվ մահապարտներ» զորագնդի կազմավորման 25-ամյակի առիթով այցելություն էր կազմակերպվել Արցախ։ Այցելությունը կազմակերպել էր «Արծիվ մահապարտների միություն» ՀԿ-ն, ՀՀ ՊՆ և ԱՀ ՊԲ աջակցությամբ սեպտեմբերի 28-30-ին, Ասկերան- Գանձասար-Չլդրան-Դադիվանք ուղղություններով: Մասնակցում էին ոչ միայն արծիվ մահապարտներ, այլև կազմակերպության համակիրներ՝ պատերազմի բովով անցած ազատամարտիկներից մինչև երիտասարդ ու պատանի հայրենասերներ։

Ես, որպես պատանի լրագրող, տեղավորվեցի այն ավտոբուսում, որտեղ իմ հասակակիցներն էին: Եվ քանի որ այցելությունը երեք օրով էր, գիշերելու համար մեզ տեղ էր հատկացվել ՊԲ Ասկերանում տեղակայված զորամասերից մեկում։

Ստացվում էր՝ ինչ-որ չափով պետք է ապրեինք այն պայմաններում, որոնցում ապրում են մեր զինվորները։ Սկզբում թվում էր թեթև ու հետաքրքիր արկած է լինելու, բայց տեղ հասնելուն պես հասկացա, որ իրականությունը բոլորովին այլ էր:
-Տեսախցիկն անջատեք, էստեղ նկարահանել չի կարելի,- ակամա զգաստացա, և միանգամից գիտակցեցի՝ այստեղ ամեն ինչ զինվորական կարգ ու կանոնով է։

Դե ինչ, մնում էր ծանոթանալ բոլորիս համար ընդհանուր որոշ կանոնների: Որպես լրագրող՝ ինձ շատ էին հետաքրքրում գաղտնիությանը վերաբերող կանոնները, քանի որ զորամասում դրանց պահպանումը շատ կարևոր է՝ բացասական հետևանքներից խուսափելու համար։
Զորանոց մտանք գիշերը: Առաջինը, որ ուշադրությունս գրավեց, ննջարաններում առանձնացված մահճակալներն էին, և դրանց վրա խոնարհված ծաղիկները:

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Կարելի էր ենթադրել, թե ինչ խորհուրդ ունեին դրանք, բայց այդ խորհրդի մասին ներկայացրեց նաև մեզ դիմավորած սպաներից մեկը.
-Զոհված ազատամարտիկների և զինվորների անկողիններն են, որ պահպանում ենք սրբորեն։ Մենք երբեք չենք մոռանա նրանց: Նրանք միշտ իրենց տեղն ունեն մեր կողքին։ Այ, օրինակ, այն մեկն իմ զինվորի անկողինն էր, մի հրաշալի երիտասարդ էր, զոհվեց ականի պայթյունից…

Քնելու ժամանակն էր կամ մտորելու, քանզի ասում են՝ զինվորական անկողնում սկսում ես շատ բաների մասին մտածել։ Մտածում էի, թե քանի զինվորի է դիմավորել ու ճանապարհել այս մահճակալը, ի՞նչ են նրանք մտածել այստեղ պառկած, ի՞նչ են երազել, և քանի՜սն են դեռ գալու, այդ թվում և ես, ու ինչ պիտի մտածեմ կամ երազեմ ես, ո՞վ գիտե:
Առավոտյան արդեն հաջորդ բացահայտումը մեզ սպասում էր ճաշարանում. զինվորական նախաճաշն էինք համտեսելու։ Դե, իհարկե, ինչպես ասում են՝ մամայի եփածն ուրիշ է, բայց այստեղ էլ վատ չեն կերակրում։

Նախաճաշից հետո տղերքը նորից անցնում են իրենց ծառայությանը՝ ըստ օրակարգի, սակայն վերջինս այս անգամ մի փոքր փոփոխված էր։ Զորամասում «Արմինա» պարային ստուդիայի (տնօրեն՝ Արմինե Ալեքսանյան, պարուսույց՝ Անի Գալստյան) համույթը համերգային հանդիպում պետք է անցկացներ։

Ի դեպ, սա «Արծիվ մահապարտների միություն» ՀԿ-ի աջակցությամբ այս համույթի հերթական համերգային այցն էր ՊԲ զորամասեր, որին մասնակցում էին համույթի Կոտայքի մարզի Նոր Գեղի գյուղի և Շիրակի մարզի Արևշատ գյուղի սանուհիները և երգիչ Հովհաննես Ղուկասյանը։

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Նրանք իրենց հետ բերել էին նաև Նոր Գեղիի միջնակարգ դպրոցի աշակերտների նամակները, որոնց հասցեատերը հայ զինվորն էր՝ անկախ անունից կամ կոչումից։ Նամակները բաժանեցին զինվորներին, նրանցից ոմանք հենց տեղում սկսեցին կարդալ, ոմանք մինչև միջոցառման ավարտն ամուր պահել էին ձեռքերում։ Կարծում եմ՝ սա շատ հետաքրքիր և թանկ անակնկալ էր, քանզի ես գուշակում եմ, թե ինչ էր գրված այդ նամակներից յուրաքանչյուրում:

Զինվորներն ուրախ էին, մեկ-երկու ժամով կտրվել էին ծառայողական հոգսերից ու վայելում էին գեղեցիկ կատարումները, հետո իրենք էլ միացան՝ երգում ու պարում էին:

Հանդիպումներ կայացան ՊԲ երկու զորամասերում։ Երկուսում էլ հայրենապաշտպան զինվորի երդումին հավատարիմ ծառայության համար «Արծիվ մահապարտների միություն» ՀԿ-ի կողմից մի խումբ զինվորներ պարգևատրվեցին պատվոգրերով և շնորհակալագրերով:

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Զինվորների ժպտացող դեմքերը հուշում էին, որ կազմակերպված միջոցառումները յուրովի հետաքրքիր էին դարձրել զինվորական ծառայության այդ օրը։
Մահապարտներն էլ իրենց հերթին ոգևորող-ուսուցանող պատմություններ էին պատմում՝ յուրաքանչյուր զինվորի իրենց որդին համարելով, խրատներ ու խորհուրդներ տալով, և, իհարկե, չէին մոռանում հիշեցնել՝ մենք ձեր կողքին ենք։ Իսկ զինվորների փայլող աչքերից երևում էր, որ այդ ամենն իրոք ոգևորում է նրանց։

Մեր զինվորներն էլ իրենց ծառայողական կյանքի հետ կապված կարճ ու կոնկրետ պատասխան ունեին.
-Ամեն ինչ կարգին է:

Երանի էլ երբեք զինվորական ննջարաններում չավելանան այն՝ հիշատակի մահճակալները:

Մեր հասցեն է՝ Լոռու մարզ, ՍՄԱՐԹ կրթական կենտրոն

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

2018 թվականի հունվարից,  հուրախություն  Լոռու մարզի երեխաների, իր դռները կբացի ՍՄԱՐԹ  կրթական կենտրոնը: Բացմանը ընդառաջ լրագրողների հետ ունեցած զրույցում COAF-ի Smart նախաձեռնությունների պատասխանատու  Շահանե Հալաջյանը  մեզ պատմեց կենտրոնի  նպատակների, շահառու համայնքերի  և մինչև այս իրենց ծավալած գործունեության մասին:

-Կենտրոնը կառուցելու համար ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց Լոռին:
-Առաջին մարզը, որտեղ մենք սկսել ենք աշխատել՝ Արմավիրն է: Արմավիրում մենք 10 տարի շարունակ աշխատել ենք 10 և ավելի գյուղերում: Մեր հիմնադրամի աշխատակիցները յուրաքանչյուր օր այցելել են Արմավիրի գյուղեր և  աշխատել դպրոցների, բուժամբուլատորիաների և մի շարք այլ հաստատությունների հետ, 4 ծրագրերով` կրթական, առողջապահական, երեխայի և ընտանիքի պաշտպանության ու տնտեսական զարգացման: 10 տարի ինտենսիվ աշխատելուց հետո, քանի որ մոտեցումը հաջողված էր, մեր տնօրենը՝ ամերիկաբնակ բարերար Գարո Արմենը, որոշեց, որ պետք է այս հաջողված մոդելը գործի դնել այլ համայնքների զարգացման մեջ և, որ հետագա 10 տարում գյուղերը ոչ թե պետք է լինեն 10-ը, այլ` 100-ը: Սա նշանակում էր, որ ծրագիրը պետք է տարածվեր այլ մարզերում նույնպես:

2014թ-ին հիմնադրամի գործունեության տասնամյակից հետո նոր գյուղերի ընտրության խնդիր դրվեց: Իհարկե, պրոֆեսիոնալ թիմ հավաքվեց, ովքեր տեղեկացված էին Հայաստանի համայնքների խնդիրներից: Մեկ տարուց ավել աշխատանքներից հետո որոշվեց, որ ծրագիրը կիրականացվի Լոռիում: Ինչու հենց Լոռիում, որովհետև այստեղ բարձր էին որոշ ցուցանիշներ կապված աղքատության, արտագաղթի և այլ խնդիրների հետ, և բացի այդ, Լոռին ուներ դրական կողմեր, որոնցից մեկը մարզի իտելեկտուալ պոտենցիալն էր: Հիմնադրամի համար հետաքրքիր էր նաև նոր միջավայրը, որովհետև այսպես ասած, տափաստանային, ջրի սակավության խնդիր ունեցող Արմավիրից հետո մենք գալիս ենք Լոռի` լեռնային, խոնավ տարածաշրջան:

-Որքան գիտենք,  կենտրոնը միակն է իր տեսակի մեջ: Ինչպե՞ս ծնվեց այն ստեղծելու գաղափարը:
-Արմավիրում մենք շաբաթական երեքից  չորս անգամ գնում էինք գյուղ, անմիջականորեն մարդկանց հետ աշխատելու, իսկ այս պարագայում դա հնարավոր չէր: Եթե նույնիսկ առավոտ վաղ Երևանից սկսեինք մեր աշխատանքը, միևնույն է, ունենում էինք ժամանակի  կորուստ: Հասկացանք, որ աշխատանքի համար նոր մոդել է պետք, իսկ այդպիսին դեռ չկար,  և արդյունքում մի շարք քննարկումներից հետո ծնվեց ՍՄԱՐԹ-ը:

-Իսկ ինչո՞ւ հենց  ՍՄԱՐԹ:
-Ի սկզբանե, մեր աշխատանքի հիմքը անմիջական մարդ-մարդ հարաբերություններն էին,
բայց 21-րդ դարը մեզ առաջարկում է նոր հնարավորություններ, ավելի արդյունավետ հարաբերությունները կազմակերպելու և աշխատելու համար: Որոշեցինք , որ տեխնոլոգիաներին ավելի մեծ առավելություն պետք է տրվի, և հենց տեխնոլոգիաները  կիրառելով պետք է փորձենք կազմակերպել մեր աշխատանքը: ՍՄԱՐԹԸ, այսպես ասած, այս ամենի կենտրոնացումն է: Սմարթ կենտրոնից առաջ ստեղծվեցին վեց սմարթ սենյակներ Լոռու մարզի տարբեր գյուղերում, և ունենք ևս երկու Սմարթ-ապահով սենյակներ  Տավուշի մարզում, որոնք կառուցվեցին  ապրիլյան պատերազմից հետո սահմանին հարող գյուղերում, դպրոցի ներքին հարկում`երեխաներին ապաստարանով ապահովելու համար: Սմարթ սենյակները իրար հետ կապված են հեռահաղորդակցության նորագույն մեթոդներով, տեխնոլոգիաներով հագեցված սենյակներ են, որտեղ գյուղի  երեխաները կարող են օգտվել այն բոլոր հնարավորություններից, որն ընձեռում է քաղաքը: Այսինքն, այն միտքը, որ ամեն ինչ միայն Երևանում է, Վանաձորում կամ Գյումրիում, կամաց-կամաց սկսում է չհամապատասխանել իրականությանը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Որտեղի՞ց  են հրավիրվելու մասնագետները, ովքեր պետք է դասավանդեն այստեղ:
-Հիմնադրամի աշխատանքային սկզբունքը այսպիսին է. մեր մասնագետները այցելում են գյուղ, բայց միշտ մենք վերապատրաստում ենք տեղի մասնագետներին, որպեսզի հետագայում ապահովվի ծրագրի շարունակականությունը: Այսինքն, եթե այսօր մենք գիտենք, որ Արմավիրում այլևս գործ չունենք անելու, դա միայն այն պատճառով, որ այնտեղ կան որակյալ  վերապատրաստված մասնագետներ, ովքեր շարունակում են մեր գործը: Այստեղ մասնագետները լինելու են թե´ դրսից, թե´ Լոռիից:

 -Դասընթացները անվճա՞ր են լինելու,  թե՞ վճարովի:
-Ամեն ինչ անվճար է: Մեր հիմնադրամը բարեգործական է, և այլ կերպ չէր էլ կարող լինել:

-Ի՞նչ տարածքների է բաժանված շենքը:
-Շենքի ծայրում տեղակայված է գրադարանը: Այն բաղկացած է երեք հարթակներից: Ինչպես այս, այնպես էլ կենտրոնում գտնվող մյուս սենյակները հարմարեցված են հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց համար: Առաջին հարթակը հատկացվելու է մեր հիմնական` COAF-ական ծրագրերին: Այս հարթակում կլինի նաև գրադարանավարի  գոտին: Մեր գրադարանը լինելու է կապող օղակ մյուս բոլոր ծրագրերի համար: Նշեմ որ շեշտը չենք դրել միայն տպագիր գրքերի վրա, այլ նաև Audio, 3D, էլեկտրոնային, թվային գրականության վրա: Այս գրադարանում լինելու է մինիմալ քանակով տպագիր գիրք, ավելի շատ փորձելու ենք համագործակցել հարևան համայնքների գրադարանների հետ,  խթանելու համար նրանց աշխատանը, և վերապատրաստելու գրադարանավարներին: Այստեղ կարող են լրացնել նաև մասնագիտական գրականության պակասը:

-Արդյո՞ք  այս կենտրոնը կարող է դիտվել որպես դպրոցի մրցակից:
-Իրականում հակառակն է, եթե մենք ունենանք լավ էքսպերտ, կուժեղացնենք ուսուցիչներին և կունենանք մեզ օգնող հզոր թիմ: Մեր գերնպատակը, ընդհանուր առմամբ, կրթության որակի բարելավումն է, անկախ նրանից, դա կլինի կենտրոնո՞ւմ, թե՞ դրանից դուրս:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Ո՞ր համայնքների երեխաները կարող են հաճախել կենտրոն:
-Թիրախային մարզը Լոռին է, բայց Շիրակից  ու Տավուշից ևս նախատեսվում են ժամանակ առ ժամանակ այցեր կազմակերպել: Հիմնականում նախատեսում ենք պիլոտային ծրագիրը  հունվարից  փորձարկել Լոռում: Տեսական մասը պետք է վերածել գործնականի, կենտրոնը պետք է դառնա շնչող օրգանիզմ, որպեսզի մայիսից սկսած մենք գործենք լրիվ թափով: Սկզբում կաշխատենք 30 կմ ռադիուսի շրջանակներում ընկած գյուղերի հետ, որպեսզի տեղափոխման խնդիր չառաջանա:

-Ինչպե՞ս եք իրականացնելու երեխաների փոխադրումը:
-Կենտրոնը տեղափոխման մեծ հոգսը վերցնում է իր վրա, բայց փորձում ենք համագործակցել նաև  պետական մարմինների հետ, ակնկալում ենք նաև ծնողների աջակցությունը:

-Ֆինանսավորման առումով ովքե՞ր են աջակցել:
-Հիմնադրամի հովանավորը  և տնօրենը Գարո Արմենն է: Ի սկզբանե նա ամեն բան զրոյից սկսել է իր միջոցներով, բայց քանի որ շատ հայտնի գիտնական ու բարերար է արտասահմանում,  ունի բազմաթիվ ազդեցիկ ընկերներ, ովքեր ընթացքում միացան նախաձեռնությանը: Մենք ունենք ձևավորված հոգաբարձուների խորհուրդ, որի կազմում կան աշխարհահռչակ հայեր, գիտնականներ, բարերարներ, արվեստագետներ, կամաց-կամաց այդ շրջանակը ընդլայնվում է: Բացի այդ, ամեն տարի դեկտեմբերին մենք ունենում ենք դրամահավաք-երեկո, այս տարի արդեն 14-րդ անգամ: Մեզ օգնում են նաև շատ անհատներ, առանձին կառույցներ ու կազմակերպություններ: Մենք ակտիվ համագործակցում ենք Ամերիկյան դեսպանատան, VivaCelL MTS-ի, Beeline-ի հետ:

-Ինչպե՞ս  եք կազմակերպելու դասավանդողների կեցության հարցը:
-Մենք ունենք հյուրատուն, որը գտնվում է կենտրոնի աջ մասում, այստեղ կհյուրընկալվեն այլ երկրներից հրավիրված մասնագետները, աշխատողները, ժամանակ առ ժամանակ կկազմակերպվեն ճամբարներ:

-Ի՞նչ տարիքային խմբերի համար է նախատեսված կենտրոնը և ի՞նչ  քանակությամբ այցելու կարող է ընդունել:
-Տարիքային սահմանափակում չկա, նվազագույն տարիքը չորսն է, դրանից մեծ կարող է այցելել ցանկացած մարդ: Առավելագույնը կարող ենք ընդունել 150 ուսանող:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

-Ի՞նչ կարող եք առաջարկել  4 տարեկան երեխաներին:
-Մենք շատ ենք կարևորում վաղ մանկական զարգացումը: Փորձը ցույց է տալիս, որ հենց այդ տարիքն է կարևոր, երբ նոր է սկսում զարգանալ երեխայի գիտակցությունը, և հենց այդ տարիքից է պետք երեխային սկսել գիտելիք տալ: Այս տարիքային խմբին առաջարկվելու է ուսում խաղերի միջոցով, գործընթացի մեջ կկիրառվեն նաև տարբեր տեխնոլոգիաներ: Բնականաբար մեր մանկապարտեզներում այդ տեխնոլոգիաները չեն կիրառվում, բայց մենք մեր մասնագետների միջոցով մատուցելու ենք այդ ծառայությունները: Բացի երեխաներից մենք աշխատելու ենք նաև ծնողների հետ, կունենանք հատուկ դասընթացներ նաև երիտասարդ մայրիկների համար:
-Ե՞րբ սկսվեց շինարարությունը, և ո՞վ է այս յուրահատուկ ճարտարապետական լուծման հեղինակը:

-Սմարթը հիմնվեց 2015թ-ին,  2 տարի է արդեն ընթանում է շինարարությունը, և դրա արդյունքում է, որ ունենք յուրահատուկ ճարտարապետական նախագծով, և բոլոր մեր եղած կրթական համալիրներից տարբերվող կենտրոն: Ճարտարապետը բեյրութահայ Փոլ Գալուստյանն է, ով հատուկ հրավիրվել է այս նախագիծը կյանքի կոչելու համար: Եթե նկատեցիք, շենքը ատիպիկ է, և շատ հատվածներում պատերի փոխարեն պատուհաններ են: Ճարտարագիտական նման լուծումների գաղափարը  բնության հետ ներդաշնակ լինելու և երեխաներին իրենց հոգեհարազատ միջավայրից չհեռացնելու, կապը բնության հետ պահելու մեջ է:

Զրուցեցինք նաև  COAF -ի Լոռու թիմի ղեկավար Քրիստ Մարուքյանի հետ:

-Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ դժվարությունների կհանդիպի կենտրոնը իր աշխատանքի սկզբում:
-Խոչընդոտ  կարող են հանդիսանալ տրանսպորտային, ճանապարհների հետ կապված որոշակի խնդիրները, կամ սկզբնական շրջանում ծնողների թերհավատությունը, բայց դրանք տեխնիկական հարցեր են, որոնք կարծում եմ շատ արագ կլուծվեն:

-Իսկ ի՞նչ է դասավանդվելու:
-Կլինեն գյուղատնտեսության, ջերմոցային տնտեսության հետ կապված դասընթացներ, անգլերեն, ծրագրավորում, ռոբոտաշինություն, բիզնես հմտություններ,  ինչպես նաև կունենանք արվեստների, արհեստների ակումբներ, յոգա, պար: Մենք փորձելու ենք այս հմտությունները գյուղական համայնքներում ապրող մարդկանց համար վերածել եկամտի աղբյուրների:

-Ինչքանո՞վ կաջակցի կենտրոնը հետաքրքիր գաղափարներ ունեցող երեխաներին:
-Կենտրոնը ինքը արդեն իսկ մեծ աջակցություն է երիտասարդներին: Որովհետև նման կենտրոնի առկայության դեպքում երիտասարդները արդեն ունենում են մեծ տեխնիկական հնարավորություններ, որոնք անհատի համար ձեռք բերելը մեծ միջոցներ կպահանջեր:

-Արդյո՞ք ձեր կրթած մասնագետները պահանջարկ կվայելեն համաշխարհային շուկայում:
-Մենք չենք կրթում մասնագետներ այլ երկրների զարգացմանը նպաստելու համար: Մենք կրթում ենք, որպեսզի մեր տված գիտելիքով զարգանան մեր համայնքները: Կենտրոնի գործունեությունը ինքնին պետք է նպաստի արտագաղթի կանխարգելմանը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

ՍՄԱՐԹԻ գործնեությամբ առանձնապես ոգևորված են նրան ամենամոտ համայնքի`Դեբեդի երեխաները, ովքեր մեզ հետ զրույցում նշեցին, որ COAF-ը իր ծրագրերով շատ է նպաստել գյուղի զարգացմանը, իրենց անհատական  որակների բարելավմանը, մասնավորապես «Աքսես» խմբակը, որը շարունակելու է իր գործունեությունը կենտրոնում, տվել է անգլերեն լեզվի անգնահատելի գիտելիքներ, նոր ծանոթություններ ու ազատ խոսք: ՍՄԱՐԹԻ շահառու համայնքներն են նաև Թումանյանը, Դսեղը, Քարինջը և այլն:

Կենտրոնի գործունեությունը հիմնված է լինելու 4 գաղափարական հիմնասյուների վրա` նորարարություն և ստեղծարարություն, լեզու և հաղորդակցություն, անձնային զարգացում, ձեռնարկատիրություն: Կենտրոնի նպատակն է՝ կրթել երկրի ակտիվ և արժանի քաղաքացիներ, անհատականություններ, ովքեր կկարողանան իրենց գաղափարները կյանքի կոչել իրենց համայնքներում և կխթանեն արտագաղթի կանխումը:

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Հարցազրույցները վարեցին՝ Մարիամ Բարսեղյանը, Անի Ղուլինյանը, Հովիկ Վանյանը

hovik vanyan dsex

Առանց ընտանիքի

Մտածում էի՝ հեշտ է լինելու ծնողներից, տնից, գյուղից հեռու ապրելը: Կարծես այլ աշխարհ ընկած լինեմ: Եթե նախկինում պատասխանատվության զգացումս այնքան էլ շատ չէր, որովհետև ծնողներիս կողքին էի, հիմա արդեն ես եմ իմ յուրաքանչյուր քայլի համար պատասխանատու:

Նյութերիցս մեկի մեջ գրել էի, որ Երևանը Մարսի վրա չէ, բայց հիմա համոզվում եմ, որ Երևանը միգուցե Մարսի վրա չէ, բայց ես հաստատ Մարսի վրա եմ, ու այնպես է ստացվում, որ Մարսի վրա պատասխանատվությունը պետք է լինի ամենաբարձր կետի վրա: Փորձում եմ հնարավորինս խելացի ու զգույշ լինել, որպեսզի ծնողներս համոզված լինեն, որ իզուր չեն ինձ վստահել ու թողել, որ հեռանամ իրենցից:

Արդեն մեկուկես ամիս է, որ ծնողներիս հետ չեմ ապրում ու հիմա, ամփոփելով այսքան ժամանակը, հասկանում եմ, թե ինչքան եմ փոխվել ու դարձել ավելի զգոն: Փաստորեն, ստացվում է այնպես, որ յուրաքանչյուր մարդ պետք է հասկանա ու գնահատի իր կարողություններն ու կարողանա ճիշտ որոշումներ կայացնել:

Հետ դառնալով անցյալ՝ տեսնում եմ, թե ինչքան տարբերություններ կան իմ «ես»-երի միջև: Մենակ ապրելը, ծնողներից հեռու լինելն ու ինքնուրույն գործելն օգնեցին ինձ հասուն մտածելակերպ ձեռք բերել ու աշխարհին նայել իրական աչքերով: Հիմա պետք է ուղղակի համակերպվել ու մտածել ապագայի մասին:

Հ. Գ. Քիչ մնաց աշնանային արձակուրդներին: Կարոտել եմ գյուղը…

seda mkhitaryan

Մեր «Իմփաքթ»-ը

Հայաստանի շատ համայնքներում գործում են «Իմփաքթ» ակումբներ։ Մեր համայնքում՝ Քարինջում, ևս գործում է «Իմփաքթ» ակումբ։ «Իմփաքթ»-ը երիտասարդական խմբակ է, որի նպատակն է՝ համախմբել համայնքի երիտասարդներին, նրանց զինել ամենատարբեր գիտելիքներով ու հմտություններով, որի արդյունքում երիտասարդները իրականացնում են տարբեր ծրագրեր, որոնք ուղղված են համայնքի զարգացմանը։

«Իմփաքթ»-ը մեր գյուղում է 2015 թ.-ի մարտից և այս ընթացքում ակումբը հասցրել է իրականացնել բազմաթիվ ծրագրեր ու միջոցառումներ։ Այն գործում է «World Vision» միջազգային բարեգործական կազմակերպության աջակցությամբ։ Ակումբի անդամների թիվը տարեցտարի ավելանում է: Սկզբում երեխաները թերահավատորեն էին մոտենում խմբակին, բայց իրականացված ծրագրերն ապացուցեցին, որ ակումբն իսկապես կարող է դրական փոփոխություններ բերել։

-Ես մեզ համարում եմ կայացած, խելացի, մի նպատակի շուրջ հավաքված թիմ,- նշում է ակումբի անդամ Շուշան Մխիթարյանը։

Այժմ ակումբը հանդես է գալիս մի նախաձեռնությամբ, որը կոչվում է «Գեղական այգի»: Ծրագրի շրջանակներում նախատեսվում է գյուղում ստեղծել այգի, որը ակումբի առաջնորդ Տիգրան Մխիթարյանի խոսքով, «կնպաստի Քարինջ համայքնում երեխաների և երիտասարդների կրեատիվ ժամանցի կազմակերպմանը»։

Գյուղական համայնքներում միշտ էլ քիչ են կամ բացակայում են ժամանցի կենտրոններն ու երիտասարդների ազատ ժամանցի կազմակերպմանը նպաստող կառույցները, այս առումով այս այգին կարող է դառնալ այն վայրը, որը կլինի ինչպես ժամանցի կազմակերպման լավ տարբերակ, այնպես էլ նոր գաղափարների ու ծրագրերի յուրօրինակ դարբնոց։

Ծրագրի իրականացմանն աջակցում են «World Vision»-ը և Թումանյան համայնքի համայնքապետարանը։

Այսպիսով՝ «Իմփաքթ»-ը շարունակում է իր գործունեությունը մեր համայնքում՝ փորձելով ավելի լավը դարձնել այն և նպաստել նրա զարգացմանը։

syuzanna kharatyan

±17.am

Ընդամենը մի քանի ամիս է, ինչ ես թղթակցում եմ 17-ին ու արդեն նկատում եմ իմ մեջ կատարված փոփոխությունները, որոնք իսկապես թղթակցելու հետևանքն են: Թղթակիցներից Անիի, Ստելլայի և Հովիկի նյութերը կարդալիս և նրանցից «Մանանա» թիմի մասին լսելիս իմ մեջ էլ թղթակից դառնալու ցանկություն առաջացավ: Որոշեցի հայտ ուղարկել, և 10 րոպե անց ստացա դրական պատասխան: Այդ նույն օրը նյութս գրեցի և ուղարկեցի, ու ամեն անգամ, երբ նկատում էի, որ 17.am-ը նոր նյութ է հրապարակել, ստուգում էի՝ մտածելով. «Տեսնես իմ նյութը կա՞»: Զգում եմ իմ մեջ եղած փոփոխությունը. և՛ մտքի զարգացման թռիչք կա, և՛ գրելաոճի, և՛ շատ-շատ այլ փոփոխություններ: Գիտեմ, որ դեռ շատ են լինելու իմ ձեռքբերումները 17-ում, որոնց մասին դեռ խոսելու եմ, բայց արդեն իսկ տեսնում եմ ինքս իմ մեջ առաջընթաց: Երբ նորություն է լինում, ընկերներս ասում են.

-Սյուզ, նկարի, որ 17-իդ համար գրես:

Շատ ոգևորված եմ, որ ինձ էլ բախտ վիճակվեց դառնալ 17.am-ի թղթակից:

Բերքահավաք

-Վաղն առավոտյան շուտ պիտի վեր կենաք։

-Բայց մամ, հազիվ շաբաթ_կիրակի է, ինչի՞ շուտ վեր կենանք։

-Որովհետև շատ գործ ունենք անելու, խնձորը պիտի քաղենք, կակալը (ընկույզը) պիտի թափ տանք: Մի խոսքով, էգուց բերքահավաք ենք անելու։

Այս խոսակցությունը մեր տանը տեղի ունեցավ ուրբաթ երեկոյան: Ես ու քույրս Վանաձորից էինք եկել մեր տուն՝ Քարինջ,, ու մայրս մեզ նախապատրաստում էր առաջիկայում իրականացվող ծրագրերին։

Գյուղում աշունը շատ գործաշատ է: Բոլորը ձմռան պատրաստությունների մեջ են, ձմռան՝ այն միակ եղանակի, երբ գյուղացին ինչ-որ չափով հանգստանալու և ամբողջ տարվա չարչարանքը վայելելու հնարավորություն ունի։

Ani Ghulinyan

Ռուսաստան 2018. քիչ մնաց

Ֆուտբոլի աշխարհի 2018 թվականի առաջնությանը մնաց մի տարուց էլ քիչ ժամանակ, ու ինչքան օրերը մոտենում են, այնքան սպասելը դառնում է դժվար: Ֆուտբոլ սկսել եմ սիրել հավաքականների խաղերի ժամանակ՝ նախորդ աշխարհի առաջնությունից, որը, թվում է, բոլորովին վերջերս էր, բայց արդեն երեք տարի է անցել:

Ֆուտբոլային այս ողջ կրքերի արանքում ամենաշատը ռուսների բախտն է բերում: Դժվար թե առաջնությունը մեկ այլ երկրում անցկացնելու պարագայում նրանց հավաքականը խմբային փուլից այն կողմ անցներ, էլ չեմ ասում, որ մի ամիս վայելելու են այնպիսի աստղերի խաղեր, ինչպիսիք են՝ Մեսսին, Ռոնալդուն, Բուֆոնը, Ինիեստան:
Կատարյալ երջանկությունը ինձ համար այն օրը կլինի, երբ մեր հավաքականն էլ այլ թիմերի հաղթի ու վերջապես դուրս գա եզրափակիչ փուլ, երբ ներքին որակյալ առաջնություն կունենա, լավ կազմ, արդյունավետ տակտիկա, կայուն խաղ ու լավագույն հայ ֆուտբոլիստներին հրավիրելու հնարավորություն:

Հրաշալի է, երբ առաջին խաղում դրամատիկ վերջաբանով հաղթում ենք մեզնից ուժեղ թիմի, ուրախանում ենք, բայց ամեն անգամ մեկ-երկու ստացված խաղով միավորներ չես վաստակի: Իհարկե, այս շրջափուլը մեր հավաքականի համար բոլոր հնարավոր ու անհնար ձևերով ձախողված էր, խնդիրների ու սխալների մասին ժամերով կարելի է խոսել, բայց ամեն խաղից առաջ ինչ-որ բան ինձ միշտ ստիպում է հավատալ հաղթանակին:
Դեռ այսօր էլ շարունակվում է պայքարը «Մունդիալ-2018»-ի ուղեգրեր նվաճելու համար: Հավաքականների մեծամասնությունն արդեն ճամպրուկներն է հավաքում Ռուսաստան մեկնելու համար: Բայց մինչ այդ, երբ դեռ պարզ չէր Պորտուգալիան ու Արգենտինան կանցնե՞ն արդյոք հաջորդ փուլ, թե՞ ոչ, սոցցանցերում շատ էի հանդիպում ռեալ-բարսայական հակամարտության ևս մեկ ձևի, որտեղ մի մասը այն խորին համոզմունքին էր, որ Մեսսին պետք է դուրս մնա առաջնությունից, մյուս մասն էլ՝ հակառակը: Իրականում թե՛ առանց Մեսսիի, թե՛ առանց Ռոնալդուի դժվար է պատկերացնել ուժեղագույնների առաջնությունը: Վերջիվերջո, չորս տարի չենք սպասում, որ տեսնենք, թե ինչպես է մի ուժեղ թիմ ջախջախում մնացածներին, մեզ մրցակցություն է պետք, պայքար, իսկական, դիտարժան ֆուտբոլ:
Ռուսաստանը Բրազիլիան չէ, ոչ էլ երկրպագուներն են նման, բայց հուսով եմ՝ այն, ինչ կլինի հաջորդ տարի, ոչնչով չի զիջի 4 տարի առաջ եղածին:

Մնում է սպասել, իսկ ամռանը թեժ է լինելու:

Մահապարտների անցած ուղով

«Արծիվ Մահապարտ» Հատուկ նշանակության զորագունդը 25 տարեկան է։

Իսկ գիտե՞ք, թե ովքեր են Արծիվ մահապարտները։ Նրանք այն մարդիկ էին, որոնք Արցախյան ազատամարտի տարիներին հավատում էին հաղթանակին և ուխտել էին ցանկացած գնով հասնել դրան։

Զորագունդը ստեղծվեց 1992թ․-ի օգոստոսի 15-ի Վազգեն Սարգսյանի մարտակոչով, որը մահապարտներն այսօր էլ լավ են հիշում․ «…Վաղը չէ, մյուս օրը, Հայաստանի յուրաքանչյուր քաղաքից, յուրաքանչյուր շրջանից, եթե ընդամենը 10-15 տղա գա, մենք կունենանք 500 հոգանոց մահապարտների զորագունդ (ես խնդրում եմ ճիշտ հասկանալ` կարելի է հավաքել տասնյակ հազարներ, բայց ես ուզում եմ 500 հոգանոց մահապարտների զորագունդ)։ Էդ զորագունդը պիտի կռվի ամենավտանգավոր տեղում, որտեղ ապրել-մեռնելու հավանականությունը 50 տոկոսը 50 տոկոսի նկատմամբ է։

Վաղը չէ մյուս օրը յուրաքանչյուր շրջանից` 10-15-ական հոգի։ Միասին գնալու ենք կռվելու ամենաբարդ հատվածում, ու մենք հաղթելու ենք․․․»

Այդպես էլ եղավ․․․

Եվ ահա իրենց զորագնդի ստեղծման 25-ամյակի առթիվ Արծիվ մահապարտները Արցախում էին։ Նրանց հետ «Արծիվ մահապարտների միություն» ՀԿ-ի աջակցությամբ նաև Արցախ էին այցելել «Արմինա» պարային համույթի սաները, ովքեր նաև պարային համարներով հանդես եկան ՊԲ զորամասերում։ Ինձ ևս բախտ էր վիճակվել, որպես լրագրող, լինել նրանց հետ։ Ճանապարհն անցնում էր այն հատվածներով, որտեղ 1992թ. սեպտեմբերին կռվել են մահապարտները։ Մեզ՝ երիտասարդներիս հետ այցելության ողջ ընթացքում ՀՀ ՊՆ «Արծիվ մահապարտներ» ՀՆԳ մարտիկներից Մարտին Մարտիրոսյանն ու ամենատարեց մահապարտ Սպարտակ Մաթևոսյանն էին, և զրույցս հիմնականում եղել է նրանց հետ։

Այդ ճանապարհի ամեն հատված նրանց հիշողության մեջ իր տեղն ունի, և հերթական անգամ անցնելով մտաբերում ու պատմում էին այս կամ այն հատվածում եղած դեպքերը, զորագնդի մարտիկների սխրանքները, անմահացած ընկերների մասին, երիտասարդներիս փոխանցելով այն մեծ ավանդը, որը մահապարտներն ունեցել են հայրենիքի պաշտպանության ու փրկության գործում։

-«Մահապարտ» անունը մեծ խորհուրդ ունի․սա չի նշանակում՝ գնալ մեռնելու, սա նշանակում է` կռիվ մղել մահվան հետ ու պարտության մատնել,- վստահեցնում է Մարտին Մարտիրոսյանը։

Իսկ Սպարտակ Մաթևոսյանը հաստատում է․

-Այո, մահապարտը չի գնում մեռնելու, գնում է հաղթելու։

-Զորագնդի ստեղծումը կռվի ամենաթեժ կետերում փոխեց մարտական իրավիճակը։ Պարտությունը, կարծես անիվ, շարժվում էր դեպի մեզ, մահապարտները դարձան պատնեշ՝ այդ պարտության անիվի ճանապարհը փակող, և այն գլորեցին հետ՝ պարտության մատնելով թշնամուն և հասնելով բաղձալի հաղթանակին,- բացատրում է Մարտին Մարտիրոսյանը,- հաղթանակն անհնար էր թվում․ անբարենպաստ դիրքեր՝ մենք ներքևում, իրենք՝ վերևում, քիչ զենք-զինամթերք․ ամենասկզբում փայտերով, որսորդական զենքով դուրս էինք գալիս տանկի դեմ, մեր մեկ զինվորը կռվում էր 10-15 թուրքի դեմ, բայց ի՞նչ արած, այդպես էր պետք․ կար նպատակ՝ հաղթել, ազատագրել մեր պատմական հայրենիքի այդ մի մասնիկը, և բոլորիս համախմբվածության ու մեր ազգային ոգու շնորհիվ հասանք այդ նպատակի իրականացմանը։  Այ, եթե բոլոր հարցերում ու միշտ էդպես միասնական լինենք, աշխարհում մեզ նմանը չի լինի։

Նայում եմ շուրջբոլորս՝ բարձրաբերձ լեռներ, ժայռեր, հսկայական կիրճեր։ Մտածում եմ՝ մի՞թե իրոք հնարավոր է այս պայմաններում կռվել ու հաղթել։ Եվ կարծես կարդալով միտքս, պարոն Մարտիրոսյանը ժպտում է ու ասում․

-Անհաղթահարելի բարձունքներ են թվում, չէ՞։ Բայց մեր տղաները հաղթահարեցին։ Ավելի բարձունքում` Վանք գյուղի մոտակայքում, Գանձասարի վանքն է։ Այն ժամանակ այդ բարձունքը նույնպես վտանգված էր․ եթե դա գրավեին, ոչ միայն կկորցնեինք այդ կարևոր պատմամշակութային, հոգևոր կոթողը, այլև այնտեղից կրկին ռմբակոծելու էին Ստեփանակերտը, և շատ հնարավոր է, որ պարտությունն անխուսափելի լիներ։

Գանձասարի այդ հինավուրց՝ Սբ․ Հովհաննես Մկրտիչ վանքում ևս եղանք, որտեղ և մեզ սպասվում էր մեծ միջոցառում։ Միջոցառմանը մասնակցում էին ԱՀ նախագահ Բակո Սահակյանը, հոգևոր այրեր՝ Հայ Առաքելական Եկեղեցու Արցախի թեմի առաջնորդ Պարգև Սրբազանի գլխավորությամբ, ՊԲ հրամանատար, գեներալ-լեյտենանտ Լյովա Մնացականյանը, մի շարք այլ պաշտոնատար անձիք։ Վանքի բակում ինչպես 25 տարի առաջ, կրկին Արծիվ մահապարտներն էին հպարտ կանգնած, միայն թե, ցավոք, հիմա նրանց շարքերը շատ էին նոսրացել։

Շնորհավորական ու շնորհակալական խոսքեր հնչեցին՝ ուղղված մահապարտներին։

ՀՀ ՊՆ «Արծիվ մահապարտներ» ՀՆԳ ընդհանուր համակարգող հրամանատար, Աստվածատուր Պետրոսյանն իր խոսքում հիշեց Վ․ Սարգսյանի մարտակոչը և մի փոքր ներկայացրեց մահապարտների կատարածը․

-Արցախի ինքնապաշտպանական ուժերի հետ միասին, կարողացանք ամրանալ Օխիի լեռնանցքով, Վաղուհաս-Դրմբոն-Չլդրան ուղղությամբ, և կարողացանք գրեթե երեք ուղղություններով հաղթող դուրս գալ, և դուրս գալ ամենաաննվաճ լեռնանցքի գոտիները, որտեղից արդեն Գետավանը, Չափառը և փրկվող Հաթերքն ու մյուս գյուղերն էին մեզ նայում։ Ձեռք ձեռքի տված կանգնեցինք բանակի հետ, և կարևորը այն չէր՝ պիտի կրակե՞ն, թե՞ ոչ․կարևորն այն էր, որ ամրապնդեցին հավատը սեփական ուժերի նկատմամբ։

-Ես շատ լավ եմ հիշում, երբ նեղ վիճակում էր հայտնվել այս տարածաշրջանն ու մանավանդ այս սրբավայրը, ես հասա Երևան, որ հեռուստացույցով խոսեմ և կամավորներ հրավիրեմ դեպի Գանձասար։ Լուսահոգի Վազգեն Սարգսյանն ասաց՝ դա ես կանեմ, դու գնա, մեզ դիմավորի,- հիշեց Պարգև Սրբազանը, շնորհավորեց մահապարտներին ու հիշատակի խոսքեր հղեց նահատակներին։

ԱՀ նախագահ Բակո Սահակյանն իր ելույթում ողջունեց մահապարտներին՝ նշելով, որ ուրախ է Արծիվ մահապարտներին տեսնել Արցախում՝ իրենց իսկ ազատագրած հայրենիքում․

-25 տարի առաջ, սպարապետ Վ․ Սարգսյանի կոչով ու նախաձեռնությամբ ՀՀ տարբեր շրջանների փորձառու կամավորներից կազմվեց մահապարտների գումարտակ։ Հերոս տղաներ, ովքեր առանց պահ անգամ վարանելու կանգնեցին հայրենիքի պաշտպանության դիրքերում՝ մեկնելով ռազմաճակատի ամենաթեժ հատվածներ։ Գումարտակը մեր մյուս զորախմբերի հետ մասնակցեց Մարտակերտի շրջանի ազատագրական և ինքնապաշտպանական մարտերին։ Մեր քաջ եղբայրների խիզախության ու անձնազոհության շնորհիվ կասեցվեց թշնամու առաջխաղացումը՝ հավատ ներշնչելով մեր ժողովրդին սեփական ուժերի հանդեպ, ամրապնդելով հակառակորդին անհրաժեշտ հարված հասցնելու և նրա հանցավոր ծրագրերը ձախողելու հայ զինվորի կամքն ու վճռականությունը։ Դա սրբազան պայքար էր, որը պսակվեց հաղթանակով։

Բակո Սահակյանը հայրենիքի համար մղված մարտերում ցուցաբերած անձնական արիության ու խիզախության համար «Արծիվ մահապարտ» զորագնդի մի խումբ մարտիկների պարգևատրեց «Մարտական ծառայություն» մեդալով։

Մահապարտներն ընդունելով շնորհավորանքները վստահեցնում էին՝ ցանկացած պահի, երբ լինի իրենց կարիքը, պատրաստ են կրկին, մեկ մարդու պես, անկախ տարիքից, կանգնել առաջնագծում։ Իսկ դա արդեն ապացուցել են «Քառօրյա» պատերազմում։

Հաջորդ կանգառը Չլդրան գյուղում էր՝ ահեղ մարտերի կիզակետերից մեկում։ Ճանապարհի հետ իհարկե շարունակվում էին նաև պատմությունները:

-Որպես մահապարտ առաջին կռիվներին մասնակցել եմ հենց Չլդրանում,- պատմում է Սպարտակ Մաթևոսյանը,- երբ հասանք առաջնագիծ, այնտեղ մնացել էին ընդամենը 13 հոգի՝ ամբողջ մի դիվիզիայի դեմ, միացանք նրանց՝ ամրացնելով պաշտպանությունը, հետո շարժվեցինք առաջ։

Մի հետաքրքիր դեպք պատմեմ էս կողմերից: Այն ժամանակ և՛ մեր, և՛ թուրքերի հագուստը նույնն էր՝ «աղվանկա»։ Մեր տղաները տարբերվելու համար մեջքի հատվածում սպիտակ խաչ էին անում։ Մի անգամ, երբ մենք հարձակվում էինք, իրենք նահանջում, տղաներից մեկը մոտեցավ ինձ ու ասաց. «Հրամանատար, մեր մեջ երկու հոգի կան, ոնց որ թուրք են»։ Հրահանգեցի «պառոլը» հարցնել։ Երբ ռուսերենով հարցրել էին, այդ երկուսը պատասխանել էին, թե ի՞նչ «պառոլ», հրամանատարը զոհվեց, «պառոլ» չգիտենք։ Այդտեղ պարզ դարձավ, որ թուրք են, ու վնասազերծեցինք։ Այսինքն, պատկերացնո՞ւմ եք, այնպես խուճապահար էին փախչում՝ նույնիսկ չէին էլ հասկացել, որ հայերի մեջ են հայտնվել։

Չլդրանում կանգ առանք զոհվածների հիշատակին կանգնեցված հուշարձանի մոտ, որտեղ մահապարտները հարգանքի տուրք մատուցեցին իրենց նահատակ ընկերների հիշատակին։

Աստվածատուր Պետրոսյանը հիշեց, թե ինչպիսի դժվարին մարտեր են տեղի ունեցել այդ գյուղի դիրքերում․

-Օրը հազար հինգ հարյուրից ավելի «սնարյադ» էր ընկնում մեր տղաների վրա։ Պիտի գնալ գալուց իմանաք միշտ, որ էստեղ նաև ձեր տունն է․ էս տարածքը պահպանվել է նաև շնորհիվ մահապարտների։ Էստեղ մենք կորցրել ենք ինը հրաշալի տղաների․․․

Հուշարձանի կողքին, որպես 1992 թ-ին՝ Գագիկ Գինոսյանի կողմից խոցված տանկի խորհրդանիշ, կանգնեցված էր «БМП» (Հետևակի մարտական մեքենա՝ ՀՄՄ)։

Մեր հաջորդ՝ վերջին կանգառը եղավ Դադիվանքում։

Այստեղ նախ և առաջ կուզեի խոսել մի մարդու մասին, ում տեսել ու նրա մասին դեռևս լսել էի Գանձասարում։ Խոսքս Արծիվ մահապարտ, Դադիվանքի վանահայր և Քարվաճառի շրջանի հոգևոր հովիվ Տեր Հովհաննես քահանա Հովհաննիսյանի մասին է։ Չզարմանաք հոգևորականի անվան դիմաց կարդալով՝ «Արծիվ մահապարտ», քանի որ նրա մասին մահապարտներն ասում էին․

-Առավոտյան հագնում էր փարաջան ու աղոթում, հետո հագնում էր զինվորական հագուստը, ձեռքն առնում զենքն ու ելնում կռվի։ Տեղանքին լավ ծանոթ էր, ուժեղ հետախույզ։

Այո, նա զինվոր-հոգևորական էր․․․ Ես չէ, որ պետք է գնահատական տամ նրա գործունեությանը, բայց երանի այսպիսի կերպարները շատ լինեն մեզանում։

-Դադիվանքը եղել է մոտ 70 տարի գերության մեջ,-պատմում է ինքը՝ զինվոր-քահանան,- և 1960-ականներին այստեղ դարձրել են անասնագոմ, անասուն են պահել ամբողջ վանական համալիրում, և անասնապահը՝ այդ ադրբեջանական քուրդը, կրակ է վառել և պատերը սևացրել։ Բայց չկա չարիք՝ առանց բարիք: Այդ մրից սևացել են եկեղեցում եղած որմնանկարները, դրա արդյունքում 1990-ականներին արցախյան ազատագրական պայքարի ժամանակ թուրքերը չեն նկատել այս հոգևոր արժեքը ու չեն ոչնչացրել։ Որմնանկարներից մեկում Հիսուս Քրիստոսն է՝ հասակով մեկ, սուրբ Ավետարանը փոխանցում է Սբ․ Նիկողայոս Սքանչելագործ հայրապետին, իսկ կողքին Միքայել հրեշտակապետը և Մարիամ Աստվածածինը… Արձանագրության երրորդ տողի վերջին երեք տառը գրված է՝ «ՉԽԶ», որը նշանակում է՝ 1297թ․․այս որմնանկարները 720 տարեկան են և հրաշքով փրկվել են։

Տեր Հովհաննեսը այդ օրը Դադիվանքում գեներալ Պետրոսյանի կնքահայրությամբ մկրտեց նաև մահապարտներից մեկի դստերը։ Ներսում կնունք էր, դրսում՝ երգ ու պար: Ելույթ էին ունենում «Արմինա» պարային համույթի սաները։

Ահա այսպիսին էր Մահապարտների անցած ուղով մեր այցելությունը Արցախ։

Հ․Գ․ Իսկ զորամասերում անցկացրած ժամանակի, միջոցառումների մասին կպատմեմ իմ հաջորդ նյութերում։

syuzanna kharatyan

Երանի գիշեր չգար

Գիտե՞ս՝ ես շատը ինչի մասին եմ մտածում: Ինչի՞ համար է գիշերը, որ քնե՞նք, բայց ինչի՞ համար: Միջինում մարդը քնում է ութ ժամ, իսկ երբևէ մտածե՞լ ես, թե ինչեր կհասցնեինք անել, եթե գիշերը չգար, ու չքնեինք:

Սեպտեմբերի 16-ն էր: Թորոսգյուղում դասընթացի էի մասնակցում, երբ մասնակիցներով որոշեցինք՝ քնել չկա: Նստել էինք բուխարու կողքը՝ երգում էինք, արտասանում, զրուցում: Լուսացավ հաճելի միջավայրում: Դասընթացի ավարտից արդեն 15-20 օր է անցել, և մնացել են այդ լավ հիշողությունները: Իսկ եթե մեր այդ ոսկի ժամանակը վատնեինք քնելու վրա, ի՞նչ հիշողություններ էինք ունենալու:

Բոլորս ունենք նպատակներ՝ դառնալ այս կամ այն մասնագետը, կամ հասնելու տարբեր բարձունքների: Ու այդ ամենին մենք ավելի շուտ կհասնեինք, եթե գիշեր չգար: Երանի կարողանայինք և՛ գիշերը, և՛ ցերեկը, և՛ ժամանակը մենք կառավարել, որքա՜ն բան կհասցնեի անել: