Լուսանկարը՝ Մարիամ Հայրապետյանի

Մի օր արձակուրդներին պետք է գիշերեի տատիկիս տանը: Պատահականություն չէր երևի, հենց այդ երեկո պետք է Ամասիայի Սուրբ Գևորգ եկեղեցու երիտասարդաց միության շրջանակներում Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ նվերներ բաժանեինք Ամասիայի  երեխաներին: Ստացվեց այնպես, որ  այդ աշխատանքը շատ երկար տևեց, ու ես ամբողջ օրը  մի խումբ երիտասարդների հետ տնետուն շրջելով նվերներ էի բաժանում: Սա տևեց մի ամբողջ օր, մինչև ուշ երեկո: Դե, գիտեք, Ամասիայի ձմեռը: Ավելի ճիշտ, շատ հեռու է քաղաքաբնակների պատկերացումներից: Ձյուն` 1-3 մետր բարձրությամբ, ջերմաստիճանի անկում մինչև -30 աստիճան: Բնականաբար ճանապարհները, մեղմ ասած, անանցանելի էին, ու  մենք կտրելով անցնում էինք մինչև գոտկատեղ հասնող ձյան միջով: Բայց չէր տրտնջում մեզանից և ոչ մեկը: Մենք բաժանեցինք նվերները: Արդեն շատ ուշ էր, ու ես վերադարձա տուն: Մտա տուն, մինչ վերարկուս էի հանում, նկատեցի, որ տատիկս երկար ինձ է նայում: Որոշեցի սպասել մինչև կխոսի: Ու խոսեց.

Լուսանկարը՝ Մարիամ Հայրապետյանի

-Բալա ջան, էսքան որ կտանջվիս, քյարդ ո՞րն է:
Ես ճիշտն ասած, շատ զայրացա այդ հարցից, բայց զսպեցի ինձ: Որոշեցի գոռալու  փոխարեն բացատրել, թե «քյարս որն է»:
-Տատ, արի նստի, հլը:  Լսե, էս կյանքում կարևորը քյարը չէ: Էն, որ դու մարդուն, փոքրիկ մարդուն, ժպիտ կպարգևես, ու ինքը երջանկությամբ ու հույսով լի աչքերով քեզի կնայե, հավատա, դուրից ավել քյար հնարավոր չէ ունենալ: Էն, որ ես գուկամ մոտդ, ու դու ընձի գրկաբաց կընդունես, դիկ է իմ  ուրախությունս, այլ ոչ էն, որ դու քո թոշակիցդ ընձի բաժին կհանես: Է՜ տատ ջան, դու շատ լավ ընձի կհասկնաս:
Տատիկս ժպտաց, գրկեց գլուխս ու.
-Վա՜յ, բալես, բալես…

Լուսանկարը՝ Մարիամ Հայրապետյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Բարև ձեզ, ես Վիլիկն եմ: Ես ձեզ կներկայացնեմ իմ առօրյան։

Իմ առօրյան լինում է 3 տեսակ՝ տոն օրերի, հանգստյան օրերի և դպրոցական օրերի։
-Դզզզզզ․․․ դզզզզզ․․․

Այսպես սկսվեց իմ օրը զարթուցիչի ձայնով։ Ես անջատում եմ զարթուցիչը և նորից քնում:

5 րոպե հետո նորից. « Դզզզզզ․․․ դզզզզզ․․․»

Այս անգամ չկարողացա քնել։ Ես շուտ եմ արթնանում, ժամը 6:30, բայց պապիկս արդեն արթուն է և հեռուստացույց է դիտում։

Ես միանում եմ նրան, և միասին ենք նայում մինչև պապիկիս «Լրաբերը» վերջանում է։ Արդեն ժամը 7-ն է։ Պապիկս ինձ է տալիս հեռակառավարման վահանակը (պույլտը) և ասում․
-Ան, ինչ գուզես` նայէ։

Հեռուստացույցը իմն է մինչև ժամը 8։20-ը։ Ժամը 8-ին արդեն բոլորը արթուն են, և մայրիկս ասում է.
-Ել, արդեն ուշ է, դբռոցից գուշանաս, ժամը արդեն 8։30 է։

Բայց իրականում ժամը 8-ն է։
-Հա՛, դե տիա ելա։

Եվ շարունակում եմ հեռուստացույց դիտել։ Մի կես ժամից հայրիկս․

-Ել դե, ծո՛, գուշանաս։
-Չէմ ուշանա, ավտոյով ենք։
-Ըդիկ կապ չունի, ելա՛ր։
-Ելաա՛, ելաա՛․․․

Հագնվում եմ և զանգահարում եմ ընկերոջս՝ Հենդոյին: Նա ինձ հետ է գալիս դպրոց։

-Հե՛նդ, բարի լուս։
-Բարի լուս։
-Ո՞ւր ես հասե։
-«Ղարսից» անցա արդեն («Ղարսը» խանութ է)։
-Դե արագ էրա, մենք արդեն դուս գելնինք։
-Հա՛, լավ դե։
-Լավ։

Մեքենայից հայրս է կանչում․
-Վիլի՛կ, արի` էշտանք։
-Էգա, էգա։

Եվ գնում եմ։ Հասնում ենք փողոց, Հենդոն չկա։ Մի 10 րոպեից հայտնվում է, նստում մեքենան։

-Բարև ձեզի:
-Բարև:
-Բարև:

Հենդոն միշտ ուշանում է։ Հասնում ենք դպրոց և բոլորին հերթով բարևում։ Դասերին դեռ 20 րոպե կա «անում ենք` ինչ ուզում» մինչև զանգը տա, որ նստենք դասի։

Եվ այստեղ ամեն ինչ սովորականի նման է. դաս, դասամիջոց, դաս, դասամիջոց, դաս դասամիջոց․․․

Վերադառնում եմ տուն․․․

Լուսանկարը՝ Մարինա Աբրահամյանի

Այդքան ծանոթ բարևը

Մի անգամ քայլում էի փողոցով ու տեսա ինձ  ծանոթ մեկին, բայց երկուսս էլ չբարևեցինք միմյանց: Շատ էի ազդվել ու անդադար մտածում էի, թե ինչու չբարևեցի նրան:
Ախր շատ վատ էր, այնպես անցանք իրար կողքից, որ կարծես չէինք էլ ճանաչում միմյանց:
Հավատացեք, շատ նեղվեցի ու հետո էլ հասկացա, որ մենք հաճախ չենք բարևում իրար:
Ինչո՞ւ:
Բարև: Սա այն յուրահատուկ բառերից ու երևի թե մարդու ստեղծած ամենագեղեցիկ ու խորիմաստ բառն է: Բարի և արև բառերից կազմված այս բառը, չգիտես ինչու դարձել է մեր անբաժան մասը: Մեր պապերը կամենում էին բարություն և տալիս արևը բոլորին, ավելի ճիշտ նրանց, ում ճանաչում էին: Բարև-ը հաճախ մեզ երջանկացնում է, մենք սպասում ենք ակամա այդ բարևին, բայց գուցե նաև մենք այդ բարև-ը ասում ենք մարդկանց քաղաքավարությունից դրդված, երբեմն անգիտակցաբար, ու ցավոք մարդիկ դա չեն նկատում:
Ուզում եմ, որ մարդիկ ասեն` բարև, ոչ թե այն պատճառով, որ ճանաչում են այդ մարդուն, այլ նրա համար, որ բարին են կամենում: Ուզում եմ, որ յուրաքանչյուրս գնահատենք այդ բարևը, թեկուզ չգիտենք ինչու է այդ բառը հնչում դիմացինի շուրթերից, բայց ոչինչ պատահական չի լինում: Այն գուցե և կերջանկացնի որևէ մեկին, այդ բարևը օգնում է մարդուն հասկանալ, որ նրան սիրում ու նկատում են, որ նա կարևոր է:

Անահիտ Հակոբյան, 14տ., Գյումրի

***

Մի փոքր ժպիտ

Քայլում ես փողոցներով ու տեսնում մարդկանց տխուր ու դժգոհ հայացքները: Շատ քչերի դեմքին կտեսնես ուրախ ու բավարարված հայացք: Վատն այն է, որ գիտակցում ես, թե այդ հայացքների տակ ինչ է թաքնված: Ուզածս մի փոքր ժպիտ է… Դժվար չէ կոտրել դեմքին ընդգծված այդ տխրությունն ու սառնությունը: Պետք է ընդամենը թողնել այդ տխրությունը սրտի խորքում ու մարդկանց մեջ ժպիտով կանգնել ու կամեցող հայացքով նայել: Ուզում եմ, որ մարդիկ չչարանան միմյանց հանդեպ, բարություն ու սեր եմ ուզում: Չեմ ուզում, որ մարդկանց սրտերում նախանձ ու բարկություն լցված լինի: Կարևորը, որ մենք կամքի ուժ ունենանք և լավատես լինենք: Մի կողմ թողնենք սրտերում կուտակված բարկությունը: Նայենք մեր շուրջը ու կտեսնենք, որ եթե կան վատ հանգամանքներ, որոնք մեզ տխրեցնում են, ապա չմոռանանք, որ կա բարին ու լավը: Այն, որ ամեն օր արթնանում ենք, շնչում, քայլում ու խոսում, այն որ մեր ծնողներն ու սիրելիները մեր կողքին են, դա արդեն ժպտալու մեծ պատճառ է:

Ժամանակը կարճ է, և ամեն անցած վայրկյան այլևս ետ չի գալիս: Ուզում եմ, որ սիրենք իրար և նայենք միմյանց աչքերին մի փոքր ժպիտով:

Նինա Բաղոյան,  15 տ., Ստեփանավան