«Սահմանապահ գյուղի իրականությունը արտացոլելու համար»
Դեռ Դիլիջանում էինք, երբ իմացա մեր փառատոնի մասին: Այո, հենց իմացա, մի տեսակ ավելի տրամադրվեցի, որ պետք է նյութ գրեմ, դե հա, եթե երկու օրը մեկ էի ուղարկում, հիմա պետք է ամեն օր, կամ ինչու չէ, նաև օրը մի քանի անգամ: Դե էդպես էի պլանավորել, բայց դե գիտեք՝ դպրոց, տուն, պարապմունքներ ու չստացվեց: Էլի իմ նույն ձևով էի. երկու օրը մեկ, բացառությամբ շաբաթ, կիրակին, երբ որոշ չափով ազատ էի ու ժամանակ կար ավելի շատ գրելու: Ամեն անգամ նյութ ուղարկելով նայում էի ամիս ամսաթվին, նայում էի ու ասում. «Մնաց այսքան օր»: Ու շատ ժամանակ ասում, բա որ չկանչե՞ն: Արդեն ավելի մեծ թափով էինք աշխատում: Աշխատում-աշխատում էինք, ու օրերը հաշվում մրցանակաբաշխության: Գնացել էի պարապմունքի, այդ օրը գնալու էինք անտառ՝ նկարելու (ճեպանկարների): Նոր էի տեղավորվել, հանեցի մատիտներս, թուղթս ամրացրեցի ու ուզում էի նստել նկարելու: Անտառում էի միայնակ, ես ու մտքերս, ու մեկ էլ տեսնեմ՝ զանգ հեռախոսիս: Դեռ չհանած ասացի՝
-Օֆ՜, ժամանակ գտա՞ն զանգելու:
Գրպանիցս հանեցի հեռախոսս ու տեսնեմ անծանոթ համար, չկա անունը, լուրջ ձայնով պատասխանեցի.
-Սերյոժա ջան, բարև, Լուսինեն ա «Մանանայից», ո՞նց ես:
Արդեն հասկացա, թե ինչի համար էր զանգել, բայց երբ համոզվեցի, նկարելուս ցանկությունը կորավ, և ուզում էի միայն ժամանակը առաջ տայի: Ճիշտ է, չորս օր էր մնացել, բայց ինձ չորս տարի էր թվում: Ասում էի՝ ինչ լավ է, որ կանչեցին, երկարատև սպասումից հետո կհանդիպեմ ընկերներիս, դա արդեն ինձ համար փառատոն է: Բայց արի ու տես, միայն ընկերները չուրախացրեցին: Հիմա կպատմեմ: Կիսատ-պռատ, երբ կարոտս առա ընկերներիցս ու աստիճաններին նստած զրուցում էինք՝ լսեցինք բարձրախոսի ձայնը: Արագ գնացինք և տեղավորվեցինք: Անցել էր երևի տասը րոպե, և ժյուրիի անդամներից մեկը բարձրացել էր բեմ և ասաց.
-Ո՞վ է «Վառարան, մասուր, դասեր» նկարի հեղինակը:
Տեղումս նստած, զարմանքիցս ցածր ասացի՝ ես, բայց դա քիչ էր, պիտի բեմ գնայի: Գնացի, և աննկարագրելի հաճելի է, երբ նկարդ գովաբանում է լուսանկարիչը՝ Վարո Ռաֆայելյանը, ու այն էլ մի նկար, որը հեռախոսով էի նկարել: Դե, ես ուրիշ նկարելու սարք չունեմ էլ: Մի տեսակ հպարտացա, որ այդ նկարս գնահատվեց:
Ծափահարություններից հետո գնացի նստեցի, անցավ երկու րոպե և մոտեցավ Լիլիթը:
-Սերոժ, արի հարցազրույց տուր, սպասում ենք:
Կարծեմ «Շողակաթից» էին: Եթե առաջ հուզմունքից կլռեի, ապա հիմա կարողացա կիսվել տպավորություններովս: Հարցազրույցը վերջացնելուց հետո եկա նստեցի Քրիստինեի կողքին, ուզում էինք մեր ճամբարային օրերը հիշել, երբ Էլի զրույցը կիսատ կանչեցին բեմ: Մեզ՝ ինձ, Դավիթ Ալեքսանյանին և Սերինե Հարությունյանին մրցանակները նվիրել էին Մոնրեալի «Առագաստ» խմբի երիտասարդները: Ինձ թվում էր՝ կլինի մի հուշանվեր կամ 17.am-ի նոթատետր: Մրցանակը տուփ էր: Պլանշե՞տ, չեմ հավատում, բացեցի տեսա, իսկապես պլանշետ է, ուրախացա: Բայց մի րոպե, իսկ նարնջագույն տո՞ւփը: Մի քանի րոպե նայելուց հետո տեսա ֆոտոխցիկի նկարը: Չեմ հավատում, էս ի՞նչ ա կատարվում: Դեռ տպավորությունների տակ էի, ու էլի հարցազրույց: Այս անգամ միայն գիրքը և ընկերներին տեսնելը չէր, գումարած թանկարժեք մրցանակները: Այդ անգամ մի քանի անգամ ավելի խոսեցի, որովհետև տպավորությունները նույնպես մի քանի անգամ շատ էին:
Արդեն ավարտին էր մոտենում մրցանակաբաշխությունը, երեխաները կամաց-կամաց դուրս էին գալիս, էլ չենք տեսնելու, ափսոս: Բայց եկեք մի անգամ էլ նայենք ֆոտոցուցահանդեսի նկարները ու գնանք: Հա, մոռացա նշել նաև ֆոտոցուցահանդեսի մասին, որտեղ կար նաև իմ ֆոտոն, ու դա նույնպես համարում եմ մրցանակ: Դե լավ, եկեք մի հատ էլ նկարվենք ու գնանք: Ճանապարհ ընկանք, փողոցում զրուցում էին անցած օրերի լավ հիշողություններից, ժպտում ենք, բայց ժպիտի տակ կա մի փոքր տխրություն, մեքենաներին ենք մոտենում, պիտի նստենք, բայց եթե չլիներ փառատոնը, ապա անգամ այս կարճ ժամանակով չէինք տեսնի իրար:
Ցտեսություն մաղթելուց հետո բաժանվեցինք: Վայ, բայց մի րոպե, իսկ դիմանկարնե՞րը: Մոռացա ասել, որ սիրում եմ անակնկալներ անել մարդկանց, երբ գիտես, որ նվիրելուց հետո ժպտում են ու գնահատում: Կարևոր չէ, թե քանի գիշեր չեմ քնել, կարևորը, երբ գիտես՝ գործդ հիշելու են ու գնահատելու, այդ թվում նաև փառատոնը, որ իր մեջ ներառում էր թե մրցանակները, թե այն հաճելի պահերը, որոնք մենք ապրեցինք, և այդ պահերը նույնպես գնահատում ենք, ու համոզված եմ, որ այդ օրը՝ ապրիլի 28-ը, երբեք չի մոռացվի, երբեք:
Բոլոր թղթակիցների և իմ անունից ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել «Մանանա» կենտրոնի աշխատակազմին և Եվրամիությանը՝ աջակցելու համար: Իսկ ես, Սերինեն և Դավիթը մեր առանձնահատուկ շնորհակալությունն ենք ուզում հայտնել կանադահայ երիտասարդների ԱՌԱԳԱՍՏ միությանը, որոնց աջակցությամբ մենք մրցանակներ ստացանք:
Շնորհակալությունը միայն ասելով շա՜տ քիչ է, քանի որ այդ օրը դժվար թե մոռացվի:
Երեկ տեսա՞ր` ինչպես էր խախտվել աշխարհի քարտեզը: Չե՞ս տեսել… Երևի դու Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի մրցանակաբաշխությանը ներկա չէիր… Տեսնե՜լ էր պետք…
