-Ողջույն, դասակ։

-Ողջույն, պարոն ավագ լեյտենանտ։

-Երեխաներ, Եղեգնաձորում անց է կացվելու ռազմական մրցույթ, որին դուք էլ եք մասնակցելու: Ամեն տարի մրցույթը տեղի է ունենում Եղեգնաձորի մարզադաշտում: Հաճախ են կազմակերպվում այդպիսի մրցույթներ, և ամեն տարի սիրով մեր դպրոցը մասնակցում է: Այս տարի հերթը ձերն է: Պետք է պատրաստվել մրցույթին և պատվով ներկայանալ: Իսկ դասարանի մյուս երեխաները կարող են գալ և ոգևորել իրենց դպրոցին:

Մրցույթի մասնակիցներին ընտրում է ուսուցիչը՝ ելնելով վարքից, գիտելիքներից և, իհարկե, ճկունությունից:

Հասանք Եղեգնաձոր: Մասնակիցները կանգնեցին շարք, իսկ մենք՝ ոգևորողներս, նստեցինք: Մասնակցում էին Ջերմուկի թիվ 3, Կեչուտի միջնակարգ, Մալիշկայի թիվ 2, Արենիի միջնակարգ, Զառիթափի միջնակարգ դպրոցները: Բոլորն էլ հաղթական էին տրամադրված: Մենք՝ աշակերտներս, շատ ոգևորված էինք։ Չէ՞ որ մասնակիցներից է կախված դպրոցի պատիվը։

Կար 5 խաղ՝ շարային քայլ, արգելափակոցների հաղթահարում, վիրավորների տեղափոխում, ազիմուտի կողմնորոշում, բանավոր հարցեր:

Մենք միշտ ձգտում ենք նմանատիպ մրցույթների մասնակցել, չէ՞ որ դա ընդլայնում է աշակերտների աշխարհայացքը։ Մեր դպրոցից աշակերտ կա՝ Գոռ Թադևոսյանը, ով սովորում է Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում։ Լսելով մրցույթի մասին՝ նա շտապեց օգնելու մեր մասնակիցներին: Եվ հավատացեք, որ դա իրոք մեծ պատիվ է:

Մրցույթում չհաղթեց ոչ մի թիմ, քանի որ բոլորն էլ ուժեղ էին, և դժվար էր որոշել հաղթողին:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Մելքումյան

«Երիտասարդ Շամշադին» խումբը պարբերաբար հանդիպումներ է կազմակերպում համայնքի այն երիտասարդների հետ, ովքեր մտահոգ են համայնքի խնդիրներով, նախաձեռնող են և ապագան ցանկանում են կառուցել հենց իրենց համայնքում: Հանդիպումների ընթացքում քննարկվում են համայնքային մի շարք խնդիրներ՝ առաջարկվում են դրանց լուծման տարբերակները, որի արդյունքում կազմվում և իրականացվում են ծրագրեր:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Մելքումյան

Մարտի 1-ին կայացավ «Երիտասարդ Շամշադին» խմբի հերթական հանդիպումը, որի ընթացքում խմբի համակարգող Վարդգես Մելքումյանը, որը փետրվարի 2-6-ը մասնակցել է «Համայնքը ես եմ» երիտասարդ առաջնորդների ճամբարին, խմբի անդամներին ներկայացրեց ժամանակակից առաջնորդության հիմունքները, գաղափարը, ծրագիրը վերածելու կարևոր դրույթները: Քննարկվեց նաև մեր երազած համայնքը, ինչ փոփոխություններ կցանկանայինք իրականացնել և ինչ ծրագրեր կատարել համայնքի զարգացման գործում: Ծանոթացան նաև Հայաստանի տեղական ինքնակառավարման համակարգի նախապատմությանը, կառուցվածքի հիմունքներին:

Լուսանկարը՝ Արտյոմ Մելքումյան

Դասընթացի ընթացքում Վարդգեսը ներկայացրեց, թե ինչպես սահմանել հիմնախնդիրը, մշակել նպատակներ և խնդիրներ, և թե ինչ արդյունքներ պետք է ակնկալել իրականացվող ծրագրից: Անցկացվեց խմբային աշխատանք հիմնախնդրի վերհանման, լուծումների հավաքագրման, ծրագրի մշակման և հանրային լուծման վերաբերյալ: Քննարկման ավարտին խմբի անդամները դերային խաղերի միջոցով ամրապնդեցին ստացած գիտելիքները։ Ստացած գիտելիքնեը կօգնեն երիտասարդներին համայնքի զարգացման ծրագրերում։

Վանաձորի Շարա Տալյանի անվան համար 2 երաժշտական դպրոցում խառնվել էր գարունը գարնանային տոներին ու նրբանոտա երաժշտությանը:

Նորաթուխ երաժշտասերներն իրենց առաջին քայլերը կատարեցին ու ներկայացան հանդիսատեսին՝ իրենց գեղեցիկ երաժշտական կատարումներով: Ծնողներն ու ուսուցիչները հուզվում էին՝ տեսնելով իրենց երեխաներին: Ամեն ինչ ընթանում էր կատարյալ ու գեղեցիկ:

Ես նույն երաժշտական դպրոցի շրջանավարտն եմ և մեծ պարտավորություն զգացի այն ժամանակ, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ ես նույնպես պետք է ներկա լինեմ ու իմ մասնակցությունն ունենամ այդ միջոցառմանը:

Այնքան հաճելի է, երբ քեզ չեն մոռանում, անգամ երեք տարի անց:

Երբ մի խարտյաշ աղջնակ, քանոնը՝ ծանր ու մեծ երաժշտական գործիքը, ձեռքերի մեջ հազիվ պահելով, բեմ բարձացավ, մի պահ իմ առաջին երաժշտական քայլերը հիշեցի։

Համերգի վերջում դպրոցի տնօրեն Անահիտ Խանզադյանը նույնպես շնորհավորանքի խոսքեր ուղղեց մայրության, գեղեցկության տոների կապակցությամբ և Լոռու մարզի մարզպետ Արթուր Նալբանդյանի կողմից տրված շնորհավորագրերը, որոնք դպրոցի սաները ստացել էին «Պետական աջակցություն մշակութային միջոցառումներին» ծրագրի շրջանակներում «Պատանի երաժիշտ կատարողների» Լոռու մարզային փառատոնին լավագույնս ներկայանալու համար, հանձնեց տաղանդաշատ աշակերտներին:

Գարունը, իսկապես, նոր կյանք է վառել։ Թող բարի լինի գարունը բոլորիս։

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

-Գարնան առաջին օրդ շնորհավոր:

-Ավելի լավ ա՝ չշնորհավորես,- ասացի ես:

-Ինչի՞:

-Երկու օր ա՝ աչքերս քոր են գալիս:

-Ալերգիա՞:

-Հա:

Արդեն գարուն է: Իմ աչքերը հասցրել են ուռել և բավականին կարմրել: Գարունը հիանալի եղանակ է:

-Բա ձեր տղաներն ինչո՞ւ ձեզ վարդեր չեն նվիրել մարտի 8-ի առթիվ:

-Ավելի լավ ա՝ չնվիրեն,- ասացի ես:

-Ինչի՞:

-Չեմ սիրում վարդեր, ալերգիա ունեմ:

Գարունը շատ լավ եղանակ է:

-Հափչի, հափչի, հա… փչի…

-Հեսա բոլորս կհիվանդանանք:

-Ալերգիա ա:

Չէ, գարունը հաստատ իմ սիրած եղանակն է:

Լուսանկարը՝ Իզա Ասծատրյանի

Տատիս՝ Ռոզան, գանգուր վարսերով, սևակ ու անչափ գեղեցիկ է: Նա այնքան աշխատասեր է, որ ձանձրանում է միայն պարապ-սարապ մնալուց: Միշտ զարմանում է, թե ինչպես կարելի է գործ չանել ու հոգնել: Ասում են, որ տատիկները շատ կարևոր դեր ունեն թոռների կյանքում, նաև յուրահատուկ կապ կա: Տատս հենց այդպիսին է: Նա յուրահատուկ տանտիկին է, մայր ու լավագույն տատը: Նրա խոսքն ու լինելն ուղղակի անհրաժեշտ է բոլորիս: Տատս ուրիշ է:
1960-ական թվականներից Հին Հալիձորից մարդիկ բարձրանում էին ներկայիս գյուղ: Այստեղ արդեն դպրոց էր կառուցվում, մարդիկ տուն ու տեղ էին դնում: Տատս ու պապս առաջիններից էին, ովքեր նոր Հալիձորում սեփական ձեռքերով տուն կառուցեցին: 1972 թվականին տեղափոխվեցին նորակառույց տուն, բայց շարունակեցին մշակել նաև հին գյուղի այգիները: Ամռան եռուզեռին, ոտքով հասնում էին հեռավոր այգիներ, թութ թափում, որ օղի քաշեն: Մայրս միշտ հիշում է, թե ինչպես էր տատս ամեն գործ ժամանակին հասցնում և չորս երեխաներին մաքուր ու դասապատրաստված դպրոց ուղարկում: Խելացի տատիս հետ երբեք չես ձանձրանա: Մի անգամ միասին դաշտ գնացինք թեյի ծաղիկներ հավաքելու: Ես, ինչպես միշտ, գնացել էի լուսանկարվելու համար, բայց տատիս հետ երիցուկներ հավաքեցի ու ինձնից գոհ հետ վերադարձա: Իսկ տատս… Տատս այնքան ծաղիկներ էր հավաքել, որ Ռուսաստանի բոլոր բարեկամներին էլ բաժին հասավ: Հետո նաև թութ թափ տալու աշխատանքներին մասնակից դարձա: Ու այդպես էլ սկսեցի հասկանալ գյուղում ապրող մարդու աշխատանքի գինը, կնոջ կյանքի բոլոր դժվար ու նաև հաճելի կողմերը: Հեշտ չէ ապրել ու շենացնել գյուղում ապրող մեծ ընտանիքի տունը, որտեղ հյուրերն անպակաս էին:
Տատիկս շատերի համար է իդեալական կնոջ օրինակ: Եվ իր նվիրվածության պտուղները կարելի է տեսնել ճիշտ դաստիարակված երեխաների ու թոռների մեջ: Նա յուրաքանչյուրիս հաջողությամբ այնպես է ուրախանում և ոգևորում, որ պարտավոր ենք առաջ նայել ու ավելիին հասնել: Իսկ թե ինչպիսի խոհարար է Ռոզա տատիկը, պատմելու բան չէ: Նրա պատրաստած չամիչով փլավը, խաշիլն ու տոլման ուրիշ համ ու հոտ ունեն: Երբ իրար գլուխ ենք հավաքվում, տատս մառանից միրգ ու կոմպոտ է բերում, փոխինձով կոլոլակ պատրաստում: Վայ, չուտողին:
Դժվար է գրել իդեալական կնոջ մասին, երբ նա այնքան համեստ է: Չես կարող բառերով նկարագրել նրա կյանքով լիքը աչքերի ու ամենաբարի ժպիտի մասին: Նա անվերջ լավագույնն է անում բոլորիս համար՝ իր խորհուրդներով, օրինակելի պահվածքով ու պարզապես մեր կողքին լինելով: Նրան պետք է սիրել ու հարգել, մեզնով հպարտանալու առիթներ շատ տալ, միշտ շնորհակալ լինել:

Շնորհավո՜ր իմ ամենատատիկի միամսյակը և ամեն օրը: Շնորհավո՜ր բոլոր կանանց և աղջիկների տոնը:

Լուսանկարը՝ Իզա Ասծատրյանի

2016թ.-ն էր, մի քանի ժամով հայտնվել էինք Երևանում, առիթը բաց չթողեցինք ու ճանապարհին գնացինք Արարատ՝ Վազգեն Սարգսյանի տուն-թանգարան:
Դեռ երկու քայլ հազիվ էինք հասցրել անել, երբ մեր միջի  հայրենասիրական ոգին անբողջությամբ արթնացավ:
Իսկ երբ ներս մտանք, հիշեցի Սպարապետի խոսքերից մեկը.
«Այս երկրի մայրաքաղաքը սկսվում է խրամատից»:
Ասեմ, որ մարտական ոգիս բարձրացավ, հետո սկսեցի լուսանկարել:

Լուսանկարը՝ Իզա Ասծատրյանի

Ես ու Գոհարն էինք, այնքան  էինք սպասել այդ օրվան, մեծ ոգևորություն կար մեր մեջ:
Սպարապետի օրորոցին դիպչեցինք, նրա անձնական իրերն էինք ուսումնասիրում:
Հագեցած օր ունեցանք:

Լուսանկարը՝ Իզա Ասծատրյանի

Երկու տարի անց, երեկ, Գորիսում տոնական մեծ միջոցառում էր կազմակերպվել: Զինվորական շքերթ, ցուցադրական ելույթներ, ինչպես նաև տոնական համերգ, որի ժամանակ ելույթ ունեցան՝ Սևակ Ամրոյանը, Համլետ Գևորգյանը, Արսեն Գրիգորյանը և ուրիշներ:
Ինչ խոսք, ամեն ինչ հրաշալի էր, միայն թե փոքր ինչ ուշ տեղ հասնելուս պատճառով կարողացա համերգային մասին ներկա լինել, այն էլ կեսից:

Շնորհավոր ծնունդդ, Սպարապետ:

Հ.Գ. Բոլորին խորհուրդ եմ տալիս, գոնե մեկ անգամ լինել Սպարապետի տուն-թանգարանում և ապրել այն ակնթարթները, որոնք  մենք ապրեցինք: