Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Մեր նոր տան շինարարությունը շարունակվում է։ Օրեցօր տունն ավելի է գեղեցկանում, և սա շնորհիվ մեզ աջակից մարդկանց պատրաստակամության։ Այդ մարդկանց թիվը համալրվել է ևս ինը մարդով։ Այս ինը մարդկանցից յոթը կամավոր աշխատանք կատարելու համար կտրել-անցնել են Ատլանտյան օվկիանոսը։ Նրանք և նրանց նման մարդիկ ամեն տարի ԱՄՆ-ի տարբեր նահանգներից ու քաղաքներից գալիս են Հայաստան՝ կամավոր օգնելու այն ընտանիքներին, որոնց Fuller տնաշինական ընկերությունը աջակցում է տուն կառուցել։ Այս տարի նրանց բաժին հասավ մեր տունն ու մեր ընտանիքը։ Ինչպես ասացի, նրանք յոթ հոգի են, իսկ այն երկուսը, ովքեր Հայաստանից են, նրանց ուղեկցողներն ու կազմակերպիչներն են։ Կցանկանայի մի քիչ պատմել նրանց մասին։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Սկսենք թիմի ամենատարիքով մարդուց՝ Կարապետ պապիկից։ Նա պատկառելի տարիքի մարդ է, բայց աշխատում էր երեսուն տարեկան երիտասարդի նման։ Չնայած իր տարիքին, նա չէր սիրում հանգստանալ։ Ամեն անգամ նրան հանգստի կանչող մարդուն տալիս էր հետևյալ պատասխաններից մեկը. «Հոս եկած ենք աշխատելու համար, ոչ թե հանգստանալու» կամ` «Ես արդեն հանգստացել եմ»։ Մի խոսքով, նա շատ աշխատասեր ու կատակասեր մարդ է։ Նշեմ նաև, որ Կարապետ պապիկը արդեն տասը տարի է, ինչ օգնում է մեզ նման ընտանիքներին։
Թիմի երկրորդ մեծը Տեր Եփրեմն է։ Նա ԱՄՆ-ի հայկական եկեղեցիներից մեկում քահանա է։ Տեր Եփրեմը շատ լավ մարդ է, ում օրինակին հետևելով կյանքն ուղղակի հաճելի կլինի ապրել՝ օգնելով ու սատար կանգնելով նրանց, ովքեր քո օգնության կարիքն ունեն, հաճելի զրուցակից, ում հետ երբեք չես տխրի, և ուսուցիչ, ումից կարող ես շատ բան սովորել։ Նա նույնպես անտեսելով իր տարիքը, ջանասիրաբար օգնում էր մեզ։
Մյուս անձնավորությունը, ում հետ ես միանգամից լեզու գտա՝ Ելիզաբեթն է։ Մենք շատ շուտ մտերմացանք։ Նրա մեջ ես տեսա բարի, հոգատար, պատրաստակամ ու սիրող մոր կերպարը, ով անտեսելով կյանքի հարվածները, շարունակում է լավատեսորեն նայել կյանքին, և ավելին՝ օգնել մարդկանց։ Ես հիացած եմ նրա լավատեսությամբ։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Սարգիսն էլ Տեր Եփրեմի նման ծառայում է եկեղեցում։ Նա սարկավագ է։ Առաջին տպավորությունից քչախոս ու լռակյաց ինձ թվաց Սարգիսը, սակայն ինչպես ասում են, առաջին տպավորությունը միշտ խաբուսիկ է լինում։ Հինգ օր միմյանց հետ աշխատելուց ու շփվելուց հետո ես հասկացա, որ նրա մեջ թաքնված է մի բարի, ազնիվ ու անկեղծ հոգի։ Հասկացա, որ նա այն մարդկանցից է, ում վրա կարող ես հանգիստ հույս դնել, ում կարող ես վստահել ցանկացած հարցով, ում կարող ես հավատալ։
Ավետիսը շատ հայրենասեր հայ է, այնքան հայրենասեր, որ ապրելով Չիկագոյում, սկսել է սովորել հայերեն։ Արդեն կարողանում էր շատ հայերեն բառեր ասել ու որոշ չափով հասկացնել՝ ինչ է ուզում ասել։ Նա Հայաստան գալու նպատակով ամեն տարի փող է հավաքում։ Գալիս է և օգնում հայրենիքում իր օգնության կարիքն ունեցող հայրենակիցներին։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Վարդուհին թեև քչախոս էր, բայց զգացվում էր, թե ինչքան լավ մարդ է նա։ Փոքր քրոջս հետ հայերեն չիմանալով լեզու գտնելը արդեն իսկ ապացուցում է ասածներս։ Ինձ թվում է, որ նրա քչախոսությունը կայանում էր նրանում, որ նա շատ զուսպ ու համեստ մարդ է։ Վարդուհին նաև շատ աշխատասեր է, դա երևում է նրա ջանասիրաբար կատարած աշխատանքից։
Խմբի ամենափոքր անդամը իմ հասակակից Արշալույսն է։ Արշալույսը նույն Ելիզաբեթի աղջիկն է։ Ինձ թվում է, մենք ամենալավն էինք միմյանց հասկանում։ Ինձ դուր էր գալիս նրա մարդամոտությունը։
Ահա այս յոթ կամավորներին միավորել է մի վեհ զգացում, որի անունը մարդասիրություն է։
Լուսանկարը՝ Լիլիթ Սուքիասյանի
Երբ իմացանք, որ մենք ամերիկահայերի հետ ենք աշխատելու, մի տեսակ անհանգստություն մտավ մեր մեջ։ Մենք վախենում էինք նրանց հետ շփվելուց և աշխատելուց՝ լեզու չիմանալու պատճառով, վախենում էինք, որ չենք կարողանա միմյանց ճիշտ հասկանալ, սակայն հինգ հրաշալի ու անմոռաց օրեր միմյանց հետ անցկացնելուց հետո, հրաժեշտի ժամանակ նույնիսկ միմյանց արցունքներով ճանապարհեցինք։ Ի սկզբանե նրանք մեզ երեք օր էին այցելելու, բայց շփվելով մեր ընտանիքի հետ ու հավանելով ընդհանուր մթնոլորտը, նրանք ցանկացան ևս երկու օր աշխատել մեզ հետ։
Ես և իմ ընտանիքը երբեք չենք մոռանա մեր նոր բարեկամներին։
