Հարցազրույց  ատամնաբույժ  Գարիկ  Սեդրակյանի  հետ

-Որքա՞ն ժամանակ է, որ   զբաղվում եք  ատամնաբուժությամբ

-Արդեն 20 տարի է զբաղվում եմ այս գործով:

-Իսկ ինչպե՞ս ընտրեցիք Ձեր մասնագիտությունը:

-Ինձ հիշեցրիր այն պահը, երբ կանգնած էի ընտրության առաջ: Հայրս` մասնագիտությամբ շինարար, միշտ երազել է, որ ես ու քույրս լինենք բժիշկներ, ինչպես մորեղբայրս: Իսկ ես, ինչպես յուրաքանչյուր պատանի, մտածում էի դառնալ ֆուտբոլիստ: Եվ  ահա` չկարողանալով ընդդիմանալ հորս կամքին, ես և քույրս ընդունվեցինք բժշկական համալսարանի ստոմատոլոգիայի ֆակուլտետ: Երկար տարիների քրտնաջան աշխատանքից հետո, ահա, արդյունքը:

-Կհիշե՞ք որևէ հետաքրքիր դեպք Ձեր աշխատանքային առօրյայից:

-Համարյա ամեն օր մի հետաքրքիր, ծիծաղելի միջադեպ լինում է, բայց այս պահին դժվարանում եմ հիշել, բայց կա մի դեպք, որը ամեն անգամ ատամի հեռացում անելիս անպայման հիշում եմ: Երկրորդ կամ երրորդ կուրսում էի սովորում և ամեն տարի ամռանը գալիս էի Ջերմուկ՝«Արարատ» առողջարան, որտեղ որպես ատամնաբույժ աշխատում էր իմ լավ ուսուցիչ բժիշկ վարպետ Դավթյանը: Հագնում էի իմ սպիտակ խալաթը և ինձ ամենա-ամենան կարծում: Մի օր, երբ ուսուցիչս ինձ թույլ տվեց հեռացում անել, ես այնքան շփոթված էի, որ հեռացրի ոչ թե հիվանդ ատամը, այլ կողքի՝ մեկ այլ ամուր ատամ:

-Եվ, երևի հիմա ամեն անգամ ուշադիր զննո՞ւմ եք:

-Այո՛, այո՛, իրոք որ, հիմա ամեն անգամ, գործիքը ձեռքս առնելով, մի անգամ ևս զննում եմ, հետո նոր կատարում գործողությունը: Դա ինձ համար իսկապես լավ դաս էր:

-Իսկ հաճույքո՞վ եք աշխատում:

-Եթե հաճույքով ու սիրով չաշխատես, ապա լինես խոհարար, բժիշկ, թե շինարար, լավ արդյունք չես ունենա: Ըստ այդմ` աշխատում եմ և՛ սիրով, և՛ հաճույքով, և՛ նորանոր բացահայտումներով: Նշեմ նաև, որ իմ հաճախորդներին չեմ ընդունում որպես հիվանդներ: Նրանք իմ ընկերներն են և մարդիկ, որոնց օգնում եմ դժվար պահին, բայց և որոնց միջոցով էլ բացահայտում եմ իմ մասնագիտության նոր կողմերը:

Մայրս ՝ Արևիկ Առաքելյանը ուսուցչուհի է, աշխատում է մեր գյուղի դպրոցում։ Նա այն մարդն է, ով ինձ ոգեշնչում է ամեն օր ու ամեն ժամ։ Միշտ հիանում եմ, թե ինչպես է պաշտում ու ջանասիրաբար կատարում իր վեհ գործը։

 -Մամ, ինչո՞ւ ընտրեցիր հենց այս մասնագիտությունը։

-Քանի որ ծնվել եմ ուսուցչի ընտանիքում, միշտ լսել եմ, որ ամենամեծ ու վեհ գործը Ուսուցիչ լինելն է…
Երևի չեմ գիտակցել, թե ոնց, բայց միշտ երազել եմ Ուսուցիչ դառնալ և, փառք Աստծո, երազանքս դարձել է իրականություն։

-Մեր օրերում բավականին բարդ է աշխատել տարբեր տարիքի երեխաների հետ ։

-Եթե մի գործի մեջ կա սեր ու նվիրում, ապա հաղթանակն ապահովված է։ Երեխաներն այն ուրույն աշխարհն են , որ մոռացնել են տալիս բոլոր խնդիրները։ Եվ ամեն օր ավելի ու ավելի եմ համոզվում, որ գոնե մեկ օր չեմ կարող պատկերացնել առանց իմ սիրած աշխատանքի։

-Մամ, դեռ փոքր տարիքից դու տարբերվել ես քո՝ հայրենիքի հանդեպ յուրահատուկ ընկալմամբ։ Ուսուցիչ լինելը, իմ կարծիքով , հայրենիքին տրվող ամենամեծ ծառայություններից է։ Ի՞նչ ես կարծում դրա վերաբերյալ ։

-Հայրենիքն իմ սրտում է։ Ես երևի այն բացառիկ մարդկանցից եմ, որ չեմ սիրում ճանապարհորդել՝ համարելով, որ աշխարհում չկա գոնե մի անկյուն, որ իմ Հայաստանից քաղցր ու գեղեցիկ լինի։ Չեմ բղավում, բայց ներսումս միշտ կրկնում եմ, որ հայրենիքն ամենաքաղցրն է ու այն ավելի գեղեցիկ է հայ ժողովրդով, և այն անառիկ պահելու համար հարկավոր է հայրենասեր մարդիկ դաստիարակել, իսկ հայրենասիրությունը սկսվում է հայրենագիտությունից, ուստի ես անտրտունջ ու մեծ սիրով կատարում եմ իմ գործը ՝ համարելով, որ ես էլ այդպես եմ իմ ծառայությունը մատուցում հայրենիքիս։

-Խոսելով հայրենիքի մասին, դու հպարտորեն նշում ես , որ «10 զինվորի մայր ես»` քո աշակերտներն այսօր պահպանում են մեր սահմանները ։ Ի՞նչ կմաղթես հայրենիքի պաշտպաններին։

-Իմ աշակերտները գիտեն և վստահ են, որ իրենց հանդեպ իմ սերը ոչ մի բանով չի զիջում մայրական սիրուն։
Այո’, ես հպարտ եմ, որ այսօր տասը զինվորի մայր եմ, հպարտ եմ, որ սահման եմ ուղարկել քաջ ու հայրենասեր մարտիկներ և բաց ճակատով կարող եմ քայլել իմ հայրենիքում, Մեր հայրենիքում ։
Իմ զիվորներին չեմ առանձնացնում, բոլորին մաղթում եմ անկոտրում կամք, արիություն, պահն ընկալելու կարողություն, հայրենի հողը պահելու հաստատակամություն և ուժ։
Աստծո բարեգթություն եմ խնդրում մեր հերոս մարտիկների համար։ Թող այսուհետ ոչ մի ծնող իր կյանքը չանցկացնի սպասելով…

Հարցազրույց հայրիկիս` Օհանավանի բնակիչ  Ժիրայր Ղազարյանի հետ

-Պապ, ե՞րբ է հիմնվել մեր գյուղը:

-Մեր գյուղը հիմնվել է 1827-28-ական թվականներին: Պարսկաստանի Մակու քաղաքից մեր նախնիները գաղթել և եկել են այստեղ, հիմնելով մեծ համայնք:

-Արդյո՞ք նախկինում գյուղում ապրել են տեղաբնիկներ:

-Հնում այս տարածքում եղել է միայն Հովհաննավանքի միաբանությունը: Երբ մեր պապերը եկել են, վանքի շուրջը հիմնել են մեծ համայնք:

-Ինչի՞ համար է գյուղը անվանակոչվել Օհանավան:

-Սկզբում գյուղը հայտնի է եղել որպես վանքի գյուղ և անվանվում էր Հովհաննավանք: Հետագայում այդ անունը փոփոխվել և դարձել է Օհանավան:

-Պատմության ընթացքում արդյո՞ք գյուղը տվել է անվանի մարդիկ:

-Գյուղը տվել է հայտնի գիտնականներ, ինչպիսիք են` փիլիսոփա, աստղագետ Ս.Ավետիսյանը, տվել է հերոսներ, օրինակ, Վահան Գրիգորյանը և Արցախյան պատերազմի ժամանակ հերոսացած այլ մարտիկներ, հզոր հոգևորականներ` Զաքարիա Քանաքեռցին, որը հայտնի է իր եռհատորյա «Պատմագրություն» աշխատությամբ:  Գիտես նաև, որ մեր գյուղում գործել են ժամանակի հզոր հայագետներ, որոնք մեծ ավանդ են թողել հայոց պատմության մեջ: Օրինակ, Ղազար Փարպեցին, որը մեզ մոտ է գրել իր պատմությունը, Առաքել Դավիժեցին և շատ ուրիշներ:

-Ճի՞շտ է, որ գյուղի եկեղեցու վերանորոգման աշխատանքներին մասնակցել են գյուղացիները:

-Գյուղի բնակիչների համար կարևոր է եղել գործող եկեղեցի ունենալ: 1990-ական թվականներին վանքը զգում էր վերանորոգման կարիք, և գյուղացիները իրենք իրենց աշխատանքով ներդրում ունեցան վանքի վերանորոգմանը:

-Գիտեմ, որ եկեղեցու խաչը դու ես տեղադրել, ի՞նչ զգացողություն ունեիր այդ ժամանակ:

-Երբ լսեցի, որ խաչը պիտի տեղադրեմ, մարմինս փշաքաղվեց, մտածեցի, որ իմ սերունդները հպարտ կլինեն և ավելի շատ կկապվեն մեր Հայաստանյայց Սբ. Եկեղեցուն:

-Երբևիցե պատկերացրել ես քեզ ուրիշ վայրում բնակվելիս:

-Շատ անգամ եմ հնարավորություն ունեցել տեղափոխվել այլ վայր, բայց երբեք չեմ լքի իմ հայրենի գյուղը, որովհետև այստեղ են գտնվում իմ պապերի գերեզմանները, ինչպե՞ս կարող եմ թողնել և հեռանալ:

Զրույցը վարեց  Սերյոժա Ղազարյանը