Ազատ տարածք խորագրի արխիվներ

Ջարդի ձոր

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Ալեքսանդրապոլի ու Ղարաքիլիսայի շրջանի բնակիչների մեծ մասին դաժանորեն կոտորել են ու նետել Հերհերի ձորում, որը ժողովուրդն անվանում է նաև Ջարդի ձոր։ Այն գտնվում է Շիրակի մարզի Ջաջուռ գյուղի մոտ։ Ամեն տարի Ջարդի ձորում հարգանքի տուրք է մատուցվում Եղեռնի զոհերի հիշատակին եւ ծաղիկներ դրվում հուշակոթողին։

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Ջարդի ձորն իր մեջ կրում է Հայոց Մեծ Եղեռնի ողջ սարսափը, մի քանի դահիճներ մարդկանց քշել են դեպի ձորը ու սարսափելի կերպով իրագործել իրենց ոճիրը։ Որոշ պատմաբաններ փաստում են, որ տարիներ շարունակ ձյան հալոցքներն ու անձրևները մարդկանց մասունքներ են ի հայտ բերել ու հիմա էլ պեղումների արդյունքնում հնարավոր է որոշ բաներ գտնել։

Ըստ ժողովրդական մի քանի պատմությունների, Ցեղասպանությունից տարիներ հետո Ձորում մարդկանց ճիչեր են լսվել, այդ պատճառով շատերն ուղղակի սարսափել են անցնել այդ կողմերով։

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Լուսանկարը՝ Մարիետա Բաղդասարյանի

Այդ վայրում թերևս միշտ քամի է, ցուրտ, ու մթնոլորտն ու շրջակայքը սարսռեցնող են։ Նայում ես շուրջդ, անդնդախոր ձորին, ու գիտակցելը, որ այդ վայրում տասնյակ հազարավոր մարդիկ նահատակվել են, չի թույլ տա երբեք մոռանալ պատմությունը:

Լուսանկարը` Հովնան Բաղդասարյանի

Նոր Հայաստանի տոնը

Երեւանյան օրեր. ապրիլի 18

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Լուսանկարը՝ Սերյոժա Առաքելյանի

Երևանյան օրեր. Ապրիլի 17

 

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Կարապետյանի

Ժամանակակից լրագրությունը «Կոնտեքստ»-ում

Լուսանկարը՝ Անի Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Լիանա Թուրյանի

Ապրիլի 9-13-ը Հայաստանում անցկացվում էր «Կոնտեքստ» մեդիա-մարաթոնը։ Մարաթոնի բացումը ապրիլի 9-ին էր՝ Գյումրիում, հաջորդ օրը Ռուսաստանից ժամանած լրագրողներն ու մեդիա ոլորտում աշխատողները սեմինար անցկացրին Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական համալսարանի երևանյան մասնաճյուղում, իսկ ապրիլի 11-ին հանդիպում էր կազմակերպվել ԵՊՀ լրագրության ֆակուլտետի և լրագրությամբ հետաքրքրվող ուսանողների հետ։ Ելույթով հանդես եկավ ռուսական առաջին ալիքի «Вести» լրատվական ծրագրի հաղորդավար Դենիս Պոլունչուկովը, ով իր «Տեղեկատվական ժուռնալիստիկա» խորագիրը կրող ելույթում նշեց ժամանակակից լրագրության ամենաէական հատկանիշները, ռուսական մեդիայի օրինակով ցույց տվեց ֆեյք լուրերի տարածման մեթոդները, խոսեց հեռախոսային լրագրության և դեպքի վայրից նկարահանումներ անցկացնելու մասին։ Ըստ լրագրողի, լրատվական ժուռնալիստիկայի համար ամենակարևորը օպերատիվությունն ու հավաստիությունն են։

Լուսանկարը՝ Անի Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Լիանա Թուրյանի

Դենիս Պոլունչուկովը նշեց, որ մեծ լսարանի ուշադրությանն արժանանալը շատ բարդ է, այնինչ մեկ սխալն անգամ բավական է նրա վստահությունը կորցնելու համար։ Սա է պատճառը, որ լրատվամիջոցները պետք է հատկապես ուշադրություն դարձնեն լուրերի հավաստի լինելու փաստին։ Լուրերը ստանալ պետք է անմիջապես առաջին աղբյուրից, իսկ եթե այն վերցվում է լրատվական որևէ գործակալությունից, ըստ հաղորդավարի, պետք է տեսնել, արդյո՞ք նույն լուրը այլ աղբյուրներին հղմամբ կա այլ գործակալություններում, թե ոչ։ «Եթե նույն նորությունը միաժամանակ ստանում ենք մի քանի լրատվական գործակալությունից, հավատում ենք դրա ճշմարտացիությանը»,- ասում է հաղորդավարը։ Իսկ այլ դեպքերում թղթակիցներն անձամբ են ճշտում այլ աղբյուրներից։

Լուսանկարը՝ Անի Ավետիսյանի

Լուսանկարը՝ Լիանա Թուրյանի

Կարևոր է նաև նկարահանումները դեպքի վայրից, որտեղ պետք է հասցնել լինել և՛ օպերատիվ, և՛ գտնել համապատասխան զրուցակիցներ, ովքեր լավագույնս կներկայացնեն իրավիճակը։

Դենիս Պոլունչուկովը խոսեց նաեւ իրենց հեռուստաընկերության մեդիաարտադրանքների մասին, միաժամանակ ցույց տալով, թե ինչ առավելություններ է տալիս համացանցը տեղեկատվության տարածման գործում, միաժամանակ դառնում ապատեղեկատվություն տարածելու միջոց։

 

Պոլունչուկովին շարունակեցին այլ բանախոսներ ևս, ովքեր խոսեցին ժամանակակից լրագրության մի քանի կարևոր խնդիրների, ինչպես օրինակ մեծ համբավ ունեցող թոք-շուների, վավերագրական ֆիլմերի մասին։

Մարաթոնի փակումը կայացավ ապրիլի 13-ին Հայաստանում Ռուսաստանի դեսպանատանը։ Ամփոփվեցին մարաթոնի ընթաքում կազմակերպված մրցույթների արդյունքները։ Այսպես, երեք հայ ուսանողներ հնարավորություն ստացան ստաժավորում անցնել Ռուսաստանում եւ Հայաստանում Ռուսական մշակույթի եւ գիտության կենտրոնում։ Սեմինարների ընթացքում լավագույն ծրագրեր ներկայացրած ուսանողները նաեւ պարգեւատրվեցին, իսկ լուսանկարների մրցույթի չորս հաղթողներն էլ ստացան սմարթֆոններ։

Մարաթոնը կազմակերպվել էր հայկական եւ ռուսական մի քանի ընկերությունների եւ հիմնադրամների կողմից՝ ի նշան հայ-ռուսական բարեկամության։ Այն հնարավորություն տվեց հայ երիտասարդներին ծանոթանալ ժամանակակից լրագրության կանոններին, հավաստի տեղեկատվություն ստանալու եւ տարածելու առանձնահատկություններին, վավերագրական ֆիլմ նկարելու մեթոդերին:

Ավարտին կազմակերպիչները հույս հայտնեցին, որ նման համագործակցություններ առաջիկայում եւս կլինեն։

anush mkrtchyan

Թեք աղջիկ

Միշտ էլ սիրել եմ կայարանները` իրենց խորհրդավոր լռությամբ: Ամեն ինչ մի պահ խառնվում է իրար, իսկ հետո մեռնելու աստիճան լռությունն ու կայարանի հսկիչի ծխախոտի քուլաները միախառնվում են իրար, ու ամեն ինչ դառնում է նույնը` մինչև հաջորդ գնացքը:
Առավել շատ սիրում եմ գլխարկս թեք դնել, այնպես, ինչպես սիրում եմ թեք ապրել, փողոցում քայլել խառը, օվալաձև, բայց ոչ երբեք ուղիղ` ինչպես տետրի լուսանցքը:
Մարդիկ անիմաստ ծխում են կայարանի դռան առջև, անզգա իրար կորցնում ծխի մեջ, իսկ ես, որ ամենից շատ «ուղիղ» բառից եմ վախենում, բարձրանում եմ գնացք ու փորձում պահել թեքությունս մինչև վերջին կանգառը:
Իմ բախտը միշտ չի բերել, ու ես հաճախ ստիպված եմ եղել նստել գնացքում կանաչի վաճառող տատիկի կողքին ու լսել` համեմը` 100, սոխը` 150:
Եթե գնացք էի բարձրացել գիրք կարդալու կամ պատուհանի կողքին լուռ մտածելու, ապա իզուր, որովհետև ես դառնում եմ գնացքի միակ գանձապահը.
-Էս «զդաչին» մի հատ կփոխանցես, ազիզ ջան:
-Հա, իհարկե:
Իսկ հետո էլ ասում եմ` թեք: Մարդիկ երբեք չեն նկատում քո թեք գլխարկը, իրենց զննող ուշադիր հայացքդ, նրանք արգելում են քեզ լինել թեք, քո կամքին հակառակ քեզ դարձնում առաքիչ ու մտցնում ուղիղ գծի մեջ` ինչպես տետրի լուսանցքը:
Դու իրավունք չունես ուրիշ, առավել ևս` թեք լինելու, քանի դեռ աշխարհում կան գնացքում կանաչի վաճառող կանայք, ովքեր քեզ թեքում են ու դարձնում ուղիղ:
…Գնացքը սուլում է, վերջին կանգառն է: Իսկ ես դեռ լսում եմ.
-Համեմը` 100, սոխը` 150…

Հուշաղբյուր-խաչքար Վայքում

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Վահե Թադևոսյանը ազատամարտիկի որդի է, այժմ Վայքի ավագանու անդամ է: Նա ապրում և աշխատում է Վայքում:

-Ես ծնվել եմ Վայքում, սովորել եմ Վայքի առաջին դպրոցում: Մինչ օրս շարունակում եմ ապրել և աշխատել Վայքում: 2016 թվականից Վայքի ավագանու անդամ եմ:
Իմ հայրը Արցախյան շարժման ակտիվ մասնակիցներից է եղել, այդ ժամանակ վիրավորվել է: 2016 թվականի քառօրյայի օրերին ես եղել եմ Ղարաբաղում: Չեմ եղել առաջնագծում, բայց զինվորներին ուտելիք և հագուստ եմ տարել:
Այդ ժամանակ հասկացա, որ ինքս էլ պետք է ինչ-որ բան անեմ իմ հանգստության համար: Արցախյան պատերազմը ես խորությամբ չէի ընկալում, որովհետև փոքր եմ եղել և ոչինչ չեմ հասկացել: Իսկ հիմա արդեն ամեն ինչ հասկանալով իմ հոգու պարտքը համարեցի կառուցել հուշաղբյուր-խաչքար: Ինչ-որ տեղ նաև հերոսների ծնողների համար, որ վստահ լինեն, որ իրենց որդիների անունն ու պատիվը միշտ բարձր է պահվելու:
Հուշաղբյուր-խաչքարը կառուցել ենք այնտեղ, որտեղից զինվորներ ենք ճանապարհել բանակ, ովքեր գնացել են հայրենիքի սահմանները պաշտպանելու և զոհվել են: Այդ զինվորների թվում եղել է Սարգիս Խալաֆյանը:
Երբ դեռ նոր էինք սկսել կառուցման աշխատանքները, զոհված զինվորների ծնողներ եկան: Անդրանիկ Զոհրաբյանի ծնողը եկավ, հանդիպեցինք, հարցրեց, թե ինչ եմ անում, չնայած` մինչ իմ պատասխանելը նա, տեսնելով խաչքարը, արծիվը, արդեն հասկացել էր:

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

2017 թվականի նոյեմբերի 1-ին Վայքի զորամասի հարևանությամբ բացվեց Ապրիլյան պատերազմում հայրենիքի սահմանները պաշտպանելիս զոհված հերոսներին նվիրված հուշաղբյուր-խաչքարը, որտեղ ամփոփված են անմահների անունները: Հուշարձանի տեղադրումը նպատակ ունի հավերժացնելու հայրենիքի պաշտպանության համար անմահացած հայորդիների սխրանքն ու քաջագործությունը: Հուշաքարը խաչի և թրի միաձուլում է, և խորհրդանշում է հայրենիքի պաշտպանության համար զոհված հայորդիներին:
Խաչքարի բացումն արեցին հենց զոհված զինվորների մայրերը:
Բացմանը ներկա էին զինվորների ընտանիքները, Քյարամ Սլոյանի մայրը և եղբայրը, Ռոբերտ Աբաջյանի պապը, Անդրանիկ Զոհրաբյանի և մյուս զոհված զինվորների ծնողները, տեղական և մարզային իշխանությունների ներկայացուցիչներ, զինվորականներ, իմ ընտանիքը և ինձ հարազատ շատ մարդիկ:
Հուշահամալիրի բացման օրը Վայքի համայնքապետարանի կողմից ապրիլյան պատերազմի ժամանակ մարտական գործողությունների ընթացքում զոհված հերոսների հարազատները պարգևատրվեցին պատվոգրերով։
Հուշահամալիրի հետ կապված` մտածում եմ շարունակել կառուցման աշխատանքները, որոշ բաներ ավելացնել:
Իմ նպատակը եղել է զինվորների ծնողներին ճանաչելը, նրանց հետ շփվելը: Եվ եթե լինում են առիթներ, ես գնում հանդիպում եմ զինվորների ծնողներին, նրանց հետ ջերմ հարաբերություններ ունեմ:
Այս տարի ապրիլի 2-ին էլ միջոցառում տեղի ունեցավ, որը նվիրված էր հայրենիքի սահմանները պաշտպանելիս զոհված մեր զինվորներին:

mariam barseghyan1

Գիտեմ՝ չեք կարդա

Գիտեմ՝ չեք կարդա, ես էլ սա ձեր երեսին երբեք չեմ ասի:

Ինչքան շատ են, չէ՞, մեր մեջ միջակ մարդիկ: Երբեք չէի մտածում, որ հոգին, զգացմունքները, հայրենասիրությունը միջակ կարող են լինել: Մարդ, ով անընդհատ խոսում է գեղեցիկի և տգեղի, բարու և չարի մասին, դրանք նույնիսկ չի կարողանում իրարից տարբերել: Կրթում է ուրիշներին՝ ինքը լինելով անկիրթ: Բարոյականություն ու հայրենասիրություն քարոզող մարդը պնդում է, որ սեփական հայրենիքին ծառայելը և կյանքը զոհելը գեղեցիկ չէ: Եթե դա գեղեցիկ չէ, ապա ի՞նչն է գեղեցիկ՝ թողնել հայրենիքից հեռանա՞լը, թե՞ ծառայությունից խուսափելը:

Կարող է՝ ես եմ միջակ, որ չեմ հասկանում, կարող է՝ ես չեմ կարողանում տարբերել, չգիտեմ: Ես 1000 էջանոց գրքեր մի օրում չեմ կարդացել և, անկեղծ ասած, այսօրվա դասս էլ չէի սովորել: Բայց կարծում եմ, որ գեղեցիկը հասկանալու համար ամենևին էլ պետք չէր ո՛չ այսօրվա, ո՛չ էլ երեկվա դասը: Ո՞ւմ են պետք անգիր արած տողերը, եթե այդ տողերի մեջ մի գրամ կապ չկա: Հենց այդպես էլ դառնում ենք միջակ՝ առանց հասկանալու, ամեն հարմար պահի իմաստ չկրող անգիր արած տողեր ասելով: Դատարկվում ենք, պարփակվում այդ դատարկության մեջ, և հիմարի դեմքով շարժվում այնտեղ, ուր գնում է մեծամասնությունը:

Կարծում եմ շատերը կհասկանան ասածիս միայն առաջին դեմքը և կշարունակեն պատերի անկյուններում քչփչալ: Միգուցե մի օր ձեր ականջում էլ շշուկներ հնչեն: Բամբասեք, բարոյական մարդիկ, միջակ անվանեք թեկուզ և ինձ: Դրանից ես միջակ չեմ դառնա:

Գիտեմ՝ չեք կարդա, ես էլ սա ձեր երեսին երբեք չեմ ասի: Հավատացեք, մի քանի անգամ փորձեցի, ավաղ չստացվեց:

gohar hakobyan (ararat)

Անձրևային առավոտ

Բացում եմ աչքերս: Զարթուցիչն անվերջ սուլում է: Նորից պինդ փակում եմ աչքերս, փորձում պատկերացնել երազիս շարունակությունը:

Ահ, արթուն եմ: Սովորականի նման վեր եմ կենում, ևս մեկ օր սկսվեց: Արթնանալուց հետո օրս ինձ չի հերիքում: Անկեղծ ասած, ես շատ եմ հոգնում` նույն դասերը, պարապմունքները, անկապ ժպիտով մարդիկ: Ես հոգնում եմ ոչինչ չանելուց:
Բայց ես սիրում եմ ամեն նոր օրը: Երևի այն բանի համար, որ կյանքը նոր գույներ վերցնի էդ նոր օրից, բնությունը ուրախանա, ու մարդիկ մի քիչ երջանիկ լինեն: Ուղղակի պետք է սիրել ամեն բացվող նոր օրը: Այն մեզ ապրելու նոր շունչ է տալիս, թույլ է տալիս սիրել, սիրվել, շրջապատված լինել մեր ընտրած մարդկանցով: Վերջիվերջո, ամեն մի նոր օրը մի նոր հեքիաթ է, որն ուղղակի պետք է վայելել։
Այս ամենը ես մտածում էի առավոտյան խոհանոցի պատուհանից դուրս նայելիս ու մայրիկի պատրաստած թեյը ստիպված խմելիս:
Էլի մտածում եմ, որ դրա փոխարեն կարող էի երկար քնել, գոնե վերջացնել կիսատ թողած երազը, ոչ թե հորինել շարունակությունը: Արթնանալ, սիրելի գիրքը կարդալ, ֆիլմը դիտել կամ պարզապես մնալ վերմակի տակ:
Ես վերջապես խմում եմ թեյն ու դուրս գալիս:
Ճանապարհին հանդիպում եմ ընկերներիս, բարևում կապտադարչնագույն երկնքին ու լավ տրամադրությամբ գնում դպրոց:
Ես քայլում եմ անձրևից հետո մնացած ջրափոսերի վրայով, ինձ փնտրում դրանց մեջ, հետո ինքս ինձ վրա բարձր ծիծաղում: Էլի մտածում եմ անձրևից հետո եկող հոտի մասին, էլի նայում եմ թփերին, ու այդ ամենը շեղում է ուշադրությունս: Ինչպես միշտ ուշանում եմ:
Դպրոցի մոտ մեքենաներն են ինձ գրավում: Կարծես գարնան հանդես են եկել` կարմիր, կանաչ, դարչնագույն: Բայց այլ բան է ինձ հետաքրքրում՝ ինչու են այդքան պինդ փակել պատուհանները, ինչու չեն թողնում, որ բնության շունչը իրենց քթին էլ դիպչի, իրենք էլ զգան այն, ինչ ես, ծառերը, թփերն ու թռչուններն ենք զգում:
Ես նորից շարունակում եմ քայլել ու վերջապես հասնում եմ դպրոց:
Մեր դպրոցում անձրև օրերին պատուհանի այն կողմում էլ են անձրևանոց պահում: Անհետաքրքիր են։

Ամեն բան սկսվել է կավից

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

Կիրակնօրյա դպրոցի այս փոքրիկ արվեստանոցի պատերի ներսում գտնվում են զարմանահրաշ ձեռակերտ քանդակներ՝ փայտից ու կավից։ Դրանցից յուրաքանչյուրն իր զգացմունքներն ունի, իր պատմությունն ու քարացած շարժումները, յուրաքանչյուրը կենդանություն է ստացել Աշխեն Սարգսյանի ու նրա աշակերտների համբերատար աշխատանքի շնորհիվ։

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

-Սերը դեպի արվեստն ունեցել եմ մանկուց,- պատմում է Աշխենը,- սիրել եմ տարբեր նյութերից պատկերներ կերտել, գեղեցիկի վերածել հասարակ փայտն ու կավը։ Առաջին մասնագիտությամբ նկարչուհի եմ, սովորել եմ Գավառի պետական քոլեջի նկարչության բաժնում, իսկ փայտագործության և կավագործության գաղտնիքներին ծանոթացել եմ ինքնուրույն՝ գրքեր ուսումնասիրելով, համացանցով տարբեր հոլովակներ դիտելով, այլ վարպետներից խորհուրդներ հարցնելով։ Վերապատրաստվելուց հետո, արդեն 5 տարի է՝ դասավանդում եմ փայտագործություն ու կավագործություն Գավառի կիրակնօրյա դպրոցում, իսկ նկարչություն ու փայտագործություն՝ Նորատուսի արվեստի դպրոցում։

Երիտասարդ նկարչուհու համար արվեստը ոչ միայն աշխատանք է, այլև կյանքի անբաժանելի ու գունավոր մի հատված։ Հաճախ, երբ աշխատանքային ժամն ավարտվում է, Աշխենը շարունակում է աշխատել տանը, քանի որ կարծում է, որ ճիշտ չէ աշխատելիս ընդհատել ստեղծագործական միտքը։ Նա ասում է, որ հնարավորության դեպքում անպայման սեփական արվեստանոց է ունենալու։

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

Լուսանկարը՝ Մարիամ Տոնոյանի

Աշակերտներն ունեն զգալի հաջողություններ թե՛ փայտագործության, թե՛ նկարչության, թե՛ կավագործության մեջ։ Մասնակցում են տարբեր մրցույթների ու զբաղեցնում մրցանակային տեղեր։

-Նախկինում իմ խմբակում սովորում էին միայն տղաներ,- ասում է Աշխեն Սարգսյանը,- այժմ ուրախալի է, որ նաև աղջիկներն են հետաքրքրված կավագործությամբ։ 

Աշակերտուհիներից Սոնյա Օհանյանը պատմում է.

-Երբ սկսեցի հաճախել կավագործության, խմբում դեռ միայն տղաներ էին, բայց կարծում եմ, որ արվեստում սեռային սահմանափակումներ դնել չի կարելի։ Երբ աշխատում եմ կավի հետ, թվում է՝ ձեռքերիս մեջ հորդում է կենսական էներգիա, ես մոտենում եմ արարչագործության խորհրդին։ Կավագործությունը ազատ ստեղծագործելու, անկրկնելի ու յուրահատուկ կերտվածքներ պատրաստելու հնարավորություն է տալիս, բայց կավն ունի նաև իր դժվարամատչելի լեզուն, իր գաղտնիքները, իսկ այդ գաղտնիքները մեզ մատուցում է ընկեր Աշխենը։