Ազատ տարածք խորագրի արխիվներ

seroja baboyan

«Լավագույն թիմային աշխատանք»

«Լավագույն թիմային աշխատանք»

Ես էլ նույն ձևով եմ սկսել: Մեկուկես տարի առաջ դպրոցի տնօրենն ասաց, թե ժուռնալիստներ են գալիս հարցազրույց վերցնելու: Վահեն երկար ժամանակ թղթակցում էր 17-ին ու ոչ մի անգամ չէր ասել. «Երեխեք, սենց բան կա, կարաք դուք էլ մասնակցեք»: Ինչևէ, հիմա արդեն «Մանանայի» սան եմ: Ես ու Նարեկը այնքան աչքի չենք ընկնում նյութեր գրելով, ավելի շատ մենք անում ենք ֆոտոներ ու նկարում ֆիլմեր: Երևի ծիծաղելի կհնչի, բայց մեր առաջին լուրջ վավերագրական ֆիլմը մենք նկարել ենք հեռախոսներով: Հա, հա, հենց հեռախոսներով: Իմ կարծիքով, դա շատ հաջողված ֆիլմ էր: «Մանանայի» շնորհիվ էլ սկսվեց մեր երազանքների իրականացումը: Ես երկար երազելուց հետո ունեցա պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ, որով կկարողանայի ավելի լավացնել ֆիլմի որակը, իսկ հիմա արդեն «Մանանայի» ջանքերով ես ու Նարեկը, հա, ավելացնեմ, մեզ միշտ ասում են եղբայրներ ենք, բայց չէ, ընկերներ ենք: Ես ու Նարեկը որպես լավագույն թիմ ստացանք  GoPro տեսախցիկ, էքստրեմալ վիդեոներ են սպասվում: Սրանից հետո մենք արդեն պարտավորված ենք անել ամեն ինչ մեր պատանի թղթակիցների ցանցի համար: Հա, մոռացա ավելացնեմ, որ կարող է շատերիդ համար երկրորդ տունը դպրոցը լինի, բայց ինձ համար իմ երկրորդ տունը «Մանանայի» գրասենյակն է, որտեղ բոլորն ինձ հարազատ են: Եվ այսպես, լավագույն թի՞մ: Ուրեմն սպասեք լավագույն թիմից լավագույն ֆիլմերը: Նարեկի հետ՝ ի գործ:

 

Mariam barseghyan

Չորրորդ ամսվա 28-րդ օրը…

«Հետևողական աշխատանքի համար»

Եթե ասեմ, որ գրելը իմ տարերքն է՝ երևի թե չեմ խաբի: Միշտ ցանկացել եմ զբաղվել լրագրությամբ, բայց երբեք նման հնարավորություն չեմ ունեցել: Լրագրությամբ զբաղվելու մի շարք փորձերից հետո ես հանդիպեցի «Մանանա» կենտրոնին:

Առաջին հանդիպում` Ստեփանավանի մեդիադասընթաց: Այս հանդիպումը դարձավ ամենանշանակալից օրերից մեկը: Չնայած այն փաստին, որ դասընթացը ուրիշ քաղաքում էր, ես որոշեցի բաց չթողնել այդ հնարավորությունը: Սկզբում մի քիչ ամաչում էի, գրեթե չէի խոսում, բայց հետո «Մանանա»  թիմի անմիջականությունը ստիպեց ինձ ակտիվանալ: Ես ուղղակի երջանիկ եմ, որ այդ օրը, բազում տաղանդավոր և ստեղծագործ պատանիներից ընտրեցին հենց ինձ: Այս հանդիպումը ենթադրում էր նոր հանդիպում, որը եղավ Ծաղկաձորյան մեդիաճամբարի մեկ շաբաթը: Պետք է ասեմ, որ դա իմ ամենալավ յոթ օրն էր և ամենալավ ծննդյան տարեդարձը (Մեդիա ճամբարը համընկել էր իմ ծննդյան տարեդարձի հետ): Այդ յոթ օրերի ընթացքում ես սովորեցի լինել ստեղծագործ: Սկզբում լավ չէի գրում, նյութերիս մեջ կյանք չկար: Եվ տարօրինակ էլ չէ, ինչպե՞ս կարող էր կյանք լինել անշունչ հաշվետվության մեջ: Տիկին Ռուզաննան մի անգամ ասաց, որ նյութերս ավելի շատ հաշվետվության են նման, նստեցրեց իր կողքին և սկսեց խմբագրել նյութերիցս մեկը: Այդ օրը ես հասկացա, որ պետք է դուրս գամ ինձ հատուկ փակագծերից և սկսեմ գրել այն, ինչ մտածում և զգում եմ, որ պետք է նյութերս լինեն անկեղծ և հստակ, հասկանալի և հարազատ ուրիշներին:

Իսկ այսօր մեկուկես տարի անց 17.am-ին թղթակցելուց հետո ես ստացա մրցանակ իմ հետևողական աշխատանքի համար, որը դարձավ այն նոր էջի սկիզբը, որտեղ ես կկատարելագործվեմ, կգրեմ նոր և ավելի հետաքրքիր պատմություններ, կդառնամ ավելի ստեղծագործ և իմ ձայնը ավելի լսելի կլինի, քան երբևէ:

Ani Harutyunyan

Այսօր ժպտալու օր էր

«Ֆելիետոնների և մարզական կյանքը լուսաբանելու համար»

-…Անի Հարությունյան։

Ե՞ս։

Քայլում եմ դեպի բեմը ու շփոթմունքից մտածում ՝ գուցե էլի՞ Անի Հարությունյան կա, հնարավոր ա՝ ես չեմ։ Բայց, չէ, չեմ սխալվել, ես եմ։

Այն, ինչին չես սպասում, ավելի մեծ ու հաճելի անակնկալ է դառնում։

Քայլում էի դեպի բեմը, ու անցածս տարածությունն ինձ թվում էր այն ճանապարհը, որն անցել էի այս մեկ տարվա ընթացքում։ Գրել էի, հաճախ դժվարացել, մտքերս չէին հավաքվել, երբ իրոք հարկավոր էր գրել, նեղացել էի մուսայիցս, նորից համոզել, որ ջղայնացած էի, կանցնի, նա էլ ներել էր, ու միասին հասել էինք այստեղ, այսօր։

Դեպի բեմ տանող այսօրվա ճանապարհն այնքան հարթ ու հեշտանցանելի էր, բայց մինչև այսօրը հասնելու ճանապարհը լի էր դժվարություններով, հաճելի ու երջանիկ պահերով, կարոտած գրկախառնություններով ու արցունքոտ բաժանումներով։

Կյանքում ամենահաճելի զգացումներից մեկն է գնահատված լինելը։ Երբ պատասխանատվություն ես զգում ինքդ քո առաջ, ու այն մեկի, ով քեզ վստահեց, կարդաց, լսեց, մի փոքր վրիպակը ներեց ու գրեց քո անունը թղթին։

Այսօր բոլորին պատմելու օր էր, երջանիկ ժպիտով ու բարձր գլխով տուն մտնելու օր էր, պապիս «ապրես, բալես»-ները լսելու օրն էր, գրկելու ու նորից բաժանվելու օր էր։

Այսօր նորից ու առանց հոգնելու շնորհակալություն ասելու օր էր։

Ani Ghulinyan

«Իրական Կյանքը լավագույնս արտացոլելու համար» կամ իմ կյանքի առաջին մրցանակաբաշխությունը

Իմ անուն ազգանունը երբեք այնքան չէի սիրել, որքան Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխության ժամանակ, հատուկ նվերներ ստացողների անունների մեջ լսելիս:

Առաջին պահին անունս լսելով, ընկերներիս կողմից շնորհավորանքներ ու առաջ հրող հարվածներ ստանալով, այդպես էլ չկարողացա կենտրոնանալ, լսելու համար, թե վերջիվերջո ինչի համար եմ հատուկ մրցանակ ստանում: Միայն մրցանակաբաշխությունից երեք ժամ անց տոպրակի մեջ դիպլոմը տեսնելով իմացա` «Իրական կյանքը լավագույնս արտացոլելու համար»: Մի քիչ չէի հավատում, բայց հետո մտածեցի, որ իվերջո այն, ինչ արել եմ, այն, ինչ գրել եմ ու այդքան համառորեն անընդհատ ուղարկել, միշտ մտավախություն ունենալով, որ ոչ մեկը չի կարդա, արել եմ իմ շրջապատում կատարվող դեպքերն ու դեմքերը ընթերցողին ամենաիրական ձևով հասցնելու համար, ու կարծես թե ստացվել է:

Մրցանակ ստանալը շատ հաճելի է, գնահատված լինելուց լավ բան էլ դժվար թե գտնվի, բայց այն նաև պարտավորեցնում է լինել ավելի լավը, երբեք չծուլանալ, ու փոքրիկ հոգսերով ապրող աղջնակից վերածվել իր պարտականությունները գիտակցող երիտասարդի:
Ինչ մնում է զգացմունքներին, գիտեք, երբեմն երբ շատ երջանիկ ես, ու քո մոտ ամեն ինչ լավ է, մնում է միայն մի պահ կանգ առնել, վայելել պահը, ու նորից շարժվել նոր հաղթանակների հետևից: Երեկ երբ մի պահ կանգ առա, ցանկություն առաջացավ ամուր գրկել ու շնորհակալություն հայտնել ծնողներիս, ընկերներիս, պատահական անցորդներին, որ գուցե իմ նյութերից մեկի գրման շարժառիթ են հանդիսացել, Աստծուն, որ թույլ չի տվել մուսայիս անժամկետ հեռանալ, «Մանանային», նրա բոլոր աշխատակիցներին` հնարավորությունը ընձեռելու համար, բոլոր նրանց, ովքեր այս կամ այն կերպ օգնել են հասնել այդ բեմին իմ կյանքի առաջին մրցանակաբաշխությանը:

narek babayan

Մի թղթակցի կարճ պատմություն

«Ստեղծագործական մոտեցում և թիմային աշխատանք»

Ինձ համար հանգիստ, տխուր ու ձանձրույթը մեջս նստած էի ՀԵՊ դասի։ Դասից ազատեցին, ասացին՝ ինչ որ սեմինարների են գալիս։ Ասացի՝ լավ, ավելի ձանձրալի էլ չի լինի։ Եկան մարդիկ, հարցրեցին, ուզու՞մ եմ արդյոք ունենալ հնարավորինս հետաքրքիր կյանք, որ կարող է ապրել հայ պատանին ու դառնալ ահագին ճանաչված։ Դե, ես համաձայնվեցի, հետո նրանք ինձ տարան սեմինարների, դասերի, ճամբար, հանդիպումներ։

Այսպես, մի տարվա ընթացքում ես դարձա պատանի թղթակից ու արժանացա «Ստեղծագործական մոտեցում և թիմային աշխատանք»  անվանակարգի հաղթողի կոչմանը: Անվանումից երևի կկռահեք, որ ես մենակ չեմ այդ անվանակարգում, այլ ընկերոջս հետ, ում հետ ընկերությունս սկսվեց այդ նույն օրվանից, երբ իմացա 17-ի մասին։ Հա, 17-ի շնորհիվ ես ունեմ մտերիմ ընկեր, ում հետ, անկեղծ ասած, ոչ միշտ ենք յոլա գնում։ Բայց դա էական չի, մենք ամենալավ թի՜մն ենք։

Եվ այսպես, ես դարձա պատանի թղթակից (վկայականն ունեմ, կգաք՝ ցույց կտամ)։ Կազմեցի լավագույն թիմի մի մասնիկը, ունեցա առաջին հաղորդավարական փորձս, բավականին մեծ բեմում։ Ի դեպ, ասեմ, որ կար ժամանակ, երբ ոտքերս դաս պատմելուց դողում էին, լեզուս կապ էր ընկնում։ Իսկ մրցանակաբաշխության ժամանակ, մոտս մոտավորապես այսպիսի իրավիճակ էր․

2 ժամ մինչև ելույթը: Հիմա վեր-վեր եմ թռնում, հեսա ժամը գա, ոտքես էլի կսկսեն իրենց գործառույթը լավ չկատարել։

30 րոպե մինչև ելույթը: Գնում ենք կամերային, բայց ինչ-որ վախս ուշանում ա, լավ, բեմը տեսնեմ՝ կսկսվի։

Բեմի վրա կանգնած եմ: Լավ, հեսա մարդիկ հավաքվեն ու սկսեմ վախենալ։

Ելույթը սկսվեց, ու, այսպես ասեմ, պետքս չէր։ Ես ուրախ-ուրախ խոսում էի հանդիսատեսի հետ։ Չգիտեմ, հանիսատեսից էր, ինձնից, թե ումից։ Բայց ինչ կա՝ կա։ Ինձնից լիարժեք գոհ չեմ, ինչքան էլ բոլորն ասեն, որ լավ էր։ Որովհետև բոլորը տեսան այն, ինչ եղավ։ Իսկ ես, գիտեի այն, ինչ կարող էր լինել, բայց չեղավ։ Բայց դե, էլի ոչինչ։

Մի քիչ էլ նյութական ձեռքբերումիցս գլուխ գովեմ, ու վերջ։ Ես ու ընկերս Սան Ֆրանցիսկոյի AIWA կազմակերպության և GoPro ընկերության կողմից ստացանք ներկայիս ժամանակների ամենալավ էքշըն տեսախցիկներից մեկը, ու ասեմ, որ ես մինչև ստանալուս րոպեն էլ չգիտեի, որ մրցանակակիր եմ, թեև ես էի հաղթողներին հայտարարում։ Տեքստի այդ հատվածը հաղորդավարուհու ձեռքում էր։

Այսքանը մի պատանի թղթակցի կարճ պատմությունն էր «Մանանա» կենտրոնում, առանց էմոցիաների։ Որովհետև իմ բառապաշարը չունի այդքան պաշար, որ ես ազատ կարողանամ ընթերցողին հասցնել ուզածս։ Բայց դուք պատկերացրեք մոտավորապես՝ ամենալավից էլ բարձր։

Շնորհակալ եմ։

Ani avetisyan

Նոր էջ ենք բացում

«Բեղուն գրչի և հոդվածների խոհականության համար»

Երբ մարդկանց բացատրում ես այն, ինչ իսկապես կա սրտումդ՝ քեզ տարօրինակ կամ ստախոս են կարծում, իսկ ամենամտերիմները սեփական աչքերով են  տեսնում ամեն քայլդ, առաջընթացդ: Է՜, որոշել էի չփիլիսոփայել:

Նորից սկսեմ:

Ապրիլի 28-ին Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը կայացավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի Առաջին մրցանակաբաշխությունը: Մրցանակաբաշխությանը հրավիրված էին հարյուրից ավելի պատանի թղթակիցներ և մեդիաոլորտի (ու ոչ միայն) ներկայացուցիչներ, պաշտոնական հյուրեր, մեդիաոլորտի մասնագետներ, ծնողներ և էլի շատ ու շատ մարդիկ: Մրցանակաբաշխության թերևս ամենահուզիչ պահը մեզ՝ թղթակիցներիս համար «Մանանա» կենտրոնի մասին դրսի հայացքն էր ու տարբեր մարդկանց կարծիքները լսելն ու նրանց կողմից կենտրոնի աշխատանքը ըստ արժանվույն գնահատելն էր: Թվում էր, թե «Մանանային» հասցեագրված յուրաքանչյուր պատվոգիր և շնորհակալագիր մեզանից յուրաքանչյուրն էր ստանում:

Իսկ այդ պահին ամենքս էլ սրտի մի անկյունում սպասում էինք, որ ուր որ է մեր անունն էլ կհնչի մրցանակակիրների ցուցակում: Եվ… Եվ ես այդ երջանիկներից մեկն էի:

Իսկ երբ գնում ես, ստանում մրցանակդ, ուրախ ու մի քիչ էլ զարմացած նայում շուրջդ՝ կտրվում ես աշխարհից, դեմքիդ արտահայտությունից էլ չի երևում այն, ինչ «թրթռում» է սրտումդ: Իսկ թրթռում էր հատկապես լսածդ խորհուրդը. «Երբ անգամ կայացած լրագրող դառնաք, չմոռանաք այն դպրոցը, որ անցել եք «Մանանայում»:

Դե, հիմա արի ու բացատրիր, թե որքան կարևոր է այդ դպրոցը քեզ համար…

Կայացավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի առաջին մրցանակաբաշխությունը

Ապրիլի 28-ին Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի առաջին մրցանակաբաշխությունը եւ ֆոտոցուցահանդեսը, որին ներկա էին ավելի քան երկու հարյուր պատանի թղթակիցներ Հայաստանի բոլոր մարզերից և Երևանից:

Միջոցառման ընթացքում ամփոփվեցին Եվրոպական միության կողմից ֆինանսավորվող  եւ «Մանանա» կենտրոնի կողմից իրականացված «Երիտասարդների արտահայտման ազատության խթանումը քաղաքացիական լրագրության միջոցով» ծրագրի արդյունքները:

Մրցանակներ հանձնվեցին առավել ակտիվ եւ աչքի ընկած պատանի թղթակիցներին, որոնք հրապարակվում են www.17.am  կայքում, տարբեր անվանակարգերում, ինչպես օրինակ, «Լավագույն ակնարկագիր», «Լավագույն հրապարակախոս», «Ամենահուզիչ նյութի հեղինակ», «Ամենաստեղծագործ թիմ» և այլն:

Ծրագրի հարյուրավոր մասնակիցները՝ 14-ից 24 տարեկան պատանիներն ու երիտասարդները Հայաստանի բոլոր մարզերից եւ Երեւանից, մարդակենտրոն պատմությունների միջոցով ներկայացնում են իրենց ոգեշնչող մարդկանց, պատմում են, թե ինչ է նշանակում ապրել սահմանամերձ գյուղում ամենօրյա կրակոցների տակ, կամ էլ ընտանիքում, որտեղ երկու ծնողներն էլ արտագնա աշխատանքի են մեկնել, գրում են հասարակ մարդկանց հոգսերի  եւ ուրախություներրի մասին, ուսման մեջ իրենց հանդիպող խնդիրների եւ շատ ու շատ այլ թեմաներով,  ինչպես իրենք են ասում՝ գրում, լուսանկարում, նկարահանում են իրական պատմություններ իրական մարդկանց, նրանց խնդիրների, ուրախությունների և հոգսերի մասին:

«Կարծում եմ, ծրագրի ամենակարեւոր ձեռքբերումն այն էր, որ մենք կարողացանք կայացնել Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը որպես գործող լրատվամիջոց։ Մեր աշխատանքի ընթացքում մեր թիմը ականատես եղավ մեզ հետ աշխատող պատանիների ու երիտասարդների աշխարհայացքի կտրուկ փոփոխությանը, նրանք կրթվում ու դաստիարակվում էին որպես երկրի ակտիվ քաղաքացիներ, ում համար մեկ չէ, թե ինչ է կատարվում շրջապատում»,- ամփոփելով նշեց ծրագրի ղեկավար Ռուզաննա Բաղդասարյանը։

Կենտրոնի աշխատանքը բարձր գնահատականի արժանացավ Հայաստանի ժուռնալիստների միության, «Ոսկե ծիրան» միջազգային կինոփառատոնի, Հայաստանի հանրային ռադիոյի և այլ կազմակերպությունների կողմից:

Մրցանակաբաշխության ժամանակ հարյուրից ավելի պատանի թղթակիցներ ստացան խրախուսական մրցանակներ, իսկ 25  պատանի թղթակիցներ ճանաչվեցին լավագույնը և պարգևատրվեցին մրցանակներով, որոնք տարբեր տեխնիկայի միջոցներ էին՝ համակարգիչներ, ֆոտոխցիկներ, թաբլեթներ, տեսախցիկներ և այլն:  Պատանիներին մրցանակներ շնորհեցին նաև Թուֆենկյան, «Փարոս» հիմնադրամները, «Թեքնոլոջի ընդ Սայնս դայնամիքս» ընկերությունը, «Արփի Սոլար» ընկերությունը, Փաստաբանների պալատը, «Կողբ» կրթության, մշակույթի և սպորտի զարգացման հիմնադրամը, «Մանանաֆիլմս» կինոստուդիան, կանադահայ երիտասարդների «Առագաստ» միությունը, բազմաթիվ անհատներ, որոնք կարևորում են Պատանի թղթակիցների ցանցի աշխատանքը:

«Մանանա» կենտրոնը նպատակ ունի շարունակել աշխատանքը ծրագրի շահառուների հետ եւ մրցանակաբաշխությունը դարձնել ամենամյա։

Այս և հետագա նյութերը նվիրված են Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությանը:

մարինե իսրայելյան

Դրվագ

Ուսանողական կյանքի մեկնարկից հետո քայլերս հաճախ են ուղղորդում ինձ դեպի Ավետիք Իսահակյանի անվան գրադարան: Վերջերս՝ հերթական այցը կատարելուց հետո, գնացի Հանրապետության հրապարակի ավտոկանգառ և սպասում էի այդտեղով անցնող միակ փոխադրամիջոցին՝ 22 համարի ավտոբուսին, որը, կարծում եմ, չի կարող պարծենալ իր հաճախակի ժամանելով: 

Հանկարծ ուշադրությունս գրավեց մի հետաքրքիր դեպք, որը այն է թե պիտի փոխեր կարծիքս օրենքների շրջանցելիության վերաբերյալ, բայց… Այդ տարածքում հաճախ են հանդիպում ճանապարհային ոստիկաններ: Ես հետդասյա թմբիրից արթնացա ու կենտրոնացա այն պահին, երբ միջին տարիքի մի ոստիկան ազդանշան տվեց արագ ընթացող մի մեքենայի: Իմ ավտոբուսը դեռևս ուշանալու էր, այդ պատճառով ես կարող էի հանգիստ հետևել իրադարձությունների հետագա զարգացմանը: Մեքենան կանգնեց, բացվեց վարորդի պատուհանը, ոստիկանը մոտեցավ և դասական օրինապահի նման պատիվ տվեց: Բարձրացող քամին խլացնում էր նրանց ձայնը և ինձնից փախցնում խոսակցության որոշ դետալներ, որոնցում, թերևս, ոստիկանը ներկայացնում էր արձանագրված խախտումը: Քամու հետ վարորդի մի քանի խոսք հասավ ականջիս. «Ես «իքսի» մորաքրոջ…»: Ոստիկանը աջ ձեռքի ցուցամատը հանդարտորեն մոտեցրեց շրթունքներին, որը մեր գիտակցության մեջ ամրագրված է որպես լռության կոչ, և հանելով համապատասխան թուղթ և գրիչ՝ սկսեց արձանագրել խախտումը՝ անկախ այն բանից, թե վարորդը ում մորաքրոջ ինչն է: Զարմանք և հիացմունք. ուրեմն, այնուամենայնիվ, օրենքի առաջ բոլորը հավասար են: Պարզվում է՝ դեռևս ոչ: Պարզագույն մակարդակում դա հասկացա և միշտ նորից եմ համոզվում հրապարակից տուն դառնալիս, երբ գալիս է երանելի 22 համարի ավտոբուսը, ես վազում եմ փողոցի կեսը, իսկ նա չի կարողանում կանգնել այն տեղում, որը նախատեսված էր իր համար, քանի որ այն արդեն ամբողջովին զբաղված է հայելափայլ մեքենաների կողմից, իսկ այն օրինապահ ոստիկանը նրանց դեռ չի նկատում: