«Սահմանապահ գյուղի իրականությունը արտացոլելու համար»
Դեռ Դիլիջանում էինք, երբ իմացա մեր փառատոնի մասին: Այո, հենց իմացա, մի տեսակ ավելի տրամադրվեցի, որ պետք է նյութ գրեմ, դե հա, եթե երկու օրը մեկ էի ուղարկում, հիմա պետք է ամեն օր, կամ ինչու չէ, նաև օրը մի քանի անգամ: Դե էդպես էի պլանավորել, բայց դե գիտեք՝ դպրոց, տուն, պարապմունքներ ու չստացվեց: Էլի իմ նույն ձևով էի. երկու օրը մեկ, բացառությամբ շաբաթ, կիրակին, երբ որոշ չափով ազատ էի ու ժամանակ կար ավելի շատ գրելու: Ամեն անգամ նյութ ուղարկելով նայում էի ամիս ամսաթվին, նայում էի ու ասում. «Մնաց այսքան օր»: Ու շատ ժամանակ ասում, բա որ չկանչե՞ն: Արդեն ավելի մեծ թափով էինք աշխատում: Աշխատում-աշխատում էինք, ու օրերը հաշվում մրցանակաբաշխության: Գնացել էի պարապմունքի, այդ օրը գնալու էինք անտառ՝ նկարելու (ճեպանկարների): Նոր էի տեղավորվել, հանեցի մատիտներս, թուղթս ամրացրեցի ու ուզում էի նստել նկարելու: Անտառում էի միայնակ, ես ու մտքերս, ու մեկ էլ տեսնեմ՝ զանգ հեռախոսիս: Դեռ չհանած ասացի՝
-Օֆ՜, ժամանակ գտա՞ն զանգելու:
Գրպանիցս հանեցի հեռախոսս ու տեսնեմ անծանոթ համար, չկա անունը, լուրջ ձայնով պատասխանեցի.
-Սերյոժա ջան, բարև, Լուսինեն ա «Մանանայից», ո՞նց ես:
Արդեն հասկացա, թե ինչի համար էր զանգել, բայց երբ համոզվեցի, նկարելուս ցանկությունը կորավ, և ուզում էի միայն ժամանակը առաջ տայի: Ճիշտ է, չորս օր էր մնացել, բայց ինձ չորս տարի էր թվում: Ասում էի՝ ինչ լավ է, որ կանչեցին, երկարատև սպասումից հետո կհանդիպեմ ընկերներիս, դա արդեն ինձ համար փառատոն է: Բայց արի ու տես, միայն ընկերները չուրախացրեցին: Հիմա կպատմեմ: Կիսատ-պռատ, երբ կարոտս առա ընկերներիցս ու աստիճաններին նստած զրուցում էինք՝ լսեցինք բարձրախոսի ձայնը: Արագ գնացինք և տեղավորվեցինք: Անցել էր երևի տասը րոպե, և ժյուրիի անդամներից մեկը բարձրացել էր բեմ և ասաց.
-Ո՞վ է «Վառարան, մասուր, դասեր» նկարի հեղինակը:
Տեղումս նստած, զարմանքիցս ցածր ասացի՝ ես, բայց դա քիչ էր, պիտի բեմ գնայի: Գնացի, և աննկարագրելի հաճելի է, երբ նկարդ գովաբանում է լուսանկարիչը՝ Վարո Ռաֆայելյանը, ու այն էլ մի նկար, որը հեռախոսով էի նկարել: Դե, ես ուրիշ նկարելու սարք չունեմ էլ: Մի տեսակ հպարտացա, որ այդ նկարս գնահատվեց:
Ծափահարություններից հետո գնացի նստեցի, անցավ երկու րոպե և մոտեցավ Լիլիթը:
-Սերոժ, արի հարցազրույց տուր, սպասում ենք:
Կարծեմ «Շողակաթից» էին: Եթե առաջ հուզմունքից կլռեի, ապա հիմա կարողացա կիսվել տպավորություններովս: Հարցազրույցը վերջացնելուց հետո եկա նստեցի Քրիստինեի կողքին, ուզում էինք մեր ճամբարային օրերը հիշել, երբ Էլի զրույցը կիսատ կանչեցին բեմ: Մեզ՝ ինձ, Դավիթ Ալեքսանյանին և Սերինե Հարությունյանին մրցանակները նվիրել էին Մոնրեալի «Առագաստ» խմբի երիտասարդները: Ինձ թվում էր՝ կլինի մի հուշանվեր կամ 17.am-ի նոթատետր: Մրցանակը տուփ էր: Պլանշե՞տ, չեմ հավատում, բացեցի տեսա, իսկապես պլանշետ է, ուրախացա: Բայց մի րոպե, իսկ նարնջագույն տո՞ւփը: Մի քանի րոպե նայելուց հետո տեսա ֆոտոխցիկի նկարը: Չեմ հավատում, էս ի՞նչ ա կատարվում: Դեռ տպավորությունների տակ էի, ու էլի հարցազրույց: Այս անգամ միայն գիրքը և ընկերներին տեսնելը չէր, գումարած թանկարժեք մրցանակները: Այդ անգամ մի քանի անգամ ավելի խոսեցի, որովհետև տպավորությունները նույնպես մի քանի անգամ շատ էին:
Արդեն ավարտին էր մոտենում մրցանակաբաշխությունը, երեխաները կամաց-կամաց դուրս էին գալիս, էլ չենք տեսնելու, ափսոս: Բայց եկեք մի անգամ էլ նայենք ֆոտոցուցահանդեսի նկարները ու գնանք: Հա, մոռացա նշել նաև ֆոտոցուցահանդեսի մասին, որտեղ կար նաև իմ ֆոտոն, ու դա նույնպես համարում եմ մրցանակ: Դե լավ, եկեք մի հատ էլ նկարվենք ու գնանք: Ճանապարհ ընկանք, փողոցում զրուցում էին անցած օրերի լավ հիշողություններից, ժպտում ենք, բայց ժպիտի տակ կա մի փոքր տխրություն, մեքենաներին ենք մոտենում, պիտի նստենք, բայց եթե չլիներ փառատոնը, ապա անգամ այս կարճ ժամանակով չէինք տեսնի իրար:
Ցտեսություն մաղթելուց հետո բաժանվեցինք: Վայ, բայց մի րոպե, իսկ դիմանկարնե՞րը: Մոռացա ասել, որ սիրում եմ անակնկալներ անել մարդկանց, երբ գիտես, որ նվիրելուց հետո ժպտում են ու գնահատում: Կարևոր չէ, թե քանի գիշեր չեմ քնել, կարևորը, երբ գիտես՝ գործդ հիշելու են ու գնահատելու, այդ թվում նաև փառատոնը, որ իր մեջ ներառում էր թե մրցանակները, թե այն հաճելի պահերը, որոնք մենք ապրեցինք, և այդ պահերը նույնպես գնահատում ենք, ու համոզված եմ, որ այդ օրը՝ ապրիլի 28-ը, երբեք չի մոռացվի, երբեք:
Բոլոր թղթակիցների և իմ անունից ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել «Մանանա» կենտրոնի աշխատակազմին և Եվրամիությանը՝ աջակցելու համար: Իսկ ես, Սերինեն և Դավիթը մեր առանձնահատուկ շնորհակալությունն ենք ուզում հայտնել կանադահայ երիտասարդների ԱՌԱԳԱՍՏ միությանը, որոնց աջակցությամբ մենք մրցանակներ ստացանք:
Շնորհակալությունը միայն ասելով շա՜տ քիչ է, քանի որ այդ օրը դժվար թե մոռացվի:
Ես էլ նույն ձևով եմ սկսել: Մեկուկես տարի առաջ դպրոցի տնօրենն ասաց, թե ժուռնալիստներ են գալիս հարցազրույց վերցնելու: Վահեն երկար ժամանակ թղթակցում էր 17-ին ու ոչ մի անգամ չէր ասել. «Երեխեք, սենց բան կա, կարաք դուք էլ մասնակցեք»: Ինչևէ, հիմա արդեն «Մանանայի» սան եմ: Ես ու Նարեկը այնքան աչքի չենք ընկնում նյութեր գրելով, ավելի շատ մենք անում ենք ֆոտոներ ու նկարում ֆիլմեր: Երևի ծիծաղելի կհնչի, բայց մեր առաջին լուրջ վավերագրական ֆիլմը մենք նկարել ենք հեռախոսներով: Հա, հա, հենց հեռախոսներով: Իմ կարծիքով, դա շատ հաջողված ֆիլմ էր: «Մանանայի» շնորհիվ էլ սկսվեց մեր երազանքների իրականացումը: Ես երկար երազելուց հետո ունեցա պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ, որով կկարողանայի ավելի լավացնել ֆիլմի որակը, իսկ հիմա արդեն «Մանանայի» ջանքերով ես ու Նարեկը, հա, ավելացնեմ, մեզ միշտ ասում են եղբայրներ ենք, բայց չէ, ընկերներ ենք: Ես ու Նարեկը որպես լավագույն թիմ ստացանք GoPro տեսախցիկ, էքստրեմալ վիդեոներ են սպասվում: Սրանից հետո մենք արդեն պարտավորված ենք անել ամեն ինչ մեր պատանի թղթակիցների ցանցի համար: Հա, մոռացա ավելացնեմ, որ կարող է շատերիդ համար երկրորդ տունը դպրոցը լինի, բայց ինձ համար իմ երկրորդ տունը «Մանանայի» գրասենյակն է, որտեղ բոլորն ինձ հարազատ են: Եվ այսպես, լավագույն թի՞մ: Ուրեմն սպասեք լավագույն թիմից լավագույն ֆիլմերը: Նարեկի հետ՝ ի գործ:
Իսկ այսօր մեկուկես տարի անց 17.am-ին թղթակցելուց հետո ես ստացա մրցանակ իմ հետևողական աշխատանքի համար, որը դարձավ այն նոր էջի սկիզբը, որտեղ ես կկատարելագործվեմ, կգրեմ նոր և ավելի հետաքրքիր պատմություններ, կդառնամ ավելի ստեղծագործ և իմ ձայնը ավելի լսելի կլինի, քան երբևէ:
Քայլում էի դեպի բեմը, ու անցածս տարածությունն ինձ թվում էր այն ճանապարհը, որն անցել էի այս մեկ տարվա ընթացքում։ Գրել էի, հաճախ դժվարացել, մտքերս չէին հավաքվել, երբ իրոք հարկավոր էր գրել, նեղացել էի մուսայիցս, նորից համոզել, որ ջղայնացած էի, կանցնի, նա էլ ներել էր, ու միասին հասել էինք այստեղ, այսօր։
Ապրիլի 28-ին Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տանը տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի առաջին մրցանակաբաշխությունը եւ ֆոտոցուցահանդեսը, որին ներկա էին ավելի քան երկու հարյուր պատանի թղթակիցներ Հայաստանի բոլոր մարզերից և Երևանից:
Միջոցառման ընթացքում ամփոփվեցին Եվրոպական միության կողմից ֆինանսավորվող եւ «Մանանա» կենտրոնի կողմից իրականացված «Երիտասարդների արտահայտման ազատության խթանումը քաղաքացիական լրագրության միջոցով» ծրագրի արդյունքները:
Մրցանակներ հանձնվեցին առավել ակտիվ եւ աչքի ընկած պատանի թղթակիցներին, որոնք հրապարակվում են www.17.am կայքում, տարբեր անվանակարգերում, ինչպես օրինակ, «Լավագույն ակնարկագիր», «Լավագույն հրապարակախոս», «Ամենահուզիչ նյութի հեղինակ», «Ամենաստեղծագործ թիմ» և այլն:
Ծրագրի հարյուրավոր մասնակիցները՝ 14-ից 24 տարեկան պատանիներն ու երիտասարդները Հայաստանի բոլոր մարզերից եւ Երեւանից, մարդակենտրոն պատմությունների միջոցով ներկայացնում են իրենց ոգեշնչող մարդկանց, պատմում են, թե ինչ է նշանակում ապրել սահմանամերձ գյուղում ամենօրյա կրակոցների տակ, կամ էլ ընտանիքում, որտեղ երկու ծնողներն էլ արտագնա աշխատանքի են մեկնել, գրում են հասարակ մարդկանց հոգսերի եւ ուրախություներրի մասին, ուսման մեջ իրենց հանդիպող խնդիրների եւ շատ ու շատ այլ թեմաներով, ինչպես իրենք են ասում՝ գրում, լուսանկարում, նկարահանում են իրական պատմություններ իրական մարդկանց, նրանց խնդիրների, ուրախությունների և հոգսերի մասին:
«Կարծում եմ, ծրագրի ամենակարեւոր ձեռքբերումն այն էր, որ մենք կարողացանք կայացնել Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը որպես գործող լրատվամիջոց։ Մեր աշխատանքի ընթացքում մեր թիմը ականատես եղավ մեզ հետ աշխատող պատանիների ու երիտասարդների աշխարհայացքի կտրուկ փոփոխությանը, նրանք կրթվում ու դաստիարակվում էին որպես երկրի ակտիվ քաղաքացիներ, ում համար մեկ չէ, թե ինչ է կատարվում շրջապատում»,- ամփոփելով նշեց ծրագրի ղեկավար Ռուզաննա Բաղդասարյանը։
Մրցանակաբաշխության ժամանակ հարյուրից ավելի պատանի թղթակիցներ ստացան խրախուսական մրցանակներ, իսկ 25 պատանի թղթակիցներ ճանաչվեցին լավագույնը և պարգևատրվեցին մրցանակներով, որոնք տարբեր տեխնիկայի միջոցներ էին՝ համակարգիչներ, ֆոտոխցիկներ, թաբլեթներ, տեսախցիկներ և այլն: Պատանիներին մրցանակներ շնորհեցին նաև Թուֆենկյան, «Փարոս» հիմնադրամները, «Թեքնոլոջի ընդ Սայնս դայնամիքս» ընկերությունը, «Արփի Սոլար» ընկերությունը, Փաստաբանների պալատը, «Կողբ» կրթության, մշակույթի և սպորտի զարգացման հիմնադրամը, «Մանանաֆիլմս» կինոստուդիան, կանադահայ երիտասարդների «Առագաստ» միությունը, բազմաթիվ անհատներ, որոնք կարևորում են Պատանի թղթակիցների ցանցի աշխատանքը:
«Մանանա» կենտրոնը նպատակ ունի շարունակել աշխատանքը ծրագրի շահառուների հետ եւ մրցանակաբաշխությունը դարձնել ամենամյա։
Այս և հետագա նյութերը նվիրված են Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությանը:
