Բոլորս էլ մեր կյանքում պետք է մասնագիտական ընտրություն կատարենք մեր ողջ կյանքի համար, որը կլինի մեր առօրյայի մի մասը, և պետք է հաշվի առնել ոչ միայն աշխատավարձի չափը, այլ սերը, որը պետք է ունենալ այդ մասնագիտության հանդեպ:
Մի քանի տարի առաջ ավելի փոքր հասակում ուզում էի դառնալ իրավաբան, բայց հասկացա, որ այն այդքան էլ իմը չի: Մենք տարբեր աշխարհներ ենք: Նորից ընկա երկմտանքի մեջ. ինչ ընտրել: Եվ այդ ժամանակ հեռուստացույցով մի ֆիլմ կար «ԱԻՆ 911»: Ֆիլմի ազդեցության տակ արդեն ինձ համազգեստի մեջ էի պատկերացնում, բայց այս ընտրությունը ևս երկար չտևեց, քանի որ բացահայտեցի մասնագիտության ողջ էությունը: Եվ ես, լինելով այսպես ասած, սրտից թույլ, միանգամից հրաժարվեցի: Հետո մի օր մայրիկիս հետ զրուցում էինք.
-Մամ, դու ի՞նչ կցանկանայիր, որ ես դառնայի:
-Քեզ` ոստիկան. համազգեստը, կեցվածքը, ամեն ինչ համապատասխանում է:
Վերջ, այդ միտքը մտավ գլխիս մեջ: Ամեն օր ոստիկանության կայք էջն էի քրքրում, տեղյակ էի ամեն իրադարձությանն ու նորությանը: Անգամ ծննդյանս տորթի վրա ոստիկան էր պատկերված ` «Ապագա ոստիկան» գրությամբ: Բայց, ցավոք, այս ընտրությունս ևս երկար չտևեց, քանի որ հայրիկիս ոստիկան ընկերները ինձ խորհուրդ չտվեցին մասնագիտանալ ոստիկանության մեջ:
Այս ողջ ընթացքում ուղեղումս պտտվում էր մի միտք, որ միգուցե ռեժիսոր դառնամ: Բայց չէի բարձրաձայնում: Մի խոսքով, որոշեցի դառնալ հոգեբան, բայց դե, հասկանում էի, որ մասնագիտությունը այդքան էլ ակտիվ չէ, իսկ ես ավելի աշխույժ և ակտիվ մասնագիտություն էի փնտրում: Սկսեցի խորապես ուսումնասիրել հոգեբանությունը, տարբեր գրքեր էի կարդում մասնագետների հարցազրույցներ էի կարդում, բայց հասկանում էի, որ միևնույնն է, չեմ կարող հոգեբան դառնալ:
Դպորցում հարցնում էին` ինչ ես ուզում դառնալ, ասում էի` ռեժիսոր: Սակայն այս ընտրությունս էլ փոխեցի շատ կարևոր մարդու հետ խորհրդակցելուց և մասնագիտության մասին որոշ նրբություններ իմանալուց հետո:
Եվ վերջապես հասկացա, որ ինձ ավելի հոգեհարազատ է լրագրությունը: Կարծում եմ, որ սա կլինի իմ ամենավերջին ընտրությունը: Իսկ հիմա տատանվում եմ համալսարանի ընտրության մեջ: Մի կողմից, այս անընդհատ փոփոխությունը անգամ ծիծաղելի է թվում: Ինչպե՞ս կարելի է այսքան կտրուկ փոփոխություններ անել: Երբ հայտարարեցի, որ վերջ, ես դառնալու եմ լրագրող, բոլորն ասում էին.
-Ահա, հիմա էլ լրագրություն: Տեսնենք` էս ինչքան ժամանակ կտևի:
Երևի հենց այս խոսքերն էլ ինձ ստիպում են ընտրությանս մեջ հաստատվել և վստահ քայլել առաջ:
Այս անգամ ևս մասնակցեցինք «Հայ ասպետ» մրցախաղին՝ ձեռք բերելով հաղթանակ և շատ գիտելիքներ: Բոլորս շատ ուրախ էինք, թեև այդ խաղի ժամանակ մրցույթից դուրս մնաց Երևանի թիմը: Խաղին մասնակցում էին Երևանի, Աբովյանի և Լիճքի թիմերը: Մենք ներկայացնում էինք Լիճքը: Խաղն ընթանում էր հիասքանչ, արդար ձևով և անչափ հետաքրքիր: Բոլոր թիմերն էլ ցուցաբերեցին հարուստ գիտելիքներ, ուղղակի միավորների անբավարար քանակը հիմք դարձավ, որ Երևանի թիմը եզրափակիչ փուլ դուրս չգա: Խաղի մթնոլորտը շատ ընկերական էր և չէր զգացվում միայն հաղթելու տրամադրությունը: Բոլոր թիմերն էլ մեկը մյուսին սատարում էին և ցանկանում էին, որ իրենց հետ մրցակցող թիմն անցներ եզրափակիչ: Երբ ավարտվեց խաղը, մասնագետները հայտարարեցին, որ հաջորդ և վերջնական փուլ են անցել Լիճքի և Աբովյանի թիմերը, իսկ Երևանի թիմը չնչին միավորներով է հետ մնացել: Բոլորը միմյանց ձեռք սեղմեցին, շնորհավորեցին և հաջողություն մաղթեցին հետագա խաղերում: Իսկ ընկեր Արաքս Հոխիկյանը բոլորիս առաջարկեց հաղթանակի առիթով պարել «Ծաղկաձոր» պարը և ուրախ տրամադրությամբ հրաժեշտ տալ մյուսներին:
