Հայ ազգն այնքան հերոսներ է ծնել, որ դժվար է հիշել բոլորին անուն առ անուն: Բայց նրանց սխրանքները հիշել պարտավոր ենք: Պարտավոր ենք նաև հիշել մերօրյա հերոսներին: Իմ զրուցակիցը մերօրյա հերոսներից Կամո Հովսեփյանն է:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

-Մինչ ծառայության գնալը ինչո՞վ էիր զբաղվում: Ի՞նչ մասնագիտությամբ ես սովորել:

-Զբաղվել եմ սպորտով`ազատ ոճի ըմբշամարտով: 8-րդ դասարանից Դսեղից տեղափոխվել եմ Վանաձոր ու այնտեղ շարունակել սպորտով զբաղվել: Բայց այս մասնագիտությունը իմը չէր, դրա համար էլ չշարունակեցի: Հետո արդեն եկավ ժամկետային զինծառայության գնալու ժամանակը:

-Ինչպե՞ս ես վերաբերվում զինվորական պարտադիր ծառայությանը:

-Ցանկալի է, որ բոլոր հայ տղաներն էլ ծառայեն: Այն պետք է տղաներին, քանի որ տալիս է ինքնուրույն ապրելու փորձ, կյանքը ճիշտ գնահատելու նոր հնարավորություն:

-Քո ծառայության մեծ մասը անց ես կացրել ԼՂՀ սահմանային գոտում: Մի քիչ պատմիր այդ ժամանակվա սահմանային իրավիճակի մասին:

-Սահմանային իրավիճակը նորմալ էր, ընդհանուր լարվածությունը ու կրակոցները միշտ էլ եղել են, ու դրանց լուրջ վերաբերվելու անհրաժեշտություն չկար: Թշնամու կրակոցներին պատասխանում էինք հազվադեպ, միայն ծայրահեղ անհրաժեշտության ու հրաման ստանալու դեպքում:

-Ի՞նչ կպատմես 2015-ի ապրիլի 21-ի լույս 22-ի գիշերվա մասին:

-Այդ մի օրը ինձ համար հավասարազոր էր մի ամբողջ կյանքի: Ճիշտ է, նախորդ տարվա ապրիլի 2-5-ն ընկած հատվածում ավելի դաժան բաներ եղան, բայց ապրիլի 21-ի լույս 22-ի գիշերը ինձ համար բոլորից տարբերվում էր: Դեպքը եղել է մոտավորապես 5-ից քսան պակաս`լուսադեմին: Թշնամին անակնկալ հարձակում էր կազմակերպել: Թափանցելով խրամուղի՝ առաջացել էր դեպի մեզ: Իմ ու զինակցիս`Միրզայի վերակարգն էր, փորձեցին մեզ անցնել, բայց չհաջողվեց: Առաջին կրակոցը եղավ Միրզայի վրա: Նրան օգնեցի, տեղավորեցի խրամաբջջում ու անցա թշնամու դեմ մենամարտի: Կռվել եմ ութ և ավելի հոգու հետ: Ամեն տեսակի զենք էլ օգտագործել են իմ դեմ, բայց չեն կարողացել լուրջ հաջողության հասնել: Ես իմ զենքով որոշ ժամանակ պայքարեցի, հետո կրակեցի թշնամու ուղղությամբ, իրենք էլ ավելի ուժեղ պատասխանեցին: Շարժվելու հնարավորություն էլ չկար, որ հետ գնայի ավելի հարմար դիրքից մարտ վարելու, կրակել եմ մի տեղից, ձեռքիս տակ ունեցած զենք-զինամթերքով: Առաջին նռնակը նետելուց հետո նրանցից մեկը տեղում զոհվեց: Ոչ մի դիակ չէին թողել, ամեն ինչ հավաքել տարել էին, միայն որոշ զենք-զինամթերք էի թողել: Մարտը տևեց 20-25 րոպե: Զոհ չենք ունեցել, վիրավոր մենակ ես էի: Այս օրը կարելի է համարել իմ երկրորդ ծնունդը:
Ողջ եմ մնացել նախ և առաջ Աստծո հովանավորությամբ, հետո արդեն իմ պայքարելու, տվյալ պահին չխառնվելու ու ճիշտ գործողությունների դիմելու շնորհիվ:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

-Ի՞նչ վնասվածքներ ստացար մարտի ընթացքում:

-Վնասվածքը եղել է թշնամու նետած նռնակի բեկորից: Ձախ ձեռքիս բազկի ոսկորն էր ջարդվել: Վիրահատվեցի, հիմա ամեն ինչ լավ է: Սկզբում չէի կարողանում շարժել ձեռքս: Իրենց գցած նռնակից հրաշքով չեմ վիրավորվել շնորհիվ գրպանումս եղած Աստվածաշնչի ու զինվորական հուշատետրի: Նռնակը ծակել էր երկուսն էլ, բայց ինձ չէր դիպել:

-Ի՞նչ շքանշաններ ստացար սխրանքիդ համար:

-Ստացել եմ ԼՂՀ նախագահի կողմից Մարտական Խաչ Երկրորդ աստիճանի մեդալ, ՀՀ նախագահի կողմից՝ Արիության մեդալ ու Պաշտպանության նախարարի կողմից դրամական պարգև:

-Դեպքից հետո ի՞նչ է փոխվել քո կյանքում:

-Ավելի լուրջ եմ սկսել մտածել դիվերսիաների, թշնամու հարձակումների մասին, քանի որ ինքս եմ զգացել իմ մաշկի վրա: Ընդհանուր, ես նույն մարդն եմ, պարզապես մտածելակերպս է փոխվել, սկսել եմ ավելի արժեվորել կյանքը: Հիմա այն ավելի քան երբևէ թանկ եմ գնահատում: Թանկ եմ գնահատում նաև հայրենիքը, դրա համար էլ հիմա աշխատում եմ Զինված ուժերում որպես դասակի հրամանատար`լեյտենանտ:

-Ի՞նչ է քեզ համար հայրենիքը:

-Այն օրը՝ ապրիլին, կամա թե ակամա, փրկելով իմ կյանքը, ես պաշտպանել եմ նաև իմ հայրենիքի սահմանները: Ինչպես Թեոդոր Ռուզվելտն է ասում. «Կարևոր է, որ դու պատրաստ լինես մեռնել հանուն հայրենիքի, բայց ավելի կարևոր է, որ դու պատրաստ լինես ապրել հանուն նրա»: Ես արդեն ապացուցել եմ, որ կարող եմ մեռնել հանուն հայրենիքի, բայց հիմա հերթը ապրելունն ու հայրենիքը շենացնելունն է: Հայրենիքն ինձ համար այն միակ վայրն է, որտեղ ես կարող եմ ընտանիք կազմել և դաստիարակել երեխաներիս:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

-Մեկնարկել է ձմեռային զորակոչը, ի՞նչ խորհուրդ կտաս այն զինվորներին, որոնք նոր են գնում բանակ, և հնարավոր է, հայտնվեն քո իրավիճակում:

-Միայն կասեմ, որ «դուխով» լինեն: Իրենք պիտի իրենց գործողությունները կարգավորեն, յուրաքանչյուր դիվերսիա լինում է տարբեր: Խորհուրդ կտամ զինվորական ծառայության ժամանակ և մասնավորապես դիրքերում ոչինչ ականջի հետև չգցել, միշտ պատրաստ լինել ու զգոն. թշնամին անկանխատեսելի է: Այն, ինչ ասվում է զինվորին, ինչ կա զինվորի օրակարգում, չի ասվում անիմաստ, ամեն բան էլ հետո պետք է գալու: Աստված պահապան բոլոր հայ զինվորներին:

Կամոն մեր գյուղի պատիվը բարձր պահելու ու հայրենիքը անձնվեր պաշտպանելու համար արժանացել է նաև Դսեղի պատվավոր քաղաքացի կոչման:

Հարցազրույցը վերցրել եմ ընկերուհուցս` Միլենա Կարապետյանից, ով ցանկանում է դառնալ երգչուհի և արդեն շատ հաջողություններ ունի այդ ասպարեզում:

-Ինչպե՞ս ստացվեց, որ ընտրեցիր երաժշտությունը:

-Կարելի է ասել, ծնվածս օրվանից երգում եմ (ծիծաղում է), և երբ առաջին անգամ, 3 տարեկանում, տեսահոլովակ տեսա, շատ տպավորված էի և ամբողջ օրը երգում էի այդ երգը: Մայրիկս էլ նկատել էր դա, և քանի որ մայրիկս ունի երաժշտական կրթություն, նրա որոշմամբ ես 6 տարեկանից սկսեցի հաճախել Արմեն Դիվանյանի անվան «Արևիկ» մանկապատանեկան անսամբլ: Այդ ժամանակվանից ես այս ոլորտում եմ, և այն ինձ շատ հոգեհարազատ է:

-Ինչ-որ ուսումնական հաստատություն հաճախել կամ հաճախո՞ւմ ես:

-Ինչպես նշեցի, 6 տարեկանից հաճախել եմ «Արևիկ», որը հետագայում անվանափոխվեց «Արևներ», իսկ անցյալ տարի ավարտել եմ Գևորգ Բուդաղյանի անվան երաժշտական դպրոցը:

-Կպատմե՞ս քո առաջին ելույթի մասին: Երբ և որտեղ է կայացել:

-Առաջին ելույթս կայացել է 2009 թվականին, երբ ես 9 տարեկան էի և հաճախում էի «Արևներ» անսամբլ: Մասնակցում էի «Արևների» ամենամյա 9-րդ մրցույթ-փառատոնին:

-Իսկ ի՞նչ երգ էիր կատարում:

-Կատարում էի Լիլիթ Նավասարդյանի հեղինակած «Գարուն» երգը: Այն ինձ շատ հոգեհարազատ է դարձել և բերել է բազմաթիվ հաջողություններ:

-Մոտակա ժամանակներում որևէ ելույթ ունե՞ս:

-Այո, հունվար ամսվա վերջին Երևանի համերգասրահներից մեկում կայանալիք համերգին հանդես գալու առաջարկ եմ ստացել: Համերգը կայանալուց հետո կլուսաբանվի:

-Հիմա դու սովորում ես 11-րդ դասարանում: Ի՞նչ ես պլանավորում անել դպրոցն ավարտելուց հետո:

-Ես ինձ այլ ոլորտում չեմ պատկերացնում, այդ իսկ պատճառով մտադրություն ունեմ ընդունվել Ջազ քոլեջ կամ էլ Երևանի պետական երաժշտական կոնսերվատորիա:

-Բարձրագույն կրթություն ստանալուց հետո որտե՞ղ ես ցանկանում հանդես գալ:

-Իհարկե, սկզբում հայաստանյան բեմերում ելույթ կունենամ, սակայն կցանկանամ արտասահմանյան հանդիսատեսին էլ ներկայանալ:

-Եթե երբևէ առաջարկ ստանաս որևէ խմբից՝ այնտեղ հանդես գալու, կընդունե՞ս առաջարկը, թե՞ նախընտրում ես մեներգչուհի լինել:

-Ես կարծում եմ, որ լավ ձայն ունեցող երգչուհին կարիք չունի խմբում հանդես գալու, ինչքան էլ որ խումբը անվանի լինի, և քանի որ ես ինձ համարում եմ լավ երգչուհի, կնախընտրեմ մեներգչուհի լինել:

-Ի՞նչ ոճում ես նախընտրում հանդես գալ:

-Փոփ-էստրադա:

-Հեղինակային ստեղծագործություններ ունե՞ս:

-Փոքր հասակում գրել եմ երգեր, բանաստեղծություններ, սակայն հիմա` ոչ:

-Որևէ անհաջողություն եղե՞լ է ճանապարհիդ, որը խանգարել է առաջ շարժվել:

-Խանգարող հանգամանքներ, որպես այդպիսին, դեռ չեն եղել, սակայն եթե լինեն, ինձ չեն խանգարի հասնել իմ նպատակին:

-Ձայնագրած երգեր ունե՞ս:

-Ունեմ երկու անհատական ձայնագրած երգ` «Գարուն» և «Երևան», նաև ձայնագրվել եմ խմբակային երգերում Գևորգ Բուդաղյանի անվան դպրոցում սովորելուս տարիներին:

-Կպատմե՞ս առաջին ձայնագրված երգի մասին:

-Առաջին ձայնագրած երգս հենց «Գարունն» է, շատ լարված էի այդ ժամանակ: Երբ մտա ձայնագրման ստուդիա, միանգամից դրեցի ականջակալները, կանգնեցի բարձրախոսի դիմաց և, երաժշտությունը միացնելուն պես, սկսեցի ինքնամոռաց երգել: Երաժշտությունը ավարտվելուց հետո ինձ զգում էի մեծ բեմում: Այդ օրը երբեք չեմ մոռանա. այն տպավորվել է որպես ամենավառ և պայծառ օրերից մեկը:

Հարցազրույց «Հայաստանի պատանեկան նվաճումներ» ծրագրի Վայոց Ձորի մարզի համակարգող Երանուհի Մանուկյանի հետ: 

 -Ե՞րբ և որտե՞ղ եք ծնվել: 

-Ծնվել եմ Եղեգնաձորում 1990 թվականին, բայց սահմանամերձ Խաչիկ գյուղից եմ, ծնողներս ևս Խաչիկից են:

-Մի փոքր կպատմե՞ք Ձեր ընտանիքի մասին: 

-Մայրիկս ուսուցչուհի է, աշխատում է Խաչիկ գյուղի միջնակարգ դպրոցում, անունը Սոնա է, իսկ հայրիկս գյուղի անասնաբույժն է, Երվանդ է անունը:

-Ի՞նչ կրթություն եք ստացել:

-Ավարտել եմ Հայաստանի ագրարային համալսարանը, ունեմ տնտեսագետի մագիստրոսի որակավորում:

-Որտե՞ղ եք աշխատում: 

-«Հայաստանի պատանեկան նվաճումներ» կազմակերպությունում, որպես Վայոց ձորի մարզային համակարգող: Նաև կարպետագործության և գորգագործության ուսուցչուհի, հաղորդակցության հմտությունների դասախոս, ու այդպես շարունակ:

-Ինչպե՞ս դարձաք «Հայաստանի պատանեկան նվաճումներ» կազմակերպության անդամ:

-«Պատանեկան նվաճումներ» կազմակերպությունը միջազգային կազմակերպություն է, ու արդեն 20 տարուց ավելի է՝ գործում է Հայաստանում և իրականացնում է տարբեր ծրագրեր: «Կիրառական տնտեսագիտություն» և «Մարդու իրավունքներ» ծրագրերի ժամանակ ես դեռ աշակերտ էի և շատ ակտիվ մասնակցում էի ծրագրերին, դրանից հետո սկսվեց «Ձեռնարկատիրական և քաղաքացիական» ծրագիրը, որի ընթացքում ինձ կանչեցին որպես ծրագրի խորհրդատու, քանի որ այդ տարիներին ես ղեկավարում էի բնապահպանական հասարակական կազմակերպություն: Սիրով միացա ծրագրին, և մեկ տարի անց, երբ մեր մարզում կար ազատ աշխատատեղ, ինձ առաջարկեցին, և փորձաշրջան անցնելուց հետո ընդունվեցի աշխատանքի:

-Ի՞նչ եք կարծում, այսօր կա՞ այդպիսի կազմակերպությունների պակաս: 

-Աշխատել եմ նման կազմակերպությունների հետ և կարծում եմ՝ նման կազմակերպությունների պակաս չկա, կա որակյալ աշխատողների ու լավ ղեկավարների պակաս: Այսինքն՝ մի քանի տեղ աշխատելով հասկացել եմ, որ լավ աշխատակազմը շատ կարևոր է:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք այսօրվա պատանիներին:

-Խորհուրդ կտամ լավ սովորել, անպայման շատ մասնակցել լավ ծրագրերի, լեզուներ սովորել, լինել համարձակ, նախաձեռնող, ու այդ ամենը՝ պարտադիր ժպիտով: Ժպիտը ամենաբարդ վիճակներում օգնում է, առհասարակ, դրական տրամադրվածությունը ենթադրում է՝ ավելի շատ հաջողություններ:

Հարցազրույց  Ջերմուկի Երիտասարդական կենտրոնի տնօրեն Սյուզաննա Ավետիսյանի հետ

-Ինչպե՞ս հիմնադրվեց Ջերմուկի ԵԿ-ն:

-Ջերմուկի ԵԿ-ն հիմնադրվել է 2013 թվականի հուլիսին: Համայնքի ղեկավարը ու համայնքի ավագանին որոշում են կայացրել, որ պետք է քաղաքում գործի ԵԿ, որը հենց կֆինանսավորվի համայնքային բյուջեից: Չնայած կենտրոնը ինքնին կառուցվել է պետական բյուջեից հատկացված գումարներով, բայց մնացած ֆինանսավորումը մինչև հիմա կատարում է քաղաքապետարանը:

-Կներկայացնե՞ք քաղաքի երիտասարդությունը ԵԿ-ի ստեղծումից առաջ և հետո:

-Մինչև ԵԿ-ն քաղաքում բնականաբար կար երիտասարդություն, բայց ոչ համախմբված էր, ոչ այն ծրագրերն էր իրականացնում, որը հիմա ենք իրականացնում: Մենք ունենք բուն նպատակ ու առաքելություն, որը  արդեն համարյա չորս տարիների ընթացքում փորձում ենք իրականացնել՝ կամավորների բանկ ենք հավաքում, կամավորների ցանց, տարբեր տեսակի ծրագրեր ենք իրականացնում, փորձում ենք համախմբել ողջ երիտասարդությանը՝ տալով նրանց որոշակի հմտություններ, գիտելիքներ: Փորձում ենք նրանց ներգրավել տարբեր հասարակական ու կամավորական գործունեության մեջ:

Բացի այդ,այժմ  երիտասարդությունը ունի մի տեղ, մի միջավայր, որտեղ ինքը կարող է իր գաղափարները առաջարկել, որտեղ երիտասարդները միջոցառումներ են անցկացնում, որտեղ անցկացնում են իրենց ժամանցը, փորձում են իրենց նպատակներին հասնել, կամ որոշակի ուղիներ փնտրել դրանց հասնելու համար:

-Նշեցիք, որ երիտասարդությունը համախմբված չէր, իսկ դժվար չէ՞ր նրանց համախմբելը:

-Ջերմուկում, ինչպես նաև մարզային այլ համայնքներում, դպրոցը ավարտելուց հետո երիտասարդների մեծ մասը գնում է Երևան` կրթություն ստանալու: Այսինքն, այդ միջակայքի երիտասարդները բացակայում են քաղաքից: Նրանք, ովքեր վերադառնում են, արդեն մոտ 22-23 տարեկան, աշխատանքի են անցնում, կամ աղջիկները ամուսնանում են, իսկ տղաները կամ այստեղ, կամ էլ արտագնա աշխատանքի են մեկնում… Շատ դժվար է:

-Իսկ ի՞նչ միջոցառումներ եք կազմակերպում երիտասարդների ակտիվության բարձրացմանը խթանելու համար:

-Մենք օգնում ենք երիտասարդներին` բացահայտել և զարգացնել իրենց տաղանդը, կատարելագործել մասնագիտական հմտությունները և խթանել կամավորականության մշակույթի ձևավորմանը կրթական միջոցառումների և այլ նախաձեռնությունների միջոցով: Ջերմուկի երիտասարդական կենտրոնն աջակցում է համայնքի զարգացմանը՝ կազմակերպելով և իրականացնելով համայնքի ներգրավվածությամբ ծրագրեր, որոնք ծառայում են համայնքի սոցիալական, առողջապահական, կրթական, մշակութային, սպորտային և բնապահպանական կարիքներին, ինչպես նաև միտված են խորացնելու համագործակցային կապերը տեղական ինքնակառավարման մարմինների, համայնքային և մարզային հասարակական և բիզնես սեկտորի, ազգային և միջազգային կազմակերպությունների հետ:

-Կարո՞ղ ենք ասել, որ ԵԿ-ի ստեղծումը արմատական փոփոխություն մտցրեց քաղաքում:

-Այո,իհարկե: Այժմ մենք  շատ մեծ համբավ ունենք քաղաքում,ու եթե երիտասարդների շրջանում հարցում անցկացնենք, հաստատ նրանց մեծամասնությունը կիմանան, թե որտեղ է գտնվում ԵԿ-ն, ընդհանրապես ինչ է իրենից ներկայացնում: Ի դեպ, կարող եմ ասել,որ մեր կանանց ակումբի անդամներից մեկը այսօր  դարձել է ավագանու անդամ:

-Կպատմե՞ք ձեր կազմակերպած միջոցառումների մասին:

-Միջոցառումները տարբեր ոլորտների են առնչվում,ժամանցային միջոցառումներ,որոնք հենց ԵԿ-ում ենք իրականացնում ամեն ամիս, հանդիպումներ երիտասարդների հետ, ասմունքի երեկոներ, ունենք անգլերենի ակումբ: Մեր իրականացրած ծրագրերը բխում են երիտասարդի ու համայնքի բնակչի կարիքից: Բացել ենք համակարգչային ռեսուրս կենտրոն, որն էլ հենց կատարում է հարցումները և ներկայացնում անհրաժեշտ ծրագրերը, որից հետո մենք դրան իրականացնում ենք: Ի դեպ, մեր ֆեյսբուքյան էջում մենք տեղադրում ենք բոլոր կազմակերպված միջոցումներըև տեղեկացնում ենք մեր գործունեության մասին:

-Ասացիք, որ երիտասարդական կենտրոնը իր մեջ ներառում է տարբեր տարիքային խմբեր, հետաքրքիր է, ո՞րն է ավելի աչքի ընկնող խումբը:

-Ավագ դպրոցի սաները՝ 15-16 տարեկանները, ավելի ակտիվ են, բայց նաև ասացի, որ միջանկյալ տարիքը մեզ մոտ չկա՝ բացակայում է: Մենք շատ լավ ուսանողներ ունենք  ու հենց դրա հիման վրա ուզում ենք ուսանողական խորհուրդ ձևավորել: Դա էլ է եղել մեր նպատակներից մեկը՝ ակտիվացնել երիտասարդներին, որ իրենք ուրիշ  համայնքներում էլ ակտիվ լինեն:

-ՀՀ-ի մակարդակով Ձեր կազմակերպած միջոցառումներից մեծ ճանաչում է գտել «Ձնեմարդուկ» փառատոնը: 

-«Ձնեմարդուկ»-ը իրականացվում է արդեն չորս տարի: Հենց այս փառատոնը ինքը երիտասարդական նախաձեռնություն է, որը իրականացնում են ԵԿ-ի կամավորները և «Ջերմուկի զարգացման կենտրոն» ՀԿ-ն: Փառատոնի նպատակը ձմեռային տուրիզմի զարգացումն է, ու քանի որ Ջերմուկը հենց ինքը տուրիստական քաղաք է, ու ձմռանը շատ հյուրանոցներ փակվում են, մարդիկ էլ չեն աշխատում, փառատոնը ստիպում է բացվել մի շարք հյուրանոցների, քանի որ քաղաք են այցելում շատ հյուրեր, ու նորից մարդիկ սկսում են աշխատել:

-Ինչպես նախորդ տարիներին, այս տարի նույնպես անցկացվում էր մրցույթ՝ «Երիտասարդական մայրաքաղաք» վերնագրով: Ջերմուկը մասնակցո՞ւմ էր մրցույթին:

-Այս տարի մեր քաղաքը հայտ էր ներկայացրել և մասնակցում էր մրցույթին, մենք մրցակցում էինք Չարենցավանի ու Ծաղկաձորի հետ, sms քվեարկություն էր ու փորձագետների քվեարկություն: Ցավոք, երկու միավորով հետ մնացինք: Պատճառը մեր անփորձ լինելն էր, Ջերմուկը հնարավորություն ունի դառնալու երիտասարդական մայրաքաղաք:

-Իսկ ի՞նչ խորհուրդ կտաք երիտասարդներին, որպես Ջերմուկ քաղաքի երիտասարդների առաջնորդ:

-Դե, կասեմ, որ լինեն ակտիվ, չվախենան ոչնչից ու իրենց մեջ կոտրեն այն կարծրատիպը, որ իրենք որևէ լավ բան չեն կարող անել: Ամեն ինչ միանգամից չի ստացվում, ու պետք է համբերել ու ջանասիրաբար աշխատել դրա համար: Երբեք չասեք՝ ես չեմ կարող: Դուք ամեն ինչ կարող եք:

Լիճքի Հովհ. Թումանյանի անվան միջնակարջ դպրոցի 9-րդ «բ» դասարանում անցկացվեց յուրահատուկ մի բաց դաս՝ նվիրված Սևանա լճի բնապահպանական հիմնախնդիրներին: Ինչու եմ ասում յուրահատուկ, որովհետև այն վարում էր պատմության ուսուցիչ իննսունամյա Սերյոժա Գևորգյանը:

-Ընկեր Գևորգյան, ինչպիսի՞ն եք պատկերացնում այսօրվա բաց դասը: Ըստ Ձեզ, ինչպե՞ս պետք է լինի այն:

-Իմ կարծիքով, աշակերտների պատասխանները պետք է լինեն համակարգված, ամբողջական, պետք է, որ լավ պատրաստված լինեն, որովհետև դասի թեման հեշտ է, և բացի դրանից, աշակերտների մեծամասնությունը լավ սովորողներն են կազմում: Նրանց դասավանդում են հոյակապ և գրագետ ուսուցիչներ:

-Ընկեր Գևորգյան, այսօրվա աշխարհագրության բաց դաս վարելը վերապահված է Ձեզ, ի՞նչ ձևով Դուք այն կվարեք, ինչպե՞ս կհետաքրքրացնեք:

-Ես իմ ուսուցչության տարիներին ունեցել եմ բազմաթիվ բաց դասեր, որոնց ժամանակ սկզբից աշակերտներին տեղեկացրել, բացատրել եմ նրա մասին, ինչի մասին փորձել են ինձ ներկայացնել: Կարծում եմ, որ այս անգամ աշակերտները լավ պատրաստված կլինեն և թող այս անգամ էլ նրանք հետաքրքրացնեն բաց դասը:

Ընկեր Գևորգյանը շուրջ 45 րոպե տրամադրեց աշակերտներին և նրանց հասկանալի բացատրեց Սևանա լճի հիմնահարցը, առաջ քաշելով մի քանի վարկածներ և փաստեր: Նա երեխաներին պատմեց նաև մի քանի տարվա վաղեմություն ունեցող դեպքեր, կապված ևս Սևանա լճի հետ, իսկ աշակերտները զարմացել ու հիացել էին ուսուցչի արտակարգ հիշողության վրա:-Դուք ավելի քան 60 տարվա մասնագետ եք և Ձեր ուսուցչության տարիներին մասնակցել, կազմակերպել եք բազմաթիվ բաց դասեր, սակայն այս մեկը ինչո՞վ է տարբերվում մնացածներից, կամ արդյոք կա՞ն ընդհանրություններ:

-Հիմնականում ոչնչով չի տարբերվում, գրեթե նույնն է, միայն փոխվել են աշակերտները:

-Ինչպես տեսանք, այսօրվա բաց դասը կապված էր Սևանա լճի աղտոտվածության հետ, և աշակերտները նշեցին մի քանի տարբերակներ, թե ինչպես կանխել աղտոտվածությունը, իսկ Դուք ի՞նչ կառաջարկեք, արդյոք այժմ հնարավո՞ր է կասեցնել լճի աղտոտումը:

-Հնարավորություն միշտ էլ կա, ուղղակի մնում է ջանք ու եռանդ չխնայել և ուշքի բերել այն աղտոտողներին: Պետք չէ արհեստականորեն իջեցնել ջրի մակարդակը, թափոնները և կոմունալ-կենցաղային կեղտաջրերը բաց չթողնել լիճ:

-Շնորհակալություն, և հուսով եմ, առիթներ դեռևս կունենանք Ձեզ դպրոց հրավիրելու, որպեսզի նմանատիպ բաց դասեր վարեք և ձեր հմտությունն ու փորձը հաղորդեք երիտասարդ սերնդին: