Հարցազրույց բռնցքամարտիկ զարմիկիս` Մհեր Դավթյանի հետ

-Գիտեմ, որ զբաղվում ես բռնցքամարտով, որքա՞ն ժամանակ ես զբաղվում այդ սպորտաձևով և ի՞նչ մրցումների ես մասնակցել:

-Բռնցքամարտով զբաղվում եմ 10 տարեկանից: Մասնակցել եմ տարբեր մրցումների թե՛ Հայաստանում, թե՛ Հայաստանից դուրս:

-Բռնցքամարտով զբաղվելու որոշումը քո՞նն էր, թե՞ քեզ ինչ-որ մեկը ուղղություն է ցույց տվել:

-Հայրս նույնպես զբաղվել է այս մարզաձևով, և նրա խորհրդով սկսեցի մարզվել, իսկ որոշ ժամանակ հետո արդեն իմ ցանկությամբ:

-Բացի բռնցքամարտից ուրիշ ի՞նչ սպորտաձևով ես զբաղվում:

-Դեռևս այլ մարզաձևերով չեմ զբաղվում, ուշադրությունս միայն այս սպորտաձևին եմ հատկացրել:

-Այսքան ժամանակ ի՞նչ մրցումների ես մասնակցել:

-Հայաստանի առաջնությանն եմ մասնակցել, մարզային և միջազգային այլ մրցույթների:

-Ի՞նչ պարգևատրումներ ունես:

-Հիմնականում առաջին հորիզոնականում եմ եղել լավ մարզավիճակիս շնորհիվ:

-Ի՞նչ նշանակություն ունի սպորտը քո կյանքում:

-Չեմ կարող հոբի համարել, բռնցքամարտը ուղղակի իմ կյանքի ուղեկիցն է:

-Իսկ առաջիկայում ի՞նչ մրցույթների ես մասնակցելու:

-Հիմա պատրաստվում եմ մեծահասակների Հայաստանի առաջնությանը:

-Կարողանո՞ւմ ես համատեղել ուսումը և սպորտը:

-Փորձում եմ, բայց չի ստացվում: Հետ չեմ մնում դասերիցս, ուսուցիչներս էլ զիջում են:

-Կա՞ ինչ-որ մեկը, որ դեմ է քո այդ որոշմանը, որ պետք է բռնցքամարտիկ դառնաս:

-Այո, եղբայրս, բայց նկատելով իմ ջանասիրությունը, նա սկսեց ինձ ոգևորել:

Ոչ շատ երկար դադարից հետո ձեզ հետ նորից ես եմ` Միլենան:

Այս անգամ ձեզ պատմելու եմ մի պատանու մասին, ով չնայած իր տարիքին` այնքան բան է անում, որ չափահաս մարդը անգամ չէր կարողանա:

Գիտեմ, գիտեմ միանգամից մտքներիդ եկավ մի պատանի, ով ամբողջ օրը դաշտերում է, բայց ոչ, այստեղ լրիվ հակառակն է:

Մի զայրացեք, չեմ ձգձգում, պատմում եմ:

Պամությանս հերոսը Գոռն է ,Գոռը հորաքրոջս միջնեկ որդին է, 15 տարեկան է, ապրում է Երևանում: Երազանքներ շատ ունի, և աշխատում է, որ դրանք իրագործվեն:
Բացի այն, որ սովորում է ավագ դպրոցում, նվագում է ակուստիկ կիթառ, հարվածային գործիքներ, դաշնամուր, երաժշտություն է հավաքում, ստեղծում, ստեղծագործում, լուսանկարում է, ցանկանում է դառնալ օպերատոր:

Գոռը նաև դերասան է. խաղացել է ներկայացումներում: Նա այնքան բնական կարող է ձևացել մի բան, որ չհավատալ պարզապես չի ստացվի:

Ինձ շատ է օգնում, կարելի է ասել, իմ «շտապ օգնությունն» է, մի հարց, և զանգ Գոռին:

-Գոռ, ինչպե՞ս նկարեմ, որ լույսը հետևից ընկնի:

-Գոռ, ֆիլմի գաղափար ունեմ, կօգնե՞ս` նկարենք:

-Գոռ, մի երկու գեղեցիկ նկար եմ ուզում, տեսախցիկդ բեր, լուսանկարի, հա՞:

Լուսանկարը` Միլենա Սեդրակյանի

Եվ ես շատ շնորհակալ եմ նրան, առանց նրա ես կյանքում չէի սիրի լուսանկարչությունը:

-Գոռ, իսկ ինչպե՞ս սկեցիր նվագել կիթառ, պատմիր այդ մասին:

-Դեռ մակուց, երազել եմ նվագել այդ գործիքը, բոլոր իմ տարիքի տղաները երազում էին դառնալ տիեզերագնաց կամ ոստիկան, բայց ես երբ առաջին անգամ տեսա մեծ եղբորս ձեռքին բաս կիթառը, իմ մեջ ցանկություն առաջացավ կիթառ սովորել:

-Քանի՞ է տարի է, ինչ կիթառ ես նվագում:

-Արդեն երկու տարուց ավելի է, ինչ կիթառ եմ նվագում: Սկզբում շատ դժվար էր, նույնիսկ այնքան, որ մի պահ հույսս լիովին կորցրել էի, էլ չէի ուզում նվագել, սակայն իմ մեջ ուժ գտա և որոշեցի շարունակել:

-Ո՞վ է քո սիրած կիթառահարը:

-Ունեմ երկու շատ սիրելի կիթառահար, որոնցից մեկը իմ ուսուցիչն է` Գարեգին Ամյանը, իսկ եթե վերցնենք համաշխարհային մասշտաբով, շատ եմ սիրում Էնդի Մքքիին:

-Ես գիտեմ, որ դու դաշնամուր նվագել սովորել ես ինքնուրույն:

-Մի անգամ, երբ հայրս երգչախմբի դասեր էր անցկացնում, իմ ամենասիրած երգերից մեկը նվագեց, ես շատ էի տպավորվել և որոշեցի այդ գործիքն էլ դարձնել իմը: Մենք տանը ունեինք էլեկտրադաշնամուր, ես սկսեցի անել իմ առաջին քայլերը մենակ, քանի որ հայրս չափազանց զբաղված էր: Սկզբում չէր ստացվում, բայց հույսս չէի կորցնում և զգացի, որ ամեն ինչ կախված է իմ աշխատասիրությունից, և ամբողջ օրը նվագում էի ու չէի հոգնում:  Այնուհետև հայրս տեսնելով իմ մեջ ձգտումը, կարողացավ ինձ ժամանակ հատկացնել և որոշ բաներ սովորեցրեց: Եվ ես շատ ոգևորված արեցի իմ առաջին գործիքավորումը: Դա Սթինգի “Shape of my heart”-ն էր: Նվագում էր իմ եղբայրը` Մարգար Մկրտչյանը բաս կիթառ և իմ հորեղբոր տղան` Նարեկը` հարվածային գործիքներ:

-Գիտեմ, որ ինքդ էլ ունես գրած մեղեդիներ, դրանց ստեղծման պատմությունն էլ պատմիր:

-Ես ունեմ մեղեդիներ, որոնք ինքս եմ գրել, և դրա համար ես միայն շնորհակալ եմ Աստծուց, և երբեք չեմ հպարտանում դրանցով:

-Իսկ ի՞նչ  կպատմես հարվածային գործիքեր նվագելուդ մասին:

-Հորս խորհուրդն ընդունելով, որոշեցի նաև նվագել հարվածային գործիք, որը կլիներ իմ հիմնական գործիքը: Իսկ այժմ ընդունվել եմ Ջազի և էստրադային պետական քոլեջի հարվածային գործիքների բաժինը:

-Իսկ ինչպե՞ս  սկսեցիր լուսանկարել:

-Մեկ տարի առաջ ծնողներիս հետ մտածում էինք իմ մասնագիտության մասին, և նրանք ինձ խորհուրդ տվեցին դառնալ օպերատոր, որը ինձ անչափ համապատասխան էր և դուր էր գալիս: Հիմա լուսանկարում եմ և փորձում հմտանալ այդ մասնագիտության մեջ:

Նայիր շուրջդ: Վստահ եմ քո կողքին էլ կան շատ տաղանդավոր մարդիկ, բայց նրանց մասին քչերը գիտեն: Այդպիսի մի աղջնակի հետ եմ ուզում ձեզ ծանոթացնել:

Հարցազրույց վերցրեցի Էլլա Մնացականյանից, ով տասնվեց տարեկան է, ստեղծագործում է ու արդեն հրատարակված գիրք ունի: 

 -Բարև Էլլա, կպատմե՞ս քո մասին: 

-Մի փոքր… Գուցե մի փոքր չստացվի, ոչի՞նչ… Առհասարակ այնքան բան եմ սիրում անել, որ ազատ ժամանակս էլ չի հերիքում: Սիրում եմ գեղարվեստական գրականություն ընթերցել, երաժշտություն լսել, թատրոնի հանդեպ հետաքրքրությունս փորձում եմ բավարարել` ներկայացումներում խաղալով, կամ ներկայացումներ դիտելով, ասմունքում եմ և, իհարկե, ստեղծագործում:

-Ասացիր, որ ստեղծագործում ես: Քանի՞ տարեկան էիր, երբ վերցրեցիր գրիչդ ու սկսեցիր մտքերդ հանձնել թղթին: 

-Հիշում եմ, որ մինչև դպրոց գնալս արդեն կարողանում էի նախադասություններ գրել: Իսկ առաջին «լուրջ» գրական փորձերս երրորդ-չորրորդ դասարանում սկսեցի անել` գրելով փոքրիկ քառատողեր: Առաջին անգամ մանկապատանեկան թերթերից մեկում տպագրվեց գարնան մասին բանաստեղծություններից մեկը, այդ ժամանակ տասը տարեկան էի:

-Արդեն հրատարակված գիրք ունես: Ինչի՞ մասին է գիրքը , և ինչո՞ւ որոշեցիր հենց այդ ստեղծագործությունը տպագրել: 

-Գրքի գաղափարը դեռ մի քանի տարի առաջ էր պտտվում գլխումս: Այն ժամանակ սկսեցի գրել, սակայն որոշ ժամանակ դադար տվեցի: Այս տարվա սկզբին նոր մեջս համարձակություն գտա վերսկսելու աշխատանքս: Կարելի է ասել, որ գլխիվայր շրջեցի առաջին տարբերակը: Գրքում ներկայացված է սիրային պատմվածք` հետաքրքրաշարժ ընթացքով և շրջադարձերով: Դեռ տարիներ առաջ այս պատմությունն էր պտտվում մտքումս` չափազանց հարազատ էր դարձել ինձ, դրա համար որոշեցի հենց սա տպագրել:

-Իսկ ինչպիսի՞ ն էր ծնողներիդ և հարազատներիդ արձագանքը, երբ նրանց ասացիր`պետք է գիրքս տպագրեմ:

-Անկեղծ ասած` ոչ ծնողներս, ոչ էլ ընկերներս չգիտեին պատմվածքիս մասին, գաղտնիք էր: Հետո, երբ տպագրեցի, էջերը բերեցի տուն: Տանից դուրս եկա, էջերը թողնելով սեղանին, երբ վերադարձա` պապիկս արդեն կարդացել, վերջացրել էր: Անկախ իմ կամքից պապիկս իմ առաջին ընթերցողը դարձավ: Երբ իր կարծիքը հարցրի, ասաց` լավն էր: Դա արդեն ոգևորիչ էր ինձ համար: Ծնողներս էլ հավանեցին և հենց նրանք էլ առաջարկեցին տպագրել` գրքի տեսքով: Դե~, ես ամաչում էի առաջարկել, որ տպագրենք, կամ էլ ով գիտի, վախենում էի քննադատություններից:

-Ովքե՞ր են Էլլայի ընթերցողները: Արդյո՞ք խորհուրդներ տալիս են:

-Էլլայի ընթերցողները… Հըմ, հիմնականում չեն կարդում, կարդում են ամենամտերիմ ընկերներն ու ընտանիքի անդամները: Պիտի նշեմ, որ հավանում են, իսկ խորհուրդներ չեն տալիս:

-Կհիշե՞ ս ինչ-որ հետաքրքիր դեպք` կապված քո ստեղծագործական աշխատանքի հետ:

-Հիշում եմ, երբ համակարգչով խմբագրում էի առաջին գիրքս` «Նամակ» պատմվածքը, հանկարծակի ներս մտավ ընտանիքիս անդամներից մեկը, և ես միանգամից փակեցի համակարգչի պատուհանը: Նրա հարցին, թե այդ ինչ էիր անում, որ խառնվեցիր իրար, այդպես էլ չպատասխանեցի: Դե~, հասկանում եք` իմ փոքրիկ գաղտնիքն էր…

-Ի՞նչ պլաններ ունես ապագայում: Արդյո՞ք մենք հետագայում լսելու ենք Էլլա Մնացականյանի մասին:

-Ինչպես ասում են` դժվարն առաջինն է: Աստծու կամոք, կարծում եմ, որ շուտով կլսեք իմ անունը: Առաջին իսկ հաջողության դեպքում անպայման կկիսվեմ ձեզ հետ:

Հարցազրույց հայրիկիս՝ Ժորիկ Հովհաննիսյանի հետ

Շուտով կգա իմ ամենասիրած եղանակը՝ ձմեռը: Ես շատ եմ սիրում տարվա այս եղանակը, քանի որ այն անմիջականորեն կապված է իմ հայրիկի հետ: Հայրիկս արդեն երկար ժամանակ է, ինչ մեկնում է Մոսկվա՝ արտագնա աշխատանքի, և ես միայն ձմռանը կարող եմ տեսնել նրան: Երբ  ես փոքր էի, մայրիկս ինձ ասում էր, որ երբ աշուն գա,  ծառերի տերևները դեղնեն և ընկնեն ծառից, և երբ առաջին ձյունը գա, հայրիկը կգա: Եվ ես հետևում էի, թե ինչպես են ծառերի  տերևները դեղնում և ընկնում ծառից, բայց միշտ ծառի վրա մի քանի տերև մնում էին, և ես դրանից շատ էի բարկանում: Հետո ձյուն էր գալիս. ես ուրախությունից  ցատկոտում էի և ուրախությունս տատիկիս հետ կիսում: Սակայն դեռ չհասցրած կարոտս առնել՝ հայրիկս նորից գնում էր, և ես կրկին պետք է սպասեի, որ այդ ձյունը հալվեր, հաջորդ ձյունը գար…

Իսկ հայրիկիս հետ այս անգամ ես որոշեցի զրուցել ոչ մանկական թեմաներից:

-Հայրիկ, ինչպե՞ս որոշեցիր ընտրել քո մասնագիտությունը:

-Շատ փոքր տարիքում՝ մոտավորապես երևի 5 տարեկան էի, անընդհատ հեռուստացույցով նայում էի հայտնի նկարիչների կտավներ, որոնք ինձ շատ էին դուր գալիս, այդպես ես որոշեցի զբաղվել նկարչությամբ:

Մեր գյուղում կար մի վայր, որտեղ ես օրվա մեծ մասն էի անցկացնում: Այդ վայրը մենք, անվանում էինք «Խաչեր», քանի որ այնտեղ կան շատ գեղեցիկ խաչքարեր: Ես այնտեղ նստում էի մի մեծ քարի վրա և սկսում էի նկարել այդ խաչքարերը: Սկզբում այդքան էլ լավ չէր ստացվում, բայց հետագայում, կարելի է ասել, որ ես կատարելագործվեցի:

-Ի՞նչ ես ավելի շատ սիրում նկարել:

-Ես շատ եմ սիրում բնություն նկարել: Ծառեր, բույսեր, կենդանիներ և այլն: Սակայն չեմ կարողանում մարդկանց նկարել, քանի որ իմ պատկերացումներում նրանք այդքան էլ լավ չեն ստացվում:

-Իսկ բացի նկարչությունից էլ ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել:

-Բացի նկարչությունից ինձ հատաքրքրում է դիզայներությունը: Շատ հետաքրքիր է, երբ որոշում ես, թե սենյակում ի՞նչ տեղ կարող է զբաղեցնել  այս կամ այն իրը:

-Ինչո՞ւ չշարունակեցիր քո մասնագիտությամբ:

-Դե~, երկար ժամանակ աչքաթող անելով իմ սիրած զբաղմունքը, մատնվեցի անգործության: Այստեղ աշխատանք չգտնելու պատճառով ստիպված եղա մեկնել արտասահման և հիմա շինարարությամբ եմ զբաղվում: Ես կարողանում եմ շատ գեղեցիկ շենքեր, կառույցներ, տներ վերանորոգել:

-Իսկ ամբողջ տարվա ընթացքում քանի՞ անգամ ես Հայաստան վերադառնում:

-Ցավոք սրտի, ես միայն ձմռանն եմ գործերս վերջացնում և, հետևաբար, միայն ձմռանն եմ գալիս Հայաստան:

-Իսկ օտարության մեջ գտնվելով՝ ի՞նչ դժվարություններ ես հաղթահարում:

-Իրականում շինարարի գործը այդքան էլ հեշտ չի, բայց իմ ամենամեծ դժվարությունը հարազատներիցս և երեխաներիցս հեռու գտնվելու փաստն է:

-Իսկ ինչպե՞ս են նրանք համակերպվում:

-Անկեղծ ասած, մեր բաժանումները շատ դժվար են լինում, բայց հիմա նրանք արդեն մեծ են և հասկանում են իմ գործի բնույթը:

-Իսկ ի՞նչ ես կարծում, նկարչությամբ զբաղվող մարդիկ մեծ եկամուտ ունենո՞ւմ են:

-Մեր երկրում մի փոքր դժվար է ապրելը, դրա համար մարդիկ հիմա ավելի շահութաբեր գործ են փնտրում:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս երիտասարդությանը մասնագիտության ընտրության հարցում:

-Ամեն մարդ պետք է նպատակ ունենա և ընտրի իրեն հոգեհարազատ մասնագիտություն` հաշվի առնելով իր նախասիրությունները և հմտություները: Պետք է լսի իր սրտի ձայնը և գնա իր երազանքի հետևից:

Հիմա արդեն շատ մեծ եմ և հասկանում եմ, որ երբ հայրիկս գործերը վերջացնի, այն ժամանակ էլ կգա… Թեև մինչև հիմա սպասում եմ տերևների դեղնելուն, թափվելուն և ձյան գալուն: Ահա այդ պահերը կրկին մոտենում են, և շատ քիչ է մնացել: Բայց  ես այս անգամ չեմ ուզում մտածել հայրիկիս գնալու մասին, այլ ուզում եմ մտածել, թե ինչպես ամբողջ ընտանիքով պետք է նշենք Ամանորը…