Դու այլևս սովոր չես լինի ու չես համակերպվի ինձ։
Ինչ-որ մի պահի բաժանվեց մեր ճանապարհը, բայց ի տարբերություն քեզ, ես փոխեցի այն հակառակ ուղղությամբ, և գուցե հանդիպենք ապագայում դեմ առ դեմ։ Բայց դու ինձ չես ճանաչի, քանզի ամեն բան այլ դարձավ իմ կյանքում։ Դու գուցե ծերացար քո ցավից, ես էլ փոխեցի ապրելակերպս։ Քեզ դուր չի գա ոչինչ իմ մեջ, գուցե դա էլ ուզում էի։ Դու գինետներից հարբած ու մտամոլոր կգնաս տուն, իսկ ես դեռ ծխով կլցնեմ մեջս ու կշարունակեմ հարբելը, քանզի ինձ տանը ոչ ոք չի սպասում։

Անկեղծ ասած, ափսոսում եմ քեզ, քո մեջ անվերջ պատերազմներ են, իսկ ես ազատվեցի դրանցից։ Քեզ ոչինչ չի փրկի, դու ինքդ պատերազմի մեջ էիր, և այն քո մեջ է այնքան ժամանակ, մինչև աչքերդ փակվեն։ Իսկ ես կփակեմ ծխից մրմռացող աչքերս, գլուխս կդնեմ փաբի սեղանին ու կմտածեմ դատարկության մասին, որն ամեն ծխի հետ լցնում եմ ներսս։

Ինձ մոտ շատ բան է փոխվել այս կարճ ժամանակում, բայց տպավորություն է, թե միայն կորցնում եմ կորուստներիս հաշվարկը։ Իսկ դու շարունակիր հարբել և տուն գնալ, քեզ դեռ սպասում են, իսկ ես ազատ եմ իմ կոտրված թևերով։
Ես դեռ երկար ժամանակ ոչինչ չեմ գրի քո, իմ ու այս կյանքի մասին։ Այլևս ոչինչ չկա ասելու, պարզապես ապրում ենք, որ չնեղացնենք ինքներս մեզ ու մեր հին երազանքներին, որոնց հասանք ու հոգնեցինք։ Ես քեզնից էլ եմ հոգնել, բայց դու երազանք չէիր։ Ես հոգնել եմ գրելուց, որովհետև դատարկում եմ միջիս դատարկությունը։ Իսկ դու կապրես դեռ երազանքներով. պայքարել ներսիդ պատերազմների դեմ ու գոնե հաղթել, որովհետև պարտվեցինք այս անիմաստ ու ծանր պատերազմում։ Բայց ես չունեմ ոչինչ պայքարելու և հաղթելու համար, ես կորցրի ամենը իմ ճանապարհին։

Դու այլևս սովոր չես լինի ու չես համակերպվի ինձ։ Ես ինքս չեմ կարողանում համակերպվել այն կյանքին, որում չգիտեմ էլ ինչպես հայտնվեցի։

Ձմեռային արձակուրդներս շարունակվում են: Զբաղված ու ծանրաբեռնված ամիսներից հետո վերադարձել եմ հայրենի Գորիս՝ փոքր ինչ հանգստանալու, մտքերս և էներգիա հավաքելու՝ նոր ուղի սկսելու համար: Երկու թե երեք օր առաջ հանդիպել էի ընկերներիս, որոնց երկար ժամանակ է չէի հանդիպել: Սովորության համաձայն հավաքվել էինք՝ զրուցելու, իրար տեսնելու և ուրախանալու համար: Մեր վերջին հանդիպումից երկար ամիսներ էին անցել, ու կարոտը բավականին շատ էր: Հերթական օրն էր, ընկերներիցս մեկն ասաց.

-Բայց ինչքան հիշելու բան ունենք, առհասարակ ինչքան կարևոր բան ա հիշողությունը, եթե չլիներ մեր հիշողությունը, ո՞նց կապրեինք, ի՞նչ արժեք կունենար մեր կյանքը:

Անկեղծ, մտածելու տեղիք շատ տվեց: Ի՞նչ արժեք ունի հիշողությունն առհասարակ մարդու համար: Ինչու՞ է պարտադիր անընդհատ վերապրել անցյալը ու վերադառնալ մտովի այնտեղ:

Մաթեմատիկոսները, ֆիզիկոսները, քիմիկոսները իրենց հիշողության մեջ պահում են մաթեմատիկական բարդ հաշվարկները, ֆիզիկական բանաձևերը և այլն: Սակայն իրականում մենք շատ ավելի կարևոր բաներ ունենք հիշելու: Օրինակ, ուսուցչուհիս ինձ ասում էր, թե ինչքան էլ բարձրանաս, չմոռանաս, թե որտեղից ես գալիս ու որտեղ ես ծնվել: Համաձայն եմ ուսուցչուհուս հետ, որովհետև հիշողությունն է, որ առաջ գնալուն զուգահեռ մեզ ստիպում է մեկ-մեկ հետ նայել:

Հիշում եմ, հետպատերազմական շրջանում հեռուստացույցով դիտում էի հանձնված Քարվաճառից մի տեսանյութ: Սփյուռքահայը, ով Քարվաճառում հյուրատուն էր կառուցել, մղկտում էր, ասում էր. «Ախր ո՞նց ապրեմ, ո՞նց հիշողությանս մեջ տեղավորեմ էս սարերը, ժայռերը»:

Հայն ընդհանրապես հիշելու շատ բան ունի: Հայն իր անցյալը վերապրելով պետք է ապրի: Եթե չհիշենք մեր անցյալը, չհիշենք մեր պապերի անցած ճանապարհը, չհիշենք, թե նրանք ինչ զրկանքներ են կրել, որ այսօր մենք ապրենք ազատ ու անկախ Հայաստանում, ո՞նց ենք կառուցելու մեր հաջորդների և հենց մեր ապագան:

Մեր անցյալը մեր ապագայի կնիքն է:

Հորս փոքր ժամանակ հարցրել էի, թե ինչու սկսվեց Արցախյան պատերազմը: Նա պատասխանել էր, թե հիշել էինք մեզ հետ կատարվածն ու վրեժ ունեինք լուծելու, հայրենիք ունեինք ազատագրելու:

Մեր՝ հայերիս անցյալը, ստիպում է մեզ լինել վճռական և թույլ չտալ, որ մեր ուղեղից հանեն մեր հիշողությունը, մեր կարևոր անցյալը:

Ամեն անգամ Գորիս գալուց հիշում եմ ընկերներիս հետ անց կացրած երջանիկ օրերը, ուրախ պահերը: Ամեն փողոցով, թաղամասով քայլելիս արթնանում է քաղցր հիշողությունս: Հասկանում եմ, որ ժամանակի ընթացքում կփոխվի ամեն բան, ես էլ, ընկերներս էլ կփոխվենք, սակայն հիշողությունները մեզ նորից կբերեն այնտեղ, որտեղից սկսվել էր ամեն ինչ: Ինչքան էլ շքեղ բնակարանում ապրեմ, միևնույն է, ներկայիս իմ համեստ տունը ինձ համար ավելի մեծ արժեք է ունենալու/ունի ու վերադառնալու եմ այնտեղ: Ինչքան էլ հեռու լինեն ընկերներս ու ուրիշները հայտնվեն իմ կյանքում, անդավաճան հիշողությունը կմիավորի բոլորիս:

Ես ուրախ եմ ու երախտապարտ եմ ընկերներիս այդքա՜ն երջանիկ օրեր ինձ հետ կիսելու համար: Իսկապես, ես հիշելով թե իմ մանկությունը, թե նախնիներիս չարչարանքներն ու պատմությունը՝ հանուն այս օրվա, ես փորձում եմ ինձ համար կառուցել այն կարիերան, որ էլի քաղցր հիշողությունով ուրախանամ ներկա ձեռք բերածի համար:

Ինձ համար կարևորն անկեղծությունն է ու մաքսիմալ պարզությունը: Հենց դա է գեղեցիկ հիշողություն ունենալու բանաձևը, առանց որի մեր կյանքն իսկապես արժեք չէր ունենա:

Հավաքել եմ մազերս, որը միշտ մատներիդ հպումով հետ էիր տանում։
Էլ դեմքիս չեն ընկնում։
Երևի մինչև քո գալը մազերս այսպես հավաքած էլ մնա։
Թե չէ` ո՞վ պիտի ուղղի մազերս. դու հեռու ես։

Հեռու ես ու իմ օրը դատարկ է։ Դատարկ է
ճիշտ այնքան, ինչքան մինչ քեզ ճանաչելն էի դատարկ։
Ու ավելի դատարկ է,  քան մեր փողոցը` գիշերային ժամերին, դե այնտեղ մարդիկ քիչ են լինում։

Իսկ գնալուցդ հետո չգիտեմ էլ, մարդիկ լինո՞ւմ են, թե՞ չեն լինում։
Գիտե՞ս, մարդկանց լինել-չլինելու հարցում անտարբեր եմ։
Տպավորություն է, որ ամեն բան տարել ես քեզ հետ։

Սպասում եմ, որ գաս։
Գաս ու հավաքես ինձ։
Ճիշտ այնպես, ինչպես մազերս եմ հավաքել…
Գաս, որ խելքս չկորցնեմ։
Գուցե կորցրե՞լ եմ արդեն:
Ինչևէ, առանց քեզ կորած եմ, դուրդ գալի՞ս է:
Դե իհարկե, դուրդ գալիս է…
Վստահ եմ, կարդալիս էլ ժպտում ես, քո ուզածն էր, չէ՞։

Իմ ուզածն էլ է, իրոք։
Մենակ թե` քեզ հետ։

Գիտե՞ս, աչքերս փակում եմ ու դիմագծերդ եմ պատկերում մտքումս։
Հետո չգիտեմ էլ ոնց, աչքիս մեջ ինչ-որ բան է մտնում, ես էլ հենց փորձում եմ հանել, արցունք է հոսում։
Թե չէ` չմտածես լացկան եմ դարձել,  ճիշտ եմ ասում…

Դու հիմա ծառայիր, որ հետո ես քեզ ծառայեմ։
Որ  հետո միասին ծառայենք ու բոլոր հարցերում հաջողենք։
Պատվով կատարենք մեզ բաժին հասած հրամանները:

-Դե, իսկ հիմա ժպտա, կատարե‘լ հրամանը…

-Լսու‘մ եմ…