Մարգարիտային ճանաչում եմ մոտ երկու տարի ու ծանոթությունից շատ կարճ ժամանակ անց հասկացա, որ ամենագեղեցիկ ու հետաքրքիր ծանոթություններից մեկն է: Մի օր էլ ասաց, որ դիմել է Teach for Armenia ծրագրին և հավանաբար Լոռու գյուղերից մեկում ուսուցչուհի կաշխատի:
Ուրախացա. շուտ-շուտ հանդիպելու հեռանկարը մեծ էր: Բայց Մարգարիտան տեղափոխվեց Տավուշի մարզի Չորաթան գյուղը, որտեղ էլ այժմ ապրում և աշխատում է: Ընկերներիս շատ եմ պատմում Մարգարիտայի մասին, հպարտ-հպարտ նշում եմ, որ Չորաթանում է աշխատում , ու երբ «տեղը չեն բերում» գյուղը, ավելացնում եմ. «Դե , էն որ միշտ կրակոցներ են լինում»:
2016-ին Մարգարիտային մեկ անգամ եմ տեսել, մեր քաղաք ՝ Վանաձոր էր բերել իր աշակերտներին՝ մասնակցելու անգլերեն պոեզիայի մրցույթին:
Ամենաառաջին հարցազրույցս հենց նրա հետ է:
-Նախ և առաջ ի՞նչը դրդապատճառ հանդիսացավ ՝ դիմելու TFA-ին:
-Հզոր հայրենիքի հիմքը կիրթ ու նվիրված երիտասարդությունն է: «Դասավանդի՛ր, Հայաստան» ծրագրի առաքելությունն է` ընձեռել հնարավորություն բոլոր երեխաներին ստանալու որակյալ կրթություն, և իր մասնակիցներին ուղարկում է հեռավոր ու ամենածանր վիճակում գտնվող դպրոցներ, որոնց անհրաժեշտ են տվյալ առարկայի որակյալ մասնագետներ: Ես շատ էի ուզում աշխատել հեռավոր գյուղում ու երեխաների հետ: Երեխաների հետ աշխատելը մի այլ կարգի հաճույք է պատճառում ինձ, ուստի սա շատ լավ հնարավորություն էր բացահայտել ինքդ քեզ ու նոր համայնքը:
-Վճռական քայլ է, գիտենք՝ սկիզբը դժվար է. սեփական փորձով միշտ համոզվում ենք: Սկզբնական շրջանում առաջացա՞ն խնդիրներ` թե՛ դպրոցի, թե՛ Երևանից Չորաթան կտրուկ անցումի հետ կապված:
-Փոքրիկ գյուղ, որտեղ բնակչությունը պարծենում է իր գյուղով, ու ամեն ինչ փորձում են անել իրենց գյուղի բարօրության համար: Զարմանում ես` տեսնելով, թե փոքրիկ գյուղում ինչպես են դպրոցում հոգատար ու մեծ սիրով աշխատում մանկավարժները և տնօրենը: Խնդիրներ չառաջացան. ուղղակի պետք էր շատ արագ ընտելանալ ու ընդգրկվել համայնքին:
-Չորաթանում լինելը արդեն ծրագրերիս մեջ է մտնում:
Օտար լեզուների հանդեպ սերը դպրոցական տարիներին երես է թեքում հաճախ: Ինչպե՞ս ընդունեցին աշակերտները. նոր ուսուցչուհի, այն էլ ՝ անգլերենի:
-Տարվա սկզբում, երբ հարցնում էի, թե իրենց սիրելի առարական որն է, մեծամասնության սիրելի առարկան ֆիզկուլտուրան էր: Շատ աշխատանք կար անելու, բայց տեսնում ես արդյունքը, որ աշակերտներդ շատ են սիրում անգլերենը. գրադարանից անգլերեն հեքիաթի գրքեր են վերցնում ու կարդում, ծննդյան օրերին փորձում են կենացները անգլերեն ասել: Երբ նոր ես լինում, քեզ սիրով են ընդունում, քանի որ նոր ես, բայց կարևոր է , որ դա շարունակական լինի, ու քեզ և առարկադ միշտ սիրեն:
-Երազանքների ուսուցչուհի, ի՞նչ ես սովորել չորաթանցիներից:
-Աշակերտներից շատ բան կարող ես սովորել: Իրենց փոքրիկ աշխարհում իրենք փորձում են ամեն ինչ հավասար ու ազնիվ ձևով անել: Շատ արագ զգում են քո մտադրության մասին ու փորձում են քեզ օգնել:
Եվ պահ է լինում, հասկանում ես, որ դու իրենց նման ես քեզ պահում: Հաճելի է կտրվել կյանքից մի քանի ժամ ու փոքրերի հետ վերապրել այդ ամենը:
-Այսքանից հետո, իհարկե, բարդ հարց եմ տալիս. ինչպե՞ս ես պատկերացնում հրաժեշտը:
-Դժվար է պատկերացնել ու չեմ էլ փորձում, բայց աշակերտներս հաճախ են ինձ հիշեցնում՝ հարցնլեով` հաստատ չե՞ք մնա այստեղ կամ մինչև 12 -րդ դասարան չե՞ք դասավանդի մեզ: Նույնիսկ ձմեռային արձակուրդի ժամանակ արդեն շատ էի կարոտել աշակերտներիս ու անհամբեր սպասում էի , թե երբ եմ տեսնելու: Հենց մտա դասարան, տեսա` ինչ ուրախությամբ էին աշակերտները սպասում ինձ:
Հրաժեշտները ծիծաղով են լինում մեկ-մեկ, երբ վստահ ես, որ կվերադառնաս քո՝ կյանքի ինչ-որ պահին ինչ-որ տեղ թողած մասնիկի մոտ:
Մարգարիտայի հետ անվերջ կզրուցեի, էլի հարցեր կտայի, բայց հեռահար հարցազրույցից դժվար քիչ բան կա: Ինչևէ, հարցազրույցի մտքից հետո մոտս մի միտք էլ առաջացավ ՝ նրա աշակերտներից մեկին՝ 11-րդ դասարանի աշակերտ Հայկ Քալանթարյանին (ում հետ ծանոթացել էի Անգլերեն պոեզիայի մրցույթի ժամանակ), խնդրել մի փոքր պատմի Մարգարիտայից: Ստորև ներկայացնում եմ Հայկի տպավորությունները.
«Իր մեջ ամենից շատ բոլորը գնահատում են աշխատանքի հանդեպ անսահման նվիրվածությունն ու մեծ սերը:
Ինձ համար կարևոր հատկանիշներից մեկը հայրենիքի հանդեպ տածած սերն ու անընդհատ որևէ օգուտ տալու փորձն է… էն որ եկել ա Երևանից սահմանամերձ փոքրիկ գյուղ, որտեղ տների մեծ մասը կիսախարխուլ են, մարդիկ` քիչ, ու փորձում ա իր փոքրիկ ներդրումն ունենալ մեր երկրի լուսավոր սերնդի վրա:
Գրավող հանգամանքներից մեկն էլ այն ա, որ ինքը շատ խելացի ա ու զարգացած: Կարծես դպրոցական լինի. անընդհատ նոր բան ա ուզում սովորի, փորձի, առաջ գնա:
Ու դրանով շատ ա օգնում:
Համ էլ լայքում ա շուտ -շուտ ԴԴ» :
Հարցազրույցը վարեց Անահիտ Ղազախեցյանը
