(տղայի անունից)

Երբ քեզ անվերջ ուղեկից տխրությանդ հետ էլ յոլա չես գնում, երբ մի երեկո մենակ ես մնում ինքդ քեզ հետ անտանելի կիսախավարի մեջ, ուզում ես, որ էդ պահին գոնե մեկը կողքիդ լինի։

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ ամենաուժեղ ցավիդ պահին ամուր գրկես, ու ցավն ինքն էլ մոռանա, որ կար։

Ուզում ես, որ երբ տղերքի հետ կերուխումից հետո տուն գնաս, մարմինդ շպրտես բազմոցին, մեկը լինի՝ զանգես, օրվա արկածներդ պատմես ու խմածդ բաժակների քանակը «զեկուցես», հեռախոսի մեջ կամացուկ, քո համար անհանգստացող ձայն լսես, որ պահանջի խոստանալ, որ էլ երբեք էդքան չես խմի ու մյուս անգամ հարբած մեքենայի ղեկին մոտ չես գնա։

Ուզում ես, որ մեկը լինի, որ իր համար թեյ պատրաստելուց միշտ մեկն էլ քո համար խոհանոցում թողնի, որ աշխարհում վերջապես գտնվի մեկը, որ քեզնից էլ լավ իմանա, թե սուրճն ինչքան շաքարավազով ես նախընտրում, որ հաճախ սեղանիդ քո սիրած քաղցրավենիքը թողնի ու կոնֆետների մեջ քո սիրածը գուշակելու հարցում երբեք չսխալվի։

Ուզում ես՝ լինի մեկը, ամբողջ օրը գնա-գա, մեկ՝ խառնված մազերդ կարգի բերի, մեկ՝ օձիքդ ուղղի, միշտ հոգ տանի քո մասին, իր ջերմությունը տա քեզ ու երբեք չհոգնի։

Ուզում ես, որ երբ ծխելուց լինես, մեկը՝ մի փոքր-մոքր մեկը, անսպասելի հայտնվի կողքիդ, կլորացած աչքերով քեզ նայի, ու դու ինքդ քեզ խոստանաս, որ գոնե էդ խոշոր աչուկների փայլի համար էս անգամ կփորձես ծխելը թողնել։

Ուզում ես, որ մեկը լինի՝ աշխատանքից հետո տուն ուղեկցես, դու էլ հետը քայլես, մեկի փափուկ ձեռքը ձեռքիդ մեջ՝ կտրվես օրվա ծանր մտքերից ու քեզ մի քիչ երջանիկ զգաս։

Ուզում ես, որ մեկի համար լինես ուժեղ, իսկական հերոս, ինքն էլ լինի քո աղջիկը, որ իրեն կողքիդ ապահով զգա, որ դու իր հայացքում անսահման վստահություն տեսնես, որ ինքդ էլ քեզ վրա զարմանաս, թե ինչքան ուժեղ կարող ես սիրել փոքրիդ․․․

Ուզում ես՝ մեկը լինի, որ դու էլ երբեք մենակ չլինես։

Լրագրողները հասարակության պահապան շներն են

Ասում են, թե լրագրող դառնալու համար կարող ես չսովորել համալսարանում, չստանալ բարձրագույն կրթություն, դա կարող ես ինքնուրույն սովորել: Եվ ուրեմն ի՞նչ, այսօր աշխարհի բոլոր անկյուններում պիցա են վաճառում, բայց մարդիկ շարունակում են այցելել Իտալիա: Իհարկե, ինքնակրթությունը ամենակարևորն է, բայց յուրաքանչյուր մասնագիտություն ունի իր նրբություններն ու գաղտնիքները, որը կարող ես սովորել ուսումդ ստանալու տարիներին: Ես դեռ երեք տարի առաջ եմ որոշել դառնալ լրագրող:

Այն ինձ համար ամենահետաքրքիր, բազմաբնույթ, տեղեկատվական ոլորտն է: Ուզում եմ սովորել, զարգացնել ունակություններս և տիրապետել այս մասնագիտությանը: Կարծում եմ, որ լրագրողները իշխանության և ժողովրդի միջև կապող օղակ են, ովքեր կարող են շատ խնդիրներ բացահայտել և հետևողական լինել դրանց լուծման գործում:

Իսկ մամուլը հնարավորություն է տալիս արտահայտել մտքերը, գրել բոլոր այն մարդկանց մասին, ովքեր կատարում են կարևոր աշխատանք, բայց հանրության կողմից ճանաչում չունեն:

Կարծում եմ այս մասնագիտությունը հեռանկարային է:

Այսօր մարդիկ ամեն ինչի մասին տեղեկանում են լուրերի միջոցով, առանց մեդիայի դժվար է պատկերացնել մեր կյանքը:

Հիմնված է իրական իրադարձությունների վրա:

Պատմության ընթացքում ոչ ոք չի տուժել:

Ժամը 15:00:

-Արմ, հաստա՞տ կդիմանանք:

-Արդեն եկել ենք, հետդարձի ճանապարհ չկա, Դավ ջան: Պետք է սպասենք ու դիմանանք:

Ժամը 15:30:

-Քառասունհինգ հոգի,- ասաց մի ծերունի:

«Պարապությունից դրել հատ-հատ հաշվել է»,- մտածեցի ես:

Հինգ րոպե անց մեզ մոտեցավ բարձրահասակ, օպտիկական ակնոցներով, սափրված գլխով մի տղամարդ և հարցրեց.

-Դո՞ւք էլ եք սպասում:

-Հա:

-Հա-հա-հա-հա,- բարձր ծիծաղեց սափրագլուխը և հեռացավ:

Ժամը 16:17:

-Վայ, չէ, այլևս չեմ դիմանում:

-Հա, լավ, դիմացեք, բան չմնաց,- ասացի ես մի երիտասարդ տիկնոջ:

-Չէ, ես գնացի:

«Ավելի լավ, գնա»,- մտքում ասացինք ես և Դավիթը:

Ժամը 16:50:

Մարդիկ սկսեցին անհետ կորչել:

-Անուշիկ, բալես, ո՞ւր ես:

-Մա՜մ, այ մամ, ո՞ւր ես:

-Դա՜վ, Դավո՜…

Մնացի մենակ:

Մարդիկ սկսեցին պակասել: Դա լավ էր, բայց մրցակցությունն ավելանում էր: Ամեն մեկն իր համար էր. ոչ մի զիջում, ոչ մի գրամ խիղճ:

Միայն դաժան պայքար:

Ժամը 17:55:

Սոված եմ, հոգնել եմ, ծարավ եմ:

Մի պահ մտածում էի հանձնվելու մասին, ուզում էի լքել կռվի դաշտը, բայց հավաքեցի ուժերս, քանի որ միայն ուժեղներն են հաղթում:

Ժամը 18:30:

-Դավ, արի այս կողմ:

-Ես արդեն մտածում էի, որ կորցրել եմ քեզ ընդմիշտ:

-Ոչ, ես քեզ երբեք չեմ լքի:

Ժամը 19:47:

Վերջապես:

Մենք արեցինք դա:

Մենք հասանք մեր նպատակին:

-Բարև ձեզ, մեզ 15 հատ լավաշ տվեք…

Արդեն տոները ավարտվեցին, և մարդկանց աշխուժությունն էլ նվազեց: Գիտե՞ք, այս տարվա առաջին օրերին զարմանում էի, երբ մեր մի քանի հյուրերից լսում էի, որ այս ամանորյա եռուզեռը դարձել է իմաստազուրկ: Այն ժամանակ, երբ այսպիսի ճոխ սեղաններ չեն կարողացել պատրաստել, ամեն ինչ ավելի համ ու հոտով է եղել, իսկ հիմա ամեն ինչ չափազանց շատ է ու հաճախ նաև ավելորդ: Հարցուփորձի ընթացքում էլ հասկացա, որ այս ձևականությունները, հաճախ նաև մրցավազքը հենց մենք ենք ստեղծել: Դե իհարկե, երևի դժգոհ ենք եղել չրեղենից, պասուց տոլմայից, ընդեղենից և որոշել ենք ավելացնել սեղանը լցնելու, հաճախ նաև սեղանի վրա խցկելու այլ ուտելիքներ: Իմ կարծիքով մեր մեջ ավելի շատ պետք է ներարկվի գնահատելու, միմյանց երջանկացնելու ու նվերներ տալու ավանդույթը: Այս վերջինը քաղաքում ավելի շատ է իրականացվում, քան մարզերում:

Իհարկե տոնական սեղան էլ է պետք, բայց չափավոր և համեստ` առանց պարտքերի ու վարկերի:

Տոներն ավարտվեցին, պարտքերն ու վարկերը շատացան:

Երբ փոքր էի, երբեք չէի մտածի, թե մի օր եղբայրս, որն ինձանից չորս տարի փոքր է, կմեծանա, և ավելին, կավարտի դպրոցը ու կգնա բանակ։ Մեծը լինելով` միշտ հետևում էի ոչ միայն իր, այլև քույրիկիս ու փոքր եղբորս մեծանալուն, ու չէի էլ նկատում, որ իրենց հետ և իրենցից առաջ ես եմ մեծանում։

Այնքան մեծացա, որ իրենցից առաջ ես ավարտեցի դպրոցը, ընդունվեցի համալսարան, դա էլ ավարտեցի, և հիմա անհամբերությամբ սպասում եմ քույրիկիս` համալսարանն ավարտելուն, սպասում եմ, թե երբ փոքր եղբայրս կավարտի դպրոցն ու կհաստատի իր քայլերն այլ, ավելի բարձր ասպարեզում։ Իսկ մինչ այդ ուզում եմ ասել, որ իմ թանկագին  մեծ եղբորը շատ եմ կարոտել: Այդքան կարոտում են բոլոր այն քույրերը, ովքեր եղբորը ճանապարհում են բանակ և Ամանորի հրաշքին սպասելու փոխարեն, սպասում հեռավոր ԼՂՀ֊ից մի թանկ զանգի։

Երբեմն զարմացած հայացքով նայում եմ այն անցյալին, երբ եղբորս հետ գնում էի դպրոց, օգնում էի դասերը պատրաստելուն ու միշտ ասում էի` երբ ես մեծանալու, որ ինքնուրույն անես դասերդ։

Հիմա նա և իր նման ու տարեկից շատ տղաներ պաշտպանում են հայրենիքի սահմանները, ինքնուրույն, առանց ավագ քույրերի հոգատարության։ Հիմա ես եմ ինձ փոքր զգում իր առաջ, զգում իր օգնության կարիքը։

Իմ սիրելի զինվոր֊եղբայր, շնորհավոր Սուրբ Ծնունդ: Այն առաջին անգամ նշում ենք առանց քեզ, բայց այն համոզումն ունենք, որ դու ես ապահովում մեր խաղաղ կյանքը, դու ես կանգնում սահմանին, որ մենք հանգիստ քնենք: Դու ես այդտեղ, որ քույրդ խաղաղ երկնքի տակ այս տարի ավարտի համալսարանը, եղբայրդ` դպրոցը, իսկ ես` ձեր ավագն ու ձեզ շատ սիրող քույրը, հպարտանա ձեզանով։