Առավոտյան շուտ արթնացա,
Տեղս հավքի, տունը մաքրի,
Դեռ հարս չելեր:
Ասի գնամ, կովը կթեմ:
Կովը կթի, կաթ բերեցի,
Դեռ հարս չելեր:
Մտա սենյակ, էլ ի՞նչ տեսնեմ.
Երկու գլուխ, չորս հատ ոտքեր:
Սուրը հանի, սիրտը խոցի:
Հարսն արթնացավ:
-Տու’նդ քանդվի, դաժա’ն կեսոր,
Ծոցիս քնած քո բալիկն է,
Յոթը տարվա քո ղարիբն է:
Ասացող` Սիրանուշ Ղազարյան (Ամայ)
Գրի առնող`Աստղիկ Ղազարյան
06.02.2017թ., Տավուշի մարզ, գ. Գետահովիտ
***
Ես մի մարալ, ես մի ջեյրան, ա’յ նանա,
Ինձ տվել ես մի չիրքինի, վա’յ նանա,
Վեչխար չի, թե սյուրվին խառնեմ, ա’յ նանա,
Կյոմոշ չի, թե բազար տանեմ, ա’յ նանա:
Ես մի մարալ, ես մի ջեյրան, ա’յ նանա,
Ինձ տվել ես մի չիրքինի, վա’յ նանա,
Ես ուզում եմ իմ չոբանին, ա’յ նանա,
Մոտը նստեմ, դարդս պատմեմ, ա’յ նանա:
Ինչ եմ անում կվիրկոթի կաստյումն, ա՜յ, ա՜յ,
Կամ թե նրա խրոմակի սապոկը:
Ես ուզում եմ իմ չոբանին, ա’յ նանա,
Մոտը նստեմ, դարդս պատմեմ, ա’յ նանա:
Ասացող` Սիրանուշ Ղազարյան (Ամայ)
Գրի առնող`Աստղիկ Ղազարյան
23.04.2017 թ., Տավուշի մարզ, գ. Գետահովիտ
Հայոց հողը երբեք չի երերում մեր ոտքերի տակ, ուստի կարող ենք մեր լեռնոտ երկրից ժառանգած քարե կամքով պայքարել ու դալար բարդիների պես հասնել միչև երկինք: Ի զորու ենք կուրծքը դեմ անել թշնամուն մի բուռ հողի համար ու հողը վեր դասել մի բուռ շնչից, իսկ նվիրումը` սարսուռից. չէ որ մենք Նժդեհի հաջորդներն ենք ու նրա ոգուց մի մաս ունենք մեր մեջ: Ես զգում եմ նրա շունչը հայորդիների մեջ, նրա կամքն եմ տեսնում այժմ ծառայության անցած երկու եղբայրներիս` Տիգրանի ու Վարազդատի մեջ: Նրանք այժմ կատարում են կյանքում գուցե ամենակարևոր բանը` հայրենիք գնահատելը, սրբացնելը ու այն պաշտպանելը: Զգում եմ հեռավորության ծանր շունչը հոգուս, բայց չեմ երերում:
…Եղբայրս, առանց քեզ օրերը անցնում են անգույն ու անուրախ: Երկինք ուղղված մեր հայացքները ավելի են շատանում: Գիտե՞ս, ես լսում եմ Վանա լճի ալիքների ձայնը սահմանից անդին, մեր մյուս սրտի ձայնն եմ լսում, որի բաբախյուններին է հենվել տառապանքը: Տեսնում եմ երկնքի անվերջ պայքարը, ոսկե հասկերն եմ տեսնում, արժանապարիվ մի հայի եմ տեսնում գերանդին ուսին և նրա ծոռին եմ տեսնում, քեզ՝ սահմանին կանգնած: Դու ես այն հայորդին, ում հայացքի մեջ ամփոփվում է հայրենի տան հիշողությունները, տոկոնությունը ու բարձունքին հասնելու տենչը: Ես հավատում եմ քեզ, չէ որ դու ամեն օր լսելով լեռների ձայնը, կարողանում ես հասկանալ նրանց ցավն ու պահանջը և հզոր կամքի դիմադրումով հետ շպրտում թշնամուն, չէ որ սահմանը քեզ համար քաջություն է: Քաջություն, որ ստիպում է արտասվել ծերերին, որ ստիպում է ինձ գրել, և քաջություն, որը պետք է ներարկել յուրաքանչյուր մանկան մեջ: Նա նոր պետք է հասկանա «զինվոր» և «հայրենիք» բառերի իմաստը, չնայած դրանք այնքան էլ բառեր չեն, այլ քո ափի մեջ ծլարձակած ու ծնողներիդ հավատով թրծված մեկ ուրիշ կյանք է:
