ՔՈԱՖ ՍՄԱՐԹ կենտրոնը արդեն գործում է

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լսել եք, չէ՞, Լոռու ՍՄԱՐԹ կենտրոնի մասին, որը գտնվում է Դեբեդ-Դսեղ գյուղերի խաչմերուկում։ Հրաշք միջավայր, հրաշք վայր, ամբողջը՝ ՀՐԱՇՔ։ Այնքան ոգևորված եմ ուզում խոսել մեր ՍՄԱՐԹ-ի մասին, որ հաճախ բառերն եմ խառնում, բայց ուզում եմ, որ շատերը իմանան, թե ինչ ունենք մենք։

ՍՄԱՐԹ կենտրոնը հնարավորություն է տալիս գյուղաբնակ բնակիչներին սովորելու, ի դեպ՝ ոչ միայն երիտասարդ,այստեղ կարող են սովորել նաև մեծահասակները։ ՍՄԱՐԹ-ի թիրախային բնակչությունը՝ 5 համայնք 2018 թվականին, իսկ 2019-ին՝ 12: ՍՄԱՐԹ կենտրոնը կարող է ծառայել օրական 250 մարդու համար։ 

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

ՍՄԱՐԹ-ը Թումո չէ, ՍՄԱՐԹ-ում ՏՏ-ները օգտագործվում են որպես միջոց։ Բաց է բոլորի համար և անվճար։ ՍՄԱՐԹ-իս մասին այսքանը։ Մայիսի 27-ի բացման միջոցառմանը շատ էին սպասել, շատ-շատ, թե՛ ՔՈԱՖ-ի աշխատակիցները, թե՛ կամավորները, թե՛ պարզապես այն մարդիկ, որոնք սովորելու են այնտեղ։ ՍՄԱՐԹ-ի բացմանը մոտավորապես 70 կամավորներ էինք, ու ձեռք բերեցինք բավական շատ ընկերներ։ Կողքի համայնքների երիտասարդներին ճանաչելու, ընկերանալու ու հարազատանալու հնարավորություն է տալիս թե՛ ՍՄԱՐԹ-ը, թե՛ COAF-ը։ Ու յուրաքանչյուր կամավոր ուներ իր պարտականությունը, այնքան մեծ ու համախմբված թիմային աշխատանք էր, որ ևս մեկ անգամ շնորհակալություն եմ ուզում հայտնել։ Ուզում եմ բոլորիս շնորհավորել ՍՄԱՐԹ-ի բացման առիթով ու յուրաքանչյուրիս մաղթել ՍՄԱՐԹ-ում հնարավորինս ՍՄԱՐԹ լինել։ 

#ՄարդըՍՄԱՐԹլինի

#Դբա_Սմարթ

Սյուզաննա Խառատյան

***

Մայիսի 27-ին Լոռու մարզի Դեբեդ գյուղի տարածքում բացվեց իր տեսակի մեջ դեռևս միակ COAF SMART կենտրոնը: Կենտրոնը նախատեսված է դրան մոտ ընկած գյուղերի բոլոր բնակիչների համար, բայց հիմնական թիրախային խումբը հանդիսանում են 3-35 տարեկանները: 2018-ի դրությամբ այդ համայնքները կլինեն 5-ը, հաջորդ տարի աշխարհագրությունը կընդլայնվի մինչև 12 համայնք:

Նախատեսվում են առաջիկայում նմանատիպ կենտրոններ ստեղծել ՀՀ բոլոր մարզերում:
COAF SMART կենտրոնը Հայաստանի Մանուկներ հիմնադրամի SMART նախաձեռնության մասն է կազմում: Հիմնադրամը իր գործունեությունը սկսել է ծավալել 2004 թվականին Արմավիրի մարզի Քարակերտ համայնքից: Իրենց աշխատանքները շարունակելով Արմավիրի նաև այլ գյուղական համայնքներում` վերջին տարիներին սկսել են նաև գործունեություն ծավալել Լոռիում: Կենտրոնի կառուցման նպատակը գյուղական համայնքների բնակիչների հետ աշխատանքը ավելի արդյունավետ և համակարգված դարձնելն է, միևնույն ժամանակ, մարդկանց այնպիսի կրթություն տալը, որի հնարավորությունը մինչ այժմ չեն ունեցել:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Կառույցի ճարտարապետը լիբանանահայ Փոլ Գալուստյանն է, որի նախագծով շինությունը բաժանվում է երեք թևերի, կենտրոնում չորս պարող պատերն են, որոնք հանդիսանում են նաև հիմնասյուներ, մուտքից ձախ 150-200 մարդկանց համար նախատեսված ամֆիթատրոնը, իսկ պատերին փոխարինող պատուհանները կառույցը ներդաշնակեցնում են Լոռվա փարթամ բնության հետ
Տարածքում շինարարական աշխատանքները դեռևս ավարտված չեն, քանի որ SMART կենտրոնը միայն նույնանուն ավանի մասն է կազմում: Ավանի տարածքը իր մեջ արդեն իսկ ներառում է հյուրատուն `12 սենյակներով`նախատեսված բարերարների, հյուրերի, այցելող մասնագետների համար: Առաջիկայում նախատեսվող կառույցների թվում է ճեմուղին, սպորտային օժանդակ կառույցները, լողավազանը և այլն:
Կենտրոնի դասընթացները իրենց մեջ ներառում են ռոբոտիկա, բլոկչեյն, ծրագրավորում, անգլերեն, պար և երաժշտություն, գյուղատնտեսություն, արվեստ, մանկական զարգացում, մեդիա գրագիտություն, առողջապահություն, տնտեսական զարգացում, տուրիզմ և այլն:

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի

Կենտրոնի բացման միջոցառմանը ներկա էին մշակույթի, առողջապահության, կրթության և գիտության , աշխատանքի և սոցիալական հարցերի, տարածքային կառավարման և զարգացման նախարարները, կենտրոնի ստեղծմանը մեծապես նպաստած բարերարները, շահառու համայնքի համայնքապետերը և դպրոցների տնօրենները: Հյուրերը նախ ծանոթացան կենտրոնի հնարավորություններին, ներկա գտնվեցին ռոբոտաշինության դասի, բանավեճի խաղի, դիտեցին կարճամետրաժ ֆիլմեր COAF-ի գործունեության և Կենտրոնի ստեղծման պատմության մասին, ունեցան շրջայցեր շինության ողջ տարածքում: Միջոցառման երկրորդ մասում ելույթ ունեցավ ամերիկահայ գործարար և COAF-ի հիմնադիր Գարո Արմենը` շնորհակալություն հայտնելով բոլոր հյուրերին`ներկա գտնվելու, բարերարներին `իրենց օժանդակելու համար, այնուհետև ելույթ ունեցան հիմնադրամի կողմից ֆինանսավորվող ծրագրերին մասնակցած երեխաներ, ովքեր պատմեցին իրենց կյանքում հիմնադրամի ունեցած դերի մասին:
Կենտրոնի բոլոր դասընթացները անվճար են:
Թե’ հյուրերը, թե’ բարերարները և թե’ շահառու համայնքների բնակիչները մեծ հույսեր ունեն` կապված այս կենտրոնի հետ, որպես նոր սերունդ կրթող և գյուղաբնակների կյանքը ավելի լավը դարձնող նախաձեռնության:

Անի Ղուլինյան

Հավաքիր քո հետևից

Վանաձորը  միշտ էլ աչքի է ընկել իր  յուրահատուկ մոտիվներով ու գաղափարներով: Այս անգամ էլ  վանաձորցի  հինգ երիտասարդներ հավաքվել և գունազարդել են մեր  քաղաքի աղբարկղերը:

«Հավաքիր քո հետևից» ծրագրի  շրջանակներում «Ջինիշյան» հիշատակի հիմնադրամի  կողմից պարգևատրվել են 40 հազար  դրամով: Նրանք հիմնականում գունազարդում են այն աղբարկղերը, որոնք գտնվում են մարդաշատ վայրերում: Ծրագրի իրականացման մեջ  մեծ ներդրում ունեն կամավորները: Կազմակերպիչները ցանկանում են գունազարդել քաղաքի շատ աղբարկղեր, բայց ժամանակի սուղ լինելու պատճառով  առաջիկայում պլանավորում են  նկարազարդել կենտրոնական վայրերում գտնվողները: Նկարներին զուգահեռ կարելի է նաև նկատել գրառումներ, որոնք մարդկանց էլ ավելի են գրավում:

Ծրագրի  անդամները արել են իրենց առաջին քայլը, իսկ մենք կարող ենք  նրանց օգնել  երկու բանով. կա՛մ  դառնալ կամավոր, կա՛մ էլ պահպանել այն, ինչ արդեն իսկ ունենք:

Տարբերվող միանման մարդիկ

Լուսանկարը՝ Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը՝ Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Այս մասին որոշեցի գրել, երբ ուսուցիչներից մեկն ասաց, որ մենք` աշակերտներս, բոլորս նույնն ենք իր համար: Ցավալի է, որ լսեցի այս խոսքերն ուսուցչից, ով աշխատել է և դեռ պիտի աշխատի հարյուրավոր աշակերտների հետ, վստահեցնելով, որ նրանք նման են, որ նրանք բոլորը նույնն են:

Իսկ արդյո՞ք նման են մարդիկ:

Կենսաբանության ու բժշկության մեջ բոլորը նույնն են, տարբերվում են միայն հիվանդությունները, որոնք տանջում են հերթով բոլորին:

Ըստ իս, դա ամենևին էլ ճիշտ չէ:

Միգուցե այս մարդու մոտ շաքարախտ է, որովհետեւ փոքր ժամանակ նա չի զգացել մոր սերը և այդ մայրական քաղցրության պակասը լրացնելու համար շատ շաքար է օգտագործել, և միգուցե բուժվելն էլ ամենևին անհնար է, քանի որ մայրը վաղուց մեռած է: Իսկ մյուսի մոտ հակառակը` շաքարի պակաս է, քանի որ մոր այդ քաղցր սիրուց հետո, որ այս քառասունամյա տղամարդը զգացել է տարիներ առաջ, այժմ ոչինչ չի կարող փոխարինել, և անգամ ամենաքաղցր կոնֆետը նրա կոկորդը դառնությամբ է լցնում:

Իսկ այ, ալբինիզմը, գիտե՞ք ինչու է առաջանում: Չէ ~, չէ, էլի սխալ եք մտածում: Էլի արթնացավ ձեր ներքին կեսաբանը: Լռեցրե’ք նրան, նա ստում է: Ուզո՞ւմ եք իմանալ ճշմարտությունը: Պարզից էլ պարզ է: Ուղղակի մայրը շատ է սիրել սպիտակ գույնը, իսկ փոքրիկը, ինչպես բոլոր փոքրիկները, ամեն ինչ արել է, որ մայրն իրեն սիրի, անգամ ծնվել է սպիտակ մաշկով:

Համոզվեցի՞ք: Ինչևէ, ես գիտեմ, մենք տարբեր ենք, քանի որ ուղղակի չեմ հավատում, որ կարող ես գտնել մեկին, ով կլինի իմ հոգու ճիշտ արտացոլանքը: Համոզված եմ, չես կարող գտնել անգամ քո հոգու կրկնօրինակին:

Եվ վերջապես, ինչ անհետաքրքիր կլիներ կյանքը, երբ մեզ շրջապատեին «մենք»: «Մենք» խոսեինք մեզ հետ, ու «մենք» խորհուրդներ տային մեզ: Ինչպե՞ս կարող էինք մենք սիրել «մեզ»: Չէ որ մենք սիրում ենք նրանց, ովքեր լրացնում են մեր հոգու դատարկությունը: Երևի թե լսել եք, ոնց են սիրահարներն իրար «կես» անվանում: Իսկ երբ սիրենք «մեզ», մյուս մասը փուչ կմնա: Սարսափում եմ պատկերացնել:

Մենք տարբեր ենք: Միանման տարբերվող մարդիկ: Նման ենք, երբ փորձում ենք տարբերվել ներկելով մեր մազերն ու գնում ենք մոդայիկ հագուստ` չգիտակցելով, որ դա կոտրում է մեր անհատականությունը, դարձնում մեզ այն տարբերվող նմաններից մեկը: Մենք բոլորս նույնն ենք, տարբերվում են միայն մեր փորձերը՝ դառնալ տարբերվող:

Եվրոպայի օրը Վանաձորում

Ինչպես ամեն տարի, այս տարի նույնպես Վանաձորում նշվեց Եվրոպայի օրը: Առավոտից Հայքի հրապարակում խառնաշփոթ էր տիրում: Մարդիկ միջոցառման հենց առաջին րոպեներից աջ ու ձախ էին վազվզում, որպեսզի հասցնեն մասնակցել անցկացվող մրցույթներին: Սկզբում եղավ վիկտորինա, այնուհետև հարց ու պատասխան, որի ժամանակ բազմաթիվ մարդիկ նվերներ ստացան: Յուրաքանչյուր մրցույթին հաջորդում էին երաժշտական դադարները: Ինչպես նաև բաժանվեցին նվերներ ՝ գրիչներ, կպչուն պիտակներ և այլն:

Օրը ամփոփեցինք մի ավելի հետաքրքիր մրցույթով, ամեն մեկի մոտ կար թուղթ, որի վրա գրված էր թիվ, և հաղորդավարը վիճակահանության սկզբունքով ընտրում էր հաղթողներին: Գլխավոր մրցանակները տրվեցին հինգ հոգու՝ ականջակալներ, իսկ մնացածներին՝ շապիկներ և բաժակներ:

Ու թեև եղանակային վատ պայմաններին, մարդիկ ուրախանում և պարում էին: Իսկ ամենահետաքրքիրը այն էր, որ հաղթողների շարքում էին նաև մեծահասակները, ովքեր իրենց լավ տրամադրությամբ վարակում էին մի անի ամաչկոտ երիտասարդների:

Բաց գրադարան Վանաձորում

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Գրքասե՞ր ես, սիրում ես անվերջ կարդա՞լ, գրքեր նվիրել ու ի ցույց դնել մարդկանց, որ հենց այդ զարմանահրաշ գրքե՞րն են, որ մարդուն կորով ու ամրություն են տալիս ու մի մեծ միտք…..

Դե ուրեմն, արի Վանաձոր, կամ ինքդ փորձիր անել այն, ինչ արեցին մի շարք երիտասարդներ:

Մի փոքրիկ անկյուն, հենց Վանաձորի սրտում:

Մի փոքրիկ անկյուն, բայց մի մեծ գանձարան զմրուխտյա քաղաքում:

Վանաձորի պետական համալսարանի մի խումբ ուսանողների և «Ջինիշյան հիշատակի հիմնադրամի» ուսանողական ծրագրային թիմի նախաձեռնությամբ «Արցախ պուրակում» «Բաց գրադարանն» արդեն մեր աչքերի առջև է:

Ընտրման փուլն անցավ հաճելիորեն լարված, որին մասնակցում էին մի խումբ ուսանողներ իրենց ծրագրերով: Արդյունքում ժյուրիի կողմից հավանության արժանացան ընդամենը երկու ծրագիր, որոնք էլ երաշխավորվեցին ֆինանսավորման:

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Լուսանկարը` Դայանա Ամիրխանյանի

Երկու ամիս տևած նախապատրաստական աշխատանքների արդյունքում ապրիլի 19-ին «Բաց գրադարան»-ն արդեն «Արցախ պուրակում» էր: Գրքերի հավաքման գործընթացն ընթացել է նախապատրաստական աշխատանքներին զուգահեռ: Տարածված հայտարարությունների արդյունքում մի շարք կամավորներ տրամադրել են բազմաթիվ գրքեր:

Ծրագրի ղեկավարը Վանաձորի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ուսանողուհի Շուշան Ներսիսյանն է:

Գրադարանն ունի օգտվելու կանոնակարգ, որի գլխավոր պայմանը գրադարանը երբեք դատարկ չթողնելն է: Յուրաքանչյուրն այնտեղից կարող է վերցնել կամ փոխանակել ցանկացած գիրք: Գրադարանը հնարավորություն է տալիս ծանոթանալու առկա գրականությանը, ընթերցելու այն մոտակա այգում կամ սրճարանում, վերադարձնելու գրադարանին կամ ցանկության դեպքում անվճար ձեռք բերելու այն՝ սեփական գրքերից որևէ մեկը նվիրելով գրադարանին:

Դե ինչ, գաղափարնեով լեցուն հասարակության մեջ, այլոց մնում է միայն աջակցել, և պահպանել այն, ինչ արդեն ստեղծվել է:

janna sargsyan lori

Արձագանքում եմ «Գյուղագրություն» հոդվածին

Ճիշտն ասած, նյութը կարդալուց հետո շատ զարմացած, մի քիչ էլ մտահոգված եմ: Անի ջան, իհարկե դու պատմել ես սովորական գյուղի ինչ-որ պատմություն, բայց առանց հետևանքների մասին մտածելու:

Նախ, եթե նյութդ կոնկրետ գյուղի է վերաբերվում, կխնդրեի նշեիր, որովհետև բոլոր գյուղերում չէ ներկայացրածդ վիճակը: 17.am-ի հիմնական ընթերցողները և թղթակիցները գյուղի երեխաներ են,  երեխաներ, որոնք շատ մեծ դժվարությամբ են ինտեգրվում հասարակությանը: Մենք փորձում ենք մեր գրած հոդվածներով երեխաներին ու երիտասարդներին ոգևորել, որ ապրեն ու արարեն իրենց գյուղում ու ինչ դժվարության էլ հանդիպեն, չհիասթափվեն ու միշտ ձգտում ունենան հասնելու իրենց նպատակին:

Եվ հետո, գյուղում ապրող և ինչ-որ բաներից հետ մնացողը ընդհանրապես մեղավոր չէ նույն սրճարանից ու ռեստորանից օգտվելու համար: Ինչպես ասում ես, ամեն քայլափոխիդ սուպերմարկետների փոխարեն բանջարանոցներ են: Իսկ երբ դու քաղաքում նույն սուպերմարկետից բանջարեղեն ես գնում, երբևէ մտածո՞ւմ ես դա ինչ ճանապարհով է հասել քաղաք:

Եվ վերջում, գյուղում ապրելը անհետաքրքիր է նրանց համար, ովքեր գրեթե չեն եղել գյուղում: Եթե ապրողներից հարցնենք, նրանք մեծ հաճույքով ապրում ու արարում են և ամեն օր փորձում ինչ-որ կերպ հետաքրքիր դարձնել իրենց առօրյան:

seda mkhitaryan

Սիրո և հանդուրժողականության դրվագներ

Ցույցերը նոր-նոր էին սկսվում Վանաձորում։ Չէի մասնակցում։ Էդ օրը որոշել էինք քաղաքում հարցում անել` ընդհանուր մթնոլորտը ճշտելու համար։ Քայլում ենք, հարցնում, մարդիկ հուսահատ պատասխաններ են տալիս։ Մենք էլ ենք հուսահատվում։ Մոտեցա մի տղամարդու։ Հարցնում եմ, արդյո՞ք ցույցերին մասնակցում է, ի՞նչ կարծիք ունի։ Պարզվեց Ռուսաստանից նոր է եկել, ու իր խոսքով ասած, «պալիծիկայով» չի հետաքրքրվում։ Մի քանի օր հետո, էդ մարդուն ամեն օր տեսա ցուցարարների շարքում։ Հուսամ` արդեն հետաքրքրվում է «պալիծիկայով» ու էլ Ռուսաստան չի գնա։

Ընդվզում էինք էլի։ Վանաձորի փողոցներով քայլում էինք` հայտնի լոզունգները վանկարկելով։ Տեսնեմ` մի կին հեռվից ժպտալով ինձ է նայում։ Երբ մոտեցանք իրեն, առաջ եկավ ու գլուխս շոյեց, ասաց` ապրես։ Էլ էդ կնոջը չհանդիպեցի, բայց ինքը ինձ համար հեղափոխության սիմվոլներից դարձավ։

Մերժման երկրորդ փուլում էինք արդեն։ Փակ փողոցում կանգնած խոսում ենք։ Շատ մարդ կա` ծանոթ-անծանոթ։ Մի աղջիկ ուզում էր գրախանութ գնալ, խնդրեց միանամ իրեն։ Ճանապարհին բարձր երգելով գնում ենք։ Հասանք գրախանութ։ Նվեր էր ուզում գնել իր ընկեր Անահիտի համար։ Միասին մի սիրուն գրիչ ընտրեցինք։ Խանութում բարձր խոսում ենք, վաճառողը նկատողություն արեց, թե` խուլ չեմ, մի քիչ կամաց խոսեք։ Մենք էլ ասեցինք, թե բարձր խոսելը սովորություն է դարձել։ Հետ դարձի ճանապարհին էլի երգում էինք։ Էդ աղջկա անունն անգամ չիմացա։

5-6 հոգով ընկած բաց փողոց ենք փնտրում, որ փակենք։ Դժվար էր, բայց գտանք։ Երջանիկ դեմքով նստեցինք մի կտոր բաց փողոցի վրա ու դա էլ փակեցինք։

Ես ու Անուշը փողոցում վազվզում ենք, կռվում` թե ով ավելի սիրուն կադր կստանա։ Անուշը հաղթում է։

Մարզպետարանի դիմաց նստած ենք։ Պահանջում ենք, որ աշխատակազմը մեզ միանա։ Դե, սոված ենք։ Արսինեն պայուսակից մի կոնֆետ գտավ։ Բաժանեցինք երեք մասի ու կերանք։

Հրապարակի պապիկները խնդրում են, որ ինտերնետով տեսնեմ, թե Նիկոլն ինչ նոր հայտարարություն է արել։ Կապերը ծանրաբեռնված են, ինտերնետից օգտվել չի լինում։ Բացատրեցի պապիկներիս, որ չեմ կարող օգտվել։ Ժպտացին։ Հասկացան։

Հեղափոխությունը, լոռեցու ասած, կրեցինք։ Գյուղ ենք գալիս գազելով։ Մեքենայի մեջ թեժ քննարկում է. «Որ Նիկոլին Նարեկացու պես սրբերի շարքն էլ դասեն` ես համաձայն եմ», «Սա պատմության մեջ չլսված բան էր», «Ինչ անըմա ժողովրդին աչոտ ա տալի, լա տենանք մինչև վերջ սհե շարունակվըմ ա՞» …

ani tadevosyan lori

«Բայց մենք ժպտում ենք…»

Մինչ հեղափոխությունը ես և իմ ընկերները գնացել էինք «Լավ էլի» և «Clocker» խմբերի համերգին։ Իսկապես, ինձ համար շա՜տ սպասված համերգ էր, որովհետև ամեն օր և ամեն պահի իրենց երգերն էի երգում և երազում, որ նորից հայտնվեմ համերգին։ Նրանց երգերը շատ յուրահատուկ են։ Գիտեք, ես չէի պատկերացնում, որ երկու-երեք օր հետո այդ համերգին հավաքված նույն մարդկանցով մասնակցելու ենք մեր երկրի համար այս պատմական շարժմանը, թավշյա հեղափոխության մասնակիցներից ենք լինելու։ Համերգին երգում էինք.

«Նրանք մեր ընթացքին նենգ պատեր կանգնեցրին,
Կապեցին սևակնած շղթաներ,
Կապեցին հուսահատ շղթաներ,
Բայց մենք ժպտում ենք…»։

Եվ ով կպատկերացներ, որ այդ նույն երգը մեր շարժման հիմներից մեկն էր լինելու։ Եվ իսկապես, չնայած մեր հասցեին հնչող տարբեր սպառնալիքներին, մենք նայում էինք նրանց դեմքերին և թեթև ժպտում էինք։
Մայիսի 2-ին ամբողջ Հայաստանով մեկ տոտալ գործադուլ և դասադուլ էր։ Վանաձորում երթուղայինները չէին աշխատում, խանութները փակ էին, բոլորը միախմբված դուրս էին եկել փողոց և իրենց հաղթական քայլն էին անում։ Այդ օրը շատ տպավորիչ էր, որովհետև Վանաձորում սովորական դարձած անձրևը չկար, և արևն էր շողում մեր՝ դարերով պայքարող ազգի վրա։
Այո՛, այդ հեղափոխությանը մասնակցելիս մենք վերջ դրեցինք մեր ցավերին և տխրությանը։ Մենք հաղթել ենք, և դրանով ամեն ինչ ասված է։ Էլ չեն լինի տխուր դեմքերը, էլ չեն լինի նրանք, ովքեր կասեն՝ երկիրը երկիր չի, էլ չեն լինի նրանք, որ կասեն՝ լավ, էս ի՞նչ սերունդ ա։ Մենք վերջ տվեցինք այդ ամենին։ Հիմա մենք ուղղակի ժպտում ենք։ Ես իսկապես երջանիկ եմ։

Լինել քաղաքացի

Լուսանկարը՝ Վահե Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Վահե Խաչիկյանի

Ասում են՝ մեկ բան է ասել, որ դու քաղաքացի ես, մեկ այլ բան է՝ լսել դրա մասին: Լսելով այլոց խնդիրները, մենք ավելի հստակ ենք հասկանում, թե ինչպես և ինչ եղանակներով կարելի է լուծել որոշ խնդիրներ: Սակայն տեսնելով շատերի պայքարը հանուն ինչ-որ բանի, դա առավելապես մեզ զգոնացնում է և ստիպում ավելի պահանջատեր լինել:

Ահա և մայիսի 10-ին ՀԿ Կենտրոնը Վանաձոր ԻնֆոՏուն ծրագրի շրջանակներում կազմակերպեց հերթական ֆիլմի դիտումը։

Այս անգամ դիտեցինք «Լինել քաղաքացի» փաստավավերագրական ֆիլմը։

Մասնակից լինել քեզ վերաբերող որոշումների կայացմանը, նվաճել սեփական իրավունքները, ինքնակազմակերպվել, հաստատել սեփական տեսակետը` լինել քաղաքացի: Վերջին տարիներին գործող քաղաքացիական նախաձեռնությունները որակապես նոր տիպի հասարակություն են ձևավորում Հայաստանում: Ֆիլմը պատմում է իրականացված ակցիաներից մի քանիսի մասին, որոնք քաղաքացիների համառ պայքարից հետո հաջողությամբ են ավարտվել:

Ֆիլմը մասնավորապես պատմում է «Ժամանակավորապես անաշխատունակ անձանց իրավունքների պաշտպանության» (հղիների պայքար), «Բանակն իրականում» նախաձեռնության, «Պահպանենք Կինո «Մոսկվայի» ամառային դահլիճը», «Անհատ տաքսու վարորդների իրավունքներ», «Պահպանենք Թռչկանի ջրվեժը» և այլ քաղաքացիական նախաձեռնությունների պայքարի ու հաջողությունների մասին։

Քաղաքացին է, որ պարտավորված է լինել երկրի կարևոր մասնիկ ու առաջնորդ, պետք է սա ընդմիշտ հիշել ու «ղեկը» միշտ մեր ձեռքում պահել:

margarita voskanyan lori

Բացահայտումների հեղափոխությունը

Մեր հեղափոխության հիմքում սերը, համերաշխությունն ու հանդուրժողականությունն էր: Հրապարակներում ու փողոցներում հավաքաված բոլոր-բոլոր մարդիկ` ծանոթ, թե անծանոթ, իրար սիրում էին, հարգում էին, հասկանում էին: Այդ համատարած սիրո գլխավոր աղբյուրը հեղափոխության առաջնորդներն էին. Նիկոլ Փաշինյան, Սասուն Միքայելյան ու էլի շատ մարդիկ: Բայց այդ մարդկանց մեջ կար մեկը, որն ինձ համար դարձավ այս հեղափոխության ամենասիրուն կողմը, այս հեղափոխության իմ բացահայտումը: Արարատը Միրզոյան` մի ուրիշ գաղափարախոսության ու արժեքների տեր մարդ, հեղափոխության ամենափայլուն ու լուսավոր կետը: Նրա ամեն մի խոսքը ինձ համար մեծ կշիռ ու կարևորություն ունի:

Հիմա արդեն բոլորը գիտեն, որ Արարատն ինձ համար զուտ քաղաքական գործիչ չէ, այլ կայունության, հաստատակամության ու էլի լիքը դրական հատկանիշենրի խորհրդանիշ, ու երբ հեռուստատեսությամբ նա ելույթ է ունենում, բոլորը զանգում են ու զգուշացնում` հեռուստացույցը միացրու, Արարատն է խոսում: Ես պատրաստ եմ նրան ու նրա ելույթները ժամերով ու օրերով լսել, որովհետև իրականում նրա ամեն մի ելույթ շատ կարևոր է ու ուսանելի:

Այսօր արդեն շատ ուրախ ու հպարտ եմ, որ մեր երկրում մի շատ կարևոր պաշտոն հենց նրան է վստահված:

Միշտ հետաքրքրված եմ եղել քաղաքականությամբ, բայց երբևէ չեմ մտածել, որ կունենամ քաղաքական իդեալ: Այս մարդը իմ քաղաքական իդեալն է, որից` յուրաքանչյուրս շատ բան ունենք սովորելու:

Ու մեր նորընտիր փոխվարչապետին սկսում եմ ավելի ու ավելի շատ սիրել, երբ իմացա` որն է նրա ամենասիրելի գիրքը. Բուլգակով «Վարպետը և Մարգարիտան»: Մի մեջբերում հիշեցի այդ գրքից. «Հասկացեք, որ լեզուն կարող է թաքցնել ճշմարտությունը, իսկ աչքերը` երբեք»: Հիմա Արարատը կարող է չխոսել իր` իմ բոլոր նշած դրական հատկանիշների, իր` մեր երկիրը շենացնելու գործին մասնակից լինելու կարևորության մասին, բայց դուք հո կույր չե՞ք, նրա աչքերն ամեն բան ասում են, աչքերը երբեք չեն կարող խաբել: