Պատմություններ օվկիանոսի այն կողմից. Նեշվիլի գրադարանը

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Օրեր առաջ այցելեցի Նեշվիլի գրադարաններից մեկը: Առաջին բանը, որ գրավեց ուշադրությունս՝ գրադարանի կառուցվածքային դասավորությունն է: Գրադարանը բաժանված է սրահների ըստ տարիքային խմբերի ու այդ տարիքին առանձնահատուկ հետաքրքրությունների:

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Մանկական բաժինն են կազմում մանկական գրքերով լցված գրադարակները, խաղալիքները, տիկնիկային թատրոնն ու խաղահրապարակը: Մեծահասակների բաժինները համալրված են գրականությամբ (ըստ տարիքի ու մասնագիտության), համակարգիչներով, հեռուստացույցներով, վիդեոխաղերով: Որոշ ընթերցասրահներ ունեն տարիքային սահմանափակում:

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Ժամանակակից մեթոդներով գրականության ուսումնասիրման հնարավորությունը գրավում է բազմաթիվ ընթերցողների, բայց միևնույն ժամանակ, մոդեռնիզացումը հանգեցնում է բացասական արդյունքների:

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Գրադարանի պայմանները գրավում են նաև բազմաթիվ անօթևան մարդկանց, ովքեր կարող են մինչև օրվա վերջ զբաղեցնել գրադարանը՝ ընթերցասրահներում նստած հեռուստացույց դիտելու համար: Անվճար Wi-Fi-ի ու վիդեոխաղերի առկայությունը նույնպես գրավում է մարդկանց, բայց ոչ կարդալու նպատակով: Հետևաբար գրադարանն ինչ-որ տեղ դադարում է ծառայել իր բուն նպատակին:

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Լուսանկարը՝ Եվա Խեչոյանի

Էնպես որ, միգուցե հայաստանյան գրադարանների մասնակի մոդեռնիզացումը կամ ավանդական գրադարանային մոդելի բացարձակ պահպանումն ի օգուտ մե՞զ է: Ո՞վ գիտե…

artyom safaryan

Երկու էկրանավորում, բազմաթիվ կարծիքներ

Թեթև վերարկու, դասական անգլիական գլխարկ և ծխամորճ։ Սառը բնավորություն, անգերազանցելի վերլուծական միտք: Եվ ո՞վ է այս հերոսը, որը իր քաջ ընկեր Վաթսոնի հետ փորձում է լուծել տարատեսակ խորդուբորդ և վտանգավոր հանցագործությունների առեղծվածը։ Ինչպես բոլորս էլ հասկացանք, խոսքը անկրկնելի Շերլոկ Հոլմսի մասին է, որը համարվում է բոլոր ժամանակների լավագույն խուզարկուն։ Բայց այսօր ես խոսելու եմ ոչ թե գրքի, որի հետ ճիշտն ասած, «մտերմացել եմ» բանակում, այլ Հոլմսի էկրանավորումների մասին։

Ընթերցելով գիրքը՝ ես որոշեցի, որ պետք է տեսնել, թե ինչպիսին է Հոլմսը կինոէկրանին։ Առաջ ընկնելով ասեմ, որ Շերլոկը նվաճել է նաև կինոմանների փխրուն սրտերը։ Նա հայտնվել է կինոյում 200-ից ավելի անգամ, իսկ նրա դեբյուտը մեծ կինոյում գրանցվել է դեռ հեռավոր 1900 թվականին։ Մինչ այսօր էլ այդ հերոսը համարվում է իսկական լեգենդ՝ հիմնականում երկու կինոադապտացիաների շնորհիվ։ Առաջինը Մասլեննիկովի ադապտացիան է 1980 թվականին, որտեղ գլխավոր դերը հոյակապ կատարում է Վասիլի Լիվանովը, իսկ երկրորդը «Բի-Բի-Սի»-ի ադապտացիան է, որտեղ Շերլոկին մարմնավորել է Բենեդիկտ Քեմբերբետչը՝ 2010 թվականից ընթացող սերիալում։

Ես, ճիշտն ասած, սխալ եմ համարում համեմատել այս երկու սերիալները, քանի որ երկուսն էլ հոյակապ են թե՛ սյուժետային պահով, թե՛ օպերատորական, բայց ես մի քիչ նեղացած եմ ներկայիս սերնդից, քանի որ նրանք գովում են բրիտանական տարբերակը՝ մոռանալով, թե ինչ հեղափոխություն արեցին Լիվանովը և Սոլոմինը հեռավոր 1980 թվականին։ Հարկ կհամարեմ շեշտել, որ Լիվանովը արժանացել է ասպետի կոչման հենց Անգլիայի թագուհու կողմից: Նույն կոչումից ունի նաև Քեմբերբետչը, բայց ամեն դեպքում պետք է հաշվի առնել, որ Լիվանովը իր դերը հոյակապ կատարել է սովետական ժամանակներում, իսկ այդ ժամանակ նման գնահատականի արժանանալը հենց Հոլմսի ծննդավայրում թվում էր անհասանելի բարձունք։ Ինձ թվում է՝ Կոնան Դոյլը շատ կհավաներ հենց Մասլեննիկովի ադապտացիան: Սովետական տարբերակում հերոսները ավելի մարդկային են և հասարակ, այլ ոչ թե «մեգաուղեղներ» են, որոնք ուղղակի մի ակնթարթում կարող են լուծել ամենադժվար խնդիրները։ Եվ հետաքրքիրն այն է, որ Լիվանովի Հոլմսը, ի տարբերություն անգլիական կոլեգայի, չի կենտրոնացնում հանդիսատեսի ուշադրությունը իր «գերուղեղի» վրա, չնայած, որ փայլում է իր գիտելիքներով ոչ պակաս, այլ հակառակը՝ նա ավելի մարդկային և ջերմ է վերաբերվում իր ընկեր Վաթսոնին և գնահատում իր տան տիրուհի միսիս Հադսոնին։ Խորհրդային օրինակում ձգում է հենց այդ փոխհարաբերությունների քիմիան, ինչը բացակայում է անգլիական օրինակում։ Ի տարբերություն անգլիական օրինակի՝ Հոլմսը և Վաթսոնը խորհրդային տարբերակում ընկերներ են, որոնք ճիշտ է, կարծես երկու տարբեր մոլորակներից իջած լինեն, բայց հարգում են միմյանց տեսակետները։ Վաթսոնը այստեղ ուղղակի առարկա չէ, որին Հոլմսը իր հետ քարշ է տալիս ամեն տեղ, իսկ նա էլ ուղղակի հաստատում է հանճարեղ խուզարկուի յուրաքանչյուր բառը, այլ Հոլմսին հավասար կերպար, որը կարող է առաջարկել իր սեփական կարծիքը և ինչ-որ տեղ նաև հակաճառել Հոլմսին: Իսկ Հոլմսը այստեղ չի փորձում պատեհ-անպատեհ ցուցադրել իր ինտելեկտուալ առավելությունները շրջապատի և, հատկապես, Վաթսոնի հանդեպ։ Նա, ընդհակառակը, փորձում է ամեն կերպ ընդգծել իր ընկերոջ կարևորությունը իր հաջողության մեջ։ Սովետական Հոլմսը հիշեցնում է ընկերների հետ բուխարու շուրջը սուրճի և ծխախոտի ընկերակցությամբ վարվող ջերմ զրուցող ընկեր է, ի տարբերություն իր բրիտանական կոլեգայի։

Առանձին հարգանքի են արժանի դերասանները, որոնք փաստացի խաղում էին հանուն գաղափարի, այլ ոչ թե 16-19 տարեկան աղջիկների կուռքը լինելու։ Նկատվում է նրանց եռանդը և նվիրումը, ինչը, ցավոք սրտի, շատ քիչ է հանդիպում ներկայիս կինոարվեստում։ Այս յուրահատուկ ջերմությամբ ողողված ֆիլմը շատ արագ տեղ գրավեց իմ սիրելի ֆիլմերի ցուցակում։ Իսկ ինչ վերաբերվում է անգլիական տարբերակին, ես այն նույնպես շատ սիրում եմ, բայց ոչ մի կերպ չեմ կարողանում վեր դասել սովետական տարբերակից։

Բայց միևնույնն է՝ երկուսն էլ հոյակապ են։

Հ.Գ. Գուցե ես սխալվո՞ւմ եմ, գուցե դու գերադասում ես բրիտանական տարբերակը: Այդ դեպքում գրիր և հիմնավորիր քո տեսակետը:

julieta stepanyan kotayk

Իմ Հրազդանը

Հրազդան քաղաքի իմ թաղամասում չկան գեղեցիկ շինություններ, գրադարաններ, կինոթատրոններ, սրճարաններ կամ այլ ժամանցի վայրեր: Չկան առևտրի կենտրոններ, խաղահրապարակներ: Փոխարենը կա այն հատվածը, որտեղից ես ու Լիանան փոքր տարիքում ծաղկի թերթիկներ ու տերևներ էինք հավաքում, որպեսզի «ճաշ եփենք»:

Կա այն նստարանը, որտեղ թե՛ տխուր, և թե՛ ուրախ պահերին ես ու Աննան կիթառ էինք նվագում: Ու երբ նվագում, երգում էինք Սեմ Սմիթի երգերից, Արմինեն պարտադիր ասում էր.
-Երեխեք, նենց բան երգեք, որ մենք էլ իմանանք, էլի:
Միգուցե Արմինեն Սմիթի դեմ ինչ-որ բա՞ն ունի: Ո՞վ իմանա:
Կա այն պատը, որի մոտ տասնյակ ժամեր էինք անցկացնում ու Արմինեի պատկերացրած լուսանկարը ստանալու հազարավոր փորձեր էինք անում:
Կա այն բանջարանոցը, որի կողքին միշտ մեծ զգուշությամբ էինք գնդակով խաղում, որ գնդակը չընկներ այնտեղ, ու Քնար տատիկը չծակեր այն:
Կա այն տանիքը, ուր միշտ ուզում էինք բարձրանալ ու նայել աստղերին, բայց էդպես էլ համարձակություն չունեցանք: Եվ վերջապես կա այն աստիճանը, որի միջոցով պիտի բարձրանայինք տանիք, բայց մնաց մեզ սպասելով:
Այս ամենը ավելի շատ են գեղեցկացնում իմ թաղամասը, քան դա կանեին զվարճանքի կենտրոնները:
Մեր թաղամասը այնքա՜ն պինդ կապերով է մեզ կապել, որ ազատվելն անհնար կլինի: Ու այդ կապերից մեկը հենց մեր ամուր ընկերությունն է:
Հենց իմ թաղամասում են լինում ամենագեղեցիկ մայրամուտներն ու լուսաբացները:

Արենի գինու փառատոն

Եթե գինեսեր ես կամ անգամ, եթե չես, հավանաբար գիտես գինու ամենամյա փառատոնի մասին: Գինու համահայկական փառատոնը ավանդաբար անց է կացվում հոկտեմբերի առաջին շաբաթ օրը «գինու երկրում»՝ Արենի գյուղում: Տոնը սկսվում է գյուղի մի ծայրից ու ավարտվում մյուսում: Չնայած, երևի, չի էլ ավարտվում, գիտե՞ս:

Եթե փառատոնի մասին շատ ուրիշ հստակ տեղեկություններ են հետաքրքրում, ուրեմն ասեմ, որ ես դրա համար չեմ այստեղ: Նման պաշտոնական բաները ուրիշ աղբյուրներից էլ կարող ես իմանալ, իսկ այ, ես եկել եմ՝ քեզ պատմեմ, թե ինչ եմ զգացել մայրաքաղաքից 120 կմ հեռավորության վրա:

Իրականում, ընտիր հնարավորություն է Վայոց Ձորի բնությամբ հիանալու, քաղաքի միապաղաղությունից կտրվելու, օրը տոն դարձնելու և ուրախանալու համար: Փառատոնի ծրագրում ներառված են լինում գինու պատրաստումը, համտեսը, հյուրասիրությունը և իհարկե, վաճառքը: Վաճառքից չեմ ուզում խոսել, մենակ ասեմ, որ ընտիր մարքեթինգ է կատարվում: Ուզում եմ ուշադրությունդ հրավիրել նախավերջին երկուսի՝ գինու համտեսի ու հյուրասիրության վրա: Ասեմ, որ արենիցիները (վստահ չեմ, որ էսպես են ասում, բայց ուրիշ բան չգտա) հրաշալի կերպով են անցկացնում: Գինու ընտրությունը մեծ է՝ կարմիրից մինչև սպիտակ, չորից մինչև կիսաքաղցր, ու համտեսելու ցանկությունը՝ ավելի: Տաղավարներին մոտենալն ու ժպիտներ ու ջերմություն չստանալն անհնար բան է: Իհարկե, ջերմություն ստանալու հարցում գինին իր գործն անում է ու այն էլ ինչ պատվով, բայց դե: Ու, միանշանակ, պատահական բան էլ չկա, ընտիր խաղողից ընտիր գինի են ստանում, ու դա անհերքելի փաստ է: Էնպես որ, հստակ խորհուրդ կտամ գոնե մի անգամ ներկա գտնվել տոնին: Թե բա՝ Save water, drink Karas:

milena araqelyan

Մի անգամ՝ Մարքեթինգի ավտոբուսով

Սեպտեմբերի 16: 16 օր էր անցել իմ ուսանողական արկածաշատ կյանքից: Չնայած այն փաստին, որ դժվարությամբ էի գտնում կանգառները, ճանապարհները, համալսարանը, ամեն բան հիանալի էր:

Ինչու՞ շեշտեցի սեպտեմբերի 16-ը: Հենց այս օրը մենք գտանք մեզ Մարքեթինգի ավտոբուսում: Գնում էինք արշավի. Գոշավանք, Հաղարծին ու ամենահիշարժանը՝ Սևան: Հարմար տեղավորվեցինք հիշողություններ կերտող ավտոբուսում:

Ասում են չէ՞, որ մարդկանց կարողանում ես լավ ճանաչել հենց ճանապարհներին: Մինչև ճանապարհ չանցնեի Լիլիթի հետ, չէի իմանա, որ նրա ականջակալներում ևս Creep-ը իր տեղն ունի, որ Արևը ամենահանգիստ ձայնով կարողանում է արտասանել «Մարգարիտն ու փրփուրը», որ Տաթևը ևս սիրում է ազգագրական պարեր, որ Մարինեն (մեր ֆակուլտետի ՈւԽ-ի նախագահը) ահռելի մեծ էներգիայով մարդ է, կարողանում է ոգևորել բոլորիս իր մի ժպիտով, որ Մարիաննան հրաշալի ձայն ունի և որ նրա հետ All of me երգելը ամենա-ամենան էր մեր ավտոբուսում:

Եթե բոլորի մասին գրեմ, միտքս շատ կերկարի: Ուղղակի ուզում եմ ասել, որ նոր մարդկանց բացահայտելը սիրուն երևույթ է: Մեր արշավը օգնեց ճանաչել ոչ միայն Հայաստանը, այլև ինքներս մեզ ու մեր ընկերներին: Լավ է, որ միասին հիշելու բան ունենք:

Հուսով եմ` ուսանողական կյանքը ավելի ու ավելի է հետաքրքրանալու: Պարզապես փորձեք ձեր տեղը գտնել նոր մարդկանց հիշողություններում:

eva khechoyan

Պատմություններ օվկիանոսի այն կողմից. կյանքի ու մահվան մասին

«Ավելի քան 59 զոհ և 400-ից ավելի վիրավոր Լաս Վեգասի երաժշտական փառատոնում: Կրակոցները եղել են նույն հյուրանոցից, որտեղ մենք՝ իմ ընտանիքն էր: 24-րդ հարկում մենք էինք, իսկ դեպքի զարգացումները տեղի են ունեցել 32-րդ հարկից: Դեպքերից ընդամենը 10-ը ժամ առաջ մենք հանձնել ենք մեր համարն ու լքել հյուրանոցը… Իմ ցանկությունն էր՝ մի գիշեր ևս մնալ ու մասնակցել երաժշտական այդ փառատոնին… Այ քեզ ճակատագիր, բա որ ասում եմ՝ Աստված կա, խի՞ չեք հավատում…»

Խորեն Արամունու այս կարճ ֆեյսբուքյան գրառումն ինձ ստիպեց վերանայել շուրջս տեղի ունեցող իրադարձություններն ու գրել այս նյութը:

Երևի թե բոլորդ լսած կլինեք Ֆլորիդայի համար դժբախտություն դարձած Իրմա փոթորկի մասին, որը 4,5 մետրի հասնող ալիքներով ջրի տակ է առել նահանգի քաղաքներն ու մոտ 3 մլն տներ զրկել էլեկտրականությունից: 6,3 մլն բնակիչ տեղահանվել է՝ նախօրոք տեղեկացված լինելով մոտեցող վտանգի մասին: Կան զոհեր:

Օրեր առաջ՝ սեպտեմբերի 24-ին, Նեշվիլի եկեղեցիներից մեկում տեղի ունեցավ ահաբեկչություն: 25-ամյա տղամարդը, մտնելով եկեղեցու կայանատեղի, կրակ էր բացել: «1 սպանված ու 7 վիրավոր» արդյունքի հասնելուց հետո ահաբեկիչը պատահաբար կրակել էր սեփական ոտքին, ինչի պատճառով դադարել է հրաձգությունը: Ի դեպ՝ իմ քաղաքից մինչև այդ եկեղեցի 20 րոպեի ճանապարհ է:

Այս պահի տվյալներով, Ֆլորիդայի տարածաշրջանում ձևավորվում է 2017-ի երկրորդ խոշոր փոթորիկը, որը երկար ճանապարհ ունի անցնելու մինչև Լուիզիանա:

Ըհը, ու հենց էստեղ էլ ես առաջին անգամ դեմ առ դեմ կանգնեցի կյանքի ու մահվան առաջ: Զգացի եսակենտրոնության ու դաժանության բազկի ուժը: Առաջին անգամ մի դառը կում իրականություն կուլ տվեցի ու հասկացա, որ այս երկրի վրա, այս հազարավոր կրակոցների, փոթորիկների ու արյունահեղությունների մեջ կյանքը շարունակելու միակ միջոցն ինչ-որ բանի հանդեպ հավատ ունենալն է: Աստծո, փրկության, արևի, կամ թեկուզ լավ ընկերներիցս մեկի նման՝ «թռչող սպագետի հրեշի» հանդեպ հավատ ունենալը:

«Արծվաբուուույն երկիիի՜ր»… Մեքենայի մեջ նստած լսում եմ ռադիոյի աղմուկը, որ նկարագրում է ահաբեկչության մանրամասներն, ու մտքում երգում եմ… Ըհհ, գժվել եմ, ինչ է… Հայաստանն աչքերիս առաջ ուրվագծվում է որպես մի հեռավոր, խաղաղ անկյունում հյուսված բույն, որտեղ միշտ թաքնվելու ու մոռացվելու տեղ կա, որտեղ ոչ մի ռադիո և համացանց հասանելի չի լինում:

Իսկ աշխարհը գնալով ավելի ու ավելի խելագար քաոսի է վերածվում, ու էս ամենը լավ բան չի խոստանում:

Ես խաղաղ կյանք եմ երազում:

lilit grigoryan

Ինձ պետք չեն գիշերները

Առավոտյան արթնանալով հասկանում ես, որ քո գիշերը քեզ իր մթության հետ չի տարել: Հասկանում ես, որ քեզ նորից սպասում են 18-19 ժամեր, որ այսօր էլ պիտի մի քանի քայլով մոտենաս նպատակներիդ, որ պիտի այսօր էլ մի բան բացահայտես, սովորես: Բայց այն, թե ինչպես ես սկսում առավոտը, շատ կարևոր է: Շատերը զարթուցիչի օգնությանն են դիմում ու արագ պատրաստվելով՝ սկսում գործը՝ տեղի չտալով տրամադրությանը: Բայց իրականում այդ շատերից բացի կա նաև մեկ այլ խումբ, որ անպայման կիսասթափ ուղեղով օրը սկսում է աչքերը բացելուն պես ունեցած տրամադրությունից:

Հաճախ եմ տրամադրության անկմամբ սկսում առավոտը: Հաճախ չէ, միշտ է այդպես: Երբ աչքերս բաց եմ անում, առաջինն այն է մտքիս գալիս, թե ինչ կարևոր բան կա անելու այդ օրը: Գնալ դպրոց ու հետ գալ տո՞ւն միայն, թե՞ դրանից բացի մասնացնել ինչ-որ ծրագրի կամ ավելի հետաքրքիր բան ունենալ անելու: Շաբաթ ու կիրակի օրերին ավելի ցածր տրամադրություն եմ ունենում, որովհետև դրանք հանգստի օրեր են, իսկ ես ատում եմ հանգիստ կոչվածը: Հաճախ կամ ամեն առավոտ արթնանում եմ համրի պես: Ցանկություն բացառապես չի լինում խոսելու ընտանիքիս անդամների, ընկերներիս հետ: Բերանս չի բացվում, որ բառ ասեմ: Ստիպելով էլ չի լինում: Չգիտեմ, չհարցնես՝ ինչու: Բախտս բերել է, որ օրերս միօրինակ չեն, լեցուն են լավ մարդկանց հետ հանդիպումներով, ինչ-որ արտադպրոցական բաներով, ու դժգոհելու տեղ չունեմ: Բայց դա ինձ չի օգնում, որ առավոտս ուրախ սկսեմ: Իմ կարծիքով՝ սա պայմանավորված է գիշերային մտքերով, երազներով ու առավոտյան թույլ արևով, որովհետև մի ժամ հետո ամեն ինչ գլխովին փոխվում է: Ցերեկային ժամերին ինձ անգամ Հրազդանի ամենախանդավառ աղջիկը կարող եք համարել, կամ էլ՝ ամենաուրախ: Ինչպես կուզեք:
Երեկոյան, երբ հիշում եմ, որ պիտի մի քանի ժամ հետո քնեմ, էլի տրամադրությունս ընկնում է:
Ինձ պետք չեն գիշերները: Ես անընդհատ արև եմ ուզում, թեժ արև: Ես աստղեր եմ ուզում ցերեկները, ոչ թե մթության մեջ, լուսին չեմ ուզում, որովհետև ջերմություն չի տալիս: Չեմ ուզում առանց գիտակցության մտածել, երազ տեսնել: Չեմ ուզում ունենալ ժամանակ, երբ կխորանամ մտքերիս, ձախողումներիս, ձեռքբերումներիս մեջ ու կսկսեմ լաց լինել կամ երջանկությունից անկողնու վրա թռվռալ: Եվ վերջապես չեմ ուզում չորս պատի մեջ քնել, որովհետև ինչ մտածում եմ, չորս պատերից դուրս չի գալիս:
Մարդուն ու իրականությանը բնորոշ բաներ չեմ ուզում: Իսկ առավոտներս փակ բերանով սկսելն ինձ էլ դուր չի գալիս հաստատ: Բայց դրա պատճառը գիշերվա մեջ փնտրած ու չգտած արևն է: Արևից զուրկ եմ գիշերները, ու դա ինձ նյարդայնացնում է: Տեսակով էլ շատ զգայուն եմ, ուղղակի ամեն բան չէ, որ արժանանում է ատամների տակ սեղմված լինելուն: Մեկ-մեկ արժե գրել՝ թեկուզ և անհասկանալի է ստացվում ասածը:

DigiTec Expo – 2017

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Սեպտեմբերի 29-ից հոկտեմբերի 1-ը «Տոն տեխնոլոգիական հայության համար» կարգախոսով «Yerevan Expo» ցուցահանդեսային համալիրում տեղի է ունեցել «DigiTec Expo-2017» 13-րդ ամենամյա տեխնոլոգիական ցուցահանդեսը:
17.am-ի թղթակիցները ստորև լուսաբանում են «DigiTec Expo-2017»-ը:  

«Արփի Սոլար» ընկերության մարքեթինգի և վաճառքի բաժնի ղեկավար Կատարինե Գալստյան:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Ե՞րբ է ստեղծվել կազմակերպությունը, ո՞րն է նրա հիմնական արտադրանքն ու առաքելությունը:

-Ընկերությունը արդեն 5 տարի է, ինչ գործում է հայաստանյան շուկայում և ներկայացնում է արևային էներգիան օգտագործելու տարբեր տեսակների համակարգեր: Հինգ տարվա գործունեության արդյունքում արդեն ունենք գրեթե 1200-ից ավելի նախագծեր:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Արևային էներգիան երկու խոշոր մասերի է բաժանվում՝ ֆոտովոլտային համակարգեր, որոնց միջոցով մենք ստանում ենք հոսանք, և ջերմային համակարգեր, որոնց միջոցով մենք ստանում ենք տաք ջուր: Այս համակարգերը ստեղծված են կենցաղային օգտագործման համար: Այս տարի, որպես 5 տարվա գործունեության արդյունք, շահագործման ենք հանձնելու մեր մեկ մեգավատտանոց առաջին արևային կայանը, որն օգագործվելու է սպառման համար:

-Ինչքանո՞վ են արևային համակարգերը տարածված Հայաստանում:

-Այսօր այստեղ՝ «ԴիջիԹեք էքսպոյում» մենք ներկայացնում ենք ոչ միայն մեր նոր մեկ մեգավատտանոց կայանը, այլ նաև մեր ողջ արևային համակարգերի տեսականին: Ներկայացնում ենք մարդկանց, թե ինչու ընտրել հենց մեր կազմակերպությունը: Առաջին պատճառը հենց հինգ տարվա փորձն է Հայաստանում, իսկ ընդհանրապես՝ մենք ունենք տասնհինգ տարվա փորձ, մեր գործարանը գտնվում է Սիրիայում: Մեր սպասարկումը, վաճառքը գործում է բոլոր մարզերում: Նաև ունենք հատուկ կրթական կենտրոններ, որոնք պարբերաբար անցկացնում են սեմինարներ, մարդիկ կարող են սովորել, դառնալ արևային էներգիայի ինժեներներ:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

«Արփի Սոլար» ընկերության ամենակարևոր մոտեցումը անհատական մոտեցումն է յուրաքանչյուր հաճախորդին: Մենք հաշվի ենք առնում մեր կողմից սահմանված չափորոշիչները, որոնք տարբեր են ֆոտովոլտային և ջերմային համակարգերի համար: Բոլոր չափորոշիչները հաշվի առնելուց հետո միայն մենք հաճախորդին խորհուրդ ենք տալիս, թե որ համակարգն ընտրել, առաջարկում ենք արևային լուծումներ: Մենք վաճառում ենք ոչ թե ապրանք, այլ լուծում:

-Ինչքանո՞վ են արևային համակարգերը ավելի տնտեսող ու սպառողի համար ձեռնտու, քան ամեն ամիս էլեկտրականության դիմաց վճարելը:

-Համակարգերը բավականին մատչելի են: Ջրատաքացման համակարգերն արժեն մոտ 800 դոլար: Եթե հաշվենք ամսական այն գումարը, որ դուք տրամադրում եք գազի դիմաց վճարելուն, մոտավորապես 2.5-3 տարի հետո ներդրված գումարը ամբողջությամբ դուրս է գալիս: Սովորական ջրատաքացման համակարգի շնորհիվ կարելի է 20 տարվա մեջ խնայել 2.5 միլիոն դրամ: Ֆոտովոլտային համակարգերը նույնպես մատչելի են: Այն այֆոնները, որ մենք այսօր գնում ենք, ավելի թանկ են, քան մեկ ամբողջական արևային համակարգը: Այսօր այս համակարգերը ձեռք բերելու համար սկզբնական ներդրում անել էլ պետք չէ: Այն գումարը, որ ամսական վճարում ենք գազի կամ էլեկտրաէներգիայի դիմաց, կարող ենք վճարել ֆինանսական կազմակերպություններին արևային համակարգի համար:

-Ինչքանո՞վ է ժողովրդի գիտակցությունը բարձր, որ այս համակարգերն ավելի խնայող են:

-Դեռևս երկու տարի առաջ արևային համակարգերը դեռ նոր էին, չտարածված, բայց հիմա վստահորեն կարող եմ ասել, որ պարզապես չենք հասցնում տեղադրել համակարգերը: Երբ մի հոգի տեղադրում է, մնացած բոլորը նրա շրջապատում նույնպես սկսում են տեղադրել:

-Ինչպիսի՞ն է արևային համակարգեր առաջարկող կազմակերպությունների մրցակցային շուկան Հայաստանում:

-Կան ևս մի քանի կազմակերպություններ, որոնք նույնպես առաջարկում են արևային համակարգեր, բայց դա դեռևս մրցակցություն չենք համարում, որովհետև թե՛ վաճառքի ծավալներով, թե՛ մեզ հետ համագործակցող ընկերությունների թվով ու մեր ունեցած փորձով մենք բացարձակ առաջատար ենք եղել ու կմնանք: Եթե հաշվենք միայն կենցաղային սպառման համար ձեռք բերված համակարգերը, մենք արդեն 1200-1300 սպառող ունենք, ինչը բավականին լուրջ թիվ է: Մենք ուրախ ենք, որ կան էլի այս գործով զբաղվող կազմակերպություններ, որովհետև շուկան շատ մեծ է, շատ բաց, ու մենք այսօր ունենք էներգետիկ անկախության պետական պրոբլեմ:

-Ինչպիսի՞ն էր պետության վերաբերմունքը կազմակերպությանը՝ որպես ալտերնատիվ էներգիա առաջարկողի: 

-Օրենսդրական դաշտում փոփոխությունները տեղի են ունենում ամեն ամիս: Այդ փոփոխություններն արդեն նպաստում են զարգացմանը, որովհետև դրանք համակարգը դարձնում են ավելի մատչելի, ավելի ճկուն, ինչի շնորհիվ մենք ունենում ենք ավելի շատ սպառողներ: Մենք հիմա այն եզակի պետություններից ենք, որ կայանը տեղադրում ենք, և էներգիան փոխանցում ընդհանուր ցանցին: Կարող ենք նաև արևային պլանտացիաներ ունենալ:

-Ի՞նչ հետագա պլաններ ունեք:

-Կփորձենք տարբեր գործիքներ կիրառել, որ մեր արտադրանքը սպառողին ավելի մատչելի, ավելի հասանելի լինի: Երկրի էներգետիկ անկախության տեսանկյունից նախատեսում ենք մի քանի այլ կայանների բացում, որոնցից առաջինը կլինի հոկտեմբերի 27-ին Թալինի առաջին մեկ մեգավատտանոց կայանի բացումը: Կայանը արտադրելու է էլեկտրաէներգիա ոչ թե ինչ-որ մեկի սպառման համար, այլ գործելու է մյուս ջէկերի, ատոմակայանի պես: Արևային էներգիայի կայանի ռեսուրսը անսպառ է, այն չի կեղտոտում շրջապատը: Էներգիան հավաքվելու է ընդհանուր ցանցում, այսինքն՝ ձեր օգտագործած էներգիան հնարավոր է, որ լինի հենց արևայինը:

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Արփինետ» ընկերության տեխնիկական տնօրեն Առնակ Մելիքյան:

-Մենք ներկայացնում ենք հեռուստատեսային նոր պլատֆորմ, որը ավելի հարմար է և մատչելի: Ամենակարևոր բաժիններից մեկը նախընտրելի բաժինն է: Այս բաժնի օգնությամբ դուք կարողանում եք ամբողջովին կառավարել ձեր եթերը: Այսինքն՝ այն կարող է ցույց տալ այս պահին բոլոր ալիքներով ցուցադրվող ֆիլմերը կամ երեխաների համար նախատեսված հաղորդումները: Դուք անգամ կարող եք ժանրերով ֆիլտրել ձեր եթերը: Սա մեր հեռուստատեսության ամենամեծ առավելությունն է: Ալիքները մեծամասամբ հայկական ալիքներ են: Յոթ օրվա ընթացքում դուք կարող եք կրկին նայել հաղորդումը: Ունենք նաև բնութագրող տողեր տվյալ հաղորդման մասին:

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Մեր հեռուստատեսության ամենամեծ առավելությունը և նորարարությունը արագ գործելն է: Էսպիսի արագ աշխատող պլատֆորմ դեռ Հայաստանում չկա: Մեր հավելվածը գործում է «խելացի հեռուստացույցների» և «անդրոիդ» օպերացիոն համակարգերի վրա երեք լեզուներով՝ հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն:

***

Դավիթ Գևորգյանը ներկայացնում է իր էլեկտրական հոսանքով աշխատող մեքենան:

-Ներկայացնում եմ էլեկտրական ավտոմեքենա: Հեղինակը ես եմ: Աշխատում է էլեկտրական հոսանքով։ Որպես առանձնահատկություն կարելի է նշել, որ պատրաստված է սովորական ավտոմեքենայի բազայի հիման վրա։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Այսինքն՝ պատրաստի մեքենայի բազան վերցրել ենք ու վրան տեղադրել էլեկտրական շարժիչ՝ իր օժանդակ սարքերով։ Որպես էլեկտրական մեքենա՝ մրցունակ է աշխարհում։ Չորս անգամ տնտեսում է վառելիքով աշխատող սովորական մեքենայի ծախսը։ Մեքենան լիցքավորվում է 2-3 ժամում։

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Ֆրանսիական համալսարանը «DigiTec Expo-ում»: Ներկայացնում են համալսարանի ուսանողները:

-Հայաստանում ֆրանսիական համալսարանն ունի նոր ֆակուլտետ՝ ինֆորմատիկա և կիրառական մաթեմատիկա։ Ունենք նաև չորս այլ ֆակուլտետներ՝ իրավաբանություն, մարքեթինգ, կառավարում և ֆինանսներ։ Չորրորդ կուրսի երկրորդ կիսամյակից լավագույն ուսանողները պրակտիկա են անցնում Ֆրանսիայում։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Բացի ինֆորմատիկայի և կիրառական մաթեմատիկայի ֆակուլտետից՝ մնացած բոլորի համար ունենք նաև մագիստրատուրա և ասպիրանտուրա։ Համագործակցում ենք «Լիոն 3» համալսարանի և Թուլուզի ինֆորմատիկայի հետազոտական ինստիտուտի հետ։ Ունենք նաև նախապատրաստական զրո կուրս։ Այսինքն՝ դիմորդները նախապատրաստվում են ընդունելության քննություններին։ Նոր ֆակուլտետը կբացվի 2018 թվականին։ Ծրագիրը դեռ ամբողջական չէ, շուտով կհրապարակվի։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Ասեմ, որ էքսպոյի ընթացքում ոգևորությունը նկատելի է։ Մեր ռեկտորն էլ իր ելույթում փաստեց IT ոլորտի զարգացման կարևորությունը Հայաստանում:

***

DAAD կրթաթոշակային ծրագրերի խորհրդատու Մերի Նավասարդյան:
-Ներկայացնում ենք գերմանական ակադեմիական փոխանակման ծրագիրը, որն անվանում են DAAD։ Մենք ամեն տարի մասնակացում ենք «ԴիջիԹեքին»։ Այս տարի ևս հրավեր ստացանք։ Ներկայացնում ենք այն բոլոր հնարավորությունները, որ տալիս է DAAD-ը ուսանողներին, գիտական հետազոտությամբ զբաղվող անձանց Գերմանիայում ուսանելու և գիտական կապեր ստեղծելու համար։ Քանի որ մեզ դիմում են նաև IT ոլորտի և տեղեկատվական տեխնոլոգիաներով հետաքրքրվող անձինք, «ԴիջիԹեքի» ղեկավարությունը նպատակահարմար է գտել մեր՝ այստեղ գտնվելը և մեր ծրագրերը ներկայացնելը:

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Erasmus+» ծրագրի պատասխանատու Էդիթ Սողոմոնյան:

-Մենք այսօր ներկայացնում ենք Եվրամիության կողմից ֆինանսավորվող «Erasmus+» կրթական ծրագիրը, որը հնարավորություն է տալիս ուսանողներին և դասախոսներին կարճաժամկետ վերապատրաստվելու եվրոպական որևիցե բուհում, ինչպես նաև մագիստրոսական ծրագրեր են առաջարկվում անհատներին և բուհերին:

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

2015 թվականից Հայաստանը կարողացավ օգտվել հանրահայտ «Erasmus+» շարժումից: Մինչ այդ «Erasmus»-ը միայն եվրոպական ծրագիր էր, թույլ էր տալիս մի երկրից գնալ մյուս երկիր, ապա գնալ մայր բուհ ու կրթությունն ավարտել: Հիմա արդեն Հայաստանի ուսանողները բակալավր, մագիստրատուրա և ասպիրանտուրա ծրագրերում նույնպես կարող են փոխանակվել ամենաքիչը 3 և ամենաշատը 12 ամիս գործող ծրագրերով: Եվրամիությունը նաև տրամադրում է կրթաթոշակ, որն օգնում է ուսանողներին հոգալ իրենց պահանջները Եվրոպայում: Կրթությունը այդ ընթացքում միանգամայն անվճար է:

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Դասախոսները, որոնք դասավանդում են հայաստանյան բուհերում, ունեն հնարավորություն մինչև 2 ամիս դասավանդելու Եվրոպական որևէ բուհում:
Ցավոք, քոլեջների և դպրոցների աշակերտները դեռ չեն կարող օգտվել «Erasmus»-ից, միայն բակալավրի 2-րդ կուրսից սկսած: Հայաստանում արդեն բոլոր պետական և միջպետական բուհերն ունեն «Erasmus» ծրագիրը:
Այսօր ներկայացնում ենք տեխնիկական «Erasmus Mundus» մագիստրոսական ծրագրերը, որոնք շատ նորարարական են, քանի որ դրանցից շատերը IT, ինժեներական և համակարգչային ճարտարապետությանն են անդրադառնում: Քանի որ «ԴիջիԹեքի» այցելուների մեծ մասը ուսանողներ են, մենք բերել ենք տվյալ ցանկը և ներկայացնում ենք, թե ինչպես կարելի է օգտվել ծրագրերից:

***

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

Լուսանկարը` Էլիզաբեթ Հարությունյանի

«Ինովացիոն և տեխնոլոգիական համայնք» կազմակերպության տնօրեն Սամվել Խաչատրյան:

-Այսօր ներկայացնում ենք մի ծրագիր, որը կոչվում է եռաչափ մոդելավորում և եռաչափ տպագրություն։ Մեր կազմակերպությունը միտված է սահմանամերձ գյուղերում եռաչափ մոդելավորման ուսուցմանը, որից հետո սովորողները ապահովվում են աշխատանքով։ Իսկ մեր կազմակերպությունը զբաղվում է գերճշգրիտ եռաչափ տպիչների արտադրությամբ:

Այստեղ ներկայացված են տարբեր տիպի եռաչափ մոդելավորման տպիչներ։ Այն նաև սոցիալական պրոյեկտ է։ Յուրաքանչյուրի կատարած աշխատանքի մոտ 50%-ը ուղղորդվում է ՀԿ-ի զարգացմանը, ՀԿ-ն պետք է ֆինանսավորի սովորողների և աշխատողների համայնքների սոցիալական խնդիրների լուծումը։ Հետևաբար յուրաքանչյուր սովորող գիտի, որ աշխատելով նպաստում է իր համայնքի սոցիալական զարգացմանը։

Եռաչափ տպիչը նորարարական է ամբողջ ԱՊՀ-ի տարածքում։ Ուրախ ենք, որ այս տեխնոլոգիան կարողացել ենք բերել Հայաստան։ Համոզված ենք, որ Հայաստանի ապագան տեխնոլոգիական է:

Եռաչափ տպիչը նախատեսված է ատամնատեխնիկական ծառայությունների և ոսկերչության համար: Օգտագործելի են նաև քարտեզագրման համար։

***

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

«Իրական դպրոցի» ուսուցչուհի Հասմիկ Այվազյան:

-«Իրական դպրոցը» կրթական նոր ձևաչափ է, որտեղ երեխաները իրենց ուսումնառությունը ստանում են իրենց պրոյեկտների հիման վրա։ Այն միջին մասնագիտական ուսումնական հաստատություն է, իրականացնում է 4 տարվա ավագ դպրոցին համարժեք ուսուցում: Այսինքն՝ երեխաները գալիս են 9-րդ դասարանը ավարտելուց հետո և սովորում են 4 տարի, որի վերջում ստանում են դիպլոմ և արդեն կարող են աշխատել IT որևէ կազմակերպությունում։ Ամբողջ նպատակն այն է, որ երեխաները միանգամից մասնագիտանան իրենց ոլորտում։

-Որտե՞ղ է գործում դպրոցը։

-Իրական դպրոցը այս պահին տեղակայված է Երևանի Ծարավ Աղբյուրի փողոցում։ Բայց դեռ ունենք դրա հետ կապված խնդիրներ. դպրոցը պետք է տեղակայված լինի «Ինստիգեյթ» կազմակերպության հետ նույն տեղում, որը «Իրական դպրոցի» հիմնադիրներից մեկն է: Պետք է ուղիղ կապ պահենք ծրագրեր իրականացնող կազմակերպությունների հետ։

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

Լուսանկարը` Ամալյա Հարությունյանի

-Իսկ այսօր ի՞նչ նորարարություն եք ներկայացնում:

-Այստեղ ներկայացված են առաջին և երկրորդ կուրսեցիների աշխատանքները։ Մենք տեղափոխվել ենք նոր շենք, որտեղ չունեինք համապատասխան գույք։ Առաջարկ եղավ, որ աշակերտներն իրենք նախագծեն այն աթոռներն ու սեղանները, որոնք կուզենան ունենալ իրենց դպրոցում։ Եվ այստեղ ներկայացված են այն բոլոր նախագծերը, որոնք ներկայացրել են երեխաները։ Մի քանի փուլերի արդյունքում հղկվեցին այս նախագծերը։ Բոլորն ստացան իրենց նախագծերին անհրաժեշտ գումար և իրականացրին դրանք։ Շոշափելի արդյունքը կդրվի քննարկման և կորոշվի, թե որոնք են օգտագործվելու մեր դպրոցում։ Եվ քանի որ իրական դպրոցի ուսումնական պրոցեսում մեծ տեղ են գրավում արշավները, երեխաները նախագծել են նաև վրաններ, քնապարկեր, ուսապարկեր։ Մեր բոլոր սեղաններն ու աթոռները երեխաների աշխատանքն են:

«Ինստիգեյթ ռոբոտիքսը» համարվում է իրական դպրոցի հովանավոր կազմակերպություններից մեկը: Բացի այն, որ հովանավորում է, երեխաները նաև հնարավորություն են ստանում այնտեղ դասեր անցկացնելու, անօդաչու սարքեր հավաքելու: Ներկայացված են սավառնակներ, որոնք նախատեսված են լաբորատորիաների միջև կապեր հաստատելու համար:

***

«ԴիջիԹեք 2017» էքսպոյում իրենց աշխատանքներն էին ներկայացնում «Արմաթ» ինժեներական լաբորատորիաների տարբեր մարզերի պատանիները:

-Այս սարքը ես եմ ծրագրել,- պատմում է Նարեկը,- սարքի բուն նպատակը մարդու մարմնի ջերմաստիճանի ու օդի ջերմաստիճանի հարաբերակցությունից հոսանք ստանալն է: Սարքի հատուկ մասը տեղադրելով ձեր ձեռքին՝ կարող եք տեսնել, որ հեռախոսը սկսում է լիցքավորվել: Սարքը հենց նախատեսված է հեռախոսներ լիցքավորելու համար:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Ես Պողոսյան Արամն եմ, ներկայացնում եմ երկու պրոյեկտ՝ «Խելացի լույս» և «Խելացի գազ»: Առաջին պրոյեկը հեռախոսի ծրագիր է, որը կառավարում է հոսանքը, այսինքն՝ կարելի է հեռախոսով անջատել և միացնել լամպերը: Իսկ «Խելացի գազ»-ը գազի արտահոսքի դեպքում հեռախոսին հաղորդագրություն է ուղարկում, և միացնում է համապատասխան ձայնային ազդանշան:

-Ես Ժորա Անդրեասյանն եմ, իմ ստեղծած սարքն աշխատում է լազերի միջոցով: Այն բաղկացած է հորիզոնական հարթակից, որի վրա հիմա կա թուղթ, ու դրան ամրացված ուղղահայաց գրիչից: Գրիչը հատուկ կոդի միջոցով սկսում է գրել: Գրիչի փոխարեն լինելու է լազեր, որը կտրելու է թուղթը: Իսկ Նարեկը ստեղծել է ունիվերսալ հեռակառավարման համակարգ, որն ուզում ենք օգտագործել դրոնների համար: Ուզում ենք մասնակցել «Անօդաչու թռչող սարքերի» մրցույթին, որի ժամանակ բոլորն օգտագործում են չինական պատրաստի հեռակառավարման վահանակներ, մենք ուզում ենք դուրս գալ այդ ստանդարտից:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Ներկայացնեմ նաև մեր հիմքը, «Արմաթը» «Արմաթ» չէր լինի առանց 3D-տպիչների, որոնք բոլորն արտադրված են Գորիսում: Մենք մեր մյուս դետալները այս տպիչների միջոցով ենք ստանում:

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը` Լիլիթ Վարդանյանի

-Այս ծրագիրը մենք մտածել ենք երեքով՝ Նազարյան Հովհաննես, Նալբանդյան Վալերիկ և Շեկոյան Արտակ: Սկզբում մտածում էինք ստեղծել ինչ-որ փոքր բան, բայց հետո հասկացանք, որ այդպես պրիմիտիվ է, և որոշեցինք ստեղծել այս հեծանիվը: Երեք օրերի և անքուն գիշերների ընթացքում ստեղծեցինք այս սարքը, որն առաջինն է: Հեծանիվի վրա տեղադրված է մարտկոց, որը անիվների պտույտի ընթացքում իր մեջ էներգիա է հավաքում և USB լարի միջոցով փոխանցում հեռախոսին: Էներգիան բավարար է հեռախոսը ամբողջությամբ լիցքավորելու համար: Այն մարդիկ, ովքեր նախընտրում են առողջ ապրելակերպ, կարող են լիցքավորել իրենց հեռախոսը՝ սիրելի սպորտով զբաղվելիս: Այս էքսպոյի ընթացքում հայտնվեցին մարդիկ, ովքեր պատրաստ են վճարել, որ իրենց համար էլ պատրաստենք այս սարքից:

Հարցազրույցները վարեցին՝ Ամալյա Հարությունյանը, Էլիզաբեթ Հարությունյանը, Մարիամ Պապոյանը, Լիլիթ Վարդանյանը, Հովիկ Վանյանը, Մարիամ Նալբանդյանը

artyom safaryan

«Արդի խնդիրները» կարդալուց հետո

Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչու է մեր ժողովուրդը այսքան բողոքում կրթական մակարդակից: Տեսեք՝ ինչքան շատ են «արտասահմանում ավելի լավ ա» կամ «եվրոպաներում ավելի լավ են սովորեցնում» արտահայտություն անողները։ Բայց եկեք մտածենք՝ այդ ինչու ենք մենք խորհրդային տարիներին ունեցել հրաշալի կադրեր յուրաքանչյուր բնագավառում։ Պատասխաններից մեկը հենց կրթական համակարգն է։ Այս համակարգը իր գագաթնակետին հասել է 1975 թվականին և գերազանցել այնպիսի երկրների, ինչպիսիք են՝ Բրիտանիան, Ճապոնիան և Գերմանիան։ Համաձայնեք, վերջին երկրները չեն նրանք։ Բայց ինչո՞ւ եմ ես այս թեմայով խոսում։

Օրերս որոշեցի մի քանի նյութ կարդալ մեր սիրելի 17-ից ու հենց միանգամից աչքիս ընկավ Մարիամ Գրիգորյանի «Արդի խնդիրներ» նյութը։ Ասեմ՝ Մայքլ Բեյի ֆիլմերի նման շատ հարցեր մնացին նյութը կարդալուց հետո, բայց բոլորին չեմ անդրադառնա: Հետաքրքիր էր Մարիամի առաջադրած գաղափարը գնահատականների մասին։ Նա ասում էր, որ երեխաները չպետք է զգան, որ կողքինը իրենցից լավն է, և այդ պատճառով պետք է հանվեն գնահատականները։

Դե ինչ ես ուզում եմ այս մասին իմ տեսակետը հայտնել, սակայն մինչ այդ կուզեի ձեզ պատմել մեր դասարանի Սուրենի մասին։ Սուր, բարևներ, եթե կարդում ես այս նյութը։ Երբ Սուրենին նշանակում էին «7» գնահատականը, նա բառացիորեն կրծում էր դասատուի կոկորդը՝ պահանջելով իր գնահատականի «բողոքարկում» կոպիտ ասած, քանի որ մարդը գնահատում էր իր գիտելիքը, իր աշխատանքը ու շատ ժամանակ մի քանի ժամ մնում էր դասատուի հետ, որպեսզի հասկանա իր սխալը։

Հարցն այստեղ այն է, որ եթե մեր համակարգը զրկենք գնահատականներից, Սուրենի նմանները չեն կարողանա «ճաշակել» իրենց աշխատանքի պտուղները, քանի որ հավակնությունները «սնուցվում են» միայն սեփական գերազանցությունը զգալով։ Ինձ ցույց տվեք մի այնպիսի կոլեկտիվ, որտեղ բոլորը հավասար են։ Չկա նման բան:

Խորհրդային համակարգի դպրոցը սովորեցնում էր երեխային խստություն, պահանջկոտություն առաջինը սեփական անձի հանդեպ։ Մեր կարատեի դպրոցի պատին գրված էր. «Հաղթիր ինքդ քեզ և կդառնաս անպարտելի» կարգախոսը։ Իսկ պատկերացրեք դպրոց, որտեղ աշակերտները անում են այն, ինչ ուզում են, սովորում են այն, ինչ իրենց հետաքրքիր է և բացարձակ չեն գնահատվում։ Սերունդը կմեծանա «բութ և շատակեր»։ Չէ որ կյանքը խնջույքի սեղան չէ, որտեղ ամեն ինչից դրված է, ու դու ազատ կարող ես ընտրել այն, ինչ ուզում ես։

Հայրս մի լավ խոսք ունի՝ թե ուզում ես մի բանի հասնել, պիտի ջանիդ մի քիչ ջափա տաս», որը կարելի է թարգմանել այսպես. աշխատանքով կարող ես հասնել ամեն ինչի։ Սովետական դպրոցում մարդիկ անցել են բոլոր առարկաները հավասար։ Չեն սիրել շատերը, բայց սովորել են ու չեն ասել այն, ինչ ասում է երիտասարդների մեծ մասը. «Էդ ինձ կյանքում պետք չի գա»։ Համաձայն եմ, բայց այդ առարկաները մի շատ կարևոր բան են սովորեցրել, սովորեցրել են հաղթել իրենք իրենց։ Հեշտ փորձությունը հաղթահարելով դժվարի վրա քիչ ջանք կծախսես։ Իսկ գնահատականը հանդիսացել է առողջ խթան, որպեսզի հաղթահարվի այդ փորձությունը։

Մարիամ, ես համաձայն չեմ քեզ հետ: Մեր համակարգը չի հնացել, այն ուղղակի ողողվել է տարբեր բաներով, որով աղտոտվել է մեր համակարգի բոլոր պայծառ գծերը։

Ուսուցչի կերպարը առաջ և հիմա։ Շատ է տարբերվում, համաձայնեք։ Երբեմնի երկրորդ ծնող համարվող անձը հիմա նոր համակարգի մեջ գոյության պայքար է մղում «առաջադեմ» երիտասարդության հետ, որոնց մեծ մասը չի մտածում դժվարություններ հաղթահարելու մասին, այլ մտածում է, թե ինչպես դրանք ուղղակի շպրտի մի կողմ։

Լավ չցավեցնեմ ձեր գլուխները: Սովորողն ամեն տեղ էլ կսովորի, ուղղակի հարցը ընդհանուր մակարդակի մասին է, որը տարեցտարի, ցավոք սրտի, թուլանում է։

Դե ինչ, սովորեք, բացահայտեք նորը, մի վախեցեք դժվար առարկաներից և կտեսնեք, թե ինչ հաճելի է լինել բազմակողմանի զարգացած:

arusyak grboyan

Մա՞հ, թե՞ կյանք

Միշտ մտածել եմ կյանքի ու մահվան հերթափոխի մասին, բայց փոխեցի տրամադրվածությունս կյանքի հանդեպ՝ ուսուցչուհուս խոսքերից հետո: Առաջին օրն էր դպրոցում արձակուրդներից հետո: Ամբողջ օրն անցավ՝ քննարկելով մեր անցկացրած արձակուրդներն ու հանգիստը: Բայց ես շատ զարմացա, երբ ուսուցչուհիներիցս մեկը դասը սկսեց փոքրիկ առակով: Ահա այն այնպես, ինչպես տպավորվել է իմ մեջ.

«Կար մի հեռավոր քաղաք: Այն չէր տարբերվում մնացած քաղաքներից ոչնչով: Բայց ուներ մի առավելություն: Քաղաքում ապրում էր մի իմաստուն, որին բոլորը սիրում և հարգում էին: Նրա համբավը հասնում էր շատ հեռուներ: Քաղաքում ապրում էր ևս մի խելացի մարդ, որը նախանձից դրդված ցանկանում էր բոլորին ապացուցել, որ ինքն ավելի խելացի է, քան այդ իմաստունը: Երկար մտորումներից հետո նրա գլխում մի փառահեղ միտք է ծագում: Նա ասում է.

-Ես կբռնեմ փոքրիկ թիթեռի, կպահեմ նրան ձեռքիս մեջ և կհարցնեմ այդ իմաստունին՝ ինչ կա արդյոք իմ ձեռքում՝ մահ, թե կյանք: Եթե նա ասի՝ մահ, ես բաց կթողնեմ թիթեռին, եթե ասի՝ կյանք, ապա կսպանեմ նրան: Ամեն դեպքում նա սխալ կլինի:

Հաջորդ օրը նա անում է այն, ինչ մտածել էր, և հարցնում է իմաստունին.

-Ի՞նչ է իմ ձեռքերում՝ մա՞հ, թե՞ կյանք:

Իմաստունը պատասխանում է.

-Ամեն ինչ քո ձեռքերում է, կուզես՝ կյանք կլինի, կուզես՝ մահ:

Այսինքն՝ մեզանից է կախված, թե ինչ կլինի մեր ձեռքերում՝ մահ, թե կյանք»։

Այդ օրվանից հետո միշտ հիշում էի թիթեռնիկին ու ժպտում: Նա կարծես ամենուր ինձ հետ էր, իմ ուղեկիցն էր դարձել:

Մի օր մի դեպք էր պատահել ինձ հետ, և ես մի անիմաստ բանից զայրացել էի ու տխրել՝ չնկատելով, որ արդեն քիչ էր մնացել սպանեի թիթեռիս: Ես վնասել էի նրա փոքրիկ թևը, և դրա առողջացման համար մի քանի ժամ պահանջվեց: Բայց ի վերջո նա կազդուրվեց, կրկին ժպտաց ու նոր կյանք հաղորդեց հոգուս: