Երբ շատ փոքր էր
Մի անգամ փոքր եղբայրս` Հովնանը, ինձ հարցրեց.
-Դու որ մեծանաս, մորուք պահելո՞ւ ես:
-Չգիտեմ,- պատասխանեցի ես,- իսկ դո՞ւ:
-Չէ, ես ձուկ եմ պահելու:
Հովնանը մի օր շատ լաց եղավ: Երբ կարողացանք հարցնել, թե ինչ է պատահել, ասաց.
-Ծնունդս չի գալիս, կարոտել եմ, չէ՞:
Մի անգամ փոքր եղբայրս հայրիկիս հարցրեց.
-Ինձ կոնֆետ կարելի՞ է:
-Այո՛,- պատասխանեց հայրիկը,- եթե ուզում ես՝ կեր:
-Բայց պետք է լինի, չէ՞, որ ուտեմ: Կգնե՞ս ինձ համար:
Մի անգամ հայրիկը գրկեց Հովնանին և ասաց.
-Մենք այնպես սիրում ենք մեկմեկու, չէ՞:
-Ինչի՞ մեկմեկու, միշտ, հայրիկ, միշտ:
Գրի առավ Մուշեղ Բաղդասարյանը
Ձախողված բանակցություններ
Ուշ գիշեր էր: Բոլորը պատրաստվում էին քնել: Ես մի օր առաջ որոշել էի, որ պետք է մասնակցեմ ֆիզկուլտուրայի դասին: Մեկ էլ միամիտ բացեցի կոշիկների տուփը, տեսա իմ բոթասները և հիշեցի, որ պետք է բոթաս տանեմ:
Ես ասացի մայրիկին.
-Ես վաղը ֆիզկուլտուրա չեմ անելու:
-Ինչո՞ւ:
-Որովհետև պետք է բոթաս տանեմ դպրոց:
-Է՜, դու էլ տար…
-Բոթասը ծանր է, իսկ ես պետք է դասարանից բոթասը վազեցնեմ մինչև հանդերձարան, համ էլ՝ մինչև հանվեմ-հագնվեմ, լիքը ժամանակ կանցնի:
-Դու էլ արագ շարժվիր:
-Ես դանդաղաշարժ եմ:
-Արագաշարժ դարձիր:
-Չեմ ուզում:
-Համ էլ՝ կնիհարես:
-Չեմ ուզում:
-Հետո էլ չես կարող նիհարել:
-Օ՜ֆ, չեմ անում, էլի:
-Անում ես, և վե՛րջ:
Ես էլ չէի կարող հակաճառել: Հաջորդ օրը շորերս վերցրեցի և գնացի դպրոց: Երանի դպրոցում մարզահագուստը պահելու տեղ լիներ:
9տ., 2004թ.
Խաղդ խաղա
-Կարելի՞ է ձեզ լուսանկարել,- հարցրեցի ես թղթախաղով տարված մի քանի պապիկների:
-Չէ, չի կարելի,- ասաց նրանցից մեկը, ով, ինչպես հետո պարզվեց, նրանց գլխավորն է, իսկ ավելի ճիշտ` ամենաշատն է խոսում:
-Ինչո՞ւ չի կարելի,- հարցրեց հայրիկս, ով իմ կողքին էր կանգնած:
-Դուք որտեղի՞ց եք,- հարցրեց նույն պապիկը:
-Երևանից:
-Բա ինչո՞ւ եք մեր գործարանները քանդել:
Մի պահ մենք շատ զարմացանք և չգիտեինք` ինչ պատասխանել:
-Էդ գործարանները քանդելու պատճառով է, էլի, որ ողջ օրն այս պատի տակ նստած` չգիտենք ինչով զբաղվել:
-Խաղդ խաղա,- ասաց կողքի պապիկը:
Բայց մյուս պապիկը դեռ շարունակում էր խոսել.
-Որ անընդհատ բողոքում եք, որ թուրքերը ցեղասպանություն են արել, բայց որ չթողնեիք, չէին անի: Դու գիտես, չէ՞, որ թուրքերը մոնղոլներից են: Տասնքանիերորդ դարում եկել են, Հայաստանը գրավել են:
-Ասում եմ` խաղդ շարունակիր, բոլորս էլ գիտենք, ինչ որ պատմում ես:
-Որտեղի՞ց պետք է իմանաս, առևտրի հետ կապված չի:
Եվ պապիկը շատ երկար էր խոսում, ու ես էլ հասցրեցի մի քանի անգամ նկարել: Մենք արդեն գնում էինք, հայրիկս ասաց, որ դեռ էլի կգա և իրենց մասին ֆիլմ կնկարահանի: Շատախոս պապիկը շատ ուրախացավ և ասաց, որ ինքը կարող է Տարզանի նման թռչել մի շենքի կտուրից մյուսին:
Հովնան Բաղդասարյան
12տ., 2007թ.
