Ամենօրյա թոհուբոհի մեջ ինձ մենակ մի բան չի հերիքում: Հա, էդ բանը շատ օգտակար ու պարտադիր բան ա: Դե, հիմա… Իմ մեջ էդ բանի դեֆիցիտ կա: Հիմա դու, հա, հենց դու, էս նյութը կարդում ես, բայց դեռ չգիտես, թե էդ ինչ բան ա: Որովհետև քո մեջ էլ կա դրա դեֆիցիտից: Դու ուղղակի հավես չունես մի քիչ միտքդ լարել ու հասկանալ, որ խոսքը հենց հավեսի մասին ա: Լավ ա` հավես ես անում, հիմա էս գրածս կարդում ես: Հավես հիմա ո՞վ ունի որ: Չգիտեմ: Օրինակ, ես չունեմ: Հիմա կասեք. «Տո քո տունը շինվի, հավեսն ի՞նչ ա, որ չունես»: Հա, ասում եք` ասեք: Ես ուղղակի հավես չունեմ ձեզ բացատրելու, թե ինչի ա փախնում իմ հավեսը: Հիմա ես ո՞նց ասեմ ձեզ: Պատկերացրեք, ես արդեն շատերի կողմից մոռացված հեռուստացույց եմ նայում: Ասենք թե, ինչ-որ ֆուտբոլային հանդիպում ա եթերում: Ըհը, առաջին խաղակեսը վերջացավ, ու հիմա արի` 15 րոպե գովազդների տակ տվայտի: Բայց ես չեմ ուզում: Դրա համար ես սկսում եմ հայացքով փնտրել հեռակա-հեռակառա-հեռակառավարման «վալոդիկը»…. Աա՜, կարճ ասած, «պուլտը»: Գտա: Բայց մենակ հայացքով: Էդ «պուլտ» կոչեցյալը սեղանի վրայից չարախնդորեն նայում ա վրաս ասելով. «Ուզած-չուզած պիտի հելնես տեղիցդ»: Փա՜հ: Էս «պուլտն» ինձ լավ չի ճանաչում: Ես ոտքերս ֆիքսում եմ բազմոցին, իսկ մարմինս սողեսող գնում է դեպի սեղան: Ահա ձեռքս երկարեցրի … Եվ այո՛, «պուլտն» իմ ձեռքում է: Բայց հենց այդ պահին երկրորդ խաղակեսը առանց իմ բազմոց վերադառնալուն սպասելու դավադրաբար սկսում է: Այ, էստեղ արդեն հետ ա գալիս հավեսի բացակայության սինդրոմը ու ես նայում եմ խաղը հենց այդպես՝ փորս` գետնին, ոտքերս` բազմոցին, ձեռքս` սեղանին, ուշադրությունս էլ էկրանին: Որովհետև… Որովհետև… Որովհետև ուղղակի հավես չունեմ: Քանի որ հավես չունեմ, նյութին վերջաբան գրել ու ձեզ շնորհավորել տոների կապակցությամբ, ուղղակի հավես արեք ու պատկերացրեք, որ ձեզ լիքը լավ բաներ եմ ասում, գրկում ու համբուրում եմ:

Հետգրություն .
Ով չի ուզում` չեմ համբուրում: Շատ պետքս ա…

Չգիտեմ, ուրիշ վայրերում կա՞ այս՝ կարելի է ասել, տարօրինակ, բայց զվարճալի սովորությունը թե ոչ, բայց Ճամբարակում Նոր տարին նոր տարի չի լինի, եթե դեկտեմբերի 31-ի գիշերը փողոցներում չտեսնես մի խումբ մրոտ դեմքերով պատանիների և ծխի մի մեծ ամպ: Չգիտեմ, ձեր մտքով ինչ անցավ, բայց ես խոսում եմ անիվ վառելու մասին:
Հայրս պատմում է, որ իրենք բարձրանում էին բարձր սարեր, որպեսզի բոլոր տեղերից տեսանելի լինի, և նույնիսկ այդ անիվներով տվյալ տարվա տարեթիվն էին գրում և վառում, պատկերացնում եմ` ինչ գեղեցիկ է եղել: Քեռուս տղան, ով 23 տարեկան է, պատմում է, որ իրենք անիվները վառում և սարերից գլորում էին, իսկ ահա եղբայրս, ով 12 տարեկան է, այս տարի առաջին անգամ մասնակցեց այդ «պատվավոր» արարողությանը, սակայն նա և իր ընկերները այս տարի բավարարվել էին միայն քաղաքի ոչ այնքան բանուկ վայրում դրանք վառելով: Ինչպես նկատում եք, այդ ավանդույթի «էվոլուցիան» մի քիչ հետ է ընթանում, բայց ամեն դեպքում չի կորցնում իր արդիականությունը:
Ինչպես նշեցի, եղբայրս առաջին անգամ այս տարի էր մասնակցում: Նա և իր ընկերները սեպտեմբերից արդեն սկսել էին անիվների «որսը»: Անիվներ էին բերում ամենահավանական և անհավանական վայրերից: Դեկտեմբերի 31-ին Դավիթը դուրս եկավ տնից մեծ ոգևորությամբ և վերադարձավ… Լավ, նրա վերադարձը պատմեմ մի քիչ մանրամասն: Նա բացեց տան դուռը, բոլորիս հայացքները կանգ առան նրա վրա: Բոլորս մտածում էինք, որ ամեն դեպքում մենք տնից ճանապարհել էինք սպիտակամորթ Դավիթի, բայց այժմ մեր առջև կանգնած էր սև դեմքով մեկը: Անզուսպ ծիծաղը պատեց բոլորիս: Եղբայրս զարմացած գլուխը թեքեց այն կողմը, որտեղ հայելին էր դրված, հայացքը իրենից փախցրեց, և երևի իր սեփական տեսքը չճանաչելով, անջատեց քիչ առաջ միացրած լույսը: Վազեց լոգարան ու դուռը փակեց, սակայն նրա ամեն շարժումը մայրիկի համար դաժան փորձություն էր, քանի որ ինչին կպնում էր, թողում էր իր սև հետքը: Երկար համոզելուց հետո կարողացա գոնե մե անգամ նկարել նրան, և ամեն անգամ այդ նկարին նայելով, երևի նա կհիշի իր առաջին մասնակցությունը այդ ամանորյա զվարճանքին:

Իմ գյուղը` Օձունը, գտնվում է Լոռու մարզում: Բնությունը հիասքանչ է տարվա  բոլոր եղանակներին: Ձմեռը մեղմ է լինում հիմնականում: Շատ պատահական, որ ձյունը հողի վրա երկար է մնում: Oրինակ, այս տարի` դեկտեմբեր ամիսը գարնանային եղանակ էր: Նույնիսկ ամաչում էինք վերարկու հագնել: Օրվա մեծ մասը տունը չէինք տաքացնում: Հաճելի տաք արևը դուրս էր կանչում մարդկանց: Իհարկե, հասկանում էինք, որ այդպես լավ չէ գյուղատնտեսության համար, բայց արևի ջերմ ճառագայթները մեզ այլ բան էին համոզում:
Անցած տարին մարդկանց համար այնքան էլ հաջող տարի չէր: Աշխատանք չլինելու պատճառով գյուղի տղամարդկանց մեծ մասը մեկնում է արտագնա աշխատանքների, իսկ ռուբլու անկումը ազդում էր նաև մարդկանց ընտանեկան բյուջեի վրա: Այդ պատճառով ձմեռվա վառելիքի հարցը շատերը չէին կարող լրիվ լուծել: Բայց բնությունը ինքը օգնության էր հասնում մարդկանց` տաք օրերը շատացնելով: Ընդանուր առմամբ, ես սիրում եմ մեր Լոռվա ձմեռը: Երեխաներին չի հետաքրքրում մեծերի խնդիրները, և նրանք ուրախանում են ձյան առատ փաթիլներով: Ձյունը իր հետ բերում է դահուկ, չմուշկ ու ձնագնդի, և այլ զվարճանքներ: Ձյունը իրեն երկար սպասեցնել չտվեց, և Նոր տարին առանց ձյան չդիմավորեցինք: Այդ հարցում էլ բնությունը շատ իմաստուն գտնվեց. 30-ի գիշերը առատ ձյուն տեղաց` ի ուրախություն երեխաներիս: