Առաջին անգամ էր, որ իմ և ընկերուհուս ձեռքը պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ էր ընկել: Այն մեր դիզայնի ուսուցչուհունն էր:
Ես և ընկերուհիս որոշեցինք խնդրել, որ ամանորյա հավաքույթի ժամանակ ուսուցչուհին իր հետ բերի ֆոտոխցիկը: Ամբողջ օրը մտածում էինք ինչպես ասել:
-Ի՞նչխ սենք, օր ամոթ չեղնի:
-Ես էլ էդ կմտածեմ:
-Ո՞վ բդի առաջինը սկսե:
-Դու, ես կամչնամ:
-Չէէ, ես էլ կամչնամ:
-Ըբը, ի՞նչ էնենք:
-Արի, երկուսով սենք:
-Չի էղնի ըտպես:
-Իսկ, եթե սայթով «գրուպա» բացենք ու երկուսով գրե՞նք:
-Հա, բայց առաջինը դու:
-Դե, ես կգրեմ` բարև ձեզ, մի բան կարելի՞ է խնդրել, ինքը կսե` ասեք, դու էլ կսես:
-Չէ հակառակը, բայց ամոթ է, ախր, հմի ինչ ըսես` կմտածե:
-Ոչինչ, զատո կնկարվինք:
-Դե վսյո, պայմանավորվանք, հենց գնացինք տուն, մեկից սայթ կմտնինք ու կսպասենք դասատուին:
-Հա, ըդպես էլ կենենք:
Այդպես պայմանավորվեցինք և պայմանավորվածի պես էլ արեցինք:
Սպասեցինք մինչև ուսուցչուհին օնլայն լինի, ապա գրեցինք: Մենք վստահ էինք, որ չէինք մերժվի, հարցը ամաչելն էր: Ի վերջո գրեցինք, և ուսուցչուհին խոստացավ բերել:
Ահա և ֆոտոխցիկը մեր ձեռքում է: Բոլորից առանձնացել էինք, որպեսզի մեր ուզածի պես ու չափ նկարվեինք:
-Հլը տուր`մյամ ես բռնեմ:
-Հա. քիչըմ` դու, քիչըմ` ես:
-Ըհնց:
-Հետո էլ շորերներս կփոխենք, յանի`տարբեր օրեր ենք նկարվել:
-Ճիշտ ես, դե սպասե, միամ էլ մենակս նկարվիմ ու փոխվինք:
-Հմի ես եմ բռնողը:
-Սկսինք:
-Ջան՜, սայթ քցելու նոր նկարներ ունեցանք:
-Հա՜, էդ ըսա:
-Հլը միամ էլ էս դիրքով:
Եվ այսպես հարյուրավոր նկարներով ավարտեցինք օրը:
Ավելացնեմ, որ այս վերջին լուսանկարի շնորհիվ թանկ նվեր ձեռք բերեցի` «դիմանկարի» տեսքով:
Առաջին Ամանորն է, որ մեր տանը չեմ դիմավորելու: Չգիտեմ` ուրախանամ, թե տխրեմ: Պապիկիս խնդրանքով այս տարի գյուղ պետք է գնամ եւ նրանց հետ Նոր տարին դիմավորեմ, առանց ծնողներիս: Մի խոսքով, տատիկապապիկային շրջապատում: Ես գյուղեր չեմ սիրում: Քանի որ քաղաքում եմ ծնվել ու ապրել, արդեն սովորել եմ քաղաքի ամեն ինչին: Այստեղ են ընկերներս, որոնց հետ անցկացնում եմ ժամանակիս մեծ մասը: Երբ առիթ է ստեղծվում գյուղ գնալու, այդ օրերին որոշում եմ հիվանդանալ և ծնողներիս համոզել, որ չգնանք: Սակայն նրանք ինձ լավ գիտեն, և իմ խորամանկությունը չի անցնում, հետևաբար մի կերպ ինձ տանում են գյող:
