Անցյալ անգամ ես ասել էի, որ Նոր տարին անցկացնելու եմ գյուղում` տատիկիս ու պապիկիս հետ: Արդեն վերադարձել եմ: Քանի որ ընկերներիս հետ հանդիպել չէի կարող, որոշեցի պարապել և օգնել տատիկին:
Բոլոր դասերս, գործերս վերջացրել էի, անցա համակարգչին: Չգիտեմ ինչու, այս անգամ պապիկիս հետաքրքրեց համակարգիչը: Եկավ ու գլխիս վերևում կանգնեց.
-Հըմի սիկ ի՞նչ կենես, բալա:
-Հեչ, պապ, երեխեքի հետ կխոսամ:
-Ի՞նչ երեխա:
-Դասարանիս:
-Ըբը, ի՞նչխ կխոսաս, օր ձեն չկա:
-Պապ, սիկ առանց ձենի է, գրելով է:
-Ի՞նչ կգրես հեչ:
-Դե, խառը էլի:
-Բալա, մյամ մարդու սեմ, նայե` կրնա՞ս ընգնիս իրա մոտ:
-Իրա մոտ ընգնիմ, ի՞նչ էնեմ:
-Դու ընգի, ես խոսամ:
-Հա~, գտնիմ:
-Հա:
-Հա, սա` գտնիմ:
-Ի՞նչ սեմ:
-Էդ մարդու տվյալները,- մի կերպ ծիծաղս զսպելով ասացի ես:
-Ի՞նչ էր անունը, ը, բանը:
-Պապ, մենակ անունով չի եղնի, ազգանուն է պետք, տարիք, ապրելու տեղը:
-Է, ձագ ջան, օր ըտքանը իմանամ, էլ ընչի՞ քեզի կսեմ, ըշտը ես կգտնիմ:
-Էտ է, պապ ջան, ի՞նչ սեմ:
-Ըբը, սիկ հմի ի՞նչ կենես:
-Նկար կքցեմ սայթս:
-Էս ո՞վ է սիկ:
-Իիի, պապ, ես եմ:
-Դո՞ւ ես, բը ընչի՞ է սպես խավար, դեմքիդ կեսը ո՞ւր ա:
-Ա ՜, դու վերջն ես, պապ, խավար չէ, retrica-յով եմ նկարվել: Ուրիշ գույնով է եղել: Դեմքիս կեսն եմ նկարել, որդև մոդա է հմի:
-Րետրայո՞վ:
-Րետրիքա: Պապ, էս ի՞նչ բան է, սպսես հետաքրքրված ես սորով. Կարո՞ղ ա` գուզես սայթ բացեմ քեզի:
-Ի՞նչ բացես:
-Հեչ, հեչ:
-Չէ, բան էլ մի բաց, ազիզ ջան: Հլը կրնա՞ս գրես`«Կբառնամ խոտ»:
-Աաաաաաա… Չէէէ, պապ, ըտպես բաներ չի բացե: Կոնկրետ բան սա` բացեմ: «Կբառնամ խոտ»-ը ո՞րն է:
-Էէէ, թե ըսա սիկ ի՞նչ էր` բերին-քցին մեջ: Սաղ երեխեքի ուղեղները տարավ:
-Ի, պապ, համ նորմալ չես ըսե` ինչ գուզես, համ էլ կնեղենաս:
-Չեմ նեղենա, ձագ ջան, չեմ նեղենա :Քանի՞սն է, օր ժամը:
-Հմի սեմ` 7 ին 10 է պակաս:
-Էդ ի՞նչխ իմացար:
-Սորով նայեցի:
-Ըտեղ ժամ էլ կա՞:
-Հա, ժամ էլ կա, եղանակ էլ կա:
-Էդ սա` լավ բան է:
-Օր կսեմ` չես հավատա, պապ ջան:
-Լավ, դե գործդ էրա, ես եշտամ:
Ու ես հասկացա, որ ահագին բան սովորեց պապիկս ինձանից:
Առաջին Ամանորն է, որ մեր տանը չեմ դիմավորելու: Չգիտեմ` ուրախանամ, թե տխրեմ: Պապիկիս խնդրանքով այս տարի գյուղ պետք է գնամ եւ նրանց հետ Նոր տարին դիմավորեմ, առանց ծնողներիս: Մի խոսքով, տատիկապապիկային շրջապատում: Ես գյուղեր չեմ սիրում: Քանի որ քաղաքում եմ ծնվել ու ապրել, արդեն սովորել եմ քաղաքի ամեն ինչին: Այստեղ են ընկերներս, որոնց հետ անցկացնում եմ ժամանակիս մեծ մասը: Երբ առիթ է ստեղծվում գյուղ գնալու, այդ օրերին որոշում եմ հիվանդանալ և ծնողներիս համոզել, որ չգնանք: Սակայն նրանք ինձ լավ գիտեն, և իմ խորամանկությունը չի անցնում, հետևաբար մի կերպ ինձ տանում են գյող:
