Այո, համաձայն եմ ձեզ հետ: Նկարները արվել են տարբեր տեղերից, և ստացվել են տարբեր տեսարաններ: Ասեմ պատճառը. նկարել եմ խանութ գնալիս, պարապմունքի գնալիս, գյուղ իջնելիս կամ երբ հարմար կադրեր եմ նկատել: Նկարում պատկերված է իմ շրջակա միջավայրը՝ այն տեսարանները, ինչին ամեն օր ականատես եմ լինում: Ֆոտոները, ճիշտ է, այդքան էլ շատ չեն, բայց դա էլ երևի բավական է, որ զգաք, թե ինչպիսին է իմ միջավայրը: Այսպիսով՝ Բաղանիսյան պատկերներ:
Հարցազրույց հայրիկիս՝ Արմեն Համբարձումյանի հետ
-Հայրի’կ, ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե ինչո՞ւ որոշեցիր դառնալ անտառապահ:
-Դե, իմ հայրն էլ էր անտառապահ, փոքր ժամանակ շատ էի սիրում այդ գործը, հաճախ նրա հետ գնում էի անտառ:
-Պապին քեզ ինչո՞ւ էր տանում անտառ:
-Ես նրան օգնում էի հավաքել ծառերի այն ճյուղերը, որոնք ծառահատումներից հետո մնացած էին լինում:
-Մի քիչ կպատմե՞ս քո գործից:
-Դե~հ, մեր գործը այդքան էլ դժվար չէ: Մենք պետք է մեզ բաժին հասած տարածքը հսկենք, որ ծառահատումներ տեղի չունենան:
-Որքա՞ն ժամանակ ես մնում այնտեղ:
-Գարնանը և ամռանը մեկ ժամ, քանի որ ծառահատումներ քիչ են լինում, իսկ աշնանը և ձմռանը ավելի շատ, քանի որ մարդիկ ուզում են վառելափայտ տանել:
-Իսկ հիմա ծառահատումներ հաճա՞խ են լինում:
-Այո’, հիմա ցուրտ է, մարդիկ գալիս են վառելափայտ տանելու:
-Ծառատունկ տեղի ունենո՞ւմ է անտառում:
-Հիմա ծառատունկ չի լինում, բայց եղել է տարիներ առաջ:
-Անտառն ի՞նչ խնդիրներ ունի և ի՞նչ լուծումներ եք գտնում:
-Սևանա լճի մակարդակի բարձրացման ժամանակ կատարվում են ծառահատումներ, որպեսզի ծառերը չմնան ջրի տակ:
-Նման դեպքեր հաճա՞խ են լինում:
-Այո’, և նման դեպքերը շատ մեծ վնաս են հասցնում անտառին և լճին:
-Կա՞ն արդյոք այնպիսի ծառատեսակներ, որոնք անտառում հազվագյուտ են:
-Կարծում եմ, չկան:
-Վառելիքի համար ո՞ր ծառերն են հատում:
-Բարդի, ակացիա, սոճի, փշատենի:
-Իսկ ստուգատեսներ լինո՞ւմ են:
-Այո’, օրինակ երեկ ամբողջ օրս այնտեղ ստուգողների հետ եմ եղել: Փաստաթղթեր ուսումնասիրելուց հետո, անցանք բոլոր տարածքները ստուգելուն:
-Իսկ քո տարածքում ծառահատումներ եղել ե՞ն:
-Ո’չ, բայց շատերի տարածքներից շատ ծառեր էին հատել:
-Իսկ երբ նրանք նկատում էին, որ ծառահատում է տեղի ունեցել, ի՞նչ էին անում:
-Ըստ ծառահատումների քանակի` ակտ են կազմում:
Այս ամռան երեք ամիսների ընթացքում ես ապրել եմ ընդամենը տասը օր։ Ամեն օր ասես կաղապարվածի պես ապրում էի իմ ապրած նախորդ օրը։ Ահա իմ ապրած տասն օրերից մեկը։
Օրս սկսվեց այնպես, ինչպես մյուս օրերը։ Սարսափելին այն չէր, որ գազօջախին ճաշի փոխարեն մածունն էի դրել, այլ այն, որ ստիպված էի մաքրել , փայլեցնել գազօջախը ու, որպես անուշադրության պատիժ՝ մաքրել ամբողջ խոհանոցը, չնայած տատիկս խիստ անհանգստանում էր սպասքի ու մնացած իրերի համար։
Վերջացրել էի իմ տաժանակիր աշխատանքն ու հոգնած ընկել բազմոցին, երբ հանկարծ ներս մտավ հորեղբայրս ու առաջարկեց իր հետ գետ գնալ։ Միանգամից համաձայնեցի, օգնեցի նրան հավաքել ձկնորսական իրերը և քայլեցինք դեպի անտառ, որի միջով էլ հոսում էր գետը։ Ուրախ էի, որ վերջապես կզգամ ջուրը ,անտառային քամին ու բնության կանաչ շղարշը հոգուս վրա։
Ճանապարհից հոգնել էինք, երբ հասանք ու նստեցինք երկու րոպե՝ շունչ առնելու։ Հետո հորեղբայրս հագավ իր ձկնորսական հագուստը, վերցրեց ծանր ուռկանը, որն ինքն էր գործել, ու մտավ ջուրը: Ես էլ էի ուզում հետևել իրեն, բայց կարգադրեց փայտ հավաքել, քանի որ շուտով կմթներ ։ Ես երբեք նման հաճույքով գործ չէի արել, հավաքում էի նաև այն, ինչը նույնիսկ վառել հնարավոր չէր։ Գործս ավարտել էի․ մի հսկայական խարույկի համար փայտ էի հավաքել։ Հաշվի չառնելով, որ ուրիշ հագուստ չեմ վերցրել, մտա գետը։ Ջուրը սկզբում սառը թվաց, հետո՝ հաճելի, մանավանդ այն ժամանակ, երբ պատահմամբ սահեցի ու ամբողջ հասակով ընկա ջրի մեջ։ Ջրում մի պահ դադարեց անտառի երաժշտությունը։ Չեմ ժխտում, ուզում էի հնարավորինս շուտ գլուխս դուրս հանել ջրից։ Թվում էր, թե կխեղդվեմ, երբ ոտքի կանգնեցի, ու հորեղբայրս ասաց, թե իբր ուռկանի մեջ ինչ-որ հսկայական կենդանի կա։ Առաջինը մտքովս անցավ ջրշունը, որի մասին միայն լսել էի ու շունչս պահած հետևում էի, թե ինչ կլինի։ Բայց հորեղբայրս ծիծաղելով ասաց, որ ձնկներ են ու շատ մեծ քանակությամբ։ Ուռկանը մի կերպ հասցրեցինք ափ ու հաշվի չառնելով, որ մթնում է, թպրտացող ձկները տեղափոխեցինք պարկերի մեջ։ Թեև հրդեհելն ինձ մոտ լավ էր ստացվում, բայց մի քանի անհաջող փորձից հետո միայն կարողացա կրակ ստանալ։ Այդ ընթացքում հորեղբայրս զանգեց հայրիկին, որ գա մեզ տուն հասցնի:
Արդեն մեկ ժամ անցել է, բայց հայրս չկա, իսկ կրակն ուզում է հանգել։ Ես էլ դեռ չեմ չորացել․ մի կես ժամ էլ սպասելուց հետո հորեղբայրս բարկացավ ու որոշեց, որ ոտքով պետք է հասնենք տուն։ Դա իմ սրտով չէր։ Ճանապարհի մեծ մասն անցնում էր անտառով, բացի այդ ես վախենում էի գիշատիչ կենդանիներից։ Նրան համոզել չկարողացա, յուրաքանչյուրս վերցրեցինք մեր բաժին ծանր բեռն ու շարժվեցինք։
Լուսինն արդեն երկնակամարում էր ու իր շողերով լուսավորում էր մեր ճամփան։ Իմ կանաչ ճամփան այդ ժամին թվում էր սարսափելի։ «Ահ,՜ հիմա դուրս կցատկեն գայլերը էս կողմից, չէ, էն կողմից»։ Զգալով իմ վախը, հորեղբայրս անդադար կրկնում էր․ – Բալես, քիչ մնաց, կհասնենք։
Երբ մեծ դժվարությամբ հասանք տուն, հազում էի, գլուխս պտտվում էր։ Երբ տուն մտանք, ապշեցինք․ հայրս նստել էր բազմոցին ու քնել, բայց երբ արթնացավ ու տեսավ ձկները, նույն րոպեին սկսեց եփելու գործընթացը։ Գիշերվա մոտավորապես մեկն էր կամ երկուսը, իսկ մենք վայելում էինք հորս ձեռքով պատրաստված համեղ ձուկը:
Չնայած հաջորդ օրը հիվանդացա, բայց դա իմ կյանքի ամենալավ օրն էր։ Թե հնար լիներ, ես այդ օրը կապրեի հազար և ավելի անգամ: Այն օրը, երբ առաջին անգամ պատկերացրեցի, թե հորեղբորս ուռկանի մեջ ջրշուն կա:
Ասում են` փոքր տարիքում շատ հետաքրքրասեր եմ եղել, հարցերս անդադար բարձրաձայնել եմ։ Դե, հիմա այդպես չեմ. բոլոր հարցերի պատասխանները ինքս եմ փնտրում, ինչն էլ մայրիկի դժգոհության պատճառն է դառնում: Ինչպես նա է ասում, փոքր տարիքում «գլուխները տանում էի» իմ հարցերով, իսկ հիմա հարցերի պատասխանները ինքս եմ գտնում։ Լավ, ինչևէ, շարունակեմ, հոդվածս իմ հետաքրքրասիրության մասին չէ։
Չեմ հիշում` երբ էր, որ հասկացա, թե ինչ է ազգանունը, և ե՞րբ իմացա իմ ազգանունը, բայց հիշում եմ, որ հայրիկը աշխատանքից եկավ, ու ես անմիջապես հարցրի.
-Պա՛պ, ա՛յ պապ, քո ազգանունը ի՞նչ ա։
-Այն, ինչ քոնը։
-Քո՞նն էլ է Արշակ գծիկը՜․․․ Մոռացա․․․ Մի խոսքով, դրանից․․․,- դե փոքր էի ու չէի հիշում ազգանունս, որքան էլ դա զարմանալի է։
-Արշակ-Շահբազյան,- ուղղեց հայրս։
-Բա ինչի՞ համար ա տենց: Մամայինը ու էլի ուրիշներինը առանց գծիկի ա ու կարճ,- չգիտես ինչու դժգոհ տոնով հարցրի ես։
-Թուղթ ու գրիչ բեր ասեմ,- ծիծաղելով ասաց հայրիկը։
Դե ես դժգոհ հայացքս չփոխեցի՝ մտքումս ինքս ինձ հարցնելով, թե թուղթն ինչի համար ուզեց։ Թուղթը տվեցի հայրիկին, նա մի ծառ նկարեց, ճյուղերի վրա անուններ էր գրում, իսկ երկու արմատների վրա մեծ-մեծ երկու անուն գրեց։
-Սա տոհմածառ է: Ա ՛յ, այս բարակ ճյուղը դու ես, այս հաստը՝ ես, քանի որ դու իմ տղան ես ու դեռ փոքր ես, դրա համար ինձնից հետո այդ բարակ ճյուղին ես, քո տղան էլ քեզանից հետո կլինի ու էլ ավելի բարակ ճյուղի վրա, իսկ այս հաստ ճյուղը պապիդ ճյուղն է։ Քո տոհմածառի երկու արմատներն են Արշակն ու Շահբազը, նրանց անուններով էլ մեր ազգանունը կոչվում է Արշակ-Շահբազյան։
Հայրիկի բացատրելու ընթացքում ես ու եղբայրս ուշադիր նայում էինք տոհմածառին ու լսում հայրիկին։ Հայրիկի ավարտելուց հետո եղբայրս անմիջապես միջամտեց.
-Ես, որ մեծանամ, իմ ազգանունը փոխելու եմ, մենակ Շահբազյան եմ թողնելու։
-Չէ՛, պա՛պ, ես չեմ փոխելու, Արշակ-Շահբազյանը ամենալավն ա: Շահբազյան էլի կլինի աշխարհի վրա, իսկ Արշակ-Շահբազյան մենակ մեր տոհմն ա,- եղբորս հակադրվելով ասացի ես։
Ու միչև հիմա դեռ փոքրիկ Արմանի դիրքորոշումը մնացել է հստակ. ես Արշակ-Շահբազյան եմ։
Համարյա բոլոր աղջիկները կրում են, այսպես ասած, «կարմիր թել»: Հիմնականում կրում են հայտնի և սիրված մարդիկ` երգիչներ, դերասաններ: Նրանք կապելով այդ թելը երազանք են պահում և փափագում, որ կկատարվի իրենց երազանքը այդ կարմիր թելի օգնությամբ կամ մտածում են, որ այդ թելը պաշտպանում է իրենց չարից:
Ես կարծում եմ, որ մենք քրիստոնյա ենք և նման հմայիլների կարիք չունենք: Իսկ նրանք, ովքեր չգիտեն, բացատրեմ. այդ թելերն ունեն հնդկական ծագում: Մարդիկ համարում են, որ այս թելին ուժ է տալիս նախամայր Ռախիլ աստվածուհին։ Նրա դամբարանատան շուրջը թելը փաթաթվում է և սրբացվում։ Այսպիսով, այն ձեռք է բերում կախարդական կարողություններ։ Իր կարողությունների շնորհիվ թելը պաշտպանում է փորձանքներից, անհաջողություններից և մարդկային նախանձից։ Իսկ մեզնից շատերը գնում են եկեղեցի, մոմավաճառից խնդրում են նարոտ, որպեսզի նույն նպատակով օգտագործեն` չհասկանալով, թե ինչ են անում:
Հարցազրույց Մարինե Մխիթարյանի հետ
-Մարինե ջան, կպատմե՞ս մի քիչ քո մասին: Ինչո՞վ ես զբաղվում:
-Երիտասարդների հետ տարվող աշխատանքներ, ուսուցիչ, սրբագրիչ ու թրեյներ, մասնագիտությամբ՝ բանասեր եմ:
-Իսկ դպրոցո՞ւմ ես աշխատում, ի՞նչ ես դասավանդում, արդյո՞ք դժվար չի բոլորը համատեղել:
-Այո, Հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի եմ, եթե ժամանակի մեջ տեղավորվում ենք, ուրեմն պետք է հասցնել: Ինչո՞ւ ազատ ժամանակ ունենալ, եթե կարելի է ավելի նպատակային օգտագործել:
-Քո կարծիքով ինչպիսի՞ն պետք է լինեն աշակերտ-ուսուցիչ հարաբերությունները:
-Չեմ կարող համեմատել իմ ժամանակների ու այժմյան աշակերտ-ուսուցիչ հարաբերությունները։ Հիմա ձեր սերունդն ավելի կայացած է, ինքնուրույն, գիտի իրեն ինչ է պետք, ավելի շուտ ընկերության հիման վրա կսովորի, քան պարտադրելու։ Բարեբախտաբար, քո սերնդակից շատ ընկերներ ունեմ, նրանց շնորհիվ հասկացել եմ, որ ցանկացած ոլորտում ընկերությունը, մարդկային վերաբերմունքն ավելի լուրջ հաղթանակների կբերի, քան պաշտոնականը։ Ինչպես ասվում է՝ մարդկանց 99% -ը քո մասին կարծիք ձևավորում է կախված այն հանգամանքից, թե դու ինչպես ես վերաբերվում մնացած 1% -ին։ Նույն սկզբունքը գործում է և դպրոցում՝ բոլորին հավասար, բոլորի հետ հնարավորինս մարդկային։
-Իսկ դու ինչպե՞ս ես վերաբերվում աշակերտների հետ:
-Միշտ ասում եմ, որ կարող են ատել ինձ, բայց պիտի սովորեն։ Ասում եմ` ուսուցիչը սիրելու համար չի, սովորեցնելու համար է։ Չեմ կարող պաշտոնական լինել աշակերտներիս հետ, ապացուցված է, որ այդ մեթոդը հնացած է։ Միայն փոխադարձ հարգանքը կարող է ստիպել, որ նոր սերունդը սովորի, իսկ այդ հարգանքը ընկերության միջոցով ձեռք բերելն ավելի հեշտ է: Ինչպե՞ս եմ վերաբերվում: Միանշանակ կարող եմ ասել՝ այնպես, ինչպես կուզեի ինձ իմ ուաուցիչները վերաբերվեին։
-Դե, քանի որ աշխատում ես նաև երիտասարդական կազմակերպությունում, ուզում եմ իմանալ` մերօրյա երիտասարդությունն ակտի՞վ է:
-Չեմ կարող համեմատել մեր ծնողների երիտասարդության հետ, բայց կարող եմ համեմատել տասը տարի առաջ ու հիմա։ Այո, միանշանակ ակտիվ են, ուրիշ են, գիտեն` ինչ ակնկալել ապագայի համար, գիտակցում են, որ կյանքի շարժիչն են, խափանման դեպքում կյանքը կանգ կառնի, ուրիշ ոչինչ։
-Իսկ ո՞րն է մերօրյա երիտասարդության հիմնախնդիրը:
-Մեր երիտասարդության ամենամեծ խնդիրը սեփական ուժերի և կարողությունների նկատմամբ անվստահությունն է՝ «Ես չեմ կարող», «Ես հնարավորություն չունեմ» ու նմանատիպ այլ համոզմունքներ, որոնք լավ մտածելու դեպքում կարող են դառնալ` «Ես ուզում եմ», «Ես անելու եմ», «Ես արեցի»։
-Արդյո՞ք բոլոր համայնքների, գյուղերի երիտասարդներն են ակտիվորեն մասնակցում տարբեր ծրագրերի:
-Ցավոք, ոչ բոլոր։ Դեռ մնացել է անվստահություն, թե հնարավոր չէ անվճար որևէ լավ բան ստանալ։ Ժամանակ է պետք, որ մարդ գիտակցի, որ ամեն ինչ չէ, որ փողով, ծանոթով է լինում։ Ցավոք, մարզում պասիվությամբ աչքի են ընկնում Աշտարակի երիտասարդները՝ նախընտրելով առօրյան անցկացնել Երևանում։
-Իսկ ի՞նչ ես առաջարկում, ինչպե՞ս անենք, որպեսզի արթնանա Աշտարակի երիտասարդությունը:
-Արթուն է, ուղղակի արթնանալուն պես Երևան է ուղևորվում՝ անտեսելով տեղում առկա հնարավորությունները։ Փորձենք մեր քաղաքը դարձնել այնպիսին, որ հաճելի լինի այստեղ ապրելն ու արարելը։
Սերը դեպի երաժշտությունն իմ մեջ արթնացել է մանկապարտեզի տարիներից: Հիշում եմ, երբ մանկապարտեզի երգի ուսուցչուհին նստում էր իր դաշնամուր առջև և սկսում նվագել, ես ուշադրությամբ նայում էի նրա ձեռքերին և նույն շարժումները կատարում էի տանը սեղանի վրա:
Այդ տարի երջանկությանս չափ չկար: Վերջապես կատարվելու էր իմ վաղեմի երազանքը. այդ տարի ես պետք է ընդունվեի Համլետ Թալալյանի անվան երաժշտական դպրոցի դաշնամուրի բաժին իմ շատ սիրելի ուսուցչուհի ընկեր Չքոլյանի մոտ: Նա մինչ այժմ էլ ուսուցանում է ինձ:
Մեր երաժշտական դպրոցում գործում են ժողովրդական և դասական երաժշտության բաժիններ: Սովորեցնում են նաև երգ և կիթառ: Ամեն տարվա վերջում հաշվետու համերգ է տեղի ունենում, իսկ տարվա ընթացքում՝ դասարանական համերգներ:
Երաժշտական դպրոցում սովորեցի յոթը տարի: Անցած տարի ավարտեցի: Ամեն ինչ սովորականի պես էր: Կարծես չէինք գիտակցում, որ սա ավարտական միջոցառում է, այլ ոչ թե սովորական տարեվերջյան համերգ: Ամեն ինչ շատ լավ էր միչև այն պահը, երբ միացրին «Վերջին զանգ» կոչվող երգը: Բոլորիս աչքերից միանգամից հոսեցին արցունքներ: Ես երբեք չէի արտասվել այս տարիքում: Չէի հասկանում, թե ինչ էր կատարվում ինձ հետ: Ու հենց այդ պահին որոշեցի, որ ես երաժշտական դպրոց գնալու եմ նաև մյուս տարի, քանի դեռ ունեմ այդ հնարավորությունը: Ես զգացել եմ, որ երաժշտությունը իմ կյանքի մի մասն է դարձել: Հենց այդ պատճառով էլ շարունակելու եմ ուսումս այս ուղղությամբ: Չգիտեմ՝ ինչ են որոշել մյուսները, բայց ես ընդունվելու եմ երաժշտական ուսումնարան, հետո կտեսնենք՝ գուցեև կոնսերվատորիա:
Արդեն շատերը տեղյակ կլինեն Սարիկ Անդրեասյանի «Երկրաշարժ» ֆիլմի մասին: Շատերն էլ հասցրել են դիտել, բացի` գյումրեցիներից, որովհետեւ Գյումրին ստիպված է սպասել այնքան, մինչեւ այդ ֆիլմը Գյումրիի կինոթատրոնում էլ ցուցադրվի:
Այսպես անարդար է: Չէ որ նկարահանումները եղել են Գյումրիում եւ վերջապես թեման սերտ կապ ունի հենց Գյումրու հետ: Ֆիլմում եղած ցավը միայն գյումրեցին կարող է հասկանալ, զգալ, վերապրել, որովհետեւ իմ քաղաքն ու իմ քաղաքի մարդիկ են ականատես եղել այդ ամենին և առաջնայինը հենց իմ քաղաքում պետք է ցուցադրվեր, հետագայում ՀՀ- ի մյուս մարզերում:
Ինչո՞ւ պետք է երևանցիները կամ այլ մարզի բնակիչները գյումրեցիներից շուտ դիտեն ֆիլմը և ոչ միայն այս ֆիլմը, ընդհանրապես ամեն բան միայն վերջում է հասնում Գյումրի: ՉԷ որ ոչ բոլորն են հնարավորություն ունենում գնալ հասնել այնտեղ, որտեղ ֆիլմերը ավելի վաղ են ցուցադրվում: Նույնիսկ ՌԴ գտնվող հայերը, և ոչ միայն հայերը, արդեն հասցրել են դիտել «Երկրաշարժ» ֆիլմը, իսկ մենք գյումրեցիներով ինչպես միշտ, լուռ և համբերատար սպասում ենք:
Անբացատրելի զգացողություն է, երբ գովազդների ժամանակ ներկայացվում է ֆիլմը, ներքևում գրվում, թե որտեղ, երբ կարող ենք դիտել, իսկ այդ որտեղների մեջ Գյումրու անունը չկա…
Ու երբ ֆիլմը վերջապես դիտեն գյումրեցիները, խոստանում եմ նրանց տպավորությունների մասին գրել ձեզ: Արդյո՞ սա իրենց ապրած երկրաշարժն էր:
Լուսանկարում Դավիթն է` մեր օրերի հերոսը, ով ապրիլյան պատերազմում քաջաբար զոհվեց: Նա մեր համագյուղացին էր, ապրում էր Զոլաքար գյուղում, մեր դպրոցի սանը, մեր ավագ ընկերը, ումից մենք դեռ շատ բան ունեինք սովորելու:
Դավիթը կենսուրախ, կյանքով լեցուն երիտասարդ էր: Ընտանիքի կրտսեր զավակն էր, բոլորի կողմից սիրված: Դպրոցական տարիներին աչքի էր ընկել իր խելացիությամբ:
Ուներ բազմաթիվ երազանքներ ու նպատակներ, որոնք ծրագրել էր իրականացնել զորացրվելուց հետո: Սակայն չհասցրեց, բազում երազանքներ մնացին անկատար: Չհասցրեց բոլորել նաև իր կյանքի 19-րդ գարունը:
Ծառայության էր մեկնել Լեռնային Ղարաբաղ: Դավիթը տանկիստ էր: 2016թ-ի մարտի 30-ն է: Դավիթը զանգել էր մորը` տիկին Մարինեին: Երկար զրուցել էին, շատ ուրախ էր: Ասել էր, որ իրենց տասը օրով զորավարժությունների են տանում, և եթե հանկարծ չկարողանա զանգել, թող չանհանգստանան:
Ինչ իմանար մայրը, որ վերջին անգամ էր լսում որդու ձայնը:
Երբ պատերազմական գործողություններն սկսեցին, ծնողներն անհանգիստ էին, լուր չունեին որդուց: Սակայն առավել անհանգիստ էր մայրը: Նա կարծես զգում էր, որ տեղի էր ունենալու անդառնալին:
Եվ ցավոք, այդ գույժը չուշացավ: Այդ չարաբաստիկ օրը չարաղետ ականը չշրջանցեց նաև Դավիթենց տանկը: Զոհվեց ողջ անձնակազմը:
Բայց մեզ համար Դավիթը շարունակում է ապրել: Եվ իրավ է ասված, որ մարդն ապրում է, քանի դեռ նրան հիշում են: Իսկ մենք նրան կհիշենք միշտ:
Այսօր Զոլաքար գյուղի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցի դասասենյակներից մեկը, որտեղ սովորում են 10-րդ դասարանցիները, կրում է Դավիթ Հայրապետյանի անունը:
Արարատի մարզ, գյուղ Մրգավան