Էս հռետորական հարցին կպատասխանեմ սենց. «Գեղեցիկ ա էն, ինչ որ մենք ուզում ենք գեղեցիկ տեսնել»:
Էդ լրիվ անձնական ա, տարբեր մարդկանց մոտ գեղեցկության մասին պատկերացումները տարբեր են:
Մեկի համար գեղեցիկ ա իրա հենց նոր լուծած խնդիրը, մյուսի համար կոշիկն ու շորը, որ կրում ա, էն մյուսը ընդհանրապես չի էլ մտածում դրա մասին, ուղղակի օրեր ա, գլորում ա:
Գեղեցիկ ա նաև ինչ-որ երևույթ, թե բնության մեջ, թե մարդկային հարաբերություններում:
Գեղեցիկ ա էն, որ տեսնում ես` մեծ մարդ ա, չի կարողանում բարձրանա, ավտոբուս նստի, ու ինչ-որ մեկը, կարևոր չի, թե ով, գալիս ու օգնում ա: Դու էլ կողքից տեսնում, ուրախանում ես:
Գեղեցիկ ա էն, որ տեսնում ես, որ պետությանդ վիճակն էնքան էլ լավ չի, բայց մեկ ա ազգդ չի հուսահատվում, ապրում ու պայքարում ա իրա ՀԱՅՐԵՆԻՔում… Ոչ թե` թողնում ու գնում ա ստեղից, հույս ունենալով, որ ընտեղ իրան ՄԵԾ ապագա ա սպասվում:
Նույնիսկ չմտածելով, որ ստեղ էլ կարա ինքը ապրի նենց, ոնց որ էնտեղ, նույնիսկ խիղճը հանգիստ, էն առումով, որ իրա հայրենիքում ա: Բայց դրա մեջ էլ լավն ու սիրունը կա: Էն, որ ՀԱՅ-ն ապրում ա Հայաստանից հեռու, բայց հենց տեսնում ա, որ իրա Հայաստանին վտանգ ա սպառնում, միանգամից, առանց մտածելու, գալիս ու կանգնում ա կողքդ, որովհետև հասկանում ա, որ էդ խնդիրը նաև իրա խնդիրն ա:
Գեղեցիկ ա էն, որ մտնում էս ինչ-որ սոցցանց, ինչ-որ լուր կարդալու կամ ինչ-որ մեկի հետ խոսելու, ու տեսնում ես, որ կա նենց մի էջ, որտեղ 14-24 տարեկան երիտասարդները կարողանում են իրենց մտքերն արտահայտել: Հպարտանում ու ուրախանում ես, որ ազգիդ մեջ դեռ կան ստեղծագործող դեռահասներ:
Դրա համար շնորհակալ ենք, սիրելի 17.am, մեծ գործ եք անում։
Գեղեցիկ ա նաև էն, որ տեսնում ես, որ ընկերոջդ աչքերը փայլում են, հարցնում ես, թե ինչ ա եղել, ինքն էլ պտտվում ու ասում ա, որ սիրահարվել ա. Էդ պահին երևի իրանից շատ ես ուրախանում…
Ու մտքումդ փորձում ես համատեղել իրանց։
Սենց գեղեցիկ ու լավ բաներ շատ-շատ ա լինում մեր կյանքում։ Ուղղակի պետք ա ոչ թե սենց անուշադիր քայլենք էս մեր կյանքի ճանապարհով, այլ մեկ-մեկ էլ նայենք շուրջներս, հաստատ կյանքն ավելի գեղեցիկ ա, քան մենք ենք պատկերացնում…
Դրսում որ մարդուն նայում ես, շտապում ա… Շատ ժամանակ վազում։ Բայց ո՞ւր, ինչի՞: Երևի ինքն էլ չիմանալով ու չգիտակցելով, որ կյանքը իրա էդ աշխատանքը չի, այլ սենց մանր-մունր սիրուն բաները։
Դե, իհարկե, ես չեմ ասում, որ կյանքը մենակ տենց բաներից ա կազմված։
Հա, վատն էլ կա, բայց չգիտես ինչի` մենք ՈՒԶՈՒՄ ենք մենակ վատը տեսնել։
Չէ, ժողովուրդ, էդ լավն ու վատը պետք ա իրար հետ հավասարակշռված լինեն, ոնց որ արևն ու լուսինը… Մեկն առանց մյուսի անիմաստ են։
Շատ կուզեմ, որ էսքանը կարդալուց հետո թեկուզ մի մարդ փոխվի, դառնա ավելի լավատես ու ավելի ուրախ։ Որովհետև հենց տենց էլ պետք ա լինի իսկական կյանքը։
Այ, էդ ժամանակ ես կասեմ, որ ստացված ա հոդվածս։
Հ.Գ. Ու քանի որ ես հենց էս լեզվով եմ մտածել էս բանը, սենց էլ գրել եմ…
