Ասում են, թե անկեղծ եմ և չգիտեմ էլ անգամ` դա լա՞վ է, թե՞ վատ, բայց հոդվածս ամենևին սրա հետ կապ չունի: Ուղղակի անկեղծորեն ուզում եմ ձեզ պատմել մի հետաքրքիր պատմություն, թե ինչպես հայրիկս մայրիկի մոտ ամոթով չմնալու համար բորշչ պատրաստեց:
Հետաքրքրե՞ց գոնե մի քիչ:
Լավ, պատմում եմ:
Դե, մայրիկս էլ, հայրիկս էլ աշխատում են: Շաբաթ օրը հայրիկս տանն էր, իսկ մայրիկս աշխատանքի:
Նա զանգահարեց հայրիկին.
-Հայկ, մի բան պիտի խնդրեմ:
-Փորձիր:
-Սիրտս բորշչ ա ուզում, չե՞ս սարքի:
-Հա լա… Հա, չէ մի չէ…
-Լավ, դե Հայկ…
-Չէ, Նառ ջան, չէ:
Իմ սենյակից լսում եմ իրենց խոսակցությունը ու մտածում. «Չէ, էս պապայից չէր, ինքը մամային հաստատ չի մերժի»:
Ասելուս հետ միաժամանակ նա զանգահարեց մայրիկիս ու ասաց.
-Լավ, երեկոյան սպասիր բորշչի:
Ու հայրիկս բարձրաձայն մտածում էր.
-Ո՞նց բորշչ սարքեմ: Ի՞նչ անեմ… Նառայից հաստատ չեմ հարցնի, որովհետև պիտի չասես, թե մի բան անել չգիտես:
Ու զանգահարեց բորշչի «ամենայն վարպետ», վաստակավոր խոհարար պապիկին:
Չէ, իրականում պապին խոհարար չի, բայց շատ համով բորշչ է եփում:
Զանգեց պապիկիս, ու էլի ես լսում եմ իրենց խոսակցությունը:
-Պապ, բորշչ ո՞նց են սարքում:
-Վայ, տնաշեն, մարդ էլ չիմանա՞ ոնց են բորշչ սարքում: Ինչ գտնում ես, գցում ես մեջը:
-Է՜, պապ, տենց ո՞նց կլինի:
-Ձեռք չտաս, սպասի` գալիս եմ:
Դե պապիին էլ տենց բան էր պետք, չանցավ 20 րոպե, ու մեր տանն էր:
Հայր ու տղա անցան գործի, ու ես կողքից նայելով ուղղակի մտածում եմ. «Ախ՜, էս տղամարդիկ, ինչ է թե` կնոջը չխոստովանեն, որ չեն կարողանում մի բան անել, ինչի ասես, որ պատրաստ են»:
Ու ամեն անգամվա նման ո՞վ պիտի գնա խանութ: Իհարկե, ես:
Մեկ անգամ չէ, երկու անգամ չէ, երեք անգամ, ու ներքևի խանութը չէ, է… Բանջարեղենի խանութ, ու մոտիկ բանջարեղենի խանութ չէ, է… Սիլվայի բանջարեղենի խանութը:
Մի անգամ բազուկի, մի անգամ կարտոֆիլի, մի անգամ կաղամբի, ու ես բարկանում էի, որովհետև կարող էին միանգամից ուզել, բայց երբ մտնում էի տուն, լսում էի.
-Վայ, Միլիկ ջան, էս էլ չունենք: Մի հատ էլ գնա-արի…
Լավ, մի խոսքով, բորշչի պատրաստման ընթացքում էլ ինչ պատմություն ասես, որ չլսեցի պապիկից: Օրինակ, էս մեկը.
-Գիտես, չէ՞, Հայկ: Տատդ էր մեկ էլ սենց լավ բորշչ սարքում: Բայց միշտ, միշտ մեջը մազ կար:
Բայց անմահական բորշչ էր,-հետո կատակով ավելացնում էր,- կարող ա հենց էդ մազից էլ էր…
Մեկ էլ ճաշի պատրաստման ամենծիծաղելի պահերից էր, երբ պապիկը սկսեց «անունը դնել» մեր տան կաթսաներին:
Իրականում ես մեծ գերդաստան ունեմ. պապիկն ու տատիկը յոթ երեխա ունեն, և մենք 17 թոռնիկներով սպասում ենք 18-երորդին:
Ամեն կիրակի հավաքվում ենք գյուղում, և բնականաբար, նման մեծ ընտանիքին մեծ կաթսաներով պիտի կերակրեն: Ու պապիկը ամեն ինչից, ամեն ինչից շատ-շատ և գնում է, և պատրաստում, ու հիմա մեզ վրա ծիծաղում էր նման փոքր կաթսայով բորշչ պատրաստելու համար: Բայց կաթսան ամենևին փոքր չէր: Պարզապես պապիկը սովոր չէր դրան:
Մի խոսքով, բորշչը պատրաստ էր, պապիկը գնացել էր, մոտենում էր մայրիկի գալու ժամը:
Դեռ շքամուտքից նա զգացել էր ճաշի բույրն ու արագ-արագ բարձրանում էր վերև:
Արդեն ճաշասենյակում հայրիկս ամեն ինչ իր ձեռքով դրել, պատրաստել էր:
Երբ մայրիկը ուտում էր, առանց չափազանցնելու, հայրիկս 5-6 անգամ հարցրեց.
-Հը՞ն, Նառ, համո՞վ ա:
Ու մայրիկի` «շատ » պատասխանը լսելուց հետո, հասկացնում էր մայրիկին, որ գովի իրեն:
Բայց մաման էդքան էլ միամիտ չի ու գլխի ընկավ, որ սա հայրիկի ձեռագիրը չի: Հայրիկն իրականում յուղ շատ քիչ է օգտագործում, ի տարբերություն պապիկի:
Մայրիկս խորամանկորեն լռում էր, սպասելով հայրիկի խոստովանությանը:
Վերջապես հայրիկս ասաց.
-Ես չեմ սարքել, պապան ա սարքել:
Ու ինձ հիացրեց մամայի պատասխանը, որով էլ եզրափակեմ իրար շատ սիրող իմ ծնողների կյանքի այս մի դրվագը.
-Սկեսրայր ունեմ`աշխարհը չունի:
