Փոքր հասակից ճանաչում էի Գայանե Ավդալյանին որպես լավ երգչուհի և կիթառահար: Եվ այժմ, երբ պատանի թղթակից եմ, որոշեցի առիթը բաց չթողնել և հարցազրույց անել Գայանեի հետ: 

Լուսանկարը՝ Նաիրա Դավթյանի

-Գայանե, պատմիր քո մասին:

-Ծնվել եմ 1995 թվականին Երևան քաղաքում, սակայն արմատներս ձգվում են դեպի Արագածոտնի մարզ, գյուղ Արագած: Ծնողներս, տատիկս, պապիկս էդտեղից են: Փոքր տարիքում հաճախել եմ «Արևիկ» անսամբլ, երաժշտական դպրոց: Հետաքրքիր մանկություն եմ ունեցել:

-Ե՞րբ ես սկսել երգել:

-Երգել սկսեմ եմ դեռ 2-3 տարեկանից: Առաջին քայերս կատարել եմ «Արևիկ» անսամբլում: Դրանից հետո ընդունվեցի Սարաջյանի անվան երաժշտական դպրոց: Արդեն հասուն տարիքում նաև ավարտեցի երգի պետական թատրոնը և սկսեցի կիթառ նվագել սովորել, դաշնամուր, ավելի մեծ տարիքում շրթհարմոն: Ինձ թվում է ծնողներիս ուղղորդմամբ երաժշտական ճամապարհը ընտրեցի, որը հետագայում դարձավ սիրելի զբաղմունք:

-Ո՞վ կամ ի՞նչն է ոգեշնչում այդ գործում:

-Ա՜յ, շատ բան կարող եմ թվարկել, որոնք ոգեշնչում են: Սկզբում ոգեշնչում է ինչ-որ մուսա, որպեսզի ստեղծագործեմ: Հետո արդեն ոգեշնչում են մարդկանց ծափահարությունները, ովքեր գտնվում են համերգային դահլիճում: Ոգեշնչում է նաև մարդկանց կարծիքը: Շատ բան է ոգեշնչում:

-Ձեր ընտանիքի անդամներից ո՞վ է երգով զբաղվել, ումի՞ց ես ժառանգել երգելու շնորհը:

-Մայրիկս ու հայրիկս երգում են: Մայրիկս փոքր տարիքում պարել է տեղի մշակութային տներից մեկում, իրենց մոտ՝ Ապարանում, և նաև շատ լավ երգել է: Հայրիկս էլ է շատ լավ երգում, եղբայրս նույնպես երգում է: Ոչ ոք չունի երաժշտական կրթություն, բայց սիրում են երգել: Կարծում եմ, իրենցից է փոխանցվել:

-Քո երգացանկում ունե՞ս հեղինակային երգեր:

-Այո՛, ստեղծագործում եմ, ունեմ իմ երգացանկում երկու-երեք հեղինակային երգ՝ «Երևանին», «Ձոն զինվորին» և «Լուսաբացի աղջիկը: Հիմնականում «Համասիա» խմբի հետ եմ ելույթ ունենում:

-Բացի երգելուց, էլ ինչո՞վ ես զբաղվում:

-Մասնագիտությամբ լրագրող եմ: Այս տարի ավարտում եմ ԵՊՀ-ի լրագրության ֆակուլտետը: Բացի երգելուց գրեթե ամեն ինչով զբաղվում եմ: Ինձ շատ հետաքրքրող ոլորտներ կան, որտեղ ամեն կերպ ես փորձում եմ ոչ միայն այդ հետաքրքրությունը սպառել, այլ նաև ինչ որ նոր բան քաղել, սովորել: Գրքեր եմ շատ կարդում: Լուսանկարչություն եմ սիրում շատ: Հայկական տարազների, հին զարդերի ուսումնասիրությամբ եմ զբաղվում:

Դեռ 14-15 տարեկանից ստեղծագործում եմ, առանձնապես մտադրություն չկար գիրք գրելու, սակայն մի օր հասկացա, որ իմ գործերը ուզում եմ, ր մարդկանց էլ հասանելի լինեն, և հրատարակեցի «Մոլորակին երիցուկներ» գիրքը: Բանաստեղծությունների և արձակ ստեղծագործությունների ժողովածու է: Գիրքը վաճառքի ենթակա չէ: Միայն նվիրում եմ, և այն օրագրի պես կարծես լինի: Հենց սկզբում գրում եմ, որ կարող ես նույնիսկ փոխել վերնագիրը, եթե այն քեզ դուր չի գա, որովհետև սա իմ ու քո տիրույթն է, իմ ու քո օրագիրը:

-Ունե՞ս սկզբունքներ, որոնցով առաջնորդվում ես:

-Թերևս առաջին սկզբունքը. երբեք և ոչ մի պարագայում կարևոր որոշումներից հետ չկանգնել: Սկզբունք է նաև հանուն ինչ-որ բանի չդավաճանելը: Այսինքն, ունեմ «որդեգրած» «կարելիներ» և «չի կարելիներ», որոնց հավատարիմ եմ:

Բոլորն էլ սիրում են պարել և հաստատ լսած կլինեն հիփ-հոփ պարաոճի մասին: Հիփ-Հոփ ժանրի ամենահին պարաոճը՝ բրեյք դենսը, ծնվել է 1970-ականներին Նյու Յորքում: Հայաստան է հասել ավելի ուշ՝ 1999 թվականին: Այժմ Հայաստանում շատ են հիփ հոփի սիրահարները: Բացվել են պարի դպրոցներ և ստեղծվել են պարային խմբեր:

Իմ զրուցակիցը այս պարաոճի սիրահարներից մեկն է: Նա «Հայոց աշխարհ» պարային համույթի պարուհի Սյուզի Սարգսյանն է:

-Ե՞րբ է սկսվել պարարվեստով հետաքրքրել:
-Եթե անկեղծ լինեմ, երբևէ չէի պատկերացնի, որ պարարվեստով կհետաքրքրվեմ: Վեց տարեկանում եղել եմ մոդել և պարի գնալու մասին երբևէ չեմ էլ մտածել: Յոթ տարեկան էի, երբ մայրս որոշեց, որ ես պետք է հաճախեմ պարի:

-Քանի՞ տարի եք պարում և ո՞րն է Ձեր ամենասիրելի պարաոճը:
-Պարում եմ արդեն 13 տարի: Սիրածս պարաոճը հիփ-հոփն է, որովհետև այդ ոճում ինձ ավելի լավ և ազատ եմ զգում:

-Առաջին անգամ ե՞րբ եք պարել հանդիսատեսի առաջ:
-Առաջին անգամ բեմ եմ դուրս եկել 7 տարեկանում, քանի որ շատ լսող և ընդունակ երեխա եմ եղել: Իսկ 8 տարեկանում հանդես եմ եկել մենապարով:

-Եղե՞լ են պարի մրցույթներ, որոնց մասնակցել եք:
-Իմ կարծիքով, չկա այնպիսի խումբ, որ մրցույթների մասնակցած չլինի: Իհարկե մասնակցել եմ, ունեմ մեդալներ առաջին և երկրորդ տեղերի համար:

-Դուք ինքնե՞րդ եք ձեր պարերի բեմադրողը:
-Պար բեմադրելն այնքան էլ հեշտ չէ: Կողքից նայելով դժվար է պատկերացնել, թե ինչ մեծ աշխատանք է տարվում: Բայց այսքան տարիների պարապմունքները զուր չեն եղել: Ես հաղթահարել եմ այդ խոչընդոտը: Ունեմ բեմադրություններ, որոնք նույնիսկ բեմ են բարձրացել:

-Պարից բացի ինչո՞վ եք զբաղվում:
-Պարից բացի հաճախել եմ նաև բասկետբոլի, լողի, թենիսի, դաշնամուրի, յոգայի և ֆիթնեսի դասընթացների: Իսկ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել եմ Երևանի թեթև արդյունաբերության պետական քոլեջ, սովորել եմ համակարգչային ծրագրավորում չորս տարի: Քոլեջն ավարտելուց հետո ընդունվել եմ Բլեյանի անվան քոլեջ՝ հագուստի մոդելավորում բաժին:

-Ի՞նչ եք կարծում, պարի միջոցով հնարավո՞ր է արտահայտել այն, ինչ կատարվում է մարդու հոգում, թե՞ պարի լեզուն քչերին է հասկանալի:
-Եթե կարողանայի բացատրել այն, ինչ զգում եմ, չէի պարի: Պարի միջոցով հնարավոր է արտահայտել այն, ինչ կատարվում է հոգում: Թե ուրախություն, թե տխրություն և թե ցավ: Վերջիվերջո, պարի միջոցով կարող ես արտահայտել ավելին, քան պատկերացնում ես: Օրինակ, արգենտինական տանգոյի միջոցով կարող ես արտահայտել սեր և նույնիսկ ատելություն: Պարի լեզուն քչերին է հասկանալի, պարը մի լեզու է, որը պետք չէ թարգմանել:

-Եթե պարը Ձեր կյանքում չլիներ, ինչ-որ բանի պակաս կզգայի՞ք:
-Չեմ էլ ուզում պատկերացնել, որ պարը կարող էր իմ կյանքում չլինել, որովհետև պարը իմ սրտում է: Իմ օրը սկսվում և ավարտվում է պարելով: Առանց պարի իմ կյանքը անիմաստ, ձանձրալի և անհետաքրքիր կլիներ:

Բոլորս էլ գիտենք, որ պատմությունը հիշում է միայն հերոսներին ու համալրում իր էջերը նրանց սխրանքներով: Ապագա սերնդի հպարտությունն են այդ հերոսները, որոնցից է իմ զրուցակիցը` Ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից Գարիկ Ղազարյանը:

-Նախքան զինվորական ծառայության անցնելը ինչո՞վ էինք զբաղված:

-Նախքան ծառայության անցնելը սովորում էի ճարտարապետաշինարարական համալսարանի առաջին կուրսում: Կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր հայորդի, իմանալով զինվորական ծառայության անցնելու մասին, հպարտության զգացում է ունենում: Այդ ժամանակ առաջին հերթին մտածում ես ընտանիքիդ, քեզ շրջապատող մարդկանց մասին, ովքեր քեզնով պետք է իրենց ապահով զգան:

-Ի՞նչ կասեք ծառայության առաջին ամիսների մասին, որքանո՞վ էր դժվար նորակոչիկի համար զինվորական կյանքին հարմարվելը:

-Սկզբնական շրջանում Արտաշատում եմ ծառայել: Զորամասը ասես մեկ այլ դպրոց լիներ, մի դպրոց, որտեղ սովորում են միայն տղաները, և որտեղ կանոնները ավելի խիստ են: Ինձ համար շրջապատին հարմարվելը հեշտ եղավ, քանի որ շատ շուտ ընկերներ ձեռք բերեցի: Իհարկե, մի քանի ամիս անց տեղափոխվեցի Արցախ:

-Դուք ձեր ծառայության մեծ մասը անցկացրել եք սահմանին, ինչպե՞ս էր անցնում կյանքը սահմանին:

-Երբ մարդ զենքը ձեռքին պահում է հայրենիքը, նախ և առաջ զգում է իրեն որպես դարպաս՝ դեմքով դեպի թշնամին, թիկունքում ունենալով հայրենի հողը: Կանքը սահմանին հեշտ չէր, բայց դժվարությունը հաղթահարելի է, մանավանդ այն դեպքում, երբ դու հոգով արդեն հաղթել ես թշնամուն: Ու ամեն անգամ սահման բարձրանալիս հոգումդ մի բան է փոխվում ու դարձնում քեզ ավելի հպարտ ու հայրենասեր:

Նրանք կռվել են հանուն հայրենիքի

-Ինչպե՞ս սկսվեց Ապրիլյան քառօրյան, ու այդ ընթացքում դուք որտե՞ղ էիք իրականացնում պաշտպանությունը:

-Դիրքս պահել եմ Թալիշի շրջանում: Ապրիլյան քառօրյան սկսվել է գիշերը, մոտ 02:45-ին: Կրակոցները սկսվել են հրետանու կողմից, որից հետո թշնամին կենտրոնացված խմբերով փորձում էր գրավել մեր դիրքերը, որոնք ավելի նպաստավոր էին նրանց հետագա գործունեության համար: Սկզբնական շրջանում իհարկե, զոհեր ունեցանք, բայց շարունակում էինք կռվել, որովհետև թուլանալու իրավունք չունեինք: Եվ չէինք պատրաստվում զիջել մեր դիրքերը:

- Սկզբնական շրջանում ի՞նչ խնդիրներ կային:

-Առաջնային խնդիրը բավարար զինամթերք չունենալն էր, մինչդեռ թշնամին ինտենսիվ կրակահերթեր էր տալիս, և ականները անձրևի պես թափվում էին: Սարքին տեխնիկա չէր մնացել, և մենք ձեռով էինք անում այն ամենը, ինչը կաներ տեխնիկան:

-Պատերազմից հետո ի՞նչ պարգևների եք արժանացել:

- Ստացել եմ շնորհակալագրեր, պատվոգրեր ու շքանշաններ, որոնք իհարկե պարտավորեցնող են:

- Ծառայության ընթացքում ձեռք բերեցիք մի շարք մարտական ընկերներ, զորացրվելուց հետո պահո՞ւմ եք նրանց հետ կապը:

- Գիտեք, հաճախակի չեն այն դեպքերը, երբ պատերազմի ընթացքում ձեռք ես բերում ընկեր, ում կարող ես վստահել կյանքդ: Նրանց հետ կապը մինչև այժմ պահում եմ, հաճախակի հանդիպում ենք, զրուցում: Ունեցել եմ նաև շատ ընկերներ, որոնք մարտի դաշտում զոհվել են: Երևի կյանքում երբեք չեմ մոռանա աչքիս առաջ ընկերներիս զոհվելու տեսարանները…

-Դուք անցել եք բոլոր հնարավոր վտանգների միջով և հաղթահարել եք դրանք, ի՞նչ կասեք այն նորակոչիկներին, ովքեր ամիսներ անց պետք է պահեն սահմանը:

-Մենք, լինելով մեր ավագ սերնդի հետնորդները, նրանց կողմից ազատագրված տարածքները պարտավոր ենք պահպանել: Մեր նորակոչիկ ընկերները թող լինեն խիզախ, ամուր կամքով և նույն ամրությամբ պահեն մեր հայրենիքի սահմանները: Իսկ թշնամուց չպետք է վախենալ: Ցանկանում եմ խոսքս ավարտել Գարեգի Նժդեհի հետևյալ խոսքով. «Որքան վսեմ է մի ժողովրդի հասկացողությունը հայրենիքի մասին, այնքան զորավոր է նրա երկիրը, նրա հայրենասիրությունը»:

Այսօր Սարդարապատի հերոսամարտի օրն է, և իմ զրուցակիցն է պատմաբան Սարինե Մարտիրոսյանը, ով նախկինում աշխատել է Սադարապատի հերոսամարտի հուշահամալիրում գտնվող Հայաստանի ազգագրության և ազգային-ազատագրական պայքարի պետական թանգարանում որպես ավագ գիտաշխատող: 

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

-Ինչպե՞ս և ե՞րբ սկսեց հերոսամարտը: 

-Հերոսամարտը տեղի է ունեցել 1918թ-ի մայիսի 22-ից մինչև 28-ը: 1918թ մայիսի 21-ին, երբ թուրքական զորքերը գրավեցին Սարդարապատ գյուղն ու կայարանը, հայկական ուժերը անցան հակահարձակման հաջորդ օրը` 22-ին , կայարանը հետ գրավեցին 23-ին: Ոնց որ Ավարայրի ճակատամարտում, այնպես էլ Սարդարապատում դրված էր հայերի լինել թե չլինելու հարցը. եթե պարտվեինք, այդ գարունը կլիներ հայերի համար վերջինը: Բայց այն դարձավ համաժողովրդական պատերազմ: Բոլոր կուսակցությունները, բոլոր խավերը մի կողմ դրեցին տարաձայնությունները, դարձան մի բռունցք և կարողացան հակահարված տալ և Սարդարապատում, և Ղարաքիլիսայում, և Բաշ Ապարանում: Ճիշտ է, Ղարաքիլիսայում պարտություն կրեցինք, բայց այդ պարտությունից հետո թուրք Վեհիբ փաշան խոստովանեց, որ հայերը այդ կռվում ապացուցեցին, որ կարող են համարվել աշխարհի լավագույն զինվորները:

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

-Ի՞նչ իրավիճակ էր տիրում այդ օրերին Հայաստանում: 

-Այդ ժամանակ ծանր պայմաններում էր Հայաստանը: Առաջին աշխարհամարտից հետո մնացել էր մենակ, ու հենց այս պատերազմը մենք հաղթեցինք մեն-մենակ: Ստեղծվել էր Անդրկովկասյան սեյմ, որի մեջ մտնում էին և Հայաստանը, և Վրաստանը, և Ադրբեջանը: Ու երբ 1918թ մայիսի 26-ին Անդրկովկասի սեյմը լուծարվեց, մայիսի 28-ին անկախ հռչակվեց Հայաստանը: Փաստորեն հերոսամարտը բերեց հանգեցրեց անկախության:

Թուրքերը նաև ուզում էին Արաքսի երկու կամուրջներով՝ Կարակալայի ու Մարգարայի, մտնեին Հայաստան, ու շրջափակման մեջ կընկներ Հայաստանը: Սակայն մենք կարողացանք պայթեցնել այդ կամուրջները և թույլ չտալ թուրքերին, որ հասնեն իրենց ուզածին:

Այդ ժամանակ նաև մեր կողքին էր 5000-անոց քրդական ջոկատը` եզդիների ջոկատը, Ջհանգիր Աղայի գլխավորությամբ:

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

-Ե՞րբ կառուցվեց Սարդարապատի հուշահամալիրը: 

-Հուշահամալիրը կառուցվեց 1968 թվականին՝ Սարդարապատի հերոսամարտի 50 ամյա տարելիցին նվիրված: Ճարտարապետն է Ռաֆայել Իսրայելյանը: Այդ ժամանակ Հոկտեմբերյանի շրջկոմի քարտուղարն էր Վլադիմիր Դարբինյանը, ով անձամբ ղեկավարեց շինարարությունը և շատ աջակցեց, որ կառույցը իրականություն դառնա:

-Ի՞նչ է իրենից ներկայացնում կառույցը: 

-Համալիրը մեր հերոսամարտի և ընդհանրապես ամբողջ հայ ժողովրդի հերոսության խորհրդանիշն է: Սկզբնական շրջանում, որքանով ինձ հայտնի է, ճարտարապետը ցանկացել է զանգերի փոխարեն սուր տեղադրել, բայց քանի որ այն ժամանակ Խորհրդային Միության կազմում էինք, արգելեցին սուրը, և ընտրվեցին զանգերը: Զանգերը խորհրդանշում են այն իրավիճակը, երբ ամենածանր պահին բոլոր եկեղեցիների զանգերը հնչել են և ի զեն կանչել ժողովրդին: Այնտեղ կան նաև ցուլերի, արծիվների քանդակներ, որոնք նույնպես հզորություն են խորհրդանշում: Պատին ներկայացված են հայոց պատմության մի շարք դրվագներ, և ամենակարևորը թանգարանն է, որը առաջին ազգագրության թանգարանն էր Հայաստանում:

Թանգարանը ինքնին շատ հետաքրքիր կառույց է, որը նման է հայկական բերդի: Թանգարանի շենքը պատուհան չունի, այն լուսավորվում է երդիկներից: Թանգարանում կա երկու ցուցասրահ. մեկը նվիրված է հենց մայիսյան հերոսամարտերին, իսկ մյուսը՝ ազգագրությանը: Հերոսամարտերին նվիրված սրահի վերևում հենց հազարաշեն երդիկի օրինակ է, կարծես մեկը մյուսի մեջ հյուսված լինեն: Իսրայելյանը երկու պատուհան է թողել, որոնցից մեկը նայում է Արագածին, իսկ մյուսը՝ Արարատին:

Թանգարանի առաջին տնօրենը եղել է Աշոտ Բարսեղյանը: Հյուրերը այնքան շատ էին լինում, որ անգամ հերթեր էին գոյանում:

-Ի՞նչ եք կարծում, այցելուների թիվը նվազել է: 

-Այն ժամանակ ավելի շատ էր, հիմա էլ են գնում, երբ Հայաստան զբոսաշրջիկ է գալիս, անպայման Սարդարապատ պետք է այցելի: Կարծես Սարդարապատը մեր այցեքարտը լինի, ինքնուրույն հաղթանակի խորհրդանիշ:

Լուսանկարը՝ Անուշ Հովհաննիսյանի

-Ձեզ որպես հայոց պատմության ուսուցչուհի բավարարո՞ւմ է գրքերում գրվածը հերոսամարտի մասին: 

-Կարելի էր ավելի շատ գրել, բայց հիմա կան հոսքային դասարաններ` բնագետներ, պատմաբաններ և այլն, պատմաբանների համար կարելի է ասել, որ նյութ կա հետաքրքիր: Հաշվի առնելով աշակերտների հետաքրքրասիրության աստիճանը, երևի բավարար է, իսկ ով ցանկանում է ավելին իմանալ, կկարդա և կօգտվի այլ գրականությունից:

-Ըստ ձեզ, ի՞նչ է պետք անել, ուրպեսզի աշակերտները էլ ավելի իմանան ու կարևորեն Սարդարապատի հերոսամարտը: 

-Ի՞նչ է պետք: Ընդամենը հայրենասիրական ոգի: Պետք է մարդը հայրենասեր լինի, որպեսզի ձգտի ավելին իմանալ իր պատմության մասին ու ոգևորվի այդ պատմությամբ, մանավանդ Սարդարապատի հերոսներով: Այնտեղ մասնակցել են այն ժամանակ շատ երիտասարդ, հետո արդեն մարշալ Բաղրամյանը, Ակսել Բակունցը, գրականագետ Ղափանցյանը, Ղուկաս Ղուկասյանը:

-Իսկ հիմա ավագ դպրոցականները որքանո՞վ են հետաքրքրված Հայոց պատմությամբ:

-Ցավոք սրտի, այդ հոսքային բաժանումը , որ կատարվում է, յուրաքանչյուրը կենտրոնանում է իր մասնագիտական առարկաների վրա, ու ավելի քիչ է ուշադրություն դարձնում մյուս առարկաներին, այդ թվում նաև պատմությանը, եթե իհարկե, բնագիտական հոսք չէ:

Բայց անկախ ամեն ինչից, կազմակերպվում են էքսկուրսիաներ դեպքի Սարդարապատի թանգարան, և կապ չունի արդեն՝ որ հոսքի դասարան է, բոլորն էլ այցելում են թանգարան, տեսնում են, իմանում են, և ինձ թվում է, որ անպայման իր ազդեցությունն ունենում է:

Այս նոր սերունդը հայրենասեր է: Ինչքան էլ զայրանան, ինչքան էլ մտածեն՝ վատ երկրում ենք ապրում և այլն, միևնույնն է, հայրենիքը վատը լինել չի կարող: Կարող է կառավարությունը, իշխանությունը վատ լինել, բայց ոչ հայրենիքը: Ամենաշատ դժգոհող երիտասարդները անգամ չեն կարող պատկերացնել, որ հաջորդ պահին կարող են հերոս դառնալ, որովհետև պահն է թելադրում, թե իրենք ոնց իրենց կդրսևորեն: Յուրաքանչյուրիս գենի մեջ նստած է հայի ռազմական ոգին` հայրենիքը պաշտպանելու, ոչ թե ուրիշի տարածքը գրավելու, ու այդ գենը արթնանում է այդ պահին: Ինչքան էլ չսովորի իր պատմությունը, միևնույն է, զենք է վերցնելու իր հայրենքը պաշտպանելու է:

Դիաննա Ստեփանյանն ապրում է Վայոց Ձոր մարզի Ջերմուկ քաղաքի Կեչուտ գյուղում: Այս տարի նա դարձել է ասմունքի մրցույթի եզրափակիչ փուլի հաղթող:

-Դիաննա, կպատմե՞ս մրցույթի մասին:

-Այս տարվա ասմունքի մարզային փուլը տեղի է ունեցել մարտ ամսին, որին մասնկացում էին ՀՀ-ի, ԼՂՀ-ի և Ջավախքի աշակերտները, որոնց թիվը հասնում էր 2800-ի: Վայոց Ձորի մարզում նրանց թիվը 60-ն էր, որոնցից 6 լավագույնն անցան հանրապետական փուլ, նրանցից մեկը ես էի: Մայիսի 10-ին կայացավ ասմունքի մրցույթի հանրապետական փուլը, որին մասնակցում էին մոտ 89 աշակերտ: Այդ 89 աշակերտներից 10-րդ հոբելյանական գալահամերգին մասնակցեցին 43-ը, որոնք էլ ճանաչվեցին հաղթողներ: Ես 43-ից մեկն էի:

-Ինչպե՞ս եղավ, որ մասնակցեցիր մրցույթին:

-Ես ասմունքի մրցույթին մասնակցում եմ 2-րդ անգամ: 2016թ-ին ինձ չհաջողվեց հաղթել մարզային փուլում: Այդ անգամ կարծես ինչ-որ մեծ միջոցառման փորձ լիներ, իսկ այս տարի ես այնպիսի զգացում ունեի, ասես արդեն փորձաշրջան եմ անցել, և ինձ մնում է միայն հաղթել:

-Իսկ ի՞նչ ես ասմունքել:

-Ասմունքել եմ Սիլվա Կապուտիկյանի «Սիրո երգը» և «Ես չե՛մ վախենում թշնամիներից», Մարո Մարգարյանի «Արտերի ճամփին», «Ես չպահեցի ինձ քրոջ նման» բանաստեղծությունները:

-Ինչպիսի՞ զգացողություններ ես ունեցել:

-Գիտե՞ս, Տաթև ջան, ես արտասանելիս և երգելիս նայում եմ ուղիղ ժյուրիին և հանդիսատեսին: Բեմի վրա ես զգում էի, որ հաղթելու եմ, որովհետև ժյուրիի անդամները հավանության նշաններ էին անում: Մինչև արդյունքներն իմանալը հակասական մտքեր էին ծնվում իմ մեջ, զգացողություններս չեմ կարող նկարագրել:

-Ի՞նչ ես ստացել որպես պարգև:

-Որպես պարգև ես ստացել եմ խրախուսական մրցանակ՝ 10 անուն գեղարվեստական գրքեր և բջջային հեռախոս:

-Ինչպե՞ս ընդունեցին դպրոցում, գյուղում և ընտանիքում քո հաղթանակը:

-Դպրոցում թե՛ աշակերտ, թե՛ ուսուցիչ, շատ ուրախ էին ինձ համար, բայց ուզում եմ առանձնացնել իմ գրականության ուսուցչուհուն՝ ընկեր Համբարձումյանին, ով ինձանից հետո ամենաուրախ մարդն էր: Նաև տնօրենիս, նա ինձ ընդունեց իր աշխատասենյակում: Ամեն քայլափոխի շնորհավորում էին:

Ընտանիքս… Չեմ ուզում խոսել, թե ինչպես ընդունեցին ինձ: Խնջույք կազմակերպեցին, նվերներ տվեցին: