Հարցազրույցը վերցրել եմ ընկերուհուցս` Միլենա Կարապետյանից, ով ցանկանում է դառնալ երգչուհի և արդեն շատ հաջողություններ ունի այդ ասպարեզում:

-Ինչպե՞ս ստացվեց, որ ընտրեցիր երաժշտությունը:

-Կարելի է ասել, ծնվածս օրվանից երգում եմ (ծիծաղում է), և երբ առաջին անգամ, 3 տարեկանում, տեսահոլովակ տեսա, շատ տպավորված էի և ամբողջ օրը երգում էի այդ երգը: Մայրիկս էլ նկատել էր դա, և քանի որ մայրիկս ունի երաժշտական կրթություն, նրա որոշմամբ ես 6 տարեկանից սկսեցի հաճախել Արմեն Դիվանյանի անվան «Արևիկ» մանկապատանեկան անսամբլ: Այդ ժամանակվանից ես այս ոլորտում եմ, և այն ինձ շատ հոգեհարազատ է:

-Ինչ-որ ուսումնական հաստատություն հաճախել կամ հաճախո՞ւմ ես:

-Ինչպես նշեցի, 6 տարեկանից հաճախել եմ «Արևիկ», որը հետագայում անվանափոխվեց «Արևներ», իսկ անցյալ տարի ավարտել եմ Գևորգ Բուդաղյանի անվան երաժշտական դպրոցը:

-Կպատմե՞ս քո առաջին ելույթի մասին: Երբ և որտեղ է կայացել:

-Առաջին ելույթս կայացել է 2009 թվականին, երբ ես 9 տարեկան էի և հաճախում էի «Արևներ» անսամբլ: Մասնակցում էի «Արևների» ամենամյա 9-րդ մրցույթ-փառատոնին:

-Իսկ ի՞նչ երգ էիր կատարում:

-Կատարում էի Լիլիթ Նավասարդյանի հեղինակած «Գարուն» երգը: Այն ինձ շատ հոգեհարազատ է դարձել և բերել է բազմաթիվ հաջողություններ:

-Մոտակա ժամանակներում որևէ ելույթ ունե՞ս:

-Այո, հունվար ամսվա վերջին Երևանի համերգասրահներից մեկում կայանալիք համերգին հանդես գալու առաջարկ եմ ստացել: Համերգը կայանալուց հետո կլուսաբանվի:

-Հիմա դու սովորում ես 11-րդ դասարանում: Ի՞նչ ես պլանավորում անել դպրոցն ավարտելուց հետո:

-Ես ինձ այլ ոլորտում չեմ պատկերացնում, այդ իսկ պատճառով մտադրություն ունեմ ընդունվել Ջազ քոլեջ կամ էլ Երևանի պետական երաժշտական կոնսերվատորիա:

-Բարձրագույն կրթություն ստանալուց հետո որտե՞ղ ես ցանկանում հանդես գալ:

-Իհարկե, սկզբում հայաստանյան բեմերում ելույթ կունենամ, սակայն կցանկանամ արտասահմանյան հանդիսատեսին էլ ներկայանալ:

-Եթե երբևէ առաջարկ ստանաս որևէ խմբից՝ այնտեղ հանդես գալու, կընդունե՞ս առաջարկը, թե՞ նախընտրում ես մեներգչուհի լինել:

-Ես կարծում եմ, որ լավ ձայն ունեցող երգչուհին կարիք չունի խմբում հանդես գալու, ինչքան էլ որ խումբը անվանի լինի, և քանի որ ես ինձ համարում եմ լավ երգչուհի, կնախընտրեմ մեներգչուհի լինել:

-Ի՞նչ ոճում ես նախընտրում հանդես գալ:

-Փոփ-էստրադա:

-Հեղինակային ստեղծագործություններ ունե՞ս:

-Փոքր հասակում գրել եմ երգեր, բանաստեղծություններ, սակայն հիմա` ոչ:

-Որևէ անհաջողություն եղե՞լ է ճանապարհիդ, որը խանգարել է առաջ շարժվել:

-Խանգարող հանգամանքներ, որպես այդպիսին, դեռ չեն եղել, սակայն եթե լինեն, ինձ չեն խանգարի հասնել իմ նպատակին:

-Ձայնագրած երգեր ունե՞ս:

-Ունեմ երկու անհատական ձայնագրած երգ` «Գարուն» և «Երևան», նաև ձայնագրվել եմ խմբակային երգերում Գևորգ Բուդաղյանի անվան դպրոցում սովորելուս տարիներին:

-Կպատմե՞ս առաջին ձայնագրված երգի մասին:

-Առաջին ձայնագրած երգս հենց «Գարունն» է, շատ լարված էի այդ ժամանակ: Երբ մտա ձայնագրման ստուդիա, միանգամից դրեցի ականջակալները, կանգնեցի բարձրախոսի դիմաց և, երաժշտությունը միացնելուն պես, սկսեցի ինքնամոռաց երգել: Երաժշտությունը ավարտվելուց հետո ինձ զգում էի մեծ բեմում: Այդ օրը երբեք չեմ մոռանա. այն տպավորվել է որպես ամենավառ և պայծառ օրերից մեկը:

Հարցազրույց 12-րդ դասարանի աշակերտ Շիրազ Կիրակոսյանի հետ:

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

-Որպես ապագա շրջանավարտ ի՞նչ մտավախություններ կամ հուզող հարցեր ունես:

-Ես ուսուցիչների խորհրդով քննություններս տեղափոխեցի մայիս ամիս, բայց փոշմանել եմ, որովհետև դեկտեմբերին անցկացված քննություններին մարզից ստուգողներ չկային, իսկ մայիսին հնարավոր է գան: Ինձ ասում էին՝ մյուս կիսամյակ կնստես դասի, մի բան կսովորես, կգրես: Բայց եթե ես այս 12 տարիների ընթացքում չեմ սովորել, ու ցանկություն չի էլ առաջացել սովորելու, ինչպե՞ս կսովորեմ մի քանի ամիսների ընթացքում:

-Իսկ ի՞նչ ես կարծում, մայիս ամսի պարտադիր 3 քննությունները կարո՞ղ ես հանձնել:

-Դե, պիտի արտագրեմ, բայց ումից՝ չգիտեմ: Բոլոր լավ սովորողները արդեն հանձնել են:

-Ինչպես հասկացա, չես սիրում սովորել: Իսկ որևէ հոբբի կամ նախասիրություն ունե՞ս:

-Արդեն 2 տարի է գնում եմ նկարչության ու շատ եմ սիրում նկարել: Դաս չեմ սիրում անել, հոգնում եմ, իսկ նկարելով հանգստանում եմ, ոչ թե հոգնում: Ես փոքր ժամանակ միշտ նկարում էի ու մայրս տեսնելով, որ սեր ունեմ, ուզում էր գնամ սովորելու այդ ուղղությամբ: Ցերեկը այդքան ժամանակ չի լինում նկարելու համար, դրա համար գիշերն եմ միշտ նկարում: Մայրս գալիս, լույսը անջատում է, ես էլ նորից միացնում ու շարունակում եմ: Իմ ուսուցիչը միշտ ինձ ասում է, որ երբ հավեսով չեմ նկարում, դադարեցնեմ, թե չէ կհիասթափվեմ: Ես հենց այդպես էլ անում եմ: Քանի որ հայրս վատառողջ է, ու իրեն օգնելու շատ բաներ եմ ունենում, դրա համար չեմ հարմարեցնում նկարել: Հայրս միշտ ասում է, որ չհիասթափվեմ:

-Ունե՞ս երազանքներ:

-Ես իմ կյանքը առանց նկարչության չեմ պատկերացնում, հետևաբար իմ երազանքները կապված են նկարչության հետ: Երազում եմ իմ արվեստի տունը ունենալ ու շատ աշակերտներ: Ուզում եմ, որ իմ աշակերտները ինձ հպարտանալու առիթ տան, ինչպես որ մենք՝ մեր ուսուցչին: Սոն ջան, հույս ունեմ, որ կընդունվեմ, ուղղակի վարձավճարի հարցն է:

Լուսանկարը` Սոնա Մխիթարյանի

-Կա՞ այնպիսի հարց, որը քեզ միշտ մտահոգում է ու տխրություն է պատճառում:

-Հա: Ես ժամանակին արել եմ մի սխալ, չգիտակցելով, որ ինձ մտերիմ ընկեր ձևացողները ինձ վատ դրության մեջ կդնեն ու կծիծաղեն վրաս: Ես չէի մտածել հետևանքների մասին: Ես հիմա ամենաշատը ընկերության կարիք ունեմ: Գիտե՞ս, Սոն, որ ընկեր կոչվածներս երբ ինձ դիմում էին, միշտ փորձում էի օգնել, բայց իրենք… Շատերն են ասում՝ ընկերությունը սուտ է, հա, ես էլ էի էդպես մտածում, բայց դու ինձ հակառակը համոզեցիր, Սոն՝ դժվար պահերին կողքս մնալով: Առաջ, որ ընկերներս բարև էին տալիս, սովորական էր, իսկ հիմա թանկարժեք է դարձել էդ մի սովորական «բարև»-ը:

-Ամենաշատը ի՞նչ կցանկանայիր, որ կատարվեր քեզ հետ:

-Եթե հայրս բուժվի, ամեն ինչ լավ կլինի:

Լուսինե Եսայանը իր ընդունակություններով երբեք չի պարծենում, այլ դրանք փորձում է թաքցնել: Նա ընդամենը 15 տարեկան է, ապրում է Գեղարքունիքի մարզի Գագարին ավանում:

-Ինչպե՞ս որոշեցիր հաճախել պարի:

-Պարն իմ նախասիրություններից մեկն է և այն ինձ մեծ բավականություն է պատճառում: Դպրոցում հայտարարությունը լսելուց հետո անմիջապես վազեցի տուն և լուրը հայտնեցի մայրիկիս: Մենք շտապեցինք երաժշտական դպրոց, որտեղ և տեղի էր ունենում ընդունելությունը:

-Քանի՞ տարի է, ինչ հաճախում ես պարի:

-Պարի հաճախում եմ արդեն 5 տարի:

-Ինչպիսի՞ հաջողությունների ես հասել այդ տարիների ընթացքում:

-Ամենամեծ հաջողությունն ինձ համար այն շրջապատն էր, որ ես ձեռք բերեցի։ Նաև հասկացա, թե ինչ է իսկական ընկերությունը: Եվ հետո մեր խումբը ճանաչում ստացավ տարածաշրջանում, և մենք հանդիսանում ենք լուրջ մրցակից շատ այլ խմբերի համար:

-Ի՞նչ պարեր եք սովորել: Կներկայացնե՞ս դրանցից մի քանիսը:

-Մենք սովորել ենք «Յարխուշտա», «Բերդ», «Ղարաբաղի եղնիկ», «Փափուրի», «Ծաղկաձորի», Վալս, Վրացական, «Ադանա», «Արփա-Սևան», «Թամզարա», և բոլորն էլ փորձել ենք լավագույնս կատարել։ Չգիտեմ՝ ինչքանով ենք մենք մեզ արդարացրել, սակայն մեր ուսուցիչը երբեք չի դժգոհել և մեծ ոգևորություն է մեզ ներշնչել, ինչը նպաստում է արագ առաջ գնալ:

-Հաճախակի՞ ես մասնակցել համերգային շրջագայությունների:

-Դրանք հիմնականում տեղի էին ունենում Հայաստանում և մրցութային ձևաչափով: Գավառում տեղի ունեցած մրցույթին մասնակցեցինք, հաղթեցինք և հնարավորություն ստացանք մեկնել Վրաստան՝ Քոբուլեթի քաղաք, որտեղ տեղի ունեցավ միջազգային մրցույթ: Չնայած առանց ծնողների էինք մեկնել, ուշադրության պակաս չէինք զգում: Նա, ով ճանաչում է ուսուցչիս՝ կփաստի, որ մեր նկատմամբ շատ ուշադիր է և հոգատար:

-Արդյո՞ք հեշտ էր քեզ համար առաջին անգամ բեմ բարձրանալը:

-Մենք դեռ մեկ ամիս էր, ինչ հաճախում էինք պարի, երբ ներկայացրեցինք մեր առաջին համարը: Ուրախությունն ու ոգևորությունը այնքան շատ էր, որ մոռացնել էր տվել լարվածությունը, այնպես որ, այդքան էլ դժվար չէր:

-Երբևէ ստացե՞լ ես մենապարուհու դեր:

-Այո՛, մի քանի անգամ: Այ, այդ ժամանակ լարվածությունս ավելի մեծ էր, քանի որ մեծ էր պատասխանատվությունը:

-Որպես մենապարուհի, ո՞ր պարերն ես պարել:

-«Ղարաբաղի եղնիկ», «Ադանա» և մեր վերջին սովորած պարը՝ «Արփա-Սևան»: Դա մեր վերջին ելույթն էր, հետո մեր խումբը կորցրեց իր ուժը և մի օր էլ՝ փակվեց:

-Բացի պարից ուրիշ ի՞նչ նախասիրություններ ունես:

-Սիրում եմ նկարել, հետաքրքրված եմ սուսերամարտով, սիրում եմ լուսանկարել, բայց ամենաշատը սիրում եմ ճամփորդել և երաժշտություն լսել:

-Հետագայում կշարունակե՞ս պարի ուղին:

-Այն ինձ համար շատ հարազատ է դարձել, բայց չեմ կարծում, որ կրկին այդ ուղին կընտրեմ։ Այժմ այլ ծրագրեր ունեմ և մտածում եմ առաջնորդվել դրանցով: Կարևոր է, երբ մարդ տեղյակ է ամեն ինչից, ուզում եմ ասել՝ սովորել օտարազգի պարեր, բայց չիմանալ ազգայինը՝ իմ կարծիքով, աններելի է, որովհետև անցյալը, ներկան և ապագան մեր ինքնությունն է:

Ես համաձայն եմ, որ յուրաքանչյուր հայ պետք է իմանա ու երբեք չմոռանա ազգային երգերն ու պարերը, որով մեր նախնիներն են առաջնորդվել, պարը եղել է նրանց կյանքի կարևոր մասը: Ցավալի է, որ մարզերում պարի դպրոցները չեն կարողանում երկար գոյատևել, իսկ շատ տաղանդավոր երեխաներ անտեսվում են և հիասթափվում։ Պետք է այնպես անել, որ մշակութային կյանքը մարզերում ևս ծաղկի, և Լուսինեի նման հարյուրավոր տաղանդավոր պատանիներ ու աղջիկներ կարողանան բացահայտել և զարգացնել իրենց տաղանդը: