PicsArt. հայացք ներսից

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Այս շաբաթ առիթ ունեցա հյուրընկալվել հայաստանյան ամենահաջողակ կազմակերպություններից մեկում՝ PicsArt-ում: Շատերս ենք լսել նրանց մասին, բայց թե ովքեր են նրանք և ինչով և ինչու են դարձել լավագույնը, քչերը գիտեն, առավել ևս նրանք, ովքեր այսօր փորձում են գտնել իրենց տեղը մասնագիտությունների շուկայում: Այս և շատ այլ հարցերի շուրջ զրուցել եմ Մշակույթի և հաղորդակցման թիմի անդամ` Վարդուհի Ջանոյանի հետ։

-Ի՞նչ առավելություններ ունի հավելվածը այլ լուսանկարների խմբագրությամբ զբաղվող հավելվածների նկատմամբ։

-PicsArt-ը բացի այն, որ լուսանկարների խմբագրությամբ զբաղվող հավելված է, այն միաժամանակ հանդիսանում է նաև սոցիալական ցանց։ PicsArt-ը երկուսը մեկում հարթակ է, որտեղ մարդիկ կարող են լուսանկարներ ստեղծել և կիսվել իրենց մտքերով այլ օգտատերերի հետ։ Հավելվածը անվճար է, չնայած նրան, որ մենք վճարովի ֆունկցիաներ էլ ունենք, գործիքների գերակշիռ մասը անվճար են։ Եթե համեմատենք այլ ծրագրերի հետ, օրինակ՝ Photoshop, ապա PicsArt-ում որևէ լրացուցիչ գիտելիքներ հարկավոր չեն, որովհետև գործիքները պարզ և հասանելի են բոլորի համար։ Այժմ PicsArt-ում հնարավոր է դարձել նաև վիդեոների խմբագրությունը, որը նորից փոխարինում է այլ պրոֆեսիոնալ ծրագրերին, օրինակ՝ «After Effect»-ին, որով խմբագրելու համար օգտատերը պետք է անպայման տիրապետի ծրագրին։

Մենք շատ ուրիշ առավելություններ էլ ունենք, օրինակ՝ «Free to edit» ֆունկցիան, որով դու հնարավորություն ես տալիս այլ օգտատերերին խմբագրել քո լուսանկարը։ Հետաքրքիր է տեսնել թե ինչպե՞ս է աշխարհի մյուս ծայրում ապրող մեկ ուրիշ օգտատեր իր պատկերացմամբ խմբագրում քո լուսանկարը։ Եվ հնարավոր է, որ դա շատ ավելի լավը լինի, քան այն, ինչ դու էիր պատկերացնում։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

-Շուկայում, ո՞ր հավելվածներն են հանդիսանում PicsArt-ի գլխավոր մրցակիցներ։

-Որպես այդպիսին մենք մեզ ոչ մեկին մրցակից չենք համարում։ Որովհետև չկա այնպիսի հավելված, որը նույն գործառույթներն է կատարում, ինչ-որ մենք։ Բայց եթե շատ կոպիտ համեմատություն անենք, ապա շատերը մեզ Instagram-ի հետ են համեմատում, որը նույնպես լուսանկարներ խմբագրելու հնարավորություն ունի։ Սակայն այստեղ ավելի շատ գերակշռում է սոցիալական ցանցը։ PicsArt-ում այս երկու հարթակները համարժեք են բաշխված, և բացի այդ, մեզ մոտ գործիքները շատ ավելի շատ են, իսկ հնարավորությունները` ավելի լայն։ Այդ իսկ պատճառով մենք այդքան էլ Instagram-ը մրցակից հավելված չենք համարում։ Բայց իհարկե կան նմանություններ, որ մեր օգտատերերը կարող են համեմատել։ Կան մի շարք նկարների edit (խմբագրել) անող հավելվածներ, որոնց նույնպես անմիջական մրցակից չի կարելի դիտարկել, քանի որ նրանք էլ որպես սոցիալական ցանց հանդես չեն գալիս։

-Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ գործում է կազմակերպությունը, աշխատանքային գործունեության ընթացքում ի՞նչ կարևոր ձեռքբերումներ են գրանցվել։

-Կազմակերպությունը հիմնադրվել է 2011թ-ին։ Մեծ sticker-ների փաթեթ ունենք, որտեղ օգտատերերը հնարավորություն ունեն ինքնուրույն նոր sticker-ներ ստեղծել։ Այժմ այդ փաթեթում մոտ 50մլն sticker-ներ ունենք, սա նույնպես մեծ ձեռքբերում էր մեզ համար։ Ամեն տարի փորձում ենք նոր փոփոխություններ մտցնել հավելվածի մեջ։ Եվ յուրաքանչյուր հաջողված պրոյեկտ, մեր օգտատերերի կողմից յուրաքանչյուր դրական արձագանք մեզ համար շատ կարևոր է։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

-Նշեցիք, որ վճարովի ֆունկցիաներ էլ կան հավելվածում, ինչքանո՞վ են դրանք հասանելի, և ո՞րն է ամենաթանկ ֆունկցիան։

-Ինչպես արդեն նշեցի, վճարովի ֆունկցիաները գերակշռող մաս չեն կազմում, շատ ավելի շատ են անվճար գործիքները, sticker-ները, effect-ները։ Բացի այդ վճարովի ֆունկցիաները պարբերաբար անվճար են դառնում։ Երբ նոր գործիք, sticker կամ effect է ավելանում, որոշ ժամանակ վճարովի լինելուց հետո հասանելի է դառնում բոլոր օգտատերերի համար։ Կա նաև մեկ այլ տարբերակ, երբ տվյալ ֆունկցիան ինչ-որ ժամանակահատվածի ընթացքում է անվճար դառնում։ Իսկ ինչ վերաբերում է ամենաթանկ ֆունկցիային, կոնկրետ նշել չեմ կարող, բայց կարող եմ ասել, որ գումարային շեմը շատ ցածր է։ Օրինակ` եթե մեկ ամսվա կտրվածքով վերցնենք subscription-ը (բաժանորդագրությունը), որը հնարավորություն է տալիս դառնալ GOLD, ապա այն կազմում է 4-5$, իսկ ամբողջ տարվա կտրվածքով՝ 40$։ GOLD օգտատերի համար բոլոր գործիքները հասանելի են դառնում։

-Քանի՞ օգտատեր ունի այժմ PicsArt-ը։ Ի՞նչ տոկոս են կազմում ակտիվ օգտատերերը, և ինչպիսի՞ն է հավելվածի վարկանիշը։ Այսինքն ինչքանո՞վ է օգտատերերին բավարարում ծրագիրը։

-Այժմ մենք ունենք 500մլն download, որի մեջ մտնում են բոլոր այն մարդիկ, ովքեր որոշ ժամանակով ներբեռնել են հավելվածը և 130մլն ակտիվ օգտատերեր։ Ակտիվ են համարվում այն օգտատերերը, ովքեր նկարները խմբագրելուց հետո, դրանք պահպանում կամ որևէ սոցիալական ցանցում հրապարակում են։ Օգտատերերի կողմից դրական արձագանքները իհարկե ավելի շատ են։ App-ը միտված է ոչ պրոֆեսիոնալ մարդկանց հնարավորություն ընձեռնել ստեղծագործել, նկարների և վիդեոների խմբագրության միջոցով արտահայտել սեփական գաղափարները։ Մենք հաճախ ենք մեր օգտատերերի կողմից իրենց կյանքի մասին իրական պատմություններ ստանում նամակների տեսքով։ Եվ այդ պատմությունները փաստում են, որ PicsArt-ը իր առաջնային և ամենակարևոր գաղափարի իրագործմանն է ծառայում, դա է ՝ փոխել մարդկանց կյանքերը դեպի լավը։

Բացասական արձագանքներ հիմնականում գրանցվելու ժամանակ հավելվածի պայմաններին չծանոթանալու արդյունքում են լինում, բայց դրանք հեշտությամբ հարթվում են։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

-Քանի՞ ուղղությամբ է կարգավորվում հավելվածի աշխատանքը։ Եվ ի՞նչ թիմեր են աշխատում այդ ուղղություններով։ 

-Մեզ մոտ գործում է «մատրիցայի» կառուցվածքը։ Այսինքն մենք ունենք հորիզոնական և ուղղահայաց թիմեր միաժամանակ։ Մասնագիտական թիմեր՝ ծրագրավորողներ, դիզայներներ, QA-ներ (ծրագրային որակի ապահովմամբ զբաղվող մասնագետներ), անալիտիկներ և այլն։ Յուրաքանչյուր մասնագիտական ուղղվածություն ունի իր թիմը և իր տեխնիկական ղեկավարը։ Բայց մասնագետները բաժանված են նաև ըստ App-ի (հավելված) բաժինների։ Այսինքն եթե ունենք օրինակ՝ Editor բաժին, ապա գոյություն ունի առանձին թիմ, որը աշխատում է միայն այդ բաժնի վրա։ Եվ այդ թիմում կան բոլոր անհրաժեշտ մասնագետները։ Հիմնականում թիմերը բաժանված են հենց ըստ App-ի գործիքների։ Եվ իհարկե, յուրաքանչյուր թիմ գաղափարական աշխատանք է կատարում, փորձելով ոչ միայն հավելվածին տեխնիկական լավ տեսք տալ, այլ նաև այն լցնել նոր և հետաքրքիր հնարավորություններով։ Բացի Հայաստանից PicsArt-ը մասնաճյուղեր ունի նաև՝ Սան Ֆրանցիսկոյում, Չինաստանում, Մոսկվայում։ Սրանք թիմեր են, որոնք զբաղվում են մարկետինգով, Մոսկվայի թիմը օրինակ, զբաղվում է արհեստական բանականությամբ։ Իսկ ամբողջ տեխնիկական և մնացած աշխատանքները կազմակերպվում են հենց Հայաստանում։

-Բոլոր գործընթացները սեփական ռեսուրսներո՞վ եք իրականացնում, թե՞ այլ կազմակերպությունների ծառայություններից և պատրաստի ռեսուրսներից էլ եք օգտվում։

-Ունենք պայմանագրային աշխատակիցներ, ովքեր կարող են այլ երկրներից էլ լինել։ Օրինակ՝ քանի որ մեր App-ը ավելի քան 30 լեզվով թարգմանվում է, և այժմ աշխատում ենք նաև հայերենի վրա, մենք թարգմանիչների ծառայություններից ենք օգտվում։ Օգտվում ենք նաև Freelancer-ների ծառայություններից, հաճախ այն տեղանքը, որի համար հավելվածը ցանկանում ենք ներդնել, ավելի լավ պատկերացնելու համար։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

-Ո՞ր հարթակներում է հասանելի App-ը։

-App-ը հասանելի է երեք հարթակներում՝ Android, IOS, Windows: Windows10-ում հավելվածը հասանելի է նաև համակարգիչների համար։ Իհարկե յուրաքանչյուր հարթակում հավելվածը թե՛ Interface-ը, թե՛ գործիքները տարբեր են, բայց ընդհանուր գաղափարը և գործառույթները նույնն են։

-Չարամիտների կողմից հաճախ ե՞ն հարձակումներ լինում։ Եթե այո, ո՞րն է վերջին խոշոր հարձակումը, օգտատերերը դրանից տուժե՞լ են, թե՞ ոչ։ Ի՞նչ չափերի վնաս եք կրել, ինչպե՞ս եք հաղթահարել։

-Նման հավելվածը իհարկե չի կարող հարձակումների չենթարկվել։ Հավելվածի ապահովությունը ամենօրյա աշխատանք է, և մենք փորձում ենք պատշաճ կերպով այն իրականացնել։ Կոնկրետ օրինակներ չեմ կարող նշել, բայց կարող եմ ասել, որ հարձակումների ժամանակ օգտատերերի ապահովությունը մաքսիմալ է։

-Հե՞շտ է արդյոք լավ կադրեր գտնելը, ինչպե՞ս եք այդ գործընթացը կազմակերպում։

-Կադրերը իրականում, հատկապես IТ ոլորտում, բավականին շատ են։ Դժվարությունը ավելի շուտ կայանում է նրանում, թե ինչ մասնագիտացմամբ մարդիկ ենք փնտրում։ Օրինակ, վերջերս մենք նկատել ենք, որ Հայաստանում System Administration-ի համար նախատեսված կրթություն չունենք։ Եվ մենք փորձում ենք ինքներս այդ կրթությունը տալ և System Admin-ներ վերապատրաստել։ Վերջերս մեր կազմակերպած անվճար դասընթացների արդյունքում ունեցանք 6 մասնակից, ովքեր միացան մեր թիմին։ Մենք փորձում ենք կրթական ծրագրերի օգնությամբ նպաստել Հայաստանում IT-ի ոլորտի զարգացմանը և հայաստանյան աշխատաշուկան լցնել լավ մասնագետներով։ Համագործակցում ենք նաև Code Academy-ի հետ՝ առաջարկելով PicsArt-ում պրակտիկայի հնարավորություն։

-Ո՞րն է PicsArt-ում աշխատելու առավելությունը, ինչո՞ւ պետք է ապագա ծրագրավորողները իրենց աշխատանքային հեռանկարները հենց այստեղ տեսնեն։

-PicsArt-ը ոչ ստանդարտ աշխատելաոճի կրող կազմակերպություն է։ Այն իր աշխատակիցներին տալիս է գաղափարական ազատություն` թույլ տալով ազատ ստեղծագործել։ Մեզ համար կարևոր չէ քանի ժամ դու նստեցիր քո աշխատանքային սեղանի շուրջ, կարևորը վերջնական արդյունքն է։ Դրա մասին փաստում են ոչ միայն մեր հանգստի զոնաները, որտեղ աշխատակիցները կարող են շփվել, սեղանի խաղեր խաղալ, հանգստանալ, այլ նաև մի շարք միջոցառումները՝ հանգիստը ավելի լավ կազմակերպելու համար։ Օրինակ՝ այստեղ մերսման հնարավորություն ունենք, յոգայի դասընթացներ և առողջ ապրելակերպին նպաստող մի շարք այլ միջոցառումներ ենք կազմակերպում։ Մենք շատ ենք կարևորում մեր աշխատակիցների աճը որպես մասնագետներ։ Դրա համար կրթական ծրագրեր ենք իրականացնում նաև կազմակեպության ներսում։ Անգլերենի, չինարենի, ծրագրավորման դասընթացներ ունենք։ Եթե դու PicsArt-ում ես, դու համընթաց ես շարժվում աշխարհի և միջազգային տրենդների հետ։

-Ներկայումս քանի՞ հոգանոց թիմ է աշխատում PicsArt-ում։ Թիմում տղանե՞րն են գերազանցում, թե՞ աղջիկները:

-Այժմ ունենք մոտ 400 աշխատակից։ Թիմում տղաների և աղջիկների քանակը գրեթե հավասար է։ Այս առումով PicsArt-ը կոտրում է այն կարծրատիպը, որ ծրագրավորմամբ հիմնականում պետք է տղաները զբաղվեն։ Մեր ծրագրավորողների թիմի և տեխնիկական ղեկավարների մի մասը նույնպես աղջիկներ են։

-Ի՞նչ գիտելիքներ և հմտություններ, soft skils-ներ են անհրաժեշտ PicsArt-ում աշխատելու համար։

-Աշխատանքի ընդունելիս նախ և առաջ ուշադրություն ենք դարձնում մարդկանց որպես անհատներ։ Շատ կարևոր է, որ մեր աշխատակիցը լինի ակտիվ, ճկուն, շփվող, որ կարողանա արագ ինտեգրվել թիմին։ Մեր աշխատակիցների մեծամասնությունը երիտասարդներ են և նրանցից շատերը աշխատանքային փորձ չունեին մեր թիմին միանալուց առաջ։ Մենք երիտասարդներին հնարավորություն ենք ընձեռում աշխատել և աճել որպես մասնագետներ մեզ մոտ։ Եվ մասնագիտական հմտություններից առավել գնահատում ենք սովորելու ցանկությունը։

«Նոր հայացք գրքին»

susanna harutyunyan girq«Մանանա» կենտրոնը և Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի 17.am կայքը հայտարարում են

Սուսաննա Հարությունյանի  «Երկրորդ կիրակին ներառյալ» գրքի վերաբերյալ անդրադարձների

Մրցույթ 

Մրցույթին կարող են մասնակցել 14-27 տարեկան պատանիները և երիտասարդները: Անկախ հանձնաժողովի կողմից որոշված երեք հաղթողներ կպարգևատրվեն դրամական և այլ պարգևներով:

Անդրադարձը պիտի լինի 2-7 համակարգչային  էջ, գրված սիլֆայեն տառատեսակով, չափսը՝ 11, տողերի միջև արանքը՝ մեկ, էջերը՝ համարակալված: Ծավալը գնահատման վրա չի ազդելու:

Անդրադարձը կարող է քննարկել ողջ գիրքը և կամ մեկ (կամ մի քանի) գործ գրքից:

Անդրադարձը կարող է լինել կարծիք, գրախոսություն, քննադատական հոդված և այլն: Կարող է ազատորեն որոշել, թե գործի հետ կապված ինչ խնդիր է քննարկում: Կարող է, թեև պարտադիր չէ, անդրադառնալ գրքի և գործերի գրականագիտական որակներին՝ ժանր, կոնտեքստ, սյուժե, ֆաբուլա, կոմպոզիցիա, նախադրություն, հանգույց, լուծում, գործող անձինք, հերոսներ, կերպարներ, պատկերներ, պատկերավորության միջոցներ, ոճի ու լեզվի առանձնահատկություններ և այլն, գործերի նմանություններին, տարբերություններին, ընդհանուր թեմաներին, այլ գրքերի և գործերի հետ աղերսներին, այսօրվա կյանքի հետ կապին և այլն:

Գործերն ուղարկել մինչև 2019 թ. հունիսի 10-ը: Մրցույթին ուղարկված նյութերը կհրապարակվեն 17.am կայքում: Արդյունքները կամփոփվեն 2019 թ. մեկ ամսվա ընթացքում:

Մրցանակաբաշխության օրը նախապես կհայտարարվի բոլոր մասնակիցներին:

Գիրքն առկա է Երևանում: Կա նաև օնլայն տարբերակը: Այն ստանալու համար դիմեք «Մանանա» կենտրոնին 17am.reporter@gmail.com  էլեկտրոնային հասցեով:

Նյութերն ուղարկեք նույնպես17am.reporter@gmail.com էլեկտրոնային հասցեով:

Սպասում ենք:

Եկեք հարևաններ դառնանք

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը` Դիանա Շահբազյանի

Չգիտեմ` ով ինչպես, բայց մենք հարևանություն անել շատ ենք սիրում: Նույնիսկ ժողովրդական ասացվածք ունենք. «Լավ հարևանը հեռու ազգականից լավ է»: Լավն, իհարկե, լավն է, բայց քանի դեռ չի փորձում դառնալ ընտանիքի անդամ: Էհ, ի՞նչ եմ ասում… Ախր, հայկական ընտանիքը մեծ է, համարյա ողջ շենքը: Բակում են անցնում շատերի կյանքի տարիները: Հա, մոռացա, բա մեր տների բարակ պատե՞րը: Նույնիսկ հարևանի` անկողնում շուռումուռ գալն է լսվում, էլ չասեմ զրույցների մասին: Տան մուտքով բարձրանալիս անսխալ կարող են կռահել, թե ով ինչ ճաշ է եփել, կամ… Ավելի լավ է կարդանք:

Կոկին

Կոկին 12 տարեկան է: Նա բրդոտ է, սև և կարճահասակ: Ունի սև աչքեր և կարճ պոչ: Կոկին ամեն օր լողանում է: Նա իր տիրոջ սիրելին է: Երեք ամիս առաջ Կոկիի ծննդյան տարեդարձն էր: Նրա տերը փուչիկներ էր փչել, տորթ թխել և հյութեր գնել: Հենց որ նրանց տան դուռը թակում են, նա իր տիրոջ հետ գնում է դռան մոտ. տերը` դուռը բանալու, ինքը` եկողին դիմավորելու: Կոկին նաև շատակեր է: Նա ամեն օր հինգ անգամ ճաշում է, երեք անգամ լանչ է անում, մեկ անգամ էլ` նախաճաշում: Ես Կոկիին չեմ սիրում: Մի անգամ ես ու մայրիկս Կոկիի համար ոսկորներ էինք տարել: Կոկին, իր սովորության համաձայն, վազեց դռան մոտ: Երբ ես Կոկիին տեսա, փախա վերև` մեր տուն, որովհետև երեսն էլ չեմ ուզում տեսնել… Վախենում եմ շներից:

Մերի Շարոյան, 10 տ.

Չհասկացվածը

Ես առաջին անգամ բջջային հեռախոս էի նվեր ստացել: Քարտը դնելիս հանկարծ ինչ-որ բան կատարվեց, և էկրանն անջատվեց: Խառնվեցի, ընտանիքիս անդամները չէին կարողանում գլուխ հանել: Որոշեցի գնալ ընկերուհուս հայրիկի մոտ, քանի որ նա քիչ թե շատ հասկանում է հեռախոսներից: Երբ անցնում էի մեր բակի տաղավարի կողքով, տիկին Շուշիկը նստած զրույց էր անում մյուս կանանց հետ: Երբ ինձ տեսավ, բարձր ասաց` այնպես, որ լսեմ.

-Պա՜հ, մի տեսեք, է՜, հեռախոս է առել ու իրեն ցույց է տալիս: Ավելի շուտ` ձև է տվել:

Քանի որ դիմացինս մեծահասակ էր, ես լռեցի:

Հաջորդ օրը մեր վերևի հարկի հարևան Խաչիկը ներկել էր մուտքի դռները և պատերը: Երբ դասից եկա, մեր շքամուտքից ահավոր հոտ էր գալիս: Տանել չեմ կարողանում ներկի հոտը: Ես, քանի որ մտքերի մեջ էի ընկել, չնկատեցի, թե ինչպես տիկին Շուշիկը կողքովս անցավ: Ինձնից անկախ` բարձրաձայն ասացի.

-Ֆո՜ւ, էս ի՞նչ հոտ է գալիս:

-Էդ հոտը քո վրայից է գալիս,- վրա բերեց տիկին Շուշիկը:

Զարմացա.

-Բայց ես Ձեզ հե՞տ էի:

-Հա, կարո՞ղ ա գիտես հարիֆ եմ:

Մի փոքր լռելուց հետո չդիմացա և ասացի.

-Ճիշտն ասած` ես անտեղի տեղն եմ Ձեզնից ներողություն խնդրում, բայց քանի որ դուք ինձնից շա՜տ մեծ եք, ներողություն:

Այդ օրվանից նա այլևս չի խոսում իմ հետևից:

Նանե Ջավրուշյան, 13 տ.

Արդեն կարոտում եմ

Որոշ ժամանակ ես բնակվում էի տատիկիս տանը: Այնտեղ ես ունեի չսիրած հարևաններ, բայց ամենաշատը չէի սիրում Խաթուն տատին: Ձմռանը նա տաքանում էր տատիկիս տանը, ամբողջ տարի բամբասում էր և մեր տնից խոսում միջքաղաքային: Ինչ վատ բան աներ նրա թոռը, նա միշտ ինձ էր մեղադրում` պատճառաբանելով, թե ես եմ սովորեցրել:

Մի օր նրա թոռը պոկեց ջրհորդանի խողովակը, և կրկին Խաթուն տատն ինձ մեղադրեց:

Մի անգամ էլ նա խոսեց միջքաղաքային 40 հազար դրամի և ասաց, որ ինքը չի խոսել:

Ինչպես միշտ, առավոտյան ժամը 6-ին դուռը ջարդում էր Խաթուն տատը: Երբ ներս էր մտնում, միշտ բողոքում էր, թե իր տանը ցուրտ է: Երկու ժամ բողոքում էր իր առողջությունից, չնայած շենքի ամենաառողջ մարդն ինքն էր: Երբ դուրս էր գալիս տնից, հիշում էր, որ չի խմել իր հինգերորդ բաժակ սուրճը, չնայած, որ արդեն խմել էր տասը:

Անցյալ տարի նրա որդի Խաչիկը գնեց գազի կաթսա, և ես այլևս չտեսա նրան ձմռանը մեր տանը: Պետք է խոստովանեմ, որ շատ եմ կարոտում Խաթուն տատին և նրա բամբասանքները:

Ռոման Մարգարյան, 12 տ.

Դը՜մփ, թը՜րխկ, բո՜մ

Այսպես ասենք` մեր վերևի հարևանն իմ ամենասիրած հարևաններից չէ: Դա հասկանում եմ հատկապես այն ժամանակ, երբ վերևը «բռնոցի-պպզոցի» են խաղում կամ բարձր ցատկելու մրցույթ անցկացնում: Ըստ ավանդույթի, դա սկսվում է այն ժամանակ, երբ ես նստում եմ դաս սովորելու:

Դը՜րմփ, բը՜րմփ, գը՜րմփ, բո՜մ… Եվ այդպես` ամեն օր ժամը 13-18-ն ընկած ժամանակահատվածում: Իսկ վերջը…

-Այո, Գայ, տղայիդ ասա` էդպես չթռվռա, աղջիկս դաս է սովորում:

-Հա, կներես, հիմա կասեմ:

Տո՜ւ, տո՜ւ, տո՜ւ…

Եվ նորից` բը՜մփ, դրը՜մփ, թը՜րխկ…

Սոնա Կանեցյան, 10 տ.

Տաթև Հարությունյանի «Մտքի թռիչքը»

Ապրիլի 6-ին Գյումրու «Գալերի 25»-ում բացվեց երիտասարդ նկարիչ Տաթև Հարությունյանի «Մտքի թռիչք» խորագիրը կրող անհատական ցուցահանդեսը:

Սկսեցինք այսպես պաշտոնապես և հպարտությամբ, որովհետև Տաթևը 17.am-ի մեր առաջին թղթակիցներից է: 2013 թվի գարնանն էլ հանդիպեցինք Տաթևին իր առաջին ցուցահանդեսի բացմանը, ծանոթացանք, ընկերացանք, ոգեշնչվեցինք և նկարահանեցինք «Զբոսանք» ֆիլմը: Նրանք, ովքեր չեն դիտել այն, կարող են հիմա նայել այս հղումով:

Ցուցահանդեսը մարդաշատ էր: Բացմանն իրենց ողջույնի խոսքով հանդես եկան Շիրակի մարզպետ Տիգրան Պետրոսյանը, Գյումրու գեղարվեստի ակադեմիայի դասախոս Գարիկ Մանուկյանը, «Գալերի 25»-ի տնօրեն Ալեքս Տեր-Մինասյանը և այլոք:

Տաթևի աշխատանքները հենց մտքի թռիչք են, հասունացման ու որոնման նոր ճանապարհին ասես մի պահ կանգ առած` մինչև հաջորդ թռիչքը:

juli abrahamyan

Ես պատրաստ չեմ

Իմ սերունդը անցումային սերունդն է: Ինչ-որ բանի համար մենք չափից դուրս փոքր ենք, բայց այ, դրա կողքի բանի համար չափից դուրս մեծ ենք: Իմ թվականը չի տեսել 90-ականների խաղերի սկիզբը, հարաբերությունները, բայց հոգին նույնն էր: Ես չեմ մեծացել բլոգերների կամ էլ ժամանակակից հեռախոսների հետ, բայց չգիտես` ինչու, ավագ սերունդը միշտ ինձ հենց դրանց հետ է ասոցացնում:

Ինչևէ, այսօր ես բնավ էլ չեմ խոսի իմ սերնդի, տարիքային խմբերի ու անցումային շրջանների մասին. դրանց մասին առանց այդ էլ չափից դուրս շատ են խոսում: Մենակ կասեմ մի բան` ծերանում ենք, ժողովուրդ:

Ոչ, չենք ծերանում սպիտակ մազերով, կնճիռներով, դա կամաց-կամաց է լինում: Ծերանում ենք քիչ-քիչ: Այսօր տասնվեց ես, իսկ վաղն արդեն քառասունն աչքով է անում:
Դեպրեսիայի նոր փուլը, որը եղավ գարնանը, ինչին ես ընդհանրապես պատրաստ չէի, մեջքից դանակով հարվածեց երթուղային տրանսպորտում, երբ ինձ առաջին դասարանի երեխան տեղ տվեց` ասելով.

-Անցեք, նստեք:

Լավ, հերիք չի տեղ տվեց, մի հատ էլ` «նստԵՔ»: Ախր, առաջին դասարանի երեխա, որի պայուսակն իրենից ծանր է, ինձ տեղ տվեց: Ես, իհարկե, նստեցի, որովհետև չափից դուրս հոգնած էի (հոգնածության պատճառներն իմանալու համար կարդալ նախորդ նյութերս, ծանոթանալ հումանիտար հոսքի վշտին ու սլենգին), բայց ինձ նայող յոթից ութ զույգ աչքերը դա չէին հասկանում:

Մի խոսքով, ես մտքումս շնորհակալությունների տեղատարափ սկսեցի առաջին դասարանի հերոսի համար, բայց բարձրաձայն ասացի.

-Մերսի:

Նստեցի ու մեկ-երկու կանգառ հետո ինքս ինձ ասացի` վայ քո: Այ, այստեղ էլ սկսվում է իմ պատմությունը:

Բավականին անտրամադիր հասա տուն, մի կողմ դրեցի իրերս ու նստեցի բազկաթոռին` խորհելու նպատակով: Ստացվում է ի՞նչ` ես հիմա տասնվեց տարեկան եմ, համարյա տասնյոթ, այսինքն` մեկ տարի ու մի քանի ամիս հետո ես չափահաս եմ, ինչն իր հերթին նշանակում է, որ չեն լինի «էս անչափահասն ով ա» անհամ կատակներ, ինձ վերջապես նոր տարվա համար գինի կվաճառեն խանութներում, ու «էդ նեղ մաջալին» մայրս կամ էլ հայրս ստիպված չեն լինի իջնել խանութ, գրադարաններում կներկայացնեմ արդեն անձնագիր, ու ամենակարևորը` կունենամ ստորագրություն:
Դրամատիկ, սառած հայացք ու լռություն:
Հետևություն. ես պատրաստ չէի երթուղային տրանսպորտում նստելուն, իսկ դա հանդիսացավ իմ մտահոգությունների պատճառը, բայց ինչպես առանց ոչ մի իմաստի` կասեր մեր առաջին հարկի հարևանը յոթից ութ տարեկան տղա երեխաներին.

-Աբրածն աբրած ա, երեխեք ջան:

mane tonoyan

Ինչո՞ւ ենք մենք թախծում…

Թախիծը բնորոշելը շատ դժվար է: Այդ զգացողությունը մշուշոտ մի բանի է նման: Թախծի ժամանակ մարդը կարծես մի տեսակ մեկուսանում, առանձնանում է շրջակա աշխարհից: Շուրջդ կատարվող իրադարձությունները կարծես քո կողքով են ացնում: Թվում է, թե մի վարագույր առանձնացրել է քեզ ներկայից, այնպես, որ քո ուշադրությունը ավելի շատ «քո անցյալն է փորփրում», քան նկատում է ներկան, դու կենտրոնանում ես թախծի վրա:

Թախծելիս փոխվում է մեր հոգեվիճակը, սակայն, դժվար է ասել` ավելի շատ տխրում ենք, թե ուրախություն զգում: Բոլորին հայտնի է «լուսավոր թախիծ» արտահայտությունը: Եթե որոշ գիտնականներ թախիծը համարում են հուզական մի վիճակ, հույս, որը ավելի շատ բացասական զգացողությունների է հարում, ապա կան նաև այն կարծիքի կողմնակիցները, որ գոյություն ունի «լուսավոր թախիծ» ևս: «Լուսավոր թախիծ» մարդը սովորաբար զգում է վերհուշի ժամանակ, երբ հյուր են գալիս այն անցած իրադարձությունները, որոնցում դրական երանգներ կան:

Յուրաքանչյուրս էլ ժամանակ առ ժամանակ թախծում ենք: Դժվար է ասել` որ տարիքի մարդիկ են ավելի շատ թախծում: Վաղ և միջին մանկությանը թախիծն այնքան էլ բնորոշ չէ: Սակայն պատանեկության շրջանում տեղի ունեցող հոգեկան փոփոխությունները մեզ «սովորեցնում են թախծել»: Նախևառաջ, պատանեկության տարիքում մարդը արդեն ունի կյանքի փորձի զգալի պաշար, որը արդեն իսկ հիշողութունների, վերհուշների, անցյալի նկատմամբ քննադատական մտքերի առաջացման աղբյուր է: Բացի այդ, փոփոխված մտածողությունը հանգեցնում է կյանքի նկատմամբ փիլիսոփայական աշխարհայացքի զարգացմանը, պատճառները` կյանքի փորձը, մտածողության փոփոխությունը ավելի են նպաստում թախծի առաջացմանը:

Իսկ ինչի՞ համար է թախիծը:

Թախիծը թեև տևողությամբ և հաճախականությամբ պակաս արտահայտվող հույզ է, սակայն դրան ևս պետք է պատրաստ լինել դիմավորել: Թախիծը պետք է կարողանալ ընդունել և հանդուրժել: Այն հեշտ հույզ չէ, սակայն հարուստ է փորձով, հիշողություններով: Պետք է կարողանալ պարզապես հասկանալ, թե ինչու ենք մենք այդքան հաճախ թախծում այս կամ այն իրադարձության շուրջ, ինչն է մեզ հատկապես տխրեցնում, զայրացնում, ուրախացնում այդ իրադարձություններում, այլ կերպ` փորձել հույզի ներսում հասկանալ միտքը:

Թախծի հիմքում ընկած մտքերը հաճախ վարքը վերափոխելու, ապագայում այլ կերպ վարվելու մեծ խթան են հանդիսանում: Ամենակարևորը` ասելով «բարև, թախի´ծ»` մենք պետք է փորձենք հասկանալ այն և անպայաման, անպայաման չմոռանանք ասել ` «հաջողությու˜ն, թախիծ»:

hripsime vardanyan

Մեկ տարվա դադարից հետո

Իմ լավ ընկերներից մեկը մի անգամ ասաց ինձ, որ ես պետք է գրեմ: Եվ ոչ միայն ես, այլ նաև մնացած բոլորը: Գրելով մենք արտահայտում ենք մեր մտքերը, պատմում ենք մեզ հետ պատահած զարմանալի կամ հետաքրքիր դեպքերը` տեղեկացնելով մարդկանց մեր կյանքի մասին: Նա ասաց, որ հոդվածների շնորհիվ որոշ մարդիկ կստանան շատ հարցերի պատասխաններ, կհասկանան մեր արարքների նպատակը և մեզ ավելի լավ կճանաչեն:

Բավականին երկար ժամանակ էր, ինչ չէի գրել: Գրեթե մեկ տարի: Այս մեկ տարվա ընթացքում շատ բան է փոխվել: Կարող եմ ասել, որ ամեն ինչ է փոխվել:

Դպրոցն ավարտելուն պես ընդունվեցի Երևանի պետական մանկավարժական համալսարանի Ռուսաց լեզվի և գրականության բաժին: Ամբողջ ամռան ընթացքում սպասում էի, թե երբ է գալու սեպտեմբերը, երբ է սկսվելու այն նոր կյանքը, որի մասին այդքան լսել եմ:

Սեպտեմբերի 3: Իմ առաջին օրը համալսարանում որպես ուսանող: Ամբողջ օրը քայլելուց և շնորհավորանքներ լսելուց հետո վերադարձա տուն: Առաջին խոսքերը, որոնք տանեցիները լսեցին ինձանից, այն էր, որ ես այլևս համալսարան գնալու միտք չունեմ: Ասացի, որ համալսարանում անցկացրած մեկ օրը ինձ լրիվ բավական էր: Չգիտեմ՝ ինչու էր այդպես: Սակայն մի քանի օր անց, երբ ծանոթացա կուրսընկերներիս և դասախոսներիս հետ, հասկացա, որ հապճեպ որոշումներ կայացնել և կարծիք կազմել պետք չէ:

Այս մեկ տարվա ընթացքում երևի մեկ միլիոն անգամ մտածել եմ այն հարցի շուրջ` արդյո՞ք ճիշտ որոշում եմ կայացրել՝ ընտրելով հենց այս մասնագիտությունը կամ հենց այս համալսարանը: Մտքերս ինձ հանգիստ չէին տալիս, սակայն ինչ-որ ժամանակ անց հասկացա, որ ես հենց այնտեղ եմ, որտեղ պետք է լինեմ և կատարել եմ ճիշտ ընտրություն:

Հիմա կարդում եմ հոդվածս և հասկանում, որ գրելու կարիք էի զգում դեռ վաղուց:

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Քարինջ գյուղը

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Գյուղը իր ճանապարհի նման է. քարքարոտ ու տխուր։

Ճանապարհին հանդիպող ամեն ոլորանից հետո թվում է, որ ճանապարհը ավարտվեց, ու արդեն հասար գյուղին։ Բայց հենց այդ ոլորանի վերջում մի նոր այդպիսի ոլորան է սկսվում։ Այս գյուղի ճանապարհը` որպես այս բառի հիմնական իմաստ, ավարտվում է գյուղից դեռ շատ հեռու մի տեղ։ Ու շարունակվում է որպես արահետ, գիծ, ծիր, բայց ոչ ճանապարհ։

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

 

Ու դժվար ճանապարհի նման ձգվում է նաև այս գյուղում ապրող մարդկանց կյանքը։ Մարդկանց, որոնց թիվը գնալով ավելի քիչ է դառնում։ Այս գյուղը Քարինջն է՝ Լոռու մարզի փոքր գյուղերից մեկը, որը ունի մոտ 700 բնակիչ։

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Փաստացի տվյալներով գյուղի բնակչությունը համարյա չի փոխվել, բայց երբ քայլում ես ու տեսնում, որ կողպված դռներով տները այնքան էլ քիչ չեն, հասկանում ես, որ մարդիկ գնացել են։ Լավ կյանքի ձգտումով թողել են այս քարքարոտ գյուղն ու հեռացել։ Քարինջ գյուղը հիմնադրվել է 1800-ական թվականներին։ Սակայն կան աղբյուրներ, որ գյուղը եղել է ավելի վաղուց։ Քարինջում եղել է բնակատեղի, որն անհայտ պայմաններում անապատացել է ու դարձել «խարաբա»` անբնակ տարածք։ Բնակիչները պատմում են, որ հետագայում`1800-ականներին, հարևան Մարց գյուղից 5 ընտանիք եկել ու վերաբնակեցրել է գյուղը՝ «շելլիգ են արել խարաբեն»։ Այս բառերով է կազմված այն փաստաթուղթը, որի տակ ստորագրել են այդ 5 ընտանիքների ներկայացուցիչները։

Գյուղի անվան հիմքում էլ քար արմատն է։

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Բնակիչները պատմում են, որ երբ Մարց գյուղից եկել են Քարինջի տեղանքը նայելու և հետ են գնացել Մարց, բնակիչները հարցրել են, թե ինչ կար այդ գյուղում, ուսումնասիրողներից մեկը պատասխանել է` քար, ի՞նչ։ Հենց այսպես էլ կոչել են գյուղը։ Ու իրոք, այստեղ բացի քարից, այլ բան գտնելը մի քիչ դժվար է, իհարկե, չհաշված գեղեցիկ բնությունն ու հյուրասեր բնակիչներին։

Նախկինում քարինջեցիները հենց այս քարի շնորհիվ էլ կարողանում էին վաստակել իրենց ապրուստը։ Կային քարհանքեր, որոնց շնորհիվ աշխատատեղեր կային ու բավականին լավ շահույթ։ Այսօր գյուղում գործում է միայն երկու քարհանք, որոնք նախկին թափն ու հզորությունը չունեն։

Քարինջի բնությունը անտարբեր չի թողել մեծն Մարտիրոս Սարյանին։ Սարյանը Դսեղում հյուրընկալվել է Թումանյանին։ Այնտեղից տեսել է Քարինջն ու նկարել։ «Քարինջ գյուղի կոլտնտեսությունը Թումանյանի լեռներում»՝ այսպես է կոչվում կտավը, որն այժմ տպված է 5000-անոց թղթադրամի դարձերեսին։

Բնակչության հիմնական զբաղմունքը անասնապահությունն է։ Բայց սա այնքան էլ շահութաբեր չէ, քանի որ չկան լայնարձակ արոտավայրեր կամ խոտհարքեր։ Ահա, այս պատճառներով էլ դռների վրա կողպեքներ են հայտնվում։

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Գյուղը 2016 թվականին մասը դարձավ Թումանյան խոշորացված համայնքի։ Խոշորացումից հետո բազմաթիվ փոփոխություններ եղան, որոնք բնակիչների մի մասը դրական է համարում, մյուսները դժգոհում են։ Օրինակ, աղբահանության հարցը լուծվեց, բայց բնակիչների մի մասը հրաժարվում է ամսական գումար մուծել, որպեսզի այդ աշխատանքները լավ կատարվեն։

2018-ի ամռանը գյուղի երիտասարդները փորձեցին օգտագործել Քարինջի չքնաղ բնության գործոնը ու զարկ տալ զբոսաշրջությանը։ Գյուղ այցելած մարդկանցից առաջին խոսքերը, որ կարելի էր լսել, դժգոհություններն էին ճանապարհից և հիացմունքը՝ նույն այդ ճանապարհով։ Ճանապարհի շուրջը բնությունը իրոք հիացնող է, բայց միայն գեղեցկությունը քիչ է, մարդիկ նաև հարմարավետություն են փնտրում։ Այո, քարինջեցու կյանքը հարմարավետ չէ։ Այս տարի բնակիչների դժվարությունները կրկնապատկվեցին աշնանը տեղացած ուժեղ կարկուտի պատճառով։ Գյուղում սարքին տանիքներ գրեթե չկային, այգիները, ծառերը ջարդվել ու ավերվել էին։

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Լուսանկարը` Սեդա Մխիթարյանի

Այժմ Քարինջի հին ու կղմինդրե տանիքները, որոնք ինչ-որ չափով նաև կոլորիտ էին ապահովում, փոխարինվել են մետաղյա ու փայլուն թիթեղով։ Քարինջեցիները հույսը չեն կորցնում, նրանք հավատում են, որ անպայման մի օր իրենք էլ կունենան ասֆալտապատ ճանապարհ, փողոցային լուսավորություն ու կարևորը՝ ավելի բարեկեցիկ կյանք։

mariam yavrumyan

25 րոպեով

Ընդհանրապես զբոսնել չեմ սիրում, բայց չափազանց հագեցած (դե, ոչ դրական առումով) օր էի ունեցել, ու գլուխս ինչ-որ անհասկանալի նոպայով էլի ցավում էր։ Ուրեմն մաքուր օդ էր պետք։ Բնականաբար, ընկերներիցս ոչ ոք չեկավ հետս, որովհետև չափից դուրս ձանձրալին եմ։ Երկար ու լիքը մտածելուց հետո հասկացա, որ մենակ պետք է դուրս գամ։

Դուրս եկա ու ընտրելով ամենախառը ու երկար ճանապարհը՝ հասա այգի։ Այգին արագ անցա, որովհետև զզվելի էին աղմուկը, շատրվանների ձայները, փոփ-քորնի հոտն ու ընդհանրապես, ամեն ինչ։ Անգամ ոտքի տակ ընկնող համով երեխեքը, որոնց սովորաբար ժպտում եմ, ազդեցին նյարդային համակարգիս վրա։

Տեսա լիքը մարդկանց, ում չպետք է տեսնեի, ու այգուց վերջապես պրծա։

Հիմա փողոցն էր՝ անգույն, անմարդաբնակ ու մոխրագույն տրամադրություն փոխանցող։ Անբացատրելի հանգիստ զգացի ու մի պահ չգիտեմ՝ ինչի, հիշեցի, որ կատարյալ հանգստության համար պետք է մարմինդ ու հոգիդ ներդաշնակ լինեն։ Իրականում չգիտեմ՝ ինչ է նշանակում, բայց հաստատ զգացի դրա իմաստը։ Հիմա որ վերլուծում եմ, հասկանում եմ, որ ուղղակի միտք էր, որ սահեց ու անցավ։ Իսկ մոռացված միտքը երբեք ինչ-որ դարակում չի պահվում։ Կորչում, գնում է։ Իսկ այդ ժամանակ ես ինձ ներդաշնակության վերջին փուլում էի զգում։

Մտա շենքի մուտք ու պատշգամբից մի քիչ էլ իդեալականություն խլելով՝ շնչեցի երբևէ ամենամաքուր օդը։ Հետո մտա տուն ու զգացի, որ գլխիս ցավն ընդամենը 25 րոպեով ու հրաշքով անհետացել էր։

«Բնության գրկում»

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Ապրիլի չորսին Եղեգնաձորի պատկերասրահում տեղի ունեցավ գեղանկարիչ Մհեր Հարությունյանի «Բնության գրկում» խորագիրը կրող ցուցահանդեսը։

Մհեր Հարությունյանը ծնվել է 1976 թվականին Գնդեվազ գյուղում։ 1986-1990 թվականներին սովորել է Ջերմուկի արվեստի դպրոցում։ 1991-1995 թվականներին սովորել է Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի գեղանկարի բաժնում։ 1996-2002 թվականներին սովորել է Երևանի գեղարվեստի պետական ակադեմիայի գեղանկարչության բաժնում։ Մասնակցել է մի շարք ցուցահանդեսների, և այս ցուցահանդեսը դրանցից մեկն էր։

Ցուցահանդեսի ներկաների թվում Վայոց Ձորի մարզպետի տեղակալ Նանե Բագրատունին էր, որը շնորհավորեց գեղանկարչին և իր սրտի խոսքն ասաց.

-Ես վերջերս տեղեկացա, որ գեղարվեստի թանգարանում նույնպես բացվել է գեղանկարիչ Մհեր Հարությունյանի ցուցահանդեսը։ Շատ ուրախ եմ, որ մեր մարզի ստեղծագործող անձինք ոչ միայն այստեղ, այլ նաև ավելի լայն հարթակներում ներկայանալու հնարավորություն ունեն։ Գարունները հայ ժողովրդի համար դժվար ու հետաքրքիր են։ Ջերմուկում գարունները ձնառատ են լինում, հետո բնությունը շռայլ է գտնվում, և մենք այժմ կտավներին նայելով՝ վայելում ենք Վայոց Ձորի բնության հրաշքները։ Ես վստահ եմ, որ արվեստագետների գործը ամենակարևորն է, որովհետև նրանք տպավորվում, ընկալում և վերաիմաստավորված անգնահատելի կտավներ են փոխանցում սերունդներին։ Այն ժառանգությունը, որ թողնում են արվեստագետները՝ հանձինս այս կտավների, շատ ավելի երկար են պատմելու մեր Վայոց Ձորի մասին, մեր բնության մասին։

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Այնուհետև խոսքը փոխանցվեց Ջերմուկի պատկերասրահի տնօրեն Վարդան Ավետյանին։

-Ես եկել եմ այստեղ՝ ներկայացնելու գեղանկարիչ Մհեր Հարությունյանին իմ աչքերով։ Այնպես, ինչպես մարդկանցից յուրաքանչյուրն է անհատականություն, այդպես էլ յուրաքանչյուր նկար իր առանձնահատկությունն ունի։ Եթե յուրաքանչյուր մարդ նույն նկարը նկարի, նա իր տեսածն է վերարտադրելու, իր գույներով։ Ես շատ կարևոր եմ համարում պրոֆեսիոնալիզմը բոլոր առումներով և բոլոր մասնագիտությունների մեջ։ Եթե բժշկության մեջ բժիշկը պրոֆեսիոնալ չեղավ, նրան ոչ ոք չի վստահի իր առողջությունը։ Իսկ գիտե՞ք՝ ինչքան լավ է, երբ իր գործում պրոֆեսիոնալ է արվեստագետը, տվյալ դեպքում՝ գեղանկարիչը։ Հարգի է և մնայուն այն նկարիչը, որը անցել է պրոֆեսիոնալ ճանապարհ և իր աշխատանքները կարողանում է ներկայացնել պրոֆեսիոնալ մակարդակով։
Ինչպես ասում է մեծ արվեստաբան Շահեն Խաչատրյանը՝ նկարիչը նկարիչ է անպայման, երբ կարողանում է առաջին հերթին իր զգացածը վերարտադրել կտավի վրա։
Նկարիչ են նրանք, ում բնությունը այդ կոչումը տվել է, և իրենք իրենց սովորած, անցած ճանապարհը համադրում են այդ տաղանդի հետ։
Մհեր Հարությունյանը այն եզակի նկարիչներից է, որը միշտ զարգացնում է իր նկարները, զուգահեռ օգտվում է գրականությունից, անընդհատ կարդում է, նկարում է, և այդ ամբողջը համակցում է իրար՝ արդյունքում ստանալով իրական նկարներ։
Ես սրտանց շնորհավորում եմ Մհեր Հարությունյանին՝ այս ցուցահանդեսի առթիվ։

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Լուսանկարը` Մարի Բաղդասարյանի

Իսկ հետո խոսեց գեղանկարիչ Մհեր Հարությունյանը.

-Երբ նկարը դրված է արվեստանոցում, մենք նայում ենք։ Ես նայում եմ նկարներին, շատ ժամանակ հիանում եմ, շատ ժամանակ դրանք ինձ դուր չեն գալիս։ Նկարներ են լինում, որոնք տարիներով մնում են մի անկյունում դրված, բայց երբ նկարները կախում ես ցուցասրահում և տեսնում ես, որ մարդիկ եկել և նայում են նկարները, գնահատում են աշխատանքներդ, ինչ-որ հարազատ մի բան են գտնում նկարներում, հենց այդ ժամանակ է, որ քեզ բավարարված և գնահատված ես զգում։ Ցուցահանդեսները շատ լավ առիթ են այն մարդկանց համար, ովքեր հետաքրքրված են արվեստով։ Նայում ու տեսնում ես, որ հարազատներդ, ընկերներդ և շատ մարդիկ են եկել ցուցահանդեսդ նայելու, և միտք է առաջանում ավելի շատ ցուցահանդեսներ կազմակերպելու։
Ես շատ ուրախ եմ, որ կան պատկերասրահներ, որոնցում ցուցադրվում են տարբեր նկարիչների աշխատանքները։
Շնորհակալություն եմ հայտնում Եղեգնաձորի պատկերասրահի աշխատակիցներին, որոնք աջակցեցին ինձ, և հնարավորություն ունեցա մեր մարզում կազմակերպելու իմ գեղանկարների ցուցահանդեսը։

Ներկաների թվում էր նաև Եղեգնաձորի քաղաքապետ Դավիթ Հարությունյանը։
Բոլոր ներկաները շնորհավորեցին գեղանկարչին ցուցահանդեսի կապակցությամբ՝ մաղթելով բազմաթիվ հաջողություններ։