Ծանոթացեք. Արագածոտնի մարզի Բազմաղբյուր գյուղից են նրանք՝ Գայանեն և Լուսինեն: Դեռ պատմելու շատ բան ունեն, իսկ այսօր պարզապես ներկայանում են: Եվ մի գաղտնիք. Բազմաղբյուր գյուղ 17-ի թիմը այցելել է նրանց ուսուցչուհու՝ Մարինե Մխիթարյանի նամակ-հրավերով, հանդիպել աշակերտներին: Երանի նման ուսուցիչները շատ լինեն, որոնք խրախուսում և ոգևորում են իրենց աշակերտներին: 

Հույս ունենք, որ այս համագործակցությունը երկար է տևելու:

 Ինչու՞ չէ, որ…

Օրեր առաջ էր, երբ մեզ հյուրընկալվեցին 17.am-ի թղթակիցները: Նրանք մեզ պատմեցին կայքի մասին, ինչպես նաև խաղ կազմակերպեցին, որի ընթացքում հաղթողները պարգևատրվեցին նոթատետրերով: Ճիշտ է, ես հաղթողների ցանկում չեղա ու չստացա նոթատետր, սակայն հույսս չեմ կորցնում, որ օրերից մի օր կդառնամ 17.am-ի թղթակիցներից մեկը: Ինչու՞ չէ որ: Հենց այս մտքով էլ որոշեցի դառնալ 17-ցի: Երևի իմ լավ կողմերից մեկը հենց այն է, որ ես նպատակասլաց եմ:

Ես Գայանեն եմ՝ տասնչորս տարեկան: Ապրում եմ Արագածոտնի մարզի Բազմաղբյուր գյուղում: Գյուղ, որտեղ բնությունը աննկարագրելիորեն գեղեցիկ է, որտեղ մարդիկ զբաղվում են գյուղատնտեսությամբ: Զարմանալի է, թե ինչո՞ւ են մեր գյուղում աճող մրգերն ու հատապտուղներն այսքան համեղ: Մեր գյուղը հայտնի է եղել Թաքիա, Թեքքե, Տակիյա անուններով: Տատիկս պատմում է, որ հին ժամանակներում այստեղ թուրքեր են բնակվել, որի պատճառով էլ գյուղն այդպես է անվանվել: Սակայն հետագայում մեր պապերը Վանից, Խութից, Մուշից, Ալաշկերտից գաղթել են այստեղ, և գյուղը վերանվանվել է Բազմաղբյուր՝ «Բազում աղբյուրների ընտանիք»: Գյուղից երբ ինչ-որ մեկը մեկնում է արտերկիր, անպայման իր հետ ջուր է տանում աղբյուրներից՝ որպես «ղսմաթ»:

Ինչպես բոլոր գյուղերը, այնպես էլ մեր գյուղն ունի նաև իր վատ կողմերը, բայց դրա մասին հաջորդ անգամ….

Գայանե Գրիգորյան, 14տ.

Իմ երազանքների գյուղը

Իմ հայրենի գյուղը Բազմաղբյուրն է: Ես այստեղ եմ ծնվել եւ մեծացել։ Շատ հիշողություններ ունեմ Բազմաղբյուրի հետ կապված։ Մեր գյուղը բարձրադիր վայրում է, ունի գեղեցիկ դաշտեր եւ անտառներ, իսկ օդը շատ զով է։

Բայց այս ամենը դեռ բավական չէ: Ես ցանկանում եմ, որ մեր գյուղը լինի առաջինը և միակը բոլոր գյուղերի մեջ։ Ուզում եմ, որ հեքիաթային լինի, մտնեմ գյուղ ու աղբյուրների ձայնը լսեմ, մեր գյուղի գետում` Շահվերդում, շատ ձկներ լողան, եւ բնությունը մաքուր լինի։ Երազում եմ, որ մի օր մեծ մարդ դառնամ եւ մեր գյուղի համար լավ գործեր անեմ: Շատ բան չեմ ուզում, չէ՞:

Լուսինե Մանուկյան, 14տ.

Մեզ համար կարևոր բաների մասին խոսելը միշտ էլ ամենադժվարն է, դրա համար մի կերպ եմ հաղթահարում «ՖեմՔեմփ»-ի մասին չպատմելու ցանկությունս: Մի տեսակ՝ իմ ունեցածը ուրիշին տալու վախ կա մեջս, բայց լավ, կպատմեմ:

Ես մեկն եմ 209 համարի աղջիկներից, որը հայտնվել էր ֆեմինիստական ֆորումում: Հանգստացի՛ր: Այս բարդ բառն ունի շատ պարզ բացատրություն: Ֆեմինիզմը գաղափարախոսություն է, որի նպատակը կանանց իրավունքների հավասարության սահմանումն է:

Այո, Հայաստանում ևս կան մարդիկ, ովքեր հետաքրքրվում ու պայքարում են կանանց իրավունքների համար: Այդ մարդկանց մի հաճելի խումբ աշխատում է «Հասարակությունն առանց բռնության» կազմակերպությունում: Հենց այդ մարդկանց «թեթև ձեռքով» էի ընտրվել որպես ֆորումի մասնակից:

Ճամբարի ընթացքում տեղի են ունենում բանախոսություններ՝ գենդերային անհավասարությունների, կանանց իրավունքների, մեդիայում սեքսիզմի առկայության, կանանց և գիտության, կանանց և քաղաքականության թեմաներով: Անչափ հետաքրքիր թեմաներով լի դասընթացներն ուղեկցվում են հաճելի ու ընկերական տաք միջավայրով:

Եվ ամենահաճելիի մասին. բախտի բերմամբ իմ կյանքի բոլոր ուրախ պահերին իմ կողքին է վաստակավոր 17-ցի Անի Ղուլինյանը, ում հետ մենք ճամբարի միակ 15 տարեկաններն էինք: Ափսոս, որ մենք քույրեր չենք, որովհետև բոլորն այդպես էին կարծում:

Գրում էի, ու որքան էլ ինձ ստիպում էի զգացմունքային չլինել, պիտի ասեմ: Ես արդեն կարոտում եմ բոլորին: Ես զգում եմ, որ ֆեմինիզմի մի մասնիկ իմ մեջ բնակություն է հաստատել, ու ես կօգնեմ նրան մեծ տուն կառուցել, որը կբավականացնի բոլոր կանանց՝ ապրելու իրենց իրավունքների գիտակցմամբ ու պաշտպանությամբ:

Անուշ Մկրտչյան

Մեծերի միջավայրում

Ոչ մի անգամ ինձանից մեծերի շրջապատում ինձ այնքան լավ չէի զգացել, որքան «ՖեմՔեմփ 2017»-ում: Ճամբարի հայտի մեջ տարիքային սահմանափակում կար, բայց չէի պատկերացնի, որ առաջին անգամ իմ գնացած ճամբարներից որևէ մեկում ես ամենափոքրը կլինեմ: Ինչպես հետո նշեցին կազմակերպիչները՝ 15 տարեկաններին ֆորումում ներառել չէին պատրաստվում, բայց իմ ու Անուշ Մկրտչյանի հայտերը հավանել են և որոշել հրավիրել:
Դե, ինչպես բոլոր դեպքերում, այս անգամ էլ բախտս բերեց, ու ֆորումը շատ հետաքրքիր էր: Այնտեղ ես ինձ մեծ էի զգում, բայց և ուրախ էի, որ մեծ չեմ:
Ինձ հետ էր նաև արդեն սովորություն դարձած անտեղյակությունը՝ սպասվելիք լավ բաների նկատմամբ: Այդ անտեղյակությունն ինձ հետ էր, երբ առաջին անգամ «Մանանա» կենտրոնի կազմակերպած դասընթացին էի գնում: Ամեն անգամ, երբ մի լավ ճամբարի հայտ եմ լրացնում, միշտ այդպես է լինում: Երևի կյանքը շատ է սիրում ինձ անակնկալներ մատուցել, կամ էլ՝ ես ինքս ինձ:
Ֆորումում օգտակար տեղեկատվություն ստանալուց բացի ինձ համար նոր մարդկանց բացահայտեցի: Մեկին, ով բոլորին լսում, բայց շատ քիչ էր խոսում, մեկին, ում տեսնելով՝ բոլորը մտածում են, որ էլի են տեսել, մեկին, ում հանգստությանը նախանձել կարելի էր միայն: Բացահայտեցի նաև ինձ:
Արդեն զգում եմ, որ պատանեկությունս կամաց-կամաց անցնում է՝ տեղը զիջելով երիտասարդությանը, բայց ասեմ՝ շատ լավ է անցնում:

Անի Ղուլինյան

-Է-լե-նա՛…

-Երեխեք, սպասե՛ք, իջնում եմ:

-Չին-գա-չո՛ւնգ, չին-գա-չո՛ւնգ…

-Օ՜յ, ես հաղթեցի, իմ թիմը առաջինն ա խաղում:

Ահա այսպես է սկսվում Մարտունի քաղաքի միկրոթաղամասում բնակվող երեխաների առօրյան՝ իրենց կազմակերպած կամ հորինած խաղերով:

-Լավ, երեխեք, էս խաղից հոգնեցի, եկեք ուրիշ բան մտածենք:

-Ես մտածեցի, խաղում ենք ձմերուկ:

-Էդ ի՞նչ խաղ ա:

-Ուրեմն, բոլոր գնդակները հավաքում ենք, շրջան ենք կազմում, ու սկսում ենք գնդակները տալ իրար: Ում ձեռքից ընկավ, նա դուրս է գալիս խաղից:

-Խաղո՜ւմ ենք:

-Ո՜ւֆ, երեխեք, արդեն քիչ-քիչ մթնում է, ու շուտով կկանչեն տուն:

-Չէ, չեն կանչի, ծնողները դրսում են, ու լավ էլ զրուցում են: Մենք դեռ երկար կխաղանք:

-Երեխե՜ք, տղաները հեծանիվ են քշում, եկեք գնանք մենք էլ քշենք:

-Բայց կտա՞ն:

-Հա բա ո՞նց չեն տա, կխնդրենք՝ կտան:

Այս թաղամասը լայն խաղադաշտ է ֆուտբոլ խաղալու համար, հարմարավետ թաքստոցեր ունի պահմտոցի խաղալու համար, իսկ երեկոյան ժամերին խաղերից հոգնած դառնում է հրապարակ՝ հեծանիվ քշելու համար: