Երբ  սիրում են կարապները, երևույթը պակաս հետաքրքիր չէ, քան մարդկային սերը:  Ալեք Մանուկյան փողոցում գտնվող մանկավարժական համալսարանի դիմաց մի փոքրիկ լճակ կա` ուսանողների սիրելի վայրը դասամիջոցներին զբոսնելու համար: Սեպտեմբերից սկսեցի հետևել այդ լճակում ծավալվող մի քնքուշ սիրո պատմության: Երկու չքնաղ կարապներ էին ապրում այնտեղ, որոնք ուսանողների բազմաթրթիռ սրտերի հայացքների ներքո վայելում էին Աստծուց շնորհված մի բուռ կյանքը և վայելում էին սիրով: Աշնան ոսկեշղարշ տերևները պարուրել էին նրանց ջերմությամբ և թավշյա ջրերի վրա պարելով վերջին զուգապարը` ողջունեցին ճերմակ փաթիլներին: Նրանց ձմեռոց տեղափոխեցին: Ձմեռը շատ ցուրտ էր, ձեռքերս իրար շփելով հազիվ համալսարան էի հասնում, և քայլերս դեպի լճակ ուղղելու տրամադրություն չէր լինում. այդժամ ավազանում ո՛չ ջուր կար, ո՛չ էլ շորասազ կարապներ:

Այս տարի գարունը հեռվից վերադարձող սիրահարի նման սպասված էր, և երբ այն վերջապես եկավ, ճերմակափայլ թռչունները նորից զարդարեցին լճակն ու ուսանողների նախաքննական առօրյան:

Ասում են՝ ամեն լավ բան էլ շուտ է վերջանում, և յուրաքանչյուր գեղեցիկի հետևում էլ ինչ-որ ողբերգություն է թաքնված: Չքնաղ կարապազույգի դեպքում ողբերգականը նրանց ապագան էր: Մի գեղեցիկ առավոտ դասի գնալիս հանկարծ նկատեցի, որ լճակի մակերեսին գլուխը փետուրների մեջ սուզած, քնած օրորվում է կարապներից մեկը միայն, անհանգստությամբ սկսեցի պտտվել լճակի շուրջն ու փնտրել անմեղորեն քնած թռչունի ընկերոջը: Փոքրիկ մատույցի դռնակը, որ մինչ այդ միշտ փակ էր լինում, անփութորեն  բացված էր: Ես ոչինչ չգտա, հետո արթնացավ նաև իր ողբերգությունից դեռևս անտեղյակ կարապը. առաջին պահին վայելեց մաքուր, թարմ օդը,, հետո թեթևակի շուրջը նայեց, իմ տագնապը համաչափորեն ներարկվեց նրա երակների մեջ: Ցավագնորեն հետևում էի նրա հուսահատ շարժումներին, ճիչերին, բայց ընկերը այդպես էլ չհայտնվեց: Արդեն ուշանում էի, դասի գնացի: Դա դասերի վերջին օրն էր, որից հետո մոտ տասը օր ազատ էինք լինելու. առջևում քննություններն էին: Առաջին քննությանս սկսվելուց առաջ ահագին ժամանակ ունեի  և որոշեցի անցնել  ուսանողական առաջին տարվա ամենաջերմ ու գողտրիկ միջավայրը վերապրելու: Իսկ այնտեղ մնացել էր միայն ավարտի ու տխրության կենդանի խորհրդանիշը` միայնացած կարապը, կամ մի արարած, որ ժամանակին գեղեցկություն ու եթերային տրամադրություն էր սփռում շուրջը, հիմա նվաղել էր, նիհարել, հազիվ էր լողում այն ալիքների վրա, որտեղ երբևէ երջանկություն էր վայելել սիրելի ընկերոջ հետ: Նա այդպես երկար չէր ապրի:

Մարդիկ էլ են այդպես, չէ որ կյանքի սնուցիչը սերն է: Աստված սիրեց մարդուն, նրան կյանք նվիրեց ու մի հիասքանչ երկիր, սիրելու համար սիրտ տվեց, որ երջանիկ լինեն, հետո սահմանափակեց կյանքի տևողությունը ոչ թե մարդուն պատժելու համար, այլ որ ժամանակի սղությունը գիտակցելով` մարդիկ ավելի ջերմ, անկեղծ ու ուժգին սիրով  սիրեն, իսկ կարապներին էլ մարդկանց համար գեղեցիկ օրինակ ստեղծեց:

2015 թվականն էր, երբ իմացա մի ծրագրի մասին, որը երկու տարի հետո փոխելու էր կյանքս: Խոսքը Ֆլեքս (FLEX- Future Leaders Exchange program) ծրագրի մասին է: Հետո իմացա, որ նախորդ տարիների Ֆլեքս շրջանավարտները ճամբար են կազմակերպում Սիսիան քաղաքում և որոշեցի մասնակցել: Ճամբարում շատ նոր բաներ իմացա Ֆլեքսի մասին և այդ օրվանից անհամբերությամբ սպասում էի, թե երբ պետք է սկսվեն քննությունները, որ մասնակցեմ:

Եկավ շատ սպասված օրը, շատ լարված էի, մտածում էի, որ դժվար կլինի, ու անգամ առաջին փուլը չեմ կարողանա անցնել, բայց հաղթահարեցի:

Երկրորդ փուլն ավելի բարդ էր, բայց հույս ունեի, որ կանցնեմ (առհասարակ՝ ես միշտ հույս ունեմ, թեկուզ շատ չնչին ու փոքր): Հույսերս չարդարացան, որովհետև չկարողացա հաղթահարել երկրորդ փուլը: Հույսերը չարդարանալն ու հուսահատվելը տարբեր բաներ են: Իսկ ես չհուսահատվեցի: Մտադրվեցի, որ մյուս տարի անպայման նորից պետք է մասնակցեմ: Նույն ապրումների միջով անցնելով՝ հաղթահարեցի առաջին փուլը, երկրորդը՝ նույնպես:

Մեկ տարվա ընթացքում ես զգում էի, թե ինչքան եմ հասունացել, զգում էի առաջընթացս: Եվ, ահա, սկսվեցին երկար ու ձիգ հինգ ամիսները, որոնց ավարտից հետո պետք է իմանայի՝ արդյո՞ք ծրագրի հաղթող եմ ճանաչվել, թե՞ ոչ: Այդ ամիսների ընթացքում ամեն րոպե դրա մասին էի մտածում, կարծես ամեն ինչ ինձ հիշեցներ Ֆլեքսի մասին: Տարբեր կերպ էի տրամադրվում ու մտածում. «Սոնա, պատկերացնո՞ւմ ես զանգեն ու ասեն, որ անցել ես»: «Սոնա, իսկ եթե ասեն, որ չես անցել, ուրե՞մն… Ուրեմն մյուս տարի նորից կփորձեմ, կտխրեմ, բայց չեմ հուսահատվի»:

2017 թվականի մարտի 15-ն էր: Օրս հետաքրքիր և ուրախ էր սկսվել: Այդ օրերին անընդհատ զանգի էի սպասում, ամեն մի հեռախոսազանգ լսելիս՝ սիրտս արագ էր աշխատում: Դպրոցում էի, ՆԶՊ-ի ժամն էր, և հանկարծ հեռախոսազանգ եմ ստանում. «091-ով սկսվող համար է, պետք է որ «Ֆլեքսի» համար զանգեն»: Վերցրեցի հեռախոսը. «Սոնա, պատրաստ եղիր, կանցնես՝ շատ լավ, չես անցնի՝ ուրեմն, դա է ճիշտը»:

-Ալո, բարև ձեզ, Սոնայի հե՞տ եմ խոսում:

-Այո:

-Շնորհավորում եմ, դուք դարձել եք «Ֆլեքս» ծրագրի հաղթող:

Չգիտեմ՝ հետս ինչ կատարվեց, արցունքները ակամա գլորվեցին աչքերիցս.

-Սո՞ն, անցե՞լ ես,- բացականչեց Անին:

Գլխով արեցի, բոլոր ընկերներս եկան ու գրկեցին ինձ: Իմ կյանքի ամենահուզիչ պահերից մեկն էր, և ես լաց էի լինում: Կարծես երազ լիներ, մի քանի օր չէի կարողանում ուշքի գալ: Բոլորը շնորհավորում էին, տարբեր հարցեր տալիս:

Հետո սկսվեցին պատրաստությունները, ժողովները, հանդիպումները մյուս հաղթողների հետ: Կարող եմ վստահորեն ասել, որ հիմա մենք մի մեծ ընտանիք ենք, «Ֆլեքսի» հաղթողներից յուրաքանչյուրը մի վառ անհատականություն է, և համոզված եմ, որ ապագայում մեծ հաջողությունների է հասնելու:

Ֆլեքսը այն ծրագրերից մեկն է, որի շնորհիվ ես համոզվեցի, որ արդարությունը, ազնվությունը և տքնաջան աշխատանքը միշտ գնահատվում են, և որ միշտ պետք է հետևես երազանքներիդ՝ դրանք դարձնելով նպատակներ, ու երբեք չհիասթափվես:

Մեկ ամսից ես արդեն ԱՄՆ-ում կլինեմ՝ հեռու Հայաստանից, հարազատներից ու ընկերներից: Մեծ պատասխանատվությամբ եմ մոտենում դրան ու գիտակցում, որ սա կյանքի մի փուլ է լինելու, որը պետք է պատվով հաղթահարեմ: «Դրական տրամադրվենք և համբերատար լինենք»՝ ահա իմ կարգախոսը: Հուսամ, որ այդ կարգախոսը կյանքում ինձ շատ կօգնի:

Իսկ դուք սպասեք իմ հետաքրքիր նյութերին՝ արդեն ԱՄՆ-ից: