Սերը, ակնթարթային անհոգությունը, պատանեկական մտքերը, այն, ինչը մնում է այդ ամենից հետո, սխալները, հուսահատությունը, տխրությունը…Բաներ, որոնց մասին քչերս ենք բարձրաձայնում կամ գրում, բայց բոլորս էլ, անշուշտ, ինչ-որ ժամանակ ապրում ենք այդ:
Ֆրանսիացի արձակագիր Ֆրանսուազ Սագանի «Բարև, թախիծ» վեպը պատմում է տասնութամյա մի աղջկա մասին, ում առաջ կյանքը դնում է բազում խնդիրներ, որոնց լուծումը պահանջում է ոչ միայն մտավոր, այլև բարոյական ուժերի լարում: Եվ այդ լարման մեջ աղջիկը, ապրելով հոր հետ, միև նույն ժամանակ ապրում է մենակ:
Գիրքը, չնայած իր փոքր ծավալին և թեթև տրամադրությանը, բավականին ընդգրկուն է իմաստային առումով, և նրանից, իհարկե, կարելի է վերցնել ուսանելին, անհրաժեշտը: Օրինակ՝ այն, որ 17-18 տարեկանը, որքան մոտ է չափահասությանը, նույնքան անկայուն ու անկանխատեսելի է, և երբևէ պետք չէ անուշադրության մատնել ապրումները, որ նա տանում է իր ներսում: Կամ էլ այն, որ սերը իրարից անկախ զգացմունքների հաջորդական շղթա չէ միայն, և չնայած բոլոր երջանիկ րոպեներին, մի օր ստիպում է մտածես՝ այն, ինչ զգում ես, իսկապե՞ս սեր է թե՞…
Առհասարակ ցանկացած գիրք էլ ունի այդ անհրաժեշտ կորիզը, պարզապես միշտ պետք է իմանալ՝ ինչ կարդալ, երբ կարդալ և ինչպես կարդալ:
Գլխավոր հերոսուհին՝ Սեսիլը, ապրում է քսաներորդ դարի փարիզյան կյանքի անհոգ թոհուբոհի մեջ, և ամենաթանկը, որ նա ունի, հայրն է՝ որքան նման, նույնքան տարբեր իրենից: Վերջինս էլ, րոպեական ուրախություններ որոնելով տարբեր ֆրանսուհիների մեջ, հաճախ չի նկատում իր երիտասարդ աղջկա ապրումները: Քայլ առ քայլ հասունացնելով ընթացքը՝ հեղինակը ի վերջո հանգում է ամենաանսպասելիին. տեղի է ունենում այն, ինչ տեղի է ունենում, և թե ում մեղքով, որոշումը ընթերցողինն է:
***
Այս անծանոթ զգացմունքը, որ մեղմ ձանձրույթով հալածում է ինձ, ես վարանում եմ կնքել գեղեցիկ և հանդիսավոր անունով՝ թախիծ: Դա այնպիսի համակործան և այնպիսի եսասեր զգացմունք է, որ նրանից ամաչում եմ, մինչդեռ թախիծը ես միշտ հարգել եմ:
Ցանկանում էի, որ ինձ շոյեին, մխիթարեին, ինքս ինձ հետ հաշտեցնեին:
Ուրիշի թերություններին հեշտությամբ ես հաշտվում, երբ դրանք շտկելը քո պարտքը չես համարում:
Քանզի բոլորս էլ ձգտում ենք մի բանի՝ դուր գալ մյուսներին: Մինչև այսօր էլ չգիտեմ, թե ինչ է թաքնված նվաճելու այդ ձգտման մեջ. կենսական ուժերի գերառատությո՞ւն, նկատված լինելու ցանկությո՞ւն, թե՞ ինքդ քեզ վստահ լինելու, զորեղ զգալու մի թաքուն, անխոստովանելի կարիք:
Տարօրինակ է՝ ճակատագիրը սիրում է մեզ ներկայանալ շատ սովորական և անարժան տեսքով:
Նա ինքն իրեն ժպտաց հայելու մեջ, ինչպես ժպտում ենք մեկին, որին լքելու ենք:
Ես լսեցի հեռախոսի զանգը. ուսուցչուհիս էր: Նա ասաց, որ ես գրանցաված եմ «Հայաստանի խորհրդանիշեր» խորագրով նկարների մրցույթում: Կիրակի էր: Չէի ցանկանում գնալ դպրոց, բայց քանի որ գրանցված էի, ստիպված գնացի: Ինձ հետ էին նաև համադասարանցիներիցս մի քանիսը: Ուսուցչուհիս մեզ հանձնեց թերթիկներ, որոնց վրա գրված էին մրցույթի պայմանները: Մենք սկսեցինք քննարկում, որը ինձ նույնիսկ ձանձրալի թվաց: Դուրս գալուց հետո ես ասացի ընկերներիս.
Բարկացած գնացի տուն: Սկսեցի նկարել: Նկարը չէր ստացվում, զայրանում էի: Շուտով ամեն ինչ թողեցի և դուրս եկա բակ: Չգիտեմ, մաքուր օդից էր, թե երևակայությունս խաղաց, մտքիս եկավ մի հրաշալի տեսարան: Վազեցի տուն, արագ վերցրի մատիտներս ու անցա գործի: Նկարեցի ծիրան, դեղձ, նուռ ու խաղող, նրանց ետևում հոսում էր Արաքսը, երկնքում երևում էր արևը և Հայաստանի քարտեզը` ներկված եռագույնով, իսկ երկնքի ու երկրի միջև վեր էր խոյանում վեհափառ Արարատը:
Դրանից հետո ինձ հրավիրեցին Երևան` Կամերային երաժշտության տուն, այնուհետև նախագահի նստավայր, և ես հասկացա, որ երբեմն պարտադրված գործերը հաղթանակներ են բերում:
Ընկերասեր, խաղաղասեր, բարի, սևաչյա այս կատուն, որին դուք տեսնում եք Մումսիկն է՝ մորաքրոջս կատուն: Այս տարի կլրանա երրորդ տարին, ինչ նա ապրում է մորաքրոջս տանը: Մումսիկը շատ է սիրում, երբ խաղում ենք ի ր հետ և ուշադրություն ենք դարձնում իրեն, իսկ եթե ո՛չ, նա ստեղծում է այնպիսի միջավայր, որտեղ ուշադրության կենտրոնում ինքն է: Սակայն Մումսիկը ամենաշատը սիրում է մորաքրոջս տղային: Նրա անկողնում է պառկում, ուտում է հաց միայն նրա ձեռքից, նույնիսկ ֆուտբոլ նայում է իր հետ: 
Հավանաբար բոլորդ դիտել եք Փիթեր Հյուիթի «Գարֆիլդ» ֆիլմը: Մումսիկին մենք նմանեցնում ենք Գարֆիլդին, այդ պատճառով նրան նաև այսպես ենք կոչում: Լավ, անցնեմ բուն թեմային, ինչի մասին ուզում եմ պատմել: