Արագած համայնքում գործում են շուրջ տասնյակ խմբակներ: Ես ևս արվեստի դպրոցի սան եմ, հաճախում եմ դաշնամուրի:

Արվեստի դպրոցում կրթվում են պատանի արվեստագետներ, իսկ թե ինչպիսի միջավայրում են աշխատում պատանի գորգագործները, բախտ ունեցա իմանալու, երբ ընկերուհուս հետ գնացի գորգագործության խմբակ: Ընկերուհիս հաճախում է գորգագործության և խմբակի առաջին սաներից է: Ես պարզապես հյուր էի, ու ինձ շատ էր դուր գալիս այդ միջավայրը: 

Երաժշտություն, կատակներ, ընկերական միջավայր էր տիրում գորգագործության խմբակում՝ շնորհիվ ուսուցչուհու՝ Շահանե Սերոբյանի, ումից էլ որոշեցի հարցազրույց վերցնել:

-Ինչո՞ւ ընտրեցիր արվեստի հենց այս ճյուղը՝ գորգագործությունը: 

-Սկսեմ նրանից, որ գորգագործությունը համարվում է հայ ազգին բնորոշ կիրառական արվեստներից մեկը, ու աշխարհում շատ հայտնի են հայկական գորգերը: Փոքր տարիքից սիրել եմ նկարել, թելերով աշխատել: Ծնողներս միշտ սատարել են ինձ բոլոր հարցերում, և ես, հասնելով այն տարիքին, որ արդեն պետք է ընտրեի իմ մասնագիտությունը, որից շատ բան էր կախված իմ կյանքում, ընտրեցի հենց կիրառական արվեստը, որի ճյուղ է համարվում գորգագործությունը:

-Ինչպե՞ս էին ստացվում առաջին գորգերդ: 

-Ընդունվեցի համալսարան: Առարկաներից մեկը գործվածքի դիզայնն էր, որի մեջ մտնում էր գորգագործությունը: Առաջին գորգս սկսեցի մի քիչ վախով, որ հաջող չի ստացվի, բայց շատ ուրախ, որ նոր բան եմ սովորելու, որ տիրապետելու եմ հայկական այս թանկարժեք գործվածքը գործելու արվեստին: Գործելիս ամենակարևորն էր՝ ճիշտ հանգույց կապելը, որը առաջին անգամ բավականին դժվար էր ստացվում, բայց մի քանի սխալից հետո ամեն ինչ ստացվեց: Առաջին շարքերը գործելիս, իհարկե, կային սխալներ, բայց մի քանի շարք ևս, ու ես սկսեցի ավելի վարժ գործել:

Լուսանկարը` Նաիրա Մխիթարյանի

-Շահանե՛, գիտեմ, որ դեռ սովորում ես: Դժվա՞ր չէ սովորելը համատեղել աշխատելու հետ: 

-Մարդուն ոչինչ չի տրվում հեշտությամբ: Իհարկե, կան դժվարություններ, բայց դրանք ինձ չեն խանգարում, որովհետև ես զբաղվում եմ այն աշխատանքով, որից մեծ բավականություն եմ ստանում: Իմ գիտելիքները փորձում եմ հնարավորինս լավ փոխանցել երեխաներին՝ դաստիարակելով նրանց մեջ ազգայինը գնահատելու և պահպանելու ունակություն:

-Ինչքա՞ն ժամանակ ես հատկացնում գործելուն: 

-Գործելը իմ օրվա հիմնական մասն է կազմում:

-Ո՞ր գործերն ես համարում հաջողված: Դա կախվա՞ծ է գույնից, չափից, զարդանախշային հորինվածքից: 

-Իմ կարծիքով, ոչ մի անհաջող գորգ չկա: Բոլորն էլ յուրահատուկ են իրենց զարդանախշերով, յուրաքանչյուրն ունի իր պատմությունը, իր առանձնահատուկ տրամադրությունը:

-Ինչպե՞ս ես ընտրում գորգերիդ համար թեմաներ: 

-Գորգի քարտեզը պատրաստելիս՝ հիմնականում փորձում եմ ընտրել հատուկ իմաստային զարդանախշեր, որոնք մի փոքր պատմություն կստեղծեն ու համահունչ կլինեն:

-Իսկ ունե՞ս արդյոք ոգեշնչման աղբյուր: 

-Իհարկե, ոգեշնչվում եմ հայկականից, ազգայինից, մեր բնությունից, քանի որ չկա նման երկրորդը:

Լուսանկարը` Նաիրա Մխիթարյանի

-Մեծագույն երջանկություն է կարողանալ տեսնել ու զգալ արվեստի գործը: Համարո՞ւմ ես քեզ երջանիկ: 

-Այո, իհարկե: Ամեն մի հանգույց կապելը, թելերի «երաժշտությունը» լսելը ու աշխատանքիս արդյունքը տեսնելը ինձ համար մեծ երջանկություն է:

-Երբ ներկա էի ձեր դասին, ասացիր, որ որոշել ես դասերն անցկացնել երաժշտության ուղեկցությամբ: Կմեկնաբանե՞ս՝ ինչու: 

-Իմ կարծիքով երաժշտությունն ավելի է տրամադրում, որ աշխատանքն անես հաճույքով: Այն օգնում է սուզվել արվեստի մեջ: Հաճելի է դարձնում մթնոլորտը:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս արվեստի այս ճյուղում հաջողության հասնելու համար:

-Հաջողության հասնելու համար պետք է սիրես այն, ինչով զբաղվում ես: Վստահությունը և «ես կարող եմ ամեն ինչ» կարգախոսը հաջողության իմ բանաձևն են:

Հարցազրույց ռեփեր Լիլիթ Աղայանի հետ

Երբ ես մեր տանը լսում եմ ռեփ երաժշտություն, հայրիկս ասում է.

-Աղջիկ ջան, ի՞նչ կա այդ երգերի մեջ, որ լսում ես։ Գնա հայրենասիրական երգեր լսիր: Չեմ կարողանում գտնել այդ երգերի իմաստը: Հերիք է:

Իսկ ես, այնուամենայնիվ, լսում եմ: Ամեն մարդ ինքն է որոշում՝ ինչ երաժշտություն պետք է լսի: Երբ իմ նախընտրած երաժշտությունը լսում են նաև ընկերներս, նրանք ասում են, որ շատ լավ երգեր եմ լսում: Իսկ երբ մեր գյուղով քայլելիս եմ լինում և լսում եմ իմ երգերն առանց ականջակալների, հայտնվում եմ բոլորի ուշադրության կենտրոնում։ Ինձ վրա են սևեռվում բազմաթիվ դժգոհ հայացքներ, բայց ես ուշադրություն չեմ էլ դարձնում: Որպեսզի մարդկանց ցույց տամ, որ աղջիկներից շատերը ոչ միայն լսում են ռեփը, այլ նաև կարդում, որոշեցի հարցազրույց վերցնել Լիլիթ (Լիլոկ) Աղայանից:

-Լիլի՛թ, մի փոքր կպատմե՞ս քո մասին:

-Ես 21 տարեկան եմ, ծնվել եմ Գյումրիում, բայց ապրում եմ Երևանում: Զբաղվում եմ սպորտով՝ բասկետբոլով: Սովորում եմ, աշխատում եմ, ունեմ նպատակներ, կարդում եմ ռեփ:

-Ինչո՞ւ որոշեցիր, որ պետք է ընտրես հենց ռեփը:

-Ճիշտն ասած՝ ռեփով կարողանում եմ կիսվել, արտահայտել զգացածս այն հարցերի շուրջ, որոնց մասին խոսելիս՝ կլռեմ: Հարազատ է ինձ ռեփը, ապրելակերպ է:

-Համաձա՞յն էին արդյոք Ձեր ընտանիքի անդամները որոշմանդ հետ: Ինչպե՞ս արձագանքեցին:

-Սկզբում չէին հավատում, հետո հասկացան, որ լուրջ եմ ասում ու գրածս տեքստերն ու իմ ձայնագրություններն առաջինն իրենց էի ցույց տալիս: Տեսնում էին, որ վատ բան չեմ անում, նորմալ ընդունեցին։

-Կշարունակե՞ք արդյոք այդ ուղին:

-Ինձ թվում է, որ կգա մի օր, որ դա էլ կվերջանա: Երբ սկսեցի, ասում էի՝ մի տարի, ու ինձ թվում է՝ վերջ: Մի տարին էլ անցավ, կրկին նույնը, ու մինչև հիմա շարունակում եմ կարդալ: Չեմ կարող ասել՝ երբ, բայց մի օր կփոխեմ ոճս:

-Ի՞նչ ես կարծում, հասարակությունը քննադատո՞ւմ է քեզ այդ ոճն ընտրելու համար, քանի որ հիմնականում տղաներն են հիփ հոփի այդ տեսակում հաջողության հասնում:

-Գիտեք, չկա մի բան, որը հասարակությունը չքննադատի: Հա՛, նեղվում եմ, որովհետև շատ բաներ սխալ են խոսում, բայց փորձում եմ շատ ուշադրություն չդարձնել, որովհետև, եթե լսեմ բոլորին, ոչ մի բանի չեմ հասնի։ Չէ որ, եթե ես կարիք ունենամ օգնության, այդ նույն հասարակությունը իմ կողքին չի լինի:

-Իսկ եթե լինեն աղջիկներ, որ ցանկանան ռեփ կարդալ, ի՞նչ խորհուրդներ կտաս:

-Չսկսեն սիրո տանջված թեմաներից, մաքուր հայերեն գրեն, այլապես՝ հաճելի չի լինի նրանց լսել: Չլսեն ուրիշների կարծիքը և շարժվեն առաջ:

Հարցազրույցը վարեց՝ Աննա Գասպարյանը