Դիլիջան մեդիա ճամբար. էդ լացո՞ւմ ես

Վայ, նկար, որտեղ խարույկի մոտ նստած են մարդիկ: Վայ, ճոճանակներ…

Ու այսպես շարունակ, ամեն ինչ, ամեն նկար, ամեն միտք, ամեն բառ հիշեցնում է ինձ ճամբարի մասին ու այդ ընթացքում այնտեղ անցկացրած անմոռանալի օրերի մասին: Ու մի զգացողություն միջիցդ քեզ խեղդում է, թվում է, թե հոգիդ հազար մասի է բաժանվել ու ամեն մասը հարազատներիդ հետ գնացել է Հայաստանի բոլոր մարզերը:Անմոռանալի վերջին օրը, երբ անտառ էինք գնացել բոլորս, էն կասկածներով, որ տանում են մեզ կորցնեն… Բայց ի վերջո հասկացանք, որ ոչ, գնում ենք խարույկ վառելու: Նստեցինք խարույկի շուրջը, խոսեցինք, ծիծաղեցինք ու երգեցինք: Հենց այդ ժամանակ էր, որ կյանքումս առաջին անգամ ընկնող աստղեր տեսա: Ու դա էլ մի այլ կարգի հրաշք էր:

Հրաժեշտ ես տալիս, հասկանում ես, որ չէ, թե ինչպես էիր սխալվել էդ ասելով: Հասկանում ես, որ երկար ու ամուր թելերով կապվել ես բոլորի հետ, ու թողնելը երևի ամենադժվար բանը կլինի: Բայց դե ուրիշ տարբերակ չես ունենում ու ստիպված հաշտվում ես:
Ամենադժվարը դրան հաջորդող մի շաբաթն էր, երբ ամեն բան հիշելիս աչքերդ լցվում են: Ու հաստատ երբեք չի մոռացվի այդ ընթացքում մեր` իրենց գործում մասնագետներից ստացված գիտելիքները: Չեն մոռացվի ֆոտոարշավները և մեր նկարահանած ֆիլմերը: Չի մոռացվի ծանոթության ճոճանակը, որն իր մեջ պահում է շատերիս գաղտնի խոսակցություններն ու երգերը:

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Էհ, դե տեսեք, նորից հիշեցի, ասում են` մի տխրիր, որ ավարտվել է, այլ ուրախացիր, որ դա տեղի է ունեցել: Ափսոս, այսպիսի պահերին ուղղակի ուրախանալ չեմ կարող: Չնայած լավ էլ կարող եմ, բայց դե, թաց աչքերի միջից:

-Էմ էդ լացո՞ւմ ես:
-Չէ, ճամբարի օրերն են ընկել աչքիս մեջ:

Երբ ուսանող ես…

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ասլանյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ասլանյանի

Առաստաղին ամրացված բռնակներից կախված հազար ու մի ձեռքեր շրջանցելով՝ ինձ է հասնում ձայնային մի բարձր ալիք.

-Իջնող կա՞:

Աչքերս բարձրացնում եմ և նկատում, որ վարորդը, բարձրախոսը ձեռքին, կարգավորում է մուտքն ու ելքը ավտոբուսում և փորձում հնարավորինս լսելի դարձնել իր ձայնը, ինչի շնորհիվ էլ ես հասցնում եմ ժամանակին իջնել ավտոբուսից և չուշանալ համալսարանից, ուր գնում էի առաջին կուրսեցիների՝ սեպտեմբերի տասնհինգին կայանալիք երդման արարողությանը:

-Հիմա ի՞նչ, էսօր էլ մեր «պրիսյագն ա՞» :

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Առաջին կուրսեցիներից բացի միջոցառումը նվիրված էր Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունների անկախության քսանհինգ ամյակին: Ներկա էին համալսարանականներ, դասախոսներ, այլ հյուրեր: Ռեկտոր Արամ Սիմոնյանն իր ողջույնի խոսքն ասաց առաջին կուրսեցիներին, որին հաջորդեցին մշակույթի կենտրոնի և ուսանողական խորհրդի տարբեր սերունդների ելույթները: Բոլորը շնորհավորում էին, բարի գալուստ մաղթում, ցանկանում, որ լիարժեք ապրենք ամեն վայրկյանը ուսանողական կյանքի, որն իր նշանակալից հետքն է թողնելու մեր՝ թե որպես մասնագետ, թե որպես մարդ տեսակի կայացման ճանապարհին: Մինչդեռ արդեն երկրորդ շաբաթն է, ինչ ծանոթներս ինձ հանդիպելիս հարցնում են.

-Դեռ չե՞ս հասցրել հիասթափվել:

Եղանակը օրվա ընթացքում մռայլ էր, արդեն երեկոյան սկսեց անձրևել: Մտածում էին՝ ընդհատել համերգը՝ մի այլ առիթով հանդիպելու ակնկալիքով: Բայց պատրաստվում էինք գնալ, երբ անձրևը դադարեց, և միջոցառումը վերսկսվեց՝ շարունակվելով մինչև ուշ գիշեր:

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը՝ Միլենա Խաչիկյանի

-Ո՞նց էր, Սոֆ,- հարցնում եմ միջոցառման ավարտից հետո:

-Կարևորը ՝ քառօրյա պատերազմին մասնակցած ուսանողներն էլ արժանացան փոքրիկ ուշադրության, թե չէ եղանակը մեր լավ տրամադրությանը հաստատ չխանգարեց:

-Նանե, դո՞ւ ինչ կասես:

-Ես ինձ ԵՊՀ-ի լիիրավ անդամ զգացի:

-Իսկ ինձ համար էս օրը սեպտեմբերի մեկի պես կարևոր էր,- եզրափակեց Անուշը:

Ամեն ինչ ՖԼԵՔՍ-ի մասին

Հարցազրույց ՖԼԵՔՍ ծրագրի շրջանավարտների համակարգող Սուրեն Կարապետյանի հետ

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

-Քա՞նի տարի է, ինչ գործում է ՖԼԵՔՍ ծրագիրը:

-ՖԼԵՔՍ ծրագիրը 17 երկրներում գործում է ավելի քան 20 տարի, Հայաստանում 2017 թ.-ին կնշենք ՖԼԵՔՍ-ի հիմնադրման 25-ամյակը: Վերջերս մեզ միացել են մի շարք երկրներ, օրինակ` Լեհաստանը, Լատվիան, Լիտվան, Ռումինիան, Էստոնիան:

-Ի՞նչ ասել է ՖԼԵՔՍ:

-Անգլերենից այն բացվում է Future Leaders Exchange, թարգմանաբար` ապագա առաջնորդների փոխանակաման ծրագիր: Ծրագրի հաղթողը մեկնում է ԱՄՆ սովորելու ավագ դպրոցում և մասնակցում մշակութային փոխանակման: Մշակութային փոխանակում տեղի է ունենում նաև իր նոր շրջապատում, իրեն հյուրընկալող ընտանիքում:

-Ի՞նչ ասել է առաջնորդ: Որտե՞ղ և ինչպե՞ս են դրսևորվում ծրագրի հաղթողի և շրջանավարտի առաջնորդական ընդունակությունները: 

-Մեր ծրագրի գլխավոր նպատակներից մեկն է` օգտագործել մեր շրջանավարտների գիտելիքները և հմտությունները, ռեսուրսները իրենց քաղաքներում, գյուղերում և համայնքներում մի շարք բարեփոխումներ կատարելու համար: Եթե ծրագրի շրջանավարտն ունի իր բնակավայրի բարելավման որոշակի գաղափարներ, Ամերիկյան խորհուրդները օժանդկում են շրջանավարտին, որպեսզի ծրագիրն իրականացվի:

-Ովքե՞ր կարող են դիմել ծրագրին:

-2016թ. սեպտմեբերին ծրագրին կարող են դիմել ՀՀ բոլոր այն քաղաքացիները, ովքեր սովորում են 9-12-րդ դասարաններում, քոլեջների 1-3-րդ կուրսերում: Դիմողները պետք է ծնված լինեն 1999 թ.-ի փետրվարի 15-ից մինչև 2002 թ. հուլիսի 15-ն ընկած ժամանակահատվածում: Հաշմանդամություն ունեցող դիմորդները պետք է սովորեն 8-12-րդ դասարաններում: Բայց 12-րդ դասարաններում և 3-րդ կուրսում սովորող աշակերտները, ովքեր ենթակա են պարտադիր զինվորական ծառայության (անկախ տարիքից), ծրագրին դիմել չեն կարող:

-Ի՞նչ փուլերից է բաղկացած ծրագիրը, և արդյո՞ք դժվար չէ:

-Ծրագիրն իրականում դժվար չէ, բաղկացած է երեք փուլից: Առաջին փուլը 16 հարցից բաղկացած թեստ է: Մյուս փուլերում նաև ավելանում են շարադրությունները և ELTIS անգլերենի թեստը, որը ավելի ընդլայնված տարբերակն է: Լինում են խմբային աշխատանքներ և հարցազրույցներ:

-Առաջին փուլին միջին վիճակագրական տվյալներով քանի՞ հոգի է մասնակցում:

-Դա իրականում կապված է լինում կոնկրետ տարվանից: Միջինը տարեկան 800-900 մարդ է դիմում: Եթե դիմորդը ունի բաց մտածելակերպ, ապա իր համար այդքան էլ որոշիչ չպետք է լինի, թե քանի հոգի է իր հետ միասին դիմում ծրագրին:

-Ի՞նչ մակարդակի անգլերեն պիտի իմանա դիմողը, որպեսզի հաղթահարի առաջին երկու փուլերը: 

-Հայտարարությունը, որ անգլերեն լավ չգիտեն, ուրեմն չեն կարող անցնել, միանշանակ սխալ է: Ծրագրի համար անգլերենի գիտելիքները առաջնային պայման չեն: Մենք հաճախ ունենում ենք ծրագրի հաղթողներ, ովքեր ունեն անգլերենի ոչ բավարար գիտելիքներ և մինչև ծրագրի սկսվելը մասնակցում են Մոլդովայում տեղի ունեցող ամառային ճամբարին` ձեռք բերում բավարար գիտելիքներ ԱՄՆ-ում սովորելու և ապրելու համար:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

-Այս 25 տարիների ընթացքում քանի՞ շրջանավարտ է ունեցել ՖԼԵՔՍ ծրագիրը:

-Արդեն հասցրել ենք ունենալ 947 շրջանավարտ: Մեր ամենաերիտասարդ շրջանավարտը 16 տարեկան է, իսկ ամենամեծը` 40: Ունենք տարբեր մասնագիտությունների տեր շրջանավարտներ հանրապետության բոլոր մարզերից:

-Ինչի՞ հիման վրա են ընտրվում ծրագրի մասնակիցները:

-Ընտրությունը կատարվում է դիմողի շարադրության, հարցազրույցի, հայցադիմումի և այլ չափորոշիչների հիման վրա, սակայն ընտրող հանձնաժողովը որևէ տեղեկություն չի ունենում, թե դիմողը որ երկրից է, քանի տարեկան է, անունն ինչ է, քանի որ դիմողները համարակալված են: Դրանով մենք հնարավորինս ապահովում ենք արդարությունը:

-Ինչպե՞ս են ընտրվում հյուրընկալող ընտանիքները: 

-Հյուրընկալող ընտանիքները ևս դիմում են Ամերիկյան խորհուրդներին, այնտեղ մանրակրկիտ ուսումնասիրություններ և ստուգումներ են արվում, որպեսզի ապահովվի ՖԼԵՔՍ ծրագրի մասնակցի անվտանգությունը և ապրելու անհրաժեշտ պայմանները: Ստուգումների բարեհաջող ելքի դեպքում, ընտանիքները հնարավորություն են ունենում հյուրընկալել փոխանակման աշակերտների, և ըստ այդմ էլ, որոշվում են աշակերտի հյուրընկալ նահանգը: Արդյունքում` հյուրընկալող ընտանիքների հետ խնդիրներ հիմնականում չեն լինում:

-Ի՞նչ քաղաքներ են ընտրվում ծրագրի մասնակցի հյուրընկալության համար` մեծ, փոքր:

-Դա կապված է, թե հյուրընկալող ընտանիքը որ քաղաքում է ապրում, բայց հիմնականում քաղաքները փոքր են լինում, ինչը շատ հարմար է աշակերտների ապահովության տեսանկյունից: Դա նաև հնարավորություն է տալիս մասնակցին` ծանոթանալու բուն ամերիկյան կյանքին, ինչը նա չէր կարողանա զգալ, եթե ապրեր, օրինակ, Նյու Յորքում կամ որևէ այլ մեծ քաղաքում:

-Իսկ ի՞նչ միջոցներով է մասնակիցն ապրում ԱՄՆ-ում, ծրագիրը ֆինանսական աջակցություն տրամադրո՞ւմ է: 

-Մասնակիցներն ապրում են ընտանիքում ինչպես ընտանիքի անդամ, դրան զուգահեռ` ստանալով ամսական 125 դոլար` առօրյա ծախսերը հոգալու համար:

-Որպես ծրագրի շրջանավարտ մի փոքր պատմեք ձեր փորձի մասին: 

-Ես 2008-2009 թվականների շրջանավարտ եմ եղել, ապրել եմ Արքանզաս նահանգում: Ինձ համար կրկնակի հետաքրքիր էր, քանի որ այդ ընտանիքը հյուրընկալել էր նաև Հարավային Կորեայից մի մասնակցի: Ես միաժամանակ ծանոթանում էի երկու տարբեր երկրների մշակույթներին: Նաև ունեի ընկերներ այլ երկրներից: Իմ ընտանիքի առանձնահատկություններից մեկն էլ այն էր, որ ինձնից առաջ հյուրընկալել էր արդեն հինգ մասնակցի Վիետնամից և Հարավային Կորեայից, ովքեր արդեն սովորում էին ԱՄՆ-ի տարբեր համալսարաններում: Նրանք ժամանակ առ ժամանակ ընտանեկան հավաք էին կազմակերպում, և ես հնարավորություն էի ունենում ծանոթանալ և շփվել նրանց հետ:

-Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ մասնակիցները ծրագրի ավարտից հետո վերադառնում են հայրենիք:

-Վերադառնալուց հետո նախ մասնակիցը պաշտոնապես դառնում է ծրագրի շրջանավարտ, կազմակերպվում են հետվերադարձման կոնֆերանսներ, որոնց ժամանակ աշակերտներին պատրաստում ենք հայաստանյան կյանքին: Օգնում ենք հաղթահարել հետվերադարձման մշակութային շոկը, ներկայացնում մի շարք հնարավորություններ, որոնք նրանք ունեն որպես ՖԼԵՔՍ-ի շրջանավարտ: Նման տեղեկատվական կոնֆերանս մենք կազմակերպում ենք նաև մասնակիցներին ԱՄՆ ճանապարհելուց առաջ:

-Ի՞նչ ասել է մշակութային շոկ:

-Անգլերենում կան տերմիններ` cultural shock, reverse cultural shock` թարգմանաբար, մշակութային շոկ և հակադարձ մշակութային շոկ: Այս երևույթը շատ անհատական է: Մասնակից կա, որ ընդհանրապես չի էլ ենթարկվում մշակութային շոկի, մասնակից էլ կա, որ շատ ծանր է տանում: Երբ հայ մասնակիցը, ով սովոր է հայկական միջավայրին, հայտնվում է բոլորովին օտար սովորույթներով միջավայրում, ենթարկվում է մշակութային շոկի: Ծրագրի նպատակներից մեկն այն է, որ մասնակիցը կարողանա ընկալել տարբեր երկրների միջև եղած տարբերությունները: Իսկ հակադարձ մշակութային շոկը տեղի է ունենում, երբ ուսանողն, ով արդեն սովորել և ադապտացվել է օտար միջավայրին, վերադառնում է հայրենիք, որտեղ արդեն ամեն ինչ անսովոր է դարձել:

-Ինչո՞ւ են ընտանիքները հյուրընկալում փոխանակման ծրագրի աշակերտներին:

-ԱՄՆ-ում կամավորությունը ամենատարածված մշակույթն է, ինչը կփաստեն ՖԼԵՔՍ ծրագրի բոլոր շրջանավարտները: Այս ընտանիքները դա կատարում են, որպես կամավորական աշխատանք և իրականացնում են առանց որևէ ֆինանսական և հարկային նկատառումների:

-Ո՞վ է ֆինանսավորում ծրագիրը:

-Ծրագիրը ֆինանսավորվում է ԱՄՆ պետդեպարտամենտի կողմից:

-Ի՞նչ հաջողությունների են հասնում ձեր շրջանավարտները և որտե՞ղ են հետագայում աշխատում:

-Մենք ունենք շրջանավարտներ, ովքեր աշխատում են պետական կառավարման համակարգում, բազմաթիվ միջազգային կազմակերպություններում, բիզնես ոլորտում և ունենք շրջանավարտներ, ովքեր աշխատում կամ սովորում են արտերկրում:

-Ե՞րբ են մեկնարկելու ՖԼԵՔՍ-ի նոր ուս. տարվա քննությունները:

-ՖԼԵՔՍ-ի առաջին քննությունը լինելու է սեպտեմբերի 15-ին Թալինում, իսկ վերջինը` հոկտեմբերի 2-ին Երևանում: Ավելի մանրամասն տվյալներ կարող եք կարդալ մեր վեբ կայքում` www.americancouncils.am:

***

Քննությունների օրերին և ծրագրին մասնացկելու պայմաններին կարող եք ծանոթանալ Ամերիկյան Խորհուրդների կայքում` http://americancouncils.am/am/flex-exam-dates-2016/ 

emanina

Կների՞ ինձ

-Էմ, արագ արի՜ այստեղ:

Մայրիկի այս խոսքերից հետո շտապ իմ սենյակից վազեցի խոհանոց, «Չլինի՞ ինչ-որ վատ դեպք է պատահել»: Միջանցքով անցա և արդեն պետք է մտնեի խոհանոց, երբ մայրիկը շրջվեց և նկատեց ինձ: Ջղային հայացք գցեց ինձ վրա ու ասաց.

-Ինչ անփույթ ես, հիմա ծաղիկը կնեղանա:

Սկզբում ես չհասկացա նրա այդ բառերի իմաստը, բայց մի քիչ հետո նկատեցի, որ միջանցքով անցնելուց կպել էի այնտեղ դրված մայրիկի ամենասիրելի բույսին: Բայց դե այնպես, մեկ է` ծաղիկի նեղանալը, ո՞րն է: Կնեղանա ինձանից և էլ չի՞ աճի: Հա, ինչ աբսուրդ բաներ ես ասում, մամ: Այդ խոսքերից հետո նա մոտեցավ բույսին ու դրա տերևները ուղղեց, հետո անգամ շոյեց: Ասում եմ՝ ինչ զարմանալի է, մի բանը այնքան սիրել, որ անձնավորել ամեն աստիճանի: Տալ զգացմունքներ, զգայարաններ…

Արդեն այդ խոսքերից հետո, ես ինքս ինձ վատ զգացի: Չլինի՞ ցավեցրեցի տերևները, հիմա կնեղանա ինձանից ու էլ չի աճի: Մայրիկս էլ կտխրի, որ սիրած բույսը էլ չաճի: Ախր, ես մեղավոր չեմ, է: Միամիտ ստացվեց, ես չէի ուզում, չէի նկատել, որ այն արդեն այնքան էր մեծացել, որ տերևները հասնում էին միջանցքի դռանը: Ասում եմ էլի՝ անուշադիր եմ շատ: Ու անհասկանալի հայացքով դեռ երկար նայեցի մայրիկին ու փորձեցի հասկանալ:

Ինձ մեղավոր զգալով մոտեցա ծորակին, բաժակի մեջ մի քիչ ջուր լցրեցի ու խմեցրեցի նրան: Ասում եմ՝ երևի թե կների ինձ  չէ՞:

Էսպիսի դեպքեր, երևի շատերիս տներում է եղել: Երբ ծաղիկը նեղացել է մեկից` իրեն անփույթ դիպչելու կամ տերևները վնասելու ժամանակ: Հա գիտեմ, շատ տարօրինակ բան է, որոշ պայմաններում, բայց դե, պետք է ընդունել այնպես, ինչպես կա:

-Հա, մամ, ի՞նչ էիր ուզում ասել ինձ, դե որ ձայն տվեցիր:

-Ոչինչ, արդեն մոռացա:

amalya harutyunyan

Այդպես էլ չտարավ

Չըխկ, չըխկ, վերջապես գիշերվա ժամը 3-ն անց է: Փակ կոպերս բացում եմ ու հետ գցում վերմակը, սկսում եմ ամբողջ տան մեջ քայլել ու հագուստս փնտրել:
Գնում ենք, վերջապես գնում ենք, հավերժություն թվացող մի քանի ժամը անցյալում է, մեզ հիմա սպասում է Ղարաբաղը:
4 ժամ պետք է ճանապարհ գնանք, ամեն անգամ ուժեղ հարվածում եմ ինձ, կամ լայն բացում կոպերս, որ համոզվեմ` երազ չէ, մենք իրոք գնում ենք եղբորս տեսնելու:
Երբ խոսքը գնում է զինվորների մասին, ես արդեն ես չեմ, ես դառնում եմ նրանց վահանը, կամ զենքն ու զրահը: Երբ խոսքը իրենց մասին է, ամեն ինչ այլ է, ամեն ինչ խրոխտ է, ամեն ինչ ուժեղ է:
Ու ճանապարհին մտածում եմ, թե տեսնեմ եղբորս, ինչպես եմ ողջունելու, թե ինչպես է իր երդումը տալու, մտածում եմ, ու այնքան լավ զգացողություններ են առաջանում, սկսում եմ ինձ հպարտ զգալ, շատ հպարտ:
Երբ քնում ենք և հանգիստ մեր գլուխները դնում բարձին, ինչ-որ մի տեղ, ինչ-որ սարերի կենտրոնում բազմաթիվ կանաչ ու շագանակագույն հագած երիտասարդներ պայքարում են հենց մեր հանգիստ քնի համար: Երբ մեզ համար հրավառությունը երկնքում ժայթքող գունավոր լույսերն են, նրանց հսմար հրավառությունը թնդանոթի համազարկն է: Երբ մեզ համար կոնֆետը ամենօրյա ուտելիք է, նրանց համար տոն օրերի նվեր, երբ մեզ համար Հայաստանը ուղղակի Հայաստանն է, նրանց համար իրենց արյունով պահած ու պահվող հայրենիքն է:
Երբ հասանք տեղ, մեզ մի քանի կիլոմետր էր բաժանում թշնամուց, մի սար, և նրանք էին, իսկ եղբայրս ինձնից հեռու էր ընդամենը մետրեր:
Չզգացի, թե ինչպես, բայց վազեցի ու հայտնվեցի հրապարակի ատաջամասում:
Սկսվեց երդման արարողությունը, փշաքաղվեցի, սիրտս սկսեց ինչ-որ հայրենասիրական ռիթմերով բաբախել: Այստեղ ամեն ինչ այլ է, այստեղ օդը բուրում է հայրենասիրությամբ, ծաղիկը ծաղկում է զինվորի ձեռքով ջրած ջրով, հողը զգում է զինվորների խրոխտ քայլքը:
Մի պահ սառեցի, երբ զինվորները սկսեցին երգել «Ախպերս ու ես» երգը: Սարսուռ զգացի, չկարողացա ոչինչ անել, միայն լսում էի, լսում էի` երգի չվերջանալու ակնկալիքով:
Իսկ հետո, երբ վերջապես հնարավորություն ունեցա գրկել եղբորս, րոպեներով բաց չէի թողնում: Ախր, կարոտը մի քիչ շատ էր, բայց սա ուրիշ կարոտ է, հպարտ կարոտ:
Դեռ 25 օր է անցել ընդամենը, դեռ 705 օր էլ ունեմ սպասելու, իսկ ես հպարտ կսպասեմ, չէ որ հիմա ինձ համար  կոնֆետը հասարակ կոնֆետը չէ, հրավառությունը մեր հրավառությունը չէ, և Հայաստանս ուղղակի Հայաստանը չէ:
Գնալուց առաջ ամբողջ մի շաբաթ եղբորս հետ տունն էի, հագուստն էի արդուկում, կերակուր պատրաստում: Ասում էր.
-Ամալիկ, քեզ պիտի հետս տանեմ բանակ, որ շորերս արդուկես:
Չտարավ, ափսոս, այդպես էլ չտարավ:

Վայոց Ձորի մարզ, ք. Եղեգնաձոր
Ֆոտո՝ Սոֆյա Աբրահամյանի

Սեպտեմբերի մեկը Հայաստանում

Սեպտեմբերի մեկին Հայաստանի  դպրոցներում եւ բուհերում նշվեց ուսումնական տարվա սկիզբը։ Տարբեր քաղաքներում եւ գյուղերում գտնվող մեր թղթակիցները լուսանկարել են այդ օրվա իրադարձությունները իրենց տեսանկյունից։

Մենք կարիք ունենք…

Մենք ծախսում ենք այնքան շատ ժամանակ ուրիշների կարծիքը հաշվի առնելով, որ մոռանում ենք մեր սեփական զգացմունքների մասին: Մարդիկ կարիք ունեն ավելի հաճախ սիրահարվելու:

Սիրահարվել արվեստին. երբ լուսանկարիչը գտնում է պահը և հավերժացնում փոքրիկ լույսերը այն մարդու աչքերի միջի, ով լիաթոք ծիծաղում է: Թե ինչպես է նա քորում իր այտը և ձեռքը վերադարձնում ոսպնյակի վրա և այն շարժում՝ փորձելով գտնել իդեալական չափը:

Սիրահարվել այդ բանին, թե ինչպես դու կարող ես նկատել նկարչի վրձնի շարժումները, երբ նայես նրա յուղանկարին քիչ երկար: Թե ինչպես էր արվեստագետը մտածում, որ ինքը սխալ է, երբ իրականում նկարն անչափ գեղեցիկ էր:

Սիրահարվել երաժշտությանը. թե ինչպես երգչի ձայնը սկսում է դողալ հուզիչ երգի ժամանակ: Թե ինչպես է նրա շունչը կտրվում վերջում: Թե ինչպես է հարվածային գործիքի ձայնը համապատասխանում քո սրտի խփոցներին, որը հանգստացնում է քեզ: Թե ինչպես է երաժիշտը քմծիծաղ տալիս, երբ հանկարծ սխալվում է…

Սիրահարվել ձայնին. թե ինչպես է այդ ձայնի սովորական տատանումները թվում հաճելի մի երգ: Թե ինչպես է միևնույն անունը այդ նույն ձայնով հնչում հազար տարբեր տոնայնություններով, և թե ինչպես են սովորական բառերը թվում այդքան գեղեցիկ:

Սիրահարվել մարդկանց. թե ինչպես է անծանոթը դանդաղ ուսումնասիրում իր չորս կողմը մինչև այդ մի կոպեկը գետնից վերցնելը: Թե ինչպես են նրանք արագ գլուխը թեքում այն պաստառի կողմը, որի մոտով դու անցել ես հազար անգամ, երբ դու նայում ես դրանց: Թե ինչպես են մարդիկ այնքան հարմարավետ զգում, որ գլուխը դնում են ոտքերիդ ու փակում աչքերը: Թե ինչպես է քո լավագույն ընկերը պատմում իր նախասիրությունների ու հետաքրքրությունների մասին՝ այն հազվադեպ փայլը աչքերին:

Մենք պետք է մի պահ կանգնենք և գնահատենք այն բոլոր պահերը, որոնց մասին մոռացել էինք: Հոգ տանենք բոլոր մանրուքների մասին և ուշադրություն չդարձնենք մնացածի կարծիքներին:

Մենք կարիք ունենք ավելի հաճախ հրաշքներ նկատելու և դրանց սիրահարվելու:

mher tumanyan

Տիեզերական մենամարտին պատրաստ

10-11 տարեկան էի… Ամառվա անհոգ օրերից մեկն էր: Ֆուտբոլային դաժան եզրափակչից հետո նստել էինք շենքի դիմացի քարերին հանգստանալու:

Հոգնածությունից աչքերս արդեն փակվում էին, երբ ականջս ընկավ այսպիսի խոսակցություն.

-Տղեք, տղեք, էն ի՞նչ լույսեր ա,- ընկերներիցս մեկն էր դեպի դիմացի սարալանջը ցույց տալով զարմացած հարցնում:

-Լույսեր ա, էլի,-պատասխանեց երկրորդը:

-Չէ, լուրջ, հլը նայեք, թարթում ա, գնում ա էս կողմ – էն կողմ, բարձրանում ա, իջնում: Էրեկ հեռուստացույցով ասում էին, որ էսօր այլմոլորակայինները հարձակվելու են: Էս հաստատ իրանք են,- ամենահորինող ընկերս էր:

-Այ տղա, ինչ էլ հավես ունես, ի՞նչ այլմոլորակային, ի՞նչ բան… Չկա տենց բան, ու համ էլ` հերիք ա հորինես, որ տենց բան ես լսել:

-Չէ, չէ, լսել եմ հաստատ:

Չնայած ոչ մեկս չհավատացինք նրա խոսքերին, որովհետև ինքն էլ չէր հավատում, այնուամենայնիվ, բոլորս մի մարդու նման վազեցինք դեպի հազիվ նշմարվող լույսերը:

Ասեմ, որ ճանապարհը բավականին դաժան էր էդ ժամանակ. մինչև նպատակակետ հասնելու համար պետք է անցնեինք մի քանի շների բների մոտով: Ասեմ նաև, որ այդ թումբը մեզնից մոտ 2.5-3 կիլոմետր հեռու էր:

Այնուամենայնիվ հասանք: Տղաներից մեկը նույնիսկ հեռադիտակ էր վերցրել իր հետ:

-Տղեք, տղեք, հենա` տենո՞ւմ եք, ոնց որ հրթիռ լինի, կամաց-կամաց իջնում ա:

Բոլորս լուռ էինք, զարմացած, վախեցած: Մի՞թե դա իրական էր: Մի՞թե Հորինողը չէր հորինել:

-Բայց սիրուն ա, չէ՞, տղեք,- ծանր մթնոլորտը ցրելու համար ասացի ես:

-Հա, շատ,կյանքումս հրթիռ չէի տեսել:

Հրթիռն իջավ, իջավ, մինչև ձուլվեց հեռվի սարերի մեջ:

Բոլորս զարմացած էինք, արդեն մոռացել էինք, թե այդ օրվա ֆուտբոլի, և թե օրվա ուշ ժամի մասին:

Արդեն մեխանիկորեն, առանց հասկանալու, լուռ գնացինք տուն` տանը պատմելու կատարվածը:

Եվ ինչքան զարմացած, զայրացած և ուրախ էին մեր դեմքերը, երբ առավոտյան պատուհանից դուրս նայելիս տեսանք, որ դա ընդամենը հին, քիչ օգտագործվող ճանապարհ էր, զառիթափի վրա էր գտնվում: Իսկ հրթի՞ռը` կհարցնեք դուք: Մթության մեջ զառիթափից իջնող մեքենաների լույսերը մեզ վայր իջնող հրթիռներ էին թվացել:

Հավատալով վաղվան

 

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Քսաներորդ դարի հրապարակախոս Վարդգես Պետրոսյանը վստահ էր, որ ծառը ինքը պիտի կարողանա դիմանալ ու ապրել, կռվել քամու ու ծարավի դեմ, կռվել որդերի դեմ, որ կրծում են իր արմատները: Ծառը՝ ինքը:

-Իսկ ինչպե՞ս կռվել մարդու դեմ, ինչպե՞ս դիմանալ մարդուն,- հարցնում եմ՝ առանց պատասխանի ակնկալումով:

Օգոստոսի տասնյոթին պատանի թղթակիցներով Վանաձորում էինք: Ընդհանրապես հաշված օրեր եմ եղել քաղաքում, բայց ամեն անգամ նոր մի բան եմ գտել, նոր մի բան, որ հաստատ կարեւոր է եղել: Քաղաքի մարդիկ, փողոցները, այգին… Ինչ-որ ոգեշնչում ունեն իրենց մեջ, որ ամեն անգամ նորովի եմ զգում, բայց դեռ չգիտեմ, թե ինչու:

Վանաձորը խաղաղ է գրեթե միշտ, գրեթե, որովհետեւ խաղաղությունը խախտվելու հակում ունի, իսկ ավելի ճիշտ կլինի ասել՝ խաղաղությունը խախտելու հակում ունեն: Դե պարզ է՝ մարդիկ:

Կեսօրն անց էր, քաղաքում՝ անսովոր իրարանցում: Տիգրան Մեծ փողոցում ծառահատվել էր վեց փշատերեւ, եւ անհայտ էր՝ ում կողմից, ինչու: Մարդիկ, որ անցնում էին, կանգ  էին առնում, սրտնեղում, զայրանում, հեռանում: Ոչ մեկ չգիտեր՝ ինչ անել, ինչով մխիթարվել: Փորձում էի հետաքրքրվել, հասկանալ՝ ինչ է տեղի ունեցել.

-Ես բան չգիտեմ, նոր է եղել, լրիվ նոր,- պատահական անցորդ էր:

Իսկ Կժեր գեղագիտական կենտրոնի տնօրենը հուսահատ էր: Կատարվածն իր կենտրոնի հարեւանությամբ էր հենց, բայց ինքն էլ կարգին չգիտեր.

-Ո՞վ է իրականացրել էս ամբողջը կամ ընդհանրապես ո՞վ իրավունք ուներ նման թույլտվություն տալու:

Չգիտեր, չգիտեինք ու չգիտենք հիմա էլ: Ասում են՝ գործ է հարուցվել, ընթացքի մեջ է: Լավ, ենթադրենք: Բայց այդ ո՞ր պատահականությամբ նույն երեւույթը հաջորդ օրն էլ կրկնվեց, այս անգամ՝ Դսեղ գյուղում: Հովհաննես Թումանյանի տուն-թանգարանի հարեւանությամբ գտնվող տարածքում հատվել էին եղեւնիներ, այլ ծառատեսակներ:

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Վնասները մեծ էին՝ դե պարզ է: Բայց գլխավորը էլի պարզ չէ. ովքե՞ր են արել եւ ինչո՞ւ: Այս մասին հեռուստատեսությամբ իմացա, համացանցում գրեցին… Գոնե արդյունք ունենա:

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Լուսանկարը` Միլենա Խաչիկյանի

Ռազմիկ Դավոյանը գրում է՝ «Բա՛ց քո կեղեւը, ծա՜ռ, ա՛ռ ինձ կեղեւի մեջ…», Հախվերդյանն էլ զուր չի երգում այդ երգը.

Ես կձգվեմ քեզ հետ,
ես կճկվեմ քեզ հետ,
եւ հողմերի ձեռքից
ես կփրկվեմ քեզ հետ:

-Լավ, իսկ մարդկանց ձեռքի՞ց:

amalya harutyunyan

Գրասեղանիս ամենագաղտնապահ ընկերը

-Հիմա ինչ պատմեմ, ոչ ոք չի իմանա, այդպես չէ՞:

Երբ հերթական անգամ նստեցի գրասեղանիս առջև և փորձեցի գրել, թուղթս սովորականից ավելի կարևոր առարկա թվաց: Սկսեց մի տեսակ ժպտալ ինձ և վստահեցրեց:

-Ոչ ոք չի իմանա:

Երբևէ չէի մտածել, թե ինչու ենք գրում հենց թղթի վրա, ով է նա և արդյո՞ք պահում է մեր գաղտնիքները:
Հարցեր առաջացան, բազում հարցեր, և մեր զրույցը երկար շարունակվեց:

-Ո՞րն է ձեր մասնագիտությունը և ինչո՞վ եք զբաղվում:

-Երբ նոր էին ինձ ստեղծել, երկար եմ մտածել, թե ինչ մասնագիտություն կարելի է ընտրել: Սակայն այդպես էլ չկարողացա կողմնորոշվել և որոշեցի դառնալ պարզապես մարդու օգնականը: Ամեն վայրում ու պարագայում մարդուն օգնության եմ գալիս ես և հեշտացնում նրա գործը:

-Ո՞րն է ձեր դերը մարդու կյանքում:

-Ես այն մեկն եմ, ով իր վրա է կրում հազարավոր մարդկային զգացմունքներ: Երբ մարդիկ ցանկանում են կիսվել իրենց ուրախության, տխրության կամ զայրույթի մասին, ընդամենը իրենց նախադասությունները շպրտում են ինձ վրա, և ես լուռ տանում եմ մարդկանց զգացմունքները իրենց փոխարեն: Իմ միջոցով նաև հազարավոր մարդիկ իրար հետ են կապնվում և գրում նամակներ: Ես ինքս ինձ վրա եմ զգում մարդկանց կողմից ինձ վրա շարված կարոտի խոսքերը:
Մարդիկ ինձ վստահում են: Նրանք գիտեն, որ այն, ինչ ինձ պատմում են, երբեք ոչ-ոք չի իմանա: Այդ իսկ պատճառով ես և մարդը այդքան մոտ ընկերներ ենք:

-Ինչպիսի՞  դժվարություններ եք հաղթահարում ամեն օր:

-Ամեն օր ծառերը վիճում են ինձ հետ: Իմ պատճառով է, որ կտրում են նրանց և օգտագործում նրանց փայտը: Եվ ամեն օր օդի փնթփնթոցն եմ լսում, ում թթվածինը պակասում է: Ես ինձ մեղավոր եմ զգում: Դա մեծ դժվարություն է ինձ համար, որ հաղթահարում եմ ամեն օր:
Մյուս դժվարությունը, որ հաղթահարում եմ ամեն օր, դա անտարբեր մարդկանց վերաբերմունքն է իմ նկատմամբ: Երբ ինձ պատռում են, ճմրթում և գցում աղբարկղը: Երբ իմ ճակատագիրը նրանց ամենևին էլ հետաքրքիր չէ:

-Ի՞նչն է ձեզ տխրեցնում և ուրախություն պատճառում:

-Երբ հիշում եմ, թե մի քանի դար առաջ ինչպես էր, և հիմա ինչպես է, մի քիչ տխրում եմ: Երբ մարդիկ նոր էին ինձ հայտնաբերել, խնամքով էին վերաբերվում, սիրում էին ինձ: Հիմա մարդիկ ինձ փոխարինողներ են գտել` այդ հեռախոսները և համակարգիչները: Այն, որ հետզհետե մարդկանց համար անկարևոր եմ դառնում, տխրություն է ինձ պատճառում: Իսկ ուրախանում եմ, երբ մարդիկ կիսում են ինձ հետ իրենց մտքերն ու կարծիքները: Չափազանց շատ եմ սիրում լուռ լսել նրանց:

-Ինչի՞ց եք վախենում:

-Ինձ վախեցնում է մարդկանց ինձ նվիրած զայրույթի և տխրության խոսքերը: Երբ մարդիկ տխրում են, թախծով են լցնում ինձ, ես էլ վախենում եմ:
Բայց ամենից մեծ սարսափը մարդկային արցունքներն են, որոնք լցվում են ինձ վրա և քայքայում ինձ: Սարսափելի է տեսնել և զգալ աշխարհի վրա ամենակարող էակի` մարդու թուլությունը:

-Ո՞րն է ձեր յուրահատկությունը:

-Իմ յուրահատկությունը կայանում է նրանում, որ անցնեն էլ հազարավոր տարիներ, ես կմնամ բոլորի կողմից սիրված և վստահված թուղթը, ով պատրաստ է լսել աշխարհի 7 միլիարդ մարդկանց:
Վերցրեցի թուղթս ու շարունակեցի գրել: Իսկ նա նորից նշեց.
-Ոչ-ոք չի իմանա, խոստանում եմ: