-Վարդ, դու քո «գժի թուղթը» որտե՞ղ ես պահել:
-Ես պահել եմ մկների թակարդի պանիրի մեջ, բա դո՞ւ:
Դպրոցից տուն գնալիս հինգերորդ դասարանում փակ քննարկվում էր էս արտահերթ խնդիրը. ոչ ոք չգիտեր, որ մենք ունենք «գժի թուղթ», ու ամեն անգամ մեր երևակայությունը գործի էինք դնում, որ ասենք, թե որտեղ ենք պահել։ Երկուսիս տատիկներն էլ աշխատում էին հոգեբուժարանում, ու մենք լավ օգտվում էինք էնտեղի բարիքներից` մասուրի հյութ ու մի բերան մեղր-կարագ:
Ամբողջ թաղը գիտեր, որ եթե Վարդուհի, ուրեմն Միլենան էլ հետը:
Ընդամենը մեկ տարեկան էի, որ ինձ մեկուկես տարեկան Վարդս օրորում էր, ու ես չէի լացում: Էդ ժամանակ ինքը Վարդ չէր, Վափուշիկ էր: Անկախ նրանից, թե ով-ինչ էր սիրում-չսիրում, միևնույնն է, մենք երկուսով նույնն էինք սիրում: Եթե Միլենան ուզում է գնալ պարի, ուրեմն Վարդն էլ է պարուհի, եթե Վարդը ուզում է գնալ նկարչության, ուրեմն Միլենան էլ լավ կնկարի, ինչո՞ւ ոչ:
Նույն վարդագույն ժակետից ունեինք ու միշտ առանց պայմանավորվելու հագնում էինք նույն օրը, գնում մարմնամարզության ու էնտեղ խառնում իրար:
Զանգում էի.
-Վարդ, Միլենն ա, կլինի՞ գամ ձեր տուն՝ խաղանք:
Չէր մերժում: Հազար անգամ նույն տուն-տունիկը, դպրոց-դպրոցը, Հաննա Մոնտանան, ճաշ եփոցին խաղում էինք: Մի օր էլ, չգիտեմ որտեղից, նոր խաղ էինք ներմուծել` «հաղորդում-հաղորդում»: Ու լիքը քեֆեր էինք կազմակերպում 200 դրամներով։
Մի օր, բակի մեր չսիրած աղջկան խաբել էինք, ծաղիկներից քամած ջուր էինք տվել հյութի տեղ: Խմեց, նեղացավ, գնաց: Մենք էլ հո ուրախ չէինք մեր իրականացրած օպերացիայի առիթով:
Վարդը, որ գալիս էր մեր տուն, տատիկս ամեն անգամ ասում էր.
-Վարդուհի ջան, բարև, դու էլ ե՞ս քո տատիկի հետ էդպես խոսում։
Դե, ես մի քիչ լեզվանի էի, տատիկս ուզում էր ճշտել ինձնից է, թե` Վարդ-Միլենա նույնությունն է: Վարդը հերքում էր, իրեն փրկում, ինձ գցում կրակը:
Մենք իրարից չէինք հոգնում, օրը քսանչորս ժամ «օդնոկլասնիկով» խոսում էինք, հեռախոսով խոսում էինք, բակում ման էինք գալիս։ Երկուսով սիրահարվել էինք նույն տղային ու կռիվ անելու փոխարեն, երկուսով հիանում էինք իրենով: Մականունը դրել էինք Դալիթա ու ազատ խոսում էինք բոլորի մոտ Մեր Դալիթայից:
Ամեն անգամ Թումո գնալուց, մզկիթի կողքով անցնելիս ավանդական հարցը`
-Վարդ, մզկիթի ներսը դո՞ւրս ա։
-Հա՛, ես չեմ եղել, բայց նկարով տեսել եմ:
Բարձր ծիծաղում էինք:
Վարդի մաման իմ մաման էր, իմ մաման` Վարդինը: Մեր տասնութ տարվա մտերմության ընթացքում մենակ մի անգամ եմ հիշում, որ կռիվ արած լինենք. չխոսեցինք մի շաբաթ, մի կերպ դիմացանք: Հետո հաշտվեցինք, որովհետեւ «բասեին» էին գնել․ Վարդի մաման կանչեց` լողալու: Շնորհակալ եմ, Քրիստ «մամա»։
Իսկ երբ Վարդին հեռախոս էին գնել, իմ ոգևորությունը աշխարհով մեկ էր, ես դեռ չունեի, բայց գիտեի` Վարդինը իմն էլ է:
Գրքույկ էի սարքել շատ փոքր ու ամեն էջին գրում էի Վարդին սիրահարված տղաների անունները ու հպարտանում, որ ես բոլորի մասին գիտեմ. իսկական ընկերուհի եմ: Նորք-Մարաշի հազար ու մի պատ գիտի` Մ+Վ=ԲՖՖ
Մենք ունենք Հեղինե (Ելենա), Սերանուշ. մեր ընկերությունից էլ չկա աշխարհում. վերացած դինոզավրիկների միություն:
Մենք իրար մասին էնքան գիտենք, որ հանգիստ, շա՜տ հանգիստ ինքն իմ կենսագրականը կարող է գրել, ես էլ` իր:
-Վարդ, ես կասեմ՝ բո, դու ասա` հը՞ն, չվախեցա՞ր:
Էս էլ մեր մյուս պլանավորած օպերացիան էր` մի ուրիշ միամիտի գլխին:
Հիմա էսպես իրարից անկախ պատմություններ եմ տեղավորել էս գրածում, թվում է, իրար չեն կապվում, բայց շա՜տ ամուր կապ կա էդ ամենում. մանկության ընկերներ լինելու համար հենց էդ կապից է պետք, որ մենք ունենք:
Բոլորի ներկայությամբ ասում եմ, Վարդ, տասնութ տարի քո տարեդարձին բոլորից շատ ես եմ սպասում, որովհետեւ գիտակցումը, որ էլի մի տարի է ավելանում. վախենալու չափ երջանկացնող է:
Շնորհակալ եմ, հունվար 16։
-Մյուս տարվա համար նախատեսում ենք նկարել ավազանկարչական մուլտ: Արդեն ունենք սցենարը և նաև որոշ կադրեր ենք պատրաստել,- այս մասին հայտնում է ավազանկարչուհի Լիլիթ Ստեփանյանը և ավելացնում,- անիմացիան կլինի ավելի շատ հեքիաթային ու այլաբանական ժանրով, իսկ ավելի ուշ նախապատրաստում ենք մանկական ներկայացում, որտեղ կօգտագործենք ավազանկարչական տարրեր:
