Հենց օրերը տաքանում են, մեր շենքի տատիկներին հաստատ կտեսնես շենքի տակի խանութների աստիճաններին նստած կամ մի փոքր քարի վրա, որ դարձել է նրանց նստարանը:

Մեր բակի «նստարանի» տերերը երկուսն են` Ժենիկ ու Ժուլետ տատիկները: Նրանք երկուսն էլ առանձնահատուկ են, երկուսն էլ տարբերվում են միմյանցից:

Ժենիկ տատիկը մենակ է ապրում, բայց իրեն միայնակ չի զգում: Նրան ցուրտ եղանակին միշտ կտեսնես կոն հավաքելիս: Ժենիկ տատիկը չունի երեխաներ, հարազատներ, այդ պատճառով մենք և մեր հարևանները շատ ենք օգնում նրան: Մենք նրան վառելիք ենք տալիս, տոներին` ուտելիք: Նա շատ է սիրում մեզ` երեխաներիս, երբ խոսում ենք նրա հետ, նա միշտ օրհնում է:

-Բարև, Ժենիկ տատիկ: Ո՞նց ես:

-Բարև մեռնեմ քեզի` Աստծո հրեշտակ: Լավ եմ, լավ, Աստված օրհնա ձեզի:

Տատիկը հատկապես շատ է սիրում իմ եղբորը, ներկա է լինում եղբորս ծննդյան տարեդարձներին: Նա շատ է հավատում Աստծո գոյությանը և պնդում է, որ նրան տեսել է: Ես նրան հավատում եմ և սիրում:

Հիմա պատմեմ Ժուլետ տատիկի մասին: Նա նույնպես ապրում է մենակ, բայց ունի բարեկամներ: Նա Ժենիկ տատիկից տարբերվում է նրանով, որ շատ է անիծում և ինքն իրեն խոսում: Երբ մոտենում ես նրան, հետը խոսում, պատասխանում է «ջանով-ղուրբանով», իսկ երբ հեռանում ես` հետևիցդ անիծում է.

-Վա՜յ, թաղեմ քեզի, մեռնես դու:

Չեմ սիրում այդպիսի մարդկանց:

Շատերն ասում են, որ դրա պատճառը նրա մենակությունն է, բայց դա ես չեմ ընդունում. չէ՞ որ Ժենիկ տատիկն էլ է մենակ ապրում, բայց նրա պես չի անիծում: Այնուամենայնիվ, նրանք իրենց բնավորությունը չեն փոխի: Այսպիսին են մեր բակի տատիկները:

6-րդ դասարանում էի: Սովորականի պես նստած էի դասի: Եվ ներս մտավ փոխտնօրեն ընկեր Մարդոյանը: Նա հայտնեց, որ մեկնարկել է նոր մրցույթ՝ «Ամենախելացին»: Եվ ասաց, որ կա տարիքային սահմանափակում: Երբ ես իմացա, որ մրցույթը 12-13 տարեկան աշակերտների համար է, հույսս կորցրի, որովհետև ընդամենը 11 տարեկան էի: Բայց մասնակցելու ցանկությունը շատ մեծ էր: Այնքան համոզեցի, որ, վերջիվերջո, որոշեցին ինձ նույնպես ուղարկել այդ մրցույթին:

Դեկտեմբերի 7-ն էր: Երեկվա պես հիշում եմ այդ օրը: Գավառում տեղի ունեցավ ընտրական փուլը: Բաժանեցին գրավոր հարցաթերթիկները, ազդարարեցին ժամանակի սկիզբը: Չնայած, որ տարիքով փոքր էի, երկար համոզելուց հետո ինձ թույլ տվեցին մասնակցել: Հարցաթերթիկում շատ էին հարցերը, որոնց պատասխանը չգիտեի: Երբ ստուգեցին աշխատանքները, ասացին, որ քույրս անցել է բանավոր փուլ: Անկասկած, ես վստահ էի նրա ուժերի վրա: Բանավոր փուլը նույնպես հրաշալի անցավ: Ես արդեն վստահ էի, որ քույրս անցել է հեռուստատեսային փուլ:

Որոշ ժամանակ անց մենք ստացանք այն սպասված զանգը, որը կփաստեր, որ Արաքսին հեռուստատեսային փուլում է: «Ա~խ, երանի Արաքսիին»- մտածում էի ես: Եվ իրոք, ինձ համար անհաս երազանք էր հեռուստատեսությունում հայտնվելը:

Զանգից հետո ամբողջ ընտանիքով անհամբեր սպասում էինք խաղի օրվան: Եվ, վերջապես, այդ օրը եկավ: Ես, փոքր քույրս, մայրիկս եկել էինք որպես հանդիսատես: Ցավոք, այդ օրը Արաքսին չկարողացավ անցնել հաջորդ փուլ: Ես շատ էի ափսոսում, բայց, հույս ունեի, որ կկանգնեմ քրոջս տեղում և կշարունակեմ նրա կիսատ թողած ճանապարհը, դրա հետ մեկտեղ՝ կիրականացնեմ երազանքս:

«Ամենախելացիի» բոլոր խաղերը դիտում էի՝ առանց որևէ խաղ բաց թողելու: Օրեցօր ավելի ու ավելի էի տենչում կանգնել «Ամենախելացիի» հարթակում: Ավելի քան մեկ տարի սպասել եմ այդ բաղձալի օրվան: Վերջապես ես հնարավորություն ստացա երազանքս իրականացնելու:

7-րդ դասարանում էի: Դարձյալ դասարան մտավ ընկեր Մարդոյանը՝ իր հետ բերելով այդ հրաշալի լուրը: 4-րդ եթերաշրջանը հենց իմ տարիքային խմբի համար էր: Անմիջապես հայտագրվեցի: Հուրախություն ինձ, կարողացա ընտրական փուլում անցնել բանավոր փուլ: Բանավոր փուլն անթերի պատասխանեցի, և ինձ մնում էր միայն սպասել, թե երբ կզանգահարեն ինձ:

Հուլիս ամսվա մի առավոտ մայրիկիս զանգահարեցին և ասացին, որ անցել եմ հեռուստատեսային փուլ: Ես արդեն 7-րդ երկնքում էի: Արդեն սկսեցի հաշվել օրերը: Մնաց 31 օր, 30, 29, 28, 27… Մեծ եռանդով էի պատրաստվում: Վերջապես եկավ այն օրը, որին անհամբերությամբ սպասում էի: Եվ… Ես անցա: Ես արդարացրեցի հարազատներիս հույսերը: Վերջապես կատարվեց իմ՝ երկար փայփայված այդ երազանքը… Երազանքները վաղ թե ուշ իրականանում են. անհրաժեշտ է միայն հավատ, ձգտում և համբերություն:

Փոքր ժամանակ ես հավատում էի բոլոր սուպերհերոսների գոյությանը: Հիանում էի, թե ինչպես են նրանք իրենց կյանքը զոհաբերում իրենց ընդհանրապես անծանոթ մարդկանց կյանքը փրկելու համար: Զարմանում էի, թե ինչպես են նրանք հաղթահարում բոլոր դժվարությունները և հաղթում չարին: Երազում էի դառնալ իրենց պես հերոս և փրկել մարդկանց կյանքերը, բայց մեծանալով հասկացա, որ մարդկանց կյանքերը փրկելու համար պետք չէ ունենալ ինչ-որ սուպեր ուժ, կամ կախարդական թևեր, որ աշխարհի մի ծայրից մյուսը թռչել: Բավական է ուղղակի ընտրել ճիշտ մասնագիտություն:

Երկար էի մտածում, թե ինչ մասնագիտություն ընտրել: Ի՞նչ ընտրել, որ կարողանամ մարդկանց օգուտ տալ և փրկել նրանց կյանքերը:

Հիմա կմտածեք` բժիշկ եմ ուզում դառնալ: Ուզում էի, բայց չգիտես ինչու, մտափոխվեցի: Դե հա, բժիշկները այն մարդիկ են, որ միշտ փրկում են մարդկանց կյանքերը, նրանք իմ կարծիքով իսկական սուպերհերոսներ են, բայց մի տեսակ ես վախենում էի: Վախենում էի ու վախենում եմ, բայց ոչ թե արյունից կամ այդ դժվար գործից, այլ վախենում եմ, որ կարող է մի օր ինչ որ մեկի կյանքը չկարողանամ փրկել: Վախենում եմ, որ նա կմահանա իմ աչքի առջև, և դա կլինի իմ մեղքով: Այդ վախը ստիպեց ինձ հետ կանգնել այդ որոշումից:

Նորից երկար մտածմունքներ…

Ճգնաժամային իրավիճակների կառավարող, այս է արդեն վերջնական իմ որոշումը: Գիտեմ, դժվար գործ է, բայց ես իմ մանկության հերոսների պես կհաղթահարեմ բոլոր դժվարությունները: Այստեղ էլ վախ կա, բայց…

Բայց իմ հերոսները ինձ սովորեցրել են, որ «Եթե ինչ որ բան շատ ես ուզում, ապա պետք է պայքարես ու հաղթահարես բոլոր դժվարությունները, եթե ձեռքերդ վայր դնես, ապա «սուպերհերոս» չես կարող դառնալ»:

Ճիշտ է, ծնողներս ու ընկերներս այդքան էլ դրական կարծիք չհայտնեցին: Նրանք ծիծաղում էին ու ասում, որ ես չեմ կարող այդ գործը անել:

-Ախր, չես կարա: Լավ, գնա, գնա: Ես էլ կզանգեմ, քեզ տուն կկանչեմ: Ի՞նչ պիտի հավաքեմ., ինը, մեկ, մեկ, չէ՞,-ծիծաղելով ասում էր մայրիկս:

-Հենց կարոտեմ` տունս «պաժառ» կտամ, որ գաս` համ ինձ փրկես, համ էլ` քեզ կտեսնեմ: Թե չէ, որ դու գնացիր, ինձ կմոռանաս,- ասում էր ընկերուհիս՝ Զարուհին:

Մի կողմից բարկանում էի նրանց վրա, իսկ մյուս կողմից` ուրախանում էի: Բայց դե կարևորը, հայրիկս դեմ չի: Բայց և այնպես, ես արդեն իմ որոշումը կայացրել եմ և ամեն ինչ անելու եմ, որ հասնեմ իմ նպատակին:

Երբ ծնվեց քույրս` Մանեն, ես շատ էի ուրախացել: Ես, հայրս և հորս ընկերները ծննդատան դիմաց անհամբեր սպասում էինք քրոջս ծնվելուն: Ես այդ ժամանակ 12 տարեկան էի: 2012թ. մարտի 13-ն էր, և ժամը 21:15-ին զանգեց մայրս և ասաց, որ ծնվեց Մանեն: Այդ ժամը մնաց իմ կյանքի ամենալավ և ուրախ ժամերից մեկը: Մենք շատ էինք ուրախացել, և երբ նայեցի հորս, տեսա, որ նա ուրախությունից ոչինչ չի տեսնում: Անընդհատ զանգեր, նամակներ և այդ ամենին ստիպված պատասխանում էի ես:

Երբ Մանեին տարանք տուն, ես նրա կողքից չէի հեռանում և շատ էի սիրում նրան դուրս տանել զբոսանքի: Բայց այդ ժամանակն այնքան արագ անցավ, որ ես նույնիսկ չնկատեցի, թե Մանեն ինչպես այդքան մեծացավ: Չնայած, որ Մանեն արդեն չորս տարեկան է, իսկ ես` տասնվեց, մենք շատ մոտ ենք և շատ կապված իրար հետ:

Օրինակ` երբ ես տանից բացակայում եմ, բաժանվում ենք իրարից, թե իմ, թե Մանեի նույնիսկ ջերմությունը շատ է բարձրանում: Բայց իմ ընտանիքն ապրում է Երևանում, իսկ ես Կարմիրգյուղում` տատիկիս և պապիկիս հետ: Երբ ես Երևանում ավարտեցի իններորդ դասարանը, պետք է ընտրեի, թե ինչ ավագ դպրոց ընտրել, ցանկացա գնալ գյուղ, որպեսզի տատիկս և պապիկս մենակ չմնան: Հիմա ապրում եմ գյուղում տատիկիս ու պապիկիս հետ ու ստիպված եմ գոնե շաբաթական մեկ անգամ գնալ Երևան, որպեսզի տեսնեմ քրոջս և կարոտս առնեմ որոշ չափով: Քույրս մանկապարտեզ է գնում և արդեն մի քիչ խոսում է անգլերեն և ռուսերեն, իսկ հայերեն ամենալավն է խոսում մանկապարտեզում: Այդ ամենից բացի քույրս շատ է սիրում նկարվել և նկարել: Երբ ես գնում եմ Երևան, նա միշտ ինձ ասում է.

-Րաֆուլ, մի հատ ինձ նկարի, կամ արի` սելֆի անենք:

Իսկ ես միշտ համաձայնվում եմ, քանի որ դեռ չի եղել, որ քրոջս մերժեմ: Բայց առաջ նկարում էի շատ վատ և չէի նկատում այնպիսի մանրուքներ, որոնք սկսեցի նկատել և հասկանալ «Մանանա» կենտրոն հաճախելուց հետո:

Նոյեմբերի 2: Եղանակն ասես մեր դեմ է: Չենք կարողանում նկարահանել մեր վավերագրական ֆիլմերը: Թվում էր, թե, վերջ, մինչ ճամբարի ավարտը պիտի մոռանանք նկարահանումների մասին: Սակայն հենց սրանով է 17-ը տարբերվում: Մենք արագ և պահին համապատասխան որոշումներ ենք կայացնում: Դե, ուրեմն կնկարենք այնպիսի ֆիլմեր, որոնք կարելի է նկարել հենց տեղում:

Նկարելու ենք սոցիալական գովազդներ: Նախ մեզ բացատրեցին, թե ինչ է սոցիալական գովազդը, դիտեցինք «Մանանա» կենտրոնի նկարահանած սոցիալական գովազդներից:

Հետո բաժանվեցինք խմբերի և սկսեցինք գաղափարներ մտածել: Ճիշտն ասած, սկզբում սոցիալական գովազդի վրա ոչ մեկը ուշադրություն չդարձրեց, և բոլորը ոգևորված ուզում էին խաղարկային ֆիլմ նկարել: Քննարկեցինք շատ գաղափարներ, անգամ ամենաանհավանականները, օրինակ, ֆիլմեր քաղբանտարկյալների կամ Սիբիր աքսորվածների մասին։ Բայց հենց մածում էինք իրագործման մասին, հասկանում էինք, որ չունենք համապատասխան դերասան կամ ֆիլմին անհրաժեշտ առարկաներ և սարքեր:

Առաջին խումբը վերջապես առաջարկեց ֆիլմի գաղափար, որը հնարավոր էր իրականացնել մեր ձեռքի տակ եղածով։ Պիտի «պատերազմեին» ճամբարի 2 թիմերը։

Այդ ընթացքում 2-րդ թիմը մտածում էր այլ գաղափարի շուրջ։ Ահաբեկիչները հարձակվում են հյուրանոցի վրա և ցանկանում են վնասել տեղի «բնակիչներին»,սակայն մի քանի քաջեր վնասազերծում են ահաբեկիչներին և ազատվում նրանց հալածանքներից։

Չնայած դրանք շատ անիրական և ֆանտաստիկ են թվում, բայց մեր մտածողությունն է այդպիսին։

Երբ համոզվեցինք, որ ֆիլմերը այս պահին իսկապես հնարավոր չէ նկարել, նոր միայն սկսեցինք սոցիալական գովազդների մասին մտածել: Սկզբում քննարկեցինք, թե այս պահին ինչն է հուզում մեր սերնդին: Բազմաթիվ խնդիրներից առանձնացրեցինք ամենաշատ ձայն հավաքածը: Մեր սերնդին շատ է խանգարում վիրտուալ կյանքը, ամբողջ օրը հեռախոսով շփվում ենք մեր ընկերների հետ` մոռանալով իրականությունը:

Հետո առաջացան հիմնական գաղափարները օրինակ՝ «Սելֆի Սևանով», «Կատուն ու համացանցը», «like-ի կյանքը», «Ձմեռային խաղերի հմայքը» և այլն։ Դե ինչ, օգտագործում ենք ձեռքի տակ եղածը: Շուտով կսկսենք: