Ամեն ինչ սկսվեց անցյալ ամռանը: Երևի ես երբեք էլ չէի մտածի, որ կսկսեմ գրել նրա մասին, ինչը ինձ հուզում է, ինչը վերաբերում է իմ ծննդավայրին, իմ ընկերներին, կամ ուղղակի իմ կյանքի մի մասը կներկայացնեմ: Իսկ հիմա… Արդեն տասը ամիս է ` ամեն երեկո կարդում եմ կայքի ամեն մի նյութ, արդեն ունեմ նախընտրած թղթակիցներ, արդեն նյութի վերնագիրը, կամ լուսանկարը տեսնելիս փորձում եմ գուշակել, թե ումը կլինի: Արդեն տասը ամիս մտքիս եկած ամեն ինչ գրում եմ, գրում ու չեմ վախենում, որ նյութս ինչ-որ մեկին դուր չի գա, ինչ- որ մեկը իմ կարծիքին չի լինի: Գրում եմ այստեղ, որովհետև սա հարթակ է, որտեղ ինձ ոչ ոք չի ասելու, թե ինչի մասին գրեմ, ինչի մասին լռեմ: Հարթակ, որտեղ ես եմ ու իմ մտքերը: Այստեղից է, որ արդեն տասը ամիս գնահատանքի խոսքեր եմ լսում ծանոթներից ու անծանոթներից, հարևաններից ու բարեկամներից, ընկերներից և ուսուցիչներից: Արդեն տասը ամիս է` ամեն տեղ գնալիս, պայուսակումս գրիչ ու տետր եմ պահում: Դե, ինչ իմանամ, միգուցե գրելու, լուսաբանելու մի բան լինի: Արդեն տասը ամիս է` ճանաչում եմ Հայաստանի ամենաստեղծագործ, ամենահետաքրքիր ու լուսավոր մարդկանց. Իրենք էլ են այստեղից:

Իսկ երեկ մեր մրցանակաբաշխությունն էր առաջին… Պատահել է, չէ՞, որ գալիս է մի պահ, երբ ուրախությունդ կրկնապատկվում է, եռապատկվում: Բացի նրանից, որ երեկ տեսա իմ ընկերներին, որոնց վերջին անգամ չեմ էլ հիշում` երբ էի տեսել ու կարոտել էի, բացի նրանից, որ ծանոթացա մյուս թղթակիցների հետ, բացի նրանից, որ իմ սիրելի եղանակն էր դրսում, այլ… Լսեցի` Գայանե Ավագյանն «Լավագույն մեկնարկ», ստանում է մրցանակ: Լսեցի, ուրախացա, ոգևորվեցի, տեսա մրցանակս ու պարտավորվեցի. հիմա ավելի շատ նյութեր կգրեմ, կարդարացնեմ ձեր սպասումները, լավ մեկնարկից հետո, շարունակության ավելի լավ լինելն եմ խոստանում: Շնորհակալ եմ:

«Լավագույն գյուղական բնանկարների համար» 

Լուսանկարչությունը ինձ համար մի լեզու է, որը հասկանալի է բոլորի համար: Լուսանկարչությունը պարզ և միևնույն ժամանակ, բարդ լեզու է: Լուսանկարել կարող են բոլորը, բայց խոսել դրանով կարող են ոչ բոլորը: Դա նման է երաժշտությանը. նվագել սովորել կարող են բոլորը, բայց դրանով խոսել՝ ոչ բոլորը:

Ես Պատանի թղթակիցների ցանցի առաջին մրցանակաբաշխության ժամանակ պարգևատրվեցի  «Լավագույն գյուղական բնանկարների համար» անվանակարգում: Ուրեմն իմ լուսանկարներով ես սովորել եմ խոսել: Առավել ևս ուրախ էի, որ  «Կողբ» հիմնադրամը նույնպես բարձր գնահատեց իմ հայրենի գյուղը լավագույնս պարգևելու համար, և գործադիր տնօրեն Արթուր Աբովյանը հիմնադրամի անունից շնորհավորեց և շնորհեց  «Արմթաբ » թաբլեթ:
Փառատոնը ցույց տվեց, թե ինչ հսկայական աշխատանք է կատարել  «Մանանա» կենտրոնը ամբողջ Հայաստանում: Ես կուզենայի, որ փառատոնը  վերջինը չլինի:

Ես խոսել և գրել շատ չեմ սիրում, դրա համար այսքանը գրեցի, բայց համոզված եղեք, որ 17-ի էջերում շատ ավելի հաճախ եք տեսնելու իմ լուսանկարները:

Արտյոմ Մամյան

***

 «Լավագույն գյուղական պատմություններ»

Մերի Մուրադյանը «Լավագույն գյուղական պատմություններ» անվանակարգում հաղթող է ճանաչվում: Ինձ համար ամենատպավորիչ խոսքերն էին:

Ես հասա իմ նպատակին, այո, հասա:  Հաղթանակները հեշտ ձեռք  չեն բերվում,  իսկ այդ ճանապարհը դժվարին է:

Շնորհակալ եմ «Մանանա» կենտրոնին և հովանավորներին՝ հաճելի անակնկալների և նվերների համար:

Այս հաղթանակը ինձ ավելի շատ կոգևորի, որպեսզի ես հետագայում էլ լինեմ ակտիվ թղթակից: Այժմ արդեն պատմություններ եմ հավաքում Կողբ գյուղի մարդկանց, ավանդույթների, այսօրվա խնդիրների և հաջողությունների մասին: Շատ շուտով դուք կկարդաք դրանք 17-ի էջերում:

Մերի Մուրադյան

Ես այն պահից սկսեցի ուրախանալ, երբ հեռախոսիս զանգ եկավ Երևանից, նույն վայրկյանից հասկացա, որ դա «Մանանայից» է, էլ ավելի ուրախացա, որ իմացա ներկա եմ լինելու Առաջին մրցանակաբաշխությանը, ու նույնքան ուրախալի էր, երբ Շուշանը ասաց, որ իմ ներկայությունը պարտադիր է: Ավելի շատ ուրախացա, որ տեսնելու եմ այն մարդկանց, ում հետ ապրել եմ 7 անմոռանալի օրեր մեդիա ճամբարում (էլի հուզվեցի), որ տեսնելու եմ «Մանանայի» թիմին:

Տեսնո՞ւմ եք քանի անգամ օգտագործեցի ուրախանալ բառը, որովհետև ուրիշ բառ չեմ գտնում արտահայտելու այն, ինչ զգում եմ. միայն ուրախություն, միայն հաճելի պահեր: Աչքերս սկսեցին արևի պես փայլել, երբ այդ լավագույն 100 թղթակիցներից մեկն էլ ես էի, երբ մեծ էկրանին հայտնվեց իմ նկարը, հայտարարեցին իմ անուն ազգանունը, ու լսվեց ծափահարություն, ես զգացի, թե ինչքան երջանիկ եմ, ինչքան գնահատված, հասկացա, որ իմ ամեն նյութի համար ինձ այսօր գնահատեցին: Այդ այն պահն էր, երբ իսկապես գլուխ գովելու տեղ ունես, որ լավագույն թղթակից ես: Ճիշտ է, իմ անունը չլսվեց հատուկ նվերներ ստացողների անունների մեջ (շնորհավորում եմ ի սրտե), բայց դեռ երկրորդ մրցանակաբաշխությունը մեզ է սպասում, ես այնպես կաշխատեմ, որ արժանանամ այդ պարգևին, իսկ դրա համար պետք է աշխատել, աշխատել, աշխատել, մեծ-մեծ քայլերով առաջ գնալ, որպեսզի հաջորդ մրցանակաբաշխությանը նորից այդ փայլուն աչքերով տեսնեմ ու զգամ այն ամենը, ինչ զգացի երեկ:

Հ.Գ Հա, ու ոչ միայն իմ աչքերն էին փայլում, այլ այնտեղ բոլորի, առանց տարիքային սահմանափակության:

Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։ Չեմ կարողանում պատկերացնել, որ այս ամենը ինձ հետ է կատարվում։ Հիմա կհարցնեք՝ ինչ մրցանակ, ինչ է կատարվում։ Ամեն ինչ սկսեմ սկզբից, որ բոլորին պարզ լինի։

Մեկ տարի և մեկ ամիս առաջ էր, երբ նստած էինք ՆԶՊ-ի դասին, ու դուռը բացվեց։ Հենց այդ դռան բացվելուց հետո իմ կյանքը 180 աստիճանի տակ փոխվեց։ Դուռը բացվելուց հետո մտավ դպրոցի տնօրենն ու ասաց, որ մարդիկ են եկել ինչ-որ ծրագիր են ներկայացնում։ Այս ամենը բոլորիդ հետ տեղի ունեցած կլինի։ Ես գնացի այն դասասենյակ, որտեղ այդ մարդիկ էին։ Արեցի նրանց բոլոր ասածներն ու դարձա պատանի թղթակից։ Դե հետագայում մասնակցեցի մեդիա ճամբարի։ Ինչպես արդեն իմացել եք, մի քանի օր առաջ տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը, որին մասնակցեցի նաև ես։ Ես մրցանակաբաշխության օրը գնացի նշված վայր՝ Կոմիտասի անվան կամերային տուն, նշված ժամին՝ 14։30։ Հանդիպեցի ճամբարակիցներիս հետ, հիշեցինք այն հիանալի օրերը, որ անց էինք կացրել միասին։ Կարծում էի, որ սա արդեն ամենալավ մրցանակն է՝ հանդիպել տարբեր մարզերի ընկերներիս: Շատ չանցած տրվեց մրցանակաբաշխության մեկնարկը։ Ցուցադրում էին պատանի թղթակիցների նկարահանած դոկումենտալ ֆիլմերից հատվածներ, ամբողջ ծրագրի ընթացքում արած աշխատանքային կադրեր։ Մեկ էլ սկսեցին ցուցադրել այն մասնակիցերի նկարներ ու անունները, ովքեր արժանացել էին հաղթողի կոչման։ Այնտեղ իմ անունն էլ կար։ Հետո լսվեց հաղորդավարի ձայնը, և նա ասաց, որ հատուկ անվանակարգերով մրցանակներ էլ կան։ Այդ ժամանակ ես զրուցում էի Նարեի հետ և անգամ չէի էլ մտածում, որ կարող է իմ անունն էլ այնտեղ լինել։ Հանկարծ լսվեց իմ անունն ու ասացին, որ մրցանակ է հանձնվում «Սահմանապահ գյուղի պատանիների առօրյան արտացոլելու համար» անվանակարգում։ Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։

Հ.Գ Շնորհավորում եմ բոլորին։ «Մանանա» թիմ ԴՈՒՔ ամենալավն ԵՔ։

Երբ առաջին անգամ օգտագործեցի հեռախոսիս ֆոտոխցիկը, մտքովս անգամ չանցավ, որ ես կցանկանամ լուսանկարչությամբ զբաղվել և դրա միջոցով փոխել մարդկանց կամ ինձ շրջապատող հասարակությունը: Ես այն ժամանակ ամեն ինչից գոհ էի (թող տպավորություն չստեղծվի, թե հիմա դժգոհ եմ), ինձ ամեն ինչ սովորական էր թվում, և ես ինչ-բան փոխելու կարիքը չէի զգում: Եվ անգամ չէի էլ մտածի, որ մի օր կարժանանամ մրցանակի այն լուսանկարների համար, որոնք իմ մի մասն են կազմում: Եվ այդ գնահատանքը կլինի ոչ թե իմ հարազատի, ընկերոջ կամ որևէ մեկի կողմից, ով ինձ ճանաչում է, այլ մի մարդու` ով զբաղվում է լուսանկարչությամբ, հասել է մեծ հաջողությունների և ով ինձ պես ապրում է լուսանկարչությամբ:

Այդ մարդը ինձ համար դարձավ Նազիկ Արմենակյանը: Նա առանց ինձ ճանաչելու, իմանալու` իմ ով լինելը, բազմաթիվ թղթակիցների լուսանկարներից ընտրել էր հենց իմ լուսանկարները: Չգիտեմ, դա մի ուրիշ զգացողություն է` գնահատված լինել մասնագետի կողմից: Նամանավանդ այն դեպքում, երբ ինչ-որ մեկը նայում է քո լուսանկարները և ասում. «Հա, լավ, էս իբր խի՞ ես նկարել, ինչիդ ա, մեկ ա՝ էս երկրում առանց փողի բանի չես կարա հասնես», իսկ մեկ ուրիշը կարող է նայել բազմաթիվ լուսանկարներ և առանձնացնել հենց քոնը:

Ցուցահանդեսում ևս ներկայացված էին իմ լուսանկարներից, որը նույնպես գնահատական և պարգևատրում էր ինձ համար այս անգամ արդեն իմ սիրելի «Մանանայի» կողմից, երբ մյուսների լուսանկարների հետ միասին բազմաթիվ հյուրերի դատին հանձնվեցին նաև իմ լուսանկարները:

Բացի դրանից կցանկանայի առանձնացնել հատկապես մի հետաքրքիր երևույթ: Ես շատ եմ սիրում թեյի բաժակներ և նոթատետրեր ու արդեն բավականին մեծ տեսականի ունեմ: Եվ շատ հաճելի էր ստանալ նվեր այն երկու բաները, որոնք ես այդքան շատ եմ սիրում: Հիմա դրանք իրենց պատվավոր տեղն են զբաղեցնում իմ մեծ տեսականու շարքում:

Երբ սկսվեց մրցանակաբաշխության արարողությունը, ամեն մեկն իր խոսքն ասաց, և հերթը ժյուրիի անդամ Նազիկ Արմենակյանինն էր: Նա ևս ասաց իր խոսքը և հասավ այն պահը, երբ պատրաստվում էր ասել, թե ով է իր նախընտրած թղթակիցը.

-Բոլորն էլ լավ էին, բայց ինձ համար առանձնացրեցի մի աղջկա:

«Կարող ա՝ ես եմ, ասեց աղջիկ, չէ հա, դժվար թե, էնքան լավ աղջիկ նկարողներ կան, չէ, ես չեմ»,- ինքս ինձ հետ ակտիվորեն վիճում էի ես:

-Ինձ հատկապես դուր եկավ մարդկանց լուսանկարելու նրա մոտեցումը:

«Կարող ա ամեն դեպքում ես լինեմ, է չէ, ինչ եմ մեծ-մեծ բաներ մտածում, հաստատ ես չեմ»,- ինքս ինձ շարունակում էի հանգիստ չտալ:

-Հռիփսիմե Եղիազարյան,- վերջապես Նազիկ Արմենակյանը հնչեցրեց իր նախընտրած թղթակցի անուն-ազգանունը:

«Ե՞ս, ե՞ս, հաստա՞տ ես եմ, կարող ա՞ սխալ լսեցի, չէ, ես էի, հիմա ինչ անեմ, ոնց գնամ, բա որ չիմանամ՝ բեմի որ կողմից բարձրանամ (հենց սկզբից վատ տեսողությանս պատճառով անհագստանում էի, որ եթե անհրաժեշտություն լինի բեմ բարձրանալ, որ կողմից եմ բարձրանալու և այդպես էլ չէի գտել աստիճանները), իսկ եթե ինչ-որ բան էն չանեմ»,- իրար հերթ չտալով մեկը մյուսի հետևից մտքեր էին գալիս և գնում, երբ ոտքերս արդեն ինձ առաջ էին տանում:

Ճանապարհի կեսն անցնելով, չգիտեմ ինչու, նոր մտքեր եկան և շփոթեցրեցին ինձ. «Կարող ա պետք ա չբարձրանամ բեմ», ու մի պահ կանգնել էի, սակայն երբ հասկացա, որ ինձ են սպասում, արագ շարունակեցի ճանապարհս և նույնիսկ տեսա այն աստիճանները, որոնք ինձ այդքան անհանգստություն էին պատճառել: Դրանք այն երեք-չորս աստիճաններն էին, որոնք ինձ տանելու էին իմ առաջին մրցանակի հետևից (առաջին մրցանակը միշտ էլ ամենաթանկն ու հիշարժանն է լինում) և առաջինները այն բազմաթիվ աստիճաններից, որոնք ինձ պետք է տանեին իմ երազանքի հետևից: Ես արդեն բեմի վրա էի. Նազիկ Արմենակյանը կարդաց ինձ ուղղված իր խոսքերը. «Լուսանկարչությունը դռներ է բացում», շնորհավորեց և ինձ հանձնեց իր հեղինակած «Վերապրածներ» գիրքը: Ես իջա բեմից և միայն այն ժամանակ կարողացա հանգիստ շունչ քաշել, երբ արդեն նստած էի աթոռիս` ընկերուհուս կողքին (ում շնորհիվ իրականություն էր դառնում իմ երազանքը), և այս անգամ մտքերս պատերազմի մեջ չէին, միայն մտածեցի. «Ինչ լավ ա, ամեն ինչ հաջող անցավ»: Ականջներումս Նազիկ Արմենակյանի խոսքերն էին. «Լուսանկարչությունը դռներ է բացում»… Եվ իրոք, այն ինձ համար բացեց իմ առաջին հաջողության դուռը և գուցե էլի շատ դռներ կբացի, բայց ես միայն իմ մասին չէ, որ մտածում էի: Ես ցանկանում եմ, որպեսզի լուսանկարչության միջոցով ես այդ դռները բացեմ նաև մյուսների համար` նրանց օգնելով:

Երբ հասա տուն, տատիկս ուրախ-ուրախ շնորհավորեց ու ասաց. «Արաքսիին ասել եմ, որ մրցանակ ես ստացել: Հեսա սաղ գյուղը ռեկլամ կանի»: Ահա այպիսին էր «իմ Օսկարի պատմությունը»: