Լուսանկարը` Դավիթ Մանուշյանի

Արմաղան լեռը գտնվում է Գեղամա լեռների և Վարդենիսի լեռնաշղթայի միջև՝ Մադինա գյուղից 3.5 կմ հարավ-արևմուտք: Լեռան բարձրությունը 2829 մ է, իսկ հարաբերական բարձրությունը՝ 400մ: Այն գագաթային մասում ունի հրաբխային խառնարան, որը մասամբ լցված է ջրով: Լճակի տրամագիծը 50 մ է, խորությունը՝ 1.5 մ: Լճակը լցվում է անձրևաջրերի հաշվին: Այն ծառայում է որպես ջրլող թռչունների հանգստավայր:

2009 թվականին լեռնագագաթին՝ հին մատուռի տեղում, վերինգետաշենցի գործարար Ռադիկ Մխիթարյանի նախաձեռնությամբ և հովանավորությամբ կառուցվել է Սբ. Հարություն եկեղեցին: Այն 12 մ բարձրությամբ, սրբատաշ, բազալտե, գմբեթավոր եռանավ բազիլիկ եկեղեցի է, որի ճարտարապետն է Գավառ քաղաքի բնակիչ Ռաֆիկ Հերգնյանը: Եկեղեցին օծվել է 2009 թ. հուլիսի 18-ին՝ Վարդավառի տոնի նախօրեին՝ ձեռամբ Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ կաթողիկոսի: 2009 թ. -ին լճակի կողքին կառուցվել է նաև սեղանատուն, որտեղ այցելուները կարողանում են հացկերույթ կազմակերպել:

Լուսանկարը` Դավիթ Մանուշյանի

Արմաղանի տեղանքի հետ կապված կան տարբեր ավանդապատումներ: Դրանցից մեկի համաձայն՝ Արմաղանի գագաթը երբեմն-երբեմն պատվում է մառախուղով, որպեսզի փերիներն իջնեն ջուր խմելու ու մարդկանց համար անտեսանելի մնան:

Սակայն ամենահայտնի ավանդապատումը մի հրեա տղայի՝ Աբդլմսեհի մասին է, որն ընկերանալով տեղացի հովիվների ու իր հասակակիցների հետ՝ ցանկացել է դառնալ քրիստոնյա: Նա կնքվել է լեռան գագաթին գտնվող լճակում և ընդունել քրիստոնեություն: Իմանալով դրա մասին՝ Աբդլմսեհի հայրը հենց նույն լճի ափին թրատել է որդուն: Ավանդապատումը գրի է առել Մեսրոպ արք. Սմբատյանցը՝ «Տեղագիր Գեղարքունի Ծովազարդ գավառի» գրքում:

Ավանդության համաձայն՝ Աբդլմսեհի նահատակության վայրում կատարվել են բազմաթիվ հրաշքներ: Մի անգամ առևտրականների քարավանը, կանգ առնելով լճի մոտ, տեսնում է մի անսովոր լույս, որը ճառագել է Աբդլմսեհի գերեզմանից: Վաճառականներից մեկի չբեր կինը այս այցելելությունից հետո հղիանում է և արու զավակ է ունենում: Ապա տեսիլք է ունենում, որ տղային պետք է անվանել Աբդլմսեհ: Ասում են, որ այստեղ է բուժվել նաև նահատակված Աբդլմսեհի հայրը, որը հոգեկան խանգարում էր ստացել որդու մահից հետո:

Ականատեսների վկայությամբ՝ 2009 թ. նորակառույց եկեղեցու խաչի տեղադրման ժամանակ եկեղեցու վերևում մի լուսեղեն գունդ է շարժվել, որից կարելի է եզրակացնել, որ տեղանքի հրաշագործ զորությունը մնայուն է:

Լեռան գեղեցիկ շրջակայքը, գագաթի լճակը և տեղանքի հետ կապված խորհրդավոր պատմություններն այն դարձնում են Հայաստանի լավագույն տեսարժան վայրերից մեկը և հրապուրում են բազմաթիվ զբոսաշրջիկների, որոնց թիվը տարեցտարի աճում է:

Շատերն Արմաղանը բարձրանում են ավտոմեքենայով: Սակայն վերջին շրջանում գերիշխող են դարձել երիտասարդական քայլարշավները: Իսկ Մարտունիում գործող «Ասպ» ձիավարության ակումբը ցանկացողներին օգնում է Արմաղանը բարձրանալ ձիերով:

Լուսանկարը` Եվա Խեչոյանի

Իմ քաղաքում՝ Չարենցավանում, հաճախ են էլեկտրաէներգիան անջատում: Համընդհանուր դժգոհություն առաջացնող այս երևույթն իրականում իր հետ բազմաթիվ դրական հետևանքներ է բերում: Հիմա բացատրեմ:

Լույսերն անջատելուն պես մեզանից յուրաքանչյուրը հարցական երանգով կանչում է նրան, ով մոտակայքում է և կարող է օգնել: Իմ դեպքում՝ «մա՞մ» կանչելուց և մորս հանգստացնող «ջան»-ը լսելուց հետո սկսում եմ քայլեր ձեռնարկել: Պարզվում է, որ այդ պահին ինձ ամենից մոտ գտնվողը եղբայրս է: Անվստահ քայլերով, մթության մեջ ոտքը սեղանին խփելով կամ գետնին ընկած մատիտի վրա սայթաքելով՝ հասնում ենք իրար, ու սովորական օրերին մեր միջև եղած լարված «քաղաքական իրավիճակը» մոռացվում է, քանի որ երկուսս էլ օգնության կարիք ունենք: Այժմ, երբ երկուսը գտան իրար, անհրաժեշտ է կողմնորոշվել տեղանքում և գտնել չորսի հանդիպման կետը: Մայրս վառում է մոմի լույսը, ու մենք չորսով վերջապես հանդիպում ենք: Հեռուստացույց չկա, ինտերնետ չկա, աշխարհից ու տնից կտրվելու բոլոր հնարավոր ճանապարհները փակ են: Միակ բանը, որ կարող ենք անել՝ հավաքվել սեղանի շուրջը, մոմի լույսի տակ հեքիաթ կարդալ կամ ուղղակի զրուցել:

Երբեմն այնքան ենք հեռանում ընտանիքի անդամներից, որ լույսերի անջատումն ի ուրախություն բոլորիս է լինում: Քանի որ «լույսերը տարել են»՝ ցանկացած քայլ իրենից օգնության կարիք է ենթադրում, անգամ լվացվելու համար պետք է մեկը, ով համբերատար կկանգնի կողքիդ ու կպահի մոմը:

Լույսերի անջատումը տևում է մեկ ժամից ոչ ավելի, բայց բոլորս ուզում ենք, որ այս անգամ այն ավելի երկար տևի: Սակայն լույսերը շուտով միանում են, մոմը հանգչում է, 4-ի հանդիպման կետը ցրվում է, ամենքս վազում ենք մեր հեռախոսի կամ համակարգչի մոտ:

Իսկ լույսերը… Լույսերն անջատվում են հենց այն ժամանակ, երբ անհրաժեշտություն է առաջանում քաղաքի բոլոր բնակիչներին հիշեցնել իրենց ընտանիքի մյուս անդամների գոյության մասին:

Լուսանկարը՝ Արման Արշակ-Շահբազյանի

Հերթական երեկոն էր. ես ու ընկերս, ինչպես միշտ, շրջում էինք մեր սիրելի քաղաքում՝ Աբովյանում: Բայց այս երեկոն տարբերվեց մյուսներից. մենք բացահայտեցինք մի նոր վայր: Անցնում էինք Եղբայրության փողոցով, երբ նկատեցինք հնաոճ մի վարսավիրանոց: Մոտենալով լսեցինք ռոք-ըն-ռոլի ձայնը: Բացելով դուռը և մտնելով ներս՝ տեղափոխվեցինք 70-ականներ՝ զգալով 70-ականների շունչը: Տեղեկացանք, որ սա հինգերորդ տղամարդկանց վարսավիրանոցն է Հայաստանում, իսկ Աբովյանում՝ առաջինը: Բաց չթողնելով առիթը՝ խոսեցինք վարպետի՝ Հովսեփ Մուրադյանի հետ:

-Սիրում եմ այս գործը, արդեն չորս տարի է, ինչ զբաղվում եմ այս գործով: Շատ հետաքրքիր է, երբ օրվա ընթացքում շփվում ես տարբեր մարդկանց հետ ու գեղեցկացնում ես նրանց:

Ողջ ընթացքում իմ ու ընկերոջս ուշադրության կենտրոնում էին խորհրդավոր պատերը. 70-ականների շունչը գրավել էր մեզ:

-Իմ վարսավիրանոցը հինգերորդն է Հայստանում: Անգլերենից թարգմանած՝ «բարբերշոփ» նշանակում է տղամարդկանց տուն, այստեղ խնամում ենք տղամարդկանց մորուքները, մազերը: Իմ պատերին տեղ են գտել ֆոտոներ, որոնք արտահայտում են վարսահարդարի գործը դեռ անցյալում՝ պատերազմի տարիներին, սովի ժամանակ, խաղաղության ժամանակ: Ցանկացած վարսավիր, եթե սիրում է իր աշխատանքը, կանի իր գործը ցանկացած պահի և ցանկացած պայմաններում: Վարպետը իր գործը կատարում է տարբեր միջավայրերում՝ պատերազմի ժամանակ, բանտում: Նկարներից մեկն արված է հենց սիրիական պատերազմի ժամանակ: Վարպետը տարբեր պայմաններում իր ծառայությունները կմատուցի բոլորին:

Լուսանկարը՝ Արման Արշակ-Շահբազյանի

Ինչ վերաբերում է ներսում տիրող միջավայրին՝ այն հին ոճ ունի, քանի որ ինքս շատ եմ սիրում հնությունը: Հնությունը չպետք է մոռացվի, պետք է հիշվի ու օգտագործվի՝ ժամանակակից լուծումներով: Ոճը դուր է գալիս նաև հաճախորդներին, պատին փակցված լուսանկարները հետաքրքրություն են առաջացնում հաճախորդների մոտ: Ներսում տիրող մթնոլորտը լայն արձագանք գտավ Աբովյանում, հետաքրքրվողները շատ են և գնալով շատանում են: Հետաքրքրությունն այնքան շատ է, որ յուրաքանչյուր այցելու ինքն է առաջարկում տարբեր լուծումներ, ունենում իր փոքրիկ ներդրումը գեղեցկացման գործում: