Սպորտ 17.am խորագրի արխիվներ

grigor hakobyan

Չեմպիոնի ճանապարհը

Հարցազրույց Դավիթ Մադոյանի հետ

Ինձ համար մեծ պատիվ է մարզվել և շփվել բազկամարտիկ Դավիթ Մադոյանի հետ: Նա ոչ միայն շատ ուժեղ է, այլ նաև շատ լավ մարդ, որի հետ շփվելիս միայն հաճույք կարող ես ստանալ: Կհամոզվեք, երբ այս հարցազրույցը կարդաք:

-Դավիթ ինչպե՞ս եղավ, որ ընտրեցիր այս սպորտաձևը:

-Դեռ մանկուց, երբ դպրոցական էի, շատ էի փորձում բազկիս ուժը դասընկերներիս հետ: Այն ժամանակվանից զգացել եմ, որ ինձ դուր է գալիս այդ սպորտաձևը, բայց մեր մարզում չկար այդպիսի խմբակ, որտեղ ես կարողանամ բազկամարտով զբաղվել:-Որքա՞ն ժամանակ է, որ զբաղվում ես սպորտով 

-13 տարեկանից զբաղվում եմ: Արդեն 16 տարեկանում հաճախեցի բազկամարտի և զգացի, որ այդ սպորտաձևում եմ ինձ ամբողջական զգում: 3 տարի 8 ամիս է, որ զբաղվում եմ բազկամարտով:

Նշեմ, որ նա մասնակցել է մայիսի 20-28 –ին Եվրոպայի առաջնությանը՝ Ռումինիայում և նվաճել ոսկե մեդալ:

-Ի՞նչ զգացիր, երբ նվաճեցիր ոսկե մեդալ: 

-Սկսեմ նրանից, որ ես նախ գնացել էի թուրք մարզիկին հաղթելու, և նոր արդեն մտածելու մնացածի մասին: Հաջողությամբ հաղթեցի թուրք մարզիկին, և կարծես մի բոց վառվեց մեջս, և շարժվեցի առաջ, հաղթեցի 6 մարզիկի և նոր դուրս եկա բուլղարացի մարզիկի հետ եզրափակիչ:

Եզրափակիչում միայն ոսկու մասին էի մտածում: Դուրս եկա, մեծ վստահությամբ արեցի գործս և իջա բեմից: Չէի հասկանում` ինչ եմ արել, մինչ այն ժամանակ, երբ կանգնեցի պատվո հարթակի առաջին հորիզոնականում, և հնչեց օրհներգը, նայեցի` թուրք մարզիկները և ողջ տրիբունան ոտքի կանգնած էր, չեմ կարող բացատրել այդ զգացողությունները: Հույզեր, ուրախություն, հպարտություն և անհասկանալի շատ զգացումներ: Երբ իջանք «Զվարթնոց» օդանավակայանում, մեզ մեծ ոգևորությամբ դիմավորեցին: Այդ ժամանակ էլ ես զգում` դու ինչ ես արել քո ազգի համար:

-Դու նաև այս տարի հոկտեմբերի 1-ից 11-ը մասնակցեցիր աշխարհի առաջնությանը՝ Բուլղարիայում, որտեղ գրավեցիր 3-րդ տեղը: Մի փոքր պատմիր այդ մասին:

-Այս տարի մասնակցեցի աշխարհի առաջնությանը: Ասեմ, որ 72 երկրից 1200 մասնակից կար, և ես նվաճեցի բրոնզե մեդալ ոսկու փոխարեն: Ինչո՞ւ, որովհետև երբեմն լինում են թուրք մրցավարներ և ստիպում են պարտվել: Ծիծաղելին այն է, որ ես պարտվել եմ այն մարզիկին, ում Եվրոպայում հաղթել եմ, և նա գրավել էր 3-րդ հորիզոնականը: 

Ես չեմ ընկճվում այդ անարդարությունից, ավելին, ես շատ ջանք եմ թափելու, որպեսզի 2017 թվականի Եվրոպայի և աշխարհի առաջնությանը ոչ մի անարդարություն չկարողանան իմ դեմ օգտագործել:

Մենք միշտ քո կողքին ենք, Դավիթ ջան, և ցանկանում ենք նորանոր հաղթանակներ:

artyom safaryan

Սպասում ենք անհամբեր

Մի քանի տարի առաջ լսում էի ամեն անկյունում, թե ինչ վատ վիճակում ենք մենք, մի կարգին ֆուտբոլիստ էլ չունենք աշխարհահռչակ, որ մեր ֆուտբոլի զարդը դառնա: Լսում էի ու տխրում, մտածելով, որ անցել են ժամանակները, երբ Խորեն Հովհաննիսյանը բարձր էր պահում խորհրդային ֆուտբոլի պատիվը աշխարհում և հայկական ֆուտբոլինը` ԽՍՀՄ-ում: Շատ էի մտածում ու հանկարծ մի օր դիտեցի «Շախտյորի» հանդիպումը և նկատեցի 22 համարի մարզաշապիկով հանդես եկող մի ֆուտբոլիստի, որն իր հոյակապ դրիբլինգով և աննկարագրելի փոխանցումներով գրավեց իմ սիրտը: Դե, պատկերացրեք իմ զարմանքը, երբ ես իմացա, որ այս հոյակապ մարզիկը հայ է: Այո, Հենրիխ Մխիթարյանն էր, որը շատ արագ սկսեց առաջընթաց ապրել «Շախտյորի» կազմում և շատ շուտով դարձավ Ուկրաինայի առաջնության պատմության լավագույն ռմբարկուն, իսկ սա Շեվչենկոյի նման լեգենդար ֆուտբոլիստի մայր առաջնությունն է:

Մխիթարյանը միանգամից գրավեց աշխարհին, քանի որ ուներ այն հատկությունները, որոնք շատ հազվագյուտ են հանդիպում ներկայիս ֆուտբոլում: Նա «ունիվերսալ» էր կիսապաշտպանության յուրաքանչյուր դիրքում և տալիս էր հոյակապ փոխանցումներ, որոնք դուրս էին բերում թիմակցին հնարավոր ամենանպաստավոր դիրք: Զարմանալի չէր, որ նա տեղափոխվեց Դորտմունդի «Բորուսիա» և դարձավ թիմի ամենաթանկ ձեռքբերումը: Բոլորը մեծ ապագա էին կանխորոշում մեր տղային, քանի որ նա տեղափոխվեց ամենաայցելվող առաջնություն և այդ տարվա Չեմպիոնների լիգայի եզրափակիչում հանդես եկավ թիմի կազմում: Այստեղ Մխիթարյանը ծաղկեց աննախադեպ կերպով Կլոպի, առավել ևս, Տուխելի օրոք: Մխիթարյանը տարբերվում է ֆուտբոլային բարձր ինտելեկտով: Նա տեսնում է դաշտի յուրաքանչյուր անկյունը և փոխանցում է միայն այն ժամանակ, երբ տեսնում է գրոհի սրացման ինչ-որ տարբերակ: Եվ ահա 45 մլն եվրոյով նա տեղափոխվում է «Մանչեսթեր Յունայթեդ» ակումբ, որի պատմությունը կարող է մի քանի բեսթսելլերի սյուժե դառնալ: Անգլիայի առաջնության հետ ոչ մի առաջնություն չի կարող համեմատվել, թե ինչու` կասեմ մյուս հոդվածներից մեկի մեջ, իսկ հիմա շարունակեմ: Մխիթարյանը առաջարկ էր ստացել «Յուվենթուսից», «Չելսիից» և «Արսենալից», սակայն ընտրել էր մանկունյանցիներին: Եվ դրանով իսկ գործեց ամենաճակատագրական սխալը: Մեր տաղանդավոր խելացի եզակի կիսապաշտպանը հիմա մաշեցնում է բազմոցը, քանի որ նույնիսկ վնասվածքի ապաքինվելուց հետո Մոուրինյոն նրան խաղաժամանակ չի տալիս: Իմ կարծիքով, Մխիթարյանը իրեն կգտներ «Արսենալում», ուր Վենգերը նրան կտար ազատություն և կդարձներ նոր Ֆաբրեգաս, կամ «Չելսի»- «Յուվենթուս» զույգից մեկում, քանի որ նման ֆուտբոլիստը ուղղակի ամանորյա նվեր կլիներ այդ շախմատային ոճի թիմերի համար: Բայց գուցե ամեն բան կորած չէ՞, գուցե դեռ կտեսնե՞նք Հենոյի փայլուն խաղը մանկունյանցիների կազմում:

Ամեն դեպքում, հաջողություն մաղթենք մեր հպարտությունը հանդիսացող Հենոյին և սպասենք ձմեռային տրանսֆերային պատուհանին: Կա տեղեկություն, որ «Յուվենթուսը» նորից ցանկանում է ձեռք բերել Մխիթարյանին: Իսկ “The Special One”-ին կհորդորեինք տրամադրել Հենոյին խաղաժամանակ, քանի որ թիմին թարմություն է պակասում, ինչպես ցույց տվեցին նախորդ խաղերը: Ինձ թվում է, Մոուրինյոն խելամիտ կգտնվի և ճիշտ կօգտագործի Հենոյի տաղանդը: Իսկ մենք կհետևենք ամենադիտարժան առաջնության ընթացքին:

Սևան մեդիա ճամբար. Թիավարություն սպորտաձևը Սևանում

Հարցազրույց Ավետիք Մալխասյանի հետ, ով Սևանի ջրային մարզաձևերի դպրոցի գլխավոր մարզիչն է:

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

-Պարոն Մալխասյան քանի՞ տարի է, ինչ այս ակումբը գործում է:

-Այս ակումբը գործում է արդեն քսանութ տարի: Այս սպորտաձևերով մեր դպրոցում մարզվում են այս պահին հիսուն երեխա:

-Ուրիշ երկրներում մրցումների մասնակցե՞լ եք և ի՞նչ հաջողությունների եք հասել:

-Տարբեր երկրներում մասնակցել ենք տարբեր մրցաշարերի: Մեդալներ չենք ունեցել, բայց ունեցել ենք աշխարհի տասնմեկերորդ, տասներկուերորդ և տասնյոթերորդ տեղ նվաճած մարզիկներ:

-Իսկ ապահովվա՞ծ եք անհրաժեշտ պարագաներով:

-Շենք ունենք վարձակալական հիմունքներով, որը կարելի է ասել, նվեր են տվել, միայն տարածքի պետական տուրքերն ենք մուծում, իսկ մնացած պարագաները պատրաստում ենք մեր ձեռքով:

-Իսկ մոտակա ժամանակներս մրցումներ ունե՞ք:

-Մենք հիմա պատրաստվում ենք պատանիների օլիմպիական խաղերին:

-Իսկ որտե՞ղ է այն կայանալու:

-Բրազիլիայում:

-Իսկ այդ խաղերին քանի՞ մարզիկով եք ներկայանալու:

-Լավագույն դեպքում, մեկ կամ երկու:

-Իսկ ակնկալիքներ ունե՞ք այդ մրցաշարից: 

-Իհակե ունենք, մենք միայն մեդալի համար ենք գնում:

-Իսկ ո՞վ է հոգալու ծախսերը:

-Ճանապարհածախսը ֆեդերացիան է հոգալու:

-Նավակները ինչպե՞ս եք ձեռք բերում:

-Հիմնականում ֆիրմաներից ենք վերցնում` վարձակալական հիմունքներով:

-Իսկ թա՞նկ են այդ նավակները:

-Այս մարզաձևին վերաբերվող յուրաքանչյուր գույք շատ թանկ է:

-Մարզումները շաբաթական քանի՞ օր է:

-Բացի երկուշաբթի օրերից, բոլոր օրերը մարզումներ ենք ունենում:

-Իսկ որտե՞ղ եք անցկացնում ձեր մարզումները:

-Հիմնականում Հրազդան գետի վրա:

-Իսկ գետը հատո՞ւկ է ընտրված:

-Մեր մարզումների համար սա հրաշալի վայր է:

-Փոքրերի խումբ ունե՞ք:

-Այո, ունենք մինչև տասնչորս տարեկանների խումբ:

-Այս մարզաձևի համար կարևոր դեր ունի ֆիթնես ակումբը,որտեղ պետք է մարզվեն թիավարողները: 

-Ցավոք, մենք ֆիթնես ակումբ չունենք: Ձմռանը, երբ գետը սառում է, մենք մարզվում ենք սպորտդպրոցում հատուկ մարզասարքերի վրա:

-Աղջիկ աշակերտներ ունե՞ք:

-Վերջին երկու տարիներին` ոչ:

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի

-Իսկ դիմողներ կա՞ն:

-Կան, բայց ծնողները թույլ չեն տալիս:

-Դուք թոռնիկ ունե՞ք, ով ցանկանում է զբաղվել այս սպորտաձևով:

-Ունեմ, բայց փոքր է դեռ: Հենց մեծանա, անպայման կբերեմ այստեղ:

-Մարզվող երեխաների ֆիզիկական վիճակը ինչպիսի՞ն է:

-Ի տարբերություն պայմանների, շատ լավ է:

-Այս մարզաձևով սահմանափակ կարիքներով երեխաներ կարո՞ղ են զբաղվել, և արդյո՞ք ձեր մարզադպրոցն ունի այդ հնարավորությունները: 

-Այո, մենք ունենք սահմանափակ կարողություններով երեխաների մարզվելու պայմաններ և երկու երեխա հաճախում են մեր մարզադպրոց:

-Իսկ նրանք տիտղոսներ նվաճե՞լ են:

-Մեկը ստացել է այս մարզաձևի միջազգային վարպետի կոչում:

seyran soghoyan

Իմ վոլեյբոլիստ տատիկը

Հարցազրույց տատիկիս՝ Հեղինե Սողոյանի հետ

-Տա’տ, ինչպե՞ս եղավ, որ դու ընտրեցիր սպորտի այդ տեսակը՝ վոլեյբոլը:

-Դպրոցական էի, սիրում էի սպորտը: 8-րդ դասարանում էի սովորում, երբ արդեն վոլեյբոլի խմբակ  կար, որոշեցի ես էլ մասնակցել: Մարզիչ Սմբատ Մհերյանն ինձ կանչեց, որ ես էլ դառնամ խմբակի անդամ: Մեր թիմը լավագույնն էր ներդպրոցական մրցույթներում, բոլորս մեծ հետաքրքրությամբ էինք մոտենում սպորտին:

-Սիրո՞ւմ էիր վոլեյբոլը և ինչպե՞ս էիր խաղում:

-Հաճելի էր, սիրում էի սպորտը, մեր  թիմի հետ մասնակցում էի շքերթներին: Նույնիսկ շքերթում ցուցադրության ժամանակ, մենք երեք ընկերուհիներով կամուրջ էինք իջնում, իսկ հաղորդավարը բղավում էր «Կերցցե’ Մայիսի 1-ը»: Դա  ուղղակի  հրաշք էր: Մեր  ժամանակները ավելի հետաքրքիր էին: Ես ո՛չ ուժեղ էի խաղում,  ո՛չ թույլ, բայց ճկունությանս ոչ ոք չէր գերազանցել: Երբ ես խաղում էի, թռնում, ընկնում էի գետնին, որպեսզի ոչ մի գնդակ չկորցնենք: Ընկեր Մհերյանը ասում էր. «Օ՛, ինչ անձնազոհ խաղացող է»:

-Իսկ մրցումների գնո՞ւմ էիր:   

-Ո՛չ, ցավոք սրտի, հայրս չէր թողնում: Մեր ժամանակ Մարտունիում շատ խիստ էին վերաբերվում աղջիկների սպորտով զբաղվելուն: Մեկ անգամ եմ ընդամենը մասնակցել, ու վերջ:

-Բացի վոլեբոլից էլ ի՞նչ սպորտի էիր տիրապետում:

-Սիրում և զբաղվում էի ակրոբատիկայով և ամբողջ ազատ ժամանակս գրեթե դրանով էի զբաղվում:

-Իսկ ի՞նչ եղավ, որ թողեցիր սպորտը:

-Մեծացա, դպրոցն ավարտելուց հետո էլ չմասնակցեցի ոչ մի բանի: Գորգագործության մեջ էլ եմ շատ ուժեղ եղել: Մեր և Գավառի միջև մրցույթ եղավ, լավագույնները նվերներ ստացան, ես էլ ստացա: Երգել եմ բեմերում, ունեցել եմ բազում-բազում հաղթանակներ:

-Իսկ կուզենայի՞ր դպրոցից հետո շարունակել ուսումդ: 

-Մեծ սիրով կուզենայի շարունակել, նախ` երաժշտությամբ, շատ լավ էի երգում, բայց ամուսնացա, ու ամեն ինչ մոռացվեց…

Նախքան հանձնվելը հիշիր` ինչի համար էիր սկսել

Իմ զրուցակիցը 15-ամյա Արմեն Պետրոսյանն է, ով մանկուց զբաղվում է ըմբշամարտով, և գրանցել է արդեն իր առաջին հաջողությունները:

-Հաճախել ես ըմբշամարտի 8 տարեկանից: Քո ցանկությո՞ւնն է եղել, թե՞ ստիպողաբար ես գնացել:

-Մանկուց սիրել եմ այդ սպորտաձևը, քանի որ մեր ընտանիքում գրեթե բոլորը ըմբիշներ են՝ պապիկս, հայրիկս, հորեղբայրներս:

-Առաջին անգամ երբ մտար դահլիճ, որտեղ պետք է պարապեիր, կհիշե՞ս ինչ էիր զգում:

-Առաջին անգամ իհարկե մի տեսակ լարվածություն կար, բայց երբ արդեն գորգ մտա, զգացի, որ դա իմն է, և ես պետք է հասնեմ նրան, որ ծնողներս հպարտանան ինձանով:-Մի փոքր կպատմե՞ս պարապմունքների ընթացքի մասին:

-Սկզբում պարապում էի Վեդի քաղաքում՝ զուտ ֆիզիկական ուժի համար, հետո, երբ սերս ավելի խորացավ դեպի ըմբշամարտը, արդեն 12 տարեկանում սկսեցի մարզվել Երևանի օլիմպիական հերթափոխի քոլեջում: 13 տարեկանում դարձա Ռազմիկ Գոլեցյանի անվան ըմբշամարտի դպրոցի աշակերտ (դպրոցը գտնվում է Արտաշատ քաղաքում), որտեղ էլ իմ մարզիչ Ռաֆիկ Գոլեցյանի շնորհիվ կարողացա հաջողություններ գրանցել:

-Քանի՞ տարեկանում ես առաջին անգամ լուրջ մրցման մասնակցել և որտե՞ղ:

-14 տարեկանում, Դաղստանի Խասավյուրթ քաղաքում միջազգային մրցումներ էին, որտեղ զբաղեցրի 2-րդ տեղը՝ 63 կգ քաշային կարգում:

-Ինչպե՞ս որոշվեց, որ հենց դու պետք է ներկայացնես Հայաստանը:

-Մրցումներից առաջ մրցաշար եղավ, որի հաղթողն էլ պետք է մասնակցեր այդ մրցաշարին: Ես հաղթեցի, և մարզիչս որոշեց, որ ես պետք է գնամ:

-Ի՞նչ տրամադրվածություն ունեիր մրցումներից առաջ:

 -Գորգ մտնելուց առաջ նպատակը մեկն է՝ ամեն գնով հաղթել: Տրամադրվել էի, որ պետք է հաղթեմ, սակայն վերջում չստացվեց:

-Ո՞ւմ հետ էիր մրցում:

-Ազգությամբ չեչեն էր մրցակիցս, ում հետ անցկացրեցի 4 գոտեմարտ, և պարտվեցի եզրափակչում:

-Ըմբշամարտը քեզ համար ընտրել ես որպես մասնագիտությո՞ւն, թե՞ որպես հոբի:

-Մասնագիտություն չէի ասի, ավելի ճիշտ, այն դարձել է իմ կյանքի մի մասը, ու հետագայում ինչ էլ ընտրեմ, բնականաբար սպորտը չեմ թողնի:

-Ի՞նչ նպատակներ ունես կապված հենց այդ սպորտաձևի հետ:

-Նպատակ ունեմ դառնալ ՀՀ չեմպիոն և Եվրոպայի առաջնության հաղթող:

-Իսկ ի՞նչ կարգախոսով ես առաջ շարժվում:

-Նախքան հանձնվելը հիշիր` ինչի համար էիր սկսել…

Աշխատում եմ չհանձնվել:

Բարձրացիր, բարձրացրու

«Եթե ճանապարհը տանում է դեպի նպատակ, ապա միևնույն է, թե որքան է նրա երկարությունը» 

Հարցազրույց Էջմիածնի «Սսի Կիլիկիա» ֆուտբոլային ակումբի ֆուտբոլիստուհի և թիմի ավագ Աննա Գրիգորյանի հետ:

Լուսանկարը` Կարմեն Հակոբյանի

Լուսանկարը` Կարմեն Հակոբյանի

-Աննա, ի՞նչը քեզ ոգևորեց, որպեսզի ծնողներիդ ասես. «Մամ, պապ, ուզում եմ գնալ ֆուտբոլի»:

-Դեռ շատ վաղ տարիքից դրսում էի խաղում, տղաների հետ: Հետո դպրոցում բացվեց ֆան ֆուտբոլ, իհարկե, առաջիններից էի, ով հաճախեց մարզումներին: Դա դեռ ֆուտբոլ չէր, պարզապես աղջիկների պարապմունքներ, ֆուտբոլային վարժություններ…

Ցավոք այն երկար չտևեց, ընդամենը մի քանի ամիս: Այդ պարապմունքները ստիպեցին էլ ավելի սիրել ֆուտբոլը: Միշտ ցանկանում էի խաղալ ֆուտբոլ, այնպես, ինչպես տեսնում ենք TV-ով` աշխարհի մասշտաբով խաղեր, հայտնի թիմեր, ֆուտբոլիստներ, բայց չգիտեի, որ Հայաստանում կա աղջիկների թիմ: Իսկ երբ իմացա, ոչինչ չէր կարող ինձ կանգնեցնել, որպեսզի դառնամ այդ ֆուտբոլիստուհիներից մեկը:

-Ո՞ր տարիքում հասկացար, որ ֆուտբոլի մեջ ես տեսնում քո ապագան և ցանկանում ես մարզվել:

- 5-րդ դասարան էի, երբ դպրոցում սկսվեց խմբակը:

-Ինչպե՞ս ընդունեցին ծնողներդ այդ ցանկությունդ, արդյո՞ք դժվար չէր նրանց համար այն փաստը, որ իրենց դուստրը իր ապագան ցանկանում է կերտել ֆուտբոլային դաշտում:

-Իհարկե, տարաձայնություններ եղան: Ոչ մի կերպ չէին ընդունում ու, կարելի է ասել, մինչ օրս էլ լիովին չեն համակերպվել: Սակայն երբ ինչ-որ բան ցանկանում ես ամբողջ սրտով, դու անպայման կհասնես դրան՝ կգտնես բազում ելքեր համոզելու, թույլտվություն ստանալու, ինչպես իմ դեպքում:
Բայց ժամանակի ընթացքում նրանք էլ են արդեն համակերպվում` հասկանալով ֆուտբոլի դերն իմ կյանքում:

-Ե՞րբ առաջին անգամ այցելեցիր մարզումների, ինչպիսի՞ն էին զգացողություններդ:

-2012 թվականին առաջին անգամ տեղի ունեցավ աղջիկների ֆուտբոլի միջդպրոցական  առաջնություն: Այդ խաղերից ընտրվեցին լավագույն խաղացողները և կազմվեց թիմը: 2012 ի հոկտեմբերին արդեն սկսվեցին մարզումները: Ի դեպ, այդ խաղերին մեր դպրոցի թիմը ճանաչվեց չեմպիոն:
Ես իհարկե, ոգևորված էի և ամբողջովին ինձ նվիրել էի մարզմանը: Ես վայելում էի ամեն մի ակնթարթը, իսկ այդ ժամանակ անգամ մոռացել էի մայրիկի խոսքերը, որոնք ասաց տանից դուրս գալուց առաջ. «Եթե գնում ես, շորերդ էլ վերցրու, հետ չգաս…»: Հասկանում էի, որ դրանք այդքան լուրջ չէին, սակայն տուն վերադառնալիս մեջս վախ կար:

-Ո՞րն է եղել առաջին լուրջ մրցապայքարը: Ի՞նչ էիր զգում խաղից առաջ, արդյո՞ք ցանկանում էիր ծնողներիդ ապացուցել, որ քո ապագան ֆուտբոլային դաշտում է:

-Առաջին անգամ մասնակցեցինք Հայաստանի կանանց ֆուտբոլի ձմեռային առաջնությանը հենց 2012-ի դեկտեմբերին:

Խաղից առաջ բոլորս էլ լարված էինք: Այդ ժամանակ ընդամենը կար գործող 4 թիմ, որոնք մեզանից զգալիորեն ավելի ուժեղ էին: Ամեն դեպքում, բացի լարվածությունը, անչափ ուրախ էինք և ոգևորված, իսկ ես ցանկանում էի շատ գոլեր խփել, որ գամ տուն և հայտարարեմ այդ մասին ու առաջին գոլերս էլ նվիրեմ հենց ընտանիքիս անդամներին:

-Իսկ նվերը ստացվե՞ց:

-Այդ օրը մրցույթում պարտվեցինք, սակայն ինձ հաջողվեց 2 անգամ գրավել հակառակորդի դարպասը: Եկա տուն. «Մամ, պապ, էսօրվա գոլերը ձեզ եմ նվիրում, հաջորդ խաղինը ապերին եմ նվիրելու: Դե կտեսնեք` թիմի ավագ էլ եմ դառնալու, մամ…»: Իսկ այսօր արդեն թիմի ավագն եմ:

-Աղջիկների քանի՞ թիմ կա այսօր Հայաստանում:

-Այժմ Հայաստանում աղջիկների թիմերի թիվը կազմում է 13:

-Ի՞նչ հաջողություններ ես ունեցել ֆուտբոլային ասպարեզում:

-Առաջին մրցանակս եղել է միջդպրոցական խաղերի հաղթանակը, որտեղ նաև ճանաչվել եմ լավագույն ֆուտբոլիստուհի և ստացել հատուկ փոքր գավաթ… Այդ մրցաշարից հետո եկա տուն, սակայն ինձ պատել էր յուրահատուկ հպարտությունը: Մտա տուն ու առաջինը վազեցի հայրիկի մոտ. «Պապ, տեսա՞ր, որ ասում էի` գնամ: Աղջիկդ լավագույն ֆուտբոլիստուհի ա ճանաչվել… Պիտի հպարտանաս…»:

Հետո արդեն 2015-ին թիմով ճանաչվեցինք չեմպիոն` Հայաստանի կանանց առաջնության  Բ ենթախմբում և մեր թիմի մասին թերթում տպագրվեց հոդված, որը մեզ շատ ոգևորեց:

-Ունե՞ս ֆուտբոլային կուռք, ով ստիպեց սիրել ֆուտբոլը, և այսօր փորձո՞ւմ ես խաղալ նրա ոճով:

-Ֆուտբոլի արքան ինձ համար կա և կմնա Լեո Մեսսին: Կցանկանայի խաղալ նրա նման, բայց դա անհնար է: Նա ուղղակի հրաշքներ է գործում:

-Աշխարհահռչակ ո՞ր ֆուտբոլային ակումբում կցանկանայիր խաղալ:

-Միանշանակ, Բարսելոնա:

-Երբևէ եղե՞լ է, որ փորձեն հարաբերություններ սկսել քեզ հետ, սակայն իմանալով ֆուտբոլային նախասիրությունդ, հիասթափվեն:

-Նման մարդիկ հիմնականում նախօրոք, մինչև որևէ քայլ ձեռնարկելն են իմանում այդ մասին: Իսկ եթե ավելի գլոբալ կերպով նայենք, ապա իմ պարագայում սա շատերի համար շարժառիթ է եղել որևէ բան սկսելու:

-Հանուն անձնական կյանքի կթողների՞ր ֆուտբոլը:

-Ոչ: Այժմ ֆուտբոլն իմ կյանքն է, ու ես հասկանում եմ, որ ողջ կյանքում չեմ կարող խաղալ: Այդ իսկ պատճառով չեմ հրաժարվի իմ ողջ կյանքի երազանքից, որին դեռ մանուկ հասակից ցանկացել եմ հասնել:

-Կցանկանայի՞ր երեխաներդ ևս շարունակեին այն ուղին, որը դու անցել ես և անցնելու ես դեռ:

-Իհարկե, ու ինքս էլ կուզենայի հնարավորություն ունենալ դեռ փոքր տարիքից խաղալ, բայց իհարկե երբեք չեմ ստիպի գնալ նույն ուղղությամբ, եթե նրանց մոտ չլինի նման  ցանկություն: Իսկ ցանկության դեպքում կլինեն լավագույններից:

-Բացի ֆուտբոլից կա՞ որևէ ոլորտ, որով հետաքրքրվում ես:

-Որքան էլ սիրում եմ ու ապրում ֆուտբոլով, իհարկե, իմ կյանքը չեմ կապում հենց ֆուտբոլի հետ հասկանալի և ակնհայտ պատճառներով: Այժմ սովորում եմ և ձգտում մասնագիտանալ ոչ պակաս հետաքրքիր ոլորտում՝ տուրիզմում, որը իր ուրույն դերն ունի իմ կյանքում:

-Իսկ որևէ համալսարանում սովորո՞ւմ ես այդ մասնագիտությամբ:

-Այո, սովորում եմ Տուրիզմի հայկական ինստիտուտում, իսկապես ցանկանում եմ մասնագիտանալ այս ոլորտում, այդ իսկ պատճառով այլ տարբերակ չէր կարող լինել:

-Պատրաստվո՞ւմ ես համատեղել ֆուտբոլային դաշտը և տուրիզմը:

-Անկեղծ ասած, մտածել եմ այդ մասին: Տուրիզմը այն ասպարեզն է, որը պահանջում է նորություններ, զարգացում ցանկացած ուղղությամբ, ուստի այն լիովին թույլ է տալիս կատարել այդ համադրումը: Օրինակ, սպորտային տուրիզմի ուղղությամբ, և բարեբախտաբար, ֆուտբոլի տարածումը աշխարհում նույնպես թույլատրում է դա. աշխարհի խաղեր, կլասիկոներ, վերջերս տեղի ունեցած Euro 2016, և այդպես շարունակ: Տեսնենք, ժամանակը ցույց կտա:

-Ունե՞ս ավելացնելու որևէ  բան:

-Վերջում կցանկանայի ավելացել, որ պետք է փորձել կոտրել կարծրատիպը, որ կա հայ ազգի մոտ, թե` ֆուտբոլը աղջկա համար չէ, կամ աղջիկը պետք է տանը ճաշ եփի: Ոչ: Սա առաջին հերթին, առողջություն է, և հետո քո մեջ սերմանում է նպատակասլացություն և պայքարելու ուժ, ստիպում վեր կենալ ամեն անգամ ընկնելիս, ինչը բացի խաղային իննսուն րոպեներից, պետք է քո մեջ լինի ողջ կյանքում: Այն քեզ սովորեցնում է բարձրանալ և բարձրացնել թե թիմակիցներիդ, և թե քո շուրջը գտնվող անձանց:

Այսօր մենք ունենք 13 թիմ, ինչը խոսում է մասամբ այդ կարծիքի հաղթահարման մասին, ինչը շատ ուրախալի փաստ է:
Եվ վերջում կցանկանայի նշել, որ եթե ճանապարհը տանում է դեպի նպատակ, ապա միևնույն է, թե որքան է նրա երկարությունը:

Այնպես որ, պայքարեք և հասեք ձեր բոլոր նպատակներին:

Դասընկերս բռնցքամարտիկ է

Հարցազրույց համադասարանցուս՝ Վիրաբ Բաբայանի հետ (15 տարեկան, Արմավիրի մարզի Սարդարապատի միջնակարգ դպրոց)

-Ես գիտեմ, որ երկար ժամանակ է, ինչ զբաղվում ես բռնցքամարտով, կպատմե՞ս մի փոքր` ինչպե՞ս եղավ, որ որոշեցիր զբաղվել այդ մարզաձևով:

-Դա 8 տարի առաջ էր: Նախքան բռնցքամարտի գնալը, գնում էի ֆուտբոլի, բայց հայրս տեսնելով, որ ինձ ֆուտբոլը այդքան էլ չի հետաքրքրում, որոշեց ինձ տանել բոքսի, ինչին մայրս ի սկզբանե դեմ էր։

-Իսկ ի՞նչ հաջողությունների ես հասել այս տարիների ընթացքում։

-Դարձել եմ հաղթող բազմաթիվ միջազգային մրցույթներում: Հաղթել եմ միջազգային խաղեր` Բելառուսում եւ Աբխազիայում։ Ունեմ KMS, որը ստացել եմ 2013 թվականին: Ունեմ 137 պատվոգիր, 37 գավաթ և 46 մեդալ:

-Քանի՞ պարտություն ես ունեցել: Եղե՞լ են դեպքեր, երբ այդ պարտությունը շատ ծանր ես տարել:

-Ընդհանուր ունեցել եմ 6 պարտություն, որոնցից յուրաքանչյուրի համար էլ, իհարկե, տխրել եմ, բայց կարծում եմ, որ այդքան հաղթանակների մեջ 6 պարտությունը բավական լավ ցուցանիշ է:  Եվ պարտությունը ի վերջո ևս մարզիկի համար է:

-Որտե՞ղ ես ճամփորդել, և դեռ ի՞նչ երկրներ կան, որ պետք է մեկնես մրցումների։

-Անցած տարի եղել եմ Դանիայում, Ռուսաստանում, իսկ այս տարի պետք է մեկնեմ Լատվիա, որտեղ պետք է մասնակցեմ Եվրոպայի մրցումներին։

-Իսկ ի՞նչ պլաններ ունես ապագայի հետ կապված, որոշել ես այդ ուղղությա՞մբ գնալ, թե՞ ուրիշ մասնագիտական կողմնորոշում ունես։ 

-Մայրս ուզում է, որ դառնամ ատամնաբույժ, բայց քանի որ ես չեմ սիրում, որոշել եմ դառնալ բռնցքամարտի պրոֆեսիոնալ մարզիչ։ Մայրս միշտ էլ դեմ է եղել, որ ես շարունակեմ բոքսը, որովհետև ամեն մրցումից հետո բավականին շատ վնասվածքներ եմ ունենում, ինչը ոչ մի ծնողի համար հաճելի չէ:

-Իսկ ազատ ժամանակ ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել, ի՞նչ նախասիրություններ ունես։

-Ազատ ժամանակ շատ քիչ եմ ունենում, որովհետև շաբաթական ունեմ 6 պարապմունք` օրական երկու անգամ, որոնք տևում են 3 ժամ: Առավոտյան գնում եմ վազելու 10 կիլոմետր։ Մնացած ազատ ժամանակն էլ փորձում եմ անցկացնել ընկերներիս հետ: Օրինակ, գնում ենք միասին թենիս խաղալու։

-Իսկ այդ երկարատև պարապմունքներդ չե՞ն խանգարում դասերիդ։

-Համենայնդեպս, փորձում եմ հասցնել դասերս, բայց քանի որ ամեն օր ստիպված եմ լինում երեք ժամ շուտ վերջացնել, այդքան էլ չի ստացվում: Երբեմն էլ լինում են դեպքեր, երբ վնասվածքների կամ մրցումների պատճառով ընդհանրապես չեմ կարողանում հաճախել դպրոց:

-Իսկ մարզիչդ գո՞հ է քեզանից, ի՞նչ հույսեր է կապում քեզ հետ։

-Դե, կարելի է ասել, որ մարզիչիս ամբողջ հույսը ես եմ։ Երբ մեկնեմ Լատվիա` մրցումների, պետք է մնամ և պարապմունքներս շարունակեմ էնտեղ, որովհետև էնտեղ ունեմ ավելի շատ հնարավորություններ` նպատակներս իրագործելու համար: Իհարկե դա նաև մարզիչիս նպատակն է, և ինչպես ինքն է ասում, ես իր լավագույն մարզիկներից եմ, ով ունի առաջ գնալու բոլոր շանսերը։

-Լավ, իսկ ի՞նչ կուզեիր ավելացնել վերջում։

-Կուզեի ավելացնել, որ սպորտը ինձ համար ապրելակերպ է, և ես չեմ պատկերացնում կյանքս առանց սպորտի: Սպորտը առողջ ապագա է, հետաքրքիր ժամանակ, և իհարկե, կարծում եմ, որ ցանկացած տղա պետք է գոնե մի որոշ ժամանակ հատկացնի սպորտին: Եվ ինչու չէ, աղջիկները նույնպես պետք է զբաղվեն սպորտով։

Երբեք մի նայիր հետ, միշտ շարժվիր առաջ

Հարցազրույցս վարում եմ եղբորս` Դավիթ Մադոյանի հետ, ով վերջերս դարձավ Եվրոպայի չեմպիոն, սպորտաձևը` բազկամարտ: 19-ամյա երիտասարդը ողջ Եվրոպայում ևս մեկ անգամ բարձր պահեց հայկական դրոշը: 

Հպարտությունս այնքան շատ էր, որ ցանկացա կիսվել բոլորի հետ: 

-Դավիթ, ուզում եմ հասակակիցներս իմանան քո մասին: 

-Ես Դավիթն եմ Մադոյան, ծնվել եմ 1996 թվականին: Դեռ 5 ամսեկան էի, երբ տեղափոխվեցինք Ռուսաստանի Դաշնություն, բայց արդեն երկրորդ դասարանում բարեբախտաբար վերադարձել ենք Հայաստան:

Այժմ սովորում եմ ՖԿՀՊԻ-ի երկրորդ կուրսում :

Բնավորությամբ բավականին համառ եմ և նպատակասլաց, սիրում եմ միշտ ճշմարտությունը լսել և խոսել:

՞րբ սկսեցիր սպորտով զբաղվել:

-Սպորտով զբաղվել եմ փոքր հասակից, տարբեր մարզաձևերում եմ ինձ փորձե,լ և արդեն 16 տարեկանում հասկացա, որ ինձ լիարժեք եմ զգում, երբ զբաղվում եմ բազկամարտով:

-Ինչո՞ւ բազկամարտ:

-Ըստ իս, դա միակ ձևն է, որ կարողանում ես ուժդ չափել դիմացինի հետ:

-Կհիշե՞ս հետաքրքիր որևէ դեպք քո մարզումներից: 

-Սիրով, մի անգամ երբ մարզադահլիճում մարզվում էի, նախ նշեմ, որ այդ մարզումները բավականին լուրջ մրցույթի համար էին, և ես ողջ ուժով, ինքնամոռաց պարապելու ընթացքում բավականին լուրջ վնասեցի գլուխս: Վիրակապելուց հետո կրկին վերադարձել եմ նույն վարժությանը և սկսել պարապել` անտեսելով անտանելի գլխացավն ու վնասվածքը:Բարեբախտաբար, այդ մրցույթից վերադարձա հաղթանակով:

-Իսկ ո՞րն է եղել քո առաջին հաջողությունը:

-Առաջին հաջողությունս գրանցել եմ Գյումրիում, այնտեղ ձախ ձեռքով երկրորդ տեղն եմ զբաղեցրել:

Նաև մասնակցել եմ Համահայկական խաղերին, զբաղեցրել եմ առաջին տեղը:

-Ես գիտեմ, որ դու վերջերս մասնակցել ես Ռումինիայում տեղի ունեցող բազկամարտի առաջնությանը և մրցակիցդ եղել է ադրբեջանցի, մի քիչ կպատմե՞ս այդ մասին:

-Այդ մրցույթում իմ գերագույն նպատակը այն էր, որ ես հանկարծ չպարտվեմ ադրբեջանցի մարզիկներին: Ես այնտեղ դարձա Եվրոպայի չեմպիոն:

Առաջին մոտեցումը հենց ադրբեջանցու հետ էր: Մոտեցել եմ և ոչ մի բանի մասին չեմ մտածել: Գլխումս միայն այն միտքն էր, որ ամեն կերպ պետք է պարտության մատնեմ նրան: Ընդհանուր մենամարտը տևեց մի ակնթարթ, և իմ հաղթանակով դուրս մղեցի պայքարից նրանց:

Անբացատրելի էին այն րոպեները, երբ ես կանգնած էի պատվո հարթակին, և հնչում էր մեր երկրի օրհներգը: Նկատեցի, որ Ադրբեջանի ողջ հավաքականը ոտքի է կանգնել, դրանք հպարտության անբացատրելի պահեր էին:

-Ունե՞ս կարգախոս, որով առաջնորդվում ես:

-Այո: «Երբեք մի նայիր հետ, միշտ շարժվիր առաջ»:

emma tovmasyan

Սովորեք շախմատ խաղալ

Հարցազրույց հայրիկիս`շախմատիստ Կարապետ Թովմասյանի հետ

Հայրս բազմակողմանի զարգացած մարդ է: Ունի մի քանի մասնագիտություն: Դրանցից մեկը շախմատն է, որը կարող եմ ասել, իր առաջին,ամենակարևոր և ամենասիրելի մասնագիտությունն է:

-Պապ, պատմիր շախմատում քո առաջին քայլերի մասին:

-Առաջին քայլերս, սկսել եմ մանկուց, սովորել եմ ծնողներիցս և մեծ եղբայրներիցս: Ուսուցիչ չեմ ունեցել, սովորել եմ` նայելով նրանց խաղերը:

-Կարելի է ասել, որ ոգեշնչվել ես նրանց խաղո՞վ:

-Այո, ինչպես նաև քեռիներիս նայելով ցանկացել եմ խաղալ:

-Իսկ հիշո՞ւմ ես քո առաջին պարտությունն ու առաջին հաղթանակը:

-Հիշում եմ առաջին պարտություններս, երբ խաղում էի եղբայրներիս հետ, ու նրանք ինձ հաղթում էին: Կլինեի 6 տարեկան: Ես լաց էի լինում: Հետո արդեն, կամաց-կամաց ուժեղացա, ես սկսեցի նրանց հաղթել, ու նրանք էին արդեն բարկանում: Տատս էլ ասում էր. «Տղ′ա, դու չամչնա՞ս, քո մեծ ախպոր կկրես»:

՞րն է եղել ամենատպավորիչ մրցաշարը:

-Բանակից նոր էի եկել, գնացել էի Նոր Հաճն`քեռուս տուն: Սուրիկ քեռիս ասաց. «Եղվարդի առաջնությունն է, կուզե՞ս մասնակցել»: Ես էլ ասացի, որ եթե հնարավոր է կգամ, ինչի՞, չէ:

Մի քանի հոգով գնացինք: Առաջին փուլում քեռին պարտվեց: Երկրորդ փուլում արդեն ես էի խաղում` նույն շախմատիստի հետ: Արագ հաղթեցի ու գնացի քեռուս մոտ: Նայեց ինձ ու հարցրեց. «Հը՞, հաղթեցի՞ր»:

Ես էլ ասացի. «Քեռի ջան, բա ես կթողնե՞մ մեկը քեզ հաղթի»: Քեռիս իրեն լավ զգաց ու սկսեց հաղթանակներով առաջ գնալ: Քեռուս «դուխ» տվեցի:

՞նչ է տվել, և ի՞նչ է տալիս շախմատը քեզ:

-Շախմատը ինձ տալիս է հանգստություն: Բարկացած պահերին խաղում եմ ու հանգստանում: Բայց պարտվելուց չեմ բարկանում: Շախմատի շնորհիվ ձեռք եմ բերել շատ ընկերներ Հայաստանից ու Արցախից: Ու ամեն տարի անհամբեր սպասում ենք մրցաշարերին, որ տեսնենք մեր ընկերներին, կարոտներս առնենք: Շախմատով զբաղվելով` մենք ջահելանում ենք:

-Իսկ որտե՞ղ են տեղի ունեցել այդ մրցաշարերը, որտե՞ղ ես ծանոթացել ընկերներիդ հետ:

-Խաղացել ենք ոչ միայն քաղաքում և մարզում, այլև Երևանում, Ջերմուկում, Ծաղկաձորում:

-Ըստ քեզ, ինչպե՞ս կարող է շախմատն ազդել մարդու վրա, հատկապես, երբ զբաղվում են վաղ տարիքից:

-Շախմատը, նախ և առաջ, մարդուն տալիս է մտածելու` առաջնայինը երկրորդականից տարբերելու ունակություն, կյանքում, տարբեր իրավիճակներում ` ճիշտ կողմնորոշվելու, գնահատելու, վերլուծելու կարողություն:

Քիք-բոքսինգը Հայաստանում

 

Հարցազրույց  քիք-բոքսինգի «Lions» ակումբի մարզիչ Սայադ Ասատրյանի հետ

-Ինչո՞ւ որոշեցիք զբաղվել այս սպորտաձևով, չէ՞ որ այն իր բնույթով ծանր է:
-Երբ ես հաճախեցի կարատեի դպրոց, դեռ 5 տարեկան էի. այդ ժամանակ մտածում էի բոլորի նման ուժեղ լինել, քանի որ «կարատե» ասվածը բոլորի մոտ ուժ է ներշնչում:

-Ի՞նչ մրցումների եք մասնակցել և ի՞նչ հաջողություններ եք գրանցել:

-Ես մասնակցել եմ շատ մրցաշարերի և ունեմ բազում հաղթանակներ: Կարող եմ նշել, որ դարձել եմ Հայաստանի չեմպիոն 18 անգամ, Իրանում մասնակցել եմ մրցաշարի, գրավել եմ առաջին հորիզոնականը: Վրաստանում նույնպես ունեցել եմ հաջողություններ, Լիտվայում միջազգային առաջնության եմ մասնակցել և գրավել եմ երկրորդ տեղը, 2007 թվականին դարձել եմ Եվրոպայի չեմպիոն:

-Կա՞ այնպիսի մարզիկ, ով եղել է Ձեզ համար իդեալ և ձգտել եք նմանվել նրան:

-Ինձ համար հենց մանուկ հասակից որպես իդեալ եղել է Վանդամը, և ցանկացել եմ նմանվել նրան:

-Ներկայումս քանի՞ աշակերտ է մարզվում Ձեզ մոտ և ի՞նչ ծրագրեր ունեք ապագայում:

-Այս պահին մարզվում է 70 աշակերտ, իսկ ծրագրերի մեջ մտնում են ԱՄՆ-ում մասնակցել «Ուայ Կա Ի» աշխարհի առաջնությանը և Լոնդոնի Եվրոպայի առաջնությանը, որը տեղի կունենա օգոստոսին:

-Ինչո՞ւ եք խմբի համար ընտրել Lions անունը:

-Առյուծների ակումբ անվանումը ընտրվել է 2008 թվականին ԱՄՆ-ի Նյու-Յորք քաղաքում, որպես անուն նշանակում է քաջ, ուժեղ և պատրաստ տղաներ:

-Հայաստանում այս սպորտաձևը պահանջարկ ունի՞:

-Որպես պատերազմող երկիր կնշեմ, որ պահանջը այնքանով է, որ ֆիզիկապես և հոգեպես պատրաստ են լինում:

-Երբևէ մտածե՞լ եք մասնագիտությունը փոխելու մասին:

-Մասնագիտությունս փոխելու մասին երբեք չեմ մտածել, քանի որ մանկուց սա եմ երազել: