Փետրվարի 25-ին ԼՂՀ Մարտունու N զորամասում կրկին տոնական իրարանցում էր: Զորամասի մուտքի մոտ անհաշվելի թվով բազմություն էր հավաքվել: Զորամասում կատարվում էր այս ձմռան զորակոչի վերջին երդման արարողությունը:
Եղբայրս արդեն մեկ ամիս է՝ ծառայում է Հայոց բանակում (այդ թեմայով չեմ կարողանում գրել):
Երդման արարողությունը կատարելու համար նորակոչիկներին բաժանել էին մի քանի խմբերի, որովհետև գիշերը լարված էր եղել, ու դրսում չէին կարող կատարել արարողությունը: Երբ եղբայրս իր երդումը տվեց, նրանց տեղափոխեցին մեկ այլ մասնաշենք, իսկ մենք` բառիս բուն իմաստով, վազում էինք նրանց հետևից:
Մինչ դռան մոտ կանգնած սպասում էինք, ես հերթով զննում էի կողքիս մարդկանց ու հանկարծ ինձ ծանոթ դեմք տեսա:
-Մամ, մեր Արտյոմի պապան ա,- առանց մայրիկին նայելու խոսում եմ:
-Ո՞վ ա, ի՞նչ Արտյոմ, ի՞նչ ես խոսում:
-Մամ, մեր «Մանանայի», մի րոպե, եկա,- ու քայլերս ուղում եմ դեպի ինձ ծանոթ դեմքերը:
-Ներեցեք, Դուք Արտյոմի մամա՞ն եք,- մեջքով կանգնած կնոջ հետևից խոսում եմ:
-Այո,- մի տեսակ շփոթված պատասխանում է Արտյոմի մայրիկը:
-Ես Արտյոմի ընկերներից եմ, մենք միասին թղթակցում ենք 17.am-ում, ճամբարի էլ ենք մասնակցել միասին:
Մի քանի րոպե զրույցից հետո արդեն նրանք ինձ հիշեցին:
Արտյոմի ծնողները նույնպես սպասում էին նրա դուրս գալուն:
15 րոպե անց դուռը բացվեց: Իրար հետևից դուրս են գալիս տղաները, որոնց հայացքները նույնն են, բոլորն էլ փնտրում էին իրենց ծնողներին:
Ուշադիր նայում եմ, որպեսզի երկու ծանոթ զինվորներիս տեսնեմ` եղբորս ու Արտյոմին, ու հանկարծ լսում եմ.
-Իյա, Մա՞ն,- Արտյոմն էր:
Երկար-բարակ զրույցից հետո որոշեցինք լուսանկարվել, որպեսզի 17.am-ում նյութ ունենանք մեր հանդիպման մասին:
Հ.Գ. Արտյոմը բոլորիդ ջերմ-ջերմ բարևներ էր ուղարկում տաք Արցախից, ու ասում էր. «ժողովուրդ ջան, հանգիստ քնեք, Տյոմը ստեղ ա»…
Իսկ 17-ի թղթակիցներն ամենուր են:
Ես ու քույրս դուրս էինք եկել զբոսնելու: Մենք տեսանք փոքրիկ, քաղցած, անօգնական մի կատու: Որոշեցինք տուն տանել նրան: Կերակրեցինք, լողացրինք, սակայն ծնողներս մեզ թույլ չտվեցին պահել նրան: Որոշ ժամանակ կատվին թաքուն պահում էինք մի անկյունում, բայց մի օր նա այնտեղից դուրս եկավ, և ծնողներս տեսան նրան: Նրանք նորից թույլ չտվեցին պահել կատվին՝ անգամ դրսում: Այդ նույն օրը մեր տուն եկավ եղբորս ընկերը, և տեսնելով, որ մեզ թույլ չեն տալիս պահել կատվին, ցանկացավ ինքը պահել: Ես ու քույրս շատ ուրախացանք: Մենք միշտ փորձում ենք օգնել անօգնական կամ վիրավոր կենդանիներին, սակայն կուզենայինք, որ դրանով զբաղվող կազմակերպություններ էլ լինեն մեր քաղաքում: 
Շուտով մոտեցան մի փոքրիկ և զառամյալ մի տատիկ, սկսեցին օգնել պապիկին՝ հավաքելու մրգերը: Ա՜խ, նրանց աչքերը, նրանց այդ անմեղ ու անօգնական հայացքը: Այդ ամենը համեմատելի չէր այն երկուսի գոռոզ ու ըմբոստ հայացքների հետ: Գուցե նրանք հիմա վայելում են փողով վաստակած յուրաքանչյուր հաճույք, իսկ խեղճ գյուղացիներն այրվում են տապից և պայքարում մի կտոր հացի համար: Բայց վիճակն այսօր է այսպիսին, ես կպայքարեմ և երբեք հույսս չեմ կորցնի, որ օրերից մի օր գյուղացին վերևից կնայի նրանց՝ մեծատուններին, կնայի նրանց աչքերի մեջ և թեթև ծիծաղելով՝ կօգնի բարձրանալ:
