Հարցազրույց տատիկիս` Արմենուհի Էքսերջյանի հետ

-Մի քիչ պատմիր քո մանկությունից, տատիկ:

-Ես մեր տան ամենափոքրն եմ և միակ աղջիկը: Ինձնից մեծ երեք եղբայր  ունեմ: Մանկուց ինձ տարբերել են որպես աղջիկ` ավելի ուշադիր էին: Երեք տարեկանից գնացել եմ մանկապարտեզ: Գնացել եմ այն մանկապարտեզը, որտեղ հետո գնացել են իմ թոռնիկները և իմ փոքր դուստրը: Մանկապարտեզը իմ հիշողության մեջ շատ լավ է մնացել` իր հանդեսներով, ամառային արձակուրդներին Ծաղկաձորի ճամբար տանելով: Հետո գնացել եմ մեր թաղամասի դպրոցը` Երևանի Գայի անվան դպրոցը: Լավ եմ սովորել, դպրոցից էլ լավ հիշողություններ ունեմ` դրական: Դպրոցը ավարտելուց հետո գնացել եմ Երևանի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի շինարարական ֆակուլտետ: Ավարտել եմ: Այդքան բան, մանկությունը և պատանեկությունը անցկացրել եմ սովորելով:

-Իսկ դու հիշո՞ւմ ես քո տատիկին:

-Իմ տատիկներից մեկը մեզ հետ էր ապրում, իսկ մյուսը` ուրիշ երկրում: Հիշում եմ: Քանի որ իմ ծնողները ժամանակին ներգաղթել են Բուլղարիա, և քառասունվեց  թվին, երբ հայրենադարձություն եղավ, իմ ծնողները եկել են Հայաստան, իսկ մայրիկիս ծնողները  մնացել են Բուլղարիայում: Նրանց հետ հիմնականում նամակագրական էր կապը, և երբեմն գնում էինք հյուր: Դա իմ Արմենուհի տատիկն էր, իսկ մյուս տատիկը ապրում էր մեզ հետ: Շատ լավ տատիկ էր, բարի,  շատ շնորհքով, ամեն ինչ կարողանում էր, համով-համով կերակրում էր: Ես աշխատում եմ շարունակել իրենց ավանդույթները:

-Ինչպիսի՞ն են եղել քո և տատիկիդ հարաբերությունները:

-Ինչպիսին բոլոր տատիկ-թոռնիկների հարաբերությունները:

-Իսկ այդքան տարիներ հետո դու հիմա ինչո՞վ ես նմանվում տատիկիդ:

-Ավելի շատ ես ծնողներիս մեջ եմ նմանություն գտնում: Իմ տատիկ-պապիկի հետ մենք լրիվ ուրիշ սերունդ ենք: Ես ավելի շատ ծնողներիս եմ շարունակում, քիչ հիշողություններ ունեմ: Հիմնականում` հոգատարություն:

-Ինչպիսի՞ զգացումներ ունեիր, երբ առաջին անգամ դարձար տատիկ, և տարբերվո՞ւմ էին այդ զգացումները մյուս անգամներից:

-Որախ էի: Առաջին հերթին դուստրերիս համար, որոնք մայր դարձան, և իմ ցանկությունն էր` օգնել, հենարան լինել իրենց, մեծացնել այդ բալիկներին, պատասխանատվության ինչ որ մաս վերցնել ինձ վրա: Բնականաբար, լավ, դրական, ուրախ:

-Բայց տարբերվո՞ւմ էին այդ զգացումները մյուս անգամներից:

-Չէ, ամեն մեկինն էլ յուրովի նույնն էր. ևս մի փոքրիկ երջանկություն և ուրախություն:

-Ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել քո թոռնիկների հետ:

-Հիմնականում զրուցել, փազլ հավաքել, զբոսնել, ամեն մանկապարտեզ տանել-բերելուց ինչ-որ մի բան պատմել, երգել…

-Ե՞րբ է լինում, որ դու երջանկանում կամ վշտանում ես թոռնիկների համար կամ թոռնիկների պատճառով:

-Ամեն իրենց հաջողության հետ ես երջանկանում եմ, ամեն իրենց վատ արարքից, հիվանդ լինելուց կամ անհաջողությունից տխրում եմ, բայց աշխատում եմ միշտ դրական էմոցիաներով շրջապատեմ իրենց:

-Եվ դու որպես տատիկ ի՞նչ ես մաղթում մյուս տատիկներին:

-Երջանկություն: Թող ամեն տատիկ իր թոռնիկների հաջողություններով ուրախանա և հպարտանա: Իր խնամքի ու չարչարանքի արդյունքը  տեսնի:

Հարցազրույց տատիկիս՝ Գոհարիկ Մկրտչյանի հետ

-Տատ, ասա ինձ խնդրեմ, քո մանկության առաջին երազանքը ո՞րն էր:

-Առաջին երազանքս` դառնալ մանկավարժ, կրթել և դաստիարակել երեխաներին:

-Դրա՞ համար ընտրեցիր մանկավարժի մասնագիտությունը:

-Այո, ես սիրում եմ այդ մասնագիտությունը, երեխաների հետ շփվելու մեծ ցանկություն ունեի: Սովորել եմ մանկավարժական ուսումնարանում:

-Ե՞րբ սկսեցիր աշխատել երեխաների հետ: 

- Մանկապարտեզում դաստիարակչուհի էի աշխատում: Տասը տարի աշխատել եմ:  Երբ նոր էիր ընդունվել աշխատանքի, ինձ շատ էին օգնում փորձառու մանկավարժները: Շատ բան ես նրանցից եմ սովորել, և ընդհանրապես մարդն ավելի շատ փորձ ձեռք է բերում աշխատանքի ընթացքում:

-Աշխատո՞ւմ ես հիմա:

-Ցավոք, ոչ:

-Իսկ կցանկանայի՞ր վերադառնալ քո հին աշխատավայր և զբաղվել մանկավարժությամբ:

-Իհարկե, յուրաքանչյուր մասնագետ ցանկանում է շարունակել իր մասնագիտությամբ զբաղվել, սիրած աշխատանքով:

-Ի՞նչ կցանկանայիր փոխանցել ապագա մանկավարժներին:

-Ես կցանկանայի բոլոր մանկավարժները առաջին հերթին շատ խորաթափանց լինեին, հասկանային երեխաների հոգեբանությունը և մեծ սիրով տրվել աշխատանքին:

Հարցազրույց պատանի երգչուհի Սուսաննա Հունանյանի հետ 

-Սուսաննա, դու Սիսիանում սիրված պատանի երգչուհի ես և տարբերվում ես քո հասակակիցներից հաջողություններովդ: Ե՞րբ սկսեցիր երգել:

-Սկսեցի երգել 2-րդ դասարանում, դպրոցի միջոցառումներին: Այնուհետև 4-րդ դասարանում, երգի ուսուցչուհուս խորհրդով ընդունվեցի երաժշտական դպրոց:

-Կցանկանայի իմանալ, թե ինչ ոճի մեջ ես նախընտրում երգել:

-Ինձ համար ավելի նախընտրելի է էստրադային և ջազային ոճը: Իսկ դու ի՞նչ ոճով ես նախընտրում երգել:

-Ես նախընտրում եմ գրեթե բոլոր ոճերը: Սակայն չմոռանանք, որ ես եմ հարցեր տալիս, և իմ հաջորդ հարցն է. ո՞ր երգչուհին է քո սիրելին:

-Սիրում եմ Լարա Ֆաբիանին: Նրա մեջ ինձ դուր է գալիս հզոր ձայնն ու անթերի տեմբրը…

-Սուսաննա, մասնակցո՞ւմ ես երաժշտական մրցույթների, եթե այո, ապա ո՞ր մրցանակն է քեզ համար ավելի թանկ:

-Դեռ այդքան շատ մրցանակներ չունեմ, և ինձ համար դեռևս ամենակարևոր մրցանակը Art Music մրցույթում գրաված առաջին հորիզոնականն է:

-Լինելով պատանի երգչուհի, դու նաև դպրոցական ես, հետևաբար հարց է ծագում. ընկերական շրջապատում խանգարո՞ւմ է քեզ ճանաչված լինելը, թե՞ ոչ:

-Դա մի քիչ դժվար հարց է, բայց կաշխատեմ պատասխանել: Ես սիրում եմ հավասարություն, կարևորում եմ մարդկանց հետ շփվել հավասարը հավասարի հետ, և ինձ երբեք վեր չեմ դասում իմ ընկերներից: Ճանաչված լինելը ինձ չի խանգարում ընկերական շրջապատում, քանի որ իմ ընկերները ինձ պես պատանիներ են:

-Ինչպե՞ս ես պլանավորում օրդ, թե՞ ինքնաբերաբար ստացվում է ինչպես պատահի:

-Օրս ավելի հետաքրքիր է դառնում, երբ տեղի են ունենում հաճելի պատահականություններ: Այդ իսկ պատճառով, գտնում եմ, որ պատահականության սկզբունքով օրս ավելի բովանդակալից է դառնում:

-Ի՞նչն է քեզ ոգեշնչում:

-Ինձ ոգեշնչում է հանդիսատեսը: Նրանց ներկայությամբ ես ինձ ավելի ինքնավստահ եմ զգում և հավատում եմ իմ ուժերին:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս հասակակիցներիդ, որ իրենց օրն էլ հետաքրքիր անցնի:

-Խորհուրդ կտամ երբեք չդադարել շփվել մարդկանց հետ, չէ՞ որ ընկերական շրջապատում են ծնվում բոլոր անմոռանալի արկածները, որոնք օրն էլ ավելի հետաքրքիր ու հիշարժան են դարձնում: