Սխալ է մտածել, թե մարդիկ իրար սիրելու համար պետք է անպայման ճանաչեն իրար: Հաճախ սերը ծնվում է հեռավորության մեջ, կապելով մարդկանց հոգիները:
Ես ուրախ եմ, որ 21-րդ դարում կա ինտերնետը, այն հնարավորություն է տալիս ինձ կապ պահպանել ընկերներիս հետ` Հրազդանից մինչև Սյունիք, Մալիշկայից` Երևան: Ու չնայած նման հեռավորությանը, ես զգում եմ նրանց իմ կողքին…
Առավոտ էր, ժամը 9:35, ու զարմանալին այն էր, որ ես մինչև այդ ժամը քնած էի: Հանկարծ արթնացա հեռախոսի զանգից: Անծանոթ համար էր, բայց ինձ շատ ծանոթ ձայն լսեցի: Սոնա Թումանյանն էր, նրան ճանաչում եմ շուրջ 10 ամիս 17.am-ից, բայց միայն մրցանակաբաշխության օրը տեսա: Սոնան Մալիշկայից է, իսկ ես, ինչպես գիտեք, Լիճքից: Չնայած նման հեռավորությանը, մենք շատ կապված ենք իրար հետ: Մրցանակաբաշխության օրը ծանոթացա նաև Հասմիկ Գիվարգիզյանի և շատերի հետ: Լավ, չշեղվեմ թեմայից:
Սոնան ասաց.
-Լոլ (նա ինձ այդպես է դիմում), այսօր Դիլիջան էքսկուրսիայի ենք ու արդեն ձեր գյուղի մոտով անցանք: Շատ կուզեի հետ վերադառնալուց քեզ տեսնել:
-Հա, Սոն, կհասնեք գյուղ, կզանգեք՝ դուրս կգամ:
Այսպիսի ուրախ լուր երբևէ չէի լսել, այնքան էի կարոտել նրանց:
Այսպիսի հաճելի ծանոթությունների, լավ ընկերների համար կրկին շնորհակալ եմ «Մանանային»: Այժմ կյանքումս այնքան լավ մարդիկ կան, որ երբեք միայնակ չեմ զգա: Էհ, էլի թեմայից շեղվեցի:
Լավ, Սոնայենք ոնց որ ուզում են հասնել, շարունակեմ…
-Լոլ, Վարդենիսը ձեր գյուղին մո՞տ ա:
-Օֆ, Սոն, չգիտեմ է: Առավոտից սպասում եմ: Աչքս ձեր ճանփին ա, ու չկաք:
-Հա, Լոլ, քիչ մնաց՝ կհասնենք
-Սոն, որ Լիճքի ցուցանակը տեսնես՝ կզանգես, ես տանից դուրս կգամ: Հա, այդտեղ չկանգնեք, մեր տունը էդտեղ չի: Ինձ ճանապարհին կտեսնեք:
Ի դեպ մոռացա ասել, մի քանի օր առաջ ծանոթացա նաև Մալիշկայից նոր թղթակից Աննա Սարգսյանի հետ: Ամեն դեպքում մեր ծանոթությունը ամենաբախտավորն էր, շուտ կհանդիպեմ նաև իրեն:
-Լոլ, արագաչափը անցանք, Լոլ, տեսա քեզ:
Այս խոսքերից հետո իմ առջև հայտնվեց նրանց մեքենան: Սիրտս ուրախությունից պայթում էր, արագ վրա հասան Սոնան ու Հասմիկը, ու այնքան պինդ գրկեցինք իրար, անկեղծ ասած չէի հավատում. միգուցե երազ էր:
Նարեկին էլ տեսա, ու քանի որ նախորդ օրը նրա ծնունդն էր, առիթը բաց չթողեցի, շնորհավորեցի:
Աննային էլ պինդ-պինդ գրկեցի:
-Լոլ, ինքն էլ դասղեկս ա,- ասաց Սոնան:
-Բարև ձեզ, շատ հաճելի է:
Այնքան հուզված էի, որ բարևն էլ մոռացա: Էլի ու էլի գրկեցինք իրար, բայց էլի ու էլի կար գրկելու անհագ ցանկությոն: Լացկան Սոնան էլ լացում էր:
Ես ու Հասմիկը մի փոքր ծիծաղեցինք:
-Է, ես էլ էդպես եմ:
Քանի որ դրսում անձրև էր, ու երեխաներն էլ շտապում էին ժամանակին հասնել Մալիշկա, որոշեցին շարժվել:
Մեր հանդիպումը շատ կարճ տևեց, մի 2 րոպե: Հաջողություն և բարի ճանապարհ մաղթելով վերադարձա տուն: Ինձ այնքան լավ էի զգում և հոգեպես այնքան բավարարված, որ ասելու չէր:
Այնքան ուրախ եմ, որ ունեմ նման լավ ընկերներ: Ու անգամ հեռավորությունը չի խանգարում: Հիմա Հայաստանի քարտեզը պարզապես տեղանքներ չեն, նրա ամեն մի կետը սիրելի է ինձ համար, որովհետև այնտեղ ընկերներ ունեմ…
-Պարո՛ն Գասպարյան, ապրիլի 2-ը ճակատագրական դարձավ հայ ժողովրդի համար: Կհիշե՞ք այդ օրը: