satine sakanyan

Գունազարդ Երևան

Այ թե օր էր՝ այնքան տարբեր գույներ կային, որ կարծես ամբողջ Հանրապետության հրապարակը ողողված լիներ գունազարդ մառախուղով… Դե, իսկ բարձր տրամադրությունն էլ՝ անպակաս:

Վերջերս պարապ մնալու հետևանքով սկսել եմ շատ մտածել, ու այս անագամ մտածելուս թեման ինձ տարել էր երիտասարդության պասիվության ուղղությամբ: Ես էլ այս ամառ մի քիչ պասիվ եմ, և այդ օրն էլ որոշեցի ինձ համար մի հետաքրքրիր զբաղմունք գտնել: Համացանցը երկար ժամանակ փորփրելուց հետո մեկ էլ աչքովս ընկավ «Yerevan Color Run 2017» ծրագրի կամավորների հայտադիմումը: Ժամանակ չկորցրի և արագ լրացրի այն, որովհետև մնացել էր ընդանմենը երեք րոպե դիմելու համար: Մի քանի օր անց, երբ ես արդեն անգամ մոռացել էի այդ ծրագրի մասին, ինձ զանգեցին և տեղեկացրին, որ ես ընտրվել եմ որպես այդ ծրագրի կամավոր: Ուրախացա, որ այս ամառը նույնպես ջերմ ու դրական հիշողություններ կնվիրի ինձ:

Շատ մարդիկ կարծում են, որ «Yerevan Color Run»-ը կապ ունի հնդկական տոնի հետ, և վերջերս, երբ բրոշյուր էի բաժանում, մի պապիկ ինձ ասաց.

-Աղջիկ ջան, որ դու սրանք բաժանում ես, էդ տոնին հավատո՞ւմ ես:

Իսկ ես զարմացած հարցրի.

-Ի՞նչ տոնի եմ հավատում, պապիկ ջան:

-Դե էդ հնդկական տոնին, էլի:

-Պապի ջան, «Yerevan Color Run»-ը ամենաուրախ և զվարթ հինգ կիլոմետրերն են: Սա վազք-զվարճանք է, որը կազմակերպվում է աշխարհի 35 երկրներում, ներառյալ Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն, Ավստրալիան, Բրազիլիան, Կանադան, Չիլին, Չինաստանը: Այն ընդհանրապես կապ չունի հնդկական տոնի հետ:

-Հա՜, ինչ լավ ա, ես էլ ասեցի՝ բացի կինոներ նայելուց՝ հիմա էլ դրանց տոներն եք նշում:

Ըհն, պապիկն էլ ապատեղեկացված էր, հուսով եմ՝ հավատաց ասածներիս:

Երիտասարդների ակտիվությանը վերադառնամ: Այն, որ ասում էի՝ ակտիվ երիտասարդություն չունենք, փոշմանում եմ, սխալ էի, իմ այդ կարծիքը լիովին հերքվեց՝ այդ ծրագրին մասնակցելով: Ինչ երիտասարդություն ունենք՝ աշխույժ, ուրախ, սպորտասեր, թռչող, վազող, հաղթող, մրցող, մի խոսքով՝ մեր երիտասարդների մեջ կյանքը եռում է ամռան տապի հետ միասին: Եթե դրսում 38 աստիճան է, ապա երիտասարդների հոգում՝ 80 աստիճանից բարձր:

Գունազարդ տոն էր Հանրապետության հրապարակում, որը կոչվում է «Գունազարդ վազք 5 կմ», շատերին հայտնի է նաև «Yerevan Color Run 2017»:

Ինչ հետաքրքիր օր էր. նոր մարդկանց հետ ծանոթացա, ովքեր լավ ընկերներ դարձան: Մենք՝ կամավորներս, տարբեր խմբերի էինք բաժանված և ամենքս ունեինք մեր անելիքը: Օրինակ՝ իմ խումբը վերցնում էր մարդկանց իրերը, որպեսզի վազելիս նրանց չխանգարի, և իրերի ապահովությունն էր հսկում: Մյուս խմբերը գույներ, ջուր էին բաժանում:

Ես ինքս սպորտի սիրահար չեմ, բայց այս «Գունազարդ վազքը» սեր է արթնացնում սպորտի, վազքի հանդեպ, խրախուսում առողջ ապրելակերպ: Կարծում եմ, որ այսպիսի ծրագրերը պետք է շատ լինեն: Ինչպես կասեն ծրագրի կազմակերպիչները. «Սա վազք է, որտեղ սպորտային պատրաստվածությունը նշանակություն չունի: Մեր նպատակն է միավորել դրական մարդկանց և երջանկացնել Հայաստանը»:

Այնքան մարդ կար, ու տարիքը կապ չունի, փոքր՝ դեռ նոր քայլող երեխաներից մինչև մեծահասակներ, բոլորը եկել էին մասնակցելու: Երեք տղա և երեք աղջիկ առաջինը հասան վազքուղու ավարտին, և հայտնվեցին լավագույն վեցնյակի մեջ: Նրանք ծրագրի հովանավորների կողմից արժանացան նվերների:

Օրը տոն դարձրին հայտնի դիջեյները, երգիչները, հեքիաթի հերոսները և իրենց ներդրումն ունեցան այդ միջոցառմանը:

Ա՜հ, ամենակարևորն էի մոռանում ասել՝ ծրագիրն ունի բարեգործական նպատակ: Ամեն տարի այն մի ուղղություն է ունենում: Օրինակ՝ 2015թ.-ին միջոցառման մասնակիցների շնորհիվ բարեգործական նպատակների համար գումարը ուղղվել է ծանր առողջական խնդիրներ ունեցող մի փոքրիկի բուժմանը: Իսկ 2016 թվականին բարեգործությունն արվել է Գյումրիի անօթևան ընտանիքների երեխաների համար:

Այս տարի կայացվելու են երկու բարեգործական ծրագրեր: «Yerevan Color Run»-ից ստացված միջոցների մի մասը կուղղվի Street Workout-ի մասնագիտացված մարզահրապարակի կառուցմանը Երևանի կենտրոնում, որտեղ կկարողանան անվճար մարզվել բոլոր այն մարդիկ, ովքեր ցանկանում են զբաղվել սպորտով: Իսկ 2-րդ բարեգործական ծրագիրն աջակցելու է մասշտաբային բարեգործական ծրագրի՝ Թերեզա Մխիթարյանի «Կյանքի ճանապարհ» 34 կմ անվտանգ ճանապարհի կառուցմանը (Իջևան-Բերդ), որը միացնում է Բերդը ամբողջ Հայաստանին:

Վազելն առաջացնում է երջանկության հորմոն, իսկ երբ շուրջդ բազմազան գույներ են, երջանկությունը քառապատկվում է:

syuzanna kharatyan

Կիկոսի մահը

Երբ տանը մենակ ես լինում, ինչ խենթություն ասես, որ մտքովդ չի անցնում:

Մտածում ես, պատկերացնում ու որոշում օր և ժամ, որ իրագործես նպատակդ, հաճախ դու չես որոշում այդ օրը, քանի որ դա տոն է, և ոչ միայն դու ես նշում, այլ քեզ նման հազարավոր մարդիկ։ Այդ օրը, որի մասին մտածում, երազում և պատկերացնում էի, մեր վերջին զանգի օրն է, որը ոչ հեռու ապագայում է՝ ընդամենը 3 տարի հետո (դե, ես մտածում եմ, որ 3 տարին շատ շուտ կանցնի): Արդեն նաև համացանցն էի փորփրել, թե ինչ համազգեստ պետք է հագնենք աղջիկներով և այլն… Բայց այս ամենից զատ պարզվեց, որ իմ դասընկերներն էլ են ամեն օր մտածում վերջին զանգի մասին, ու այդ խենթ միտքը ամառ օրով մեզ հավաքեց իրար գլխի: Սկսվեցին բուռն քննարկումները: Դե, մեր ժամանակներում «իրար գլխի հավաքվելը» հանդիպումը չէր, այլ ֆեյսբուքը և դասարանական զրուցարանը։ Տեսաֆիլմեր էինք միմյանց ուղարկում, քննարկումներ անում։

-Կարանք էս վիդեոն մեր օրինակով անենք:

-ՉԷ՛, դա հարմար չի, էս մեկն ավելի լավն ա:

Նմանատիպ շատ երկխոսություններ ունեցանք։ Դա էլ հերիք չի, սկսվեցին հեռախոսազանգերը: Զանգում էինք հատկապես նրանց, ովքեր այդ պահին օնլայն չէին։ Նրանք էլ միացան մեզ ու սկսվեց նոր մտքերի շարանը:

Հետո խելքի եկանք ու հասկացանք, որ մինչև 2020 թվականը դեռ այնքան ժամանակ կա, որ կհասցնենք մտածել, փորփրել ու իրագործել:

Ու այդպես մի վայրկյանում անհետացան մեր վառ երազանքներն ու մտածմունքները, որոնք կապել էինք մեր վերջին զանգի հետ:

Քարինջի երեկոները

Շոգ ցերեկների դեմ կա հակաթույն՝ ամռան զով, երբեմն ցուրտ երեկոները։ Մենք սովորություն ունենք ամեն երեկո դուրս գալ ու զբոսնել գյուղի մեր թաղամասում, այս անգամ հետներս հեռախոս էինք վերցրել, բայց ոչ երաժշտություն լսելու համար, այլ լուսանկարելու: Հիմա տեսեք այն, ինչ տեսնում ենք մենք ամեն օր։

Ani Ghulinyan

Հոդվածի հետքերով

Ամիսներ առաջ Վահե Ստեփանյանը մի նյութ էր գրել Դեն Բրաունի ու նրա չորս ամենահայտնի գրքերի մասին: Եթե նա իր նյութը այսօր գրած լիներ, ես իրոք «հետ կընկնեի բազկաթոռիս մեջ ու կժպտայի», բայց այն ժամանակ փորփրեցի համացանցն ու էլեկտրոնային տարբերակով հայերեն գտա Դեն Բրաուն անունով քեռու չորս գրքերից միայն մեկը` «Հրեշտակներ և հրեշներ»: Դե, բնականաբար, շատ արագ կարդացվեց, ու մոտ մեկ ամիս ես գրքի ազդեցության տակ էի: Ֆիլմը բավականին զիջում է գրքին, մյուս երկու ֆիլմերի մասին բան չունեմ ասելու, որովհետև չեմ կարդացել դրանց գրքերը, բայց էս մեկը հաստատ հաջողված չէր: Պրոֆեսոր Լենգդոնի դերը Թոմ Հենքսը, ինչ խոսք, լավ է խաղում, բայց ֆիլմից հանված էին որոշ դետալներ, որոնք ֆիլմը ավելի անկանխատեսելի կդարձնեին:

Ամենահաճելին գրքում պատմական փաստերի առկայությունն է: Ինչքան էլ մտածես, որ հեղինակը զարկ է տվել երևակայությանն ու անհավատալի բաներ գրել, պատմական փաստերին չհավատալ չես կարող: Չնայած՝ պիտի խոստովանեմ, որ մի պահ գրքի ամբողջ բովանդակությունն ինձ համար անքննելի ճշմարտություն էր դարձել, կամ, գուցե այդպես է, ո՞վ է գլուխ հանում: Մեկ էլ լատիներեն տերմիններն ու դարձվածքներն են լավը, ու պատմական, մազերը բիզ-բիզ կանգնելու չափ հետաքրքիր փաստերը, մանավանդ՝ կաթոլիկ եկեղեցու մասին: Դե, եթե Վատիկան, ուրեմն՝ ինտրիգներ, գաղտնիքներ ու առասպելներ: Դեն Բրաունը շատ ճիշտ տեղից է բռնել, զարմանալի չէ, որ եկեղեցին այնքան էլ կողմ չէ նրա գրքերի տարածմանը:

hovik vanyan dsex

Շատ լավ ա

-Вы тоже из Армении?
-Нет, из Азербайджана.

Այդ պահին սարսուռ անցավ ամբողջ մարմնովս, ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչու: Խանութում էի, պետք է հագուստ գնեի ինձ համար ու հայտնվել էի ադրբեջանցիների մոտ: Երևի ամուսիններ էին: Հասկացա, որ պետք չէ խառնվել ու փորձեցի ինձ հանգիստ պահել: Մի քանի րոպե անց ամեն ինչ հիանալի էր. կարծես հայերի մոտ լինեի: Դե, առանց հարցնելու, թե որ ջինսն եմ ես հավանում, միանգամից տալիս էին ձեռքս և ուղարկում հանդերձարան: Ամենազարմանալին էլ այն էր, որ հենց դուրս էի գալիս հանդերձարանից, այդ ադրբեջանցի «ձյաձան» ասում էր.

-Շատ լավ ա…

Ամբողջ ընթացքում մտածում էի, որ երկու ժողովուրդների մեջ ընդհանրապես թշնամանք չկա, ինչպես Ժորան էր նշել իր նյութերից մեկում՝ պատերազմ ոչ ոք չի ուզում, ամեն ինչ «վերևներն» են անում:

Հ.Գ. Հենց իրենցից էլ գնեցի ջինսս ու ոչ մի վայրկյան չմտածեցի, որ սխալ եմ արել…

Ani Ghulinyan

Չծխե՛լ

Շատերդ լսած կլինեք հասարակական վայրերում ծխելն արգելելու օրենքի մասին, ու մինչև վեցերորդ գումարման Ազգային ժողովը կհասցներ օրենքը քննարկման դնել, այն բուռն արձագանք գտավ հասարակության մեջ:

Տարբեր առիթներով այս տարի սովորականից ավելի մեծ թվով ծխող մարդկանց հետ ծանոթացա, ու եթե առիթ էր լինում, հարցնում էի, թե ինչ կարծիք ունեն նոր օրենքի մասին: Ծխողների մի մասը դեմ չէր դրան, սեփական իրավունքների ոչ մի ոտնահարում չէր տեսնում, դեռ ավելին՝ մեկն էլ ասաց, որ շուտ պիտի նման օրենք ընդունեին:
Սա գործի լուսավոր կողմն է: Մարդկանց մի խումբ էլ կա, որոնք այն կարծիքին են, որ չարժե չծխողների առողջությանը չվնասելու համար որևէ նեղություն կրել և ծխել հատուկ սահմանված վայրերում:
Ես ինքս ծխախոտի ու ծխողների հանդեպ ոչինչ չունեմ. սեփական օրգանիզմը թունավորելը ամեն մարդու անձնական խնդիրն է, դրանից հաճույք ստանալ կամ չստանալն էլ՝ սեփական իրավունքը, բայց երբ այդ իրավունքը հակասում է մեկ այլ մարդու առողջ ապրելու իրավունքին, դիմացինի մոտ ծխելը նրա հանդեպ դառնում է հանցագործություն:
Ղեկին ծխելն արգելվում է, չէ՞: Բայց մեզանից քանի՞սն են տեսել երթուղային տաքսու վարորդին ծխելիս. երևի բոլորս, իսկ քանի՞սն են բողոքել նրա դեմ մեր առողջությունը վնասելու համար. ոչ ոք:
Նախորդ ամիսներին այս առիթվ շատ կարծիքների էի հանդիպում. մի մասն ասում էր, որ նման փորձ կիրառել են նաև ԱՄՆ-ում, Ռուսաստանում, Եվրոպայում, բայց դրանից ծխողների քանակը չի պակասել, այլ «արգելված պտուղն ավելի քաղցր է» ձևաչափով ավելի է շատացել: Բայց այն փաստը, որ եվրոպական մի շարք երկրներում փողոցով քայլելիս դիմացինդ դեմքիդ չի արտաշնչի այդ թույնը, ավելի հուսադրող է: Նպատակը ոչ թե ծխողների քանակի կրճատումն է, այլ չծխողների առողջության պահպանումը, որովհետև մեկ-մեկ պասիվ ծխողների թոքերն ավելի աղտոտված են, քան հենց ծխողներինը:

Արտագաղթի բանալիներ

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Լուսանկարը՝ Մարատ Սիրունյանի

Զը՜նգ-զը՜նգ…

Է՜հ… Նորից մեր տան փոքրիկ սնդուկն է աղմկում, ավելի ճիշտ՝ աղմկում են դրա մեջ եղած մի խուրձ մեծ ու փոքր բանալիները: Ու քիչ հետո դրանց սվսվացող զնգոցներին ծանր տնքոցով արձագանքում են քիչ հեռվում՝ դրկիցների տան դռներից կախված կողպեքները:

Օրեր, շաբաթներ, ամիսներ, տարիներ առաջ էր՝ նոր կողպեքներն առան, տան դուռ ու երդիկի վրա դրեցին, փակեցին ու վերջին պահին թաց աչքերով բանալիների խուրձը հարևան-բարեկամի կիսաբաց ափի մեջ ամուր սեղմելով գնացին:

-Մեր տանը լավ նայեք…

Ու մեքենայի շարժիչի ձայնը խլացրեց բանալիների առաջին անհույս զրնգոցը, նրա հետ նաև քիչ-քիչ անցյալ դարձող, հետևում թողածի աղերսական կանչը… Անցյալ հայրենիք…

Նրանք գնացին, մեկի ճամպրուկում՝ կարոտ, մյուսինում՝ հավատ ապագայի հանդեպ, երրորդինում՝ անտարբերություն: Եվ ոչ մեկի պայուսակում այդպես էլ տեղ չգտնվեց իր բաժին հայրենիքի համար, ու նրանք դա հուշերի հետ մեզ տվեցին՝ զրնգացող բանալիների տեսքով, որ լավ նայենք, ու որ ամեն հերթական հոգեառ զրնգոցով հիշեցնեն իրենց պատմությունն ու մեր անցյալը, հետո ամեն ավելացող զնգոցի հետ քմծիծաղեն՝ անցյալ հայրենիք…

Ինչո՞ւ գնացին: Որովհետև «երկիրը երկիր չի»: Ե՞րբ կգան: Երբ «երկիրը երկիր դառնա»: Բայց մի՞թե նրանք անցյալում թողած հայրենիքից այս ձայնը երբևէ չեն լսում՝ զը՜նգ-զը՜նգ…

Ի՞նչ է, օտար աղմուկը խլացրե՞լ է ձեզ, թե՞ դուք եք կույր ու խուլ ձևանում, որ վարդապետ Կոմիտասի նման ձեր տեսածից ու լսածից չխենթանաք. մեռնող երկրի ողորմաթասը խմելու փոխարեն, եկեք  ու տեր կանգնեք ձեր բաժին հայրենիքին: Սնդուկից եկող նրանց աղմուկը մեզ չի թողնում քնել…

Զրը՜նգ… Զը՜նգ…

Լուսինն է մեղավոր

Լուսանկարը` Ստելլա Ավետիքյանի

Լուսանկարը` Ստելլա Ավետիքյանի

00:52

Պառկեցի քնելու:

01:10

Ժամը նայեցի, դեռ չի ստացվում քնելս:

«Է՜, ինչքան ժամանակ ա, ինչ նյութ չեմ գրել, բա սենց կլինի՞»,- մտածում եմ ես: Ու բազմաթիվ նյութեր են պտտվում գլխումս:

01:24

Հանկարծ բաց պատուհանիցս ուժեղ լույս ընկավ սենյակս: Մտածեցի՝ մեքենայի լույս է, բայց այդ պահին չգիտակցեցի, որ 7-րդ հարկի տան պատուհանից երբեք մեքենայի լույս չի ընկնի: Լույսի վերաբերյալ մտորումներս տևեցին մի քանի վայրկյան: Գլուխս բարձրացրի բարձից (անկեղծ ասած՝ ալարելով, բայց հետաքրքրությունս ծուլությանս հաղթեց) ու դեպի պատուհանը նայեցի: Տեսնեմ՝ լիալուսինն է: Այնքան մեծ էր, կարծես շատ մոտ լիներ: Լույսն էլ սովորականից ուժեղ էր: Ըհը՜, նյութ կստացվի:

01:30

Ինձ չկորցրի, հեռախոսս հանեցի ու ահագին նկարեցի՝ գիտակցելով, որ վերջում հաստատ մեկն է լավը լինելու:

01:35

Բացեցի Word-ը ու սկսեցի գրել:

Հիմա էլ եմ նայում լուսնին ու արդեն մի քանի ամպերի կույտ ճանապարհել եմ, որոնք գալիս էին, փակում լուսինն ու էլի անցնում:

Գիտե՞ք, առաջին անգամ եմ նրան այսքան գեղեցիկ տեսնում կամ, գուցե, ե՞ս եմ ուրիշ աչքերով նայում:

01:57

Կարծում եմ՝ եթե լուսինը չլիներ, հիմա արդեն քնած կլինեի ու չէի էլ գրի:

Հ. Գ. Վերնագիրը միանգամից մտքիս եկավ այն ժամանակ, երբ հասկացա, որ լույսը հենց լուսնինն է, լիալուսնինը:

Վարդավառը Հարթագյուղում

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Մեր գյուղում՝ Հարթագյուղում, շուտով Վարդավառ է, բոլորիս կողմից շատ սիրված ու սպասված տոներից մեկը: Մեր գյուղում է գտնվում Սուրբ Հովհաննես մատուռը, որն այդ օրը իր շուրջն է հավաքում հարյուրավոր այցելուների ինչպես Հայաստանից, այնպես էլ արտասահմանից: Զբոսաշրջիկները ժամանում են տարբեր վայրերից, իրենց ուխտն են կատարում ու երազանք պահում՝ հուսալով, որ այն կկատարվի: Դրանից հետո սկսվում է ջրելու ու ջրվելու տոնը: Հավաքվում ենք բոլորով ու սկսում ենք ջրոցին: Ջրում ու ջրվում ենք, ուրախանում և տոնի վերածում օրը: Ջրոցին ավարտելուց հետո էլ հյուրերին հրավիրում ենք ճաշելու և փորձելու գյուղի ավանդական ու համեղ ուտեստները:

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Լուսանկարը` Ժաննա Սարգսյանի

Գյուղի հեքիաթային գեղեցկությունը տոնը դարձնում է իդեալական: Հյուրերը հեռանում են մեծ բավականություն ստացած և խոստումով, որ հաջորդ տարի անպայման նորից կայցելեն:

marat sirunyan

Գյուղի նոր կառույցն ու հին դարդերը

Ծանո՞թ եք գյուղական կյանքին, գյուղացու առօրյային: Այն սկսվում ու ավարտվում է աշխատանքով։ Զարմանալի կթվա, բայց գյուղում ապրողները մեծ մասամբ իրենց տաժանակիր աշխատանքը սիրով են անում ու աշխատելուց չեն տրտնջում, մեր մեջ ասած՝ տրտնջալը ոչինչ էլ չի փոխելու․ ոչ իրենց ուսի բեռն է թեթևացնելու, ոչ՝ սրտինը․․․

Իսկ ի՞նչ եք կարծում, ո՞րն է աշխատավորի համար կարևորագույն բաներից մեկը․ իհարկե՝ հանգիստը։ Բայց արի ու տես, որ շատ գյուղական բնակավայրերում չկան այնպիսի կառույցներ, որտեղ գյուղացին կարող է աշխատանքից հետո անցկացնել իր հանգիստը, շփվել համագյուղացիների հետ, մի փոքր ցրվել առօրյա հոգսերից։

Մեր գյուղը՝ Լեռնավանն էլ այդ գյուղերից մեկն էր․ գյուղում չկար ոչ երիտասարդների, և ոչ էլ ծերերի համար նախատեսված ժամանցի որևէ կենտրոն, որտեղ իրենց ազատ ժամանակը կկարողանային անցկացնել գյուղացիները՝ ահել ու ջահել: Այդ ժամանակն անցկացնում էին բաց երկնքի տակ, կամ մի խարխլված վագոն-տնակում, որը ձմռանն այնքան էլ չէր տարբերվում բաց երկնքի տակ գտնվելուց, և որը տարիներ շարունակ համարվում էր գյուղի ժամանցի կենտրոնը։ Կասեք՝ թող լավ եղանակին հավաքվեն, իսկ ես կասեմ, որ լավ եղանակին գյուղացին դաշտից ու հանդից տուն չի գալիս, վատ եղանակին է, որ ստիպված հանգստանում է: Ինչպես հասկացաք, սա մեր համայնքի կարևոր խնդիրներից մեկն էր, որն իր լուծումը ստացավ բոլորովին վերջերս։

Ամիսներ առաջ ԱԺ պատգամավոր Արկադի Համբարձումյանի այցը գյուղ բարի եղավ, և դրա արդյունքում հուլիսի 9-ին տեղի ունեցավ համայնքի նորակառույց Ժամանցի կենտրոնի բացումը, որ կառուցվել էր «Համբարձումյանների ընտանիք» բարեգործական հիմնադրամի միջոցներով։ Գյուղացիները մեծ ոգևորությամբ մասնակցեցին կառույցի բացմանն ու իրենց երախտագիտությունը հայտնեցին բարեգործին: Արդեն թե երիտասարդները, և թե ծերերը կարող են օգտվել այդ կառույցի բարեկեցիկ պայմաններից։ Իհարկե, շնորհակալ գործ էր արվածը, ու դրա շնորհիվ գյուղի խնդիրները մեկով պակասեցին, սակայն ցավոք, դրանով գյուղացու դարդ ու ցավը չվերջացավ, ու դեռ չբուժված շա՜տ ու շատ գանգատներ մնացին, որոնցից որոշների մասին գյուղացիներից մի քանիսը պատմեցին ինձ հետ զրույցում, ինչը նորակառույց ժամանցի կենտրոնի բացման արարողության կադրերի հետ ձեզ եմ ներկայացնում իմ պատրաստած տեսանյութում։

Հուսանք, որ մի օր էլ հերթական հոդվածով կպատմեմ նոր կառուցվող շինությունների ու գյուղացիների իրականացած ցանկությունների մասին։