Աղվերանի մեդիա ճամբար, օր երկրորդ. ֆոտոարշավ

Այսօր անցկացրինք ֆոտոարշավ դեպի Արզական գյուղ: Մտածում էի, որ հետաքրքիր բաներ  չեն լինի,  բայց ենթադրություններս սխալ էին: Գյուղում  քիչ շրջելուց հետո հանդիպեցինք շատ հետաքրքիր և հյուրընկալ մարդկանց, ովքեր մեծ հաճույքով պատմում էին  հետաքրքրաշարժ մարդկանց մասին: Առաջին մարդն, ում այցելեցինք  դարբին Արտակն էր, որը արդեն 25 տարի անընդմեջ աշխատում և զարգացնում է իր կարողությունները դարբնություն  արհեստի մեջ: Դարբին Արտակի գործերը   ոչ միայն ունեն պահանջարկ  մեր տեղական շուկայում, նաև հաճախ արտերկրյա  պատվերներ է ունենում: Չնայած երկար տարիների աշխատանքին՝ նա պատասխանեց, որ երբեք չի հոգնի իր  աշխատանքից:

Հետաքրքիր զրույցից  հետո գյուղացիները մեզ ուղեկցեցին  մի տուն, որը ես նմանացրի թանգարանի: Տանտիրոջ անունը՝ Վալես էր և հենց նա էր այդ գեղեցկության վարպետը: Աննկարագրելի գեղեցկություն ունեցող այդ տունը  երկար տարիների ընթացքում է դարձել այդպես գեղեցիկ: Տունն ամբողջովին  պատված էր խճանկարներով: Չեք հավատա,  բայց նույնիսկ տան ներսում էր ամբողջովին խճանկար: Նա նաև հին իրերի և կենդանիների սիրահար էր: Հմայված այդ գեղեցկությամբ՝ հետաքրքրաշատ օրը շարունակեցինք  ճամբարում:  Օրեցօր մտերմանալով  իմ նոր ընկերների հետ՝ չեմ պատկերացնում, թե ինչպես  կանցնեն այս օրերը և ինչպես կբաժանվենք իրարից: Ամեն ինչ անցնում է ուրախ և հետաքրքիր մթնոլորտում, և հենց դրա շնորհիվ է, որ չենք ձանձրանում, իսկ օրվա վերջում ուժասպառ երանելի քուն ենք մտնում: Մեզ սպասվում են դեռ բազմաթիվ հետաքրքիր արշավներ և ֆիլմերի նկարահանումներ:

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Նյութե՛ր եմ գրելու, լուսանկարելու՛ եմ, ֆիլմե՜ր. սկսում ենք

Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցի անդամներն արդեն սկսել են իրենց ամառային մերդիա ճամբարն Աղվերանում: Դասընթացը կտևի հուլիսի քսանութից մինչև օգոստոսի երեքը, որի ընթացքում մեր երեսունից ավելի թղթակիցներ Հայաստանի տարբեր մարզերից կհասցնեն կատարելագործել իրենց հմտությունները լրագրությունից, լուսանկարչությունից, կինոյից և անիմացիայից: Կենտրոնի դասընթացավարները, մենթորները և կամավորները կօգնեն նրանց գործնականորեն կիրառել իրենց արդեն իսկ ունեցած հմտությունները՝ պատրաստելու ֆիլմեր, լուսանկարելու և նյութեր գրելու: Իրենց փորձով և գործնական խորհուրդներով վարպետության դասեր կվարեն «Մանանա» կենտրոնի կողմից հրավիրված ոլորտի լավագույն լրագրողներ, կինոռեժիսորներ և ֆոտոլրագրողներ:

Եթե հետևում եք մեր կայքին, ապա նկատած կլինեք, որ արդեն մեկ տարուց ավելի է, ինչ կենտրոնը «Երիտասարդների արտահայտման ազատությունը քաղաքացիական լրագրության միջոցով» ծրագրի շրջանակներում դասընթացներ է անցկացնում Հայաստանի տարբեր մարզերի պատանիների համար, որի արդյունքում ստեղծվել է Հայաստանի պատանի թղթակիցների ցանցը և www.17.am-ը՝ շուրջ յոթ հարյուր թղթակիցներով: Ծրագիրը ֆինանսավորվել է Եվրամիության կողմից: Հիմա ամառ է: Մեր թղթակիցներն ունեն շատ ժամանակ և լիքը-լիքը գաղափարներ: Մեդիա ճամբարը հրաշալի հնարավորություն է դրանք իրագործելու համար:

Եթե ձեզ հետաքրքրում է, թե  ինչպես են ստեղծվում մեր նյութերը, ֆիլմերն ու լուսանկարները, ովքեր են մեր թղթակիցները, ինչ են ուզում պատմել ձեզ իրենց նյութերով, ֆիլմերով և ֆոտոպատմություններով, ովքեր են վարպետության դասեր անցկացնելու մեզ համար, ապա հետևեք մեր աղվերանյան մեդիա ճամբարի օրագրին. գուցե հենց այս օրերի ընթացքում կնկարահանենք ձեր ամենասիրելի ֆիլմը, լուսանկարը կամ կգրվի ….

-Շուշա՛ն, նյութ եմ գրել, կնայե՞ս…

Բաչու կայա

Յուրաքանչյուր իրեն հարգող մալիշկեցի իր կյանքում գոնե մի անգամ պետք է բարձրացած լինի Մալիշկային ամենամոտը գտնվող լեռան՝ Բաչու կայայի վրա։

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Անկեղծ ասած՝ ես կոնկրետ չգիտեմ, թե ինչպես է առաջացել այդ անվանումը։ Դե, «կայա» թուրքերենից թարգմանած նշանակում է քար, ժայռ։ Իսկ «Բաչու»-ն կապում են ինչ-որ աղջկա անվան հետ։ Թե ինչո՞ւ, չգիտեմ։

Լուսանկարը` Նարեկ Բաբայանի

Լուսանկարը` Նարեկ Բաբայանի

Բաչու կայա։ Ոմանց համար հասարակ լեռ, իսկ ոմանց համար` ուրախ մանկության գրավական։ Հիշում եմ, թե ինչպես էինք մի քանի տարի առաջ տղերքով գետում լողանալուց հետո բարձրանում լեռը։ Մենք լեռան վրա մեր տեղանուններն ունեինք։ «Դիվան քար»՝  քար, որն ուներ բազմոցի տեսք։ «Սառնարան»՝ երկու ահռելի ժայռերի արանքում ընկած փոքր ճեղք, որտեղ արևը չէր հասնում, ու այնտեղ օդն իրոք սառն էր։

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Հայտնաբերել էինք մի քանի քարանձավ ու օրվա կեսից ավելին անցկացնում էինք այնտեղ, մողեսների ու չղջիկների միջավայրում։ Ճիշտն ասած, նրանք մեզ այնքան էլ չէին հուզում։ Ինչ ուզում՝ անում էինք։ Երբեմն զինվում էինք քարերով ու սկսում չղջիկ որսալ։

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Լուսանկարը` Սերյոժա Բաբոյանի

Զինվել ասելով ի նկատի չունեմ, թե մի քանի քար լցնում էինք գրպաններս ու գնում «հարձակման»։  Դրա կարիքը պարզապես չկար։ Բաչու կայայի վրա ամենուրեք քարեր են։ Քար, քար ու էլի քար։ Քայլում ես քարերի վրայով, հասնում ես քարի, հանգստանում, շրջվում, նայում ես հետևիդ քարերին ու շարունակում ես քայլել դեպի քարերը։

Ուֆ, մանկությունս հիշեցի։ Գնամ տղերքին հավաքեմ ու գնամ մեր քարանձավը, տեսնեմ՝ ինչ կա-չկա։

Լուսանկարը`Ժորա Պետրոսյանի

Չկորցնե՛լ մեր մեջ ապրող երեխային…

Երեկ քայլում էի փողոցով և տեսա երկու փոքրիկ երեխաների, որոնք վազվզում էին խոտերի վրայով, ձեռքերով կպչում հողին, փակում աչքերը և վայելում այդ ակնթարթը, իսկ նրանցից մեկը կանգնել էր խոտերի վրա ու դեմքը ուղղել արևին:  

Նրանց տեսնելով մի պահ նույնիսկ մոռացա, թե որտեղ եմ, և թե ուր եմ գնում: Այնքան հազվագյուտ ու հոգեհարազատ տեսարան էր, որ կարծես մանկությունիցս էր ինձ հյուր եկել: Մի քիչ հետո վերադարձա իրականություն ու սկսեցի մտածել: Ես զգում էի, թե որքան ենք մենք՝ մարդիկս, տարիքի հետ դառնում անտարբեր ամեն հնի ու առհասարակ, ամեն ինչի նկատմամբ: Մենք դեռ ունենք փոխվելու հնարավորություն և ժամանակ, դեռ կարող ենք լինել երեխաների նման մաքուր, անկեղծ և հետաքրքրասեր: Մենք ենք մեր ընտրության տերը և իհարկե մենք  բոլորս էլ համարյա ամեն օր կանգնում ենք  բարդ ընտրության  առաջ: Եվ հենց այդ որոշումներից է կազմված մեր կյանքը: Ոմանք անընդհատ դժգոհում են կյանքից, մյուսները ամեն տեսակի դժվարություները հաղթահարում են ժպիտով և լավատեսորեն տրամադրված, մյուսները հուզվում են, մնացածն էլ ընկճվում և հետ են նահանջում: Բայց ինչքան վատ տրամադրվենք, դժգոհենք, դաժանանանք ու նեղվենք, այնքան դժվար կլինի մեզ և այն մարդկանց համար, ովքեր մեզ սիրում են, մեզանով հպարտանում և առհասարակ բոլոր նրանց համար, ովքեր մեզ շրջապատում են: Կյանքում լինում են պահեր, երբ մահը այքան շատ է օդում, որ կյանքը խեղդվում է: Այդ պատճռով կյանքին պետք է նայել լավատեսորեն, վայելել նրա մատուցած անակնկալները՝  թե լավ, թե վատ, չհիշել տխուր պահերը, հիանալ արևածագով և մայրամուտով, գիշերային երկնքով, լուսնի հմայքով, արևի ջերմությամբ,  ինչպես դա անում են երեխաները: Նրանք այնքա՜ն ամուր են տպվել հիշաղությանս մեջ, որ նրանց էլ երբեք չեմ մոռանա: Եվ միթե մենք՝ մարդիկս չենք կարող ապրել այս պահով՝ թրջվել անձրևի տակ, խաղալ փոքրերի հետ, պառկել ձյան վրա և հրեշտակ պատկերել, ճանապարհորդել և կյանքը զգալ:  Նայել մի փոքրիկի դեմքին, ժպտալ ու պատասխան ժպիտ ստանալ, մեծերին օգնել, մանկության գիրկը ընկնել, առաջին անգամ հրավառություն տեսած երեխայի նման զարմանալ, սիրահարվել, ինքնաթիռ նստել:
Պետք է  փորձել ամեն ինչում տեսնել միայն բարին, լուսավորը և այն ամենալավը, ինչը կյանքը դարձնում է անկրկնելի ու յուրօրինակ: Երևի պետք է աշխարհին նայել երեխաների աչքերով:

milena araqelyan

Համակերպվում ենք

Մտածում եմ, ինչ հեշտ ենք երբեմն համակերպվում ինչ-որ բանի, ինչ-որ մեկի, ինչ-որ երևույթի, լինել-չլինելու հետ: Իսկ ի՞նչ է համակերպվելը: Համակերպվելը սովորելն է, վարժվելը` էդ թվարկածներիս առկայությանը, կամ բացակայությանը: 

Երբ ինչ-որ գիրք ես կարդում, ու մնում են հաշված էջեր,    գիտակցաբար դանդաղ ես կարդում, որ չգա վերջը, որ չհասնես վերջին բառին, նախադասությանը, որ չփակես այն էջը, որն արդեն կարդացվել է ու սպասում է հաջորդ ինչ-որ մեկին, որ կարդա «իրեն»: Բայց սկզբում` հենց վերջացնում ես, նորից ես թերթում գիրքը` համոզվելու համար, որ արդեն ավարտել ես: Դժվար է լինում բաժանվել հարազատ էջերից, որոնք քեզ ավելի լավ  էին հասկանում, քան էդ ընթացքում ինչ-որ մեկը: Օր-օրի դու սովորում ես առանց այդ էջերի ապրել, կարելի է ասել, համակերպվում ես, ու փորձում` ուրիշ գիրք վերցնել ու կարդալ: Բայց չէ, հենց լսում ես էդ գրքի անունը, մեջդ խառնվում է` դեռ չես համակերպվել: Համակերպվում ես ժամանակի ընթացքում, երբ արդեն ոչ մի դետալ` կապված էջերի հետ, քո վրա ազդեցություն չի ունենում:

Մարդիկ էլ գրքերի նման են: Ցանկացած մարդ քեզ համար չկարդացված գիրք է: Դու ծանոթանում ես մեկի հետ, կարդում   իրեն, մտնում իր աշխարհ, խորասուզվում, ապրում ես նրա մտքերով ու հանկարծ գալիս է «վերջացնելու» պահը: Չէ, չես ուզում: Դժվար է շատ: Բայց միայն սկզբում է դժվար: Ամեն ինչի սկիզբն էլ դժվար է լինում: Հետո կսկսես համակերպվել: Կսովորես առանց էդ մեկի գոյության շարունակել ապրել ու կգա ժամանակ, որ կծիծաղես էդ դժվարությունների վրա ուառաջ կնայես: Մի օր էլ նորից կգա ինչ-որ հետաքրքիր էջ ու կստիպի, որ իրեն կարդաս:

Կմահակերպվե՞ս:

Anahit nazaryan

Ամենաթանկ զարդը

Անձրևոտ  շաբաթ  էր:  Ամբողջ  յոթ  օրերը  անձրևել  էր:  Հաջորդ   առավոտյան  որոշեցի  զբոսնել  ու  մենակ  մնալ  մտքերիս  հետ:
Շուրջբոլորը  թաց  էր:  Տանից  դուրս  էին  եկել  շատ  քչերը,  հատկապես  նրանք,  ովքեր  շտապում  էին  աշխատանքի:  Ամենուր  թարմության  բույրն  էր:
Այգին  դատարկ  էր.  հազվադեպ երևույթ  էր:  Քիչ  անց   կրկին  սկսեց  անձրևել (ա՜յ քեզ հաջողություն, անձրևանոց  եմ  վերցրել):   Շարունակելով  ճանապարհս,   նկատեցի  մի  միջին  հասակի  տղամարդու,  ով  հայացքով  անընդհատ  ինչ-որ   մեկի  էր փնտրում  ու  կարծես  թե  բավական  երկար  ժամանակ,  քանի  որ  վերարկուն  ամբողջովին  թաց  էր:
Անձրևը  դադարեց, որոշեցի  մի  փոքր  էլ  մնալ  դրսում:  Դեռ  չէի  հասցրել  անձրևանոցս  փակել,  երբ  մի  աղջիկ ՝ մեծ ու կանաչ  աչքերով,  մոտեցավ,  սկսեց  լացակումած  ձայնով  հարցնել  արդյո՞ք  չեմ  տեսել  իր  ոսկյա  ականջօղը,  վաղո՞ւց   եմ  այդտեղ: Ես  բացասաբար  տարուբերեցի  գլուխս  ու  առաջարկեցի  օգնությունս: Համաձայնվեց:  Պարզվեց  պարուհի  է , ու  հերթական  պարապմունք-մարզումին  գնալուց  է  կորցրել:
Փնտրում  էինք: Ա՜յ  քեզ  զարմանք,  այդ  մարդը  դեռ  կանգնած  սպասում  էր:  Ու  մեկ  էլ  սկսեց  շարժվել  մեզ  ընդառաջ:
-Բա՞ն  եք  կորցրել:
-Ըհը,- ասաց  Կարինեն  ու  սկսեց  լաց  լինել:
Մինչ  ես  փորձում  էի  հանգստացնել,  այդ  մարդը  պարզեց  ձեռքը  ու  երբ  բացեց,  աղջիկը  դադարեց  լաց  լինել, դեռ  ավելին,  սկսեց   ժպտալ:
- Սա՞  ես  կորցրել:  Դե’,  վերցրու,  առանց  այն  էլ  ուշացա  աշխատանքից:  Հա, ու  ուշադիր  եղիր,  հաջորդ  անգամ  միգուցե  այստեղ  էլ  չլինեմ:

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Ճամբարային օրագիր (օր առաջին)

Ահա  վերջապես եկավ հուլիսի 28-ը, ու  գնացինք  Աղվերանի մեդիա ճամբար: Մեդիա ճամբարի առաջին օրն էր:

Ընթրիք, կոնֆերանս դահլիճ, ծանոթություն օրակարգին, որտեղ 17:00-19:30-ի սահմաններում կար ֆիլմերի գաղափարների քննարկում, ինչն անց ենք կացնում ամբողջ «Մանանա» թիմով:
Ու էլի պարոն Արան իր սովորության համաձայն սկսեց խոսել իր հանդարտ խոսելաձևով, ու ամբողջ լսարանում տիրեց լռություն: Տիրեց լռություն, որ լսենք նրա հետաքրքիր ու ասույթներով համեմված ակնարկները:
Ինչպես միշտ, նա ոլորտին վերաբերող գիտելիքները մեզ փոխանցեց մտագրոհի միջոցով՝ հարցեր տալով: Մենք էլ, ոգևորված նրա պատմածներով, փորձում էինք առաջարկել ֆիլմի գաղափարներ:
Էկանք հասանք «դիվան բաշուն»:
Հերթը Կոտայքի թղթակիցներինն էր, քանի որ մենք, այսպես ասած, «տանտերեր» ենք: Որպես տեղանքին լավ ծանոթ մարդիկ՝ պետք է ֆիլմերի գաղափարներ ասեինք:Ու էլի սկսվեց ֆիլմի գաղափարներ առաջարկելը… Բայց, դե ինչ, վերջում գաղափարներից  մնացին քչերը ու գլխիվայր փոփոխված: Հրազդանի թղթակցի առաջարկը սկզբում թատրոնի շենքի մասին էր, որը վերափոխվեց մշակույթի տան գաղափարին և վերջում հանգեցինք հազվագյուտ և ինքնատիպ ոճով նկարչի մասին ֆիլմին:
Իսկ հիմա հերթը աբովյանցիներինն է: Սկզբում ուզում էին քաղաքում առկա երկու եկեղեցիների տարբերությունների մասին ֆիլմ նկարել, հետո դա քննարկման ընթացքում «խոտանվեց», ու հասկացանք, որ չարժե համեմատություն անել, այլ կարելի է նկարել Սբ. Ստեփանոս եկեղեցու հովիվ Տեր Մաշտոցի մասին:
Քիչ անց Նոր Հաճնն էր կապի մեջ: Հա, հա հիշեցի ֆիլմի գաղափարը: Թղթակցի տատը Բաքվի ջարդերի ականատեսն էր, առաջարկ կար նկարել տատին իր հուշերը պատմելիս:Հետո Չարենցավան, ու բոլորը վստահ սպասում էին, որ հրաշալի գաղափարներ ենք լսելու, ու ասեմ, որ այդպես էլ եղավ: Իմացանք Գյումուշի եկեղեցու մասին: Գյուղացիները, չիմանալով, որ եկեղեցին հին և կարևոր կոթող է, իրենց կարեցածի չափով նորոգել էին այն: Հա, ի դեպ, էս եկեղեցու պատմությունը լսելիս ես ակամա ցանկացա այցելել այն:

leyli tadevosyan

Բալքի դյուզն ալ տի ա

Նկատե՞լ եք, թե ժամանակներն ինչպես են փոխում մարդկանց, նույնիսկ ժպիտներն ու դեմքերն են փոխվում… Ասում են` այս ամենը զգալու և հասկանալու համար, որոշ ժամանակ պետք է բացակայես այն վայրից, որտեղ ապրում ես: Ես ունեի այդ «հնարավորությունը»` զգալու և համեմատելու:

Այն, ինչ տեսնում եմ հիմա` մեկ տարի անց…

Նախքան տուն վերադառնալը, ընկերներիցս միշտ լսում էի, որ Հայաստանում պայմաններն ավելի են վատացել, որ մարդիկ ավելի տխուր են, որ խնդիրներն ավելացել են: Լսում էի, բայց նաև մտածում, որ մենք` հայերս, ամեն ինչ չափազանցնելու հակում ունենք: Հիմա եկել եմ Հայաստան ու հասկանում եմ, թե ինչի մասին էին խոսում ընկերներս…Տեսնում եմ, որ մարդիկ չեն փոխվել, բայց անվերջանալի խնդիրները չեն թողնում, որ նրանք ազատ շնչեն ու փոքր-ինչ անհոգ ապրեն…

Օրեր առաջ զրուցում էի ամենամոտ ընկերուհուս հետ ու պատմում, որ հայերի համեմատ, ամերիկացիներն ավելի «բոյով-ջանով» են: Ընկերուհիս, առանց երկար-բարակ մտածելու, ասաց.

-Է~հ , Լի~լ ջան, ըստեղ պրոբլեմները վերևից կսեղմեն մարդկանց, ըդոր համար էլ չեն բոյովնա…

Էդ պահին ուշադրություն չդարձրի նրա ասածին, բայց հետո այդ միտքը դարձավ իմ օրվա դարձվածքը… Երևի նա ճիշտ է, բայց ինչպես ղարաբաղցիներն են ասում` գյուդըմ չըմ…

Մտածում եմ, կամ, ավելի ճիշտ, համոզված եմ, որ խնդիրներ ամեն տեղ էլ կան, ու դրանց պատճառով Հայաստանը լքելը` թողնել-հեռանալը` հարցի լուծում չէ: Սա մե’ր տունն է, մենք էստե’ղ ենք մեզ ՀԱՅ զգում, մեզ էստե’ղ են հավասարը հավասարի աչքով նայում: Բայց մենք չենք սովորել և չենք տիրապետում ամենակարևոր արվեստին… Չենք գնահատում մեր ունեցածը…

Բալքի դյուզն ալ տի ա…

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սպասումներ և ակնկալիքներ

Արդեն 6 ամիս է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Մանանա թիմը եկել էր մեր դպրոց, ներկայացնում էր իրենց ծրագրերը, ես էլ ոգևորվելով իրենց պատմածներից՝ որոշեցի թղթակցել: Մասնակցելով դասընթացներին՝ ես դարձա ավելի անկաշկանդ: Այժմ ես վստահ եմ, որ բոլորի պես ես էլ կարող եմ հետաքրքիր հոդվածներ գրել: Իմանալով, որ ես ընտրվել եմ մեդիա ճամբարին մասնակցելու՝ շատ ուրախացա, թեպետ ճամբարներ չեմ սիրում, բայց այս ճամբարը ինձ համար եղավ բացառություն, քանի որ այստեղ մենք ոչ թե հանգստանում ենք, այլ գիտելիքներ ենք ստանում մեդիա ոլորտից: 

Դեռ առաջին օրն է, բայց ես արդեն ձեռք եմ բերել նոր ընկերներ: Ավելի շատ կցանկանամ գիտելիքներս խորացնել լուսանկարչության ոլորտում, քանի որ այն ինձ ավելի հոգեհարազատ է: Բայց կարծում եմ մյուս ոլորտներներն էլ հետաքրքիր կլինեն, որովհետև սկիզբը խոստումնալից է: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա ընդլայնելու իմ գիտելիքները մեդիա ոլորտում և իհարկե, հաստատել նոր ծանոթություններ:

Նանե Եղիազարյան

***

«Մանանա» կենտրոնի մասին իմացել  եմ դպրոցից: Ինձ ասացին, որ Հրազդան քաղաքում դասընթաց են կազմակերպում: Մեր ուղարկած նյութերի արդյունքում ընտրեցին լավագույններին, և ի ուրախություն ինձ, նրանց շարքում էի նաև ես: Ամեն անգամ հոդվածներս 17.am կայքում տեսնելիս մեծ ուրախություն է պարուրում ինձ: «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցությունը ինձ տվեց շատ ընկերներ: Ես հասկացա, որ ունեմ իմ անձնական կարծիքը, որը կարող եմ ազատ բարձրաձայնել, կարող եմ հանրությանը ներկայացնել ինձ հուզող խնդիրները և նաև ստանալ պատասխաններ: Կենտրոնի կամավորներն ինձ օգնեցին ճիշտ կառուցել իմ խոսքը, ստացա մեծ աջակցություն նրանց կողմից: Մասնակցելով Կոտայքի մարզում կազմակերպված դասընթացին՝  տեղեկացա, որ պատրաստվում են կազմակերպել մեդիա ճամբար: Դե, իհարկե, այդ հնարավորությունը չէի կարող բաց թողնել: Մասնակիցները ընտրվելու էին ակտիվության ցուցանիշից ելնելով, ես էլ ակտիվություն ցուցաբերեցի ու ընդգրկվեցի ճամբարի մասնակիցների շարքում: Ես ընդհանրապես մեդիա ճամբարների չեմ մասնակցել, և սա ինձ համար մեծ հնարավորություն էր ստանալ գիտելիքներ այդ ոլորտից: Դե, հիմա էլ վայելում եմ ճամբարային օրերս: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ է ժուռնալիստիկան, քանի որ ես շատ եմ սիրում գրել և հետագայում շարունակելու եմ այդ ուղղությամբ: Շատ մեծ ակնկալիքներ ունեմ ճամբարից. նախ ձեռք կբերեմ շատ հմտություններ, կմասնակցեմ վարպետության դասերի ոլորտի առաջատարների կողմից:

Կարինե Նահապետյան

***

Առաջ ես ցանկություն ունեի իմ ուղին շարունակել մաթեմատիկայի ասպարեզում, բայց դասընթացներից հետո փոխվեցին իմ պատկերացումները ժուռնալիստիկայի մասին, և ես այժմ ցանկանում եմ իմ ուղին շարունակել այդ գծով: Շատ ուրախացա, երբ իմացա, որ պետք է մասնակցեմ մեդիա ճամբարին, քանի որ  800 հոգուց ընտրվել էի նաև ես: Ինձ ավելի շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչությունը: Լուսանկարչությունը սիրում եմ, քանի որ կարող եմ ընդամենը մեկ կադրով հավերժացնել գեղեցիկ պահերը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ նոր ծանոթություններ և կխորացնեմ գիտելիքներս:

Ռուզաննա Եսայան

***

«Մանանայի» հետ ծանոթացել եմ, երբ «Մանանա» թիմը եկել էր մեր մարզ, հենց մեր դպրոցում էլ հանդիպումն էր: 17.am-ին թղթակցելը ինձ օգնեց ավելի մատչելի արտահայտել մտքերս, չվախենալ կարծիքս արտահայտելուց: Ճամբարին մասնակցելու լուրը ստացա, և ուրախությունս չափազանց մեծ էր ու ինձ հպարտ զգացի: Ինձ շատ հոգեհարազատ են ժուռնալիստիկան և լուսանկարչութունը, քանի որ վաղուց եմ լուսանկարում, իսկ դասընթացների շնորհիվ սկսեցի սիրել ժուռնալիստիկան:DSC_0636 Մեդիա ճամբարի ընթացքում ավելի կզարգացնեմ գիտելիքներս, և խթան կառաջանա, որպեսզի ուսումս շարունակեմ բուհում, ուր ընդունվելու եմ հաջորդ տարի:

 Անի Ավետիսյան

***

Արդեն մեկուկես տարի է, ինչ թղթակցում եմ 17.am-ին: Թղթակցելը ինձ տվեց մեծ փորձ լրագրության մեջ, խոսքս ավելի գեղեցիկ կազմելու հմտություններ: Սա երկրորդ դեպքն է, որ ընտրվել եմ մասնակից մեդիա ճամբարի համար, սակայն առաջինի ժամանակ որոշակի խնդիրների պատճառով չեմ մասնակցել: Մեդիայի բոլոր ոլորտներն էլ ինձ հոգեհարազատ ու հետաքրքիրր են, բայց ամենաշատը՝ լուսանկարչությունը: Ճամբարի ընթացքում ձեռք կբերեմ փորձ ու հմտություններ: 

***
Էլյանորա Բալյան

17.am-ին թղթակցում եմ հուլիսի իննից: «Մանանա» կենտրոնի մասին տեղեկացել եմ ֆեյսբուքից. ընկերներիցս մեկը տարածել էր դասընթացի մասին հրապարակումը: Տեսնելով այն՝ որոշեցի մասնակցել և դառնալ թղթակից: Նախքան «Մանանա» կենտոնի հետ համագործակցելը, ես դեռ գրում էի, իսկ գրածս հոդվածները պահում էի հեռախոսիս մեջ՝ չթողնելով, որ այն կարդան: Ինքս էլ չգիտեի, թե ինչու, երևի կաշկանդվում էի: Իսկ «Մանանայի» հետ համագործակցելուց հետո անհետացավ այդ կաշկանդվածությունը և կարողացա իմ ձայնը լսելի դարձնել: Բացի այդ, «Մանանա» կենտրոնի հետ համագործակցելու շնորհիվ ես կարողացա կատարել լավ ընկերներիցս մեկի՝ ֆուտբոլիստ Աննա Գրիգորյանի մանկության երազանքը, որ ինչ-որ մեկը իրենից հարցազրույց վերցնի: Ինձ պատել էր աննկարագրելի մի զգացողություն, որ կարողացա կատարել նրա երազանքը: Ամառային դպրոցից վերադառնալու ճանապարհին էի, երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հենց իմացա այդ նորությունը, երթուղայինի մեջ սկսեցի ցատկոտել: Ես ավելի շատ նախընտրում եմ լուսանկարչությունը, քանի որ դա իմ երկրորդ մասնագիտությունն է: Մեդիա ճամբարից ակնկալում եմ, որ հոդվածներս կլինեն ավելի արդիական և ընթերցողների շրջանը կընդլայնվի: 

Արման Արշակ-Շահբազյան

***

Երբ իմացա Մանանայի գործունեության մասին, որոշեցի անպայման մասնակցել: Ես հնարավորություն ստացա շփվելու փորձառու մասնագետների հետ, ստանալ նրանցից խորհուրդներ և կատարելագործել իմ հմտությունները: Ես գրադարանում էի, երբ զանգահարեցին ու ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Հուզմունքս և ուրախությունս չկարողացա թաքցնել: Այնքան ոգևորված էի, որ նույնիսկ չէի նկատել, որ բարձր տոնով եմ խոսում հեռախոսով: Նախընտրում եմ կինոյի ոլորտը, քանի որ այն ինձ գրավել է իր բարդությամբ: Մեդիա ճամբարը կօգնի ինձ հարստացնել իմ ունակությունները և գործնական գիտելիքներ ձեռք բերել ֆիլմարտադրության ոլորտում: 

Եվա Խեչոյան

 ***

Պատանի թղթակիցների ցանցի մասին իմացել եմ մեր մոտ կազմակերպված հանդիպման ժամանակ: Առաջին հերթին հմտացա իմ սիրած ոլորտներում, ձեռք բերեցի նոր ընկերներ ու դարձել եմ ավելի մարդամոտ ու առանց բարդույթների: Էլեկտրոնային փոստով ստացա նամակ, որում նշվում էր, որ ընտրվել եմ թեկնածու մեդիա ճամբարին մասնակցելու համար, և եթե ինձ ակտիվ ցուցաբերեմ, կարող եմ մասնակցել Աղվերանում անցկացվելիք ճամբարին: Որոշ ժամանակ անց ստացա ևս մեկ նամակ, որտեղ կար հայտադիմում. պետք է այն լրացնեի: Լրացնելու հաջորդ օրը զանգահարեցին ինձ և ասացին, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Ուրախությունից ընկերոջս՝ Սերյոժի հետ ցատկոտում էինք: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, բայց կցանկանամ իմ գիտելիքները խորացնել լուսանկարչության մեջ: Կծանոթանամ լուսանկարչության գաղտնիքներին և մնացած ոլորտների գաղտնիքներին:

Նարեկ Բաբայան

***
17.am-ին սկսել եմ թղթակցել 2016 թվականի մարտից: Մանանա կենտրոնի մասին իմացել եմ մեր դպրոցում կազմակերպված հանդիպումից: Կենտրոնն օգնեց ինձ ձեռք բերել բազմաթիվ ընկերներ, որոնց հետ մինչ այսօր շփվում եմ: Իմ հոդվածները տարածում գտան և ընթերցվեցին բազմաթիվ մարդկանց կողմից: Երբ իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին, շատ ուրախացա, քանի որ հնարավորություն կունենայի ծանոթանալ տարբեր մարզերի թղթակիցների հետ: Ինձ հետաքրքրում են մեդիայի բոլոր ոլորտները, քանի որ ինձ կարողանում եմ գտնել յուրաքանչյուր ոլորտում: Ճամբարը ինձ հնարավորություն կտա լինել ավելի անկաշկանդ, ինչի շնորհիվ ձեռք կբերեմ բազում նոր ընկերներ:

Դավիթ Ալեքսանյան

 

Հարցազրույցները գրի առան Գայանե Ավագյանը և Ժորա Պետրոսյանը

 

Աղվերանի մեդիա ճամբար. Սկսում ենք աշխատել

-Լուս, հեռախոսդ զանգում ա:

-Ո՞վ ա:

-Երևանի կոդով համար ա:

-Վա՜յ, սպասի էս էրեխեքին լռեցնեմ` գամ,- այդ պահին ես աշխատում էի կամավոր Վայքի բակային ճամբարում:

Հեռախոսը վերցրի և իմացա, որ մասնակցելու եմ մեդիա ճամբարին: Սկսեցի տեղում թռվռալ ու բոլորին ասում էի.

-Էրեխեք, ես հեսա մեդիա ճամբար եմ գնալու:

Անհամբեր սպասում էի ճամբարի սկսվելուն: Ժամերն էի հաշվում: Վերջապես եկավ սպասված օրը: Հավաքվելու էինք Երևանում՝ «Մանանա» կենտրոնում: Զանգելով, հարցնելով մի կերպ գտա շենքը: Ծանոթացանք միմյանց հետ և, մինչ մեր տաքսիները կգային՝ քննարկում էինք մեր անելիքները ճամբարում: Վերջապես հասանք հյուրանոց: Աղվերանում համեմատաբար ավելի ցուրտ էր: Հյուրանոցում տեղավորվելուց ու ճաշելուց հետո հավաքվեցինք քննարկումների սենյակում: Եվս մեկ անգամ ծանոթացանք, որ չմոռանանք միմյանց անունները: Այնուհետև անցանք գործի: Ամեն օր պետք է կազմեինք 5-6 հոգանոց խմբեր, որոնք պատասխանատու կլինեին այդ օրվա «ճամբարային օրագրի» համար: Ես ձեռք բարձրացրի և ստացա հանձնարարությունս: Մենք պետք է լինեինք այդ օրվա «լրագրողները»: Խմբից երկու հոգի հարցազրույցներ պետք է անեին, մի քանի հոգի նաև լուսանկարեին, իսկ մյուսներս՝ հոդվածներ գրեինք:  Մինչ մեր խումբը իր հանձնարարությունն էր ստանում, քննարկումների սրահում արդեն սկսվել էր գաղափարների քննարկումը: Քննարկման ժամանակ խոսեցինք ֆիլմերի ձևի և բովանդակության մասին, պատմեցինք մեզ հուզող հարցերի մասին և քննարկեցինք ֆիլմերի գաղափարները: Երեկոյան՝ ընթրիքից հետո, մեզ անակնկալ էր սպասվում: Անակնկալը 17.am-ի թղթակիցների հատուկ շապիկներն էին: Մեզ բոլորիս շապիկները շատ դուր եկան, սկսեցինք փորձել: Այստեղ գալուց առաջ էլ ես մտածում էի, որ ճամբարը նախատեսված չէ հանգստի կամ ժամանցի համար: Այստեղ մենք աշխատում ենք, գրում ենք: Մեր առօրյան խիտ պլանավորված և հագեցված է: Բայց չնայած այդ խտությանը՝ ինձ շատ է դուր գալիս լինել մեդիա ճամբարում: DSC_0683