Հարցազրույց Հասմիկ Վարդանյանի հետ
-Հասմիկ, ի՞նչ ես ցանկացել դառնալ մանուկ հասակում:
-Ես մանուկ հասակում լսելով, որ գյուղից ինչ–որ մեկը ընդունվում էր լրագրության ֆակուլտետ, ցանկանում էի դառնալ լրագրող: Ինը տարեկանից հաճախել եմ երաժշտական դպրոց` ժողգործիքների քանոնի բաժին: Հետագայում սովորելով և ուսուցչիս խորհուրդներով, որոշեցի 9-րդ դասարանն ավարտել, դուրս գալ ու շարունակել մասնագիտանալ երաժշտության ուղղությամբ, և այդ պատճառով երաժշտական դպրոցում մեկ տարի ավել եմ սովորել:
-Լավ սովորելով` համերգներ ունեցե՞լ ես:
-Այո, բայց դրանք եղել են նեղ շրջանակների համար: Դրանք երաժշտական դպրոցների հաշվետու համերգներն էին: Վերջին դասարանում տեղի է ունեցել իմ մենահամերգը: Համերգ նաև ունեցել ենք Մարտունու մշակույթի պալատում, բայց քանի որ մեր դպրոցը չուներ հովանավորներ, մեծ փառատոների չեմ մասնակցել:
-Կասե՞ս պատճառը, որ այլևս չշարունակեցիր երաժշտությամբ զբաղվել:
-Երբ 6-րդ դասարանում էի `սեպտեմբերի 1-ին գնալով դասի ,իմացա, որ իմ ուսուցչուհին մեկ ամիս կպարապի և կտեղափոխվի Սանկտ Պետերբուրգ` մշտական բնակության: Այդ ժամանակ մեծ հիասթափություն ապրեցի` իմանալով, որ իմ շատ սիրելի ուսուցչուհին չի պարապելու ինձ հետ: Ճիշտ է, այդ մեկ տարին էլ շարունակեցի սովորել, բայց ինչ նպատակներ ունեի երաժշտական բնագավառում, հօդս ցնդեց:
-Եվ, այսպես հիասթափվեցիր, հետո ի՞նչ որոշեցիր անել:
-Ես, անկեղծ ասած, դպրոցում չէի սիրում մաթեմատիկան ու միշտ մտածում էի, որ կընտրեմ այնպիսի մասնագիտություն, որը կապ չունի մաթեմատիկայի հետ:
Երկար փնտրտուքներից հետո ցանկացա դառնալ իրավաբան:
-Այսքան բարդ մարդ լինելով` դու հաստատուն մնացիր քո որոշման մեջ:
-Ոչ: Ինձ թվում էր, որ դա վերջնական ընտրություն է, բայց եկավ մի պահ, և իմ մտքերը կրկին խառնվեցին, և իմ վերջնական ընտրությունը դարձավ բժշկությունը:
-Եվ այսքան դժվար որոնումներից հետո, որոշե՞լ ես, թե որ ճյուղը կընտրես այս բնագավառի, և արդյո՞ք ևս մեկ անգամ կփոխես որոշումդ:
-Բնագավառի ընտրությունը ինձ համար ևս դժվար է, բայց այնուամենայնիվ, ինչ ոլորտ էլ ընտրեմ, կցանկանամ դառնալ լավ մասնագետ և օգնել մարդկանց, տալով նրանց ամենաթանկը`առողջությունը;
-Հասմիկ, հուսով ենք, որ էլ չեք փոխի ձեր մասնագիտական կողմնորոշումը և կդառնաք ձեր գործի իսկական վարպետ:
Ես դարձա Նապոլեոն Բոնապարտը. միանգամից մի քանի գործողություն էի անում՝ մտքումս արտասանում, հաց էի ուտում, մասնակիցների հետ ծանոթանում և youtube-ով վերհիշում բանաստեղծությունս: Իրականում անիմաստ էր, քանի որ այնքան հուզված էի (դե, հասկանում եք՝ մեծ պատասխանատվություն էր ինձ համար), որ մոռացա ընթացքում:
Այս ճամբարի ընթացքում մենք ոչ մի բան չենք «սովորեցնելու» ու պարտադրելու ճամբարի մասնակիցներին, որովհետև «աշխարհի ամենադժվար բանը թռչունին ստիպելն է հավատալ, որ ինքն ազատ է. չէ՞ որ յուրաքանչյուր ճայ ինքը կարող է համոզվել, եթե միայն մի փոքր մարզվի»: Լրագրության, լուսանկարչության և կինոյի պարապմունքները ընդամենը միջոց են, թռիչքի հասարակ մարզում դեպի կատարելություն, որովհետև «երկինքը տեղ չէ և ոչ էլ ժամանակ. երկինքը կատարելության հասնելն է»:
