Դավիթ Ալեքսանյանի բոլոր հրապարակումները

Աշունը գյուղում

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Աշնան թախծոտ արցունքը կաթեց նաև Բաղանիս գյուղի վրա։ Գյուղում աղմկում է գետը, և այդ աղմուկը տարածվում ու խլանում է աշուն հագած Բաղանիսի դատարկ փողոցներում։ Դե, փողոցները դատարկ են, քանի որ ուսանողները գյուղում չեն, տղաների մեծ մասը գտնվում է բանակում, իսկ դպրոցականները ցրտի ու դասերի պատճառով դուրս չեն գալիս տներից:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Նայում եմ պատշգամբից. մի ծերունի՝ ձեռնափայտը ձեռքին, ոտքերը հազիվ քարշ տալով, անցնում էր փողոցը։ Մեծահասակների նույնպես քիչ կտեսնեք փողոցներում:

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Երևի այդ ծերունին էլ գնում էր խանութ՝ ինչ-որ բան գնելու: Երբ արև է լինում, նրանք հավաքվում են Հայրենական մեծ պատերազմում զոհվածների հիշատակին կառուցված հուշարձանի մոտ ու նարդի կամ թղթախաղ են խաղում: Ծերունիները նմանվում են ծերացող բնությանը։

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Արևը, ժլատ առևտրականի նման, շողերը կարծես կշռելով է բաժանում աշխարհին, իսկ երկինքն իր սպիտակ ամպերով հրաժեշտ է ասում հեռացող հավքերին։ Արևի ժլատությունից մրսում է գյուղը, մրսում է նաև այն փոքրիկը, որը կուչ է եկել մոր գրկում։ Անգութ է աշունը։ Հանկարծ քամուց ու անձրևից հոգնած մի տերև ընկավ տետրիս վրա։ «Այս տերևի վերջն էլ սա էր»,- մտածեցի ես։ Ամեն ինչն էլ ունի իր վերջը։

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Լուսանկարը՝ Դավիթ Ավագյանի

Աշունը մտնում է իր խորը հունի մեջ և գյուղի փողոցները լցնում է դեղին ու չորացած տերևներով։ Աշնան մառախլապատ եղանակին թշնամին իրեն համեմատաբար հանգիստ է պահում, չեն լինում կրակոցներ. թշնամու կողմից էլ ոչ մի շարժ չի նկատվում:

davit aleqsanyan

Գիդեմ ոչ՝ ինչ անեմ

Աշնանային հանգիստ երեկոներից մեկն էր։ Ես և ընկերս՝ Արմենը, շրջում էինք մեր Բաղանիս գյուղի փողոցներով ու որոշեցինք գնալ դպրոցի մոտակայքում գտնվող խաղահրապարակը։ Երկուսս էլ սիրում ենք մթության մեջ աննկատ նստել և զրուցել։ Այդ խաղահրապարակը իսկը մեր ուզած տեղն էր։ Մեր մյուս ընկերները գիտեն՝ մեզ որտեղ փնտրել երեկոյան ժամերին։ Մտածում էինք մեր ուսանողական կյանքի մասին: Ընկերս սովորում է 12-րդ դասարանում և մտածելու շատ բան ունի։

-Օ՜ֆ, է, Դավ, գիդեմ ոչ՝ ինչ անեմ։
-Ի՞նչ պահով ես ասըմ։
-Ընդունվելուս, էլի։ Գիդեմ ոչ՝ Երևան տամ, թե Իջևան։
-Դե, եսիմ, դու քու հարմարությանը պիտի նայես, ինձ որ լսես՝ Երևան կտաս, երկու ախպերդ էլ ընդի են սվորըմ։
-Հա, դե ես էլ եմ մին ուզմ ընդի տամ, մին էլ ասըմ եմ՝ Իջևան տամ, համ շուտ-շուտ գեղը կգնամ-կգամ, համ էլ դե Արմանը ընդի ա, էլի։
-Դե, տես, դու գիտես։
-Բա դու որդի՞ տես տալ։
-Ես հաստատ Երևան տեմ տալ։ Համ քեռիանք են ընդի, չորս ամսվա հմար տուն չեմ վարձել, համ էլ՝ ընդի ավելի լավն ա, եսիմ։
-Ասըմ եմ՝ պատկերացնը՞մ ես՝ արդեն ընդի ես, առաջին օրն ա, մարդ չես ճնաչըմ, լսարանի տեղն էլ չգիտես։
-Լավ, դե դու էլ խու չասիր, կգդնես, էլի։
-Բա լավ, ի՞նչ ես ուզում սվորես։
-Դե, ուզում եմ ֆիզկուլտ ինստիտուտի փրկարար բաժին տամ։
-Լավ բան ես մտածել։ Բայց կարա՞ս։
-Հա, կարամ, հայոց լեզու ա պետք՝ կարաս դպրոցից էլ տանես, մեկ էլ վազք ա, բան ա, տենց, էլի։
-Դե, լավ ա։
Անձրևը չթողեց ավարտին հասցնել մեր խոսակցությունը, ու թրջվելով հասցրի մի կերպ ինձ տուն գցել ու գրկել վառարանը։

Առայժմ միայն երազում ենք:

davit aleqsanyan

Վերջացան ամառային արձակուրդները

Բարև բոլորին, ով կարդում է նյութս: Ամբողջ ամառ համարյա տանը չէի լինում, այդ պատճառով չէի գրում: Իսկ ինչո՞ւ համարյա տանը չեմ լինում. ասեմ՝ սարում էի։ Ամբողջ ամառ աշխատում ենք, դրա համար էլ օրերն ենք հաշվում, թե երբ են դասերն սկսվելու:

Այս տարի սեպտեմբերի մեկին շատ անհամբեր էի: Արթնացա ժամը 6-ին՝ չնայած, որ զարթուցիչս ժամը 8-ին էր։ Բայց այդ անհամբերությունն էլ ունի իր պատճառները։ Դեռևս անցած տարվա երկրորդ կիսամյակից մենք դասղեկ չունենք, և ես անհամբեր սպասում էի, որ իմանամ, թե ով է մեր դասղեկը։ Իսկ երկրորդ պատճառն այն է, որ ուսուցչական կազմում փոփոխություններ են եղել, իսկ դա նշանակում է, որ լինելու են նոր դեմքեր, նոր ծանոթություններ։

Ժամը 9-ին հնչեցրին նոր ուսումնական տարվա առաջին զանգը։ Դպրոցի տնօրենը երեխաներին իր ուղերձը հղեց և, ամփոփելով անցած տարվա առաջադիմության արդյունքները՝ գերազանցիկ աշակերտներին գովասանագրեր հանձնեց։ Դրանից հետո եկան երկու զինվորական։ Չգիտեմ՝ ձեզ մոտ կա՞ նման բան, թե՞ ոչ։ Բայց սահմանամերձ գյուղերում շատ ամուր է կապը բանակի հետ: 10, 11, և 12-րդ դասարանի աշակերտներին տարան մի դասասենյակ, որտեղ սպաները պատմեցին մեր բանակի մասին, արդեն երկրորդ անգամ էի լսում։

Իսկ հանդիպումից հետո էլ իմացա, որ այս տարի նախորդ տարիների պես 10 հազար դրամ դժվարությամբ աշխատած գումար չեմ տալու և ասեմ՝ վերցրեք, գրքերիս փողն է, քանի որ սահմանամերձ գոտում ապրող երեխաների համար դասագրքերն այս ուսումնական տարվանից անվճար են դարձել։

Ջա՜ն, էլի դասի ենք։

davit aleqsanyan

Երկու օր հանգիստ

Ամառ է, և սա նորություն չէ, կարծում եմ։ Դե քանի որ ամառ է, ուրեմն պետք է քրտնաջան աշխատել՝ այգին ջրել, կոմպոտ փակել, իսկ տղամարդիկ անասունների համար պետք է խոտ բերեն։ Այս հարցերում մեր ընտանիքը բացառություն չէ։

Արդեն մի քանի օր է, ինչ արթնանում եմ ժամը 6-ին, որ գնամ խոտ հնձելու, կամ ասենք, խոտ հավաքելու։ Բայց չես կարող քեզ համար հեշտ լինելու պատճառով հնձածը միանգամից հավաքել: Պետք է անպայման մեկ օր անցնի հնձելուց հետո, հակառակ դեպքում, համ անասունները լավ չեն ուտի, ու խոտը կփչանա, կամ ասենք, տուկ կապելուց լավ չի կապվի, և անիմաստ փող կծախսվի։ Դրա համար մի օր գնում ենք հնձում, հաջորդ օրը նոր հավաքում։ Մեզ այս պահի դրությամբ հարկավոր է 1300 հատ տուկ,բայց մենք ունենք 300 հատ։ Չնայած դեռ տուկ ենք անում, բայց գյուղի խոտհարքները չեն հերիքի, կհերիքեին, եթե հնձեինք Մեծ հողեր կոչվող հանդամասը։ Ինչո՞ւ չենք հնձում։ Ասեմ։ Բաղանիսի այդ հանդամասը գտնվում է ուղիղ թշնամու դիրքերի առաջ։ Եթե փորձ անես հնձել, կրակահերթերը կուղղվեն քո ուղղությամբ:

Օրեկան հնձվորները հնձում են 2-3 հեկտար խոտհարք։ Ոմանք իրենց ուտելիքը տանում են իրենց հետ, ոմանք գալիս են տուն՝ հաց են ուտում, մի քիչ էլ հանգստանում են ու նորից գնում են հնձի։ Հնձվորները հիմնականում լինում են 25-40 տարեկան տղամարդիկ։ Ոմանք իրենց տեխնիկայով են հունձ անում, ոմանք էլ գերանդիներով։ Կան ընտանիքներ որտեղ տղամարդը արտագնա աշխատանքի է գնացել։ Իրենք Էլ իրենց անասուններին պահելու համար խոտը գնում են կամ բանվորներ են վարձում, որպեսզի բերեն իրենց խոտը։

Հիմա անձրևներ են, և անձրևին չես կարող խոտ հնձել կամ հավաքել, այդ իսկ պատճառով ես այս երկու օր է՝ հանգստանում եմ։

davit aleqsanyan

Արձակուրդներ են, բայց ոչ ինձ համար

Եթե ուշադիր հետևել եք կայքին, նկատած կլինեք, որ մի ամիս է՝ նյութ չեմ գրել։

Հիմա կասեք՝ դասերի ժամանակ անընդհատ գրում էր, բայց հենց արձակուրդները սկսեցին, չգրեց։

Արձակուրդներին ավելի դժվար է ժամանակ գտնելը, քան դասերի ժամանակ։ Հավատացեք, էդպես է: Չէ, ոչ թե քննությունների եմ, կամ ասենք, դրսում ընկերների հետ շփվելն ու գժություններն են խանգարում, կամ թե չէ՝ արդեն սկսել եմ պարապել, այլ գործերը։

Դե, երևի, բոլոր անասնապահներն էլ հասկացան, թե ես ինչ եմ ասում, իսկ ով էլ չհասկացավ՝ ասեմ։ Անասունների խոտը, որ իրենք ուտում են ձմռանը, մարդիկ հիմա են կուտակում. խոտ են հնձում սարերում, հավաքում, կապում այդ խոտը ու տանում տուն, էնտեղ էլ դեռ դասավորել է պետք, որ անձրևից չթրջվի:

Դե ես էլ ամեն օր այս նույն գործերն եմ անում։ Իմ արձակուրդներն սկսվում են հուլիսի քսանից հետո։ Այս նյութն էի հավաքում, մեկ էլ հորեղբայրս զանգեց.

-Դավ, ո՞ւր ես:

- Տանը, ի՞նչ կա որ:

-Դե արի, որ հեսա գնըմ ենք խոտ հնձող:

-Էսա՝ եկա մի 10 րոպեից:

-Լավ:

Լավ, ես գնամ։ Արձակուրդներ են, բայց ոչ ինձ համար։

davit aleqsanyan

Տարօրինակ օր էր

Առավոտյան սպասում էի մորս ձայնին, որ հեսա բարձր ձայնով կասի, որ ելնեմ, հաց ուտեմ ու գնամ անասունները պահելու՝ այսպես ասած, տավարած։ Բայց այդպես էլ ձայնը չլսվեց։ Ինքս ինձ ուրախացա ու նորից քնեցի։ Որոշ ժամանակ անց արթնացա: Մեկ էլ տեսնեմ՝ պապին եկավ մեր տուն։

-Դավիթ ջեն, հացդ կի, որ գաս տնատեղը քոմակ անես, մաքրենք դեննի, որ գնաս տվարած։

-Լավ, պապի, դու գնա, էնա՝ հացս ուտըմ եմ, գամ։

Գնացի օգնեցի, գործը ավարտեցինք ու Էրիկի հետ գնացինք տավարած։ Էս քանի օր է՝ փոքր եղբորս հետ եմ գնում, քանի որ Էրիկը գնում էր դպրոց՝ կոնսուլտացիաների։ Փոքր եղբայրս էլ շատախոս էր, անգամ չէր թողնում մի քիչ քնեմ հանգստանամ։ Աչքերս մի քանի րոպե էր, ինչ փակել էի, որ քնեմ, փայտով խփեց ճակատիս։ Բայց էսօր բախտս բերեց, Էրիկի հետ էի։ Ծառի տակ պառկած պատրաստվում էինք մի քիչ քնել, մեկ էլ նապաստակ տեսանք։ Գիտեինք, որ անհնար է բռնել նրան, բայց մեկ է, վազում էինք նրա հետևից։ Այդ ընթացքում իմ դեմը ելավ աղվեսի մի փոքրիկ ձագ, որին ես տեսել էի աղվեսի բնի մեջ։

Նապաստակի հետևից վազելուց հետո բարձրացանք լեռան գագաթը, որ տեսնենք, թե ուր են անասունները։ Այդ ժամանակ ես նկատեցի Էրկի ոտքին բարձրացող մի կարիճ և անմիջապես սպանեցի նրան։ Տունդարձի ճանապարհին հանդիպեցինք մի օձ, որը նույնպես գնաց այն աշխարհ՝ մեր թեթև ձեռքով։

Բա ինչ, գիտեք Տավուշի լեռներում միայն երփներանգ ծաղիկներ ու կանաչ խո՞տ է:

Ֆուտբոլն իմ սիրած զբաղմունքն է

ruslan aleqsanyanԱյսօր ուզում եմ պատմել իմ հետ տեղի ունեցած դեպքերից մեկի մասին,որը տեղի է ունեցել վերջերս:Ուզում եմ պատմել մեր գյուղի և մնացած գյուղերի միջև տեղի ունեցած ֆուտբոլի մրցումների մասին,որը մինչև հիմա էլ ընթացքի մեջ է:

Երեք օր առաջ մեր գյուղը մրցեց <<Բագրատաշեն>> գյուղի հետ:Այդ խաղում մենք պարտվեցինք 6-0 հաշվով:Բագրատաշեն գյուղի տղաները շատ լավ էին խաղում բացի այդ նաև մենք լավ չխաղացինք,որը դարձավ մեր պարտության պատճառ:

Երկու օր առաջ մենք մեր ուժերը փորձեցինք Նոյեմբերյանի դպրոցի թիմի հետ:Այդ խաղը ավարտվեց 1-0 հաշվով:Մենք տոնեցինք մեր առաջի հաղթանակը:Այդ խաղի ժամանակ մենք շատ կազմակերպված և գեղեցիկ խաղ ցուցադրեցինք և նույնիսկ ունեիք մի քնի իրական պահ որը կարելի էր գոլի վերածել:

Անցած օրը մենք որ ոքի խաղացինք Ոսկեվան գյուղի տղաների հետ:Խաղի ժամանակ մենք հաղթում էինք երկու գնդակի առավելությամբ սակայն խաղը ավարտվեց 4-4 հաշվով:Պատճառը երևի այն էր, որ մենք մի պահ վստահ էինք մեր հաղթանկի վրա և թուլացրեցինք հսկողությունը նրանց հարցակվողներ նկատմամբ:

Չնայած ոչ ոքիին մենք դեռ կարող էինք դուրս գալ եզրափակիչ բայց վերջի հույսը մարեց վերջի խաղի հետ միասին:

Մեզ բաժին էր հասել մի շատ բարդ մրցակից, որը նույնիսկ դարձել էր Հայաստանի չեմպիոն:Մենք խաղացինք Բերթավանի հաետ և պարտվեցինք 6-1 հաշվով և դուրս մնացինք հետագա պայքարից:

Ես շատ եմ սիրում ֆուտբոլը և ինձ առանց նրա չեմ պատկերացնում:

Ռուսլան Ալեքսանյան 15 տ., Տավուշի մարզ, գ. Բաղանիս:

*** davit aleqsanyan Սովորական առավոտ էր։ Ես քայլում էի փողոցով ու մտածում կիսամյակային գրավոր աշխատանքներիս մասին։ Հասա դպրոց ու դեռ դասարան չէի մտել, ընկերս կանչեց թենիս խաղալու։ 

Մեկ էլ մեր ֆիզկուլտուրաի ուսուցիչը եկավ ու ասաց, որ Բերդավանում ֆուտբոլի մրցումներ են կազմակերպում, կուզե՞նք մասնակցել, թե ոչ։ Դե մենք բնականաբար համաձայնվեցինք։

Մի երկու օր հետո ուրախ տրամադրությամբ շարժվում ենք դեպի Բերդավանի ֆուտբոլի խաղադաշտ։ Առաջին խաղը մեզ համար բարդ էր։

Անսովոր խաղադաշտ, անսովոր թիմ, մի խոսքով պարտվեցինք։ Երկրորդ խաղը մեը օգտին դասավորվեց. հաղթանակ տոնեցինք Նոյեմբերյանի հետ խաղում:

Երրորդ խաղը ընթացավ հավասարը հավասարի հետ. ոչ ոքի խաղացինք մեր հարևան Ոսկեվանի հետ։

Չորրորդ խաղից առաջ մենք գիտեինք, որ պարտվելու ենք, քանի որ խաղալու էինք բարձր խաղամակարդակ ունեցող Բերդավանի հետ։

Այդպես էլ եղավ: Մենք պարտվեցինք խոշոր հաշվով։ Բայց մեկ է, մենք ուրախ էինք։

  Դավիթ Ալեքսանյան 15 տ., Տավուշի մարզ, գ Բաղանիս 

davit aleqsanyan

Այս մեկը իսկական էր

Գրում եմ հերթական նյութերիցս մեկը, բայց այս անգամ ոչ թե գաղտնի աշխատասենյակումս՝ սարի վրա, իմ բացատում, այլ անկողնու մեջ պառկած ու տաք թեյով լի բաժակն էլ կողքս։

Որ ճիշտն ասեմ, ես չեմ էլ գնում աշխատասենյակս։ Նախ, նրա համար, որ անձրևներ են, և երկրորդ, խոզ էլ չունենք, որ տանեմ էնտեղ պահելու։ Մի հիվանդություն տարածվեց գյուղում, և մեր խոզերը սատկեցին:

Քանի որ խոսք գնաց անձրևից, ասեմ. այսօր Բաղանիսում լավ անձրև ա եկել։ Այս մեկը իսկական անձրևներից էր։

Իսկական ասելով նկատի ունեմ, որ ամպը էնպես էր գոռում, որ փոքր եղբայրս վախից մտնում էր մահճակալի տակ։

Դասի նստած էինք և լսվեց առաջին կաթկթոցի ձայնը։ Մտքումս ասացի՝ երանի լավ անձրև գա։

Չէ, չէ, անձրև ես այդքան էլ չեմ սիրում։ Ուղղակի նրա համար ասացի, որ չգնանք անասուններին արածեցնելու։ Անասունները պահելուց, երբ անձրև է գալիս, ամենաքիչը կարող ես հիվանդանալ։ Լավ, չեմ ուզում շատ խոսել։ Հետո դրա մասին կպատմեմ անպայման։

Ու այդպես էլ եղավ. էնպիսի անձրև եկավ, որ դպրոցից մինչև հասա տուն, ջուր էի։

Մի կողմից էլ մտածում եմ՝ լավ չեղավ, որ էսքան անձրև եկավ։ Չենք կարողանալու ֆուտբոլ խաղալ։ Հա, մեկ էլ մոռացա ասել. սահմանին ամեն բան հանգիստ է։

Էս մի նյութս էլ մի քիչ կարճ պատմեց Բաղանիսում տիրող իրավիճակի ու եղանակի մասին:

«Սահմանապահ գյուղի պատանիների առօրյան արտացոլելու համար»

Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։ Չեմ կարողանում պատկերացնել, որ այս ամենը ինձ հետ է կատարվում։ Հիմա կհարցնեք՝ ինչ մրցանակ, ինչ է կատարվում։ Ամեն ինչ սկսեմ սկզբից, որ բոլորին պարզ լինի։

Մեկ տարի և մեկ ամիս առաջ էր, երբ նստած էինք ՆԶՊ-ի դասին, ու դուռը բացվեց։ Հենց այդ դռան բացվելուց հետո իմ կյանքը 180 աստիճանի տակ փոխվեց։ Դուռը բացվելուց հետո մտավ դպրոցի տնօրենն ու ասաց, որ մարդիկ են եկել ինչ-որ ծրագիր են ներկայացնում։ Այս ամենը բոլորիդ հետ տեղի ունեցած կլինի։ Ես գնացի այն դասասենյակ, որտեղ այդ մարդիկ էին։ Արեցի նրանց բոլոր ասածներն ու դարձա պատանի թղթակից։ Դե հետագայում մասնակցեցի մեդիա ճամբարի։ Ինչպես արդեն իմացել եք, մի քանի օր առաջ տեղի ունեցավ Հայաստանի պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը, որին մասնակցեցի նաև ես։ Ես մրցանակաբաշխության օրը գնացի նշված վայր՝ Կոմիտասի անվան կամերային տուն, նշված ժամին՝ 14։30։ Հանդիպեցի ճամբարակիցներիս հետ, հիշեցինք այն հիանալի օրերը, որ անց էինք կացրել միասին։ Կարծում էի, որ սա արդեն ամենալավ մրցանակն է՝ հանդիպել տարբեր մարզերի ընկերներիս: Շատ չանցած տրվեց մրցանակաբաշխության մեկնարկը։ Ցուցադրում էին պատանի թղթակիցների նկարահանած դոկումենտալ ֆիլմերից հատվածներ, ամբողջ ծրագրի ընթացքում արած աշխատանքային կադրեր։ Մեկ էլ սկսեցին ցուցադրել այն մասնակիցերի նկարներ ու անունները, ովքեր արժանացել էին հաղթողի կոչման։ Այնտեղ իմ անունն էլ կար։ Հետո լսվեց հաղորդավարի ձայնը, և նա ասաց, որ հատուկ անվանակարգերով մրցանակներ էլ կան։ Այդ ժամանակ ես զրուցում էի Նարեի հետ և անգամ չէի էլ մտածում, որ կարող է իմ անունն էլ այնտեղ լինել։ Հանկարծ լսվեց իմ անունն ու ասացին, որ մրցանակ է հանձնվում «Սահմանապահ գյուղի պատանիների առօրյան արտացոլելու համար» անվանակարգում։ Մինչև հիմա չեմ հավատում, որ մրցանակակիր եմ։

Հ.Գ Շնորհավորում եմ բոլորին։ «Մանանա» թիմ ԴՈՒՔ ամենալավն ԵՔ։

davit aleqsanyan

Ընդամենը 30 մետր

Մեր գյուղի՝ Բաղանիսի, արոտավայրերը ընդամենը 30 մետր հեռավորության վրա են գտնվում ադրբեջանական դիրքերից։ Վազող կամ ուղղակի կանգնած «մեշենների»՝ թիրախների դեր ենք կատարում ես և էրիկը, երբ կովերին տանում ենք արածեցնելու։ Հնարավոր է, որ մի պահ աչքդ թարթես, մյուս պահին արդեն էլ չլինես…

Երկու-երեք օր առաջ էր, երբ գնացինք արոտավայր։ Դրանք չգիտեմ՝ ի՞նչ էին իմացել, ի՞նչ չէին իմացել, բայց անընդհատ կրակում էին։ Մենք էլ թաքնված էինք կովերին հետևում, որ մեզ չնկատեն ու չկրակեն։ Ես այդ օրը այնքան էլ լավ չէի զգում և մեկ ժամ շուտ վերադարձա տուն, իսկ Էրիկը մնաց, որ կովերին բերի։ Իմ գնալուց հետո սկսել են Էրիկի վրա կրակել, մի կերպ հասցրել է թաքնվել։ Երբ երեկոյան մեր տուն եկավ, անընդատ դրա մասին էր պատմում ու ասում էր, որ անգամ չի հասկացել, թե ինչպես է այնքան արագ ջուրն անցել, որ չի թրջվել։

Ընդամենը 30 մետր…