arxiv

Մռայլ մարդիկ

Մեր փողոցը փոքր է, երևի, ոչ թե փողոց է, այլ՝ թաղամաս, որտեղ իրար դեմ դիմաց շարք են կանգնել միանման ու մռայլ շենքերը, որտեղ ապրում են ոչ պակաս մռայլ մարդիկ: Առավոտյան շենքերի բակերը դատարկ են, միայն հատուկենտ մարդիկ են անցնում՝ հորանջելով ու երթուղային տաքսի կանգնեցնելով: Հետո բացվում են կրպակները, որոնք իրար հետևից շարվել են փողոցի երկարությամբ: Լսվում են նաև հաց գնող երեխաների ձայները.

-Սուրիկ պապի, հաց ունե՞ք:

-Ունեմ, քեզ համար ինչպե՞ս չունենամ,- ջերմորեն պատասխանում է Սուրիկ պապին ու մեկնում հացը:

Մի ակնթարթում փողոցը լցվում է աշակերտական պայուսակներ կրող երեխաներով: Շտապող ամբոխի վերջում ճեմում են բարձր դասարանցիները՝ առանց աշակերտական պայուսակների, միայն մի տետրով ու լաքապատ կոշիկներով: Որոշ բարձր դասարանցիներ դպրոց են գնում սեփական մեքենաներով՝ երաժշտությունը բարձր միացրած: Առանց կանոնները պահպանելու՝ նրանք սլանում են ու փողոցն անցնող աղջիկներին ազդանշան տալիս: Փողոցը դատարկվեց, դասերն սկսվեցին:

Միշտ գոգնոցով կոշկակար Արսենը բացում է իր նարնջագույն կրպակը, որն ավելի շատ նարդի խաղալու վայրի է նմանվում:

Կեսօրին դուրս է գալիս գեր Արև տատիկը և մրգեր է վաճառում հենց մայթի վրա: Ժպիտը նրա դեմքից երբեք չի հեռանում, և ամեն անգամ, երբ ինձ տեսնում է, ասում է.

-Բալես, Աստված քեզ պահապան:
Մոռացա նշել, որ մեր թաղում է գտնվում հրշեջ ծառայությունը՝ բարձր շենքերով, հատուկ հրապարակներով և այլն: Նրանց բակը բավականին մեծ է, այդ պատճառով էլ տղաներն այնտեղ են հաճախ ֆուտբոլ խաղում, բայց խաղն ընդհատվում է, երբ լսվում է հրշեջ մեքենայի սուր ազդանշանը: Այդ մեծ կարմիր մեքենաները տագնապահարույց ձայն ունեն: Երբ անցնում են մեր փողոցով, թվում է, թե երկրաշարժ է:

Կեսօրից հետո բակը լցվում է երեխաներով: Ամեն հինգ րոպեն մեկ լսվում է մեր բակի Մանանի ձայնը. «Դաղալ եք, հա՜»: Մեր պատուհանի տակ մի երեխա է կանգնում և անվերջ գոռում՝ մա-մա՜: Ճիշտն ասած, ես այդ երեխայի անունն էլ չգիտեմ:

Ես բակ եմ գնում շանս հետ: Ասեմ նաև, որ շունս շատ բարի է, բայց փոքր-ինչ սարսափելի տեսք ունի: Մենք քայլում ենք փողոցով: Երիտասարդ կինն իր փոքր երեխայի հետ կանգնած է ինձնից հեռու, բայց, միևնույն է, գոռում է.

-Շանդ այն կողմ տար:

Նստարանի վրա նստած տատիկները բամբասում են: Երբ նրանց կողքով անցա, լսեցի. «Մի դու սրա շանը նայիր» բառերը, բայց ուշադրություն չդարձրեցի. վարժվել եմ արդեն: Ի՞նչ կարող եմ անել, եթե մեր հարևանները կենդանիներ չեն սիրում, երևի դա է պատճառը, որ նրանցից շատերն այդպիսի չար դեմք ունեն:

Էլեն Գյուլնազարյան, 13տ., 2003թ.

hovhannes ghulijanyan

Ամառային հանգիստ. հնարավո՞ր է, և որտեղ

Ամառային արձակուրդները սկսվեցին, և բոլորին սկսեց տանջել կարևոր մի հարց. որտե՞ղ կազմակերպել ամառային հանգիստը։ Եկեք մի փոքր վերլուծենք՝ արդյոք Հայաստանո՞ւմ, թե՞ նրա սահմանից դուրս է ճիշտ և նպատակահարմար հանգստանալ։

Հենց սկզբում նշենք, որ Հայաստանի քաղաքացին Հայաստանում հանգստանալով՝ իր ներդրումն է կատարում պետական բյուջեի մեջ, բայց, դե ինչ-ինչ պատճառներով ժողովրդին չի հետաքրքրում պետական բյուջեն։ Գնային տեսանկյունից ևս Հայաստանը ձեռնտու է, քանի որ միջին մակարդակի պայմանների հանգիստը Հայաստանում տասից տասնհինգ հազար դրամի է հասնում, իսկ այլ վայրերում սկսվում է տասնհինգ հազարին գումարած ճանապարհածախսը: Իսկ երբ հանգիստը դառնում է ընտանեկան, երբ մեկ օրվա արժեքը և՛ Հայաստանում, և՛ արտերկրում սկսվում է քառասուն հազարից, հասկանում ենք, որ լիարժեք հանգիստը, որը կտևի տասն օր կամ ավելի, սովորական ապրող հայերի համար դառնում է թանկ հաճույք։

Ինչ վերաբերվում է նրան, թե Հայաստանում քիչ են վայրերը և մարդիկ նորություններ են ուզում, ապա հարցումները ցույց են տալիս, որ հայերից քչերը գիտեն իրենց պատմամշակութային ժառանգության մասին, իսկ դա գալիս է նրանից, որ մարդիկ քիչ են այցելում տեսարժան վայրերը: Այստեղ ևս մեկ հակասություն կա. մարդը կարող է այցելել ինչ-որ վայր, սակայն էքսկուրսավար չունենալու պատճառով տեղեկություններ չստանա։ Օտար երկրում նաև հեշտ է ավելորդ քաշքշուկի մեջ ընկնելը, որն առաջանում է լեզվին վատ տիրապետելուց, մշակույթների տարբերությունից և այլն։

Ամառվա մեկ ամիսը շուտով կանցնի: Չգիտեմ՝ քանիսը կունենան հնարավորություն մեկնելու հանգստի, բայց կուզենայի ձեր կարծիքն էլ իմանալ:

 

arxiv

Ամառային երեկոները զբոսայգում

Դեռ տանն եմ: Հեռախոսը զնգաց: Ընկերուհիս էր զանգողը: Ես նրա հետ մի քիչ չաչանակեցի, ասացի, որ զբոսայգում կհանդիպենք:

Հունիս ամիսն է. իմ սիրած ամիսը, որ ասես հրաշք լինի, երբ արձակուրդները նոր են սկսվում, և երբ ոչ ոք դեռ հանգստի գնացած չի լինում: Հունիսին դասընկերներիս չեմ կարոտում, թեև արձակուրդ է, որովհետև զբոսայգում հանդիպում ենք, հանգիստ, առանց մտածելու դասերի մասին: Քույրս ու եղբայրս պատրաստ են: Հայրիկս այս անգամ մեզ հետ չի գալու (որոշել է տանը մնալ, որ առանց մեր աղմուկի ինչ-որ բան գրի): Մայրս կոշիկները հագավ, ու տանից դուրս եկանք: Բոլորը կարծում են, թե մենք զբոսայգի ենք գնում: Միայն թե ես, հանկարծ ոչ մեկին չասեք, զբոսայգի չեմ գնում: Ես գնում եմ հրաշքին ընդառաջ: Շատ եմ ուրախանում, երբ տեսնում եմ, որ մարդիկ հանգիստ են ու ոչ մի տեղ չեն շտապում: Մի քիչ մութ է այգում, ծառերն էլ բարձր են, կարծես անտառում լինեմ, այն էլ՝ մարդկանցով լի անտառում: Կարելի է այն սպիտակ մազերով տատիկից արևածաղիկ գնել: Իհարկե, նա կպնդի, որ արևածաղիկ գնողները պետք է կշռվեն, ես կկշռվեմ արդեն ծանոթ կշեռքով: Իսկ նա շաբաթվա մեջ 7-րդ անգամ, ամսվա մեջ՝ 30-րդ, նույն՝ բարեհամբույր տոնով կկրկնի իմ քաշը: Ա՜խ, ու՞ր էր, թե աշխարհի բոլոր մարդիկ այդ տատիկի պես բարի լինեին:

Զբոսայգում բոլորը հանգիստ զրուցում են իրենց հոգսերից ու դժվարություններից, երբեմն, նույնիսկ, միմյանց չեն էլ լսում, միայն խոսում են ու, երևի, այդպիսով թեթևանում: Միգուցե միայն ծառերն են նրանց լսում կամ Գետառը, կամ էլ՝ քամին, միևնույն է, թե ով, կարևորն այն է, որ բոլորը հանգիստ, շատ հանգիստ են:

Նանե Սահակյան, 14տ., 2003թ.

DSC_0765

«Իմ իրավունքները եւ ինչպես են դրանք պաշտպանվում» թեմայով էսսեների մրցույթի հաղթողներ

Երկրորդ մրցանակ

Ես ապրել եմ ուզում

Աշխարհում չկան գեղեցիկ և տգեղ երեխաներ, չկան լավ ու վատ երեխաներ, չկա այն, ինչը խանգարում է մարդուն՝ բոլորին տեսնել իրար հավասար. այդ ամենը մենք են ստեղծել, հորինել ու քանդել աշխարհը:

Պատմությունը, որ կպատմեմ ձեզ, իրական է և այնքա՜ն նման աշխարհի շատ ու շատ երեխաների պատմություններին: Այն մեր ձեռքերով քանդած աշխարհի ամենատխուր պատմությունն է: Պատմությունս նրանց մասին է, ովքեր ամենից ավելի ունեն իրավունքների պաշտպանության կարիք, բայց բարձրաձայնել այդ մասին անզոր են: Պատմությանս հերոսն իմ հասակակիցն է, ինձ նման սովորական մի երեխա, որին կյանքն ու մարդիկ թողել են ստվերում և ստվերել նրա բոլոր երազանքները:

Մենք խոսում ենք մեր իրավունքների պաշտպանությունից՝ չգիտակցելով, որ շատ հաճախ ինքներս ենք խախտել մեկ ուրիշի՝ իրեն բոլորի մի մասը զգալու ամենապարզ իրավունքը:

«Իմ անունը Արամ է: Այս տարի ես 17 տարեկան կդառնամ, բայց աշխարհի համարյա բոլոր 17 տարեկան տղաների նման ես չեմ պատրաստվում վերջին զանգին, ո՛չ էլ մեկ տարի հետո բանակ եմ գնալու: Ախր, ես այնպիսին չեմ, ինչպիսին բոլորն են: Այո՛, ես տարբերվում եմ մյուսներից, բայց ես էլ մարդ եմ՝ մեկը՝ բոլորից: Բոլորի նման (ու նույնիսկ՝ մի քիչ ավելի) ես էլ նույն իրավունքներն ունեմ այս երկրի վրա, պիտի՛ ունենամ:

Իմ ծնունդը ծնողներիցս բացի ոչ ոքի չի ուրախացրել: Մարդիկ ուղղակի վախեցել են մոտենալ ու գրկել ինձ, ժպտալ իմ՝ դեռ ոչինչ չգիտակցող աչքերին: Կյանքն ամենասկզբից ինձ համար դաժան կատակ էր պատրաստել. ես դատապարտված էի տեսնելու ծնողներիս և միայն մի քանիսի անկեղծ հայացքները, մյուսները փախցնում էին այն, իսկ նայողների աչքերում էլ միայն խղճահարություն էր: Ա՜խ, եթե կարողանայի կանգնել նրանց դիմաց ու ասել, որ ինձ խղճալ պետք չէ, ես միայն մի քիչ ուշադրության կարիք ունեմ, ուրիշ ոչնչի:

Ես ամենից շատ մյուս երեխաների պես դպրոց գնալ էի ուզում, իսկ ինձ համար կյանքը հատուկ դպրոցի երկար ու դժվար ճանապարհն էր գծել: Բայց ես դրանով էլ երջանիկ եմ. չէ՞ որ ինձ նման շատերն անգամ այդ փոքրիկ հնարավորությունը չունեն. նրանց տեղը կյանքում դեպի փողոց նայող պատուհանն է ու դռան դիմացի այն աթոռակը, որի վրա ես էլ հաճախ եմ նստում: Կյանքում իմ տեղը երևի մի քիչ էլ պատուհանի մոտ է, այնտեղ, որտեղից տեսնում եմ իմ երազանքը՝ դպրոցից տուն դարձող աշակերտներին, գնդակի ուրախ թռիչքը և այն սպիտակ թիթեռնիկին, որի հետևից միայն մտքում վազել կարողացա:

Ես այսպիսին եմ: Եվ ամենաքիչը ես եմ պատասխանատու դրա համար: Ես նման չեմ ձեզ, բայց դուք չեք էլ ուզում հասկանալ, որ դա ոչ թե իմ, այլ Աստծո կամքն է, իսկ ես, ես էլ ձեզ նման մարդ եմ: Գուցե ոչ սովորական, բայց մարդ եմ, երեխա, և գիտեմ, որ դեռ երկար այդ երեխան կապրի իմ մեջ, այնքան, քանի դեռ մյուս երեխաների պես չեմ գտել մանուկ լինելու իմ իրավունքը: Իսկ այդ իրավունքը ես ունեմ, ունեմ աշխարհի բոլոր տասնչորս, տասնհինգ, տասնվեց տարեկան երեխաների նման, նրանց հավասար ու նույնիսկ՝ մի քիչ ավելի: Ես իրավունք ունեմ ինձ լիարժեք մարդ, ձեր՝ մարդկանց մի մասը զգալու, ապրելու… Ես ուզում եմ տեսնել, որ աշխարհում երեխաների միջև աստիճաններ չկան: Չկան վերևում կամ ներքևում գտնվող երեխաներ»:

anush mkrtchyan

Սահմանը՝ մեկ քայլից

Կան բաներ, որոնց մասին լսելն ու իմանալն այլ է, սեփական աչքերով տեսնելը՝ այլ: Կար ժամանակ, երբ սահմանն ինձ համար լոկ աշխարհագրական բաժանման միավոր էր, 6 տառից կազմված մի բառ, մի անորոշ գիծ, որն ինչ-որ բաներ բաժանում է իրարից:

Հասել էի Տավուշ՝ սահման: Դեպի Կողբ գնացող ճանապարհը՝ բացի երկար ու հոգնեցնող լինելուց, նաև շատ խորհրդավոր էր: Առաջին բանը, որ նկատեցի, բարձունքի եկեղեցին էր: Հասկացա. բարձունքին են կառուցել, որ թշնամին տեսնի, լավ տեսնի:

Ճանապարհով իջնելիս ես շարունակ սահմանն էի փնտրում, կամ գոնե դրա պես մի բան: Իմ պատկերացմամբ այն սպիտակ մի գիծ պետք է լիներ, բայց չգտա: Ինքս իմ մեջ լեռների վրայով մի սահման գծեցի, երևի իրականին նման:

Շատ լքված տներ տեսա: Դատարկված շենքերն ասես պատմում էին կրակոցների ձայներից, կարծես պատերն իրենց մեջ էին առել դրանց ցավն ու լուռ խոնարհվել:

Բաղանիսի կողքով անցանք: Հիշեցի Դավոյի «գաղտնի աշխատասենյակը», հիշեցի, թե ոնց էին Սերոժենք ստիպված շորերով քնում, Սերինեի լայն ժպիտը հիշեցի, ու թե ոնց էր պատմում կրակոցների մասին…

Գյուղ իջնելիս ժպտացող շատ դեմքեր տեսա: Թերևս ուժ տվող էին այդ հայացքները:

Սահմանն արդեն 6 տառանոց բառ չէր: Սահմանը դեռ չլքված տների մարդիկ են, նրանց ժպիտներն են, բարձունքի եկեղեցին է, չերևացող սպիտակ գիծը, անքուն զինվորը:

Հ.Գ. Հիմա սահմանին ապրող մեր բոլոր թղթակիցներին ուզում եմ գրկել, ներողություն խնդրել, որ ես այստեղ եմ, իսկ նրանց վրա դեռ կրակում են: Պի՛նդ կացեք: Ես ամբողջ սրտով շնորհակալ եմ ձեզ:

Artyom Avetisyan

Հնչյուններ Լիճքից

Իմ գյուղը՝ Լիճքը, բացի թարմ ու գրավիչ գեղեցիկ բնությունից, աշխատասեր գյուղացիներից, կենսուրախ ու ժպտադեմ մանուկներից, տարբերվում է նաև իր իր բարբառային քաղցրությամբ, խոսելաձևի հատկանիշներով ու յուրահատկություններով:

Նախ ասեմ, որ գյուղս սկզբից կոչվել է Եղեգնագեղ, Եղեգնագյուղ, այնուհետև՝ Գյոլ, Գել, Գյոլ- Քենդ, իսկ 1946 թվականից անվանվել է Լիճք: Լիճքեցիները այնքան միասնական, համախմբված և «պաշտպանող ու պաշտպանվող» ժողովուրդ են եղել, որ ստացել են «արյունախում» մականունը:

Լիճքի բարբառը սերում է Ալաշկերտի բարբառից, քանի որ մեր նախնիները գաղթել են հենց Ալաշկերտից և հարակից վայրերից, իսկ դրա մասին ես արդեն պատմել եմ: Դե ինչ, ձեզ եմ ներկայացնում Լիճքի բարբառային բառերից՝ իրենց բացատրություններով:

Ասրցնել- արգելափակել

Ակռկել- լռել

Բիար- անմշակ հող

Բեխաբար- անտեղյակ

Գռշտել- հրել

Գուփ- փոս

Դխիրել- անկանոն դասավորել

Դեմուդարձ ընկնել- կարոտ զգալ

Եքա- շատ

Երես-բերես- դեմ առ դեմ

Զեբուն- նիհար

Զըխըթել- ուտել (ասում են բարկացած ժամանակ, կոպիտ բառ է, oրինակ՝ գնա հազ զըխըթի- գնա հաց կեր)

Էտմլա- այդպես

Ընոկի- այդ պատճառով

Ըռութ- առվի կամ գետակի բերան

Թալվա- գոմ

Թփխուկ- նստած (ասում են զայրացած ժամանակ)

Ժժնուկ- խառնված

Ժուռընկան- ոչ գործունյա մարդ

Իդահախ- այս անգամ

Իստըկել- մաքրել

Լավոթել- խայտառակել

Լղջուկ- ճզմած

Խստու- դիտմամբ

Խիբիլիկ- փոքր

Ծակռտուկ- ծակծկված

Ծմըռտկալ- ձգվել

Կակխնալ- փափկել

Հելուգ- դուրս եկած

Հուշիգ- կամաց

Ղուվաթ- ուժ, կարողություն

Ճոռթուգ- լոճած

Ճոռբերան- բերանը ծուռ

Մամշել- բորբոսնել

Մռփել- քնել

Նըղնըղել- սրբել

Նեմռուտ- գոռոզ

Շաղթա- ցրտահարում

Չուֆթել- հարվածել (սովորաբար՝ կենդանիները)

Չռպադան- լեզվանի

Պասմա- փռած գոմաղբ

Պլպլուն- փայլփլուն

Ջաղդա- ճամփա

Ջալագնդուկ- տրորված

Ռանչպար- հողագործ

Ռըկուկ- վրդովված

Սոլեր- կոշիկ

Սաբախտան- առավոտ

Տուզախ- ձկնորսական ցանց

Ցլացի- սահեցի

Ցան- չորացրած գոմաղբ

Ուրանք- իրենք

Ուրին-ուրին- ինքնիրեն

Փլստալ- ոտքը սահել

Քեփլտալ- սայթաքել

Օզրուգ- ծռված

Օռփեվերի- այրի կին

Ֆռռալ- զբոսնել

Ֆտսել- շոգել

Բառերի մեծ մասը չեն արտասանվում այնպես, ինչպես գրված են: Ը, հ, ու և այլ տառերով սկսվող բառերն արտասանելիս դրանք փոխվում են այլ հնչյունների, որոնք ընդհանրապես գոյություն չունեն այբուբենում, բայց հնչում ու ապրում են լիճքեցու հոգում:

ruzanna gevorgyan1

Հանգիստը և անհանգիստը

Արդեն մեկնարկել են ամառային արձակուրդները: Երեք ինքնաթիռի արագությամբ սլացող ամիսներ, որոնք յուրաքանչյուր երեխա փորձում է այնպես ապրել, որ որոշ օրեր հետո հիշվող լինեն:

Օրինակ, գյուղացի երեխան իր հանգիստը ուրիշ կերպ է պատկերացնում, իսկ քաղաքի երեխան՝ միգուցե ուրիշ:
Ինձ ու իմ հասակակիցների համար ամառային արձակուրդը միշտ հիշվում են բակային խաղերով:
Մենք ցերեկային ժամերին՝ 2-ից մինչև ժամը 6-ը, արևի ճառագայթներից պատճառով տանն ենք մնում և զբաղվում ենք տնային գործերով կամ դպրոցում հանձնարարված գրքերն ենք կարդում:
Իսկ արդեն երեկոյան ժամերին բակի երեխաներով հավաքվում և սկսում ենք խաղալ բակային խաղեր՝ «այգեպանից» մինչև «գործնագործ», բռնոցից մինչև ֆուտբոլ:
Գյուղի երեխաների, մասնավորապես տղաների ամառային հանգիստը շատ հարաբերական է: Տղաներից շատերի հայրերը Հայաստանում չեն, ու տան ամբողջ հոգսը նրանց ուսերին է. հողամաս ցանել, սրսկել, ջրել և այլն: Նրանցից շատերն էլ ստիպված աշխատանքի են ընդունվում, որպեսզի թեթևացնեն իրենց տան հոգսը:
Ու այսպես է անցնում գյուղի երեխայի ամառային արձակուրդը՝ հանգիստը և անհանգիստը:

hovik vanyan dsex

Սիրում ա, չի սիրում

 

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Լուսանկարը՝ Հովիկ Վանյանի

Անձրևի կաթիլների ծանրությունից վար խոնարհված խոտերը վերջապես կարողացան հանգիստ շունչ քաշել արևի առաջին ճառագայթների հետ: Մեր տնից դաշտ տանող փոքրիկ արահետն արդեն չորանում էր: Արահետից այն կողմ մի հեքիաթային աշխարհ էր բացվում` իր գույնզգույն դաշտերով ու զմրուխտապատ անտառներով: Ով եղել է Դսեղում, կպատկերացնի: Երիցուկի ճերմակ երանգը պատել էր ամբողջ դաշտը, իսկ անտառից լսվող թռչունների հաճելի ձայնի տակ կարելի էր խոր քուն մտնել: Հանկարծ, քամու հետ խշխշացող խոտերի միջից երևաց մեր թաղի հավերին գողացող թմբլիկ աղվեսը, որն ինձ տեսնելով անմիջապես փախավ…

Մի քանի ժամ ամբողջ դաշտով թափառելուց հետո ` մի փունջ դաշտային ծաղիկ հավաքած, նստեցի մի միայնակ երիցուկի մոտ, որն ասես ինչ-որ բան էր ցանկանում ինձ ասել…

-Սիրում ա, չի սիրում, սիրում ա …

Արդեն երիցուկի վերջին թերթիկն էր մնացել պոկելու:

-Սիրում ա:

Զգացի` ինչպես են աչքերս փայլում, ու հասկացա, որ դաշտ տանող արահետը, ճերմակ երիցուկները, աղվեսը, քամին և այլն, դրանք բոլորը նշաններ էին, որպեսզի հասնեմ այդ միայնակ երիցուկին ու նրա վերջին թերթիկն ինձ ասի.

-Սիրում ա…

arxiv

Կրտսեր եղբայրս

Մենք երկու երեխա էինք` ես և քույրիկս: Մեզ համար ուրախ և անհոգ ապրում էինք. ուտում, խաղում, քնում: Հավանաբար դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրերն էին: Այն լուրը, որ ընտանիքում նոր անդամ պիտի հայտնվի, ինձ ուրախացրեց. նոր խաղընկեր կամ, ավելի ճիշտ, նոր խաղալիք: Ես արդեն գիտեի, որ իմ ապերիկի անունը Ստեփան է լինելու:

Եղբորս ծնվելու օրերին մենք տատիկիս տանն էինք ապրում: Չեմ հիշում` իրո՞ք այդպես էր, թե՞ ես եմ հնարել, բայց ամեն օր գնում էինք հիվանդանոց և պարանով ուտելիքը բարձրացնում վերև` մայրիկիս մոտ:

Վերջապես եկավ այնքան սպասված օրը: Մայրիկս ու եղբայրս տուն էին վերադառնալու: Ճիշտն ասած, ես մի քիչ հիասթափված էի: Եղբայրս սև էր, ճղճղան ու լացկան: Ճիշտ է, տուն բերելուց հետո սպիտակեց, բայց մյուս երկու հատկությունները դեռ մեջը կան:

-Մամ, ինչո՞ւ է լացում,- միամտորեն հարցրեցի ես:

-Ափսոսում է այս աշխարհը գալու համար,- պատասխանեց մայրիկս:

-Դե արի հետ տանենք, որ չի ուզում,- առաջարկեցի ես, բայց ոչ ոք չլսեց, քանի որ բոլորը զբաղված էին նորածնով:

Ես շրթունքներս ուռեցրած նստեցի մի անկյունում` սպասելով, որ որևէ մեկը կգա ինձ մխիթարելու: Սակայն ինձ վրա ուշադրություն դարձրեց միայն քույրս, բայց նա հաշվի մեջ չէր, քանի որ ընդամենը երկու տարեկան էր:

-Աղղղղ, ղղ…,- բազմոցի վրա պառկած` փոքրիկ ոտքերն ու ձեռքերը շարժելով ղունղունում էր եղբայրս:

-Զիբիլ,- բարկացած վրա բերեցի ես:

Քույրս երևի կիսում էր իմ զայրույթը, քանի որ մի անգամ ինձ օգնեց «մահափորձ» կատարել եղբորս դեմ: Մենք նրան դրել էինք գետնին և բարձերը լցրել վրան: Եվ եթե մայրիկս ժամանակին չհասներ, ապա այժմ աշխարհում մի տղա պակաս կլիներ:

Չգիտեմ, թե ինչքան շարունակվեց իմ և եղբորս «հակամարտությունը», բայց օրերից մի օր հասկացա, որ շատ եմ սիրում այդ կամակոր, չարաճճի փոքրիկ արարածին: Ու արդեն մայրիկիս խնդրում էի.

-Մամ, տուր մի քիչ էլ ես գրկեմ ապերիկին:

Մայրիկս տալիս էր բարուրը ու տակից բռնում:

-Մամ, թո՛ղ, չեմ գցի,- դժգոհում էի ես:

Ես միանգամից չհասկացա, բայց հիմա արդեն գիտեմ, որ եղբորս ծնվելու հետ մեր տուն է մտել ոչ միայն ուրախությունը, այլ նաև այն անխուսափելին, որը կոչվում է հասունացում:

Լուսինե Հակոբյան 14տ., 2004թ.

Լուսավոր սահման

Երբևէ լսածս ամենալուսավոր, բարի ու հետաքրքիր նախաձեռնություններից մեկը՝ «Լուսավոր սահման»։ Նախաձեռնությանը հետևում եմ դեռ ամենասկզբից և ուղղակի համոզված էի, որ այն երկար կյանք կունենա ու շարունակական բնույթ կկրի, որովհետև մարդիկ անում են շատ կարևոր ու լավ մի բան։ Կանգնում են սահմանամերձ գյուղերում ապրող գյուղացիների կողքին, նրանց օգնության ձեռք մեկնում ՝ընտրելով ամենաարդյունավետ միջոցն ու այն երկարատև դարձնելով։ Նվիրում են «լույս»։ Հետաքրքիր է, չէ՞, լույս են նվիրում։ Դե եթե հաշվի առնենք, որ լամպը հենց լույսն է, ուրեմն իրոք՝ լույս են նվիրում։ Բազմաթիվ կամավորների ու նույնիսկ օտարերկրացիների գրեթե ոչինչ չի խանգարում «լույսը» հասցնել սահման։ Ո՛չ վատ եղանակը, և ո՛չ էլ վթարը։ Հենց դա էր պատճառը, որ այդպիսի հետաքրքրությամբ էի լցված այս ծրագրի հանդեպ։

Վերջերս մի շատ հետաքրքիր զրույց ունեցա «Լուսավոր սահման» նախաձեռնության համակարգող, «Երիտասարդ ինժեներների ասոցացիա» հասարակական կազմակերպության նախագահ Հովհաննես Կարապետյանի հետ, ով ավելի մանրամասն պատմեց նախաձեռնության մասին։

-Ո՞րն է «Լուսավոր սահման» նախաձեռնության նպատակը:

-Ծրագրի նպատակն է՝ մեղմել սահմանամերձ բնակավայրերի բնակիչների էլեկտրաէներգիայի ծախսը` ամեն ընտանիքի նվիրելով հինգ լուսադիոդային լամպ, հինգ հատ, որովհետև լամպերն ամենաօգտագործվող տեղերում տեղադրելով, մարդը զգալի խնայողություն կնկատի ու հետագայում, ցանկության դեպքում, արդեն կարող է ինքն իր միջոցներով փոխարինել լամպերն ու այդ խնայողությունները ծախսել այլ նպատակների վրա։ Ասեմ, որ բոլոր լամպերն ունեն երեք տարվա երաշխիքային սպասարկում: Լամպերը մատակարարներից գնելու դեպքում պատահականության սկզբունքով վերցվում են մի քանիսն ու ստուգաչափվում, որպեսզի տեսնենք, թե տուփի վրա առկա տվյալները արդյո՞ք համապատասխանում են իրականությանը։ Բացի այդ, այն մատակարարները, որոնք համապատասխանում են մեր տեխնիկական չափանիշներին, կարող են գնային առաջարկ տալ և մասնակցել մրցույթին։ Այսինքն, մշակվել են մինիմալ չափանիշներ լուսադիոդային լամպերի գնման համար, որոնցից ցածր չափանիշների դեպքում գնելն ուղղակի նպատակահարմար չի։

-Ինչպե՞ս ծնվեց գաղափարը, ու՞մ առաջարկով:

-«Լուսավոր սահման» բարեգործական նախաձեռնության միտքն առաջացել է էլեկտրաէներգիայի սակագնի թանկացումների հետևանքով, որպեսզի փորձենք ձեռնարկել քայլեր, որոնք կմեղմեն հատկապես թիրախային համարվող սահմանամերձ համայնքներում ապրող բնակիչների վիճակը։ Գաղափարը Էներգետիկ ենթակառուցվածքների և բնական պաշարների փոխնախարար Հայկ Հարությունյանինն էր։

-Ովքե՞ր և ինչ կազմակերպություններ են իրականացնում նախաձեռնությունը։

-Տարբեր հանդիպումների ընթացքում քննարկել ենք գաղափարը, և մի քանի կազմակերպություններ միանալով պարոն Հարությունյանի կոչին՝ այսօր «Լուսավոր սահման» բարեգործական նախաձեռնությունն իրականացնում են «Երիտասարդ ինժեներների ասոցացիա» ՀԿ-ն, «Շտիգեն» արևային էներգիայի և էներգաարդյունավետ տեխնոլոգիաների կազմակերպությունը և «Սահման» ՀԿ-ն։

-Ե՞րբ տրվեց ծրագրի պաշտոնական մեկնարկը։

-Ծրագրի պաշտոնական մեկնարկը տրվել է 2016 թվականի նոյեմբերի 9-ին, դեկտեմբերի 10-ին լուսադիոդացվել է առաջին գյուղը՝ Տավուշի մարզի Ներքին Կարմիրաղբյուրը։ Ու դրանով էլ սկսեց նախաձեռնությունը շարունակական բնույթ կրել։ Արդեն Հայաստանի Հանրապետությունում լուսադիոդացվել են տասը սահմանամերձ համայնքներ ու գյուղեր, իսկ երկուսն էլ Արցախում՝ Թալիշն ու Մադաղիսը։

-Ովքե՞ր են սովորաբար լինում ծրագրի մասնակիցները։

-Ծրագրի մասնակիցները երեք կառույցների աշխատակիցներն են, մեզ աջակցում է Էներգետիկ ենթակառուցվածքների ու բնական պաշարների նախարարությունը, բազմաթիվ ընկերություններ, ունենք ֆինանսական աջակիցներ, կամավորներ, ովքեր գալիս են մեզ հետ գյուղ։ «Լուսավոր սահման» նախագծի պայմաններում յուրաքանչյուրը փորձում է օգնել ինչով կարող է. տրանսպորտի հարցերով, կայքի սպասարկմամբ, նյութերով, ֆոտոներով, ֆինանսական աջակցությամբ։ Ֆինանսական աջակցությունը հիմնականում ստանում ենք նվիրատվություններից, որոնք կատարվում են առցանց տարբերակներով, վճարային տերմինալներով։

-Ինչպիսի՞ն է լինում սովորաբար գյուղացիների առաջին ռեակցիան, երբ իմանում են անցկացվող ծրագրի մասին։

-Մինչև գյուղ գնալը մենք տվյալներ ենք հավաքում, որպեսզի գործող տնային տնտեսություններին աջակցենք: Այսինքն, այն տնային տնտեսությունները, որոնք տարին մի անգամ են այնտեղ բնակվում, իրենք չեն ստանում, քանի որ մեր նպատակն է աջակցել հենց գյուղում ապրողներին։ Գյուղում ապրողները առաջին հերթին ոգևորվում են մեծ ուշադրությունից, որովհետև իրենց համար շատ կարևոր է զգալ, որ մենակ չեն։ Իհարկե, ամսվա վերջում խնայողության չափը տեսնելով, կրկնակի ոգևորություն են ապրում։ Հետագայում, երբ անցնելով լուսադիոդացված գյուղերի միջով, երբ գնում ենք նոր գյուղեր, կանգնում ենք, հարցուփորձ անում ու տեսնում, որ մարդիկ շատ գոհ են: Հատկապես գոհ են լինում, երբ տեսնում են, որ երաշխիքային սպասարկումն աշխատում է, քանի որ այսօր էլեկտրաէներգետիկական համակարգի վիճակը որոշ տեղերում այնքան էլ բարվոք վիճակում չէ, ու այդ պատճառով լամպեր կան, որոնք փչանում են, բայց մատակարար ընկերությունները սիրով փոխարինում են դրանք նորերով։ Այսինքն, մարդիկ տեսնելով, որ գոյություն ունի մեխանիզմ, որն աշխատում է, մեծ ոգևորությամբ են լցվում։

-Ի՞նչ հետաքրքիր դեպքեր են գրանցվել ծրագիրն իրականացնելիս։

-Բնականաբար հետաքրքիր դեպքեր շատ են եղել։ Մեզ հետ արտասահմանից են մասնակիցներ եղել։ Վերջին անգամ, երբ Մովսես գյուղ էինք այցելել, մեզ հետ եկան ամերիկահայեր, ովքեր շատ ոգևորված էին ու նպատակադրված հաջորդ տարի ևս մեզ միանալու։ Իսկ առաջին այցի ժամանակ մի գերմանացի կար մեր մասնակիցների մեջ, ով մեզ հետ գյուղ գալով մասնակցեց գործընթացին, հասկացավ գործընթացի նպատակը, իմաստը և շատ ոգևորված գնաց Հայաստանից։ Դժվարություններ էլ են եղել, բայց քանի որ լավ նպատակով ենք ճանապարհ ընկել, դրանք հաղթահարել ենք ու նույն պատրաստակամությամբ շարունակել ենք ճանապարհը։ Մեքենան էլ է փչացել, ճանապարհին էլ ենք մնացել, բայց դրանք մեզ չեն խանգարել։

Հունվարի 28-ն էր, պետք է գնայինք Վազաշեն ու Այգեպար, ու շատ ուժեղ ձյուն էր գալիս: Շատերը չէին հավատում, որ կգնանք, բայց ոչնչի չնայելով մենք գնացինք ու այդ ուժեղ ձյան պայմաններում նույնիսկ ձնագնդիկ խաղացինք:

-Ի՞նչ հետագա պլաններ ունենք։

-Նախաձեռնությունը պետք է շարունակական բնույթ կրի։ Հայաստանի սահմանամերձ 34 գյուղերից 10-ն արդեն լուսադիոդացվել է։ Ցանկանում ենք նախաձեռնությունը մնացած գյուղեր ևս հասցնել։

Նախագիծը բացի իր բարեգործական բնույթից նաև մեծացնում է մարդկանց տեղեկացվածության մակարդակը էներգախնայողությունից ու լուսադիոդային լամպերից։ Այն զարգացնում է Հայաստանում նոր ձևավորված լուսադիոդային լամպերի շուկան՝ գնելով որակյալ արտադրանք։ Բացի այդ, ձևավորում է մշակույթ, որով հենց դուք էլ կարող եք աջակից դառնալ նախաձեռնությանը՝ առցանց տարբերակով նվիրաբերելով գումար, որով կգնվի գոնե մեկ լամպ սահմանամերձ գյուղում ապրող որևէ ընտանիքի համար։ Դե, իսկ մենք էլ կարեկցող ու գնահատող ազգ ենք։